Biblia Wujka (1923)/Księga Psalmów 21
| Biblia Wujka Stary Testament - Psalmy |
|---|
1 - 2 - 3 - 4 - 5 - 6 - 7 - 8 - 9 - 10 - 11 - 12 - 13 - 14 - 15 - 16 - 17 - 18 - 19 - 20 - 21 - 22 - 23 - 24 - 25 - 26 - 27 - 28 - 29 - 30 - 31 - 32 - 33 - 34 - 35 - 36 - 37 - 38 - 39 - 40 - 41 - 42 - 43 - 44 - 45 - 46 - 47 - 48 - 49 - 50 - 51 - 52 - 53 - 54 - 55 - 56 - 57 - 58 - 59 - 60 - 61 - 62 - 63 - 64 - 65 - 66 - 67 - 68 - 69 - 70 - 71 - 72 - 73 - 74 - 75 - 76 - 77 - 78 - 79 - 80 - 81 - 82 - 83 - 84 - 85 - 86 - 87 - 88 - 89 - 90 - 91 - 92 - 93 - 94 - 95 - 96 - 97 - 98 - 99 - 100 - 101 - 102 - 103 - 104 - 105 - 106 - 107 - 108 - 109 - 110 - 111 - 112 - 113 - 114 - 115 - 116 - 117 - 118 - 119 - 120 - 121 - 122 - 123 - 124 - 125 - 126 - 127 - 128 - 129 - 130 - 131 - 132 - 133 - 134 - 135 - 136 - 137 - 138 - 139 - 140 - 141 - 142 - 143 - 144 - 145 - 146 - 147 - 148 - 149 - 150
1 Na koniec, za przyjęcie poranne, Psalm Dawidowi.
2 Boże, Boże mój, wejrzyj na mię: czemuś mię opuścił? daleko od zbawienia mego słowa grzechów moich. [1]
3 Boże mój, będę wołał we dnie, a nie wysłuchasz: i w nocy, a nie ku głupstwu mnie.
4 A ty mieszkasz w świątnicy, chwało Izraelska!
5 W tobie nadzieję mieli ojcowie nasi, nadzieję mieli, i wybawiłeś je.
6 Do ciebie wołali, i zbawieni są: w tobie nadzieję mieli, a nie są zawstydzeni.
7 A jam jest robak a nie człowiek: pośmiewisko ludzkie i wzgarda pospólstwa.
8 Wszyscy, którzy mię widzieli, naśmiewali się ze mnie: mówili usty i kiwali głową: [2]
9 Nadzieję miał w Panu, niechaj go wyrwie: niechaj zbawi, ponieważ chce go. [3]
10 Albowiem tyś jest, któryś mię wyciągnął z żywota, nadziejo moja od piersi matki mojéj.
11 Na cię porzucony jestem z żywota matki mojéj, tyś jest Bogiem moim.
12 Nie odstępuj odemnie; albowiem utrapienie bliskie jest; bo niemasz, ktoby ratował.
13 Obtoczyli mię cielcy mnodzy, bycy tłuści oblegli mię.
14 Otworzyli na mię gębę swą, jako lew porywający i ryczący.
15 Wylanym jest jako woda: i rozsypały się wszystkie kości moje: stało się serce moje jako wosk topniejący w pośród żywota mego.
16 Wyschła jako skorupa siła moja, a język mój przysechł do podniebienia mego: i obróciłeś mię w proch śmierci.
17 Albowiem obstąpili mię psi mnodzy: zbór złośników obiegł mię: przebodli ręce moje i nogi moje.
18 Policzyli wszystkie kości moje: a oni przypatrowali się i patrzyli na mię.
19 Rozdzielili sobie szaty moje: a o suknią moję los miotali. [4]
20 Ale ty, Panie, nie oddalaj odemnie wspomożenia twego: wejrzyj na obronę moję.
21 Wyrwij od miecza, Boże, duszę moję: a z ręki psiéj jedynaczkę moję.
22 Wybaw mię z paszczeki lwiéj: a od rogów jednorożcowych uniżenie moje.
23 Będę opowiadał imię twe braciéj mojéj: w pośród kościoła będę cię chwalił. [5]
24 Co się Pana boicie, chwalcie go: wszystko nasienie Jakóbowe wysławiajcie go: niech się go boi wszystko nasienie Izraelskie.
25 Albowiem nie wzgardził, ani odrzucił prośby ubogiego: ani odwrócił oblicza swego odemnie: a gdym wołał do niego, wysłuchał mię.
26 U ciebie chwała moja w kościele wielkim: śluby moje oddam przed oczyma bojących się jego.
27 Będą jedli ubodzy, i najedzą się: i będą chwalić Pana, którzy go szukają: będą żyć serca ich na wieki wieków.
28 Wspomną i nawrócą się do Pana wszystkie kraje ziemie: i będą się kłaniać przed oblicznością jego wszystkie familie pogańskie.
29 Albowiem Pańskie jest królestwo: i on będzie panował nad pogany.
30 Jedli i kłaniali się wszyscy tłuści ziemscy: przed oblicznością jego będą padać wszyscy, którzy zstępują w ziemię.
31 A dusza moja jemu będzie żyła: i nasienie moje będzie mu służyć.
32 Będzie opowiadan Panu rodzaj przyszły: i będą opowiadać niebiosa sprawiedliwość jego ludowi, który się narodzi, który uczynił Pan.