Biblia Gdańska/Księgi Psalmów 142
Dawid od woyska Saulowego w iaskini obskoczony, ciężkości duszy swoiéy Bogu przekłada, prosząc, aby go wybawił.
1. Pieśń wyuczaiąca Dawidowa, gdy był[1] w iaskini, modlitwa iego.
2. Głosem moim do Pana wołam; głosem moim Panu się modlę.
3. Wylewam przed obliczem[2] iego żądość moię, a utrapienie moie przed oblicznością iego oznaymuię.
4. Gdy bywa ściśniony duch móy we mnie, ty znasz ścieszkę moię; na drodze, którą chodzę, ukryli na mię sidło.
5. Oglądamli się na prawą stronę, a przypatruię się, niemasz ktoby mię znał; zginęła ucieczka moia, niemasz ktoby się uiął o duszę moię.
6. Panie! do ciebie wołam, mówiąc: Tyś nadzieia moia, tyś dział móy w ziemi żywiących.
7. Posłuchay pilnie wołania mego, bom bardzo znędzony; wyrwi mię od tych, którzy mię prześladuią; albowiem są mocnieyszymi nad mię.
8. Wywiedźże z ciemnicy duszę moię, abym chwalił imię twoie; obstąpią mię sprawiedliwi, gdy mi dobrodzieystwo uczynisz.
 Ps 141 |
Ps 142 | Ps 143  |
|