Biblia Gdańska/Księgi Psalmów 129
I. Wierny Pańscy utrapienia swoie, i z nich wybawienie przypomniawszy, II. otuchę sobie czynią, iż Bóg złośniki wytraci.
1. Pieśń stopniów.
Bardzoć mię utrapili zaraz od młodości moiéy, powiedz teraz Izraelu.
2. Bardzoć mię utrapili od młodości moiéy, wszakże mię nie przemogli.
3. Po grzbiecie moim orali oracze, i długie przeganiali brozdy swoie.
4. Ale Pan sprawiedliwy poprzecinał powrozy niezbożników.
5. Zawstydzeni i nazad obróceni będą wszyscy, którzy Syon maią w nienawiści.
6. Będą iako trawa na dachu, która pierwéy, niż odroście, usycha.
7. Z któréy żeńca nie może garści swéy napełnić, ani naręcza swego ten, który wiąże snopy.
8. I mimo idący nie rzeką: Błogosławieństwo Pańskie niech będzie z wami; albo: Błogosławimy wam w imieniu Pańskiém.
Ps 128 | Ps 129 | Ps 130 |