Biblia Gdańska/Księgi Psalmów 14
I. Szaleństwo i złość synom ludzkim przypisawszy, Bożem doświadczeniem tego potwierdza, II. złym strach i pohańbienie, a dobrym wybawienie obiecuie.
1. Przednieyszemu śpiewakowi psalm Dawidów.
2. Głupi rzekł[1] w sercu swoiém: Niemasz Boga. Popsowali się, obrzydliwymi się stali w zabawach swoich: niemasz ktoby czynił dobrze.
3. Pan z niebios poyrzał na syny ludzkie, aby obaczył, byłliby[2] kto rozumny i szukaiący Boga.
4. Aleć wszyscy odstąpili, iednako się nieużytecznymi stali; niemasz ktoby czynił dobrze, niemasz i iednego.
5. Azaż nie wiedzą wszyscy czyniciele nieprawości, że pożeraią lud móy, iako więc chléb iedzą? ale Pana nie wzywaią.
6. Tam się bardzo ulękną, gdyż Bóg iest przy narodzie sprawiedliwego.
7. Hańbicie radę ubogiego; ale Pan iest nadzieia iego.
8. Któż da z Syonu wybawienie Izraelowi? Gdy zasię wyprowadzi Pan z więzienia lud swóy, rozraduie się Iakub, a Izrael się rozweseli.
 Ps 13 |
Ps 14 | Ps 15  |
|