Biblia Gdańska/Księgi Psalmów 108
I. Dawid Bogu dziękuie, iż go na królestwo wsadził. II. O zupełne otrzymanie królestwa prosi dla chwały Bożéy, i wybawienia ludu. III. Krainy, które ieszcze ponieść miał, wylicza.
1. Pieśń psalmu samego Dawida.
2. Gotowe iest serce[1] moie, Boże! śpiewać i wysławiać cię będę, także i chwała moia.
3. Ocućże się lutnio i harfo, gdy na świtaniu powstawam.
4. Wysławiać cię będę między ludźmi, Panie! a będęć śpiewał między narody.
5. Albowiem większe iest nad niebiosa miłosierdzie[2] twoie, i aż pod obłoki prawda twoia.
6. Wywyszże się nad niebiosa, o Boże! a nad wszystkę ziemię chwała twoia.
7. Niech będą wybawieni umiłowami twoi; zachowayże ie prawicą swoią, a wysłuchay mię.
8. Bóg mówił[3] przez świętobliwość swoię; dla tego się weselić będę, że rozdzielę Sychem, a dolinę Sukkot rozmierzę.
9. Moieć iest Galaad, móy i Manases, a Efraim mocą głowy moiéy, Iuda zakonodawca móy.
10. Moab iest miednicą do umywania mego, na Edoma porzucę obuwie moie; przeciwko Filistynom trąbić będę.
11. Któż mię zaprowadzi do miasta obronnego? Któż mię przywiedzie aż do ziemi Edomskiéy?
12. Izali nie ty, o Boże! któryś nas był odrzucił, a nie wychodziłeś, o Boże! z woyski naszemi?
13. Dayże nam pomoc z ucisku; albowiem omylna iest pomoc ludzka.
14. W Bogu sobie mężnie poczynać będziemy, a on podepce nieprzyiacioły nasze.
 Ps 107 |
Ps 108 | Ps 109  |
|