Wikiźródła

Biblia Gdańska/Księgi Przypowieści Salomonowe 29

< Biblia Gdańska


Biblia Gdańska - Stary Testament - Księgi Przypowieści Salomonowe

1 - 2 - 3 - 4 - 5 - 6 - 7 - 8 - 9 - 10 - 11 - 12 - 13 - 14 - 15 - 16 - 17 - 18 - 19 - 20 - 21 - 22 - 23 - 24 - 25 - 26 - 27 - 28 - 29 - 30 - 31


ROZDZIAŁ XXIX.

Człowiek, który na częste karanie zatwardza kark swóy, nagle zniszczeie, i nie wskóra.
 2. Gdy się rozmnażaią[1] sprawiedliwi, weseli się lud; ale gdy panuie bezbożnik, wzdycha lud.
 3. Mąż, który miłuie mądrość, uwesela oyca[2] twego; ale kto chowa[3] nierządnice, traci maiętność.
 4. Król sądem ziemię utwierdza; ale mąż, który dary bierze, podwraca ią.
 5. Człowiek, który pochlebia przyiacielowi swemu, rozciąga sieć przed nogami iego.
 6. Występek złego iest mu sidłem; ale sprawiedliwy śpiewa i weseli się.
 7. Sprawiedliwy wyrozumiewa[4] sprawą nędznych; ale niezbożnik niema z to rozumu i umieiętności.
 8. Mężowie naśmiewcy zawodzą miasto; ale mądrzy odwracaią gniew.
 9. Mąż mądry, wiedzieli spór z mężem głupim, choćby się gniewał, choćby się téż śmiał, nie będzie miał pokoiu.
 10. Mężowie krwawi nienawidzą uprzeymego; ale uprzeymi staranie wiodą o duszę iego.
 11. Wszystkiego ducha swego[5] wywiera głupi; ale mądry na dalszy czas go zawściąga.
 12. Pana, który rad słucha słów kłamliwych, wszyscy słudzy iego są niepobożni.
 13. Ubogi i zdzierca potkali się; a wszakże obudwu oczy Pan oświeca.
 14. Króla, który[6] sądzi uciśnione według prawdy, stolica iego na wieki utwierdzona będzie.
 15. Rózga i karność mądrość dawa; ale dziecię swawolne zawstydza[7] matkę swoię.
 16. Gdy się rozmnażaią niezbożni, rozmnaża się i przestępstwo; ale sprawiedliwi[8] upadek ich oglądaią.
 17. Karz syna[9] twego, a sprawić odpoczynienie, i sposobi roskosz duszy twoiéy.
 18. Gdy proroctwo ustawa, lud bywa rozproszony; ale kto strzeże zakonu, błogosławiony iest.
 19. Sługa nie bywa słowy naprawiony; bo choć rozumie, iednak nie odpowiada.
 20. Uyrzysz człowieka skwapliwego w sprawach swoich; ale lepsza iest nadzieia[10] o głupim, niż o nim.
 21. Kto w roskoszy chowa z dzieciństwa sługę swego, naostatek będzie chciał bydź za syna.
 22. Człowiek gniewliwy[11] wszczyna zwadę, a pierzchliwy wiele grzeszy.
 23. Pycha[12] człowiecza poniża go; ale pokorny w duchu sławy dostępuie,
 24. Kto społkuie ze złodzieiem, ma w nienawiści duszę swoię; także téż, kto przeklęctwo[13] słyszy, a nie obiawia go.
 25. Strach człowieczy stawia sobie sidło; ale kto ma nadzieię w Panu, wywyższony będzie.
 26. Wiele[14] tych, co szukaią twarzy panów; aleć od Pana iest sąd każdego.
 27. Sprawiedliwym iest mąż niezbożny obrzydliwością; a zasię kto w uprzeymości chodzi, iest niezbożnym obrzydliwością.



góra strony


 Prz 28 Prz 29 Prz 30 


Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Biblia_Gdańska/Księgi_Przypowieści_Salomonowe_29&oldid=2760813”