Biblia Gdańska/Księgi Psalmów 16
I. Prosi Dawid, żeby go Bóg zachował, gdy on w nim dufa. II. Upewnia się o przytomności Bożéy, o zmartwychwstaniu swoiém, i o otrzymaniu żywota wiecznego.
1. Złota pieśń Dawidowa.
2. Strzeż mię, o Boże! bo w tobie ufam. Rzecz, duszo moia! Panu: Tyś Pan móy, a dobroć moia nicci nie pomoże,
3. Ale świętym, którzy są na ziemi, i zacnym, w których wszystko kochanie moie.
4. Rozmnożą się boleści tych, którzy się za cudzym bogiem kwapią; nie ukaszę ze krwi mokrych ofiar ich, ani wezmę imion ich w usta moie.
5. Pan iest cząstką[1] dziedzictwa mego, i kielicha mego, ty zatrzymywasz los móy.
6. Sznury mi przypadły na mieyscach wesołych, a dziedzictwo wdzięczne przyszło na mię.
7. Będę błogosławił Pana, który mi dał radę, gdyż i w nocy ćwiczą mię nerki moie.
8. Stawiałem Pana zawsze[2] przed oczyma swemi; a iż on iest po prawicy moiéy, nie będę wzruszony.
9. Przetoż uweseliło się serce moie, a rozradowała się chwała moia; do tego ciało moie mieszkać będzie bespiecznie.
10. Bo nie[3] zostawisz duszy moiéy w grobie, ani dopuścisz świętemu twemu oglądać skażenia.
11. Oznaymisz mi drogę żywota; obfitość wesela iest przed obliczem twoiém, roskoszy po prawicy twoiéy aż na wieki.
 Ps 15 |
Ps 16 | Ps 17  |
|