Życie Henryka Brulard/Rozdział V
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Życie Henryka Brulard |
| Wydawca | Bibljoteka Boy’a |
| Data wyd. | 1931 |
| Druk | Drukarnia Zakładów Wydawniczych M. Arct, S.A. |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Tłumacz | Tadeusz Boy-Żeleński |
| Tytuł orygin. | Vie de Henri Brulard |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
W epoce, w której zajmowaliśmy pierwsze piętro przy placu Grenette, przed rokiem 1790 lub ściślej rzekłszy aż do połowy r. 1789, wuj mój, młody adwokat, miał ładne mieszkanko na drugiem piętrze na rogu placu Grenette i Grande-rue. Bawił się często ze mną i pozwalał mi się oglądać, jak się rozbiera ze swego pięknego ubrania i kładzie szlafrok wieczorem, o dziewiątej, przed kolacją. Był to dla mnie rozkoszny moment; wracałem uszczęśliwiony na pierwsze piętro, niosąc przed nim srebrną pochodnię. Moja arystokratyczna rodzina uważałaby sobie za hańbę, gdyby świecznik nie był srebrny. Coprawda, nie zawierał on szlachetnej świecy, panowała wówczas łojówka. Ale łojówki te sprowadzano bardzo starannie, w skrzyniach, a okolic Briançon; żądano, aby była z łoju koziego, pisało się w tym celu w odpowiednim czasie do przyjaciela mieszkającego w górach. Widzę się jeszcze przy ceremonji odpakowania łojówek, jak jem chleb z mlekiem na srebrnej miseczce; słyszę zgrzytanie łyżki o mokre dno miseczki. Stosunki z owym przyjacielem z Briançon, były to stosunki niemal homeryckie, naturalny skutek powszechnej nieufności i barbarzyństwa.
Mój wuj, młody, świetny, wesoły, uchodził za najmilszego chłopca w mieście, do tego stopnia że w wiele lat później, pani Delaunay, chcąc usprawiedliwić swoją mocno obciążoną cnotę, powiadała: „A przecież nigdy nie uległam młodemu Gagnon“.
Wuj mój, powiadam, dworował sobie z powagi swego ojca, który, kiedy go spotykał w towarzystwie w bogatych sukniach, których nie zapłacił, był bardzo zdziwiony. „Wymykałem się czemprędzej“, dodawał wuj, który opowiadał mi te zdarzenia.
Jednego wieczora, wbrew opozycji (ale kto byli ci oponenci przed 1790?) zaprowadził mnie do teatru. Dawano Cyda.
„Ależ ten dzieciak oszalał“, rzekł kochany dziadek za moim powrotem. Jego zamiłowania literackie nie pozwoliły mu poważnie sprzeciwić się mojej wyprawie do teatru. Ujrzałem więc Cyda, ale, o ile mi się zdaje, w strojach z błękitnego atłasu w białych atłasowych trzewiczkach.
Wygłaszając Stance, czy w innem miejscu, wywijając zbyt ogniście szpadą, Cyd zranił się w prawe oko.
„Jeszcze włos, powiadano wkoło mnie, a byłby sobie wybił oko“. Byłem w łoży parterowej, druga na prawo.
Innym razem, wuj raczył mnie zaprowadzić na Karawanę z Kairu. (Krępowałem go w jego manewrach dokoła pań. Zdawałem sobie z tego bardzo dobrze sprawę). Kiedym zobaczył wielbłądy, oszalałem zupełnie. Infantka z Zamory, w której tchórz, czy też kuchcik nucił aryjkę, mając na głowie kask ze szczurem na wierzchu, oczarowała mnie. To był dla mnie prawdziwy komizm.
Powiadałem sobie, bardzo mętnie z pewnością i nie tak jasno jak to piszę tutaj: „Wszystkie chwile mego wuja są tak rozkoszne jak te, których przyjemność dzielę w teatrze. Najpiękniejszą tedy rzeczą w świecie jest być przystojnym mężczyzną, jak mój wój“. Nie mieściło się w mojej pięcioletniej głowie, aby mój wuj nie był tak samo szczęśliwy jak ja, patrząc na wielbłądy defilujące w Karawanie.
Ale poszedłem za daleko; zamiast być nadskakującym, byłem namiętny wobec kobiet które kochałem, prawie obojętny a zwłaszcza pozbawiony próżności wobec innych, stąd brak powodzenia i fiasco. Może żaden mężczyzna na dworze Cesarza nie miał mniej kobiet odemnie, którego uważano za kochanka prezydentowej ministrów.
Teatr, dźwięk pięknego poważnego dzwonu (tak jak w kościele.... nad Rolle, w maju 1800) czyniły zawsze na mnie głębokie wrażenie. Nawet msza, w którą wierzyłem tak mało, nastrajała mnie poważnie. Bardzo młodo jeszcze, z pewnością nim miałem dziesięć lat i przed bilecikiem księdza Gardon, byłem przekonany że God gardzi tymi kuglarzami. (Po czterdziestu dwóch latach refleksji, śledzę jeszcze ich mistyfikacje, zbyt korzystne dla tych który je uprawiają, aby nie miały zawsze znaleźć naśladowców. Historja medalu, którą opowiedział przedwczoraj Humbert Guitri, grudzień 1835).
Pamiętam bardzo dokładnie i wyraźnie okrągłą i pudrowaną perukę dziadka z trzema rzędami pukli. Nie nosił nigdy kapelusza.
Strój ten przyczynił się, o ile mi się zdaje, do tego, że był znany i kochany u ludzi prostych, od których nigdy nie brał pieniędzy za pomoc lekarską.
Był lekarzem i przyjacielem większości szlacheckich domów. Pan de Chaléon (przypominam sobie jeszcze dźwięk dzwonów po jego śmierci w Saint-Louis), pan de Lacoste, który umarł na apopleksję, pan de Langon, bardzo dobrze urodzony jak powiadali głupcy, pan de Ravix, który miał świerzb, państwo des Adrets, pani de Vaulserre, ich córka, w której salonie po raz pierwszy ujrzałem świat. Siostra jej, pani de M..., wydawała mi się bardzo ładna i uchodziła za osobę nader lekką.
Dziadek był, od dwudziestu pięciu lat, w epoce kiedy go znałem, duszą wszystkich pożytecznych przedsięwzięć, które, zważywszy dziecięctwo polityczne tych odległych czasów (1760), można było nazwać liberalnemi. Jemu zawdzięcza miasto bibljotekę. Nie była to mała rzecz. Trzeba było najpierw ją zakupić, potem umieścić, potem wyposażyć bibljotekarza.
Popierał, zrazu przeciw ich rodzinie, potem skuteczniej, wszystkich młodych ludzi, którzy okazywali zamiłowanie do nauk. Opornym rodzicom cytował przykład Vaucansona.
Kiedy dziadek wrócił z Montpellier do Grenobli (jako doktor medycyny), miał bardzo piękne kędziory, ale opinja publiczna z roku 1760 oświadczyła mu stanowczo, że, jeżeli nie włoży peruki, nikt nie będzie miał do niego zaufania. Stara kuzynka, panna Didier, która zapisała majątek jemu i ciotce Elżbiecie i umarła około 1788, była tego zdania. Ta zacna kuzynka częstowała mnie piernikami z szafranem, kiedy ją odwiedzałem w dzień św. Wawrzyńca. Mieszkała przy ulicy sąsiadującej z kościołem św. Wawrzyńca. Na tej samej ulicy moja dawna piastunka Franusia, którą zawsze ubóstwiałem, miała sklepik korzenny; opuściła moją matkę, aby wyjść za mąż. Zastąpiła ją piękna Genowefa, jej siostra, z którą podobno ojciec mój romansował.
Pokój dziadka, na pierwszem piętrze, od placu Grenette, pomalowany był zielono; w owym czasie ojciec powiadał mi:
„Dziadek, człowiek tak inteligentny, nie ma poczucia artystycznego“.
Nieśmiały charakter Francuzów sprawia, że rzadko używają zdecydowanych kolorów: zielony, czerwony, niebieski, żółty; wolą odcienie niezdecydowane. Poza tem, nie widzę coby można było zganić w guście dziadka. Pokój jego był od południa, dużo czytał, chciał oszczędzić oczy, ma które skarżył się czasami.
Ale czytelnik — o ile znajdą się czytelnicy na te bajędy — zrozumie z łatwością, że wszystkie moje komentarze, wyjaśnienia, mogą być bardzo mylne. Mam tylko obrazy bardzo wyraźne; wszystkie zaś moje wyjaśnienia przychodzą mi dopiero przy spisywaniu tego, w czterdzieści pięć lat po wypadkach.
Mój przezacny dziadek, który w istocie był moim prawdziwym ojcem i najbliższym przyjacielem aż do chwili kiedy, około 1796, postanowiłem wyrwać się z Grenobli zapomocą matematyki, opowiadał czasami cudowną rzecz:
Matka moja, kazawszy mnie zanieść do swego pokoju (zielonego) w dniu gdy skończyłem rok, 23 stycznia 1784, postawiła mnie koło okna; dziadek, siedząc blisko łóżka, zawołał mnie: odważyłem się chodzić i doszedłem aż do niego.
Mówiłem nieco i na powitanie mówiłem hajty. Wuj mój droczył się z siostrą swoją Henryką (moją matką) z powodu mojej brzydoty. Zdaje się, że miałem olbrzymią głowę bez włosów, że byłem podobny do ojca Brulard[1], sprytnego mnicha, lubiącego dobrze żyć, trzęsącego zresztą swoim klasztorem. Był to mój stryj czy raczej stryjeczny dziadek, który umarł przedemną.
Byłem bardzo przedsiębiorczy; stąd dwa wypadki, które dziadek mój wspomina ze zgrozą i z żalem. Przy skale Porte-de-France kawałkiem zastruganego drzewa ukłułem muła, który miał tę bezczelność, że mnie kopnął w pierś i przewrócił mnie. „Jeszcze odrobina, a byłby trup“, mówił dziadek.
Odtwarzam sobie ten wypadek, ale prawdopodobnie to nie jest wspomnienie bezpośrednie, raczej wspomnienie obrazu jaki sobie wytworzyłem, bardzo dawno, w epoce pierwszych opowiadań, jakie o tem słyszałem.
Drugiem tragicznem wydarzeniem było to, że między matką a dziadkiem wybiłem sobie dwa przednie zęby, spadając z krzesła. Poczciwy dziadek nie mógł wyjść ze zdumienia: „Między matką a mną!“ powtarzał, jakby biadając nad siłą fatalności.
Znamienne dla mnie w tem mieszkaniu na pierwszem piętrze było to, że słychać było zgrzypienie sztaby żelaznej, zapomocą której pompowano wodę. Ten przeciągły ale nie ostry zgrzyt bardzo mi się podobał.
Zdrowy rozum Delfinatu zbuntował się potrosze przeciw Dworowi. Przypominam sobie bardzo dobrze wyjazd dziadka do Stanów w Romans. Był wówczas bardzo poważnym patrjotą, ale nader umiarkowanym: wyobraźcie sobie Fontenelle’a jako trybuna ludu.
W dniu wyjazdu mróz był taki, że kamienie pękały (była to owa pamiętna zima roku 1789 na 1790), było na stopę śniegu na placu Grenette.
Na kominku w pokoju dziadka palił się olbrzymi ogień. Pokój był pełen przyjaciół, którzy chcieli go widzieć na wsiadanem do powozu. Najsławniejszy adwokat tutejszy, wyrocznia prawa — ładne stanowisko w mieście gdzie był parlament — pan Barthélemy d’Orbane, stał obok mnie przed migocącym ogniem. Byłem bohaterem chwili, bo jestem przekonany, że dziadek żałował w Grenobli tylko mnie i kochał tylko mnie.
W tej okoliczności pan Barthélemy d’Orbane nauczył mnie robić miny. Widzę go jeszcze i siebie także. Jest to sztuka, w której poczyniłem najszybsze postępy; śmiałem się sam z min, które robiłem dla rozśmieszenia innych. Próżno sprzeciwiano się wciąż rosnącej modzie do min; trwa ona jeszcze; często śmieję się z min, jakie robię, kiedy jestem sam.
Przechodzi ulicą, mizdrząc się, jakiś dudek (naprzykład pan Lysimaque, albo hrabia... kochanek pani Del Monte); naśladuję jego minę i śmieję się. Raczej skłonny jestem naśladować ruchy lub raczej miny twarzy niż ruchy całej postaci. W Radzie Stanu naśladowałem bezwiednie i w bardzo niebezpieczny dla siebie sposób nadętą minę słynnego hrabiego Regnault de Saint-Jean-d’Angely siedzącego o trzy kroki odemnie, zwłaszcza kiedy, aby lepiej słyszeć cholerycznego księdza Louis, siedzącego po drugiej stronie sali naprzeciw niego, obciągał straszliwie długi kołnierz u koszuli. Ten zmysł czy ta sztuka, którą zawdzięczam panu d’Orbane, zrobiła mi wielu nieprzyjaciół. Obecnie, roztropny di Fiore wyrzuca mi ukrytą albo raczej źle ukrytą ironię, widoczną mimo mej woli w prawym kąciku ust.
W Romans brakło dziadkowi jedynie pięciu głosów do zostania posłem. „To byłaby moja śmierć“, powtarzał często winszując sobie że odmówił głosów licznych wieśniaków którzy mieli do niego zaufanie i przychodzili się go radzić rano. Jego rozsądek à la Fontenelle bronił go od ambicji; mimo to lubił kropnąć jakąś mówkę przed dobranem audytorjum, na przykład w Bibljotece. Widzę się tam jeszcze, jak go słucham w przepełnionej pierwszej sali, która wówczas zdawała mi się olbrzymia. Ale skąd tyle ludzi? z jakiej okazji? Tego obraz mi nie mówi; to tylko obraz.
Dziadek opowiadał mi często, że w Romans atrament jego — mimo że kałamarz stał na dobrze ogrzanym kominku — marzł mu na końcu pióra. Nie wybrano go, ale przeprowadził wybór jednego czy dwóch posłów, których nazwisk zapomniałem; ale dziadek nie zapominał usługi, którą im oddał, i śledził ich zdala na obradach, potępiając ich energję.
Lubiłem bardzo pana d’Orbane, jak również grubego kanonika, jego brata; odwiedzałem ich na placu Lipowym albo pod sklepieniem, które z placu Matki Boskiej prowadzi na plac Lipowy o dwa kroki od kościoła, gdzie kanonik odprawiał mszę. Ojciec albo dziadek posyłali sławnemu adwokatowi tłuste indyki na Boże Narodzenie.
Lubiłem też bardzo ojca Ducros, byłego kordeliera; i miłego księdza Chélan, proboszcza w Risset koło Claix; chuderlawy człowieczek, same nerwy, sam ogień, iskrzący się dowcipem, już niemłody — mnie wydawał się stary, ale miał może czterdzieści albo czterdzieści pięć lat. Rozmowy jego przy stole bawiły mnie niezmiernie. Nie omieszkał nigdy przyjść do dziadka na obiad kiedy był w Grenobli; obiad był wtedy o wiele weselszy niż zazwyczaj.
Jednego dnia, przy wieczerzy, mówił od trzech kwadransów, trzymając w ręce łyżkę poziomek. Wreszcie zaniósł łyżkę do ust.
„Księże proboszczu, nie będzie ksiądz mógł odmówić mszy jutro, rzekł dziadek.
— Za pozwoleniem, odmówię ją jutro, ale nie dziś, — bo już minęła północ“. Rozmowa ta przepełniła mnie radością na cały miesiąc, wydawała mi się fajerwerkiem dowcipu. Oto dowcip dla ludu albo dla młodego chłopca, ci mają wrażliwość; — porównaj repliki podziwiane przez Bokacjusza lub przez Vasariego.
Dziadek mój, w owych szczęśliwych czasach, brał religję bardzo wesoło, a ci księża dzielili te pojęcia. Zrobił się smutny i dość religijny po śmierci mojej matki (w 1790), a i to, jak sądzę, przez słabą nadzieję odnalezienia jej — spotkania — na tamtym świecie, jak pan de Broglie, który mawiał o swojej miłej córce, zmarłej w trzynastym roku: „Mam uczucie, że moja córka jest w Ameryce“.
Zdaje mi się, że ksiądz Chélan był u nas na obiedzie w dniu dachówek. Tego dnia widziałem pierwszą krew rozlaną przez Rewolucję francuską. Był to nieszczęśliwy robotnik kapelusznik, raniony śmiertelnie bagnetem w krzyże.
Wstaliśmy od stołu w środku obiadu. Poszukam daty tego dnia w jakiejś chronologji. Obraz mam bardzo jasny, jest może temu jakich czterdzieści trzy lat.
Pan de Clermont-Tonnerre, gubernator Delfinatu, zajmujący pałac gubernatorski, — osobno stojący dom wychodzący na wały — (ze wspaniałym widokiem na zbocza Eybens, widok spokojny i piękny, godny Klaudjusza Lorrain), wjazd pięknym dziedzińcem od ulicy Nowej blisko ulicy Morw — chciał, o ile mi się zdaje, rozpędzić zbiegowisko; były tam dwa pułki, przeciw którym lud bronił się dachówkami, zrzucanemi z dachów, skąd nazwa: Dzień dachówek.
Jednym z podoficerów tego pułku był Bernadotte, dziś król szwedzki, dusza równie szlachetna jak Murat, król Neapolu, ale o ileż zręczniejszy! Lefèvre, perukarz i przyjaciel mego ojca, często nam opowiadał, że ocalił życie generałowi Bernadotte (jak powiadał w r. 1804) osaczonemu w jakiejś bramie. Lefèvre był to piękny i dzielny mężczyzna, marszałek Bernadotte posłał mu jakiś upominek.
Ale to wszystko to jest historja, opowiadana coprawda przez naocznych świadków, ale której ja nie widziałem. Pragnę opowiadać na przyszłość — w Rosji i gdzieindziej — tylko to, co widziałem.
Rodzice moi wstali od stołu w połowie obiadu; byłem sam w oknie jadalni, lub raczej w oknie pokoju wychodzącego na ulicę. Ujrzałem starą kobietę, która, trzymając w rękach swoje stare trzewiki, krzyczała z całych sił: „Bontuję się! Bontuję się!“ Pocieszność tego buntu — stara kobieta przeciw pułkowi — uderzyła mnie. Tego samego wieczora, dziadek opowiedział mi śmierć Pyrrusa.
Myślałem jeszcze o tej staruszce, kiedy mnie pochłonęło tragiczne widowisko. Robotnik kapelusznik, raniony w krzyże bagnetem, jak mówiono, szedł z wielkim trudem, podtrzymywany przez dwóch ludzi, na których ramionach zawisł. Był rozebrany, koszula jego i gacie były pełne krwi. Widzę go jeszcze: rana, z której krew płynęła obficie, była w okolicy krzyżów, mniejwięcej na wysokości pępka.
Prowadzono go z trudem aby go zanieść do jego pokoju, na szóstem piętrze domu pana Périer; zanim tam przybył, umarł.
Rodzice połajali mnie, odciągnęli mnie od okna, abym nie widział tego okropnego obrazu, ale wracałem ciągle. Okno to było na bardzo niskiem pierwszem piętrze.
Widziałem tego nieszczęśliwego na wszystkich piętrach domu pana Périer, schody miały wielkie okna wychodzące na plac.
Wspomnienie to, rzecz zrozumiała, jest najżywsze, jakie mi zostało z tych czasów.
Z wielkim trudem natomiast odnajduję ślady wspomnienia fajerwerku w Fontanil, gdzie spalono Lamoignona. Żałowałem bardzo widoku wielkiej słomianej figury; faktem jest, że rodzice moi, dobrze myślący i bardzo niechętni wszystkiemu co się oddalało od porządku („porządek panuje w Warszawie“, rzekł generał Sebastiani około r. 1832), nie chcieli abym zachował w pamięci te dowody gniewu albo siły ludu. Ja, już w tym wieku, byłem przeciwnego zdania; lub też moje zapatrywania z lat ośmiu kryją się pod temi — bardzo zdecydowanemi — jakie miałem w dziesiątym roku.
Jednego razu, pp. Barthélemy d’Orbane, kanonik Barthélemy, ksiądz Rey, pan Bouvier, wszyscy mówili u dziadka o bliskiem przybyciu marszałka de Vaux.
„Przybędzie tu krokiem baletowym“, rzekł dziadek, a powiedzenie to, którego nie rozumiałem, dało mi wiele do myślenia. Co mogło być wspólnego (powiadałem sobie) między starym marszałkiem a baletem?
Umarł; majestatyczny dźwięk dzwonów wzruszył mnie głęboko. Zaprowadzono mnie do ciała (zdaje mi się że w pałacu gubernatorskim, bardzo mgliste wspomnienie); widok tej czarnej krypty oświeconej w biały dzień mnóstwem świec, uderzył mnie. Pierwszy raz objawiło mi się pojęcie śmierci. Zaprowadził mnie tam Lambert, służący dziadka a mój wielki przyjaciel. Był to młody i przystojny chłopak, bardzo sprytny.
Któryś z jego przyjaciół rzekł doń: „Córka marszałka to straszna skąpitura, sukno które daje doboszom na pokrycie bębna nie wystarczy im na parę spodni. Dobosze skarżą się bardzo; jest zwyczaj dawać tyle, ile potrzeba na spodnie“. Za powrotem do domu, słyszałem jak rodzice też mówili o skąpstwie marszałkówny.
Nazajutrz był dla mnie dzień wielkiej batalji; uzyskałem, z wielkim trudem o ile mi się zdaje, aby Lambert zaprowadził mnie w jakieś miejsce skąd mógłbym widzieć pogrzeb. Był olbrzymi tłum. Widzę się między gościńcem a wodą, blisko pieca wapiennego, o dwieście kroków na wschód od Porte-de-France. Dźwięk bębnów przykrytych skrawkiem czarnego sukna, niedostatecznym aby uszyć spodnie, wzruszył mnie bardzo. Ale oto nowa historja: znajdowałem się na lewym krańcu pułku austrazyjskiego, (uniform, zdaje mi się, biały, wyłogi czarne), Lambert prowadził mnie za rękę. Byłem o sześć cali od ostatniego żołnierza, gdy ten rzekł do mnie nagle:
„Odsuń się trochę kiedy będziemy strzelać, żebyśmy nie zrobili ci co złego“.
Więc będą strzelać! Tylu żołnierzy! broń mieli gotową.
Umierałem ze strachu; zerkałem zdala na czarny wóz, który posuwał się wolno kamiennym mostem, ciągniony przez sześć czy ośm koni. Czekałem z drżeniem salwy. Wreszcie oficer wydał krzyk, a tuż potem nastąpiła salwa. Spadł mi z piersi wielki ciężar. W tej chwili tłum rzucił się w stronę karawanu, który ujrzałem z wielką przyjemnością; zdaje mi się że były tam świece.
Oddano drugą, może trzecią salwę, za Porte-de-France, ale byłem już oswojony.
Zdaje mi się, przypominam sobie trochę wyjazd do Vizille (Stany prowincjonalne, w zamku Vizille, zbudowanym przez konetabla de Lesdiguières). Dziadek mój ubóstwiał starożytności; sposób, w jaki mówił o tym zamku, obudził we mnie wspaniałe pojęcie o nim. Byłem bliski obudzenia w sobie czci dla szlachty, ale niebawem pp. de Saint-Forrel i de Sinard, moi koledzy, uleczyli mnie z tego.
Młody Mounier, jak powiadał mój dziadek, bywał u nas. Nagłe rozłączenie, było powodem, że córka jego i ja nie pokochaliśmy się gwałtownie wzajem, w ostatniej godzinie jaką spędziłem w bramie przy ulicy Montmartre, w pobliżu bulwaru, w czasie ulewy w roku 1803 albo 1804, kiedy pan Mounier objął funkcje prefekta w Rennes. (Moje listy do jego syna Edwarda, list Wiktoryny do mnie. Najlepsze jest, że Edward, o ile mi się zdaje, przypuszcza, że ja pojechałem do Rennes).
Mały, sztywny i licho malowany portrecik, znajdujący się w pokoju sąsiadującym z bibljoteką publiczną w Grenobli i przedstawiający pana Mounier, o ile się nie mylę, w mundurze prefekta, jest podobny. Twarz z charakterem ale ciasna głowa. Syn jego, z którym wiele przestawałem w roku 1803 i w Rosji w 1812 (Wiazma) jest to płaski, sprytny i zręczny filut, prawdziwy typ delfinacki tak samo jak minister Kazimierz Périer, ale ten ostatni trafił na jeszcze lepszego od siebie.
Edward Mounier ma lokalny rozwlekły akcent; mimo że wychowany w Wejmarze, jest parem Francji i baronem, i dzielnie sądzi w trybunale paryskim (1835 grudzień). Czy mi czytelnik uwierzy, gdy dodam, że nie chciałbym być na miejscu pp. Feliksa Faure i Mounier, parów Francji i niegdyś moich przyjaciół?
Dziadek mój, tkliwy i oddany przyjaciel wszystkich młodych garnących się do pracy, pożyczał książek panu Mounier i bronił go od nagan jego ojca. Czasami, przechodząc ulicą, zachodził do jego sklepu i mówił mu o synu. Stary sukiennik, który miał kupę dzieci i myślał tylko o tem co praktyczne, patrzał ze straszną zgryzotą że syn traci czas na czytaniu.
Siłą młodego Mounier był charakter, ale inteligencja jego nie była na tej samej wysokości. Dziadek opowiadał nam ze śmiechem, w kilka lat później, że kiedy pani Borel, która miała być teściową pana Mounier, przyszła kupić sukna, Mounier, subjekt u własnego ojca, rozwinął sztukę, miął w palcach sukno i dodał:
„To sukno sprzedajemy po dwadzieścia siedem franków łokieć.
— Więc dobrze, proszę pana, dam panu dwadzieścia pięć“, rzekła pani Borel.
Na co Mounier zwinął sztukę i odniósł ją spokojnie na półkę.
„Ależ panie! rzekła pani Borel zdziwiona, dałabym zresztą dwadzieścia pięć i pół.
— Szanowna pani, uczciwy człowiek ma tylko jedno słowo“.
Kumosia była wielce zgorszona.
Ta sama sympatja do pracy u młodych ludzi, która dziś uczyniłaby mego dziadka tak podejrzanym, kazała mu się zająć młodym Barnave.
Barnave był naszym sąsiadem na wsi, on w Saint-Robert, a my w Saint-Vincent. Serafja nie cierpiała go; rychło potem cieszyła się z jego śmierci i z nędzy w jakiej zostały jego siostry. Za każdym razem kiedyśmy przejeżdżali przez Saint-Robert: „A, tu mieszka Barnave, mówiła ciotka Serafja, i robiła kwaśną minę dewotki. Mój dziadek, bardzo lubiany wśród szlachty, był wyrocznią mieszczaństwa, i sądzę że uspokajał matkę nieśmiertelnego Barnave, która z przykrością patrzała, jak syn zaniedbuje adwokaturę dla Mably’ego i Monteskjusza. W owym czasie, krajan nasz Mably miał niejaką cenę, a w dwa lata potem nazwano od niego ulicę des Clercs.
