Biblia Gdańska/List Świętego Pawła Apostoła do Żydów 6
I. Duchowne lenistwo Żydów strofuie 1 — 3. II. srogą pomstę odstępuiącym od prawdy Bożéy opowiada 4 — 6. III. do pilnéy służby Bożéy upomina 7 — 12. IV. przykład Abrahamów przypomina 13 — 16. V. wiarę na słowie Bożem polegaiącą 17. 18. VI. do kotwicy przyrównywa 19. 20.
Przetoż zaniechawszy początecznych nauk o Chrystusie, mieymy się ku doskonałości, nie znowu zakładaiąc grunty pokuty od uczynków martwych, i wiary w Boga,
2. Nauki o chrzcie i o wykładaniu rąk i o powstaniu umarłych i o sądzie wiecznym;
3. A to uczynimy, ieźli tylko Bóg dopuści.[1]
II. 4. Albowiem[2] nie można iest, aby ci, którzy są raz oświeceni, i skosztowali daru niebieskiego, i uczęstnikami się stali Ducha świętego,
5. Skosztowali téż dobrego słowa Bożego, i mocy przyszłego wieku,
6. Gdyby odpadli, aby się zaś odnowili ku pokucie, iako ci, którzy sobie znowu krzyżuią syna Bożego, i iawnie go sromocą.
III. 7. Albowiem ziemia, która często na się przychodzący deszcz piie, i rodzi ziele przygodne tym, którzy ią sprawuią, bierze błogosławieństwo od Boga;
8. Lecz która przynosi ciernie i osty, odrzucona iest i[3] bliska przeklęctwa, która na koniec bywa spalona.
9. A wszakże, naymileysi! pewniśmy o was coś lepszego i zbawienia bliższego, chociaż tak mówimy.
10. Albowiem nie iest Bóg niesprawiedliwy, aby zapamiętał pracy waszéy i pracowitéy miłości, którąście okazali ku imieniu iego, gdyście służyli Swiętym i ieszcze służycie.
11. A żądamy, aby każdy z was toż staranie pokazował ku nabyciu zupełnéy nadziei aż do końca.
12. Abyście nie byli gnuśnymi, ale naśladowcami tych, którzy przez wiarę i cierpliwość odziedziczyli obietnicę.
IV. 13. Albowiem Bóg obietnicę czyniąc Abrahamowi, gdy nie miał przez kogo większego przyiąć, przysiągł[4] przez siebie samego,
14. Mówiąc: Zaiste błogosławiąc[5] błogosławić ci będę, i rozmnażaiąc rozmnożę cię.
15. A tak długo czekaiąc, dostąpił obietnicy.
16. Ludzieć w prawdzie przez większego przysięgaią, a przysięgą która się dzieie ku potwierdzeniu, iest między nimi końcem wszystkich sporów.
V. 17. Dla tego téż Bóg chcąc dostatecznie okazać dziedzicom obietnicy nieodmienność rady swoiéy, uczynił na to[6] przysięgę,
18. Abyśmy przez dwie rzeczy nieodmienne (w których niemożna, aby Bóg kłamał,) warowną pociechę mieli, my, którzyśmy się uciekli ku otrzymaniu wystawionéy nadziei,
VI. 19. Którą mamy iako kotwicę duszy, i bezpieczną, i pewną; i wchodzącą aż wewnątrz za zasłonę,
20. Gdzie przewodnik dla nas wszedł, Iezus, stawszy się według porządku Melchysedekowego naywyższym Kapłanem na wieki.
 Hbr 5 |
Hbr 6 Biblia Gdańska |
Hbr 7  |
|