Zęby tygrysa (1924)/XVIII
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Zęby tygrysa |
| Rozdział | Potrzask jest gotowy. — Strzeż się Lupinie |
| Data wyd. | 1924 |
| Druk | J. Filipescu |
| Miejsce wyd. | Czerniowce |
| Tłumacz | anonimowy |
| Tytuł orygin. | Les Dents du tigre |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
Zawód, wściekłość, upokorzenie, troska, wszystko to w duszy don Luisa skłębiło się razem i wzbudziło w nim tylko szaloną chęć działania.
Szofer wystraszony spoglądał na włościan, którzy, zwabieni warczeniem samolotu, zgromadzili się dokoła miejsca lądowania.
Don Luis chwycił go za gardło i przykładając mu rewolwer do skroni zawołał:
— Opowiadaj wszystko, co ci jest wiadomo. W przeciwnym razie umrzesz!
A gdy szofer zaczął bełkotać jakieś niezrozumiałe wyrazy, don Luis dodał:
— Nie baw się w żadne jęki... I nie spodziewaj się znikąd pomocy... Pomoc, jakiej się może spodziewasz, napewno przybędzie zapóźno. Jedynym środkiem twego ocalenia jest: mówić prawdę. Więc mów! Tej nocy, w Wersalu, pewien pan przybyły z Paryża w wynajętym samochodzie, pozostawiwszy go, wynajął twoje auto? Czy tak?
— Tak.
— Temu panu towarzyszyła pewna dama?
— Tak.
— I kazał ci się wieść do Nantes?
— Tak.
— W drodze jednak zmienił swój zamiar i wysiadł?
— Tak.
— W którem mieście?
— Przed przybyciem do Manse. Wysiadł w tem miejscu, gdzie skręca mała dróżka na prawo i gdzie w odległości zaledwie dwustu kroków znajduje się hangar, coś w rodzaju remizy. Wysiedli tam oboje.
— A ty jechałeś w dalszym ciągu?
— Zapłacił mi za to.
— Ile?
— Dwa tysiące franków. I miałem zastać w Nantes innego podróżnego, którego polecił mi zawieść z powrotem do Paryża za trzy tysiące franków.
— I wierzysz w istnienie owego podróżnego?
— Nie. Przypuszczam, że chciał on zmylić ślad swój, ściągając na mnie pościg aż do Nantes, podczas gdy sam zwrócił się w inną stronę. Ale byłem wszak zapłacony.
— A kiedy się z nimi rozstałeś to nie byłeś na tyle ciekawy, aby się dowiedzieć, co stanie się później?
— Nie.
— Strzeż się! Jedno naciśnięcie sprężyny, a roztrzaskam ci głowę! Mów!
— Więc dobrze, mówię... Otóż poszedłem pod domek otoczony drzewami. Mój najemca wyprowadził z remizy małą limuzinę. Towarzyszka jego nie chciała zająć w niej miejsca. Sprzeczali się z sobą bardzo żywo. On zwracał się do niej z prośbami i groźbami. Ale nie słyszałem, co do niej mówił. Ona zdawała się być bardzo zmęczoną. Podał jej w końcu szklankę wody. Wtedy się zdecydowała. Zapuścił za nią portyerę, a następnie sam wsiadł również.
— Szklankę wody, powiadasz? — zawołał don Luis. — Czy jesteś pewien tego, że nic nie dolał do tej wody?
Szofer zdawał się być zdziwiony tem zapytaniem, po chwili jednak odrzekł:
— Istotnie... być może... gdyż wyjął przedtem jakiś flakonik z kieszeni...
— I towarzysząca mu dama tego nie zauważyła?
— Tak jest, nie mogła była tego zauważyć.
Don Luis zapanował nad swym niepokojem. Zresztą było rzeczą niemożliwą, aby bandyta w ten sposób otruł Florentynę, w tem miejscu i bez jakiegokolwiek motywu, naglącego go do takiego kroku. Nie, należało raczej przypuścić, iż użył tylko jakiegoś narkotyku, któryby pozwolił przewieźć Florentynę, nie pozwalając jej zdać sobie sprawy z tego, jaką drogą bandyta ją uprowadza.
— I wtedy — zagadnął — ta pani zgodziła się na zajęcie miejsca w samochodzie?
— Tak. Wtedy on wsiadł również i zapuścił portyerę. Ja wówczas odjechałem...
— Nie dowiedziawszy się przedtem, w jakim kierunku wyruszyli w dalszą drogę?
— Tak jest.
— Czy w czasie podróży nie miał pan wrażenia, że obawiali się oni pościgu?
— Owszem, miałem takie wrażenie, albowiem ów pan co chwila wychylał się z pojazdu.
— A czy towarzyszka jego nie starała się krzyczeć?
— Nie.
— Czy byłbyś pan w stanie go rozpoznać?
— Nie, napewno nie! W Wersalu byliśmy w nocy, a dzisiaj rano byłem od nich zbyt daleko. I rzecz szczególna, że za pierwszym razem zdawał mi się być bardzo wysokim, dziś zaś rano, przeciwnie, bardzo małym, jakby złamanym we dwoje. Zupełnie tego wszystkiego nie rozumiem.
Don Luis zamyślił się. Zdawało mu się, iż postawił wszystkie konieczne pytania. Zresztą ku rozstajowi dróg zbliżała się jakaś bryczka, za nią zaś jechały dwie inne. Trzeba było sprawę prędko kończyć.
Don Luis dał tysiącmarkówkę szoferowi, poczem rzucił lotnikowi pytanie:
— Czy możemy wyruszyć w drogę?
— Jestem do pańskiej dyspozycyi. Dokąd jedziemy?
Nie krępując się wcale napływającymi zewsząd ludźmi, don Luis rozłożył mapę Francyi. Miał kilka sekund niepokoju wobec powikłania dróg, które mogłyby dać bandycie uwożącemu Florentynę cały szereg schronisk. Don Luis jednak nie chciał się wahać. Nie chciał nawet się zastanawiać. Chciał wiedzieć, wiedzieć odrazu, bez żadnych wskazówek, bez żadnych medytacyj, dzięki jedynie swej wybornej intuicyi, która była mu przewodnikiem w ciężkich godzinach życia.
I jego miłość własna wymagała tego, aby dał lotnikowi odpowiedź natychmiast, ażeby nie objawiać wobec niego zaambarasowania.
Z oczami wpatrzonemi w mapę położył więc palec na punkciku, oznaczającym Paryż, drugi zaś palec wskazywał Mans. I nie zadając sobie nawet pytania, dlaczego bandyta miał obrać kierunek Paryż-le-Mans-Angers, już wiedział... Zjawiła się w jego oczach nazwa miasta, która zamigotała błyskawicą niewątpliwej prawdy. Alençon!... I natychmiast, rozjaśniając sobie zagadkę wspomnieniami, sięgnął do samej głębi ciemności.
— Dokąd jedziemy? — rzekł, rzucając spojrzenie na lotnika. — Przed siebie, a potem na lewo.
— W jakim kierunku?
— Alençon.
— Dobrze. Proszę popchnąć nieco mój aparat. Pole jest gładkie i nie będziemy mieli wielkich trudności z wzlotem.
Don Luis, tudzież kilka osób udzieliło pomocy i przygotowania do wzlotu zostały poczynione bardzo szybko. Davanne zbadał motor. Wszystko było w porządku.
W tym właśnie momencie, wyjąc swą syreną jak dzika bestya, nadjechał olbrzymi samochód i zatrzymał się na rozdrożu.
Wyskoczyli z niego trzej mężczyźni i rzucili się naraz ku szoferowi żółtego samochodu. Był to Weber oraz agenci, którzy don Luisa eskortowali poprzedniego dnia do więzienia, wysłani przez prefekta policyi w pościg za bandytą.
Krótka rozmowa z szoferem zdezoryentowała ich zupełnie i gestykulując żywo oraz zadając coraz to nowe pytania, spoglądali na zegarki i wpatrywali się w mapę.
Don Luis zbliżył się do nich. Z kapturem na głowie, z oczami uzbrojonemi w wielkie automobilowe okulary, nie mógł być przez nich rozpoznany.
— Ptaszek wam uciekł, panie Weber? — oświadczył.
Weber zwrócił na niego badawcze spojrzenie.
Don Luis zaśmiał się:
— Tak, uciekł! Nie można odmówić mu sprytu, nieprawdaż? Przesiadł się on z żółtego samochodu do innego w Mans i udał się w nieznanym kierunku...
Weber rozszerzył źrenice. I cóż to za osoba — pomyślał — co jest poinformowana o szczegółach wiadomych tylko w prefekturze policyi?
— Kim pan właściwie jesteś? — zapytał.
— Jakto? Więc pan mnie nie poznaje? I warto to wyznaczać ludziom schadzki... Przyznaj pan, panie Weber, że objawiasz złą wolę. Czyż trzeba, ażebyś mi się przyjrzał w pełnem świetle dnia? Więc patrz pan!
Don Luis, który to mówił zmienionym głosem, odrzucił w tył kaptur i zdjął okulary.
— Arseniusz Lupin! — wyrwało się z ust Weberowi.
— Do usług twoich, młody człowieku, na lądzie, na koniu i w powietrzu! Odjeżdżam! Dowidzenia!
Zdumienie Webera było tak wieikie, gdy ujrzał nagle przed sobą na wolności, w punkcie odległym o 400 kilometrów od Paryża, tego samego Arseniusza Lupina, którego przed dwunastu godzinami odwiózł do więzienia, że nie był w stanie wyrzec jednego słowa.
Tymczasem don Luis zajął już miejsce w aeroplanie. Chłopi popchnęli aparat i ten majestatycznie wzniósł się w powietrze.
— Kierunek północno-wschodni! — zakomenderował don Luis. — 150 kilometrów na godzinę! 10.000 franków!
— Mamy wiatr przeciw sobie — rzekł lotnik.
— 5.000 franków za wiatr! — dodał don Luis.
Nie brał pod uwagę żadnych przeszkód, tak dalece pilno mu było dostać się do Formigny. Rozumiał teraz całą sprawę i sięgając myślą do jej istotnych początków, dziwił się, że w jego umyśle nigdy nie skojarzyła się serya zbrodni, oplatających się koło osoby i dziedzictwa pozostałego po Morningtonie, ze stodołą w Formigny. I więcej jeszcze! Dlaczego z prawdopodobnego morderstwa, popełnionego na osobie Langernaulta, dawniejszego przyjaciela inżyniera Fauville’a, nie wykrzesał światła, tkwiącego w tem morderstwie? Węzeł ponurych intryg tam się znajdował. Któż więc mógł przejmować listy na rachunek inżyniera Fauville’a, listy oskarżające, które inżynier Fauville pisał rzekomo do swego przyjaciela Langernaulta? Kto, jeśli nie ktoś z tej wioski lub wynajmujący tylko mieszkanie w tej wiosce?
Wszystko wtedy stanęłoby w jasnem świetle. Był to zbrodzień, który kiedyś, debiutując w zbrodniczem rzemiośle, zgładził Langernaulta, a następnie małżonków Dedessuslamare. Taka sama metoda postępowania, jak później: nie bezpośrednie zabójstwo, lecz... anonimowe! Podobnie jak Amerykanin Mornington, podobnie jak inżynier Fauville, jak Marya Anna, jak Gaston Sauverand i stary Langernault został zabity podstępnie, a małżonkowie Dedessuslamare doprowadzeni do samobójstwa i ulokowani następnie w stodole...
I stamtąd to — rozumował don Luis — przybył ów „tygrys” do Paryża, gdzie miał później znaleźć inżyniera Fauville’a i Kosmę Morningtona, oraz obmyśleć tragiczną sprawę dziedzictwa.
Zbrodniarz ten nie gdzieindziej, lecz tam skąd przyszedł, teraz powraca!
Co do tego niema żadnej wątpliwości! Dowodem jest przedewszystkiem udzielenie Florentynie narkotyku. Dowodem nie ulegającym dyskusyi! Czyż nie trzeba było uśpić Florentyny, aby nie mogła rozpoznać okolic Alençon i Formigny i tego starego zamku, który odwiedziła niedawno w towarzystwie Sauveranda? Z drugiej strony kierunek Le Mans-Angers-Nantes, obliczony na wprowadzenie w błąd policyi, zmusza tego, kto udaje się samochodem ku Alençon, do jednogodzinnej lub co najwyżej dwugodzinnej straty czasu, o ile zapędzi się w stronę Mans.
A wreszcie ta remiza, znajdująca się w pobliżu wielkiego miasta, ta limuzina stojąca w pogotowiu, zaopatrzona w benzynę, czyż wszystko to nie dowodzi, że zbrodniarz, chcąc wracać do swej jaskini, zatrzymuje się dla ostrożności w Mans, aby udać się następnie do mieszkania, opuszczonego przez Langernaulta? A zatem tegoż dnia, o godzinie dziewiątej rano, przybędzie on do swej kryjówki.
I przybędzie tam z Florentyną uśpioną, bezwładną...
I stawało w myśli uporczywe, straszne pytanie: co zamierza uczynić z Florentyną?
— Prędzej! Prędzej! — naglił don Luis.
Z chwilą gdy kryjówka zbrodniarza była już mu wiadoma, z tą chwilą zamiary jego przedstawiały się oczom don Luisa w straszliwej jasności. Ścigany, stracony, będący dla Florentyny przedmiotem obawy i nienawiści, teraz, gdy spadły jej łuski z oczu, jakiż plan mógł człowiek ten powziąć, jeśli nie plan morderstwa?
— Prędzej! — wołał don Luis. — Wcale nie posuwamy się naprzód! Jeszcze prędzej!
Florentyną zamordowana! Może zbrodnia nie została jeszcze spełniona? Nie, nie zdążył jej jeszcze dokonać! Na zabicie człowieka potrzeba czasu. Zabójstwo jest poprzedzane słowami, propozycyami, groźbami, prośbami i niezliczonym szeregiem scen. Ale sprawa znajduje się na tej drodze! Florentyna umrze!
Florentyna umrze z ręki zakochanego w niej bandyty! Bo on ją kocha, don Luis intuicyjnie przeczuwa tę monstrualną miłość. I jakże przypuścić, że podobna miłość może się skończyć inaczej, jak nie wśród tortur i krwi?
Sable... Sille-le-Guillaume...
Ziemia uciekała mu z przed oczu. Miasta i domy znikały jak cienie...
Allençon...
Nie upłynęło nawet półtorej godziny, gdy wylądowali w jednej z wiosek, leżących między miastem, a Formigny. Don Luis zasięgnął języka. Kilka samochodów przejeżdżało drogą, prowadzącą do Formigny, a między innymi mała limuzina, która przemykała poprzeczną drożyną.
Otóż ta droga prowadziła do lasku, znajdującego się poza Starym Zamkiem, Langernaulta.
Don Luis był tak pewny siebie, że pożegnawszy się z lotnikiem dopomógł mu przy odlocie. Już go nie nie potrzebował! Nie potrzebował nikogo! Zaczynał się koniec pojedynku.
I biegnąc za śladem pozostawionym przez koła limuziny zbliżał się do celu swojej wyprawy. Ku wielkiemu swemu zdziwieniu zauważył, że droga ta nie prowadziła do muru znajdującego się poza „stodołą wisielca”, z wysokości którego uczynił skok przed kilku tygodniami. Minąwszy lasek, don Luis znalazł się na szerokiej, zaniedbanej płaszczyźnie, gdzie droga skręcała ku starym wrotom opuszczonej budowli.
Wehikuł Florentyny musiał przejeżdżać przez te wrota. Don Luis w mgnieniu oka, nie zdając sobie nawet sprawy z tego, jak się to stało, przesadził te wrota zamknięte żelazną baryerą i znalazł poza niemi znów te same ślady kół, zwracające się w lewo, ku obszarowi zarośniętemu krzewami, najeżonemu wzgórkami i ruinami, oplecionemi bluszczem.
I nagle w tym dziko rosnącym parku don Luis spostrzegł pozostawioną na boku, a raczej ukrytą w krzewach, limuzinę. Portyera była uchylona. Wewnątrz panował nieporządek, poduszki były porozrzucane, szyba wybita, wszystko świadczyło, że pomiędzy zbrodniarzem a Florentyną rozegrała się walka. Musiał on skorzystać z tego, że Florentyna była uśpiona i związać ją postronkami i dopiero po przybyciu na miejsce Florentyna, chwytając się różnych przedmiotów, stawiała mu widocznie opór.
Don Luis przekonał się natychmiast o słuszności swej hypotezy. Posuwając się naprzód wązką ścieżką, zarośniętą trawą, zauważył, iż trawa była wzdłuż całej ścieżki czyjemiś stopami zgnieciona.
— Ach nędznik! — pomyślał. — On nie niósł swej ofiary, lecz ją wlókł!
Gdyby don Luis słuchał tylko głosu swego instynktu, to rzuciłby się odrazu na pomoc Florentynie, ale głębokie poczucie konieczności tego, co należało uczynić i czego należało uniknąć, powstrzymało go od popełnienia podobnej nieostrożności. Za najmniejszym objawem ataku z jego strony, tygrys zadusiłby swoją ofiarę. Chcąc temu zapobiedz, don Luis musiał spaść na niego niespodzianie i odrazu go unieszkodliwić.
Zapanował więc nad sobą i zwolna, zachowując konieczną ostrożność, czołgał się naprzód.
Ścieżka wśród stosów kamieni wznosiła się w górę i było rzeczą widoczną, że na samym szczycie znajdowała się jaskinia bandyty. W tym kierunku szły istotnie ślady przydeptanej trawy. I don Luis spostrzegł nawet coś błyszczącego na ziemi. Był to pierścionek, mały pierścionek, bardzo skromny, ozdobiony dwiema perełkami. Don Luis widział go często na palcu Florentyny. I co uderzyło uwagę don Luisa, to to właśnie, że przez złotą obrączkę pierścionka, przewijała się kilkakrotnie trawa, jak gdyby ktoś umyślnie chciał go w ten sposób przymocować do ziemi.
— Wskazówka jest całkiem jasna — rzekł do siebie Perenna. — Prawdopodobnie zbrodniarz się tu zatrzymał, aby wypocząć i Florentyna, związana wprawdzie, ale mająca palce swobodne, mogła zostawić w ten sposób dowód swej obecności.
A zatem miała jeszcze nadzieję! A zatem oczekiwała pomocy! I don Luis nie bez wzruszenia pomyślał, że od niego właśnie tej pomocy się spodziewała...
O pięćdziesiąt kroków dalej — szczegół to, świadczący o wyczerpaniu fizycznem zbrodniarza — nowy ślad wypoczynku, w postaci kwiatka, którego listki zostały czyjąś ręką oberwane, A dalej widniał ślad pięciu palców, zagłębionych w ziemi, później krzyżyk nakreślony kamieniem. I w ten sposób don Luis mógł krok za krokiem przeżywać straszliwą Kalwaryę Florentyny.
Zbliżał się ostatni przystanek. Droga stawała się coraz bardziej stroma. Odłamy kamieni stanowiły coraz częściej przeszkodę. Na prawo wznosiły się ku niebu dwie arkady gotyckie, jako ślad istniejącej tu niegdyś kaplicy. Na lewo, sterczał komin, istniejącego tu ongi domostwa.
Jeszcze dwadzieścia kroków. Don Luis się zatrzymał. Zdawało mu się, że słyszy jakiś szmer.
Nadstawił ucha. Nie mylił się. Znów usłyszał jakieś głosy, coś w rodzaju śmiechu, ale straszliwego śmiechu! Był to śmiech zjadliwy, zły jak śmiech szatana! Raczej śmiech kobiety. Rechot szaleństwa...
I znów cisza. Potem nowy odgłos, jakby ktoś w ziemię uderzał jakiemś narzędziem. I później znów cisza...
I wszystko to działo się, jak don Luis mógł przypuszczać, w odległości jakich 100 metrów.
Ścieżka zakończona była czterema stopniami wykutemi w skale. Wyżej znajdowała się dość obszerna płaszczyzna, również zawalona rumowiskami, w pośrodku zaś zobaczył gęste zarośla, rosnące w półkole. Zbliżywszy się, don Luis zauważył, iż w zaroślach tych był kiedyś robiony przedział, wskutek jednak zaniedbania gałęzie znów się ze sobą splotły. Można je było jednak łatwo rozchylić, co też don Luis uczynił. Według wszelkiego prawdopodobieństwa zbrodniarz przechodził tędy i znajdował się już w niewielkiej odległości, zajęty swą złowróżbną czynnością.
I znów drażniący śmiech przeszył powietrze, tak blizko, iż don Luis zadrżał. Doznał wrażenia, jak gdyby bandyta drwił sobie z jego interwencyi. Przypomniał sobie wtedy, słowa listu, pisanego czerwonym atramentem:
„Jeszcze pora Lupinie! Wycofaj się z walki. Jeśli tego nie uczynisz, to i tobie śmierć jest przeznaczona. Gdy będzie ci się zdawało, że już znajdujesz się u celu, gdy twoja ręka zawiśnie nademną i będziesz chciał obwieścić swój tryumf, wtedy to przepaść otworzy się pod twemi stopami. Miejsce twego zgonu już jest obrane. Zasadzka jest już gotowa. Strzeż się Lupinie!”.
Cały ten list utkwił mu w myśli, groźny, przerażający. I don Luis uczuł dreszcz strachu.
Ale czyż strach może powstrzymać takiego człowieka? Obiema rękami rozchylił gałęzie i wszył się w gąszcze.
Stanął. Ukrywała go już ostatnia tylko firanka gałęzi. Uchylił kilka gałązek na wysokości oczu.
I patrzał.
Najpierw ujrzał Florentynę, samą jedną w tym momencie, rozciągniętą na ziemi, związaną, w odległości 30 metrów od niego, a gdy po pewnych poruszeniach jej głowy doszedł do wniosku, iż ona żyje jeszcze, doznał uczucia wielkiej radości. Więc przybył w porę! Florentyna żyje! Nie umarła! Więc nie umrze...
Wtedy począł się rozglądać.
Na prawo i lewo zarośla obejmowały coś w rodzaju areny, na której znajdowały się rumowiska kolumn, szczątki łuków i sklepień, umieszczonych tam widocznie kiedyś w liniach regularnych dla upiększenia parku.
W głębi znajdowała się na małem wzgórzu niewielka grota, pełna szczelin, przez które przenikało światło.
W grocie tej znajdowała się Florentyna Levasseur, której ręce i nogi ujęte były w postronki.
Możnaby przypuszczać, iż była to ofiara, przeznaczona na całopalenie, które miało się dokonać na ołtarzu groty, w amfiteatrze tego starego ogrodu, nad którym dominowały szczątki odwiecznych ruin.
Mimo odległości, don Luis mógł dostrzedz jej bladą twarzyczkę. Jakkolwiek rysy jej ściągnięte zostały troską, to jednak spokój na niej jeszcze panował, znaczył ją wyraz oczekiwania, a nawet nadziei, jak gdyby Florentyna nie zrezygnowała jeszcze z życia, i jak gdyby wierzyła do ostatniej chwili w możliwość cudu. Jednak jakkolwiek nie była zaknekblowana, nie wołała przecież o pomoc. Czy przypuszczała, że byłoby to zbyteczne, że przyspieszyłoby tylko jej koniec? Rzecz dziwna, iż don Luisowi zdawało się, że oczy tej dziewczyny patrzyły uparcie w ten właśnie punkt, gdzie on się ukrywał. Może przeczuwała jego obecność? Może przewidziała jego interwencyę?
Nagle don Luis wydobył rewolwer, podniósł do połowy ramię, gotów do strzału. W pobliżu ołtarza, na którym leżała Florentyna, wyłoniła się postać szatańskiego arcykapłana, czy kata.
Postać ta wychyliła się z pomiędzy dwóch skał, obrośniętych dokoła cierniami i przejście nie było snać wygodne, gdyż kat ten szedł zgięty we dwoje, z głową pochyloną, a ręce bardzo długie, zdawały się sięgać ziemi.
Zbliżył się do groty i znów zaskrzeczał swym ohydnym śmiechem:
— Więc ciągle jesteś w mej mocy! — zaskrzeczał. — Zbawca twój nie przyszedł? Spóźnił się nieco Mesyasz... Niechaj się spieszy!
Głos jego był tak dojmujący, że don Luis słyszał wyraźnie każde słowo. Zacisnął silniej w dłoni rewolwer. Za najbłachszym, dwuznacznym gestem strzeli...
— Niechaj się spieszy! — powtórzył, śmiejąc się, bandyta. — Jeśli nie zdąży, to za pięć minut wszystko już będzie gotowe. Czyż nie widzisz, że jestem człowiekiem mającym metodę, nieprawdaż, moja ukochana Florentyno?
Podniósł coś z ziemi. Była to laska w kształcie pastorału. Oparł się na niej i począł iść naprzód, jak człowiek, który nie jest w stanie utrzymać się prosto na nogach. Obchodził dookoła badając zewnętrzną stronę groty. Don Luis nie mógł zrozumieć powodu i celu tej inspekcyi. Była chwila, iż bandyta wyprostował się, a wtedy don Luis spostrzegł, że był to człowiek rosły i przypomniał sobie wtedy opowiadanie szofera żółtego samochodu, który widział zbrodniarza, niejako pod dwiema postaciami, jako karła i jako olbrzyma.
Ale wkrótce zachwiały się pod nim nogi, jak gdyby nie był zdolny do dłuższego wysiłku.
Był to kaleka, dotknięty jakąś chorobą mięśni, straszliwie chudy. Don Luis dostrzegł zresztą jego twarz bladą, kościste policzki, wklęsłe skronie, skórę barwy pergaminowej — twarz suchotnika, krwi pozbawioną zupełnie.
Gdy zbrodniarz ukończył inspekcyę, powrócił do Florentyny i rzekł:
— Jakkolwiek byłaś rozsądna i nie krzyczałaś, to jednak lepiej będzie przedsięwziąć środki ostrożności i założyć ci knebel, nieprawdaż?
Pochylił się nad Florentyną i obwinąwszy doiną część jej twarzy fularem, pochylił się jeszcze niżej i począł coś szeptać jej cicho, prawie do ucha. Ale wybuchy śmiechu przerywały od czasu do czasu te szepty.
Don Luis czuł bliskość niebezpieczeństwa. Obawiając się nagłego giestu tego nędznika, ukłócia zatrutą igłą, wymierzył w jego stronę rewolwer i czekał.
Co się tam działo? Co on jej mówił do ucha? Jakie propozycye czynił Florentynie Levasseur ten nędznik okrutny? Za jaką cenę wstydu obiecywał jej wolność?
Nagle kaleka cofnął się i w napadzie wściekłości począł wołać:
— Czy nie rozumiesz, że jesteś stracona? Teraz, kiedy już nie mam się czego obawiać, teraz, kiedyś okazała dość głupoty, aby mi towarzyszyć i oddać się na moją łaskę i niełaskę, czego się możesz jeszcze spodziewać? Masz nadzieję, że uda ci się mnie zmiękczyć? Ponieważ namiętność mnie pali, więc wyobrażasz sobie... Ach, ach, jak ty się mylisz moja droga! Twoja śmierć? Ach, mały to dla mnie kłopot... A zatem na co liczysz? Wyobrażasz sobie, być może, iż będąc kaleką nie zdobędę się na to, aby cię zabić? Ależ nie o to idzie Florentyno! Czyż ja... zabijam? Nigdy w życiu! Jestem zbyt wielkim tchórzem, aby zabijać, bałbym się, drżałbym... Nie, nie, ja ciebie nie tknę Florentyno, a jednak... Patrz, rozejrzyj się, a zdasz sobie ze wszystkiego sprawę. Rzecz jest tak wykombinowana, jak to ja tylko potrafię... A przedewszystkiem nie bój się, Florentyno! To jest tylko pierwsze moje ostrzeżenie...
Zbrodniarz oddalił się znów i przy pomocy oskarda począł wybijać z podstaw groty pojedyncze kamienie. Za każdem uderzeniem słychać było złowróżbny łoskot. Całe nakrycie groty poczęło się chwiać.
Don Luis wyskoczył ze strasznym krzykiem ze swego ukrycia. Odrazu zoryentował się w grożącem niebezpieczeństwie. Cała ta masa granitu, pod którą znajdowała się Florentyna, miała taką pozycyę, iż równowaga mogła być lada chwila zachwiana i Florentyna mogła pod tem rumowiskiem z kamieni być żywcem zakopana. Nie chodziło już teraz o pokonanie bandyty, lecz o uratowanie Florentyny. Szło o ratunek natychmiastowy.
Za dwie lub trzy sekundy znałazłby się już w połowie drogi, ale w tej błyskawicy jasnowidzenia, która szybciej bieży od najzapaleńszego wyścigu, don Luis spostrzegł, że zmiętoszona trawa, która służyła mu przed chwilą za cenny ślad bandyty, nie prowadzi środkiem drogi, przez polankę, lecz skręca w półkole. I bandyta zatem okrążył niezawodnie tę polankę. Dlaczego? Takie pytanie postawił nieufny instynkt, ale rozum nie miał go już czasu rozwiązać. Don Luis biegł dalej w tym kierunku i oto nagle nogi jego natrafiły na pustkę, ziemia otworzyła się pod nim, rozstąpiła się darń!...
Don Luis wpadł, wpadł w dół, który był niezawodnie otworem studni, mającej conajmniej półtora metra szerokości. Obramienie jej dookoła rozpoczynało się równo z ziemią. Dzięki jednak temu, że don Luis biegł szybko, siłą swego impetu został rzucony ku przeciwnej stronie studni, tak, iż był w stanie uchwycić się korzeni rosnących tuż ponad jej brzegiem.
Być może, iż dzięki jego sile, udałoby mu się wydostać na powierzchnię, ale bandyta, odpowiadając zaraz na atak, wybiegł naprzeciw niemu i z odległości dziesięciu kroków począł mierzyć do niego z rewolweru.
— Ani się rusz! — wrzasnął — bo łeb roztrzaskam!
Don Luis był zatem obezwładniony groźbą wymierzonego weń strzału.
Oczy ich skrzyżowały się przez chwilę. W oczach bandyty paliły się gorączkowe, chore blaski.
Bacząc na każdy ruch don Luisa, zbrodniarz z wymierzonym przeciw niemu rewolwerem zbliżył się do krawędzi studni. I jego piekielny śmiech rozległ się na nowo:
— Lupin! Lupin! Lupin! Ach, mam cię ptaszku! Wpadłeś nareszcie w moją pułapkę! A jednak ostrzegałem cię. Przypomnij sobie: „Miejsce twego zgonu już jest obrane. Zasadzka jest już gotowa. Strzeż się Lupinie!” I oto masz! Więc nie jesteś w więzieniu? I ten jeszcze cios udało ci się odeprzeć? Giń więc huncwocie! Dobrze, ze przewidziałem taki obrót sprawy i przedsięwziąłem środki ostrożności. Niezła to była kombinacya? Powiedziałem sobie: „Cała policya puści się moim śladem, ale jest tylko jeden człowiek, któryby umiał mnie wytropić, a człowiekiem tym jest Lupin! Więc pokażmy mu drogę, prowadźmy go jakgdyby na sznurku małą ścieżyną, na której ofiara moja pozostawiła swe ślady”... Co krok można je było napotkać... Tu pierścionek, tam uszczknięty kwiatek, ówdzie znów odcisk pięciu palców w ziemi... Nie brak środków do wprowadzenia w błąd, nieprawdaż? Wszystko to prowadziło cię prosto do otworu studni, prowadziło cię w potrzask, który zastawiłem na ciebie już zeszłego miesiąca, w przewidywaniu, że mi się to przyda... Przypomnij sobie: „Zasadzka jest już gotowa!”... I to zasadzka obmyślona na mój sposób! Ach, z przyjemnością pozbywam się niewygodnych ludzi przy ich własnym udziale i z ich dobrą wolą. Pracują w myśl mych intencyj, jak dobrzy koledzy! Ty zdołałeś już się w tem zoryentować. Ja nie działam własnoręcznie. Oni to dokonywują tych operacyj, wieszają się lub zastrzykują sobie truciznę.. o ile oczywiście nie przekładają ponad taki rodzaj śmierci... studni, jak Arseniusz Lupin! Ach, mój stary, do ładnego bagienka się dostałeś! I czemu robisz takie pocieszne miny? Florentyno, przyjrzyj się swemu adoratorowi!
Przerwał, wstrząsany wybuchami śmiechu. Widział, iż przeciwnik jego słabnie z każdą chwilą. Wysiłek stawał się coraz rozpaczliwszy i coraz mniej skuteczny. Palce, trzymające się początkowo korzeni, teraz zaciskały się kurczowo nad brzegiem studni. I ramiona opuszczały się coraz głębiej i głębiej...
— Załatwiliśmy się wreszcie — bełkotał zbrodniarz wśród wybuchów śmiechu. — Boże, jak to się można uśmiać! Zwłaszcza ten, kto nie śmieje się nigdy! Ja jestem ponury jak grabarz! Nieprawdaż, Florentyno, że nigdy nie widziałaś mnie śmiejącego się? Ale tym razem nie mogę wytrzymać. Lupin w swej jamie, a Florentyna w swej grocie, jeden wiszący nad przepaścią, a druga konająca już pod stosem kamieni! Co za widok! Nie krzyw się tak, Lupinie! I po co tyle grymasów? Czyż boisz się wieczności? Taki porządny człowiek, jak ty? Don Quichotte nowoczesny? Zstąp do swego grobu! W studni tej niema już nawet wody, którą mógłbyś chłeptać... Będzie to tylko małe ześlizgnięcie się w wieczność... Nie słyszy się nawet upadku kamienia, wrzuconego do tej studni... Przed chwilą wrzuciłem do niej zapalony papier, który jednak zniknął w ciemnościach... Brrr!... Aż mi dreszcz chodzi po plecach! Odwagi, Lupinie, odwagi! To będzie tylko krótki moment, a ty już różne widziałeś w swem życiu... Brawo! Już zniknął prawie zupełnie! Przyszła i na ciebie kolej! Lupin! Lupin! Jakto, więc nie powiesz mi nawet: do widzenia? Nie uśmiechniesz się nawet? Nie podziękujesz?... Do widzenia, Lupinie, do widzenia!
Umilkł. Oczekiwał na straszliwe rozwiązanie, przygotowywane przezeń tak skrupulatnie, a rozwijające się we wszystkich fazach zgodnie z jego niezłomną wolą.
Nie czekał zresztą długo. Ramiona zapadły w otchłań, z kolei zapadała broda, później usta, wykrzywione skurczem agonii, później oczy, z których przeglądało śmiertelne przerażenie, później zaś czoło i włosy, aż wreszcie czubek głowy zniknął w ciemnościach.
Kaleka przyglądał się temu szalejąc z radości, z ekstazą, z wyrazem dzikiego zadowolenia, nie przerywając jednem słowem głuchej ciszy, nie mącąc niczem rozkoszy, jakiej doznawał z powodu nasycenia swej nienawiści.
Nad brzegiem studni pozostały ręce — zacięte, uporczywe, heroiczne, biedne, bezsilne ręce, które jedne tylko pozostały jeszcze przy życiu ale, zwolna wykonywały również odwrót w krainę śmierci...
I one wreszcie zniknęły. Przez chwilę zahaczyły się jeszcze na podobieństwo szponów. Wysiłek ich był tak nadnaturalny, że zdawało się, iż jeszcze nie zrozpaczyły zupełnie, że one jedne miały jeszcze nadzieję, iż uda się im wskrzesić ciało, spowite już w całun ciemności, Ale w końcu i one się wyczerpały. A później, później, nagle — nie widziano już nic... i nie słyszano nic...
Kaleka podskoczył jak wyrzucony z procy, wyjąc z radości:
— Ach! Skończyło się! Lupin na samem dnie piekła!... Cała przygoda skończona... Pif! Paf! Puf!
Zwracając się ku Florentynie znów odprawował swój makabryczny taniec, wymachując nogami na podobieństwo skrzydeł wiatraka. I śpiewał, i gwizdał, i miotał przekleństwami, i bluźnił straszliwie.
Później wrócił jeszcze do studni i splunął w głąb jej trzykrotnie, nie zbliżając się zbytnio.
Nie wystarczyło to jeszcze do nasycenia jego nienawiści. Na ziemi leżały szczątki posągów. Ujął oburącz głowę jednego z nich i tocząc ją po trawie wrzucił w próżnię studni. W pewnej odległości znajdowały się stare pordzewiałe żelazne kule. I z niemi zbrodniarz uczynił to samo. Pięć, dziesięć, piętnaście kul spadło z kolei w głąb studni, roznosząc echo jakichś oddalonych, ponurych grzmotów.
— A masz, a masz, Lupinie! — mówił za każdym rzutem. — Dużo kosztowałeś mnie zdrowia, kanalio! Wetknąłeś mi drąg w szprychy, gdym zmierzał do zdobycia tego nieszczęsnego spadku! Masz jeszcze! Jeszcze masz! Będziesz miał się czem posilić, gdy będziesz głodny!... Chcesz jeszcze? Więc jeszcze ci poślę jedną, jeszcze jedną, mój stary!
Zachwiał się na nogach; jakby wskutek zawrotu głowy i przysiadł na trawie. Gonił resztkami sił. Jednak podniecony nienawiścią zdobył się jeszcze na to, iż przyklęknął nad brzegiem studni i pochylając się ku ciemnościom, drżącym głosem zawołał:
— Nie pukaj odrazu, trupie, do bram piekła... Poczekaj... Twoja umiłowana połączy się z tobą za dwadzieścia minut... Tak jest, o godzinie czwartej... Wiesz dobrze, iż jestem bardzo punktualnym... A więc co do minuty, o godzinie czwartej nastąpi wasze rendez-vous. Ach, zapomniałem... Spadek, wiesz o tem, otóż ten spadek w sumie dwustu milionów znajdzie się w mojej kieszeni... Ależ tak... Niewątpliwie jesteś pewnym tego, że przedsięwziąłem wszelkie środki ostrożności?... Florentyna wyjaśni ci to za małą chwilę... Wszystko zostało dobrze obmyślone... Zobaczysz... przekonasz się...
Nie miał już siły mówić. Ostatnie sylaby brzmiały niezrozumiałym bełkotem. Pot mu wystąpił na twarz i czoło, osunął się bezsilnie na ziemię, jak konający, torturowany straszliwemi cierpieniami agonii.
Trwał tak chwilę wstrząsany febrą, ukrywszy skronie w dłoniach. Miał wygląd człowieka, cierpiącego straszliwie. Po chwili niepewnym ruchem ręki sięgnął do kieszeni i wydobył z niej flakonik, który poniósł następnie do ust.
Natychmiast się ożywił, jakby pod wpływem kilku kropel lekarstwa wróciły mu napowrót siły i ciepło. Na ustach jego zaigrał odrażający uśmiech.
— Nie ciesz się! — rzekł zwracając się do Florentyny. — Jeszcze nie kończę życia i z pewnością starczy mi jeszcze czasu na zajęcie się twoją osobą. A później, później żadnych już głupstw, żadnych walk, które mnie wyczerpują. Później — spokój! Łatwe życie!... Do djabła, wszak z dwustu milionami można żyć spokojnie, nie prawdaż, moja mała?... Bierzmy się do dzieła, bo już mi jest znacznie lepiej.
