Biblia Gdańska/Księgi Psalmów 137
I. Kapłani i Lewitowie w Babilonie na żądanie zwyciężców śpiewać i grać piosnek Syońskich nie chcą, na Ieruzalem pamiętać obiecuiąc.
Nad rzekami Babilońskiemi, tameśmy siadali i płakali wspominaiąc na Syon.
2. Na wierzbach, które są w nim, zawieszaliśmy harfy nasze.
3. A gdy nas tam pytali ci, którzy nas zawiedli w niewolą, o słowa pieśni, (chociaśmy byli zawiesili pieśni radości,) mówiąc: Śpiewaycie nam pieśń z pieśni Syońskich,
4. Odpowiedzieliśmy: Iakoż mamy śpiewać pieśń Pańską w ziemi cudzoziemców?
5. Ieźliże cię zapomnę o Ieruzalemie! niech zapomni sama siebie prawica moia.
6. Niech przylgnie ięzyk móy do podniebienia mego, ieźlibym na cię nie pomniał, ieźlibym nie przełożył Ieruzalemu nad naywiększe wesele moie.
7. Wspomni, Panie! na syny Edomskie, i na dzień Ieruzalemski, w który mówili: Poburzcie, poburzcié aż do gruntu w nim.
8. O córko Babilońska! i ty będziesz spustoszona. Błogosławiony, któryć odda nadgrodę twoię, za to, coś nam złego uczyniła.
9. Błogosławiony, który pochwyci i roztrąci[1] dziatki twe o skałę.
 Ps 136 |
Ps 137 | Ps 138  |
|