Biblia Wujka (1923)/Księga Przysłów 16
Człowiecza jest duszę przygotować: a Pańska rządzić językiem.
2 Wszystkie drogi człowiecze są jawne przed oczyma jego: Pan jest, który uważa duchy.
3 Objaw Panu uczynki twoje, a będą wyprostowane myśli twoje.
4 Pan wszystko udziałał sam dla siebie: téż i niezbożnika na zły dzień.
5 Obrzydły jest Panu każdy pyszny: by téż ręka do ręki była, nie uchodzi karania. Początek drogi dobréj, czynić sprawiedliwość, i wdzięczniejsza Bogu, niźli ofiary ofiarować.
6 Miłosierdziem i prawdą nieprawość bywa odkupiona: a w bojaźni Pańskiéj strzegą się złego.
7 Gdy się podobają Panu drogi człowiecze, tedy i nieprzyjacioły jego przywiedzie do pokoju.
8 Lepsza jest trocha z sprawiedliwością: niźli wielkie dochody z nieprawością.
9 Serce człowiecze rozrządza drogi swoje: ale Pańska jest prostować kroki jego.
10 Proroctwo w wargach królewskich: w sądzie nie błądzą usta jego.
11 Waga i szala jest sąd Pański: a uczynki jego wszystkie gwichty w worku.
12 Obrzydliwi królowie, którzy źle czynią; bo sprawiedliwością umacnia się stolica.
13 Upodobanie królewskie wargi sprawiedliwe: kto mówi dobrze, będzie umiłowan.
14 Gniew królewski posłowie śmierci: a mąż mądry ubłaga go.
15 W wesołości twarzy królewskiéj żywot, a łaska jego jako deszcz późny.
16 Nabywaj mądrości; bo lepsza jest nad złoto, i nabywaj roztropności; bo droższa jest nad śrebro.
17 Ścieżka sprawiedliwych odchyla się od złego: stróż dusze swéj strzeże drogi swojéj.
18 Przed zginieniem uprzedza pycha, a przed upadkiem duch się wynosi.
19 Lepiéj jest korzyć się z cichymi, niźli dzielić korzyści z pysznymi.
20 Ćwiczony w słowie najdzie dobra: a który ma nadzieję w Panu, błogosławiony jest.
21 Który jest mądrego serca, będzie nazwany rozumnym: a kto wdzięcznéj wymowy, więcéj odniesie.
22 Zdrój żywota nauka tego, kto ją ma: a nauka głupich szaleństwo.
23 Serce mądrego wyćwiczy usta jego, a wargom jego przyda wdzięczności.
24 Plastr miodu słowa ozdobne, słodkość duszy zdrowie kościom.
25 Jest droga, która się zda człowiekowi prawa: a koniec jéj prowadzi do śmierci.
26 Dusza robiącego robi sobie; bo go przymuszają usta jego.
27 Mąż niezbożny wykopuje złość, a na wargach jego ogień się rozpala.
28 Człowiek przewrótny wszczyna zwady, a świegotliwy rozłącza książęta.
29 Mąż złościwy nuci bliźniego swego i prowadzi go drogą nie dobrą.
30 Kto zapatrzywszy się, myśli przewrótności, gryząc wargi swoje, dokazuje złości.
31 Wieniec godności szędziwość, która się najduje w drogach sprawiedliwości.
32 Lepszy jest cierpliwy, niźli mąż mocny: a który panuje sercu swemu, niż ten, co miast dobywa.
33 Losy do łona rzucają: ale od Pana bywają nastrojone.