Biblia Gdańska/Księgi Psalmów 146
I. Samego siebie do chwały Bożéy upomniawszy, II. nie w ludziach śmiertelnych, ale w Bogu, który iest możny Pan, stworzyciel wszystkiego, ufność pokładac radzi.
1. Halleluiah.
2. Chwal, duszo moia! Pana. Chwalić będę Pana, pókim żyw; będę śpiewał Bogu memu, póki mię stawa.
3. Nie ufaycie w Książętach, ani w żadnym synu ludzkim, w którym niemasz[1] wybawienia.
4. Wynidzie duch iego, i nawróci się do ziemi swoiéy; w onże dzień zginą wszystkie myśli iego.
5. Błogosławiony, którego Bóg Iakubów iest pomocnikiem, którego nadzieia iest w Panu, Bogu iego;
6. Który uczynił[2] niebo, i ziemię, morze, i wszystko, co w nich iest; który przestrzega prawdy aż na wieki;
7. Który czyni sprawiedliwość ukrzywdzonym, i dawa chléb zgłodniałym; Pan rozwięzuie więźnie.
8. Pan otwiera oczy ślepych; Pan podnosi upadłe; Pan miłuie sprawiedliwe.
9. Pan strzeże[3] przychodniów, sierotce i wdowie pomaga; ale drogę niepobożnych podwraca.
10. Pan będzie królował[4] na wieki; Bóg twóy, o Syonie! od narodu do narodu. Halleluiah.
 Ps 145 |
Ps 146 | Ps 147  |
|