Biblia Gdańska/List Świętego Pawła Apostoła do Tytusa (całość)

[1249]List Swiętego Pawła Apostoła do Tytusa.

[1249]ROZDZIAŁ I.

 I. Uczy, jakimi bydź maią słudzy Boży 1 — 9. II. pokazuie, iakoby zamykać usta przeciwnikom 10. 11. III. obyczaie Kreteńczyków gani 12. 13. IV. i Żydów, którzy w pozwierzchnych obrzędach świętobliwość pokładali 14. 15.
Paweł, sługa^[1] Boży i Apostoł Iezusa Chrystusa według wiary wybranych Bożych i znaiomości prawdy, która iest według pobożności,
 2. Ku nadziei żywota wiecznego, który obiecał przed czasy^[2] wiekuistymi ten, który nie kłama, Bóg, a obiawił czasów swoich,
 3. To słowo swoie przez kazanie, które mi iest zwierzone według rozrządzenia zbawiciela naszego Boga:
 4. Tytusowi, własnemu^[3] synowi według spólnéy wiary, łaska,^[4] miłosierdzie i pokóy niech będzie od Boga oyca, i Pana Iezusa Chrystusa, zbawiciela naszego.
 5. Dla tegom cię zostawił w Krecie, abyś to, co tam ieszcze zostawa, w rząd dobry wprawił, i postanowił po miastach Starsze, iakomci ia był rozkazał,
 6. Ieźli kto iest^[5] bez nagany, mąż iednéy żony, dzieci wierne maiący, któreby nie mogły bydź obwinione w zbytku, albo niepoddane rządowi.
 7. Albowiem Biskup ma bydź bez nagany, iako^[6] szafarz Boży, nie sam sobie się podobaiący, nie gniewliwy, nie piianica wina, nie bitny, nie szukaiący zysku sprosnego;
 8. Ale gościnny, dobre miłuiący, rostropny, sprawiedliwy, świętobliwy, powściągliwy,
 9. Trzymaiący się onéy wiernéy mowy, która iest według nauki, iżby téż mógł napominać nauką zdrową, i tych, którzy się sprzeciwiaią, przekonywać,
 II. 10. Albowiem iest wiele rządowi niepoddanych, próżnomownych, i zwodzicielów myśli, a naywięcéy tych, którzy są z obrzezki,
 11. Którym trzeba usta zatkać; którzy całe domy podwracaią, ucząc rzeczy niesłusznych dla zysku sprosnego.
 III. 12. Powiedział niektóry z nich, własny ich Prorok: Kreteńczycy zawsze są kłamcami, złymi bestyami, brzuchami leniwymi.
 13. To świadectwo iest prawdziwe; dla któréy przyczyny ostrze ie karz, aby zdrowi byli w wierze,
 IV. 14. Nie pilnuiąc Żydowskich^[7] baśni i przykazań ludzi tych, którzy się odwracaią od prawdy.
 15. Wszystkoć czyste^[8] czystym, lecz pokalanym i niewiernym niemasz nic czystego, ale pokalany iest i umysł i sumnienie ich.
 16. Udawaią, że Boga znaią; ale uczynkami swymi tego się zapieraią, będąc obrzydłymi i nieposłusznymi, a do wszelkiego dobrego uczynku nie sposobnymi.

[1249]ROZDZIAŁ II.

 I. Pokazuie Tytusowi, do czegoby starych oboiéy płci 1 — 3. II. i młodych pań 4. 5. III. i młodzieńców 6 — 8. IV. i sług napominać, a iako dobrym przykładem wszystkim świécić miał 9. 10. V. Summa Chrześciaństwa naszego 11 — 15.
A ty mów, co należy na zdrową naukę.
[1250] 2. Starcy, aby byli trzeźwi, poważni, rostropni, zdrowi w wierze, w miłości, w cierpliwości.
 3. Także i stare niewiasty^[9] niech chodzą w ubiorze przystoynym, iako przystoi Swiętym; niech nie będą potwarliwe, nie kochaiące się w wielu wina, poczciwych rzeczy nauczaiące;
 II. 4. Aby młodych pań rozumu uczyły, iakoby męże swoie i dziatki miłować miały,
 5. A były rostropne, czyste, domu pilne, dobrotliwe, mężom^[10] swym poddane, aby słowo Boże nie było bluźnione.
 III. 6. Młodzieńce także napominay, aby byli trzeźwi;
 7. We wszystkiém samego siebie^[11] wystawiaiąc za wzór dobrych uczynków, maiąc w nauce całość, powagę,
 8. Słowo zdrowe, nienaganione, aby ten, ktoby się sprzeciwił, zawstydzić się musiał, nie maiąc nic, coby o was miał złego mówić.
 IV. 9. Sług nauczay,^[12] aby byli poddani panom swoim, we wszystkiém się im podobaiąc, nie odmawiaiąc,
 10. Niwczém nie oszukiwaiąc, ale we wszystkiém wierność uprzeymą pokazuiąc, aby naukę zbawiciela naszego^[13] Boga we wszystkiém zdobili.
 V. 11. Albowiem okazała się łaska Boża, zbawienna wszystkim ludziom,
 12. Cwicząca nas, abyśmy odrzekłszy się niepobożności i świeckich pożądliwości, trzeźwie, i sprawiedliwie i pobożnie żyli na tym świecie,
 13. Oczekiaiąc onéy^[14] błogosławionéy nadziei, i obiawienia chwały wielkiego Boga i zbawiciela naszego Iezusa Chrystusa;
 14. Który dał samego siebie^[15] za nas, aby nas wykupił od wszelkiéy nieprawości, i oczyścił sobie samemu lud własny, gorliwie naśladuiący^[16] dobrych uczynków.]
 15. To mów i napominay, i strofuy ze wszelką powagą; żaden tobą niechay nie gardzi.^[17]

[1250]ROZDZIAŁ III.

 I. Zleca, aby ogołem wszystkich do posłuszeństwa zwierzchności upominał 1. 2. II. przeszłe życie wspomniawszy 3 — 6. III. uczy, aby usprawiedliwienie saméy łasce Bożéy przypisowali 7. 8. IV. a ieźliby kto krnąbrnie temu był odporny, takiego opuszczać 9 — 15.
Napominay ie, aby zwierzchnościom^[18] i przełożeństwom poddanymi i posłusznymi byli, i aby do każdego dobrego uczynku gotowymi byli;
 2. Nikogo nie lżyli, nie byli zwadliwymi, ale układnymi, okazuiąc wszelką skromność przeciwko wszystkim ludziom.
 II. 3. Albowiem i myśmy byli^[19] niekiedy głupimi, upornymi, błądzącymi, służąc pożadliwościom i roskoszom rozmaitym, w złości i w zazdrości mieszkaiąc, przemierzłymi, iedni drugich nienawidzącymi,
 4. Ale gdy się okazała dobrotliwość i miłość ku ludziom zbawiciela naszego Boga,
 5. Nie z uczynków sprawiedliwości,^[20] którebyśmy my czynili, ale podług miłosierdzia swego zbawił nas przez omycie^[21] odrodzenia i odnowienia Ducha świętego,
 6. Którego wylał na nas obficie przez Iezusa Chrystusa, zbawiciela naszego,
 III. 7. Abyśmy usprawiedliwieni będąc łaską iego, stali się dziedzicami według nadziei żywota wiecznego.]
 8. Wiernać to mowa, a chcę, abyś ty to twierdził, aby się starali, iakoby w dobrych uczynkach przodkowali, którzy uwierzyli Bogu.
 IV. 9. A te rzeczy są dobre i ludziom pożyteczne; a głupich^[22] gadek i wyliczania rodzaiów i sporów i swarów zakonnych pohamuy; albowiem są niepożyteczne i próżne.
 10. Człowieka Heretyka po pierwszém i wtórém napominaniu strzeż się.
 11. Wiedząc, iż takowy iest [1251]wywrócony i grzeszy, będąc sam własnym sądem swoim osądzony.
 12. Gdy poślę do ciebie Artemana albo Tychyka, staray się, abyś do mnie przyszedł do Nikopolim; bom tam postanowił zimować.
 13. Zenasa nauczonego w zakonie, i Apollona^[23] pilnie odprowadź, aby im na niczém nie schodziło.
 14. A niech się uczą i nasi w dobrych^[24] uczynkach przodkować, gdzie tego potrzeba, żeby nie byli nieużytecznymi.
 15. Pozdrawiaią cię, którzy są ze mną wszyscy. Pozdrów te, którzy nas miłuią w wierze. Łaska^[25] Boża niech będzie ze wszystkimi wami. Amen.

Ten list do Tytusa, który był postanowiony pierwszym Biskupem zboru Kreteńskiego, napisany iest z Nikopolu, miasta Macedońskiego.

1. Rzym. 1, 1.
2. Rzym. 16, 25. Efez. 3, 9. Koloss. 1, 26.
3. 1 Tym. 1, 2.
4. Rzym. 1, 7.
5. 1 Tym. 3, 2.
6. 1 Kor. 4, 1.
7. 1 Tym. 1, 4. r. 4, 7.
8. Matt. 15, 11. Dzie. 10, 15. Rzym. 14, 20.
9. 1 Tym. 2, 9.
10. Efez. 5, 22.
11. 1 Tym. 4, 12. 1 Piotr. 5, 3.
12. Efez. 6, 5. Kol. 3, 22. 1 Piotr. 2, 18.
13. 1 Tym. 6, 1.
14. Filip. 3, 20.
15. Gal. 1, 4. r. 2, 20.
16. Efez. 2, 10.
17. Tym. 4, 12.
18. Mar. 12, 17. Rzym. 13, 1.
19. 1 Kor. 6, 11.
20. 2 Tym. 1, 9.
21. Ian. 3, 5.
22. 1 Tym. 1, 4. r. 4, 7. 2 Tym. 2, 23.
23. Dzie. 18, 24.
24. 1 Tym. 6, 18.
25. Kol. 4, 18.

List Ś. Pawła Apostoła do Tymoteusza wtóry (całość)

List Świętego Pawła Apostoła do Tytusa (całość) Biblia Gdańska

List Świętego Pawła Apostoła do Filemona