Biblia Gdańska/Księgi Psalmów 28
I. Dawid prosi Boga, aby go ratował. II. że modlitwa iego skutek wzięła, Boga chwali. III. Dalszéy opieki iego sobie i ludowi Bożemu żąda.
1. Psalm Dawidów.
Do ciebie, Panie! wołam Skało moia! nie milcz na wołanie moie,[1] bym snadź, ieźli mi się nie ozwiesz, nie stał się podobnym zstępuiącym do grobu.
2. Wysłuchayże głos próźb moich, gdy wołam do ciebie, gdy podnoszę ręce moie do świątnicy świętéy twoiéy.
3. Nie zagarniay mię z niezbożnymi, i z czyniącymi nieprawość, którzy mówią o pokoiu[2] z bliźnimi swymi, a myślą złe w sercach swoich.
4. Oddayże im według spraw ich i według złych uczynków ich; według pracy rąk ich odday im, odday im zapłatę ich.
5. Albowiem nie zrozumiewaią spraw Pańskich, ani uczynków rąk iego; przetoż ie popsuie, a nie pobuduie ich.
6. Błogosławiony Pan; albowiem wysłuchał głos próźb moich.
7. Pan iest mocą moią[3] i tarczą moią, w nim nadzieię ma serce moie, a iestem poratowany; przetoż się rozweseliło serce moie, a pieśnią moią chwalić go będę.
8. Pan iest mocą swych, i mocą[4] zbawienia pomazańca swego on iest.
9. Zbaw lud twóy, Panie! a błogosław dziedzictwu twemu, i paś ie, i wywyższay aż na wieki.
 Ps 27 |
Ps 28 | Ps 29  |
|