Biblia Wujka (1923)/Księga Hioba 17
Duch mój umniejszy się: dni moje się skrócą, a tylko mi grób zostaje.
2 Nie zgrzeszyłem, a w gorzkościach mieszka oko moje.
3 Wybaw mię, Panie, i postaw mię wedle siebie: a czyjażkolwiek ręka niech walczy przeciwko mnie.
4 Serce ich oddaliłeś od karności, przetóż nie będą podwyższeni.
5 Łup obiecuje towarzyszom, a oczy synów jego ustaną.
6 Położył mię jako na przypowieść ludzką: i jestem na przykład przed nimi.
7 Zaćmiło się od rozgniewania oko moje: a członki moje jako wniwecz obrociły się.
8 Zdumieją się sprawiedliwi nad tem: a niewinny na obłudnego powstanie.
9 I będzie trzymał sprawiedliwy drogę swoję, a czysty rękoma przyczyni mocy.
10 Wy tedy wszyscy nawróćcie się, i przyjdzie: i nie najdę między wami żadnego mądrego.
11 Dni moje przeminęły, myśli moje rozerwane są, trapiąc serce moje.
12 Noc obróciły w dzień: a po ciemnościach zaś spodziewam się światłości.
13 Jeźli czekać będę, piekło jest domem moim: i w ciemnościach usłałem łóżko moje.
14 Rzekłem zgniłości: Ojcem moim jesteś: matką moją i siostrą moją robakom.
15 Gdzież tedy teraz jest oczekawanie moje? a cierpliwość moję kto obaczywa?
16 Do najgłębszego piekła zstąpią wszystkie rzeczy moje: cóż mniemasz, że wżdy tam będę miał odpoczynienie?