Biblia Gdańska/Księgi Psalmów 138
I. Dawid dziękuie Bogu, że go w wielkich niebespieczeństwach zachował i bronił. II. Przepowiada, że go i Królowie, do niego się nawróciwszy, wielbić będą. III. Aby go Pan z opieki swoiéy nie wypuszczał, prosi.
1. Psalm Dawidów.
Wysławiać cię będę, Panie! ze wszystkiego serca mego; przed bogami śpiewaćci będę.
2. Będę się kłaniał ku kościołowi twemu świętemu, i będę wysławiał imię[1] twoie dla miłosierdzia twego, i dla prawdy twoiéy; boś nade wszystko uwielbił imię twoie i wyroki twoie.
3. W dzień, któregom cię wzywał, wysłuchałeś mię, a posiliłeś mocą duszę moię.
4. Wysławiać cię będą, Panie! wszyscy Królowie ziemi, gdy usłyszą wyroki ust twoich.
5. I będą śpiewali o drogach Pańskich, a iż wielka iest chwała Pańska.
6. A choć wywyższony iest Pan, wszakże na uniżonego patrzy, a wysoko myślnego z daleka poznawa.
7. Ieźlibym chodził w pośrzód utrapienia, obżywisz mię; przeciw popędliwości nieprzyiaciół moich wyciągniesz rękę twoię, a prawica twoia wyswobodzi mię.
8. Pan wszystko za mnie wykona. O Panie! miłosierdzie twoie trwa na wieki; sprawy rąk twoich nie opuścisz.
 Ps 137 |
Ps 138 | Ps 139  |
|