Biblia Gdańska/List powszechny Świętego Iakuba Apostoła (całość)

Poniżej znajduje się List powszechny Świętego Iakuba Apostoła w całości. Jeżeli chcesz skorzystać z tekstu podzielonego na rozdziały przejdź tutaj.


Biblia Gdańska - Nowy Testament

Mt - Mk - Łk - J - Dz - Rz - 1 Kor - 2 Kor - Ga - Ef - Flp - Kol - 1 Tes - 2 Tes - 1 Tm - 2 Tm - Tt - Flm - Hbr - Jk - 1 P - 2 P - 1 J - 2 J - 3 J - Jud - Ap


List powszechny Swiętego Iakuba Apostoła.


ROZDZIAŁ I.


I. Zaleca świętą cierpliwość 1 — 4. II. modlitwy 5. III. wiarę 6 — 9. IV. skromność 10 — 12. V. Pokusy ku złemu nie są od Boga 13 — 16. VI. gdyż on iest wszystkich dobrych rzeczy sprawcą i Panem 17 — 21. VII. Iako się mamy z słowem Bożém obchodzić 22 — 25. VIII. i czém nabożeństwo nasze oświadczać 26. 27.
Iakub, sługa Boży i Pana Iezusa Chrystusa, dwiemanaście pokoleniom, które są w rozproszeniu, zdrowia życzy.
2. Za naywiększą[1] radość mieycie, bracia moi! gdy w rozmaite pokusy wpadacie,
3. Wiedząc, iż doświadczenie wiary waszéy sprawuie cierpliwość;
4. A cierpliwość niech ma doskonały uczynek, żebyście byli doskonali i zupełni, którymby na niczém nie schodziło.
II. 5. A ieźli komu z was schodzi na mądrości, niech prosi u Boga, który ią szczérze wszystkim dawa, a nie wymawia; i będzie mu dana.
III. 6. Ale niech prosi z wiarą,[2] nic niewątpiąc; albowiem kto wątpi, iest podobny wałowi morskiemu, który od wiatru pędzony i miotany bywa.
7. Bo niechay nie mniema ten człowiek, aby co miał wziąć od Pana.
8. Mąż umysłu dwoistego iest niestateczny we wszystkich drogach swoich.
9. A niech się chlubi brat niskiego stanu w wywyższeniu swoiém,
IV. 10. A bogaty w poniżeniu swoiém; bo iako kwiat trawy[3] przeminie.
11. Albowiem iako słońce, kiedy weszło z gorącością, ususzyło trawę, a kwiat iéy opadł, i zginęła ona śliczność kształtu iego, tak i bogaty w drogach swoich uwiędnie.
12. Błogosławiony mąż, który znosi[4] pokuszenie; bo gdy będzie doświadczony, weźmie[5] koronę żywota, którą obiecał Pan tym, którzy go miłuią.
V. 13. Żaden, gdy bywa kuszony, niech nie mówi: Od Boga kuszony bywam; bo Bóg nie może kuszony bydź we złém, a sam nikogo nie kusi.
14. Ale każdy bywa kuszony, gdy od swoich własnych pożądliwości bywa pociągniony i przynęcony.
15. Zatym pożądliwość począwszy, rodzi grzech, a grzech będąc wykonany, rodzi śmierć.
16. Nie błądźcież, bracia moi mili!
VI. 17. Wszelki datek dobry, i wszelaki dar doskonały z góry iest zstępuiący od oyca światłości, u którego niemasz odmiany, ani zaćmienia na wstecz się wracaiącego.
18. Który, przeto że chciał, porodził nas słowem prawdy ku temu, żebyśmy byli nieiakiemi pierwiastkami stworzenia iego.
19. A tak, bracia moi mili! niech[6] będzie każdy człowiek prędki ku słuchaniu, ale nierychły ku[7] mówieniu, i nierychły ku gniewowi.
20. Bo gniéw męża nie sprawuie sprawiedliwości Bożéy.
21. A tak odrzuciwszy wszelakie plugastwo i zbytek złości, z cichością przyimiycie słowo wszczepione, które może zbawić dusze wasze.]
VII. 22. A bądźcie czynicielmi[8] słowa, a nie słuchaczami tylko oszukiwaiącymi samych siebie.
23. Albowiem ieźli kto iest słuchaczem słowa a nie czynicielem, ten podobny iest mężowi przypatruiącemu się obliczu narodzenia swego we zwierciedle;
24. Bo samego siebie obeyrzał i odszedł, a wnet zapomniał, iakim był.
25. Ale ktoby weyrzał w on doskonały zakon wolności, i zostawałby w nim, ten nie będąc słuchaczem zapamiętliwym, ale czynicielem uczynku; ten błogosławionym będzie w uczynku swoim.
VIII. 26. Ieźli kto między wami zda się bydź nabożnym, nie kiełznaiąc ięzyka swego, ale zwodząc serce swe, tego nabożeństwo próżne iest.
27. Nabożeństwo czyste i niepokalane u Boga i oyca to iest: Nawiedzać sieroty i wdowy w ucisku ich, i zachować samego siebie niepokalanym od świata.]

ROZDZIAŁ II.


I. Brakowanie w osobach z wiarą Chrystusową się nie zgadza 1 — 13. II. którą nie dosyć iest wyznać słowami, ale ią trzeba uczynkami miłosiernymi oświadczać 14 — 20. III. przykładem Abrahama Patryarchy 21 — 24. IV. i Rachaby 25. 26.
Bracia moi! nie mieycie z brakowaniem[9] osób wiary Pana naszego Iezusa Chrystusa, który chwalebny iest.
2. Albowiem gdyby wszedł do zgromadzenia waszego mąż, maiąc pierścień złoty w szacie świetnéy, a wszedłby téż i ubogi w podłém odzieniu;
3. I weyrzelibyście na tego, co ma świetną szatę, a rzeklibyście mu: Ty! siądź sam poczciwie! a ubogiemubyście rzekli: Ty! tam stóy, albo siądź tu pod podnóżkiem moim;
4. Azażeście iuż nie uczynili różności między sobą, i nie staliście się sędziami myśli złych?
5. Słuchaycie, bracia moi mili! azaż Bóg nie obrał ubogich na tym świecie, aby byli bogatymi w wierze, i dziedzicami królestwa, które obiecał tym, którzy go miłuią?
6. Aleście wy znieważyli ubogiego. Azaż bogacze gwałtem was nie uciskaią, i do sądów was nie pociągaią?
7. Azaż oni nie bluźnią onego zacnego imienia, które iest wzywane nad wami?
8. A ieźliże pełnicie zakon królewski według pisma: Będziesz miłował[10] bliźniego twego, iako samego siebie, dobrze czynicie.
9. Lecz ieźli osobami brakuiecie, grzech popełniacie, i bywacie przekonani[11] od zakonu, iako przestępcy.
10. Albowiem ktobykolwiek zachował[12] wszystek zakon, a w iednymby upadł, stał się winien wszystkich przykazań.
11. Bo który rzekł: Nie będziesz[13] cudzołożył, ten téż rzekł: Nie będziesz zabiiał; a ieźlibyś nie cudzołożył, alebyś zabił, stałeś się przestępcą zakonu.
12. Tak mówcie i tak czyńcie, iako ci, którzy według zakonu wolności macie bydź sądzeni.
13. Albowiem sąd bez miłosierdzia[14] będzie temu, co nie czynił miłosierdzia; ale miłosierdzie chlubi się przeciwko sądowi.
II. 14. Cóż pomoże, bracia moi! ieźliby kto rzekł, iż ma wiarę, a uczynkówby nie miał? izali go ona wiara może zbawić?
15. A gdyby brat albo siostra byli[15] nieodziani, i schodziłoby im na powszedniéy żywności,
16. I rzekłby im kto z was: Idźcie w pokoiu, ugrzeycie się, i naiedzcie się, a nie dalibyście im potrzeb ciału należących, cóż to pomoże?
17. Także i wiara, nie mali uczynków, martwa iest sama w sobie.
18. Ale rzecze kto: Ty masz wiarę, a ia mam uczynki; ukaż mi wiarę twoię bez uczynków twoich, a ia tobie ukażę wiarę moię z uczynków moich.
19. Ty wierzysz, iż ieden iest Bóg, dobrze czynisz; i diablić temu[16] wierzą, wszakże drzą.
20. Ale chceszli wiedzieć, o człowiecze marny! iż wiara bez uczynków martwa iest?
III. 21. Abraham, oyciec nasz, izali nie z uczynków usprawiedliwiony iest, gdy ofiarował[17] Izaaka, syna swego, na ołtarzu?
22. Widzisz, iż wiara spólnie robiła z uczynkami iego, a z uczynków wiara doskonałą się stała.
23. A tak wypełniło się pismo, które[18] mówi: I uwierzył Abraham Bogu, i przyczytano mu to ku sprawiedliwości, i przyiacielem[19] Bożym nazwany iest.
24. A widzicież, iż z uczynków usprawiedliwiony bywa człowiek, a nie z wiary tylko?
IV. 25. Także téż i[20] Rachab, wszetecznica, izali nie z uczynków iest usprawiedliwiona, gdy przyięła one posły i inszą drogą wypuściła?
26. Albowiem iako ciało bez duszy iest martwe, tak i wiara bez uczynków martwa iest.

ROZDZIAŁ III.


I. Ięzyk człowieka Chrześciańskiego zwiąskami wiary i miłości świętéy ma bydź hamowany 1 — 7. II. pożytki ięzyka 8 — 14. III. mądrości ludzkiéy różność od niebieskiéy 15 — 18.
Niechay was nie wiele będzie[21] nauczycielami, bracia moi! wiedząc, że ciężysz sąd odniesiemy.
2. Albowiem w wielu upadamy wszyscy; ieźli kto nie upada w słowie, ten iest doskonałym mężem, który téż może na wodzy trzymać i wszystko ciało.
3. Oto, koniom wędzidła w gęby wprawuiemy, aby nam powolne były, i wszystkiém ciałem ich kieruiemy.
4. Oto, i okręty choć tak wielkie są, i tęgimi wiatrami pędzone bywaią; wszak i naymnieyszym styrem bywaią kierowane, gdziekolwiek iest wola sternikowa;
5. Tak i ięzyk mały iest członek, wszakże bardzo się wynosi. Oto, maluczki ogień, iako wielki las zapala!
6. I ięzyk iest ogień i świat niesprawiedliwości; takci iest postanowiony ięzyk między członkami naszymi, który szpeci wszystko ciało, i zapala koło urodzenia naszego, i bywa zapalony od ognia piekielnego.
7. Albowiem wszelkie przyrodzenie i dzikich zwierząt, i ptaków, i gadzin, i morskich potwór bywa okrócone, i iest okrocone od ludzi;
II. 8. Ale ięzyka żaden z ludzi okrócić nie może, który iest nieokrócone złe, i pełne iadu śmiertelnego.
9. Przezeń błogosławimy Boga i oyca, i przezeń przeklinamy ludzi, którzy na podobieństwo Boże stworzeni są;
10. Z iednychże ust wychodzi błogosławieństwo i przeklęctwo. Nie tak ma bydź bracia moi!
11. Izali zdróy z iednego źrzódła wypuszcza i słodką i gorzką wodę?
12. Izali[22] może, bracia moi! figowe drzewo przynosić oliwki, albo winna macica figi? Tak żaden zdróy słonéy i słodkiéy wody oraz nie wydawa.
13. Ieźli kto iest mądry i umieiętny między wami, niech pokaże dobrém obcowaniem uczynki swoie w mądréy cichości.
14. Ale ieźli macie gorzką zawiść i zaiątrzenie w sercu waszém, nie chlubcież się, ani kłamaycie przeciwko prawdzie.
III. 15. Nie iestci ta mądrość z góry zstępuiąca, ale ziemska, bydlęca, diabelska.
16. Bo gdzie iest zawiść i zaiątrzenie, tam i rosterki, i wszelaka zła sprawa.
17. Ale mądrość, która iest z góry, nayprzódci iest czysta, potym spokoyna, mierna, powolna, pełna miłosierdzia i owoców dobrych, nieposądzaiąca, i nieobłudna.
18. Ale owoc sprawiedliwości w pokoiu bywa siany tym, którzy pokóy czynią.

ROZDZIAŁ IV.


I. Niepożytki z uczynków cielesnych idące wylicza 1 — 5. II. pokorę zalecaiąc 6 — 9. III. od pychy 10. IV. szacowania inszych 11. 12. V. i krewkości swych zapomnienia odwodzi 13 — 17.
Zkądże są walki i zwady między wami? Izali nie ztąd, to iest z lubości waszych, które walczą[23] w członkach waszych?
2. Pożądacie, a nie macie, zayrzycie i zawidzicie, a nie możecie dostać; wadzicie się i walczycie, wszakże nie otrzymywacie, przeto iż nie prosicie.
3. Prosicie a nie[24] bierzecie, przeto, iż źle prosicie, abyście to na roskoszy wasze obracali.
4. Cudzołożnicy i cudzołożnice! nie wiecież, iż przyiaźń[25] świata iest nieprzyiaźnią Bożą? Przetoż, ktobykolwiek chciał bydź przyiacielem tego świata, stawa się nieprzyiacielem Bożym.
5. Albo mniemacie, iż próżno pismo[26] mówi: Izali ku zazdrości pożąda duch, który w nas mieszka?
II. 6. Owszem hoynieyszą dawa łaskę; bo mówi: Bóg się[27] pysznym sprzeciwia, ale pokornym łaskę dawa.
7. Poddaycież się tedy[28] Bogu, a daycie odpór[29] diabłu, a uciecze od was.
8. Przybliżcie się ku Bogu, a przybliży się ku wam. Ochędożcie[30] ręce grzesznicy, i oczyśćcie serca, którzyście umysłu dwoistego.
9. Bądźcie utrapieni, i żałuycie i płaczcie; śmiech wasz niech się obróci w żałość, a radość w smętek.
III. 10. Uniżaycie się przed obliczem Pańskiém, a wywyższy was.
IV. 11. Nie obmawiaycie iedni drugich, bracia! Kto obmawia brata, i potępia brata swego, obmawia zakon, i potępia zakon; a ieźli potępisz zakon, nie iesteś czynicielem zakonu, ale sędzią.
12. Ieden iest zakonodawca, który może zbawić i zatracić. Ale ty ktoś[31] iest, co potępiasz drugiego?
V. 13. Nuż teraz wy,[32] co mówicie: Dziś, albo iutro póydziemy do tego miasta, i zmieszkamy tam przez ieden rok, a będziemy kupczyć, i zysk sobie przywiedziemy;
14. (Którzy nie wiecie, co[33] iutro będzie; bo cóż iest żywot wasz? Para zaiste iest, która się na mały czas pokazuie, a potym niszczeie.)
15. Zamiast tego, cobyście mieli mówić: Będzieli Pan[34] chciał, a będziemyli żywi, uczynimy to albo owo.
16. Ale teraz chlubicie się w pysze waszéy; wszelka chluba takowa zła iest.
17. Przetoż, kto umie dobrze czynić a nie czyni, grzech[35] ma.

ROZDZIAŁ V.


I. Bogaczom sądu Bożego srogość opowiada, gromiąc ich hardość 1 — 6. II. aby ubodzy słysząc o nieszczęśliwém bogaczów dokonaniu, skromnie znosili uciski 7 — 11. III. odwodzi od lekkomyślnych przysiąg 12. IV. w utrapieniu i w chorobie coby czynić 13 — 20.
Nuż teraz, bogacze! płaczcie, narzekaiąc nad nędzami waszemi, które przyidą.
2. Bogactwo wasze zgniło, a szaty wasze mole zgryzły.
3. Złoto wasze i śrebro wasze pordzewiało, a rdza ich będzie na świadectwo przeciwko wam, i poźrze ciała wasze iako ogień; zgromadziliście skarb na ostatnie dni.
4. Oto, zapłata[36] robotników, którzy żęli krainy wasze, od was zatrzymana woła, a wołania żeńców weszły do uszu Pana zastępów.
5. Żyliście w roskoszach[37] na ziemi i buialiście; wytuczyliście serca wasze, iako na dzień zabiiania ofiar.
6. Potępiliście, zamordowaliście sprawiedliwego, a nie sprzeciwia się wam.
II. 7. Przetoż, bracia! bądźcie cierpliwymi aż do przyiścia Pańskiego. Oto, oracz oczekiwa drogiego pożytku ziemi, cierpliwie go oczekiwaiąc, ażby otrzymał deszcz ranny i wieczorny.
8. Bądźcież i wy[38] cierpliwymi, a utwierdzaycie serca wasze; albowiem się przybliża przyiście Pańskie.
9. Nie wzdychaycie iedni przeciwko drugim, bracia! abyście nie byli osądzeni. Oto, sądzia iuż przede drzwiami stoi.
10. Bierzcie na przykład, bracia moi! utrapienia i cierpliwości[39] Proroki, którzy mówili w imieniu Pańskiém.
11. Oto, za błogosławione mamy te, którzy cierpieli. O cierpliwości[40] Iobowéy słychaliście, i koniec Pański widzieliście, iż wielce miłosierny iest Pan i litościwy.
III. 12. A przed wszystkiemi rzeczami, bracia moi! nie[41] przysięgaycie ani przez niebo, ani przez ziemię, ani żadną inszą przysięgą; ale niech będzie[42] mowa wasza: Tak, tak; i Nie, nie; abyście w obłudę nie wpadli.
IV. 13. Iest kto utrapiony między wami, niechże się modli; iest kto dobréy myśli, niechayże śpiéwa.
14. Choruie kto między wami, niechże zawoła Starszych zborowych, a niech się modlą za nim, pomazuiąc[43] go oleykiem w imieniu Pańskiém;
15. A modlitwa[44] wiary uzdrowi chorego, i podniesie go Pan; a ieźliby się grzechu dopuścił, będzie mu odpuszczono.
16. Wyznawaycie iedni przed drugimi upadki, a modlcie się iedni za drugimi, abyście byli uzdrowieni. Wiele może uprzeyma modlitwa sprawiedliwego.
17. Eliasz był[45] człowiek tymże biedom poddany, iako i my, a modlitwą modlił się, żeby deszcz nie padał; i nie padał deszcz na ziemię trzy lata i sześć miesięcy.
18. I zaś się modlił, a wydało niebo deszcz, i ziemia zrodziła owoce swoie.
19. Bracia! ieźliby się kto z was obłądził od prawdy, a nawróciłby go[46] kto,
20. Niechże wie, że ktoby odwrócił grzesznika od błędnéy drogi iego, zachowa duszę od śmierci, i zakryie mnóstwo[47] grzechów.









 List do Hebrajczyków (całość) List powszechny Świętego Iakuba Apostoła (całość)
Biblia Gdańska
List pierwszy powszechny Ś. Piotra Apostoła (całość)