Biblia Gdańska/Księgi Psalmów (całość)
Ten Psalm iest innych psalmów przedmową, w którym opisuie: I. pobożnych ludzi własności, zabawy i błogosławieństwo doczesne; II. niepoboznych odmianę, i na sądzie Bożym pohańbienie.
Błogosławiony mąż, który nie chodzi[1] w radzie niepobożnych, a na drodze grzesznych nie stoi, i na stolicy naśmiewców nie siedzi;
2. Ale w zakonie Pańskim iest kochanie iego, a w zakonie iego rozmyśla[2] we dnie i w nocy.
3. Albowiem będzie iako drzewo[3] nad strumieniem wód wsadzone, które owoc swóy wydawa czasu swego, a liść iego nie opada; i wszystko, cokolwiek czynić będzie, poszczęści się.
4. Lecz nie tak niepobożni; ale są iako[4] plewa, którą wiatr rozmiata.
5. Przetoż się niepobożni na sądzie nie ostoią, ani grzesznicy w zgromadzeniu sprawiedliwych.
6. Albowiem zna Pan drogę sprawiedliwych; ale droga niepobożnych zginie.
I. Dawid dziwuie sie zamysłom bezbożników przeciwko Chrystusowi Panu, i nauce iego. II. Dekret Boży nieodmienny o królestwie iego opowiada, a przytym prorocki i kapłański iego urząd opisuiąc, III. Króle i Sędzie upomina, aby się Chrystusowi Panu poddali, upornym upadek, a posłusznym łaskę obiecuiąc.
Przeczże się[5] Poganie buntuią, a narodowie przemyślaią próżne rzeczy?
2. Schodzą się Królowie ziemscy, a Książęta radzą społem przeciwko Panu, i przeciw pomazańcowi iego, mówiąc;
3. Potargaymy związki ich, a odrzućmy od siebie powrozy ich.
4. Ale ten, który mieszka w niebie, śmieie się; Pan szydzi z nich.
5. Tedy będzie mówił do nich w popędliwości swoiéy, a w gniewie swoim przestraszy ie,
6. Mówiąc: Iamci postanowił Króla moiego nad Syonem, górą świętą moią.
7. Opowiem ten dekret: Pan rzekł do mnie: Syn[6] móy iesteś ty, Iam ciebie dziś spłodził.
8. Żąday odemnie, a damci[7] narody dziedzictwo twoie, a osiadłość twoię granice ziemi.
9. Potrzesz ie[8] laską żelazną, a iako naczynie zduńskie pokruszysz ie.
10. Terazże tedy zrozumiéycie, Królowie! nauczcie się, sędziowie ziemi!
11. Służcie Panu w boiaźni, a rozraduycie się ze drzeniem.
12. Pocałuycie syna, by się snadź nie rozgniéwał, i zginęlibyście w drodze, gdyby się naymniéy zapaliła popędliwość iego. Błogosławieni[9] wszyscy, którzy w nim ufaią.
I. Na mnóstwo, złość, i mowy uszczypliwe z Absalomem przestawaiących uskarza się. II. W obronie Bożéy, i iego uchu łaskawém nadzieię zasadziwszy, sobie pokóy, a nieprzyiaciołom upadek obiecuie.
1. Psalm Dawidów, gdy uciekał przed[10] Absalomem, synem swoim.
2. Panie, iako się namnożyło nieprzyiacioł moich! wiele ich powstawa przeciwko mnie.
3. Wiele ich mówią o duszy moiéy: Niemać ten ratunku od Boga. Sela.
4. Ale ty, Panie! iesteś tarczą moią, chwałą moią, i wywyższaiącym głowę moię.
5. Głosem swym wołałem do Pana, a wysłuchał mię z góry świętéy swoiéy. Sela.
6. Iam się układł, i zasnąłem, a ocuciłem się; bo mię Pan podpierał.
7. Nie ulęknę[11] się wielu tysięcy ludu, którzy się na mię zewsząd zasadzili.
8. Powstań, Panie! wybaw mię Boże móy! albowiemeś ty uderzył w lice wszystkie nieprzyjacioły moie, a zęby niezbożników pokruszyłeś.
9. Od Panać[12] iest wybawienie, a nad ludem twoim błogosławieństwo twoie. Sela.
I. Niewinności swéy dufaiąc Boga, ratownika swego, o wysłuchanie prosi. II. Przeciwko kłamstwom i potwarzom ludzi nieżyczliwych obroną Bożą się cieszy. III. Nieprzyiacioły do uznania upomina z obrony Pańskiéy, bespieczeństwa sobie otuchę czyniąc.
1. Przednieyszemu śpiewakowi na Neginoth psalm Dawidów.
2. Wysłuchay mię, gdy cię wzywam, Boże sprawiedliwości moiéy! któryś mi sprawił przestrzeństwo w uciśnieniu; zmiłuy się nademną, a wysłuchay modlitwę moię.
3. Synowie ludzcy! i dokądże chwałę moię lżyć będziecie, miłuiąc próżności, a szukaiąc kłamstwa? Sela.
4. Wiedzcież, żeć Pan odłączył sobie pobożnego; wysłucha Pan, gdy zawołam do niego.
5. Lękaycież się, a nie grzeszcie; rozmyślaycie w sercach swych, na łożach waszych, a umilknicie. Sela.
6. Ofiaruycież ofiary sprawiedliwości, a ufaycie w Panu.
7. Wieleć ich mówią: Któż nam da oglądać dobra? Ale ty, Panie! podnieś nad nami światłość oblicza twego.
8. I sposobisz większą radość w sercu moiém, niż oni miewaią, gdy się im zboża ich i wina ich obficie zrodzą.
9. W pokoiu się i położę i zasnę bo ty sam, Panie! czynisz, że bespiecznie mieszkam.
I. Dawid od Saula i pochlebców iego uciśniony prosi Pana, żeby go wysłuchał, i sąd sprawiedliwy nad niepobożnymi wykonał. II. Obiecuie mu za to wesołą piosneczkę i z innymi chwalcami.
1. Przednieyszemu śpiewakowi na Nechylot psalm Dawidów.
2. Przyimi, Panie! w uszy swe słowa moie, i wyrozumi doległości moie.
3. Słuchay pilnie głosu wołania mego, Królu móy, i Boże móy! boć się modlę tobie.
4. Panie! rano usłysz głos móy; ranoć przedłoże modlitwę moię, i będę wyglądał pomocy.
5. Albowiem ty, o Boże! nie kochasz się[13] w nieprawości, a nie zmieszka z tobą złośnik.
6. Nieostoią się szaleni przed oczyma twemi: ty masz w nienawiści wszystkie, którzy broią nieprawości.
7. Wygubisz te, którzy mówią[14] kłamstwo; mężem krwawym i zdradliwym brzydzi się Pan.
8. Ale ia w obfitości miłosierdzia twego wnidę do domu twego, a pokłonię[15] się w kościele twoim świętym boiaźni twoiéy.
9. Panie! prowadź mię w sprawiedliwości twoiéy dla nieprzyiaciół moich, a wyprostuy przed obliczem moiém drogę twoię.
10. Bo niemasz nic szczerego w uściech ich; wnętrzności ich złośliwe, gardło[16] ich, iako grób otwarty, ięzykiem swym pochlebuią.
11. Spustosz ie, o Boże! Niech upadną od rad swoich; dla wielkości przestępstwa ich rozpędź ie, ponieważ są odpornymi tobie.
12. A niechay się rozweselą wszyscy, co dufaią w tobie; na wieki niech wykrzykuią, gdyż ich ty szczycić będziesz, i rozraduią się w tobie, którzy miłuią imię twoie.
13. Albowiem ty, Panie! sprawiedliwemu błogosławić będziesz, a zastawisz go, iako tarczą, dobrotliwością twoią.
I. Na ciele i duszy schorzały modli się Bogu, żeby surowości zaniechawszy, onemu dla chwały swéy wieku przedłużył. II. Tuszy, że Bóg głos iego wysłucha, a nieprzyiaciół upadkiem iego nie ucieszy.
1. Przednieyszemu śpiewakowi na Neginoth i Seminit psalm Dawidów.
2. Panie! w popędliwości twoiéy nie nacieray na mię, a w gniewie twoim nie karz mię.
3. Zmiłuy się nademną Panie! bomci mdły; uzdrow mię Panie! boć się strwożyły kości moie,
4. I dusza moia bardzo iest zatrwożona; ale ty, Panie! pokądże?
5. Nawróć się, Panie! wyrwi duszę moię; wybaw mię dla miłosierdzia twego;
6. Albowiem w śmierci niemasz[17] pamiątki o tobie, a w grobie któż cię wyznawać będzie?
7. Spracowałem się od wzdychania mego; opływa na każdą noc pościel moia, a łoże moie mokre iest od łez.
8. Zaćmiło się dla gniewu oko moie, a zstarzała się twarz moia dla wszystkich nieprzyiaciół moich.
9. Odstąpcie[18] odemnie wszyscy, krórzy czynicie nieprawość; albowiem Pan usłyszał głos płaczu moiego.
10. Usłyszał Pan proźbę moię; Pan modlitwę moię przyiął.
11. Niech się zawstydzą i bardzo zatrwożą wszyscy nieprzyiaciele moi; niech tył podadzą, a niech prędko pohańbieni będą.
I. Modli się, aby go Pan Bóg od nieprzyiaciół wybawił II. sprawę iego rozsądził, i w sprawiedliwości swoiéy nieprzyiacioły pokarał, a złe zamysły ich na nie same obrócił
1. Syggaion Dawidowe, które śpiewał Panu dla słów Chusy, syna Iemini.
2. Panie, Boże móy! w tobie ufam; wybawże mię od wszystkich prześladowców moich, i wyzwól mię;
3. By snadź duszy moiéy nie porwał iako lew, a nie rozszarpał, gdyby nie było, ktoby ią wybawił.
4. Panie, Boże móy! ieźlim to uczynił, a ieźli iest nieprawość w ręku moich;
5. Ieźlim złe oddał temu, który ze mną w pokoiu mieszkał; ieźliżem nie wyrwał tego, który mię dręczył[19] bez przyczyny.
6. Niechayże prześladuie nieprzyiaciel duszę moię, a niechay pochwyci, i podepce na ziemi żywot móy, a sławę moię niech zagrzebie w proch. Sela.
7. Powstańże, Panie! w popędliwości twoiéy, podnieś się przeciwko wściekłości nieprzyiaciół moich, ocuć się, a obróć się ku mnie; boś ty sąd postanowił;
8. Tedy się do ciebie zbieży zgromadzenie narodów; dla nich tedy usiądź na wysokości.
9. Pan będzie sądził narody. Osądźże mię, Panie! według sprawiedliwości moiéy, i według niewinności moiéy, która iest przy mnie.
10. Niechże, proszę, ustanie złość niepobożnych, a umocni sprawiedliwego, który doświadczasz[20] serc i wnętrzności, o Boże sprawiedliwy!
11. Bóg iest tarczą moią, który wybawia ludzi serca szczerego.
12. Bóg iest sędzią sprawiedliwym; Bóg obrusza się co dzień na niezbożnego.
13. Ieźli się nie nawróci, naostrzy miecz swóy; łuk swóy wyciągnął, i nagotował go.
14. Zgotował nań broń śmiertelną, a strzały swoie na prześladowniki przyprawił.
15. Oto, rodzi[21] nieprawość; bo począł boleść; ale porodzi kłamstwo.
16. Kopał[22] dół, i wykopał go; ale wpadnie w dół, który sam uczynił.
17. Obróci się boleść iego na głowę iego, a na wierzch głowy iego nieprawość iego spadnie.
18. Będę wysławił Pana według sprawiedliwości iego, a będę śpiewał imieniowi Pana naywyższego.
Dawid I. wysławia wielmożność Bożą, którą i dziatki na hańbę nieprzyiaciół iego wysławiaią. II. Pokazuie, że ta znaczna iest przy stworzeniu wszystkich rzeczy, i w naprawie człowieka przez Chrystusa Pana.
1. Przednieyszemu śpiewakowi na Gitthyth psalm Dawidów.
2. Panie, Panie nasz! iakoż zacne iest imię twoie po wszystkiéy ziemi! któryś wyniósł chwałę twoię nad niebiosa.
3. Z ust[23] niemowiątek i sących ugruntowałeś moc twą dla nieprzyiaciół twoich, abyś wyniszczył nieprzyiaciela, i tego, który się mści.
4. Gdy się przypatruię niebiosom twoim, dziełu palców twoich, miesiącowi i gwiazdom, któreś wystawił,
5. Tedy mówię: Cóż iest człowiek, iż nań[24] pamiętasz? albo Syn człowieczy, iż go nawiedzasz?
6. Albowiem mało mnieyszym uczyniłeś go od Aniołów, chwałą i czcią ukoronowałeś go.
7. Dałeś mu opanować sprawy rąk[25] twoich, wszystkoś poddał pod nogi iego.
8. Owce i woły wszystkie, nad to i zwierzęta polne.
9. Ptastwo niebieskie, i ryby morskie, i cokolwiek chodzi po ścieszkach morskich.
10. Panie, Panie nasz! iako zacne iest imię twoie po wszystkiéy ziemi!
I. Po zwycięstwie nad Goliatem trzyumfuiąc[26], Boskim ie sądom przypisuie. II. Na obronę Bożą, żeby się spuszczali ubodzy a utrapieni, upomina. III. Boga prosi, żeby i na potym przy nim stawał.
1. Przednieyszemu śpiewakowi, na Halmutlabben pieśń Dawidowa.
2. Będę wysławił Pana ze wszystkiego serca mego; opowiadać będę wszystkie cuda twoie.
3. Rozweselę się, i rozraduię się w tobie i będę śpiewał imieniowi twemu, o Naywyższy!
4. Że się obrócili nieprzyiaciele moi na wstecz; upadli i poginęli od obliczności twoiéy.
5. Boś ty odprawił sąd móy, i sprawę moię; zasiadłeś na stolicy,[27] Sędzia sprawiedliwy!
6. Rozgromiłeś Pogany, zatraciłeś złośnika, imię ich wygładziłeś na wieki wieczne.
7. O nieprzyiacielu! azaż wykonane są spustoszenia twoie na wieczność? Poburzyłżeś miasta? i owszem ich samych pamiątka zginęła z nimi.
8. Ale Pan na wieki trwa; zgotował stolicę swoię na sąd.
9. On będzie sądził okrąg ziemi[28] w sprawiedliwości, i osądzi narody w prawości.
10. I będzie Pan ucieczką ubogim; ucieczką czasu ucisku.[29]
11. I będą ufać w tobie, którzy znaią imię twoie; albowiem nie opuszczasz tych, Panie! którzy cię szukaią.
12. Spiewaycież Panu, który mieszka na Syonie; opowiadaycie między narody sprawy iego.
13. Bo on szuka krwi, i ma ią w pamięci, a nie zapomina wołania utrapionych.
14. Zmiłuy się nademną, Panie! obacz utrapienie moie od tych, którzy mię maią w nienawiści, ty, co mię wyrywasz z bram śmierci.
15. Abym opowiadał wszystkie chwały twoie w bramach córki Syońskiéy, weseląć się w zbawieniu twoiém.
16. Zanurzeni są[30] Poganie w dole, który uczynili; w sieci, którą skrycie zastawili, uwięzła noga ich.
17. Oznaymił się Pan, gdy uczynił sąd; w sprawie rąk swoich się złośnik usidlił. Rzecz godna rozmyślania! Sela.
18. Niepobożni się obrócą do piekła, wszyscy narodowie, którzy zapominaią Boga.
19. Bo nie będzie na wieki zapamiętany ubogi; oczekiwanie nędznych nie zginie na wieki.
20. Powstańże, Panie! niech się nie zmacnia śmiertelny człowiek; a niech narodowie osądzeni będą przed tobą.
21. Panie! puść na nie strach, aby poznali narodowie, iż są ludźmi śmiertelnymi. Sela.
I. Prosi, żeby go Bóg nie odstępował, gdy nieprzyiaciel Boga bluźni, chcąc iako lew poźrzeć niewinne. II. Cieszy się, że się Pan podeymie utrapionych, a okrutniki uskromi.
Panie! przeczże stoisz z daleka? przeczże się ukrywasz czasu ucisku?
2. Złośnik z hardości prześladuie ubogiego; niechayże będą uchwyceni[31] w chytrych zamysłach, które zamyślaią.
3. Bo się chlubi niezbożnik w pożądliwościach duszy swoiéy, a łakomy błogosławi sobie a draźni Pana.
4. Niepobożny dla pychy,[32] którą po sobie pokazuie, nie pyta się o Boga; wszystka myśl iego, że niemasz Boga.
5. Darzą mu się drogi iego na każdy czas; dalekie są sądy twoie od niego; sapa przeciwko wszystkim nieprzyiaciołom swym.
6. Mówi w sercu swém: Nie będę wzruszon od narodu do narodu; bo się nie boię złego.
7. Usta iego pełne są złorzeczeństwa, i chytrości, i zdrady; pod ięzykiem iego uprzykrzenie i nieprawość.
8. Siedzi, czyhaiąc we wsiach, w skrytościach zabiia niewinnego; oczy iego upatruią ubogiego.
9. Czyha w skrytém mieyscu, iako lew w iamie swoiéy, dybie iakoby uchwycił ubogiego, ułapiwszy go ciągnie do sieci swoiéy.
10. Przypada, przytula się, i rzuca się mocą swoią na wiele ubogich.
11. Mówi w sercu swém: Zapomnałci[33] tego Bóg; zakrył oblicze swoie, nie uyrzy na wieki.
12. Powstańże, Panie Boże! podnieś rękę twoię; nie zapominayże ubogich.
13. Przeczże niezbożnik draźni Boga, mówiąc w sercu swém: Nie będziesz się o tym pytał?
14. Ale ty widzisz ucisk, i krzywdę upatruiesz, abyś im odpłacił ręką twą; na ciebieć się spuścił ubogi, tyś iest pomocnikiem sierotce.
15. Potrzyi ramię niepobożnego i złośnika, dowiaduy się o iego niezbożności, aż go nie stanie.
16. Pan iest Królem[34] na wieki wieczne; ale narodowie zginą z ziemi iego.
17. Żądości[35] pokornych wysłuchywasz, Panie! utwierdzasz serca ich, nachylasz ku nim ucha twoiego.
18. Abyś sąd uczynił[36] sierocie i chudzinie, aby go więcéy nie trapił człowiek śmiertelny na ziemi.
I. Przymawia tym, co się z nadziei iego naśmiewali. II. Cieszy się, że Bóg wszystko widzi, który swoich doświadcza i one miłuie, a niepobozne srodze karze.
1. Przednieyszemu śpiewakowi psalm Dawidów.
W Panu ia ufam. Iakoż tedy mówicie duszy moiéy: Ulatuy iako ptak z góry swoiéy?
2. Bo oto niepobożni naciągaią łuk, przykładaią strzałę swą na cięciwę, aby strzelali w ciemności na uprzeyme sercem.
3. Ale zamysły ich będą skażone; bo sprawiedliwy cóż uczynił?
4. Pan iest w kościele[37] świętym swoim, stolica Pańska iest na niebie; oczy iego upatruią, powieki iego doświadczaią synów ludzkich.[38]
5. Pan doświadcza sprawiedliwego; ale niepobożnego, i miłuiącego nieprawość ma w nienawiści dusza iego.
6. Wyleie iako deszcz na niepobożne sidła, ogień i siarkę, a wicher będzie cząstką kielicha ich.
7. Bo sprawiedliwy Pan, sprawiedliwość miłuie, na szczerego patrzą oczy iego.
I. Prosi Pana, aby pobożne od ucisku i obłudy pochlebców zachował. II. Cieszy się pewnością zniszczenia niezboznych, a pobożnych wybawienia. III. Powtarza proźbę swą o zachowanie wiernych, przeciwko bezboznym.
1. Przednieyszemu śpiewakowi Seminith, pieśń Dawidowa.
2. Ratuy, Panie! boć iuż niestawa[39] miłosiernego, a wyginęli uprzeymi z synów ludzkich.
3. Każdy mówi kłamstwo z bliźnim swoim; usty pochlebnemi, dwoiakiém sercem mówią.
4. Niechayże Pan wytraci wszystkie wargi pochlebne, i ięzyk mówiący rzeczy wyniosłe.
5. Którzy mówią: Ięzykiem naszym przewiedziemy, wargi nasze za nami są, któż iest panem naszym?
6. Dla zniszczenia ubogich, i dla wołania nędznych teraz powstanę, mówi Pan; postawię w bespieczności tego, na którego sidła stawiaią.
7. Słowa Pańskie są słowa[40] czyste, iako śrebro wypławione w piecu glinianym, siedm kroć przelewane.
8. Ty, Panie! zachoway ie; strzeż ich od rodzaiu tego aż na wieki.
9. Ze wszystkich stron niepobożni krążą, gdy wywyższeni bywaią naypodleysi między syny ludzkimi.
I. Uskarza się, że Pan pomoc swą w utrapieniu iego odwłacza. II. Prosi o wybawienie, aby się przeciwnicy iego nie chełpili, Pana za to chwalić obiecuiąc.
1. Przednieyszemu śpiewakowi pieśń Dawidowa.
2. Dokądże Panie? Zapomniszże mię na wieki? dokądże ukrywać będziesz oblicza twego przedemną?
3. Dokądże się będę radził w duszy swoiéy, a trapił w sercu moiém przez cały dzień? Dokądże się będzie wywyższał nieprzyiaciel móy nademną?
4. Weyrzyże, wysłuchay mię, Panie, Boże móy! oświeć oczy me, bym snadź nie zasnął w śmierci;
5. By snadź nie rzekł nieprzyiaciel móy: Przemogłem go; a żeby się nieprzyiaciele moi nie radowali, gdybym się zachwiał.
6. Ale ia w miłosierdziu twoiém ufam; rozraduie się serce moie w zbawieniu twoiém; będę śpiewał Panu, że mi dał wiele dobrego.
I. Szaleństwo i złość synom ludzkim przypisawszy, Bożem doświadczeniem tego potwierdza, II. złym strach i pohańbienie, a dobrym wybawienie obiecuie.
1. Przednieyszemu śpiewakowi psalm Dawidów.
2. Głupi rzekł[41] w sercu swoiém: Niemasz Boga. Popsowali się, obrzydliwymi się stali w zabawach swoich: niemasz ktoby czynił dobrze.
3. Pan z niebios poyrzał na syny ludzkie, aby obaczył, byłliby[42] kto rozumny i szukaiący Boga.
4. Aleć wszyscy odstąpili, iednako się nieużytecznymi stali; niemasz ktoby czynił dobrze, niemasz i iednego.
5. Azaż nie wiedzą wszyscy czyniciele nieprawości, że pożeraią lud móy, iako więc chléb iedzą? ale Pana nie wzywaią.
6. Tam się bardzo ulękną, gdyż Bóg iest przy narodzie sprawiedliwego.
7. Hańbicie radę ubogiego; ale Pan iest nadzieia iego.
8. Któż da z Syonu wybawienie Izraelowi? Gdy zasię wyprowadzi Pan z więzienia lud swóy, rozraduie się Iakub, a Izrael się rozweseli.
Prawdziwych członków, pielgrzymuiącego i tryumfuiącego kościoła Bożego, cnoty i własności opisawszy trwałość im wieczną obiecuie.
1. Pieśń Dawidowa.
Panie! któż będzie przebywał w przybytku twoim? Któż będzie mieszkał na świętéy górze twoiéy?
2. Ten, który[43] chodzi w niewinności, i czyni sprawiedliwość, a mówi prawdę w sercu swoiém;
3. Który nie obmawia[44] ięzykiem swoim, nic złego nie czyni bliźniemu swemu, ani zelżywości kładzie na bliźniego swego;
4. Przed którego oczyma wzgardzony iest niezbożnik, ale te, którzy się boią Pana, ma w uczciwości; który, choć przysięże z szkodą swoią, nie odmienia;
5. Który pieniędzy swych[45] nie dawa na lichwę, i darów przeciwko niewinnym nie przyimuie. Kto[46] to czyni, nie zachwieie się na wieki.
I. Prosi Dawid, żeby go Bóg zachował, gdy on w nim dufa. II. Upewnia się o przytomności Bożéy, o zmartwychwstaniu swoiém, i o otrzymaniu żywota wiecznego.
1. Złota pieśń Dawidowa.
2. Strzeż mię, o Boże! bo w tobie ufam. Rzecz, duszo moia! Panu: Tyś Pan móy, a dobroć moia nicci nie pomoże,
3. Ale świętym, którzy są na ziemi, i zacnym, w których wszystko kochanie moie.
4. Rozmnożą się boleści tych, którzy się za cudzym bogiem kwapią; nie ukaszę ze krwi mokrych ofiar ich, ani wezmę imion ich w usta moie.
5. Pan iest cząstką[47] dziedzictwa mego, i kielicha mego, ty zatrzymywasz los móy.
6. Sznury mi przypadły na mieyscach wesołych, a dziedzictwo wdzięczne przyszło na mię.
7. Będę błogosławił Pana, który mi dał radę, gdyż i w nocy ćwiczą mię nerki moie.
8. Stawiałem Pana zawsze[48] przed oczyma swemi; a iż on iest po prawicy moiéy, nie będę wzruszony.
9. Przetoż uweseliło się serce moie, a rozradowała się chwała moia; do tego ciało moie mieszkać będzie bespiecznie.
10. Bo nie[49] zostawisz duszy moiéy w grobie, ani dopuścisz świętemu twemu oglądać skażenia.
11. Oznaymisz mi drogę żywota; obfitość wesela iest przed obliczem twoiém, roskoszy po prawicy twoiéy aż na wieki.
I. Boga prosi o ratunek przeciw Saulowi i pomocnikom iego. II. Przekłada mu wiarę, szczerość, niewinność, i ufność swoię w nim.
1. Modlitwa Dawidowa.
Wysłuchay, Panie! sprawiedliwość moię; miéy wzgląd na wołanie moie; przyymi w uszy modlitwę moię, którą czynię usty nie obłudnemi.
2. Od obliczności twoiéy sąd móy niech wynidzie; oczy twoie niech patrzą na uprzeymość.
3. Doświadczyłeś[50] serca mego, nawiedziłeś ie w nocy; doświadczyłeś mię ogniem, aleś nic nie znalazł; myśli moie nie uprzedzaią ust moich.
4. Co się tknie spraw ludzkich według słowa ust twoich, chroniłem się drogi okrutnika.
5. Zatrzymyway kroki moie na drogach twych, aby się nie chwiały nogi moie.
6. Ia cię wzywam; bo mię wysłuchywasz, Boże! Nakłoń ucha twego ku mnie, wysłuchay słowa moie.
7. Okaż miłosierdzie twoie, ty, który ochraniasz dufaiących w tobie, od tych, którzy powstawaią przeciwko prawicy twoiéy.
8. Strzeż mię iako[51] źrzenicy oka; pod cieniem[52] skrzydeł twoich ukryy mię.
9. Przed twarzą niepobożnych, którzy mię niszczą, przed nieprzyiacioły duszy moiéy, którzy mię ogarnęli.
10. Tukiem swoim okryli się; hardzie mówią usty swemi.
11. Gdziekolwiek idziemy, obtoczyli nas; oczy swe nasadzili, aby nas potrącili ku ziemi.
12. Każdy z nich podobien iest lwowi pragnącemu łupu, i lwięciu siedzącemu w iamie.
13. Powstańże, Panie! uprzedź twarz iego, potrąć go, wyrwi duszę moię od niezbożnego mieczem twoim.
14. Wyrwi mię od ludzi ręką twoią, o Panie! od ludzi tego świata, których dział iest w tym żywocie, a których brzuch z szpiżarni twoiéy napełniasz, zkąd nasyceni bywaią, i synowie ich, a zostawiaią ostatki swoie dzieciom swoim.
15. Ale ia w sprawiedliwości oglądam oblicze twoie; gdy się ocucę, nasycony będę obrazem obliczności twoiéy.
I. Wysławia Boga, że nieprzyiacioły iego poraził i królestwo mu spokoyne przywrócił. II. Opisuie pomoc Bożą, i z niebespieczeństwa wyważenie. III. Niewinność swą pokazawszy, dobre łaską i obroną Pańską cieszy, złym zasię kaźnią przegraża.
1. Przednieyszemu śpiewakowi pieśń Dawida, sługi Pańskiego, który mówił do Pana słowa téy pieśni onego dnia, gdy go Pan wyrwał z rąk wszystkich nieprzyiaciół iego, i z ręki[53] Saulowéy; i rzekł:
2. Rozmiłuję się ciebie, Panie, mocy moia!
3. Pan opoką moią, twierdzą moią, i wybawicielem moim; Bóg móy, skała moia, w nim będę[54] ufał; tarcza moia, i róg zbawienia mego, ucieczka moia.
4. Wzywałem Pana chwalebnego, a od nieprzyiaciół moich byłem wybawiony.
5. Ogarnęły mię były boleści[55] śmierci, a potoki niepobożnych zatrwożyły mię.
6. Boleści grobu ogarnęły mię były, zachwyciły mię sidła śmierci.
7. W utrapieniu moiém wzywałem Pana, i wołałem do Boga mego; wysłuchał z kościoła[56] swego głos móy, a wołanie moie przed oblicznością iego przyszło do uszu iego.
8. Tedy się ziemia wzruszyła i zadrzała, a fundamenty gór zatrzasnęły się, i wzruszyły się od gniewu iego.
9. Występował dym z nozdrzy iego, i ogień pożyraiący z ust iego, węgle się rospaliło od niego.
10. Nakłonił niebios, i zstąpił, a ciemność była pod nogami.
11. A wsiadłszy na Cheruba latał; latał na skrzydłach wiatrowych.[57]
12. Uczynił sobie z ciemności[58] ukrycie, około siebie namiót swóy z ciemnych wód, i z gęstych obłoków.
13. Od blasku przed nim rozeszły się obłoki iego, grad i węgle ogniste.
14. I zagrzmiał na niebie Pan, a Naywyższy wydał głos swóy, grad i węgle ogniste.
15. Wypuścił strzały swe, i rozproszył ie, a błyskawicami gęstemi rozgromił ie.
16. I okazały się głębokości wód, a odkryte są grunty świata na fukanie twoie, Panie! i na tchnienie wiatru nozdrzy twoich.
17. Posławszy z wysokości zachwycił[59] mię; wyciągnął mię z wód wielkich.
18. Wyrwał mię od mocnego nieprzyiaciela mego, i od tych, którzy mię mieli w nienawiści, choć byli mocnieyszymi nad mię.
19. Uprzedzili mię byli w dzień utrapienia mego; ale Pan był podporą[60] moią.
20. I wywiódł mię na przestrzeństwo; wyrwał mię, iż mię umiłował.
21. Nagrodził mi Pan według sprawiedliwości moiéy; według czystości rąk moich oddał mi.
22. Bom strzegł dróg Pańskich, anim odstąpił od Boga mego.
23. Bom miał wszystkie sądy iego przed oczyma memi, a ustaw iego nie odrzucałem od siebie.
24. Owszem byłem szczerym przed nim, a strzegłem się od nieprawości moiéy.
25. Przetoż oddał mi Pan według sprawiedliwości moiéy według czystości rąk moich, która była przed oczyma iego.
26. Ty, Panie! z miłosiernym[61] miłosiernie się obeydziesz, a z mężem szczerym szczerze sobie postąpisz.
27. Z uprzeymym uprzeymie się obeydziesz, a z przewrotnym przewrótnie sobie postąpisz;
28. Albowiem ty lud utrapiony wybawisz, a oczy wyniosłe[62] poniżysz.
29. Ty zaiste rozświecisz pochodnią moię; Pan Bóg móy oświeci ciemności moie.
30. Gdyż z tobą przebiłem się przez woysko, a z Bogiem moim przeskoczyłem mur.
31. Droga Boża doskonała[63] iest; słowo Pańskie[64] iest ogniem wypławione; tarczą iest wszystkich, którzy w nim ufają.
32. Bo któż iest[65] Bóg, oprócz Pana? a kto opoką Boga naszego?
33. On iest Bogiem, który mię opasuie mocą, a czyni prostą drogę moię.
34. Krzepi nogi moie iako ielenie, a na wysokich mieyscach moich stawia mię.
35. Ćwiczy ręce moie do boiu, tak iż kruszę łuk miedziany ramionami swemi.
36. Dałeś mi téż tarcz zbawienia twego, a prawica twoia podpierała mię, i dobrotliwość twoia uwielmożyła mię.
37. Rozszerzyłeś kroki moie podemną, tak że się nie zachwiały golenie moie.
38. Goniłem nieprzyiacioły moie, a doścignąłem ich; i nie wróciłem się, ażem ie wytracił.
39. Poraziłem ie tak, iż nie mogli powstać; upadli pod nogi moie.
40. Tyś mię opasał mocą ku bitwie; powstawaiące przeciwko mnie obaliłeś pod mię.
41. Podałeś mi tył nieprzyiaciół moich, abym te, którzy mię nienawidzą, wykorzenił.
42. Wałalić, ale nie był, ktoby ie wybawił; do Pana, ale ich nie wysłuchał.
43. I potarłem ie, iako proch od wiatru; iako błoto na ulicach podeptałem ie.
44. Wyrwałeś mię od zwad ludzkich, a postawiłeś mię głową narodom; lud, któregom nie znał, służył mi.
45. Skoro usłyszeli, byli mi posłuszni; cudzoziemcy obłudnie mi się poddawali.
46. Cudzoziemcy opadli, a drzeli w zamknieniach swoich.
47. Żywie Pan, błogosławiona opoka moia; przetoż niech będzie wywyższony Bóg zbawienia mego.
48. Bóg iest, który mi zleca pomsty, i podbiia mi narody.
49. Tyś wybawiciel móy od nieprzyiaciół moich; tyś mię nad powstawaiące przeciwko mnie wywyższył; od męża drapieżnego wyrwałeś mię.
50. Przetoż cię, Panie! będę[66] wyznawał między narody, a będę śpiewał imieniowi twemu.
51. Boś zacnie wybawił Króla swego, a czynisz miłosierdzie pomazańcowi swemu Dawidowi i nasieniu iego aż na wieki.
I. Moc i mądrość Boską wszystkiemu światu iawną bydź pokazuie, i porządku i obrotów niebieskich, i wypuszczania głosu Ewangielii na wszystkie kraie świata. II. Panu się modli o grzechów taynych odpuszczenie.
1. Przednieyszemu śpiewakowi psalm Dawidów.
2. Niebiosa opowiadaią chwałę Bożą, a dzieło rąk iego rozpostarcie oznaymuie.
3. Dzień dniowi podawa słowo, a noc nocy pokazuie umieiętność.
4. Niemasz ięzyka ani mowy, gdzieby głosu ich słychać nie było.
5. Na wszystkę ziemię wyszedł[67] porządek ich, a na kończyny okręgu ziemi słowa ich; słońcu na nich namiot wystawił.
6. A to iako oblubieniec wychodzi z łożnicy swoiéy; raduie się iako olbrzym, który ma bieżeć w drogę.
7. Wychodzi od kończyn niebios, a obchodzi ie aż do kończyn ich, a niemasz nic, coby się mogło ukryć przed gorącem iego.
8. Zakon Pański iest doskonały,[68] nawracaiący duszę; świadectwo Pańskie wierne, dawaiące mądrość nieumieiętnemu.
9. Przykazania Pańskie są prawe uweselaiące serce; przykazanie Pańskie czyste, oświecaiące oczy.
10. Boiaźń Pańska czysta, trwaiąca na wieki; sądy Pańskie są prawdziwe, a przytym i sprawiedliwe;
11. Pożądliwsze[69] nad złoto, i nad wiele naywybornieyszego złota,[70] i słodsze nad miód i nad plastr miodowy.
12. Sługa téż twóy bywa oświecony przez nie, a kto ich przestrzega, odnosi zapłatę wielką.
13. Ale występki któż zrozumie? od taiemnych występków oczyść mię.
14. I od swowolnych zachoway sługę twego, aby nie panowały nademną; tedy doskonałym będę, a będę oczyściony od przestępstwa wielkiego.
15. Niechże będą przyiemne słowa ust moich, i rozmyślanie serca mego przed obliczem twoiém, Panie, skało moia, i odkupicielu móy!
Lud Izraelski Królowi swemu, na nieprzyiaciela idącemu, zwycięstwa od Boga winszuie, pewnie wierząc że iego prawica Króla ich obroni, a nieprzyiacioły, swéy sile ufaiące, porazi.
1. Przednieyszemu śpiewakowi psalm Dawidów.
2. Niech cię Pan wysłucha w dzień utrapienia; niech cię wywyższy imię Boga Iakubowego.
3. Niechci ześle ratunek z świątnicy, a z Syonu niech cię podeprze.
4. Niech wspomni na wszystkie ofiary twoe, a całopalenia twoie niech w popiół obróci. Sela.
5. Niechci da wszystko według serca twego, a wszelką radę twoię niech wypełni.
6. Rozweselimy się w wybawieniu twoiém, a w imieniu Boga naszego chorągiew podniesiemy; niech wypełni Pan wszystkie proźby twoie.
7. Teraześmy poznali, iż Pan wybawił pomazańca swego, a iż go wysłuchał z nieba swego świętego przez zbawienną moc prawicy swoiéy.
8. Iedni w woziech,[71] a drudzy w koniech ufaią; ale my na imię Pana Boga naszego wspominamy.
9. Onić polegli i upadli, a myśmy powstali, i ostoimy się.
10. Panie! ty nas zachoway, a Król nas niech wysłucha w dzień wołania naszego.
I. Izraelczycy dziękuią Bogu za zwycięstwa, i za inne błogosławieństwa, które Dawidowi dawał, wychwalaiąc wiarę i ufność iego w Panu. II. Chlubią się nadzieią o zgładzeniu nieprzyiaciół. III. Proszą Pana o dalszy ratunek, wdzięczność obiecuiąc.
1. Przednieyszemu śpiewakowi pieśń Dawidowa.
2. Panie! w mocy twoiéy raduie się Król, a w zbawieniu twoiém wielce się weseli.
3. Dałeś mu żądość serca iego, a proźby ust iego nie odmówiłeś mu. Sela.
4. Albowiemeś go uprzedził błogosławieństwy hoynemi; włożyłeś na głowę iego koronę ze złota szczerego.
5. Prosił cię o żywot, a dałeś mu przedłużenie dni na wieki wieków.
6. Wielka iest chwała iego w zbawieniu twoiém; chwałą i zacnością przyodziałeś go;
7. Boś go wystawił na rozmaite błogosławieństwo aż na wieki; rozweseliłeś go weselem oblicza twego.
8. Gdyż Król nadzieię ma w Panu, a z miłosierdzia Naywyższego nie będzie poruszony.
9. Naydzie ręka twoia wszystkie nieprzyiacioły twoie, prawica twoia dosięże wszystkich, co cię w nienawiści maią.
10. Uczynisz ie iako piec ognisty czasu gniewu twego; Pan w popędliwości swoiéy wytraci ie, a ogień ie pożre.
11. Plemię ich z ziemi wygubisz, a nasienie ich z synów ludzkich.
12. Albowiem czyhali na twoie złe; zmyślali radę, któréy dowieść nie mogli.
13. Przetoż wystawisz ie za cel; cięciwę twą wyciągniesz przeciwko twarzy ich.
14. Podnieśże się, Panie! w mocy twoiéy, tedy będziemy śpiewać i wysławiać możność twoię.
I. Wystawia nam Prorok w osobie swéy syna Bożego, w mękach krzyżowych, oycu się modlącego, opisuiąc iego dufność uszczypki nieprzyiacielskie, utrapienia i krzywdy. II. Królestwo iego wystawia, którego dóbr wszystkie narody zażywaiąc, Bogu do posług obowiązać się miały.
1. Przednieyszemu śpiewakowi na czas poranny psalm Dawidów.
2. Boże móy! Boże móy! czemuś mię opuścił? oddaliłeś się od wybawienia mego, od słów ryku moiego.[72]
3. Boże móy! wołam we dnie, a nie ozywasz mi się; i w nocy, a nie mogę się uspokoić.
4. Aleś ty Swięty, mieszkaiący w chwałach Izraelskich.
5. W tobie nadzieię mieli oycowie nasi; nadzieię mieli, a wybawiłeś ie.
6. Do ciebie wołali, a wybawieni są; w tobie nadzieię[73] mieli, a nie byli pohańbieni.
7. Alem ia robak, a nie człowiek: pośmiewisko ludzkie, i wzgarda pospolstwa.
8. Wszyscy, którzy mię widzą, szydzą[74] ze mnie; wykrzywiaią gębę, chwieią głową, mówiąc:
9. Spuścił się na[75] Pana, niechże go wyrwie; niech no[76] wybawi, pogieważ[77] się w nim kocha.
10. Aleś ty iest, któryś mię wywiódł[78] z żywota, czyniąc mi dobrą nadzieię ieszcze u piersi matki moiéy.
11. Na tobie spolegam od narodzenia swego; i z żywota matki moiéy tyś Bogiem moim.
12. Nie oddalayże się odemnie; albowiem utrapienie bliskie iest, a niemasz, ktoby ratował.
13. Obtoczyło mię mnóstwo cielców; bycy z Basan[79] oblegli mię.
14. Otworzyły na mię gębę swą iako lew szarpaiący i ryczący.
15. Rozpłynąłem się iako woda, a rozstąpiły się wszystkie kości moie; stało się serce moie iako wosk, zstopniało w pośrzód wnętrzności moich.
16. Wyschła iako skorupa moc moia, a ięzyk móy przysechł do podniebienia mego; nawet w prochu śmierci położyłeś mię.
17. Albowiem psy mię obskoczyli, gromada złośników obległa mię; przebodli[80] ręce moie i nogi moie.
18. Zliczyłbym wszystkie kości moie; lecz oni na mię patrząc przypatruią mi się.
19. Rozdzielili[81] odzienie moie między się a o szaty moie los miotali.
20. Ale ty, Panie! nie oddalay się mocy moia! na ratunek móy pospiesz.
21. Wyrwi od miecza duszę moię, z mocy psiéy iedynaczkę moię.
22. Wybaw mię z paszczęki lwiéy, a od rogów iednorożcowych wyzwol mię.
23. Tedy opowiem[82] imię twoie braciom mym; w pośrzód zgromadzenia chwalić cię będę.
24. Mówiąc: Którzy się boicie Pana, chwalcie go; wszystko potomstwo Iakubowe wysławiaycie go, a niech się go boi wszystko nasienie Izraelskie.
25. Albowiem nie wzgardził, ani się odwrócił od utrapienia ubogiego, ani skrył od niego oblicza swego; owszem gdy do niego wołał, wysłuchał go.
26. O tobie chwała[83] moia w zgromadzeniu wielkiém; śluby moie oddam przed tymi, którzy się ciebie boią.
27. Będą ieść ubodzy, i nasycą się; chwalić będą Pana, którzy go szukaią; serce wasze żyć będzie na wieki.
28. Wspomną[84] i nawrócą się do Pana wszystkie granice ziemi, i kłaniać się będą przed obliczem twoiém wszystkie pokolenia narodów.
29. Albowiem Pańskie iest królestwo, a on panuie nad narody.
30. Wszyscy bogaci ziemi będą ieść, i upadać przed nim; przed oblicznością iego kłaniać się będą wszyscy zstępuiący w proch, i którzy duszy swéy żywo zachować nie mogą.
31. Nasienie ich służyć mu będzie, a będzie przywłaszczane Panu w każdym wieku.
32. Zbieżą się, a będą opowiadali sprawiedliwość iego narodowi, który z nich wynidzie, iż ią on wykonał.
I. W podobieństwie dobrego pasterza rząd, opatrzność i dobroć Bożą przeciwko sobie Dawid wysławia. II. Tuszy, że takowéy łaski na wieki zażywać będzie.
1. Psalm Dawidów.
Pan iest pasterzem[85] moim, na niczém mi nie zeydzie.
2. Na paszach zielonych postawił mię; a do wód cichych prowadzi mię.
3. Duszę moię posila: prowadzi mię ścieżkami sprawiedliwości dla imienia swego.
4. Choćbym téż[86] chodził w dolinie cienia śmierci, nie będę się bał złego, albowiemeś ty[87] ze mną; laska twoia, i kiy twóy, te mię cieszą.
5. Przed obliczem moiém gotuiesz stół przeciwko nieprzyiaciołom moim; pomazałeś oleykiem głowę moię, kubek móy iest opływaiący.
6. Nad to dobrodzieystwo i miłosierdzie twe póydą za mną po wszystkie dni żywota mego, a będę mieszkał w domu Pańskim na długie czasy.
I. Iako cały świat Pańską własnością iest, tak osobliwie ci należą do królestwa iego, którzy go w niewinności żywota naśladuią. II. Monarchy upomina, żeby królestwu Pana Chrystusowemu w sobie i w dzierzawach swych mieysce dali.
1. Psalm Dawidów.
Pańska iest[88] ziemia, i napełnienie iéy, okrąg ziemi, i którzy mieszkaią na nim.
2. Bo on na morzu ugruntował[89] ią, a na rzekach utwierdził ią.
3. Któż wstąpi na górę Pańską? a kto stanie na mieyscu świętém iego?[90]
4. Człowiek niewinnych rąk i czystego serca, który nie skłania ku marności duszy swéy, a nie przysięga zdradliwie.
5. Ten weśmie błogosławieństwo od Pana, i sprawiedliwość od Boga zbawiciela swego.
6. Tenci iest naród szukaiących go, szukaiących oblicza twego, Boże Iakubów! Sela.
7. Podnieścież, o bramy! wierzchy wasze; podnieście się, wy bramy wieczne! aby wszedł Król chwały!
8. Któryż to iest Król chwały? Pan mocny i możny, Pan mocny w boiu.
9. Podnieścież, o bramy! wierzchy wasze; podnieście się, wy bramy wieczne! aby wszedł Król chwały.
10. Któryż to iest Król chwały? Pan zastępów, tenci iest Król chwały. Sela.
I. Prosi Pana, żeby mu drogę prawdy pokazał, grzechy młodości, i inne wszystkie odpuścił, w przymierze przyiął, ubłogosławił, i w każdéy potrzebie nie odstępował. II. Wybawienia ze wszelakich ucisków ludowi Bożemu życzy.
1. Psalm Dawidów.
Do ciebie, Panie! duszę moię podnoszę.
2. Boże móy! w tobie[91] ufam; niech nie będę zawstydzony, niech się nie weselą nieprzyiaciele moi ze mnie.
3. A tak wszyscy, którzy oczekiwaią ciebie, nie będą zawstydzeni; zawstydzeni będą bez przyczyny nieprawość czyniący.
4. Panie! day mi[92] poznać drogi swe, ścieżek twoich naucz mię.
5. Day, abym chodził w prawdzie twoiéy, i naucz mię; boś ty iest Bóg zbawienia mego; ciebie oczekiwam dnia każdego.
6. Wspomni na litości twoie, Panie! i na miłosierdzia twoie, które są od[93] wieku.
7. Grzechów młodości moiéy, i przestępstw moich nie racz pamiętać; według miłosierdzia twego wspomni na mię, dla dobroci twoiéy, Panie!
8. Dobry i prawy iest Pan; przetoż drogi naucza grzeszników.
9. Poprowadzi ciche w sądzie, a nauczy pokornych drogi swoiéy.
10. Wszystkie ścieżki Pańskie są miłosierdzie i prawda tym, którzy strzegą przymierza iego, i świadectwa iego.
11. Panie! dla imienia twego odpuść nieprawość moię; bo wielka iest.
12. Iestże człowiek co się boi Pana? Nauczy go drogi, którąby miał obrać.
13. Dusza iego w dobrém przemieszkiwać będzie, a nasienie iego odziedziczy ziemię.
14. Taiemnica Pańska obiawiona iest tym, którzy się go boią, a przymierze swoie oznaymuie im.
15. Oczy moie ustawicznie patrzą na Pana; albowiem on wywodzi z sieci nogi moie.
16. Weyrzyże na mię, a zmiłuy się nademną; bom iest nędzny i opuszczony.
17. Utrapienia serca mego rozmnożyły się; z ucisków moich wywiedź mię.
18. Obacz udręczenie moie, i pracę moię, a odpuść wszystkie grzechy moie.
19. Obacz nieprzyiacioły moie, iako się rozmnożyli, a maią mię niesłusznie[94] w nienawiści.
20. Strzeż duszy moiéy, a wyrwi mię, abym nie był pohańbiony: bo w tobie nadzieię mam.
21. Niewinność i szczerość niech mię strzegą; bom na cię oczekiwał.
22. O Boże! wybawże Izraela ze wszystkich ucisków iego.
I. Ukrzywdzony od złośliwych ludzi puszcza sprawy swe na rozsądek i doświadczenie Pańskie. II. żeby nie był policzony między złymi, Boga prosi.
1. Psalm Dawidów.
Sądź mię, Panie! Boć ia w niewinności moiéy chodzę, a w Panu ufaiąc, nie zachwieię się.
2. Sprobuy mię, Panie! i doświadcz mię; wypław[95] ogniem nerki moie, i serce moie.
3. Albowiem miłosierdzie twoie iest przed oczyma moiemi, a będę chodził w prawdzie twoiéy.
4. Nie zasiadałem z ludźmi[96] kłamliwymi, a z obłudnikami nie kumałem się.
5. Nienawidziałem zgromadzenia złośników, a z niepobożnymi nie zasiadałem.
6. Umyłem w niewinności ręce moie, a obchodzę w około ołtarz twóy, Panie!
7. Abymci oddawał chwałę głośną, a opowiadał wszystkie cuda twoie.
8. Panie! umiłowałem mieszkanie domu twego, i mieysce przybytku chwały twoiéy.
9. Nie zagarniayże z grzesznikami duszy moiéy, ani z mężami krwawymi żywota moiego.
10. W których ręku iest przewrotność, a prawica ich pełna podarków.
11. Ale ia w niewinności moiéy chodzę; odkupże mię, a zmiłuy się nademną.
12. Noga moia stanęła na równinie; w zgromadzeniach będę błogosławił Pana.
I. Pokazuie, że póki go Bóg strzeże, nieprzyaciel[97] mu strasznym nie będzie. II. Społeczności świętych żąda. III. Pomoc Pana czekaiącym obiecuie.
1. Psalm Dawidów.
Pan iest[98] światłością moią, i zbawieniem moiém, kogóż się[99] bać będę? Pan iest mocą żywota mego, kogóż się mam lękać?
2. Gdy się zbiorą przeciwko mnie złośnicy, aby pożarli ciało moie, przeciwnicy moi, i nieprzyiaciele moi sami się potknęli i upadli.
3. Przetoż choćby woysko przeciwko mnie[100] stanęło, nie ulęknie się serce moie; choćby powstała przeciwko mnie woyna, przecię ia w tym ufam.
4. O iednęm rzecz prosił Pana, i téy szukać będę, abym mieszkał[101] w domu Pańskim po wszystkie dni żywota mego, a żebym oglądał wdzięczność Pańską, i dowiadował się w kościele iego.
5. Bo mię skryie w dzień zły[102] w przybytku swoim; zachowa mię w skrytości namiotu swego, a na skale wywyższy mię.
6. A tak wywyższona będzie głowa moia nad nieprzyiacioły moimi, którzy są około mnie; i będę ofiarował w przybytku iego ofiary wykrzykania, będę śpiewał i chwały wzdawał Panu.
7. Wysłuchay, Panie! głos móy, kiedy wołam, a zmiłuy się nademną, i wysłuchay mię.
8. O tobie przemyśliwa serce moie, któryś rzekł: Szukaycie twarzy moiéy; przetoż twarzy twoiéy, Panie! szukać będę.
9. Nie ukrywayże twarzy twoiéy przedemną, ani odrzucay w gniewie sługi twego; tyś bywał ratunkiem moim, nie opusczayże mię, ani mię odstępuy, Boże zbawienia mego.
10. Choć oyciec[103] móy, i matka moia opuścili mię, wszakże Pan przyiął mię.
11. Naucz mię, Panie! drogi[104] twoiéy, a prowadź mię ścieszką dla tych, którzy mię podstrzegaią.
12. Nie podawayże mię na wolą nieprzyiaciół moich; albowiemci powstali przeciwko mnie świadkowie fałszywi, i ten, który tchnie okrucieństwem.
13. Bym był nie wierzył, że mam oglądać dobroć Pańską w ziemi[105] żywiących, źleby o mnie było.
14. Oczekiwayże[106] Pana, zmacniay się, a on utwierdzi serce twoie; przetoż oczekiway Pana.
I. Dawid prosi Boga, aby go ratował. II. że modlitwa iego skutek wzięła, Boga chwali. III. Dalszéy opieki iego sobie i ludowi Bożemu żąda.
1. Psalm Dawidów.
Do ciebie, Panie! wołam Skało moia! nie milcz na wołanie moie,[107] bym snadź, ieźli mi się nie ozwiesz, nie stał się podobnym zstępuiącym do grobu.
2. Wysłuchayże głos próźb moich, gdy wołam do ciebie, gdy podnoszę ręce moie do świątnicy świętéy twoiéy.
3. Nie zagarniay mię z niezbożnymi, i z czyniącymi nieprawość, którzy mówią o pokoiu[108] z bliźnimi swymi, a myślą złe w sercach swoich.
4. Oddayże im według spraw ich i według złych uczynków ich; według pracy rąk ich odday im, odday im zapłatę ich.
5. Albowiem nie zrozumiewaią spraw Pańskich, ani uczynków rąk iego; przetoż ie popsuie, a nie pobuduie ich.
6. Błogosławiony Pan; albowiem wysłuchał głos próźb moich.
7. Pan iest mocą moią[109] i tarczą moią, w nim nadzieię ma serce moie, a iestem poratowany; przetoż się rozweseliło serce moie, a pieśnią moią chwalić go będę.
8. Pan iest mocą swych, i mocą[110] zbawienia pomazańca swego on iest.
9. Zbaw lud twóy, Panie! a błogosław dziedzictwu twemu, i paś ie, i wywyższay aż na wieki.
I. Dawid napomina mocarze świata tego, aby Pana wielbili z mocy iego, którą okazuie w dziwnych sprawach swoich, a naybardziéy w kościele swoim. II. Upewnia, że w obronie swéy lud swóy zawżdy chować będzie.
1. Psalm Dawidów.
Oddawaycie Panu synowie mocarzów, oddawaycie Panu chwałę i moc.
2. Oddawaycie Panu chwałę imienia iego; kłaniaycie się Panu w ozdobie świętobliwości.
3. Głos Pański nad wodami; Bóg chwalebny wzbudza gromy, Pan nad wodami wielkiemi.
4. Głos Pański mocny, głos Pański wielmożny.
5. Głos Pański cedry łamie; kruszy Pan cedry Libańskie,
6. I czyni, że skaczą iako cielęta; Liban i Syryon iako młody iednorożec.
7. Głos Pański krzesze płomień ognisty.
8. Na głos Pański z bolem pustynie rodzą; z bolem rodzi na głos Pański pustynia Kades.
9. Na głos Pański z bolem rodzą łanie, i odkrywaią się lasy; ale w kościele swym opowiada wszystkę chwałę swoię.
10. Pan nad[111] potopem siedział, i będzie siedział Pan, będąc Królem na wieki.
11. Pan doda mocy ludowi swoiemu; Pan będzie błogosławił ludowi swemu w pokoiu.
I. Dziękuie Bogu, że go od prześladowania Absalomowego wybawił, i na królestwo przywrócił. II. Inszych do wielbienia Pana upomina. III. Wypisuie przyczyny, dla których go Pan był odstąpił, i iako się do Boga nawrócił.
1. Psalm pieśni przy poświęceniu domu Dawidowego.
2. Panie! wywyższać cię będę; albowiem wywyższyłeś mię, a nie dałeś pociechy nieprzyiaciołom moim ze mnie.
3. Panie, Boże móy! wołałem do ciebie, a uzdrowiłeś mię.
4. Panie! wywiodłeś z piekła duszę moię; zachowałeś mię przy żywocie, abym nie zstąpił do grobu.
5. Spiewaycież Panu święci iego, a wysławiaycie pamiątkę świętobliwości iego.
6. Albowiem prędko przemiia[112] gniew iego, ale po wszystek żywot trwa dobra wola iego; z wieczora bywa płacz, ale z poranku wesele.
7. Rzekłem w szczęściu swoiém: Nie będę poruszony na wieki.
8. Albowiem ty, Panie! według woli twoiéy umocniłeś był górę moię mocą; ale skoroś ukrył oblicze swoie, strwożyłem się.
9. I wołałem do ciebie, Panie! a Panum się modlił, mówiąc:
10. Co za pożytek ze krwi moiéy, gdybym zstąpił do dołu? Izali cię proch[113] chwalić będzie? Izali opowie prawdę twoię?
11. Wysłuchayże, Panie! a zmiłuy się nademną; Panie! bądź pomocnikiem moim.
12. Tedyś odmienił płacz móy w pląsanie; ziąłeś ze mnie wór móy, a przepasałeś mię radością.
13. Przetoż tobie śpiewać będzie chwała moia, a milczeć nie będzie. Panie, Boże móy! na wieki wysławiać cię będę.
I. O prędkie z ciężkości wyrwanie Boga prosi, oświadczaiąc, że on na nim samym cale polega. II. Potrzeby swe ponowiwszy, hańby i zguby nieżyczliwym życzy. III. Dobroć Bożą wychwalaiąc inne do chwały i ufności ku niemu upomina.
1. Przednieyszemu śpiewakowi psalm Dawidów.
2. W tobie, Panie![114] nadzieią mam, niech nie będę[115] zawstydzony na wieki; w sprawiedliwości twoiéy wybaw mię.
3. Nakłoń ku mnie ucha twego, co rychléy wybaw mię; bądźże mi mocną skałą, domem obronnym, abyś mię zachował.
4. Boś ty iest skałą moią, i obroną moią; przetoż dla imienia twego prowadź mię, i zaprowadź mię.
5. Wywiedź mię z sieci, którą zastawili na mię; boś ty iest mocą moią,
6. W ręce[116] twoie poruczam ducha mego; odkupiłeś mię, Panie, Boże prawdziwy!
7. Mam w nienawiści te, którzy przestrzegaią próżnych marności; bo ia w Panu nadzieię pokładam.
8. Będę się radował i weselił w miłosierdziu twoiém, żeś weyrzał na utrapienie moie, a poznałeś uciśnienie duszy moiéy.
9. Aniś mię zawarł w ręce nieprzyiaciela; aleś postawił na przestrzeństwie nogi moie.
10. Zmiłuy się nademną, Panie! bom iest uciśniony; wywiędła[117] od żałości twarz moia: także i dusza moia i żywot móy.
11. Albowiem zwątlało od boleści zdrowie moie, a lata moie od wzdychania; zemdlała dla utrapiania mego siła moia, a kości moie wyschły.
12. Ze wszystkich nieprzyiaciół moich iestem w pohańbieniu wielkiém, a naywięcéy u[118] sąsiadów moich; stałem się na postrach znaiomym moim; którzy mię widzą na dworze, uciekaią przedemną.
13. Wypadłem z pamięci iako umarły; stałem się iako naczynie stłuczone.
14. Albowiem nasłucham się uszczypków od wielu; strachu dość zewsząd, gdy się naradzaią wespół przeciwko mnie, chytrze przemyśliwaiąc, aby odięli duszę moię.
15. Ale ia w tobie mam nadzieię Panie! Rzekłem: Tyś iest Bogiem moim.
16. W ręku twoich są czasy moie; wyrwiże mię z ręki nieprzyiaciół moich, i od tych, którzy mię prześladuią.
17. Oświeć oblicze twoie nad sługą twoim; wybaw mię przez miłosierdzie twoie.
18. Panie! niech nie będę pohańbiony, ponieważ cię wzywam; niech się zawstydzą niezbożni, i zamilkną w grobie.
19. Niech zaniemieią wargi kłamliwe, które mówią przeciwko sprawiedliwemu rzeczy przykre z hardością i z wzgardą.
20. O iakoż iest wielka dobroć twoia, którąś[119] zachował boiącym się ciebie, którąś pokazywał tym, którzy ufaią w tobie przed syny ludzkimi!
21. Ukrywasz ie[120] w skrytości oblicza twego przed hardością człowieczą ukrywasz ie, iako w namiecie, przed swarliwymi ięzykami.
22. Błogosławiony Pan! bo dziwnie okazał miłosierdzie swoie przeciwko mnie, iakoby w mieście obronném.
23. Iam rzekł w uciekaniu moiém: Odrzuconym iest od oczu twych; aleś ty wysłuchał głos modlitew moich, gdym wołał do ciebie.
24. Miłuycież Pana wszyscy święci iego; boć Pan wiernych strzeże, a oddawa sowicie hardzie postępuiącemu.
25. Zmacniaycie się (a posili Bóg serca[121] wasze) wszyscy, którzy nadzieię macie w Panu.
I. Błogosławieństwo nayprawdziwsze bydź twierdzi, komu Bóg grzechy odpuszcza, i onych mu nie przyczyta. 22. Rząd Boży nad ludźmi z grzechów uwolnionymi, i ich ku niemu powinność opisawszy niepokutuiącym wiele złego, a dobrym radość i wesele obiecuie.
Błogosławiony człowiek, któremu odpuszczono nieprawość, a którego zakryty iest grzéch.
2. Błogosławiony[122] człowiek, któremu nie poczyta Pan nieprawości, a w którego duchu niemasz zdrady.
3. Gdym milczał, schnęły kości moie w narzekaniu moiém na każdy dzień.
4. Ponieważ we dnie i w nocy ociężała nademną ręka twoia, obróciła się wilgotność moia w suszą letnią. Sela.
5. Przetoż grzéch móy oznaymiłem tobie, a nieprawości moiéy nie kryłem. Rzekłem: Wyznam[123] na się przestępstwa moie Panu, a tyś odpuścił nieprawość grzéchu mego. Sela.
6. Oto się tobie będzie modlił każdy święty, czasu, którego możesz bydź znaleziony, a choć wzbiorą powodzi wód wielkich, przecię go nie dosięgą.[124]
7. Tyś iest ucieczką[125] moią; od uciśnienia zachowasz mię, i piosnkami radosnego wybawienia uraczysz mię. Sela.
8. Damci rozum, i nauczę cię drogi, po któréy masz chodzić; damci radę, obróciwszy na cię oko moie.
9. Nie bądźcież iako koń, albo iako muł, którzy rozumu niemaią, których gęby uzdą[126] i wędzidłem kiełznać musisz, aby się na cię nie porywały.
10. Wiele boleści przypada na[127] złośnika; ale ufaiącego w Panu miłosierdzie ogarnie.
11. Weselcie się w Panu, i raduycie się sprawiedliwi, a wykrzykaycie wszyscy, którzyście serca szczerego.
I. Upomina wierne, aby Boga chwalili dla tego, iż w obietnicach wierny, w sprawach możny, sprawiedliwy i dobrotliwy. II. Ufność swą w Bogu pokłada a łaski i dobroci iego żąda.
Weselcie się w Panu sprawiedliwi; bo szczerym przystoi chwalić Pana.
2. Wysławiaycie Pana na harfie, na lutni, na instrumencie o dziesięci stronach śpiewaycie mu.
3. Spiewaycież mu piosnkę nową; dobrze mu i głośno graycie.
4. Albowiem szczere iest słowo Pańskie, i wszystkie sprawy iego wierne.
5. Miłuie sąd i sprawiedliwość; pełna[128] iest ziemia miłosierdzia Pańskiego.
6. Słowem Pańskiém są niebiosa[129] uczynione, a Duchem ust iego wszystko woysko ich.
7. Który zgromadził iako na kupę[130] wody morskie, i złożył do skarbu przepaści.
8. Niech się boi Pana wszystka ziemia; niech się go lękaią wszyscy obywatele okręgu ziemi.
9. Albowiem on[131] rzekł, i stało się; on rozkazał, a stanęło.
10. Pan rozprasza rady narodów, a wniwecz[132] obraca zamysły ludzkie;
11. Ale rada[133] Pańska trwa na wieki, a myśli serce iego od narodu do narodu.
12. Błogosławiony[134] naród, którego Pan iest Bogiem iego, lud, który sobie obrał za dziedzictwo.
13. Pan patrzy z[135] nieba i widzi wszystkie syny ludzkie.
14. Z mieysca mieszkania swego pogląda na wszystkie obywatele ziemi.
15. Który stworzył serce każdego z nich, upatruie wszystkie sprawy ich.
16. Nie bywa Król wybawiony przez wielkość woyska, ani mocarz nie uydzie przez wielką moc swoię.
17. Omylnyć iest koń ku wybawieniu, a nie wyrywa wielkością mocy swoiéy.
18. Oto, oko Pańskie[136] nad tymi, którzy się go boią, nad tymi, którzy dufaią w miłosierdziu iego;
19. Aby wyrwał od śmierci duszę ich, a pożywił ie w głodzie.
20. Dusza nasza oczekiwa Pana; on ratunek nasz i tarcza nasza.
21. W nim zaprawdę rozweseli się serce nasze: bo w imieniu iego świętém ufamy.
22. Niechże będzie miłosierdzie twoie, Panie! nad nami iakośmy nadzieię w tobie mieli.
I. Dawid wybawiony z rąk Abimelechowych, Bogu dziękuie, przykładem swym i innych utrapionych do chwały Bożéy pobudza. II. Powinności wiernych ku Bogu opisuie, i czynić ie każe.
1. Psalm Dawidów, gdy sobie[137] odmienił postawę przed Abimelechem, od którego będąc wygnany odszedł.
2. Będę błogosławił Pana na każdy czas; zawżdy będzie chwała iego w uściech moich.
3. W Panu się chlubić będzie dusza moia, co usłyszawszy pokorni rozweselą się.
4. Wielbicie Pana ze mną, a wywyższaymy imię iego społecznie.
5. Bom szukał Pana, i wysłuchał mię, a ze wszystkich strachów moich wyrwał mię.
6. Którzy nań poglądaią, a zbiegaią się do niego, oblicza ich nie będą zawstydzone.
7. Ten chudzina wołał, a Pan[138] wysłuchał, i ze wszystkich ucisków iego wybawił go.
8. Zatacza obóz Anioł Pański około tych, którzy się go boią, i wyrywa ie.
9. Skosztuycież, a obaczcie, iako iest dobry Pan: błogosławiony człowiek,[139] który w nim ufa.
10. Boycie się Pana święci iego; bo niemasz niedostatku boiącym się go.
11. Lwięta niedostatek cierpią i głód; lecz szukaiącym Pana nie będzie schodziło na wszelkiém dobrém.
12. Póydźcież synowie, słuchaycie mię; boiaźni Pańskiéy was nauczę.
13. Któż iest,[140] co chce długo żyć, a miłuie dni, aby widział dobra.
14. Strzeż ięzyka twego od złego, a warg twoich, aby nie mówiły zdrady.
15. Odwróć się od złego, a czyń dobrze; szukay pokoiu, a ścigay go.
16. Oczy[141] Pańskie otworzone są na sprawiedliwe, a uszy iego na wołanie ich;
17. Ale oblicze Pańskie przeciwko tym którzy broią złości, aby wykorzenił z ziemi pamiątkę ich.
18. Wołaią sprawiedliwi, a Pan ich wysłuchywa, i ze wszystkich trudności ich wybawia ie.
19. Bliski iest Pan tym, którzy są skruszonego serca, a utrapione w duchu zachowywa.
20. Wiele złego przychodzi na sprawiedliwego; ale z tego wszystkiego wyrywa go Pan.
21. On strzeże wszystkich kości iego, tak, iż i iedna z nich nie skruszy się.
22. Zabiie złość niepobożnego, a którzy w nienawiści maią sprawiedliwego, będą spustoszeni;
23. Ale Pan odkupi duszę sług swoich, a nie będą spustoszeni wszyscy, którzy w nim ufaią.
I. Pana zawoławszy na pomoc, złym zgubę, a duszy swéy wybawienie obiecuie. II. Pokazawszy złość, i obłudę ich ku sobie, prosi, żeby Pan sprawę iego rozstrzygnąwszy, nieprzyiaciołom gębę zatkał. III. za co mu dobrzy chwałę oddać obiecuią.
1. Psalm Dawidów.
Rozpieray się, Panie! z tymi, którzy się ze mną spieraią, a walcz przeciwko tym, którzy walczą przeciwko mnie.
2. Porwi pukierz i tarczą, a powstań na ratunek móy.
3. Dobądź włoczni, a staw się na drodze przeciwko tym, którzy mię prześladuią. Rzeczże duszy moiéy: Iam iest zbawieniem twoiém.
4. Niech będą pohańbieni[142] i zawstydzeni, którzy szukaią duszy moiéy; niech tył podadzą, i niech będą zawstydzeni, którzy mi źle myślą.
5. Niech będą iako plewy[143] przed wiatrem, a Anioł Pański niechay ie rozproszy.
6. Niech będzie droga ich ciemna i śliska, a Anioł Pański niech ie goni.
7. Albowiem bez przyczyny zastawili na mię w dole sieci swoie, i bez przyczyny ukopali dół duszy moiéy.
8. Niechay na nie przyidzie spustoszenie, którego się nie spodziewali; a sieć ich, którą zastawili, niech ie ułowi na zginienie, a niechay w nię wpadną.
9. Ale dusza moia niech się rozraduie w Panu, niech się rozweseli w zbawieniu iego.
10. Tedy wszystkie kości moie rzeką: Panie! któż podobny tobie? który wyrywasz utrapionego od mocnieyszego nadeń, a nędznego i ubogiego od drapieżcy iego.
11. Powstawaią świadkowie fałszywi, a o czym nie wiem, pytaią mię.
12. Oddawaią mi złém za dobre, chcąc mię pozbawić duszy moiéy,
13. Chociam się ia w wór obłoczył, gdy oni chorowali; trapiłem postem duszę moię, i modliłem się często sam u siebie za nimi.
14. Iako do przyiaciela, iako do brata mego, ustawiczniem chadzał; poniżałem się iako ten, który się smęci, chodząc po matce w żałobie.
15. Lecz oni, gdym ia chorował, weselili się, i zbierali się; zbierali się przeciwko mnie, iakoby byli dla mnie utrapieni; czegom ia nie postrzegł szczypali mię, a nie milczeli.
16. Z obłudnikami, z naśmiewcami, z pochlebcami zgrzytali na mię zębami swémi.
17. Panie! długoż na to patrzać będziesz? wyrwiże duszę moię od zguby ich, od lwiąt iedynaczkę moię.
18. Będę cię wysławiał[144] w zgromadzeniu wielkiém; między ludem wielkim będę cię chwalił.
19. Niech się nie weselą ze mnie, którzy mi są nieprzyiaciołmi bez przyczyny; którzy mię maią w nienawiści[145] niesłusznie, niech nie mrugaią okiem.
20. Albowiem nie mówią o pokoiu; ale przeciwko spokoynym na ziemi zdradliwe słowa zmyślaią.
21. Owszem rozdzieraią na mię gębę swą, mówiąc: Ehéy! Ehéy! widzić to oko nasze.
22. Widzisz to, Panie! nie milczże Panie! nie oddalay się odemnie.
23. Obudźże się, a ocuć dla sądu mego, Boże móy i Panie móy! dla sprawy moiéy.
24. Sądź mię według sprawiedliwości twoiéy, Panie Boże móy! a niech się nie weselą nademną.
25. Niech nie mówią w sercu swoim: Ehéy, duszo masza! niech nie mówią: Pożarliśmy go.
26. Niechayże będą pohańbieni, i zawstydzeni wszyscy weselący się ze złego mego; niech będą obleczeni w hańbę, i w sromotę, którzy się chlubią przeciwko mnie.
27. Ale ci, którzy się kochaią w sprawiedliwości moiéy, niech śpiewaią i raduią się, a niech mówią ustawicznie: Niech będzie uwielbiony Pan, który życzy pokoiu słudze swemu.
28. A ięzyk móy będzie opowiadał sprawiedliwość twoię, i na każdy dzień chwałę twoię.
I. Złośników nienawidząc, bezbożne ich mowy i sprawy opisuie. II. Dobrocią Bożą się ciesząc, sądy iego nad wszystkimi, a miłosierdzie nad wiernymi upatruiąc, prosi, żeby Bóg złych na niego nie przepuszczał.
1. Przednieyszemu śpiewakowi pieśń Dawida, sługi Pańskiego.
2. Przewrotność niepobożnego świadczy w sercu moiém: Niemasz boiaźni Bożéy przed oczyma iego.
3. Bo sobie pobłaża w oczach swoich, aby wykonał nieprawość swoię aż do obmierzenia.
4. Słowa ust iego są nieprawość i zdrada; nie chciał rozumieć, aby dobrze czynił.
5. Nieprawość rozmyśla na łożu swoiém, stoi na drodze nie dobréy, a złego się nie waruie.
6. Panie! miłosierdzie twoie niebios[146] sięga, prawda twoia aż pod obłoki,
7. Sprawiedliwość twoia, iako góry naywyższe; sądy twoie, iako przepaść wielka; ludzie i zwierzęta zachowywasz, Panie!
8. Iakoż drogie iest miłosierdzie twoie, Boże! przetoż synowie ludzcy w cieniu skrzydeł twoich ufaią.
9. Będą upoieni hoynością domu twego, a strumieniem rozkoszy twoich napoisz ie.
10. Albowiem u ciebie iest źrzódło żywota, a w światłości twoiéy oglądamy światłość.
11. Rozciągni miłosierdzie twoie nad tymi, którzy cię znaią, a sprawiedliwość twoię nad uprzeymymi sercem.
12. Niech nie następuie na mię noga pysznych, a ręka niepobożnych mię nie uwodzi.
13. Tam, gdzie upadli, którzy czynili nieprawość, porażeni są, i nie mogli powstać.
I. Upomina dobrych, żeby się szczęściem złych nie gorszyli, ale czyniąc dobrze w Panu się kochali, i na nim spolegali. II. Złych ludzi upadek przez rozmaite podobieństwa wyraziwszy dobrym rozmaite błogosławieństwo Pańskie obiecuie. III. Pokazuie, że się Bóg w dobrych ludziach kocha, a złośniki iawnie karze.
1. Pieśń Dawidowa.
Nie obruszay się[147] dla złośników ani zayrzy czyniącym nieprawość.
2. Bo iako trawa prędko podcięci będą, a iako liście zielone opadną.
3. Dufay w Panu, a czyń dobrze; mieszkayże na ziemi, a żyw się sprawiedliwie.
4. Kochay się w Panu, a dać proźby serca twego.
5. Spuść na Panu[148] drogę twoię, a ufay w nim, a on wszystko uczyni;
6. I wywiedzie iako światłość[149] sprawiedliwość twoię, a sąd twóy iako południe.
7. Podday się Panu, a oczekiway go; nie obruszay się na tego, któremu się szczęści w sprawach iego, na człowieka, który dokazuie cokolwiek zamyśli.
8. Przestań gniewu, a zaniechay popędliwości; nie zapalay się gniewem, abyś miał źle czynić.
9. Albowiem złośnicy będą wykorzenieni: lecz którzy oczekiwaią Pana, ci odziedziczą ziemię.
10. Po małéy chwili alić niemasz niezbożnika; poyrzyszli na mieysce iego, alić go iuż niemasz.
11. Lecz pokorni[150] odziedziczą ziemię, i rozkochaią się w wielkości pokoiu.
12. Zle myśli niepobożny przeciwko sprawiedliwemu, i zgrzyta nań zębami swymi;
13. Ale się Pan śmieie z niego; bo widzi, że przychodzi dzień iego.
14. Miecza dobyli niezbożni, a naciągnęli lud swóy, aby porazili ubogiego, i niedostatecznego, ażeby pomordowali tych, którzy chodzą prostą drogą;
15. Aleć miecz ich przeniknie serce ich, a łuki ich będą połamane.
16. Lepsza iest trocha sprawiedliwego, niż wielkie bogactwa wielu niepobożnych;
17. Albowiem ramiona niezbożników będą pokruszone; ale sprawiedliwe Pan podpiera.
18. Znać Pan dni doskonałych; przetoż dziedzictwo ich na wieki zostanie.
19. Nie będą zawstydzeni we zły czas, a we dni głodu będą nasyceni;
20. Ale niezbożni poginą, a nieprzyiaciele Pańscy, iako tłustość barania z dymem niszczeie, tak oni zniszczeią.
21. Niezbożnik pożycza, a nie ma czym oddać; ale sprawiedliwy pokazuie łaskę, i rozdawa.
22. Albowiem błogosławieni od Pana odziedziczą ziemię; ale przeklęci od niego będą wykorzenieni.
23. Od Pana bywaią sprawowane drogi człowieka dobrego, a droga iego podoba mu się.
24. Gdy padnie, nie stłucze się: albowiem Pan trzyma go za rękę iego.
25. Byłem młodym, i starzałem się, a nie widziałem sprawiedliwego opuszczonego, ani nasienia iego żebrzącego chleba.
26. Na każdy dzień pokazuie miłosierdzie i pożycza, a przecię nasienie iego iest w błogosławieństwie.
27. Odstąp od złego, a czyń dobrze, a będziesz mieszkał na wieki.
28. Albowiem Pan miłuie sąd, a nie opuści świętych[151] swoich, na wieki w straży iego będą; ale nasienie niepobożnych będzie wykorzenione.
29. Sprawiedliwi odziedziczą ziemię, i będą w niéy mieszkali na wieki.
30. Usta sprawiedliwego mówią mądrość, a ięzyk[152] iego sąd opowiada.
31. Zakon Boga iego iest w sercu iego; przetoż nie zachwieią się nogi iego.
32. Wypatruie niepobożny sprawiedliwego, i szuka iakoby go zabił;
33. Ale Pan nie zostawi go w ręku iego, i nie potępi go, gdy będzie sądzony.
34. Oczekiway Pana, i strzeż drogi iego, a on cię wywyższy, abyś odziedziczył ziemię; a oglądasz, gdy niepobożni wytraceni będą.
35. Widziałem niezbożnika nader wyniosłego, a rozłożonego iako drzewo zielone samorosłe:
36. Ale przeminął, a oto, go nie było; szukałem go, alem go znaleść nie mógł.
37. Poyrzy na niewinnego, a przypatrz się szczeremu, że ostatnie rzeczy takiego człowieka są spokoyne.
38. Lecz przestępcy pospołu poginą, a niezbożnicy na ostatek wykorzenieni będą.
39. Wszakże zbawienie sprawiedliwych iest od Pana, który iest mocą ich czasu uciśnienia.
40. Wspomaga ich Pan, i wyrywa ie; wyrywa ie od niepobożnych, i zachowywa ie; bo w nim nadzieię maią.
I. W utrapieniu duszy i ciała Boga Prorok o ulżenie prosi. II. okazuiąc mu rany sumnienia, plagi cielesne, sił nawątlenie, przyiaciół odstąpienie, niepryiaciół[153] chytre praktyki. III. Dufa, że go Bóg, któremu on grzéch swóy wyznawa, wysłucha i poratuie.
1. Psalm Dawidów ku przypominaniu.
2. Panie! w popędliwości twoiéy nie nacieray na mię, a w gniewie twoim nie karz mię.
3. Albowiem strzały twoie utknęły we mnie, a ręka twoia dolega mię.
4. Niemasz nic całego w ciele moiém dla rozgniéwania twego; niemasz odpoczynku kościom moim dla grzechu moiego.
5. Bo nieprawości moie przycisnęły głowę moię; iako brzemię ciężkie obciążyły mię.
6. Ziątrzyły się, i pogniły rany moie dla głupstwa moiego.
7. Skurczyłem się,[154] i skrzywiłem się bardzo, na każdy dzień w żałobie chodzę.
8. Albowiem wnętrzności moie pełne są brzydkości, a niemasz nic całego w ciele moiém.
9. Zemdlałem, i startym iest bardzo, ryczę dla trwogi serca mego.
10. Panie! przed tobą iest wszystka żądość moia, a wzdychanie moie przed tobą nie iest skryte.
11. Serce moie skacze; opuściła mię siła moia, a iasności oczu moich niemasz przy mnie.
12. Którzy mię miłuią, i przyiaciele moi stronią od ran moich, a powinowaci moi z daleka stoią.
13. I zastawili sidła ci, którzy szukaią duszy moiéy; a którzy mi szukaią złego, mówili przewrotnie, i zdrady przez cały dzień zmyślali.
14. Alem ia niby głuchy nie słyszał, a iako niemy, który ust swoich nie otwiera.
15. I stałem się iako człowiek który nic nie słyszy, i niema odporu w uściech swoich.
16. Albowiem na cię, Panie! oczekiwam; ty za mię odpowiesz, Panie, Boże móy!
17. Bom rzekł: Niechay się nie cieszą ze mnie; gdyby szwankowała noga moia, niechay się hardzie nie podnoszą przeciwko mnie.
18. Bom ia upadku bliski, a boleść moia zawżdy iest przedemną;
19. Owszem nieprawość moię wyznawam, a frasuię się dla grzechu moiego.
20. Ale nieprzyiaciele moi weselą się, zmacniaią się, i rozmnażaią się ci, którzy mię nienawidzą bez przyczyny;
21. A oddawaiąc mi złym za dobre przeciwią mi się, przeto że naśladuię tego, co iest dobrego.
22. Nie opuszczayże mię, Panie, Boże móy! nie oddalayże się ode mnie.
23. Pośpiesz na ratunek móy, Panie zbawienia mego!
I. Prorok umyśliwszy skromnie znosić to, coby go potkało, iednak uciśniony będąc, szemrał. II. Prosi, aby mu Pan marność, i krótkość żywota ludzkiego pokazał, przestępstwa odpuścił, a karanie oddaliwszy ze złego wybawył.
1. Przednieyszemu śpiewakowi Iedytunowi[155] psalm Dawidów.
2. Rzekłem: Będę strzegł dróg moich, abym nie zgrzeszył ięzykiem swym; włożę munsztuk w usta moie, póki niepobożny będzie przedemną.
3. Zaniemiałem milcząc; zamilknąłem i w dobréy sprawie; ale boleść moia bardziéy się wzmagała.
4. Rozpaliło się serce moie we wnętrznościach moich; w rozmyślaniu moiém rozżarzył się ogień, ażem tak rzekł ięzykiem swoim:
5. Day mi poznać, Panie! dokończenie moie, i wymiar dni moich iaki iest, abym wiedział, iako długo trwać będę.
6. Otoś na dłoni wymierzył dni moie, a wiek móy iest iako nic przed tobą; zaprawdę szczerą[156] marnością iest wszelki człowiek, choć nayduższy. Sela.
7. Zaprawdę pomiia człowiek iako cień; zaprawdę próżno się kłopoce, zgromadza, a nie wie, kto to pobierze.
8. A teraz na cóż oczekiwam, Panie? Tyś iest sam oczekiwaniem moiém.
9. Przetoż od wszystkich przestępstw moich wybaw mię; na pośmiech głupiemu nie daway mię.
10. Zaniemiałem, i nie otworzyłem ust moich, przeto żeś to ty uczynił.
11. Odeymi odemnie karanie twoie; bom od smagania ręki twoiéy ustał.
12. Gdy ty gromiąc karzesz człowieka dla nieprawości, wnet niszczysz iako mól grzeczność iego; zaisteć marnością iest wszelki człowiek. Sela.
13. Wysłuchayże modlitwę moię, Panie! a wołanie moie, przyimi w uszy swoie, nie milcz na łzy moie; bomci ia przychodniem[157] u ciebie, i komornikiem, iako wszyscy oycowie moi.
14. Zfolguy mi, abym się posilił, pierwéy niżeli odeydę, a nie będzie mię.
I. Prorok Boga chwali z łaski i obrony ku sobie i ku wszystkim wiernym, z osobliwych dobrodzieystw swego odkupiciela, przez którego ofiarę i posłuszeństwo przymierze Bóg oyciec z wiernymi utwierdził. II. Żąda, aby go Bóg od niebespieczeństw i od grzechów wybawił.
1. Przednieyszemu śpiewakowi psalm Dawidów.
2. Z żądością oczekiwałem Pana; a skłonił się ku mnie, wysłuchał wołanie moie;
3. I wyciągnął mię z dołu szumiącego i z błota lgnącego, a postawił na skale nogi moie, i utwierdził kroki moie;
4. A włożył w usta moie pieśń nową, chwałę należącą Bogu naszemu, co gdy wiele ich ogląda, ulękną się, a będą mieć nadzieię w Panu.
5. Błogosławiony człowiek, który pokłada w Panu nadzieię swoię, a nie ogląda się na harde, ani na te, którzy się unoszą za kłamstwem.
6. Wieleś uczynił, Panie Boże móy! cudów twoich, a myśli twoich o nas; nikt porządnie wyliczyć nie może przed tobą; chciałlibym ie wypowiedzieć i wymówić, daleko ich więcéy, niżby wypowiedziane bydź mogły.
7. Ofiary i obiaty[158] nie chciałeś, aleś mi przekłoł uszy; całopalenia i ofiary za[159] grzéch nie żądałeś.
8. Tedym rzekł: Oto, idę; w księgach napisano o mnie;
9. Abym czynił wolą twoię, Boże móy! pragnę; albowiem zakon twóy iest w pośrzodku wnętrzności moich.
10. Opowiadałem[160] sprawiedliwość twoię w zgromadzeniu wielkiém; oto, warg moich nie zawściągnąłem, ty wiesz, Panie!
11. Sprawiedliwości twoiéy nie ukryłem w pośrzód serca mego, prawdę twoię i zbawianie twoie opowiadałem; nie taiłem miłosierdzia twego i prawdy twoiéy w zgromadzeniu wielkiém.
12. Przetoż ty, Panie! nie zawściągay odemnie litości twoich; miłosierdzie twoie i prawda twoia niech mię zawżdy strzegą.
13. Albowiem ogarnęły mię nieszczęścia, którém niemasz liczby; doścignęły mię nieprawości moie, tak że przeyrzeć nie mogę; rozmnożyły się nad włosy głowy moiéy, a serce moie opuściło mię.
14. Raczże mię, Panie! wyrwać; o Panie![161] na ratunek móy pośpiesz.
15. Niech będą pohanbieni, (a niech się zawstydzą wszyscy, którzy szukaią duszy moiéy, aby ią zatracili; niechayże się nań wstecz cofną, a niech się zawstydzą, którzy mi życzą złego.[162]
16. Niech będą spustoszeni za to, że mię zhańbić usiłuią, mówią mi: Ehey! Ehey!
17. Ale niech się rozraduią i rozweselą w tobie wszyscy, którzy cię szukaią, i miłuią zbawienie twoie; niech mówią zawżdy: Niechay będzie Pan uwielbiony.[163]
18. Iamci wprawdzie[164] ubogi i nędzny; aleć Pan myśli o mnie. Tyś iest pomocnikiem moim i wybawicielem moim; Boże móy! nie omieszkiwayże.
I. Naucza, że się Bóg kocha w ludziach miłosiernych, i one w złéy chwili ratuie. II. Uskarza się na krzywdę, i nieszczerość przeciwników. III. O przywrócenie do zdrowia prosi.
1. Przednieyszemu śpiewakowi pieśń Dawidowa.
2. Błogosławiony, który ma baczenie na potrzebnego; w dzień zły wybawi go Pan.
3. Pan go będzie strzegł, i żywić go będzie; błogosławony będzie na ziemi, ani go poda na wolą nieprzyiaciół iego.
4. Pan go posili na łożu niemocy iego; wszystko leżenie iego odmieni w chorobie iego.
5. Iam rzekł Panie! zmiłuy się nademną, uzdrow duszę moię; bom tobie zgrzeszył.
6. Nieprzyiaciele moi mówili źle o mnie: Kiedyż wżdy umrze, a zginie imię iego?
7. Ieźli téż który z nich przychodzi, aby mię nawiedził, tedy na zdradzie mówi; serce iego zgromadza sobie nieprawość, a przecz odszedłszy roznosi.
8. Społem przeciwko mnie szepcą wszyscy, którzy mię maią w nienawiści, a myślą złe o mnie,
9. Mówiąc: Pomsta się nań za niezbożność wylała, a iż się położył, więcéy nie wstanie.
10. Także i ten, z którymem żył w pokoiu, któremum ufał, który chléb móy iadał, podniosł[165] piętę przeciwko mnie.
11. Ale ty, Panie! zmiłuy się nademną, a podnieś mię, i oddam im.
12. A przez to poznam, że się kochasz we mnie, gdy się nie będzie weselił nieprzyiaciel móy ze mnie.
13. Ale ty w niewinności moiéy wesprzesz mię, i postawisz mię przed obliczem twoiém na wieki.
14. Błogosławiony Pan, Bóg Izraelski, od wieku aż na wieki. Amen, Amen.
I. Dawid będąc wygnańcem, do domu Bożego stawić się pragnie, a na urąganie nieprzyiaciół uskarzaiąc się, przeszłe przechadzki na chwałę Bożą sobie smakuie. II. Duszę swą krzepiąc, swoie wygnanie, uciski nowe, bluźnienia imienia Pańskiego przypomina, a przykład boiu ducha z ciałem w sobie wyraża.
1. Przednieyszemu śpiewakowi z synów Korego pieśń ćwicząca.
2. Iako ieleń krzyczy do strumieniów wód, tak dusza moia woła do ciebie, o Boże!
3. Pragnie dusza moia[166] do Boga, do Boga żywego, mówiąc: Kiedyż przyydę, a okażę się przed obliczem Bożem?
4. Łzy moie są mi miasto chleba we dnie i w nocy, gdy mi mówią co dzień: Kędyż iest Bóg twóy?
5. Na to wspominaiąc wylewam sam sobie duszę moię, żem bywał w poczcie innych, i chadzałem z nimi do domu Bożego z wesołym głosem, i z chwałą w mnóstwie weselących się.
6. Przeczże się smęcisz,[167] duszo moia! a przecz sobą trwożysz we mnie? Czekay na Boga; albowiem go ieszcze będę wysławiał za wielkie wybawienie twarzy iego.
7. Boże móy! dusza moia tęskni sobie we mnie; przetoż na cię wspominam w ziemi Iordańskiéy i Hermońskiéy, na górze Mizar.
8. Przepaść przepaści przyzywa na szum upustów twoich: wszystkie powodzi twoie i nawałności twoie na mię się zwaliły.
9. Wszakże we dnie udzieli mi Pan miłosierdzia swego, a w nocy piosnka iego będzie ze mną, i modlitwa do Boga żywota mego.
10. Rzekę Bogu, skale moiéy: Przeczżeś mię zapomniał? I czemu[168] smutno chodzę dla uciśnienia od nieprzyiaciela?
11. Iest iako rana w kościach moich, gdy mi urągaią nieprzyiaciele moi, mówiąc do mnie na każdy dzień: Kędy iest Bóg twóy?
12. Przeczże się smęcisz duszo moia! a przecz sobą trwożysz we mnie? Czekay na Boga; albowiem go ieszcze będę wysławiał, gdyż on iest wielkiém zbawieniem twarzy moiéy, i Bogiém moim.
I. Żąda z rąk złośliwych wybawienia i do pocztu świętych przywrócenia. II. Bogu chwałę ślubuie, a wiarą nad ciałem tryumfuie.
Sądź mię, o Boże! a uymi się o sprawę moię; od narodu niemiłosiernego, i od człowieka zdradliwego i niezbożnego wyrwi mię;
2. Boś ty iest Bóg siły moiéy. Przeczżeś mię odrzucił? a przecz smutno chodzę dla[169] uciśnienia od nieprzyiaciela?
3. Ześli światłość twoię, i prawdę twoię; te mię prowadzą, i wprowadzą mię na świętą górę twoię, i do przybytków moich,
4. Abym przystąpił do ołtarza Bożego, do Boga wesela i radości moiéy; i będę cię wysławiał na harfie, o Boże, Boże móy!
5. Przeczże się smęcisz, duszo[170] moia! a przecz trwożysz sobą we mnie? Czekay na Boga, albowiem go ieszcze będę wysławiał, gdyż on iest wielkiém zbawieniem twarzy moiéy, i Bogiem moim.
I. Przymierze Boże, i łaskę iego dawną przypomina. II. Plagi, które Bóg na swóy lud na on czas przepuszczał, wylicza. III. Prosi, żeby im łaskawą twarz przywrócił, i nad ich się nędzą zmiłował.
1. Przednieyszemu śpiewakowi z synów Korego psalm nauczaiący.
2. Boże! uszami naszemi słychaliśmy; oycowie nasi powiadali nam o sprawach, któreś czynił za dni ich, za dni starodawnych.
3. Tyś ręką swą wypędził Pogany, a oneś wszczepił, wytraciłeś narody, a oneś rozkrzewił.[171]
4. Bo nie przez miecz swóy posiedli ziemię, i ramię ich nie wybawiło ich, ale prawica twoia i ramię twoie, a światłość oblicza twego, przeto żeś ie upodobał sobie.
5. Tyś sam Król móy, o Boże! sprawże wielkie wybawienie Iakubowi.
6. Przez cięśmy nieprzyiacioły nasze porażali; w imieniu twoiém deptaliśmy powstawaiące przeciwko nam.
7. Bom w łuku moim nie ufał, ani miecz móy obronił mię;
8. Aleś nas ty wybawiał od nieprzyiaciół naszych, a nienawidzące nas zawstydzałeś.
9. Przetoż chlubimy się w tobie, Boże! na każdy dzień, a imię twoie na wieki wysławiamy. Sela.
10. Ale teraz odrzuciłeś i zawstydziłeś nas, a nie wychodzisz z woyskami naszemi.
11. Sprawiłeś, żeśmy tył podali nieprzyiacielowi, a ci, którzy nas maią w nienawiści, rozchwycili między się dobra nasze.
12. Podałeś nas iako owce na żer, a między Pogany rozproszyłeś nas.
13. Przedałeś lud twóy za nie, a nie podniosłeś ceny ich.
14. Podałeś nas na wzgardę[172] sąsiadom naszym, na szyderstwo i na pośmiech tym, którzy są około nas.
15. Wystawiłeś nas na przypowieść między Pogany, tak że nad nami narodowie głową kiwaią.
16. Na każdy dzień wstyd móy iest przedemną, a hańba twarzy moiéy okrywa mię.
17. Dla głosu tego, który mię sromoci i potwarza, dla nieprzyiaciela, i tego, który się mści.
18. To wszystko przyszło na nas; a wżdyśmy cię nie zapomnieli, aniśmy wzruszyli przymierza twego.
19. Nie cofnęło się nazad serce nasze, ani się uchyliły kroki nasze od ścieszki twoiéy,
20. Chociaś nas był potarł, wrzuciwszy nas na mieysce smoków, i okryłeś nas cieniem śmierci,
21. Byśmyć byli zapomnieli imienia Boga naszego, a podnosili ręce nasze do boga cudzego.
22. Izaliby się był Bóg o tym nie pytał? gdyż on wie skrytości serca.
23. Aleć nas dla[173] ciebie zabiiaią na każdy dzień; poczytaią nas iako owce na rzeź zgotowane.
24. Ocuć się; przeczże śpisz, Panie! Przebudź się, nie odrzucay nas na wieki.
25. Przeczże oblicze twoie ukrywasz, a zapominasz utrapienia naszego i ucisku naszego?
26. Albowiem potłóczona iest aż do prochu dusza nasza, a przylgnął do ziemi żywot nasz.
27. Powstańże na ratunek nasz, a odkup nas dla miłosierdzia twoiego.
Złączenie duchowne Chrystusa Pana z oblubienicą swą, opisuiąc Prorok, I. wysławia przymioty, zwierzchność, i rząd królestwa iego i chwałę, którą bez miary nań oyciec wylał. II. Opisawszy także oblubienicę do wiary i posłuszeństwa one upomina.
1. Przednieyszemu śpiewakowi z synów Korego na Sosannim psalm nauczaiący, a pieśń weselna.
2. Wydało serce moie słowo dobre; rozprawiać będę pieśni moie, o Królu! ięzyk móy będzie iako pióro prędkiego pisarza.
3. Pięknieyszyś nad syny ludzkie; rozlała się wdzięczność po wargach twoich, przeto że cię pobłogosławił Bóg aż na wieki.
4. Przypasz[174] miecz twóy na biodra, o Mocarzu! pokaż chwałę twoię, i zacności twoie.
5. A w dostoyności twoiéy szczęśliwie wywiedź z słowem prawdy, cichości, i sprawiedliwości, a dokaże strasznych rzeczy prawica twoia.
6. Strzały twoie ostre; od nich narodowie pod cię upadną, a serce nieprzyiaciół królewskich przenikną.
7. Stolica twoia, o Boże![175] na wieki wieków; laska sprawiedliwości iest laska królestwa twego.
8. Umiłowałeś sprawiedliwość, a nienawidziałeś nieprawości; przetoż pomazał cię, o Boże! Bóg twóy oleykiem wesela nad uczestniki twoie.
9. Myrrą, Aloe, i Kassyą wszystkie szaty twoie pachną, gdy wychodzisz z pałaców z kości słoniowych urobionych, nad te, którzy cię uweselaią.
10. Córki królewskie są między twemi zacnemi białemi głowami; stanęła małżonka po prawicy twoiéy w kosztowném złocie z Ofir.
11. Słuchayże córko, a obacz, i nakłoń ucha twego, a zapomni narodu twego, i domu oyca twoiego.
12. A zakocha się Król w piękności twoiéy, albowiem on iest Panem twoim; przetoż kłaniay się przed nim.
13. Tyryyczycy także[176] z upominkami przed obliczem twoiém kłaniać się będą, naybogatsi z narodów.
14. Wszystka zacność córki królewskiéy iest wewnątrz, a szaty iéy bramowane są złotem.
15. W odzieniu haftowanem przywiodą ią do Króla; także panny za nią, towarzyszki iéy, przywiodą do ciebie.
16. Przywiodą ie z weselem i z radością, a wnidą na pałac królewski.
17. Miasto oyców twych będziesz mieć syny twe, które postanowisz Książęty po wszystkiéy ziemi.
18. Wspominać będę imię twoie od każdego rodzaiu do rodzaiu dla tego cię narodowie wysławiać będą na wieki wieków.
Naucza Prorok, że Bóg z swoimi zawżdy przestawał, a oni obronie iego ufaiąc strachów się żadnych nie bali, ale bespieczeństwa z przytomności iego zażywali.
1. Przednieyszemu śpiewakowi z synów Korego na Alamot pieśń.
2. Bóg iest ucieczką i siłą naszą, ratunkiem we wszelkim ucisku naypewnieyszym.
3. Przetoż się bać nie będziemy, choćby się poruszyła ziemia, choćby się przeniosły góry w pośrzód morza;
4. Choćby zaszumiały, a wzburzyły się wody iego, i zatrzęsły się góry od nawałności iego. Sela.
5. Strumienie rzeki iego rozweselaią miasto Boże, nayświętsze z przybytków naywyższego.
6. Bóg iest w pośrodku iego, nie będzie poruszone; poratuie go Bóg zaraz z poranku.
7. Gdy się wzburzyli narodowie, a zatrząsnęły się królestwa, Pan wydał głos swóy, i rozpłynęła się ziemia.
8. Pan zastępów iest z nami; twierdzą wysoką iest nam Bóg Iakubów. Sela.
9. Póydźcie, oglądaycie sprawy Pańskie, iakie uczynił spustoszenie na ziemi;
10. Który uśmierza woyny aż do kończyn ziemi, łuk kruszy, i oręże łamie, a wozy ogniem pali,
11. Mówiąc: Uspokoycie się, a wiedzcie, żem Ia Bóg; będę wywyższony między narody, będę wywyższony na ziemi.
12. Pan zastępów z nami; twierdzą wysoką iest nam Bóg Iakubów. Sela.
Izraelczycy upominaią Pogany do chwalenia Boga, iż im okoliczne narody podbił, ziemię Chananeyską podał, i narody do Chrystusa Pana powołać postanowił.
1. Przednieyszemu śpiewakowi z synów Korego pieśń.
2. Wszyscy narodowie klaskaycie rękoma, wykrzykaycie Bogu głosem wesela.
3. Albowiem Pan naywyższy, straszny, iest Królem wielkim nad wszystką ziemią.
4. Podbiia ludzie pod moc naszę, a narody pod nogi nasze.
5. Obrał nam za dziedzictwo nasze chwałę Iakuba, którego umiłował. Sela.
6. Wstąpił Bóg z krzykiem; Pan wstąpił z głosem trąby.
7. Spiewaycież Bogu, śpiewaycie; śpiewaycież Królowi naszemu, śpiewaycie.
8. Albowiem Bóg Królem wszystkiéy ziemi; śpiewaycież rozumnie.
9. Króluie Bóg nad narody; Bóg siedzi na świętéy stolicy swoiéy.
10. Książęta narodów przyłączyły się do ludu Boga Abrahamowego; albowiem Boże są tarcze ziemskie; zkąd on zacnie iest wywyższony.
I. Mieszkańcy Ieruzalemscy wielbią Boga, iż ich miasto od gwałtownego niebespieczeństwa wybawił. II. Dziękczynienia, radości, i ufności w Panu się upominaią.
1. Pieśń psalmu synów Korego.
2. Wielki iest Pan, i bardzo chwalebny w mieście Boga naszego, na górze świętéy swoiéy.
3. Ozdobą krainy, uciechą wszystkiéy ziemi iest góra Syon w stronach północnych, miasto Króla wielkiego.
4. Bóg w pałacach iego uznany iest za twierdzę wysoką.
5. Bo oto Królowie, gdy się zgromadzili i ciągnęli wespół,
6. Sami to uyrzawszy bardzo się zadziwili, a przestraszeni będąc prędko uciekali.
7. Strach ie tam ogarnął i boleść, iako niewiastę rodzącą.
8. Wiatrem wschodnim pokruszysz okręty z Tarsys.
9. Iakośmy słyszeli, takieśmy widzieli w mieście Pana zastępów, w mieście Boga naszego; Bóg ie ugruntował aż na wieki. Sela.
10. Uważamy, o Boże! miłosierdzie twoie w pośrzód kościoła twego.
11. Iakie iest imię twoie, Boże! taka téż iest chwała twoia aż do kończyn ziemi; sprawiedliwości pełna iest prawica twoia.
12. Niech się rozweseli góra Syon; niech się rozraduią córki Iudskie dla sądów twoich, Boże!
13. Obtoczcie Syon, i obstąpcie go; policzcie wieże iego.
14. Przypatruycie się pilnie basztom iego, a oglądaycie pałace iego, abyście umieli powiadać narodowi potomnemu.
15. Że ten Bóg iest Bogiem naszym na wieki wieczne, a iż on naszym Hetmanem będzie aż do śmierci.
I. Wszystkich stanów ludzi do mądrości upominawszy stopnie iéy wylicza. II. Nad szczęściem złych zdumiewać się zakazuie.
1. Przednieyszemu śpiewakowi z synów Korego psalm.
2. Słuchaycie tego wszyscy narodowie; bierzcie to w uszy wszyscy mieszkaiący na okręgu ziemi!
3. Tak z ludu pospolitego, iako z ludzi zacnych, tak bogaty iako ubogi!
4. Usta moie będą opowiadały mądrość, a myśl serca mego rostropność.
5. Nakłonię do[177] przypowieści ucha mego, a wyłożę przy harfie gadkę moię.
6. Przeczże się mam bać we złe dni, aby mię nieprawość tych, którzy mię depcą, miała ogarnąć?
7. Którzy ufaią bogactwom swoim, a w mnóstwie dostatków swoich chlubią się.
8. Gdyż brata swego nikt żadnym sposobem nie odkupi, ani może dać Bogu odkupu iego zań,
9. (Albowiem drogi iest okup duszy ich, i nie może się ostać na wieki.)
10. Aby żył na wieki, a nie oglądał grobu.
11. Bo widzimy, iż i mądrzy umieraią, głupi i szalony zarówno giną, a zostawiaią obcym bogactwa swoie.
12. Myślą, że domy ich są wieczne, a przybytki ich trwaią od narodu do narodu; przetoż ie nazywaią od imion swych na ziemi.
13. Ale człowiek we czci nie zostawa, podobnym będąc bydlętom, które giną.
14. Takowa myśl ich głupstwem ich iest, a przecię potomkowie ich pochwalaią to usty swemi. Sela.
15. Iako owce w grobie złożeni będą, śmierć ie strawi; ale sprawiedliwi panować będą nad nimi z poranku, a kształt ich zniszczony będzie w grobie, gdy ustąpią z mieszkania swego.
16. Ale Bóg wykupi duszę moię z mocy grobu, gdy mię przyymie. Sela.
17. Nie bóyże się, gdy się kto zbogaci, a gdy się rozmnoży sława domu iego;
18. Bo umieraiąc[178] nie weźmie nic z sobą, ani za nim zstąpi sława iego.
19. A choć duszy swéy za żywota swego pobłaża i chwalono go, gdy sobie dobrze czynił:
20. Przecię musi iść za rodziną oyców swych, a na wieki nie ogląda światłości.
21. Owa człowiek, który iest we czci a nie zrozumiewa tego, podobny iest bydlętom, które giną.
Król Syoński, od wszystkich stron świata ludzkie syny zwoławszy, I. oświadcza się, że on nie korzysta w ofiarach pozwierzchnych, będąc Panem rzeczy wszystkich, ale się kocha w ofiarach chwał i modlitew świętych. II. Gromi niezbożniki, którzy się chlubią wiarą, a iarzmo ciągną z niezbożnymi.
1. Psalm Asafowi podany.
Bóg nad Bogi, Pan mówił i przyzwał ziemi od wschodu słońca aż do zachodu iego.
2. Obiaśnił się Bóg z Syonu w doskonałéy ozdobie.[179]
3. Przyydzie Bóg nasz, a nie będzie milczał; ogień przed twarzą iego będzie pożyrał, a około niego powstanie wicher gwałtowny.
4. Przyzowie z góry niebios[180] i ziemi, aby sądził lud swóy.
5. Mówiąc: Zgromadźcie mi święte moie, którzy ze mną uczynili przymierze przy ofierze.
6. Tedy niebiosa opowiedzą sprawiedliwość iego; albowiem sam Bóg iest sędzią. Sela.
7. Słuchay, ludu móy! a będę mówił; słuchay, Izraelu! a oświadczę się[181] przed tobą: Iam Bóg, Bóg twóy Iam iest.
8. Nie będę cię z ofiar twoich winił, ani z całopalenia twego, które są zawsze przedemną.
9. Nie wezmę z domu twoiego cielca, ani z okołu twego kozłów.
10. Albowiem móy iest wszelki zwiérz leśny, i tysiące bydła po górach.
11. Znam wszystko ptastwo po górach, i zwiérz polny iest przedemną.
12. Będęli łaknął, nie rzekęć o to; bo móy iest okrąg[182] ziemi, i napełnienie iego.
13. Izali iadam mięso wołowe? albo piiam krew kozłową?
14. Ofiaruy Bogu chwałę, i odday Naywyższemu śluby twoie;
15. A wzyway mię w dzień utrapienia, tedy cię wyrwę, a ty mię uwielbisz.
16. Lecz niezbożnemu rzekł Bóg: Cóżci do tego, że opowiadasz ustawy moie, a bierzesz przymierze moie w usta twoie?
17. Ponieważ masz w nienawiści karność, i zarzuciłeś słowa moie za się.
18. Widziszli złodzieia, bieżysz z nim, a z cudzołożniki masz skład twóy.
19. Usta twoie rozpuszczasz na złe, a ięzyk twóy składa zdrady.
20. Zasiadłszy mówisz przeciwko bratu twemu, a lżysz syna matki twoiéy.
21. Toś czynił, a Iam milczał; dla tegoś mniemał, żem Ia tobie podobny, ale będę cię karał, stawięć to przed oczy twoie.
22. Zrozumieycież to wżdy teraz, którzy zapominacie Boga, bym was snadź porwał, a nie będzie ktoby was wyrwał.
23. Kto mi ofiaruie chwałę, uczci mię; a temu, który naprawuie drogę swą, ukażę zbawienie Boże.
I. Dawid od Natana napomniony do miłosierdzia się Bożego ucieka, i o odpuszczenie grzechu prosi. II. Żąda, aby mu Bóg dobrze sumnienie przywrócił, a serce iego przez Ducha świętego odnowił. III. O zachowanie ludu i kościoła Bożego się modli.
1. Przednieyszemu śpiewakowi psalm Dawidów.
2. Gdy do niego przyszedł Natan[183] Prorok, potym iako był wszedł do Betsaby.
3. Zmiłuy się nademną, Boże! według miłosierdzia twego; według wielkich litości twoich zgładź nieprawości moie.
4. Omyy mię doskonale od nieprawości moiéy, a od grzechu mego oczyść mię.
5. Albowiem ia znam nieprawość moię, a grzéch móy przedemną iest zawżdy.
6. Tobie, tobiem samemu zgrzeszył, i złem przed oczyma twemi uczynił, abyś był sprawiedliwy w mowie twoiéy, i czystym w sądzie twoim.[184]
7. Oto, w nieprawości poczęty iestem, a w grzechu poczęła mię matka moia.
8. Oto, się kochasz w prawdzie wewnętrznéy, a skrytą mądrość obiawiłeś mi.
9. Oczyść mię[185] Isopem, a oczyścion będę; omyy mię, a nad śnieg wybielony będę.
10. Day mi słyszeć radość i wesele, a niech się rozraduią kości moie, któreś pokruszył.
11. Odwróć oblicze twoie od grzechów moich, a zgładź wszystkie nieprawości moie.
12. Serce czyste stworz we mnie, o Boże! a ducha prawego odnów we wnętrznościach moich.
13. Nie odrzucay mię od oblicza twego, a Ducha swego świętego nie odbieray odemnie.
14. Przywróć mi radość zbawienia twego, a duchem dobrowolnym podeprzyy mię.
15. Tedy będę nauczał przestępców dróg twoich, aby się grzesznicy do ciebie nawrócili.
16. Wyrwi mię z pomsty[186] za krew, o Boże, Boże zbawienia moiego! a ięzyk móy będzie wysławiał sprawiedliwość twoię.
17. Panie! otwórz wargi moie, a usta moie opowiadać będą chwałę twoię.
18. Albowiem nie pragniesz ofiar, choćbymci ie dał, ani całopalenia przyymiesz.
19. Ofiary Bogu przyiemne duch skruszony; sercem skruszoném i strapioném nie pogardzisz, o Boże!
20. Dobrze uczyń według upodobania twego Synowi; pobuduy mury Ieruzalemskie.
21. Tedy przyymiesz ofiary sprawiedliwości, ofiary ogniste, i całopalenia; tedy cielce ofiarować będą na ołtarzu twoim.
I. Doegowe potwarzy i kłamstwa gromi, i upadkiem mu grozi. II. Wiarę i pociechę wiernych z okazania na nim sądów Bożych przypomina. III. a sam siebie w troskach obroną i łaską Bożą ciesząc wdzięczność ślubuie.
1. Przednieyszemu śpiewakowi pieśń Dawidowa nauczaiąca,
2. Gdy przyszedł Doeg Edomczyk, i oznaymił Saulowi, mówiąc: Dawid przyszedł do domu Achymelechowego.[187]
3. Przeczże się chlubisz ze złości, o mocarzu! miłosierdzie Boże trwa każdego dnia.
4. Złe rzeczy myśli ięzyk twóy, iako brzytwa ostra czyniąc zdradę.
5. Umiłowałeś złe, bardziéy niż dobre; kłamstwo raczéy mówisz, niż sprawiedliwość. Sela.
6. Umiłowałeś wszystkie słowa szkodliwe, i ięzyk zdradliwy.
7. Przetoż cię Bóg zniszczy na wieki; porwie cię, i wyrwie cię z przybytku, i wykorzeni cię z ziemi żywiących. Sela.
8. To widząc sprawiedliwi będą się bali, i będą się z niego naśmiewali, mówiąc:
9. Otoż człowiek, który nie pokładał w Bogu siły swoiéy; ale ufaiąc w mnóstwie bogactw swoich zmacniał się w złości swéy.
10. Aleć ia będę iako oliwa zielona w domu Bożym, bom nadzieię położył w miłosierdziu Bożém na wieki wieczne.
11. Będę cię wysławiał, Panie! na wieki, żeś to uczynił, a będę oczekiwał imienia twego, gdyż iest zacne przed oblicznością świętych twoich.
Toż w sobie zamyka, co i psalm czternasty.
1. Przednieyszemu śpiewakowi na Machalat pieśń Dawidowa nauczaiąca.
2. Głupi rzekł[188] w sercu swém: Niemasz Boga. Popsowali się, i obrzydliwą czynią nieprawość; niemasz, ktoby czynił dobrze.
3. Bóg z niebios poyrzał na syny ludzkie, aby obaczył, byłliby kto rozumny,[189] i szukaiący Boga.
4. Aleć oni wszyscy odstąpili, iednako się nieużytecznymi stali; niemasz ktoby czynił dobrze, niemasz i iednego.
5. Zaż nie wiedzą wszyscy czyniciele nieprawości, że pożyraią lud móy, iako więc chléb iedzą? ale Boga nie wzywaią.
6. Tam się bardzo ulękną, gdzie niemasz strachu; albowiem Bóg rozproszy kości tych, którzy cię oblegli; ty ie pohańbisz, bo ie Bóg wzgardzi.
7. Któż da z Syonu wybawienie Izraelowi? Gdy Bóg przywróci z więzienia lud swóy, rozraduie się Iakub, rozweseli się Izrael.
Wydany Król Dawid od Zyfeyczyków. I. Boga o pomoc przeciwko prześladowcom prosi. II. Tymże pomsty żądaiąc, Bogu chwałę, a sobie pewny ratunek obiecuie.
1. Przednieyszemu śpiewakowi na Neginoth pieśń Dawidowa nauczaiąca.
2. Gdy przyszli[190] Zyfeyczycy, i rzekli do Saula: Dawid się kryie przed tobą u nas.
3. Boże! dla imienia twego wybaw mię, a w mocy twoiéy podeymi się sprawy moiéy.
4. Boże! wysłuchay modlitwę moię; przyymi w uszy słowa ust moich.
5. Albowiem obcy powstali przeciwko mnie, a okrutnicy szukaią duszy moiéy, nie stawiaiąc sobie Boga przed oczyma swemi. Sela.
6. Oto, Bóg iest pomocnikiem moim; Pan iest z tymi, którzy podpieraią żywota mego.
7. Odday złym nieprzyiaciołom moim, w prawdzie twoiéy wytrać ie, o Panie!
8. Tedyć dobrowolnie będę ofiarował; będę wysławiał imię twoie, Panie! przeto że iest dobre;
9. Gdyż z każdego utrapienia wyrwałeś mię, a pomstę nad nieprzyiacioły mymi oglądało oko moie.
I. Dawid sobie obrony, Absalomowi zaś upadku, od Boga żąda. II. Wysłuchania pewien będąc cieszy się nadzieią wybawienia swego.
1. Przednieyszemu śpiewakowi na Neginoth pieśń Dawidowa nauczaiąca.
2. W uszy swe przyymi, o Boże! modlitwę moię, a nie kryy się przed proźbą moią:
3. Posłuchay mię z pilnością, a wysłuchay mię; boć się uskarzam w modlitwie swéy, i trwożę sobą.
4. Dla głosu nieprzyiaciela, i dla uciśnienia od bezbożnika; albowiem mię zarzucaią kłamstwem, a w popędliwości swéy sprzeciwiaią mi się.
5. Serce moie boleie we mnie, a strachy śmierci przypadły na mię.
6. Boiaźń ze drzeniem przyszła na mię, a okryła mię trwoga.
7. I rzekłem: Obym miał skrzydła iako gołębica, zaleciałbym, a odpoczynąłbym.
8. Otobym daleko zaleciał, a mieszkałbym na puszczy. Sela.
9. Pośpieszyłbym, abym uszedł przed wiatrem gwałtownym, i przed wichrem.
10. Zatrać ie, Panie! rozdziel ięzyk ich; bom widział bezprawie i rozruch w mieście.
11. We dni i w nocy obtaczaią ie po murach iego, a złość i przewrotność iest w pośrzodku iego.
12. Ciężkości są w pośrzodku iego, a nie ustępuie z ulic iego chytrość i zdrada.
13. Albowiem nie nieprzyiaciel iaki zelżył mię, inaczéy zniosłbym to był; ani ten, który mię miał w nienawiści, powstał przeciwko mnie; bobym się wżdy był skrył przed nim;
14. Ale ty, człowiecze mnie równy, wodzu móy, i znaiomy móy.
15. Którzyśmy się z sobą mile w tayności naradzali, i do domu Bożego społecznie chadzali.
16. Oby ie śmierć zprędka załapiła, tak aby żywo[191] zstąpili do piekła! albowiem złość iest w mieszkaniu ich, i w pośrzodku ich.
17. Ale ia do Boga zawołam, a Pan mię wybawi.
18. W wieczór i rano, i w południe modlić się, i z trzaskiem wołać będę, aż wysłucha głos móy.
19. Odkupi duszę moię, abym był w pokoiu od woyny przeciwko mnie; bo ich wiele było przy mnie.
20. Wysłucha Bóg i utrapi ie, (iako ten, który siedzi od wieku. Sela,) przeto że niemasz w nich poprawy, ani się Boga boią.
21. Wyciągnął ręce swoie na te, którzy z nim mieli pokóy, wzruszył przymierze swoie.
22. Gładsze niż masło były słowa ust iego, ale walka w sercu iego: a miękcieysze słowa iego niż oléy, wszakże były iako miecze[192] dobyte.
23. Wrzuć na Pana brzemię[193] twoie, a on cię opatrzy, i nie dopuści, aby się na wieki zachwiać miał sprawiedliwy.
24. Ale ie ty, o Boże! wepchniesz w dół zginienia; mężowie krwawi i zdradliwi nie doydą do połowy dni swoich; ale ia w tobie nadzieię mieć będę.
I. Prorok wybawienia swego od Boga żąda. II. Spuściwszy się na obietnicę Bożą, onego chwali, ciesząc się, że on, i naydrobnieysze iego ciężkości widzi, i one uspokoi.
1. Przednieyszemu śpiewakowi o nieméy gołębicy, na mieyscach odległych, złoty psalm Dawidów, gdy go w Gat[194] Filistynowie poimali.
2. Zmiłuy się nademną, o Boże! bo mię chce pochłonąć człowiek; każdego dnia walcząc trapi mię.
3. Chcą mię połknąć nieprzyiaciele moi na każdy dzień; zaprawdęć wiele iest walczących przeciwko mnie, o Naywyższy!
4. Któregokolwiek mię dnia strach ogarnia, ia w tobie ufam.
5. Boga wysławiać będę dla słowa iego; w Bogu nadzieię będę miał, ani się będę bał, żeby mi co ciało uczynić mogło.
6. Przez cały dzień słowa moie wykrącaią, a przeciwko mnie są wszystkie myśli ich na złe.
7. Zbieraią się, i ukrywaią się, i ślad móy upatruią, czyhaiąc na duszę moię.
8. Izali za nieprawość pomsty uydą? strąć te narody, o Boże w popędliwości twoiéy.
9. Tyś tułanie moie policzył; zbierzże téż łzy moie w wiadro twe: izaż nie są pisane w księgach twoich?
10. Tedy się nazad cofną nieprzyiaciele moi, któregokolwiek dnia zawołam; bo to wiem, iż Bóg iest ze mną.
11. Boga wysławiać będę z słowa; Pana chwalić będę z słowa iego.
12. W Bogu mam nadzieię; nie będę się bał, aby mi[195] co miał uczynić człowiek.
13. Tobiem, o Boże! śluby uczynił; przetoż też tobie chwały oddam.
14. Albowiemeś wyrwał duszę moię od śmierci, a nogi moie od upadku, abym statecznie chodził przed obliczem Bożém w światłości żywiących.
I. Boga na pomoc woła, pewnie wybawienie sobie obiecuiąc. II. Prosi, żeby Bóg sądy swe nad złymi wykonał.
1. Przednieyszemu śpiewakowi, iako: Nie zatracay złoty psalm Dawidów, kiedy uciekał przed Saulem do[196] iaskini.
2. Zmiłuy się nademną, o Boże! zmiłuy się nademną; albowiem w tobie ufa dusza moia, a do cienia skrzydeł twoich uciekam się, aż przeminie utrapienie.
3. Będę wołał do Boga naywyższego, do Boga, który wykonywa sprawę moię.
4. On pośle z nieba, i wybawi mię od pohańbienia tego, który mię chce pochłonąć. Sela. Pośle mi Bóg miłosierdzie swoie i prawdę swą.
5. Dusza moia iest w pośzród[197] lwów; leżę między palącymi, między synami ludzkimi, których zęby iako włocznie i strzały, i ięzyk ich miecz[198] ostry.
6. Wywyżże się[199] nad niebiosa, o Boże! a nade wszystką ziemią chwała twoia.
7. Sieci zastawili na nogi moie, nachylili duszę moię, wykopali dół przed obliczem moiém; ale sami wpadli weń. Sela.[200]
8. Gotowe iest serce moie, Boże! gotowe iest serce moie; śpiewać i wychwalać cię będę.
9. Ocuć się chwało moia! ocuć się, lutnio i harfo! gdy na świtaniu powstawam.
10. Będę cię wysławił między ludem, Panie! a będęć śpiewał między narody.
11. Albowiem wielkie iest aż do niebios miłosierdzie[201] twoie, i aż pod obłoki prawda twoia.
12. Wywyżże się nad niebiosa, a Boże! a nade wszystką ziemią wywyż chwałę twoię.
I. Na rayce Saulowe narzekaiąc, potwarzy i złość ich opisuie. II. Prosi, żeby Bóg rady ich pomieszał. III. Tuszy, że ludzie rząd i sąd Bogu przyznaią z upadku przyszłego nieprzyiaciół.
1. Przednieyszemu śpiewakowi, iako: Nie zatracay, pieśń złota Dawidowa.
2. O zgromadzenie! Izali poprawdzie sprawiedliwość mówicie? A uprzeymież sądzicie, wy synowie ludzcy?
3. Owszem, radniéy w sercu nieprawości knuiecie, a gwałty rąk waszych na ziemi odważacie.
4. Odłączyli się niezbożnicy zaraz od narodzenia; pobłądzili zaraz z żywota matki swéy, mówiąc kłamstwo.
5. Iad[202] maią w sobie, iako wężowy, iako iad żmiie głuchéy, która zatula ucho swoie,
6. Aby nie słyszała głosu zaklinacza, ani czarownika w czarach biegłego.
7. O Boże! pokruszże zęby ich w uściech ich; połam, Panie! lwiąt trzonowe zęby.
8. Niech się rozpłyną iako woda, niech się wniwecz obrócą; niech będą iako ten, który naciąga łuk, wszakże się strzały iego łamią.
9. Iako ślimak, który schodzi i niszczeie; iako martwy płod niewieści niech nie oglądaią słońca.
10. Ciernie wasze pierwéy niż wypuści tarny swoie, za zielona w gniewie Bożym iako wichrem porwane będzie.
11. I będzie się weselił sprawiedliwy, gdy uyrzy pomstę; nogi swoie umyie we krwi niepobożnego.
12. I rzecze każdy: Zaprawdęć sprawiedliwy odniesie pożytek sprawiedliwości swoiéy; zaisteć iest Bóg, który sądzi na ziemi.
I. Dawid od sług Saulowych obskoczony sobie wyswobodzenia, a onym kaźni od Boga żąda. II. Cieszy się, iż go Bóg pewnie wysłucha, III. za co chwałę oddawać obiecuie.
1. Przedniéyszemu śpiewakowi, iako: Nie zatracay, złota pieśń Dawidowa, gdy posłał Saul,[203] aby strzeżono domu iego, a zabito go.
2. Wyrwi mię od nieprzyiaciół moich, o Boże móy! a od powstawaiących przeciwko mnie uczyń mię bespiecznym.
3. Wyrwi mię od tych, którzy broią nieprawość, a od mężów krwawych wybaw mię.
4. Albowiem oto czyhaią na duszę moię; zbieraią się przeciwko mnie mocarze bez przestępstwa mego i bez grzéchu mego, o Panie!
5. Bez wszelkiéy nieprawości moiéy zbiegaią się, i gotuią się; powstańże, zabież mi, a obacz.
6. Ty sam, Panie, Boże zastępców, Boże Izraelski! ocuć się, abyś nawiedził te wszystkie narody; a nie miéy litości nad żadnym z onych przestępców złośliwych. Sela.
7. Nawracaią się pod wieczór, a warczą iako psy, i biegaią około miasta.
8. Oto blegocą usty swemi, miecze są w wargach[204] ich; albowiem mówią: Któż[205] słyszy?
9. Ale ty, Panie! naśmiewasz się[206] z nich; naśmiewasz się ze wszystkich narodów.
10. Gdy on moc przewodzi, na ciebie pozor mieć będę; boś ty, Boże! twierdzą moią.
11. Bóg móy miłosierny uprzedzi mię; Bóg mi da oglądać pomstę nad nieprzyiacioły mymi.
12. Nie zabiiayże ich, aby nie zapomniał lud móy; ale ie rozprosz mocą twoią, i zrzuć ie, tarczo nasza, o Panie!
13. Grzéch ust swych, słowa warg swych (poimani będąc w hardości swéy dla złorzeczeństwa i kłamstwa) niech wyznawaią.
14. Wytraćże ie w popędliwości, wytrać ie, aż ich nie stanie. Niech poznaią, że Bóg panuie w Iakubie, i po kraiach ziemi. Sela.
15. I niech się zaś nawrócą pod wieczór; niech warczą iako psy, a biegaią około miasta.
16. Niech oni ciekaią, chcąc się naieść, wszakże głodni będąc ukłaść się muszą.
17. Ale ia będę śpiewał o mocy twoiéy; zaraz z poranku wysławiać będę miłosierdzie twoie; boś ty był twierdzą moią, i ucieczką w dzień ucisku mego.
18. O mocy moia! tobie będę śpiewał; boś ty, Boże! twierdza moia, Bóg móy miłosierny.
I. Uskarza się na opuszczenie ludu Bożego, które było za Saula, i na rozruchy przez Abnera i Iaboseta, wszczęte. II. Prosi, aby mu Bóg według nadziei iego w utrapieniu ratunku dodał.
1. Przednieyszemu śpiewakowi na Sussaneduth złota pieśń Dawidowa do nauczania;
2. Gdy walczył przeciw Syryyczykom Nacharaim, i przeciw Syryyczykom Soby;[207] gdy się wrócił Ioab, poraziwszy Edomczyków w dolinie solnéy dwanaście tysięcy.
3. Boże! odrzuciłeś[208] nas, rozprószyłeś nas, i rozgniéwałeś się; nawróćże się zasię do nas.
4. Zatrząsnąłeś był ziemią, i rozsadziłeś ią; uleczże rozpadliny iéy, boć się chwieie.
5. Okazywałeś ludowi twemu przykre rzeczy, napoiłeś nas winem zawrotu.
6. Ale teraz dałeś chorągiew tym, którzy się ciebie boią, aby ią wynieśli dla prawdy twéy. Sela.
7. Aby byli wybawieni umiłowani twoi; zachowayże ie prawicą twoią, a wysłuchay mię.
8. Bógci mówił w świętobliwości[209] swoiéy; przeto się rozweselę, rozdzielę Sychem, i dolinę Sukkotską pomierzę.
9. Moieć iest Galaad, móy i Manases, i Efraim moc głowy moiéy, Iuda zakonodawcą moim.
10. Moab miednicą do umywania mego; na Edoma wrzucę bóty moie: ty, Palestyno! wykrzykay nademną.
11. Któż mię wprowadzi do miasta obronnego? kto mię przyprowadzi aż do Edom?
12. Izali nie ty, o Boże! któryś nas był odrzucił, a nie wychodziłeś, Boże! z woyski naszemi?
13. Dayże nam ratunek w utrapieniu; boć omylny ratunek ludzki.
14. W Bogu mężnie sobie poczynać będziemy, a on podepce nieprzyiacioły nasze.
I. Przed Absalomem ustąpiwszy woła na Boga, żeby go pod obroną swą chować raczył. II. Szczęścia i rozmnożenia Państwu swemu, a w osobie swéy królestwu Chrystusowemu winszuie.
1. Przednieyszemu śpiewakowi na Neginoth pieśń Dawidowa.
2. Wysłuchay, o Boże! wołanie moie, miéy pozór na modlitwę moię.
3. Od końca ziemi wołam do ciebie w zatrwożeniu serca mego; wprowadź mię na skałę, która iest wyższą nad mię.
4. Albowiemeś ty był ucieczką moią, i basztą mocną przed twarzą nieprzyiaciela.
5. Będę mieszkał w przybytku twoim na wieki, schraniaiąc się pod zasłonę skrzydeł twoich. Sela.
6. Albowiemeś ty, Boże! wysłuchał żądości moie; tyś dał dziedzictwo tym, którzy się boią imienia twego.
7. Dni do dni królewskich przyday; niech będą lata iego od narodu do narodu.
8. Niech mieszka na wieki przed obliczem Bożém; zgotuy miłosierdzie i prawdę, niech go strzegą.
9. Tak będę śpiewał imieniowi twemu na wieki, a śluby moie oddawać będę na każdy dzień.
I. Dawid z mocy, dobrotliwości i sprawiedliwości Bożéy pewny sobie ratunek obiecuie. II. Prześladowce swe gromi. III. Wierne upomina, aby w samym Bogu w potrzebach swych ufali.
1. Przednieyszemu śpiewakowi Iedytunowi psalm Dawidów.
2. Tylko na Bogu spolega dusza moia, od niegoć iest zbawienie moie.
3. Tylkoć on iest skałą moią i wybawieniem moiém, twierdzą moią; przeto się bardzo nie zachwieię.
4. Dokądże będziecie myślić złe przeciwko człowiekowi? Wszyscy wy zabici będziecie; będziecie iako ściana pochylona, a iako mur walący się.
5. Przecię iednak radzą, iakoby go zepchnąć z dostoieństwa iego; kochaią się w kłamstwie, usty swemi dobrorzeczą, ale w sercu swém złorzeczą. Sela.
6. Ty przecię na Bogu spolegay, duszo moia! bo od niego iest oczekiwanie moie.
7. Onci sam iest skałą moią, zbawieniem moiém, i twierdzą moią; przetoż nie zachwieię się.
8. W Boguć wybawienie moie, i chwała moia, skała mocy moiéy; nadzieia moia iest w Bogu.
9. Ufaycież w nim na każdy czas, o narodowie! Wylewaycie przed obliczem iego serca wasze: Bóg iest ucieczką naszą. Sela.
10. Zaprawdęć marnością są synowie ludzcy, kłamliwi synowie mocarzów; będąli pospołu włożeni na wagę, lekcieyszymi będą nad marność.
11. Nie ufaycież w krzywdzie ani w drapiestwie, a nie bądźcie marnymi; przybędzieli wam maiętności, nieprzykładaycież serca do nich.
12. Razci rzekł Bóg, dwakrociem to słyszał, iż moc iest Boża,
13. A że Panie! twoie iest miłosierdzie, a że ty oddasz[210] każdemu według uczynków iego.
I. Dawid uciekaiąc przed Saulem, do pocztów chwalców Bożych pragnie. II. Boga przed sobą upatruiąc, nadzieię sobie czyni o iego pomocy, że go Pan zachowa.
1. Psalm Dawidów, gdy był na puszczy[211] Iudskiéy.
2. Boże! tyś iest Bogiem moim; z poranku cię szukam; pragnie[212] cię dusza moia, tęskni po tobie ciało moie w ziemi suchéy i upragnionéy, w któréy nie masz wody;
3. Abym cię oglądał w świątnicy twoiéy, i widział moc twoię i chwałę twoię;
4. (Albowiem lepsze iest miłosierdzie twoie, niż żywot,) aby cię chwaliły wargi moie;
5. Abym cię błogosławił za żywota mego, a w imieniu twoiém, abym podnosił ręce moie.
6. Iako tłustością i sadłem byłaby tu nasycona dusza moia, a radosném warg śpiewaniem wychwalałyby cię usta moie.
7. Zaprawdęć na cię wspominam, i na łożu moiém każdéy straży nocnéy rozmyślam o tobie.
8. Boś mi bywał na pomocy; przetoż w cieniu skrzydeł twoich śpiewać będę.
9. Przylgnęła dusza moia do ciebie; prawica twoia podpiera mię.
10. Ale ci, którzy szukaią upadku duszy moiéy, sami wnidą do naygłębszéy niskości ziemi.
11. Zabiie każdego z nich ostrość miecza, i przyydą liszkom na podział.
12. Lecz Król będzie się weselił w Bogu, a będzie się chlubił każdy, kto przezeń przysięga; albowiem zatkane będą usta mówiących kłamsto[213].
I. Przeciw prześladowaniu, i chytrym złych ludzi radom w niewinności swéy obrony od Boga żąda. II. Tuszy, że ich Bóg potłumi, i sami przeciw sobie powstaną, zaczym wierni w Bogu ufać i chlubić się będą.
1. Przednieyszemu śpiewakowi psalm Dawidów.
2. Wysłuchay, o Boże! głos móy, gdy się modlę; od strachu nieprzyiaciela strzeż żywota mego.
3. Skryy mię przed skrytą radą złośników, przed zbuntowaniem czyniących nieprawość,
4. Którzy zaostrzyli ięzyk swóy iako miecz, nałożyli strzałę swoię, słowo iadowite,
5. Aby strzelali z skrytości[214] na niewinnego; niespodzianie nań strzelaią, a nikogo się nie boią.
6. Ztwierdzaią się we złym; zmawiaią się, iakoby zakryć sidła, i mówią: Któż ie obaczy?
7. Szukaią pilnie nieprawości; giniemy od rad zdradliwie wynalezionych. Takci wnętrzność i serce człowiecze[215] głębokie iest.
8. Ale gdy Bóg na nie wypuści prędką strzałę, porażeni będą;
9. A do upadku przywiedzie ie własny ięzyk ich; odłączy się od nich każdy, kto ie uyrzy.
10. I ulękną się wszyscy ludzie, a będą opowiadali sprawę Bożą, i dzieło iego zrozumieią.
11. Ale sprawiedliwy się będzie weselił w Panu, a będzie w nim ufał; i będą się chlubili wszyscy, którzy są uprzeymego serca.
Dawid dziękuie Bogu, I. za dobrodzieystwa duchowne, które całemu kościołowi pokazuie, II. za inne uczynności doczesne, któremi lud swóy błogosławi.
1. Przednieyszemu śpiewakowi psalm i pieśń Dawidowa.
2. Tobie przynależy, o Boże! chwała na Syonie, a tobie ślub ma bydź oddany.
3. Ty wysłuchywasz modlitwy; przetoż do ciebie przychodzi wszelkie ciało.
4. Wielkie nieprawości, które wzięły górę nad nami, i przestępstwa nasze ty oczyściasz.
5. Błogosławiony, kogo ty obierasz a przyymuiesz, aby mieszkał w sieniach twoich; będziemy nasyceni dobrami domu twego, w świątnicy kościoła twego.
6. Przedziwne rzeczy podług sprawiedliwości mówisz do nas, Boże zbawienia naszego, nadzieio wszystkich kraiów ziemi, i morza dalekiego!
7. Który utwierdzasz góry mocą swoią, siłą przepasany będąc;
8. Który uśmierzasz[216] szum morski, szum nawałności iego, i wzruszenie narodów,
9. Tak że się bać muszą cudów twoich, którzy mieszkaią na kraiach ziemi, które nastawaniem poranku i wieczora do wesela pobudzasz.
10. Nawiedzasz ziemię, i odwilżasz ią; obficie ią ubogacasz strumieniem Bożym, napełnionym wodami, i gotuiesz zboże ich, gdy ią tak przyprawiasz.
11. Zagony iéy napawasz, brozdy iéy zniżasz, dżdżami ią odmiękczasz, a urodzaiom iéy błogosławisz.
12. Koronuiesz rok dobrocią twą, a ścieszki twoie skrapiasz tłustością.
13. Skrapiasz pastwiska na pustyniach, tak że i pagórki radością przepasane bywaią.
14. Przyodziewaią się pola stadami owiec, a doliny okrywaią się zbożem, tak że wykrzykaią i śpiewaią.
I. Do chwały Bożéy upomina dla spraw rządu i władzy iego powszechnéy nad wszystkimi narody, II. ślubuiąc Bogu ofiary i chwały, iż duszy iego dobrze uczynił.
1. Przednieyszemu śpiewakowi pieśń psalmu.
2. Wykrzykay Bogu wszystka ziemio! Spiewaycież psalmy na chwałę imienia iego, ogłaszaycie sławę i chwałę iego.
3. Rzeczcież Bogu: Iakoś straszny w sprawach twoich! Dla wielkości mocy twoiéy obłudnieć się podadzą nieprzyiaciele twoi.
4. Wszystkać się ziemia kłaniać, i śpiewaćci będzie; psalm śpiewać będzie imieniowi twemu. Sela.
5. Póydźcież, a oglądaycie sprawy Boże; straszny iest w sprawach swoich przy synach ludzkich.
6. Obrócił[217] morze w ziemię suchą; rzekę[218] przeszli suchą nogą; tameśmyć się weselili w nim.
7. Panuie w mocy swéy na wieki; oczy iego patrzą na narody; odporni nie wywyższą się. Sela.
8. Błogosławcież narodowie Boga naszego, i ogłaszaycie głos chwały iego.
9. Zachował przy zdrowiu duszę naszę, a nie dał się powinąć nodze naszéy.
10. Albowiemeś nas doświadczył, o Boże! wypławiłeś nas ogniem, tak iako śrebro pławione bywa.
11. Nagnałeś nas był w sieć, a ścisnąłeś uciskiem biodra nasze.
12. Wsadziłeś człowieka na głowę naszę; weszliśmy byli w ogień i w wodę, wszakżeś nas wywiódł na ochłodę.
14[219]. Przetoż wnidę do domu twego z całopaleniem, a oddamci śluby moie,
14. Któreć ślubowały wargi moie, i wyrzekły usta moie w utrapieniu moiém.
15. Całopalenia z tłustych baranów będęć ofiarował z kadzeniem, będęć ofiarował woły i kozły. Sela.
16. Póydźcie, słuchaycie, a będę opowiadał wszystkim, którzy się boicie Boga, co uczynił duszy moiéy.
17. Do niegom usty swemi wołał, a wywyższałem go ięzykiem moim.
18. Bymbył[220] patrzał na nieprawość w sercu moiém, nie wysłuchałby był Pan.
19. Aleć zaiste wysłuchał Bóg, a był pilen głosu modlitwy moiéy.
20. Błogosławiony Bóg, który nie odrzucił modlitwy moiéy, ani odiął miłosierdzia swego odemnie.
I. Żąda, żeby Bóg kościołowi swemu błogosławił, II. żeby takowąż łaskę i innym narodom w Chrystusie obiawił, nawet i urodzaiom ziemskim błogosławił.
1. Przednieyszemu śpiewakowi na Neginoth psalm ku śpiewaniu.
2. Boże! zmiłuy się nad nami, a błogosław nam, rozświeć oblicze twoie nad nami. Sela;
3. Aby tak poznali na ziemi drogę twoię, a po wszystkich narodziech zbawienie twoie.
4. Tedy cię będą wysławiali narodowie, o Boże! Będą cię wysławiać wszyscy ludzie.
5. Radować się będą i wykrzykać narodowie; bo ty będziesz sądził[221] ludzi w sprawiedliwości, a narody będziesz sprawował na ziemi. Sela.
6. Będą cię wysławiać narodowie, o Boże! Będą cię wysławiać wszyscy ludzie.
7. Ziemia także wyda urodzay swóy; niech nam błogosławi Bóg, Bóg nasz.
8. Niech nam błogosławi Bóg, a niech się go boią wszystkie kraie ziemi.
I. Dziękuie Bogu za otrzymane zwycięstwo nad możnymi nieprzyiacioły. II. Napomina do uważania dziwnych spraw Bożych. III. Opisuie okazały tryumf Pański.
1. Przednieyszemu śpiewakowi psalm Dawidów ku śpiewaniu.
2. Powstanie[222] Bóg, a będą rozproszeni nieprzyiaciele iego, i zuciekaią przed twarzą iego ci, którzy go maią w nienawiści.
3. Iako bywa dym rozpędzony, tak ie rozpędzasz; iako się wosk rozpływa od ognia, tak niezbożnicy poginą przed obliczem Bożém.
4. Ale sprawiedliwi weselić się i radować będą przed obliczem Bożém, i pląsać będą od radości.
5. Spiewaycie Bogu, śpiewaycie psalmy imieniowi iego; gotuycie drogę temu, który ieździ na obłokach. Pan iest imię iego, raduycież się przed obliczem iego.
6. Oycem iest sierot, i sędzią wdów, Bogiem w przybytku swym świętym.
7. Bóg, który samotne[223] w rodowite domy rozmnaża, wywodzi więźnie z oków; ale odporni mieszkać muszą w ziemi suchéy.
8. Boże! gdyś wychodził przed obliczem ludu twego, gdyś chodził po puszczy, Sela,
9. Ziemia[224] się trzęsła, także i niebiosa rozpływały się przed obliczem Bożém i ta góra Synai drzała przed twarzą Boga, Boga Izraelskiego.
10. Deszcz obfity spuszczałeś hoynie, o Boże! na dziedzictwo twoie, a gdy omdlewało, tyś ie zaś otrzeźwiał.
11. Zastępy twoie mieszkaią w niém, któreś ty dla ubogiego nagotował dobrotą twoią, o Boże!
12. Pan dał słowo swe, i te, które pociechy zwiastowały, zastęp wielki mówiących.[225]
13. Królowie z woyski uciekali, uciekali; ale ta, która przyglądała domu, dzieliła łupy.
14. Chociaście leżeć musieli między kotły, przecię będziecie iako gołębica, maiąca pióra pośrzebrzone, a któréy skrzydła iako żółte złoto.
15. Gdy Wszechmogący rozproszy Króle w téy ziemi, wybieleiesz iako śnieg na górze Salmon.
16. Na górze Bożéy, na górze Basańskiéy, na górze pagórczystéy, na górze Basańskiéy.
17. Przeczże wyskakuiecie góry pagórczyste? na teyci górze ulubił sobie Bóg mieszkanie, tamci Pan będzie mieszkał na wieki.
18. Wozów Bożych iest dwadzieścia tysięcy, wiele tysięcy Aniołów; ale Pan między nimi iako na Synai w świątnicy przebywa.
19. Wstąpiłeś[226] na wysokość, wiodłeś poimane więźnie, nabrałeś darów dla ludzi, i nayodpornieysze, Panie Boże! przywiodłeś, aby mieszkali z nami.
20. Błogosławiony Pan; na każdy dzień hoynie nas opatruie dobrami swemi, Bóg zbawienia naszego. Sela.
21. On iest Bóg nasz, Bóg obfitego zbawienia; panuiący Pan z śmierci wywodzi.
22. Zaiste Bóg zrani głowę nieprzyiaciół swoich, i wierzch głowy włosami nakryty chodzącego w grzechach swoich.
23. Rzekł Pan: Wyprowadzę zaś swoie iako z[227] Basan, wywiodę ie zaś z[228] głębokości morskiéy.
24. Przetoż będzie noga twoia zbroczona we krwi, i ięzyk psów twoich we krwi nieprzyiacielskiéy.
25. Widzieli ciągnienia twoie Boże! ciągnienia Boga mego i Króla mego w świątnicy.
26. Wprzód szli śpiewacy, a za nimi graiący na instrumenciech, a w pośrzodku panienki biiąc w bębny.
27. W zgromadzeniach błogosławcie Bogu, błogosławcie Panu, którzyście z narodu Izraelskiego. Tu niech będzie Beniamin maluczki, który ie opanował;
28. Tu Książęta Iudskie, i hufy ich, Książęta Zabulońskie, i Książęta Neftalimskie.
29. Obdarzył cię Bóg twóy siłą; utwierdź, o Boże! to, coś w nas sprawił.
30. Dla kościoła twego, który iest w Ieruzalemie, będąć[229] Królowie dary przynosić.
31. Poraź poczet Kopiyników, zgromadzenie mocnych wodzów, i ludu buynego, harde, chlubiące się kęsem śrebra; rozprosz narody pragnące woyny.
32. Przyidąć zacne Książęta z Egiptu: Murzyńska ziemia pośpieszy się wyciągnąć ręce swe do Boga.
33. Królestwa ziemi! śpiewaycież Bogu, śpiewaycie Panu. Sela,
34. Temu, który ieździ na naywyższych niebiosach od wieczności; oto wydawa głos swóy, głos mocy swoiéy.
35. Przyznaycie moc Bogu, nad Izraelem dostoyność iego, a wielmożność iego na obłokach.
36. Strasznyś iest, o Boże! z świętych przybytków twoich; Bóg Izraelski sam dawa moc i siły ludowi swemu. Niechayże będzie Bóg błogosławiony.
I. Ciężkości i niewinność swoię pokazawszy Prorok, prosi, żeby go Pan wysłuchał i poratował. II. Obiecuie za to Bogu dać chwałę i z innymi wiernymi.
1. Przednieyszemu śpiewakowi na Sosannim psalm Dawidów.
2. Wybaw mię, o Boże! boć przyszły wody aż do duszy moiéy.
3. Pogrążony iestem w głębokiém błocie, gdzie dna niemasz; przyszedłem w głębokości wód, a nawałność ich porwała mię.
4. Spracowałem się wołaiąc, wyschło gardło moie; ustały oczy moie, gdym oczekiwał Boga moiego.
5. Więcéy iest tych, którzy mię maią w nienawiści bez przyczyny, niż włosów na głowie moiéy; zmocnili się ci, którzy mię wygubić usiłuią, a są nieprzyiaciółmi mymi niesłusznie; czegom nie wydarł, musiałem nagradzać!
6. Boże! ty znasz głupstwo moie, a występki moie nie są tayne przed tobą.
7. Niechayże nie będą zawstydzeni dla mnie ci, którzy na cię oczekiwaią Panie, Panie zastępów! niech nie przychodzą dla mnie do hańby ci, którzy cię szukaią, o Boże Izraelski!
8. Bo dla ciebie ponoszę urąganie, a zelżywość okryła oblicze moie.
9. Stałem się obcym braciom moim, a cudzoziemcem synom matki moiéy,
10. Przeto, że gorliwość domu twego zżarła mię, a urąganie urągaiących tobie przypadło na mię.[230]
11. Gdym płakał i trapił postem duszę moię, stało mi się to pohańbieniem.
12. Gdym wziął na się wór miasto szaty, byłem u nich przypowieścią.
13. Mówili o mnie ci, którzy siedzieli w bramie, a byłem piosnką[231] u tych, którzy pili mocny napóy.
14. Ale ia obracam modlitwę moię do ciebie, Panie! czas iest upodobania twego; o Boże! według wielkości miłosierdzia twego wysłuchayże mię, dla prawdy zbawienia twego.
15. Wyrwi mię z błota, abym nie był pogrążony; niech będę wyrwany od tych, którzy mię nienawidzą, iako z głębokości wód;
16. Aby mię nie zatopiły strumienie wód, i nie pożarła głębia, i nie zawarła nademną studnia wierzchu swego.
17. Wysłuchayże mię, Panie! boć dobre iest miłosierdzie twoie; według wielkiéy litości twoiéy weyrzy na mię.
18. Nie zakrywayże oblicza twego od sługi swego, bom iest w utrapieniu; pośpieszże się, wysłuchay mię.
19. Przybliż się do duszy moiéy, a wybaw ią; dla nieprzyiaciół moich odkup mię.
20. Ty znasz pohańbienie moie, i zelżywość moię, i wstyd móy: przed tobąć są wszyscy nieprzyiaciele moi.
21. Pohańbienie pokruszyło[232] serce moie, z czegom był żałosny; oczekiwałem, zaliby się mnie kto użalił, ale nikt[233] nie był; zaliby mię kto pocieszył, alem nie znalazł.
22. Owszem miasto pokarmu podali mi[234] żółć, a w pragnieniu moiém[235] napoili mię octem.
23. Niechayże im będzie stół[236] ich przed nimi sidłem, a szczęście ich na upadek.
24. Niech się zaćmią oczy ich, aby nie widzieli, a biodra ich niech się zawżdy chwieią.
25. Wyliy na nie rozgniewanie swoie, a popędliwość gniewu twego niech ie ogarnie.
26. Niech będzie mieszkanie ich[237] puste: w namiotach ich niech nikt nie mieszka.
27. Bo tego, któregoś ty[238] ubił, prześladuią, a o boleści poranionych twoich rozmawiaią.
28. Przydayże nieprawość ku nieprawości ich, a niech nie przychodzą do sprawiedliwości twoiéy.
29. Niech będą wymazani z ksiąg żywiących, a z sprawiedliwymi niech nie będą zapisani.
30. Iamci utrapiony, i zbolały: lecz zbawienie twoie, Boże! na mieyscu bespieczném postawi mię.
31. Tedy będę chwalił imię Boże pieśnią, a będę ie wielbił z dziękczynieniem.
32. A będzie to przyiemnieysza Panu, niżeli wół albo cielce rogaty z rozdzielonemi kopytami.
33. To widząc pokorni rozraduią się, szukaiąc Boga, a ożyie serce ich.
34. Iż wysłuchywa Pan[239] ubogich, a więźniami swymi nie gardzi.
35. Niech go chwalą niebiosa i ziemia, morze i wszystko, co się w nich rucha.
36. Bogci zaiste zachowa Syon, i pobuduie miasta Iudskie; i będą tam mieszkać, a ziemię tę dziedzicznie otrzymaią.
37. Także i nasienie sług iego dziedzicznie ią otrzyma, a którzy miłuią imię iego, będą w niéy mieszkać.
Ten psalm i słowy i rozumieniem zgadza się z cząstką ostatnią psalmu 40.
1. Przednieyszemu śpiewakowi psalm Dawidów na wspominanie.
2. Boże! pośpiesz się, abyś mię wyrwał; Panie! pośpiesz się, abyś mi dał ratunek.
3. Niech będą zawstydzeni i pohańbieni, którzy szukaią duszy moiéy; niech się obrócą na wstecz, i niech będą pohańbieni, którzy mi złego życzą.[240]
4. Niech się obrócą nazad za to, że mię chcą pohańbić ci, którzy mi mówią: Ehey, Ehey!
5. Ale niech się weselą i raduią w tobie wszyscy, którzy cię szukaią, a którzy miłuią zbawienie twoie, niech mówią zawżdy: Uwielbiony bądź, Boże nasz!
6. Iamci nędzny i ubogi; o Boże! pośpiesz się ku mnie; tyś iest pomocą moią, i wybawicielem moim; Panie! nie omieszkiwayże.
I. W prześladowaniu Absalomowém do Boga się ucieka, sobie wybawienia żądaiąc, II. dla tego, iż w Panu z dzieciństwa ufał, którzy go i przedtym wybawiał, dróg swoich uczył, i w starości go nie opuści.
W tobie, Panie![241] nadzieię mam: niech na wieki pohańbiony nie będę.
2. Według sprawiedliwości twéy wybaw mię, i wyrwi mię; nakłoń ku mnie ucha twego, i zachoway mię.
3. Bądź mi skałą mieszkania, gdziebym zawżdy uchodził; przykazałeś,[242] aby mię strzeżono; boś ty skałą moią i twirdzą moią.
4. Boże móy! wyrwi mię z ręki niezbożnika, z ręki przewrotnego i gwałtownika;
5. Albowiemeś ty oczekiwaniem moiém, Panie! Panie! nadzieio moia od młodości moiéy.
6. Na tobiem spoległ zaraz z żywota; tyś mię wywiódł z żywota matki moiéy; w tobie chwała[243] moia zawżdy.
7. Iako dziwowisko byłem u wielu; wszakże tyś iest mocną nadzieią moią.
8. Niechay będą napełnione usta moie chwałą twoią, przez cały dzień sławą twoią.
9. Nie odrzucayże mię w starości moiéy; gdy ustanie siła moia, nie opuszczay mię.
10. Albowiem mówili nieprzyiaciele moie przeciwko mnie, a ci, którzy czyhali na duszę moię, radę uczynili społem,
11. Mówiąc: Bóg go opuścił, gońcież go, a poimaycie go; boć niema, ktoby go wyrwał.
12. Boże! nie oddalayże się odemnie; o Boże móy! pośpieszże się na ratunek móy.
13. Niechże będą[244] zawstydzeni, niech zginą przeciwnicy duszy moiéy; niech będą okryci zelżywością i wstydem, którzy mi szukaią złego.
14. Aleć ia zawżdy oczekiwać będę, a tym więcéy rozszerzę chwałę twoię.
15. Usta moie opowiadać będą sprawiedliwość twoię, cały dzień zbawienie twoie, aczkolwiek liczby iego nie wiem.
16. Przystąpię do wysławiania wszelakiéy mocy Pana panuiącego, będę wspominał własną sprawiedliwość twoię,
17. Boże! uczyłeś mię od młodości moiéy, i opowiadam aż po dziś dzień dziwne sprawy twoie.
18. A przetoż aż do starości i sędziwości nie opuszczay mię, Boże! aż opowiem ramię twoie temu narodowi, i wszystkim potomkom moc twoię.
19. Bo sprawiedliwość twoia, Boże! wywyższona iest, czynisz zaiste rzeczy wielkie. Boże! któż iest podobien tobie?
20. Który, acześ przepuścił na mię wielkie i ciężkie uciski, wszakże zasię do żywota przywracasz mię, a z przepaści ziemskich zasię wywodzisz mię.
21. Rozmnożysz dostoyność moię, a zasię ucieszysz mię.
22. A ia téż wysławiać cię będę na instrumenciech muzycznych, i prawdę twoię, Boże móy! będęć śpiewał przy harfie, o Swięty Izraelski!
23. Rozraduią się wargi moie, gdyć będę śpiewał, i dusza moia, którąś wykupił.
24. Nad to ięzyk móy będzie opowiadał przez cały dzień sprawiedliwość twoię; bo się zawstydzić, i hańbę odnieść musieli ci, którzy szukali nieszczęścia mego.
I. Dawid przed śmiercią synowi Salomonowi i ludowi dobrych rzeczy od Boga żąda. II. Królestwa Chrystusowego sprawiedliwość, szerokość, sławę i trwałość opisawszy, Bogu dziękuie.
1. Salomonowi.
Boże! day Królowi sądy twoie, a sprawiedliwość twoię synowi królewskiemu.
2. Aby sądził lud twóy w sprawiedliwości, a ubogie twoie w prawości.
3. Przyniosą góry ludowi pokóy,[245] a pagórki sprawiedliwość.
4. Będzie sądził ubogie z ludu, a wybawi syny ubogiego; ale gwałtownika pokruszy.
5. Będą się bać ciebie, póki słońce i miesiąc trwać będzie, od narodu aż do narodu.
6. Iako zstępuie deszcz na pokoszoną trawę, a deszcz kroplisty skrapiaiący ziemię:
7. Tak sprawiedliwy zakwitnie za dni iego, a będzie obfitość pokoiu, dokąd miesiąca stawa.
8. Będzie panował od morza aż do morza, i od rzeki[246] aż do kończyn ziemi.
9. Przed nim padać będą mieszkaiący na pustyniach, a nieprzyiaciele iego proch lizać będą.
10. Królowie od morza i z wysep dary mu przyniosą; Królowie Sebeyscy i Sabeyscy upominki oddadzą.
11. I będą mu się kłaniać wszyscy Królowie; wszyscy narodowie służyć mu będą.
12. Albowiem wyrwie ubogiego wołaiącego, i nędznego, który niema pomocnika.
13. Zmiłuie się nad ubogim, i nad niedostatecznym, a duszę nędznych wybawi.
14. Od zdrady i gwałtu wybawi duszę ich; bo droga iest krew ich przed oczyma iego.
15. I będzie żył, a dawać mu będą złoto Sabeyskie, i ustawicznie się za nim modlić będą, cały dzień błogosławić mu będą.
16. Gdy się wrzuci garść zboża do ziemi na wierzchu gór, zaszumi iako Liban urodzay iego, a mieszczanie zakwitną iako zioła polne.
17. Imię iego będzie na wieki, pokąd słońce trwa, dziedziczyć będzie imię iego, a błogosławiąć sobie w nim wszyscy narodowie wielbić go będą.
18. Błogosławiony Pan Bóg, Bóg Izraelski, który sam cuda czyni.
19. I błogosławione imię chwały iego na wieki, a niech będzie napełniona chwałą iego wszystka ziemia. Amen, Amen.
20. A tuć się kończą modlitwy Dawida, syna Isaiego.
I. Opomina, żeby nikt złym szczęścia nie zayrzał. II. Daie znać, że i onby się za nimi uniosł, by się był z słowa Bożego nie nauczył, że szczęście ich niewarowne. III. Do Boga się zwraca, a na nim samym przestawać obiecuie.
1. Psalm Asafów.
Zaisteć dobry iest Bóg Izraelowi, tym, którzy są czystego serca.
2. Ale nogi moie mało się były nie potknęły, a blisko tego było, że mało nie szwankowały kroki moie,
3. Gdym był zawiścią poruszon przeciwko szalonym, widząc szczęście niepobożnych.
4. Bo nie maią związków aż do śmierci, ale w całości zostawa siła ich.
5. W pracy ludzkiéy nie są, a kaźni, iako inni ludzie, nie doznawaią.
6. Przetoż obtoczeni są pychą, iako łańcuchem złotym, a przyodziani okrutnością, iako szatą ozdobną.
7. Wystąpiły od tłustości oczy ich, a więcéy maią nad pomyślenie serca.
8. Rozpuścili się, i mówią złośliwie, o uciśnieniu bardzo hardzie mówią.
9. Wystawiaią przeciwko niebu usta swe, a ięzyk ich krąży po ziemi.
10. A przetoż na to przychodzi lud iego, gdy się im wody iuż wierzchem leią,
11. Że mówią: Iakoż ma Bóg o tym wiedzieć? albo mali o tym wiadomość Naywyższy?
12. Albowiem oto, ci niezbożnymi będąc, maią pokóy na świecie, i nabywaią bogactw.
13. Próżno tedy w czystości chowam serce moie, a w niewinności ręce moie omywam.
14. Ponieważ mię cały dzień biią, a karanie cierpię na każdy poranek.
15. Rzekęli: Będę téż tak o tym mówił, tedy rodzay synów twoich rzecze, żem im niepraw.
16. Chciałemci tego rozumem doścignąć, ale mi się tu trudno zdało;
17. Ażem wszedł do świątnicy Bożéy, a tam porozumiał dokończenie ich.
18. Zaprawdęś ie na mieyscach śliskich postawił, a podawasz ie na spustoszenie.
19. Oto, iakoć przychodzą na spustoszenie! niemal w okamgnieniu niszczeią i giną od strachu.
20. Są iako sen temu, co ocucił; Panie! gdy ie obudzisz, obraz ich lekce poważysz.
21. Gdy zgorzkło serce moie, a nerki moie cierpiały kłocie.
22. Zgłupiałem był, a nicem nie rozumiał, byłem przed tobą iako bydlę.
23. A wszakże zawżdy byłem z tobą; boś mię trzymał za prawą rękę moię.
24. Według rady swéy prowadź mię, a potym do chwały przyymiesz mię.
25. Kogożbym innego miał na niebie? I na ziemie oprócz ciebie w nikim innym upodobania nie mam.
26. Choć ciało moie, i serce moie ustanie, iednak Bóg iest skałą serca mego, i działem moim na wieki.
27. Gdyż oto ci, którzy się oddalaią od ciebie, zginą; wytracasz te, którzy cudzołożą odstępowaniem od ciebie.
28. Aleć mnie naylepsza iest trzymać się Boga; przetoż pokładam w Panu panuiącym nadzieię moię, abym opowiadał wszystkie sprawy iego.
I. O wybawienie Boga prosząc przypomina przymierze, cuda i dobrodzieystwa iego przeszłe. II. złość i postępki nieprzyiacioł opisuie. III. i na pomstę przeciwko nim Pana Boga wzywa.
1. Pieśń wyuczaiąca, podana Asafowi.
Przeczżeś nas, o Boże! do końca odrzucił? Przeczże się rozpaliła zapalczywość twoia przeciwko owcom pastwiska twego?
2. Wspomni na zgromadzenie twoie, któregoś sobie zdawna nabył i odkupił, na pręt dziedzictwa twego, na tę górę Syon, na któréy mieszkasz.
3. Pośpieszże się na srogie popustoszenie; a iako wszystko poburzył nieprzyiaciel w świątnicy!
4. Ryczeli nieprzyiaciele twoi w pośrzód zgromadzenia twego, a na znak tego zostawili wiele chorągwi swoich.
5. Za rycerza miano tego, który się z wysoka z siekierą zanosił, rąbiąc drzewo wiązania iego.
6. A teraz iuż z rzezania iego na porząd siekierami i młotami tłuką.
7. Założyli[247] ogień w świątnicy twoiéy, a obaliwszy na ziemię splugawili przybytek imienia twego.
8. Mówił w sercu swoiém: Zburzmy ie pospołu; popalili wszystkie przybytki Boże w ziemi.
9. Znaków naszych nie widziemy: iuż niemasz Proroka, i niemasz między nami, któryby wiedział, póki to ma trwać.
10. Dokądżeć, o Boże! przeciwnik będzie urągać? izali nieprzyiaciel będzie bluźnił imię twoie aż na wieki?
11. Przeczże zstrzymywasz rękę twoię? a prawicy swéy z znadrza swego cale nie dobędziesz?
12. Wszakieś ty, Boże! zdawna Królem moim; ty sprawuiesz hoyne zbawienie w pośrzód ziemi.
13. Tyś mocą twoią rozdzielił[248] morze, a potarłeś ułowy wielorybów w wodach.
14. Tyś skruszył głowę Lewiatana, dałeś go za pokarm ludowi na puszczy.
15. Tyś przerwał źrźodła[249][250] i opoki; tyś osuszył[251] rzeki bystre.
16. Twóyci iest dzień, twoia też i noc; tyś uczynił światło i słońce.
17. Tyś założył wszystkie granice ziemi; lato[252] i zimę tyś sprawił.
18. Wspomniże na to, że nieprzyiaciel zelżył Pana, a lud szalony iako urąga imieniowi twemu.
19. Nie podawayże téy kupie duszy synogarlicy twoiéy; na stadko ubogich twoich nie zapominay na wieki.
20. Obeyrzy się na przymierze twoie; albowiem i nayciemnieysze kąty ziemi pełne iaskiń drapiestwa.
21. Niechayże nędznik nie obchodzi z hańbą; ubogi i żebrak niechay chwali imię twoie.
22. Powstańże, o Boże! uymiy się o sprawę twoię; wspomni na pohańbienie twoie, które się dzieie od szalonych na każdy dzień.
23. Nie zapominayże wykrzykania nieprzyiaciół twoich, i huku tych, co przeciwko tobie powstawaią, który się ustawicznie sili.
I. Dziękuie Bogu, iż go z prześladowania Saulowego wyswobodził. II. Slubuie, że po dostąpieniu królestwa ono chce rządzić sprawiedliwie. III. Bogu dzięki oddawać, złych powściągać, a dobrych szanować obiecuie.
1. Przednieyszemu śpiewakowi, iako: Nie zatracay, psalm i pieśń Asafowa.
2. Wysławiamy cię, Boże! wysławiamy: bo bliskie imię twoię; opowiadaią to dziwne sprawy twoie.
3. Gdy przyydzie czas ułożony, ia sprawiedliwie sądzić będę.
4. Rozstąpiła się ziemia, i wszyscy obywatele iéy; ale ia utwierdzę słupy iéy. Sela.
5. Rzekę szalonym: Nie szaliycie, a niepobożnym: Nie podnoście rogów.
6. Nie podnoście przeciwko Naywyższemu rogów swych, a nie mówcie krnąbrnie.
7. Bo nie od wschodu, ani od zachodu, ani od puszczy przychodzi wywyższenie.
8. Ale Bóg, sędzia, tego poniża, a owego[253] wywyższa.
9. Zaiste kielich iest w ręku Pańskich, a ten wina mętnego nalany; z tegoż nalewać będzie, tak że i drożdże iego wysą i wypiią wszyscy niepobożni ziemi.
10. Ale ia będę opowiadał sprawy Pańskie na wieki, będę śpiewał Bogu Iakubowemu.
11. A wszystkie rogi niezbożnikom poztrącam; ale rogi sprawiedliwego będą wywyższone.
I. Lud Iudski Bogu dziękuie, że woysko Sennacherybowe przez Anioła poraził, i na łup podał. II. Do dziękczynienia inszych upomina.
1. Przednieyszemu śpiewakowi na Neginoth, psalm i pieśń Asafowi.
2. Znaiomy iest Bóg w Iudskiéy ziemi, w Izraelu wielkie imię iego.
3. W Salemie iest przybytek iego, a mieszkanie iego na Syonie.
4. Tamci połamał ogniste strzały łuków, tarczą, i miecz, i woynę. Sela.
5. Zacnymeś się stał i dostoynym z gór łupiestwa.
6. Ci, którzy byli serca mężnego, podani są na łup, zasnęli snem swoim, nie znaleźli mężni rycerze siły w ręku swych.
7. Od gromienia twego, o Boże Iakubów! twardo zasnęli i wozy i konie.
8. Tyś iest, ty bardzo straszliwy; i któż iest, coby się ostał przed obliczem twoiém, gdy się zapali gniew twóy?
9. Gdy z nieba dawasz słyszeć sąd swóy, ziemia się lęka i ucicha;
10. Gdy Bóg na sąd powstawa aby wybawił wszystkie pokorne na ziemi. Sela.
11. Zaiste i gniew człowieczy chwalić cię musi, a ty ostatek zagniewania skrocisz.
12. Sluby[254] czyńcie, a oddawaycie ie Panu Bogu waszemu wszyscy; którzyście około niego, wszyscy przynoście dary strasznemu.
13. Onci odeymuie ducha Książętom, a on iest na postrach Królom ziemskim.
Naucza, że pobożni w utrapieniach dusznych i cielesnych cieszyć się maią przykładami łaski, dobrotliwości, zlitowania i cudów Pańskich, a osobliwie wybawieniem ludu z Egiptu i przez puszczą prowadzeniem.
1. Przednieyszemu śpiewakowi dla Iedytuna psalm Asafów.
2. Głos móy podnoszę do Boga, kiedy wołam; głos móy podnoszę do Boga, aby mię wysłuchał.
3. W dzień utrapienia mego szukałem Pana: wyciągałem w nocy ręce moie bez przestania, a nie dała się ucieszyć dusza moia.
4. Wspominałem na Boga,[255] a trwożyłem sobą; rozmyślałem, a utrapieniem ściśniony był duch móy. Sela.
5. Zatrzymywałeś oczy moie, aby czuły; potartym był, ażem nie mógł mówić.
6. Przychodziły mi na pamięć dni przeszłe i lata dawne.
7. Wspominałem sobie na śpiewanie moie; w nocym w sercu swém rozmyślał, i wywiadował się o tym duch móy, mówiąc:
8. Izali mię na wieki odrzuci Pan, a więcéy mi iuż łaski nie ukaże?
9. Izali do końca ustanie miłosierdzie iego, i koniec weźmie słowo od rodzaiu aż do rodzaiu? Izali zapomniał Bóg, zmiłować się?
10. Izali zatrzymał w gniewie litości swoie? Sela.
11. I rzekłem: Toć iest śmierć moia; wszakże prawica Naywyższego uczyni odmianę.
12. Wspominać sobie będę na sprawy Pańskie, a przypominać sobie będę dziwne sprawy twoie, zdawna uczynione.
13. I będę rozmyślał o wszelkiém dziele twoiém, i o uczynkach twoich będę mówił:
14. Boże! święta iest droga twoia. Któryż Bóg iest tak wielki, iako Bóg nasz?
15. Tyś iest Bóg,który czynisz cuda; podałeś do znaiomości między narody moc twoię.
16. Odkupiłeś ramieniem twoiém lud swóy, syny Iakubowe i Iózefowe. Sela.
17. Widziały cię[256] wody, o Boże! widziały cię wody, i ulękły się, i wzruszyły się przepaści.
18. Obłoki wydały powodzi; niebiosa wydały gromy, a strzały twoie tam i sam biegały.
19. Huczało grzmienie twoie po obłokach, błyskawice oświeciły okrąg ziemi, ziemia się wzruszyła i zatrzęsła.
20. Przez morze była droga twoia, a ścieszki twoie przez wody wielkie, wszakże śladów twoich nie było.
21. Prowadziłeś lud twóy, iako stado[257] owiec, przez rękę Moyżesza i Aarona.
I. Izraelczyki upomina do uważania nauki od Boga podanéy i zaleconéy, a od przodków ich pogardzonéy. II. Wylicza dobrodzieystwa Boże, pokazane w wywiedzeniu z Egiptu i na puszczy, i w tym, że odrzuciwszy dziesięcioro pokolenie, Iudę i dom Dawidów sobie obrał, w którym kapłaństwo, i królestwo Pana Chrystusa postanowił.
1. Pieśń wyuczaiąca, podana Asafowi.
Słuchay, ludu móy! zakonu mego; nakłońcież uszu swych do słów ust moich.
2. Otworzę w podobieństwo usta[258] moie, a będę opowiadał przypowiastki starodawne.
3. Cośmy słyszeli, i poznali, i co nam oycowie nasi opowiadali,
4. Nie zataimy tego przed synami ich, którzy przyszłym potomkom swoim opowiadać będą chwały Pańskie, i moc iego, i cuda iego, które czynił.
5. Bo wzbudził świadectwo w Iakubie, a zakon wydał w Izraelu; przykazał[259] oycom naszym, aby to do wiadomości podawali synom swoim,
6. Aby poznał wiek potomny, synowie, którzy się narodzić mieli, a oni zaś powstawszy aby to opowiadali synom swoim;
7. Aby pokładali w Bogu nadzieię swoię, a nie zapominali na sprawy Boże, ale strzegli przykazań iego;
8. Aby się nie stali iako oycowie ich narodem odpornym i nieposłusznym, narodem, który nie wygotował serca swego, aby był wierny Bogu duch iego.
9. Albo iako synowie Efraimowi[260] zbroyni, którzy, choć umieli z łuku strzelać, wszakże w dzień woyny tył podali.
10. Bo nie przestrzegali przymierza Bożego, a według zakonu iego zbraniali się chodzić.
11. Zapomnieli na sprawy iego, i na dziwne dzieła iego, które im pokazował.
12. Przed oycami ich czynił cuda w ziemi Egipskiéy, na polu Soan.
13. Rozdzielił[261] morze, i przeprowadził ie, i sprawił, że stanęły wody iako kupa.
14. Prowadził[262] ie w obłoku we dnie, a każdéy nocy w iasnym ogniu.
15. Rozszczepił[263] skały na puszczy, a napoił ie, iako z przepaści wielkich.
16. Wywiódł strumienie z skały, a uczynił, że wody ciekły iako rzeki.
17. A wszakże oni przyczynili grzechów przeciwko niemu, a wrzuszyli[264] Naywyższego na puszczy do gniewu;
18. I kusili Boga w sercu swém, żądaiąc pokarmu według lubości[265] swoiéy.
19. A mówili przeciwko Bogu temi słowy: Izali może Bóg zgotować stół na téy puszczy?
20. Oto, uderzył w skałę, a wypłynęły wody, i rzeki wezbrały; izali téż będzie mógł dać chléb? Izali nagotuie mięsa ludowi swemu?
21. Przetoż usłyszawszy[266] to Pan, rozgniewał się, a ogień się zapalił przeciw Iakubowi, także i popędliwość powstała przeciw Izraelowi.
22. Przeto iż nie wierzyli Bogu, a niemieli nadziei w zbawieniu iego;
23. Choć był rozkazał obłokom z góry, i forty niebieskie otworzył,
24. I spuścił im iako deszcz mannę[267] ku pokarmowi, a pszenicę niebieską dał im.
25. Chléb mocarzów iadł człowiek, a zesłał im pokarmów do sytości.
26. Obrócił wiatr ze wschodu na powietrzu, a przywiódł mocą swą wiatr z południa;
27. I spuścił na nie mięso iako proch, i ptastwo skrzydlaste iako piasek morski;
28. Spuścił ie w pośrzód obozu ich, wszędy około namiotów ich.
29. I iedli, a nasyceni byli hoynie, i dał im czego żądali.
30. A gdy ieszcze nie wypełnili żądości swéy, gdy ieszcze pokarm był w uściech ich:[268]
31. Tedy zapalczywość Boża przypadła[269] na nie, i pobił tłuste ich, a przednieysze z Izraela poraził.
32. Ale w tém wszystkiém ieszcze grzeszyli, i nie wierzyli cudom iego,
33. Przetoż sprawił, że marnie dokonali dni swoich, i lat swoich w strachu,
34. Gdy ie tracił, ieźliże go szukali, i nawrócili się, a szukali z rana Boga,
35. Przypominaiąc sobie, iż Bóg był skałą ich, a Bóg naywyższy odkupicielem ich.
36. (Aczkolwiek pochlebiali mu usty swemi, i ięzykiem swoim kłamali mu.
37. A serce ich nie było szczere przed nim, ani wiernymi byli w przymierzu iego.)
38. On iednak będąc miłosierny odpuszczał nieprawości ich, a nie zatracał ich, ale częstokroć odwracał gniew swóy, a nie pobudzał wszystkiego gniewu swego;
39. Bo pamiętał, że są ciałem, wiatrem, który[270] odchodzi, a nie wraca się zaś.
40. Iako go często draźnili[271] na puszczy, i do boleści przywodzili na pustyniach?
41. Bo coraz kusili Boga, a Swiętemu Izraelskiemu granice zamierzali.
42. Nie pamiętali na rękę iego, i na on dzień, w który ie wybawił z utrapienia;
43. Gdy czynił w Egipcie znaki swoie, a cuda swe na polu Soan;
44. Gdy obrócił w krew[272] rzeki ich, i strumienie ich, tak że z nich pić nie mogli.
45. Przepuścił na nie rozmaite[273] muchy, aby ie kąsały, i żaby,[274] aby ie gubiły;
46. I dał chrząszczom[275] urodzaie ich, a prace ich szarańczy.
47. Potłukł gradem[276] szczepy ich, a drzewa leśnych fig ich gradem lodowym.
48. I podał gradowi bydło ich, a maiętność ich węglu ognistemu.
49. Posłał na nie gniew zapalczywości swoiéy, popędliwość, i rozgniewanie, i uciśnienie, przepuściwszy na nie Anioły złe.
50. Wyprostował ścieszkę gniewowi swemu, nie zachował od śmierci duszy ich, i na bydło ich[277] powietrze dopuścił;
51. I pobił wszystko pierworodztwo[278] w Egipcie, pierwiastki mocy ich w przybytkach Chamowych;
52. Ale iako[279] owce wyprowadził lud swóy, a wodził ie iako stado po puszczy.
53. Wodził ie w bespieczeństwie, tak że się nie lękali, (a nieprzyiaćioły ich okryło[280] morze,)
54. Aż ie przywiódł do świętéy granicy swoiéy, na onę górę, któréy nabyła prawica iego.
55. I wyrzucił przéd twarzą ich narody, i sprawił, że im przyszły na sznur dziedzictwa ich, a żeby mieszkały w przybytkach ich pokolenia Izraelskie.
56. A wszakże przecię kusili i draźnili Boga naywyższego, a świadectwa iego nie strzegli.
57. Ale się odwrócili, i przewrotnie się obchodzili, iako i oycowie ich; wywrócili się iako łuk omylny.
58. Bo go wzruszyli do gniewu wyżynami swemi, a rytymi bałwanami swymi pobudzili[281] go do zapalczywości.
59. Co słysząc Bóg rozgniewał się, i zbrzydził sobie bardzo Izraela,
60. Tak że opuściwszy[282] przybytek w Sylo, namiot, który postawił między ludźmi,
61. Podał w niewolą moc swoię, i sławę swoię w ręce nieprzyiacielskie.
62. Dał pod miecz lud swóy, a na dziedzictwo swoie rozgniewał się.
63. Młodzieńce iego ogień pożarł, a panienki iego nie były uczczone.
64. Kapłani iego[282] od miecza polegli, a wdowy iego nie płakały.
65. Lecz potym ocucił się Pan iako ze snu, iako mocarz wykrzykaiący od wina.
66. I zaraził nieprzyiacioły swoie[283] na pośladkach, a na wieczną hańbę podał ie.
67. Ale choć wzgardził namiotem Iózefowym, a pokolenia Efraimowego nie obrał,
68. Wszakże obrał pokolenie Iudowe, i górę Syon, którą umiłował.
69. I wystawił sobie iako pałac wysoki świątnicę swoię, iako ziemię, którą ugruntował na wieki.
70. I obrał Dawida,[284] sługę swego, wziąwszy go z obór owczych;
71. Gdy chodził za owcami kotnemi przyprowadził go, aby pasł[285] Iakuba, lud iego, i Izraela, dziedzictwo iego;
72. Który ie pasł w szczerości serca swego, a w rostropności rąk swoich prowadził ie.
I. Żydowie przed Panem zgwałcenie kościoła i zburzenie miasta opłakiwuiąc, II. proszą, aby ich Bóg dla imienia swego wybawił. III. za co mu oni wdzięczność obiecuią.
1. Psalm podany Asafowi.
O Boże! wtargnęli Poganie w dziedzictwo twoie, splugawili kościół twóy święty, obrócili Ieruzalem[286] w kupy gruzu.
2. Dali trupy sług twoich na pokarm ptastwu powietrznemu, ciała świętych twoich bestyom ziemskim.
3. Wylali krew ich iako wodę około Ieruzalemu, a nie był, ktoby ie pochował.
4. Staliśmy się[287] pohańbieniem u sąsiadów naszych; śmiechowiskiem i igrzyskiem u tych, którzy są około nas.
5. Dokądże, o Panie? azaż na wieki gniewać się będziesz? a iako ogień pałać będzie[288] zapalczywość twoia?
6. Wyliy gniew twóy[289] na Pogany, którzy cię nie znaią, i na królestwa, które imienia twego nie wzywaią.
7. Albowiemci pożarli Iakuba, a mieszkanie iego spustoszyli.
8. Nie wspominayże[290] nam przeszłych nieprawości naszych; niech nas rychło uprzedzi miłosierdzie twoie, bośmy bardzo znędzeni.
9. Wspomóżże nas, o Boże zbawienia naszego! dla chwały imienia twego, a wyrwi nas, i bądź miłościw grzechom naszym dla imienia twego.
10. Przeczżeby mieli mówić Poganie: Gdzież iest Bóg ich? Bądź znacznym między Pogany przed oczyma naszemi dla pomsty krwi sług twoich, która iest wylana.
11. Niech przyydzie przed oblicze twoie narzekanie więźniów, a według wielkości ramienia twego zachoway ostatki tych, co są na śmierć skazani.
12. A odday sąsiadom naszym siedmiorako na łono ich za pohańbienie ich, któreć uczynili, o Panie!
13. Ale my lud twóy i owce pastwiska twego, będziemy cię wysławiali na wieki; od narodu do narodu będziemy opowiadać chwałę twoię.
I. Lud się Bogu z postem i z płaczem modli o przywrócenie z niewoli Babilońskiéy. II. Przypomina spustoszenie kiedyś kwitnącego kościoła Bożego.
1. Przednieyszemu śpiewakowi na Sosannim psalm świadectwa Asafowi.
2. O Pasterzu Izraelski! posłuchay, który prowadzisz[291] Iózefa iako stado owiec; który siedzisz na Cherubinach, roziaśni się.
3. Wzbudź moc swoię przed Efraimem, i Beniaminem, i Manasesem, a przybądź na wybawienie nasze.
4. O Boże! przywróć nas, a roziaśni nad nami oblicze twoie a będziemy zbawieni.
5. Panie, Boże zastępów! dokądże się będziesz gniewał na modlitwę ludu swego?
6. Nakarmiłeś ie chlebem płaczu, i napoiłeś ie łzami miarą wielką.
7. Wystawiłeś nas na zwadę sąsiadom naszym a nieprzyiaciołom naszym,[292] aby sobie z nas śmiech stroili.
8. O Boże zastępów! przywróć nas, a roziaśni nad nami oblicze twoie, a będziemy zbawieni.
9. Tyś macicę winną z Egiptu przeniósł; wyrzuciłeś Pogany, a wsadziłeś[293] ią.
10. Uprzątnąłeś dla niéy, i sprawiłeś, że się rozkorzeniła i napełniła ziemię.
11. Okryte są góry cieniem iéy, a gałęzie iéy iako naywyższe cedry.
12. Rozpuściła latorośle swe[294] aż do morza, i aż do rzeki gałązki swe.
13. Przeczże tedy rozwalił płot winnicy, tak że ią szarpaią wszyscy, którzy mimo drogą idą?
14. Zniszczył ią wieprz dziki, a zwiérz polny spasł ią.
15. O Boże zastępów! nawróć się proszę, poyrzy z nieba, i obacz, a nawiedź tę winną macicę;
16. Tę winnicę, którą[295] szczepiła prawica twoia, i latoroslki, któreś sobie zmocnił.
17. Spalona iest ogniem, i wyrąbana; ginie od zapalczywości oblicza twego.
18. Niech będzie ręka twoia nad mężem prawicy twoiéy, nad synem człowieczym, którego sobie zmocnił,
19. A nie odstąpimy od ciebie; zachoway nas przy żywocie, a imienia twego wzywać będziemy.
20. O Panie, Boże zastępów! nawróćże nas zasię; roziaśni nad nami oblicze twoie, a będziemy zbawieni.
I. Upominawszy Dawid do chwały Pańskiéy lud Boży, przypomina ciężkości Egipskie, i wybawienie z nich, II. powtarza zakon Boży, i nieposłuszeństwo ich przypomina. III. Karanie za to przypomniawszy do pokuty wiedzie.
1. Przednieyszemu śpiewakowi na Gitthyth, Asafowi.
2. Wesoło śpiewaycie Bogu mocy naszéy; wykrzykaycie Bogu Iakubowemu.
3. Weźmicie psalm, przydaycie bęben, i wdzięczną harfę z lutnią.
4. Zatrąbcie w trąbę na nowiu miesiąca, czasu ułożonego, w dzień święta naszego uroczystego.
5. Albowiem iest postanowienie w Izraelu, prawo Boga Iakubowego.
6. Na świadectwo[296] w Iózefie wystawił ie, kiedy był wyszedł przeciw ziemi Egipskiéy, kędym słyszał ięzyk, któregom nie rozumiał.
7. Wybawiłem, mówi Bóg, od brzemienia ramię iego, a ręce iego od dźwigania kotłów uwolnione.
8. Gdyś mię[297] w ucisku wzywał, wyrwałem cię, i wysłuchałem cię w skrytości gromu, doświadczałem cię u[298] wód poswarku. Sela.
9. Tedym rzekł: Słuchay, ludu móy! a oświadczę się[299] przeciwko tobie, o Izraelu! będzieszli mię słuchał,
10. I nie będziesz miał boga cudzego, ani się będziesz kłaniał bogu obcemu;
11. (Albowiem Iam Pan, Bóg twóy, którym cię wywiódł z ziemi Egipskiéy;) otwórz usta twoie, a napełnięć ie.
12. Ale lud móy nie usłuchał głosu mego, a Izrael nie przestał na mnie.
13. Przetoż puściłem ie za żądzami[300] serca ich, i chodzili za radami swemi.
14. Oby mię był lud móy posłuchał, a Izrael drogami moiemi chodził!
15. W krótkim zasię bym był nieprzyiacioły ich poniżył, a przeciw nieprzyiaciołom ich obróciłbym rękę swą.
16. Ci, którzy w nienawiści maią Pana, choć obłudnie, poddaćby się im musieli, i byłby czas aż na wieki.
17. I karmiłbym ie tłustością pszenicy, a miodem z opoki[301] nasyciłbym cię.
I. Bóg złe sędzie gromi, rozkazuiąc, aby tak ubogiemu, iako i panu sprawiedliwość czynili. II. Pokazuie, że za ich nieumieiętnością Rzeczpospolita podwrócona bywa. III. Zatym Bogu samemu rząd i sprawiedliwość porucza.
1. Psalm Asafów.
Bóg stoi w zgromadzeniu Bożem a w pośrzód bogów sądzi i mówi:
2. Dokądże będziecie niesprawiedliwie sądzić, a osoby niezbożników[302] przyimować? Sela.
3. Czyńcie sprawiedliwość ubogiemu, i sierotce; utrapionego i niedostatecznego usprawiedliwiaycie.
4. Wyrwicie chudzinę[303] i nędznego, a z ręki niepobożnéy wyrwicie go.
5. Lecz oni nic nie wiedzą, ani rozumieią; w ciemnościach ustawicznie chodzą, zaczym się zachwiały wszystkie grunty ziemi.
6. Iam rzekł: Bogowieście, a synami Naywyższego wy wszyscy iesteście.[304]
7. A wszakże iako i inni ludzie pomrzecie, a iako ieden z Książąt upadniecie.
8. Powstańże, o Boże! a sądź ziemię; albowiem ty dziedzicznie trzymasz wszystkie narody.
I. Modli się o pomoc Bogu. II. Moc woyska Sennacherybowego; zamysły złe, i zbuntowanie się z Książęty opisuie. III. Prosi aby ie Bóg pokarał, i sobie przed wszystkimi chwałę sprawił.
1. Pieśń i psalm Asafów.
2. O Boże! nie milczże, nie bądź iako ten, co nie słyszy, i nie chciéy się uspokoić, o Boże!
3. Bo się oto nieprzyiaciele twoi burzą, a ci, którzy cię w nienawiści maią, podnoszą głowę.
4. Przeciwko ludowi twemu wymyślili chytrą radę, a spiknęli się przeciw tym, których ty ochraniasz.
5. Mówiąc: Póydźcie, a wytraćmy ie, niech nie będą narodem, tak żeby i nie wspominano więcéy imienia Izraelskiego.
6. Albowiem spiknęli się iednomyślnie, i przymierze przeciwko tobie uczynili.
7. Namioty Edomczyków, i Ismaelczyków, Moabczyków, i Agareńczyków,
8. Giebalczyków, i Ammonitczyków, i Amalekitczyków, także Filistyńczyków z tymi, którzy mieszkaią w Tyrze;
9. Więc i Assyryyczycy złączyli się z nimi, będąc ramieniem synom Lotowym. Sela.
10. Uczyńże im tak iako[305] Madyańczykom, iako[306] Sysarze, iako Iabinowi u potoku Cyson;
11. Którzy są wygładzeni w Endor, stali się iako gnóy na ziemi.
12. Obchodźże się z nimi, i z ich hetmany, iako z[307] Orebem, i iako z Zebą, i iako z Zebeem, i iako z Salmanem ze wszystkimi Książęty ich,
13. Bo rzekli: Posiądźmy dziedzicznie przybytki Boże.
14. Boże móy; uczyńże ie iako koło, i iako źdźbło przed wiatrem.
15. Iako ogień, który las pali, i iako płomień, który zapala góry.
16. Tak ich ty wichrem twoim ścigay, a burzą twą zatrwóż ie.
17. Napełni twarzy ich pohańbieniem, aby szukali imienia twego, Panie!
18. Niech będą zawstydzeni i ustraszeni aż na wieki, a będąc pohańbieni niech zaginą.
19. A tak niech poznaią, żeś ty, którego imię iest Pan, tyś sam naywyższym nad wszystką ziemią.
I. Dawid od Absaloma wygnany do zboru Pańskiego pragnie. II. Szczęście tych, co są w społeczności świętych opisuie. III. Prosi, żeby go Bóg wysłuchał, i w łasce swoiéy utwierdził.
1. Przednieyszemu śpiewakowi na Gitthyth synom Korego psalm.
2. O iako są miłe przybytki twoie, Panie zastępów!
3. Żąda i bardzo tęskni dusza moia do sieni Pańskich; serce moie i ciało moie pochutniwa sobie do Boga żywego.
4. Oto i wróbel znalazł sobie domek, i iaskółka gniazdo swoie, gdzie pokłada ptaszęta swe, u ołtarzów twoich, Panie zastępów, Królu móy i Boże móy!
5. Błogosławieni, którzy mieszkaią w domu twoim; będą cię na wieki chwalić. Sela.
6. Błogosławiony człowiek, który ma siłę swoię w tobie, i w których sercu są drogi twoie.
7. Którzy idąc przez dolinę morwów, za źrzódło go sobie pokładaią, i deszcz pożegnania przychodzi na nie.
8. I idą huf z hufem, a ukazuią się przed Bogiem na Syonie.
9. O Panie, Boże zastępów! wysłuchay modlitwę moię; przyymi w uszy twe, o Boże Iakubów. Sela.
10. O Boże, tarczo nasza! obacz, a weyrzy na oblicze pomazańca twego.
11. Albowiem lepszy iest dzień w sieniach twoich, niż gdzie indziéy tysiąc; obrałem sobie raczey w progu siedzieć w domu Boga swego, niżeli mieszkać w przybytkach niezbożników.
12. Albowiem Pan Bóg iest słońcem i tarczą; tuć łaski i chwały Pan udziela, i nie odmawia co iest dobrego tym, którzy chodzą w niewinności.
13. Panie zastępów! błogosławiony[308] człowiek, który ma nadzieię w tobie.
I. Wierni w prześladowaniu Antyochowém przypominaiąc dawną łaskę Pańską, o pohamowanie gniewu Boga proszą; II. Cieszą się, iż on ludowi swemu dogodzi naprzód doczesnemi potrzebami, a potym i duchownemi w zesłaniu na świat syna swego.
1. Przednieyszemu śpiewakowi synom Korego psalm.
2. Łaskęś, Panie! niekiedy pokazował ziemi twoiéy; przywróciłeś zasię z niewoli Iakuba.
3. Odpuściłeś nieprawość ludu twoiego, pokryłeś wszelki grzéch ich. Sela.
4. Uśmierzyłeś wszystek gniew twóy, odwróciłeś od zapalczywości popędliwość twoię.
5. Przywróć nas, o Boże zbawienia naszego: a uczyń wstręt gniewowi swemu przeciwko nam.
6. Izali na wieki gniewać się będziesz na nas? a rościągniesz gniew twóy od rodzaiu do rodzaiu?
7. Izali ty obróciwszy się nie ożywisz nas, tak aby się lud twóy rozradował w tobie?
8. Panie! okaż nam miłosierdzie twoie, a day nam zbawienie swoie.
9. Ale posłucham, co rzecze Bóg, on Pan mocny; zaiste mówi pokóy do ludu swego, i do świętych swoich, byle się iedno zaś do głupstwa nie wracali.
10. Zaisteć bliskie iest zbawienie iego tym, którzy się go boią, a bywać będzie chwała iego w ziemi naszéy.
11. Miłosierdzie i prawda potkaią się z sobą; sprawiedliwość i pokóy pocałuią się.
12. Prawda z ziemi wyroście, a sprawiedliwość z nieba wyyrzy.
13. Da téż Pan i czesne dobra, a ziemia[309] nasza wyda owoc swóy.
14. Sprawi, że sprawiedliwość przed twarzą iego póydzie, gdy postawi na drodze nogi swoie.
I. Prorok wybawienia z ciężkości żądaiąc utrapienie swoie, Bożą dobrotliwość i nieprzyiaciół swych srogość opisuie. II. Prosi, aby go duchem i boiaźnią swoią rządził, i modlitwy iego wysłuchał.
1. Modlitwa Dawidowa.
Nakłoń, Panie! ucha twego, a wysłuchay mię; bomci nędzny i ubogi.
2. Strzeżże duszy moiéy, bom iest ten, którego ty miłuiesz; zachoway sługę twego, Boże móy! który ma nadzieię w tobie.
3. Zmiłuy się nademną, Panie! albowiem do ciebie na każdy dzień wołam.
4. Rozwesel duszę sługi twego; bo do ciebie, o Panie! duszę swą podnoszę.
5. Boś ty, Panie! dobry[310] i litościwy, i wielce miłosierny wszystkim, którzy cię wzywaią.
6. Wysłuchayże, Panie! modlitwę moię, a posłuchay pilnie głosu proźby moiéy.
7. Wzywam cię w dzień ucisku mego; bo mię ty wysłuchasz.
8. Niemasz żadnego[311] podobnego tobie między bogami, a Panie! i niemasz takowych spraw, iako są twoie.
9. Wszyscy narodowie, któreś ty stworzył, przychodząc kłaniać się będą przed obliczem twoiém, Panie! i wielbić będą imię twoie.
10. Boś ty iest wielki, a czynisz cuda; tyś sam iest Bogiem.
11. Naucz mię[312] Panie! drogi twoiéy, abym chodził w prawdzie twoiéy, a ustanów serce moie w boiaźni imienia twego;
12. A będę cię chwalił, Panie, Boże móy! ze wszystkiego serca mego, i będę wielbił imię twoie na wieki,
13. Ponieważ miłosierdzie twoie wielkie iest nademną, a tyś wyrwał duszę moię z dołu głębokiego.
14. O Boże! powstali hardzi przeciwko mnie, a rota okrutników szukała duszy moiéy, ci, którzy cię przed oczyma niemaią.
15. Ale ty, Panie, Boże silny i litościwy, i nierychły ku gniewu, i wielce miłosierny, i prawdziwy![313]
16. Weyrzy na mię, a zmiłuy się nademną, dayże moc twoię słudze twemu, a zachoway syna służebnicy twoiéy.
17. Okaż mi znak dobroci twoiéy, aby to widząc ci, którzy mię maią w nienawiści, zawstydzeni byli, żeś mię ty, Panie! poratował, i pocieszyłeś mię.
I. Lud Boży po nawróceniu z Babilonu wysławia kościół i miasto Ieruzalemskie, iż ie Bóg umiłował nad inne, a do niego pogańskie narody przez Pana Chrystusa powołać postanowił.
1. Synom Korego psalm i pieśń.
Fundament iego iest na górach swiętych.
2. Umiłował Pan bramy Syońskie nad wszystkie przybytki Iakubowe.
3. Sławne o tobie rzeczy powiadaią, o miasto Boże! Sela.
4. Wspomnę na Egipt, i na Babilon przed swymi znaiomymi; oto, i Filistyńczycy, i Tyryyczycy, i Murzynowie rzeką, że się tu każdy z nich urodził.
5. Także i o Syonie mówić będą: Ten i ów urodził się w nim; a sam Naywyższy ugruntuie go.
6. Pan policzy narody, gdy ie popisować będzie, mówiąc: Ten się tu urodził. Sela.
7. Przetoż o tobie śpiewać będą z pląsaniem wszystkie siły żywota mego.
I. Podawa sposób, iako się ma człowiek Bogu modlić w nieszczęściu swém. II. Uskarza się, że go Bóg odrzucił, utrapienie swoie wyliczaiąc.
1. Pieśń a psalm synów Korego przednieyszemu śpiewakowi na Machalat ku śpiewaniu, nauczaiący, (złożony) od Hemana[314] Ezrahytczyka.
2. Panie, Boże zbawienia mego! we dnie i w nocy wołam do ciebie.
3. Niech przyydzie przed oblicze twoie modlitwa moia; nakłoń ucha twego do wołania mego.
4. Bo nasycona iest utrapienia dusza moia, a żywot móy przybliżył się aż do grobu.
5. Poczytano mię między te, którzy zstępuią do dołu; byłem iako człowiek bez wszelakiéy mocy.
6. Policzony iestem między umarłymi; iestem iako pobici,leżący w grobie, na które więcéy nie pamiętasz, którzy są od ręki twoiéy wytraceni.
7. Spuściłeś mię w dół naygłębszy, do nayciemnieyszego i naygłębszego mieysca.
8. Doległa mię zapalczywość twoia, a wszystkiemi nawałnościami twemi przytłoczyłeś mię. Sela.
9. Dalekoś oddalił znaiome moie odemnie, którymeś mię bardzo obrzydził, a takiem zawarty, że mi nie łza wyniść.
10. Oko moie zemdlało od utrapienia mego; wzywam cię, Panie! na każdy dzień, wyciągaiąc do ciebie ręce moie.
11. Izali przed umarłymi cuda czynić będziesz? izali umarli powstaną, aby cię wysławiali? Sela.
12. Izali opowiadane będzie w grobie miłosierdzie twoie? a prawda twoia w zginieniu?
13. Izali poznaią w ciemnościach cuda twoie? a sprawiedliwość twoię w ziemi zapamiętania?
14. Lecz ia, Panie! do ciebie wołam, a z poranku uprzedza cię modlitwa moia.
15. Przeczże, o Panie! odrzucasz duszę moię, a zakrywasz oblicze twoie przedemną?
16. Iamci utrapiony, i prawie iuż umieraiący od gwałtu; ponoszę strachy twoie, i trwożę sobą.
17. Powstał przeciwko mnie srogi gniew twóy, a strachy twoie wytraciły mię.
18. Ogarniaią mię iako woda przez cały dzień; obtaczaią mię gromadno.
19. Oddaliłeś odemnie przyiaciela i towarzysza, a znaiomym moim iestem iako w ciemności.
I. Prorok wielbi dobroć i prawdę Bożą na wszystkich rzeczach stworzonych, ale naybardziéy kościołowi Bożemu oświadczoną. II. Przypomina zacne obietnice od Pana Dawidowi i potomstwu iego duchownemu, uczynione. III. O ziszczenie ich prosząc Pana chwali.
1. Nauczaiący (złożony) od Etana[315] Ezrahytczyka.
2. O miłosierdziach Pańskich na wieki śpiewać będę; od narodu do narodu opowiadać będę usty swemi prawdę twoię.
3. Rzekłem bowiem: Miłosierdzie na wieki budowane będzie; na niebiesiech utwierdziłeś prawdę twoię, o któreyś rzekł:
4. Postanowiłem[316] przymierze z wybranym moim; przysiągłem Dawidowi, słudze swemu,
5. Że aż na wieki utwierdzę nasienie twoie, a zbuduię od narodu do narodu stolicę twoię. Sela.
6. Przetoż, Panie! wysławiaią niebiosa cud twóy, i prawdę twoię w zgromadzeniu świętych.
7. Albowiem któż na niebie[317] przyrównany może bydź Panu? kto podobień iest Panu między synami mocarzów?
8. I w zgromadzeniu świętych bardzo iest Bóg straszliwy, a straszny nadewszystkie, którzy są około niego.
9. Panie, Boże zastępów! któż iest iakoś ty, Pan mocny? bo prawda twoia iest około ciebie.
10. Ty panuiesz nad nadętością morską; gdy się podnoszą nawałności[318] iego, ty ie skracasz.
11. Tyś potarł Egipt iako zranionego; mocą ramienia twego rozproszyłeś nieprzyiacioły twoie.
12. Twoieć są niebiosa, twoia téż i ziemia; okrąg świata i pełność iego tyś[319] ugruntował.
13. Tyś stworzył północy i południe; Tabor i Hermon śpiewaią o imieniu twoiém.
14. Ramię twoie mocne iest; można iest ręka twoia, a wywyższona iest prawica twoia.
15. Sprawiedliwość i sąd są gruntem stolicy twoiéy; miłosierdzie i prawda uprzedzaią oblicze twoie.
16. Błogosławiony lud, który zna dźwięk twóy; Panie! w światłości oblicza twego chodzić będą.
17. W imieniu twoiém weselić się będą każdego dnia, a w sprawiedliwości twoiéy wywyższać się będą.
18. Boś ty iest chwała mocy ich, a za wolą twoią wywyższy się róg nasz.
19. Bo od Pana iest tarcza nasza, a od Swiętego Izraelskiego Król nasz.
20. W on czas mówiąc w widzeniu do Swiętego twego rzekłeś: Położyłem ratunek w ręku mocarza, wywyższyłem wybranego z ludu.
21. Znalazłem Dawida,[320] sługę mego; oleykiem świętym moim pomazałem go.
22. Przetoż ręka moia będzie stała przy nim, a ramię moie posili go.
23. Nie uciśnie go nieprzyiaciel, a syn nieprawości nie utrapi go.
24. Bo potrę przed twarzą iego przeciwniki iego, a te, którzy go maią w nienawiści, porażę.
25. Nad to prawda moia i miłosierdzie moie z nim będzie, a w imieniu moiém wywyższony będzie róg iego.
26. I położę na morzu rękę iego, i na rzekach prawicę iego.
27. On wołaiąc rzecze: Tyś oyciec móy, Bóg móy, i skała zbawienia mego.
28. Ia go téż za pierworodnego wystawię, i za wyższego nad Królmi ziemi.
29. Na wieki mu zachowam miłosierdzie moie, a przymierze moie stałe będzie przy nim.
30. I uczynię, że na wieki będzie trwało nasienie iego, a stolica iego iako dni niebios.
31. Ale ieźliby synowie iego opuścili zakon móy, a w sądziech moich nie chodzili;
32. Ieźliby ustawy moie splugawili, a przykazań moich nie przestrzegali:
33. Tedy nawiedzę[321] rózgą przestępstwo ich, a karaniem nieprawość ich.
34. Ale miłosierdzia swego nie odeymę od niego, ani skłamam przeciw prawdzie moiéy.
35. Nie splugawię przymierza mego, a tego, co wyszło z ust moich, nie odmienię.
36. Razem przysiągł przez świętobliwość moię, że nie skłamam Dawidowi,
37. A że nasienie iego zostanie[322] na wieki, a stolica iego iako słońce przedemną;
38. Iako miesiąc będzie utwierdzone na wieki, i iako świadkowie na niebie godnowierni. Sela.
39. Aleś go ty odrzucił i wzgardził; rozgniewałeś się na pomazańca twego.
40. Zrzuciłeś przymierze z sługą twoim; ztrąciłeś na ziemię koronę iego.
41. Roztargałeś wszystkie płoty iego, i basztyś iego rozwalił.
42. Szarpaią go wszyscy, którzy drogą mimo idą; pośmiewiskiem iest i sąsiadom swoim.
43. Wywyższyłeś prawicę przeciwników iego; uweseliłeś wszystkie nieprzyiacioły iego.
44. I ostrze miecza iego stępiłeś, a nie ratowałeś go w bitwie.
45. Zniosłeś ochędostwo iego, a stolicę iego uderzyłeś o ziemię.
46. Ukróciłeś dni młodości iego, a przyodziałeś go hańbą. Sela.
47. Dokądże Panie! na wiekiż się kryć będziesz? także będzie[323] iako ogień pałać zapalczywość twoia?
48. Wspomniże na mię, iako krótki iest wiek móy; azaś próżno stworzył wszystkie syny luzdkie?[324]
49. Któż z ludzi tak żyć może, aby nie oglądał śmierci? któż wyrwie duszę swą z mocy grobu? Sela.
50. Gdzież są litości twoie dawne, o Panie! któreś przysiągł Dawidowi[325] w prawdzie swéy?
51. Wspomni, Panie! na zelżywość sług twoich, a iakom ponosił wzgardę w zanadrzu swém od wszystkich narodów możnych.
52. Panie! iako urągali nieprzyiaciele twoi, iako urągali ścieszkom pomazańca twego.
53. Niech będzie błogosławiony Pan aż na wieki. Amen, Amen.
I. Moyżesz lud Boży uważaniem łaski i przytomności Bożey cieszy, II. Opisuie żywota ludzkiego śmiertelność, przyczynę tego, gniew Boży za grzechy. III. Uskarża się, że mało ludzi swoię kondycyą uważaią. IV. Prosi Boga, aby lud swóy rządził i sprawom iego błgosławił.
1. Modlitwa Moyżesza, męża Bożego.
Panie! tyś bywał ucieczką naszą od narodu do narodu.
2. Pierwéy niżli góry stanęły i niżliś wykształtował ziemię, i okrąg świata, oto zaraz od wieku aż na wieki tyś iest Bogiem.
3. Ty znowu człowieka w proch obracasz, a mówisz: Nawróćcie się synowie ludzcy.
4. Albowiem tysiąc[326] lat przed oczyma twemi są iako dzień wczorayszy, który przeminął, i iako straż nocna.
5. Powodzią porywasz ie; są iako sen, iako trawa, która z poranku roście.
6. Z poranku kwitnie i roście; ale w wieczór bywa pokoszona, i usycha.
7. Albowiem od gniewu twego giniemy, a popędliwością twoią iesteśmy przestraszeni.
8. Położyłeś nieprawości nasze przed sobą, tayne[327] występki nasze przed iasnością oblicza twego.
9. Zkąd wszystkie dni nasze nagle przemiiaią dla gniewu twego; iako słowa niszczeią lata nasze.
10. Dni wieku naszego iest lat siedmdziesiąt, a ieźli kto duższy, lat ośmdziesiąt, a to, co naylepszego w nich, tylko kłopot i nędza, a gdy to pominie, tedy prędko odlatuiemy.
11. Ale któż zna srogość gniewu twego? albo kto boiąc się ciebie zna zapalczywość twoię?
12. Nauczże nas obliczać dni naszych, abyśmy przywiedli serce do mądrości.
13. Nawróćże się, Panie! dokądże odwłaczasz? zlituyże się nad sługami twemi.
14. Nasyćże nas z poranku miłosierdziem twoiém, tak abyśmy wesoło śpiewać i radować się mogli po wszystkie dni nasze.
15. Rozweselże nas według dni, którycheś nas utrapił, według lat, którycheśmy doznali złego.
16. Niech będzie znaczna przy sługach twoich sprawa twoia, a chwała twoia przy synach ich.
17. Niech będzie przyiemność Pana Boga naszego przy nas, a sprawę rąk naszych utwierdź między nami, sprawę rąk naszych utwierdź, Panie!
I. Wszystkich którzy w Bogu ufaią, Prorok cieszy, iż ich Bóg złego uchowa, i Anielską straż pośle. II. Upewnia, że Pan tych, co go miłuią, wyzwoleniem i sławą, modlitew wysłuchaniem, i żywota przedłużeniem ucieszy.
Ten, który mieszka w ochronie Naywyższego, i w cieniu Wszechmocnego przebywać będzie.
2. Rzecze Panu: Nadzieia moia i zamek móy, Bóg móy, w nim nadzieię mieć będę.
3. Onci zaiste wybawi cię z sidła łowczego, i z powietrza nayiadowitszego.
4. Pierzem swém okryie cię, a pod skrzydłami iego bespiecznym będziesz; prawda iego tarczą i puklerzem.
5. Nie ulękniesz się strachu nocnego, ani strzały lataiącéy we dnie;
6. Ani zarazy morowéy, która przechodzi w ciemności, ani powietrza morowego, które zatraca w południe.
7. Padnie po boku twym tysiąc, a dziesięć tysięcy po prawéy stronie twoiéy; ale się do ciebie nie przybliży.
8. Tylko to oczyma twemi obaczysz, a nadgrodę niepobożnych oglądasz.
9. Ponieważeś ty Pana, który iest nadzieią moią, i Naywyższego za przybytek swóy położył,
10. Nie potka cię nic złego, ani iaka plaga przybliży się do namiotu twego.
11. Albowiem Aniołom[328] swoim przykazał o tobie, aby cię strzegli na wszystkich drogach twoich.
12. Na rękach nosić cię będą, byś snadź nie obraził o kamień nogi twoiéy.
13. Po lwie, i po bazylisku deptać będziesz, lwię i smoka podepcesz.
14. Iż się we mnie, mówi Pan, rozkochał, wyrwę go, i wywyższę go, przeto iż poznał imię moie.
15. Będzie mię wzywał, a wysłucham go; Ia z nim będę w utrapieniu, wyrwę go, i uwielbię go.
16. Długością dni nasycę go, i okażę mu zbawienie moie.
I. Upomina do wysławiania Pana dla dziwnego rządu, i niedościgłych spraw iego. II. Otuchę czyni, że sprawiedliwy zakwitnie, i Pana chwalić będzie.
1. Psalm a pieśń na dzień sobotny.
2. Dobra rzecz iest wysławiać Pana, a śpiewać imieniowi twemu, o Naywyższy!
3. Opowiadać z poranku miłosierdzie twoie, i prawdę twoię na każdą noc,
4. Na instrumencie dziesiąci stronach, na lutni, i na harfie z śpiewaniem.
5. Albowiemeś mię rozweselił Panie! sprawami twemi; o sprawach rąk twoich śpiewać będę.
6. O iako wielmożne są sprawy twoie, Panie! bardzo głębokie są myśli twoie.
7. Człowiek bydlęcy nie zna, a głupi nie zrozumiewa tego,
8. Iż wyrastaią niezbożnicy iako ziele, a kwitną wszyscy, którzy czynią nieprawość, aby byli wykorzenieni aż na wieki;
9. Ale ty, o Naywyższy! iesteś Panem na wieki.
10. Albowiem oto, nieprzyiaciele twoi Panie! albowiem oto, nieprzyiaciele twoi zginą; rozproszeni będą wszyscy, którzy czynią nieprawość.
11. Ale róg móy wywyższysz iako[329] iednorożców; pokropiony będę oleykiem świeżym.
12. I uyrzy oko moie nieszczęście tych, co na mię czuhaią; o złośnikach, którzy powstawaią przeciwko mnie, usłyszą uszy moie.
13. Sprawiedliwy iako[330] palma zakwitnie, iako cedr na Libanie rozmnoży się.
14. Wszczepieni w domu Pańskim, w sieniach Boga naszego zakwitną.
15. Nawet i w szędziwości przyniosą owoc, czerstwymi i zielonymi będą;
16. Aby to opowiadano, że uprzeymym iest Pan, skała moia, a że w nim niemasz żadnéy nieprawości.
Proroctwo o królestwie Pana Chrystusowym, w którym wielbi Boga, iż swoich od naiazdów nieprzyiacielskich broni.
Pan[331] króluie, oblekł się w dostoyność; oblekł się Pan w możność, i przepasał się; utwierdził téż okrąg świata, aby się nie poruszył.
2. Utwierdzona iest stolica twoia przed wszystkimi czasy; tyś iest od wieczności.
3. Podniosły rzeki, o Panie! podniosły rzeki szum swóy; podniosły rzeki nawałności swoie.
4. Nad szum wielkich wód, nad mocne wały morskie mocnieyszy iest Pan na wysokości.
5. Swiadectwa twoie są bardzo[332] pewne; świętobliwość, Panie! iest domu twego ozdobą na wieczne dni.
I. Dawid woła Boga na pomstę przeciwko złym, mowy i sprawy ich opisuiąc. II. Upomina, żeby nie szaleli, gdyż Bóg wszystko widzi, słyszy, zrozumiewa, a dobrych, acz ie czasem ku ich dobremu karze, nie opuszcza.
Boże[333] pomst! Panie Boże pomst! roziaśniy się.
2. Podnieś się, o Sędzio wszystkiéy ziemi! a day zapłatę pysznym.
3. Dokądże niepobożni, Panie! dokądże niepobożni radować się będą?
4. Długoż będą świegotać, i hardzie mówić, chlubiąc się wszyscy, którzy czynią nieprawość?
5. Lud twóy, Panie! trzeć, a dziedzictwo twoie trapić?
6. Wdowy i przychodnie mordować? a sierotki zabiiać?
7. Mówiąc: Nie widzi tego Pan, ani tego rozumie Bóg[334] Iakubów?
8. Zrozumiciesz, o wy bydlęcy między ludźmi! a wy szaleni kiedyż zrozumiecie?
9. Izali ten, który szczepił ucho, nie słyszy? i który ukształtował oko, izali nie widzi?
10. Izali ten, który ćwiczy narody, nie będzie karał? który uczy człowieka umieiętności.
11. Pan zna myśli ludzkie, iż są[335] szczerą marnością.
12. Błogosławiony iest mąż, którego ty ćwiczysz, Panie! a zakonu twego uczysz go.
13. Abyś mu sprawił pokóy od złych dni, ażby był wykopany dół niezbożnikowi.
14. Albowiem nie opuści Pan ludu swego, a dziedzictwa swego nie zaniecha.
15. Ale aż ku sprawiedliwości obróci się sąd, a za nim wszyscy serca uprzeymego.
16. Któżby się był zastawił za mną przeciwko złośnikom? ktoby się był uiął o mię przeciwko tym, którzy czynią nieprawość?
17. By mi był Pan nie przybył na pomoc, małoby była nie mieszkała dusza moia w milczeniu.[336]
18. Iużem był rzekł: Zachwiała się noga moia; ale miłosierdzie twoie, o Panie! zatrzymało mię.
19. W wielkości utrapienia mego, we wnętrznościach moich, pociechy twoie rozweselały duszę moię.
20. Izali z tobą towarzyszy stolica nieprawości tych, którzy stanowią krzywdę miasto prawa?
21. Którzy się zbieraią przeciwko duszy sprawiedliwego, a krew niewinną potępiaią?
22. Ale Pan iest twierdzą moią, a Bóg móy skałą dufności moiéy.
23. Onci obróci na nie nieprawość ich, a dla złości ich wytraci ie; wytraci ie Pan, Bóg nasz.
I. Dawid Izraelczyki upomina, aby Pana z wielmożności, z rządu wszystkich rzeczy, i z łaskawego do siebie wezania, wielbili. II. Od nieposłuszeństwa i uporu ie odwodzi.
Póydźcież, śpiewaymy Panu; wykrzykaymy skale zbawienia naszego.
2. Uprzedźmy oblicze iego z chwałą; psalmy mu śpiewaymy.
3. Albowiem Pan iest Bóg wielki, i Król wielki nadewszystkie bogi.
4. W iegoż rękach są głębokości ziemi, i wierzchy gór iego są.
5. Iegoż iest morze, bo ie on uczynił; i ziemia, którą ręce iego ukształtowały.
6. Póydźcie, kłaniaymy się, a upadaymy przed nim; klękaymy przed Panem, stworzycielem naszym.
7. Onci iest zaiste Bóg nasz, a myśmy lud pastwiska iego, i owce rąk iego. Dziś, ieźli[337] głos iego usłyszycie,
8. Nie zatwardzaycież serca swego, iako w Meryba, a iako czasu kuszenia na puszczy.
9. Kiedy mię kusili oycowie wasi, doświadczylić mię, i widzieli sprawy moie.
10. Przez czterdzieści[338] lat miałem spór z tym narodem, i rzekłem: Lud ten błądzi sercem, a nie poznali dróg moich;
11. Którymem przysiągł[339] w popędliwości moiéy, że nie wnidą do odpoczynienia mego.
Wszystkich wiernych z Żydów i z Poganów do ustawicznéy Chrystusa Pana chwały upomina, dla tego, iż on iest Bogiem prawdziwym, i iest postanowiony sędzią wszystkiego świata.
Spiewaycie[340] Panu pieśń nową; śpiewaycie Panu wszystka ziemio.
2. Spiewaycież Panu dobrorzeczcie imieniowi iego, opowiadaycie ode dnia do dnia zbawienie iego.
3. Opowiadaycie między narody chwałę iego, między wszystkimi ludźmi cuda iego.
4. Albowiem wielki Pan i wszelkiéy chwały godny, i straszliwy iest nad wszystkie bogi.
5. Wszyscy bowiem bogowie narodów są bałwani; ale Pan niebiosa uczynił.
6. Zacność i ochędostwo przed obliczem iego, moc i piękność w świątnicy iego.
7. Oddaycie Panu pokolenia narodów, oddaycie Panu chwałę i moc.
8. Oddaycie Panu chwałę imienia iego; przynieście dary, a wnidźcie do sieni iego.
9. Kłaniaycie się Panu w ozdobie świętobliwości; niech się lęka oblicza iego wszystka ziemia.
10. Powiadaycie między Pogany: Pan króluie, a że i krąg świata utwierdzony będzie, tak aby się nie poruszył, a iż będzie sądził ludzi w sprawiedliwości.[341]
11. Niech się weselą niebiosa, a niech pląsa ziemia; niech zaszumi morze, i co w nim iest.
12. Niech pląsaią pola, i wszystko co iest na nich; tedy niech wykrzykaią wszystkie drzewa leśne.
13. Przed obliczem Pańskiém; boć idzie, idzie zaiste, aby sądził[342] ziemię. Będzie sądził okrąg świata w sprawiedliwości, a narody w prawdzie swoiéy.
I. Szerokość i sławę królestwa Mesyaszowego opisuie, stosuiąc do niego chwałę onę, w któréy Bóg zakon podawał. II. Naucza, że on miał bałwochwalstwo zhańbić, kościół swóy weselem napełnić, i dusze wiernych z rąk nieprzyiacielskich wydrzeć.
Pan króluie; wyskakuy ziemio, a wesel się mnóstwo wysep.
2. Obłok i ciemność około niego; sprawiedliwość i sąd są gruntem stolicy iego.
3. Ogień przed obliczem iego idzie, a zapala w okoł nieprzyiacioły iego.
4. Błyskawice iego oświecaią okrąg świata, co widząc ziemia zadrzała.
5. Góry iako wosk rozpływaią się przed obliczem Pańskiém, przed obliczem Pana wszystkiéy ziemi.
6. Niebiosa opowiadaią[343] sprawiedliwość iego, a wszyscy narodowie oglądaią chwałę iego.
7. Niechże będą[344] zawstydzeni wszyscy, którzy służą obrazom, którzy się chlubią w bałwanach; kłaniaycież mu się wszyscy bogowie.
8. To usłyszawszy Syon rozweseli się, a radować się będą córki Iudskie dla sądów twoich, Panie!
9. Albowiemeś ty Pan naywyższy na wszystkiéy ziemi, a bardzoś wywyższony nad wszystkie bogi.
10. Wy, którzy miłuiecie[345] Pana, mieycie złe w nienawiści; on strzeże świętych swoich, a z ręki niepobożnych wyrywa ie.
11. Światłości nasiano sprawiedliwemu, a radości tym, którzy są uprzeymego serca.
12. Weselcie się sprawiedliwi w Panu, a wysławiaycie pamiątkę świętobliwości iego.
I. Triumf Pana Iezusa sławić każe, który mocą własną sobie i swym zbawienie sprawił, i Ewangielią narodom obiawił. II. Upomina, żeby mu świat chwałę oddał.
1. Psalm.
Spiewaycie Panu pieśń[346] nową, bo dziwne rzeczy uczynił; dopomogła mu prawica iego, i ramię[347] świętobliwości iego.
2. Obiawił Pan[348] zbawienie swoie; przed oczyma Poganów oznaymił sprawiedliwość swoię.
3. Wspomniał na miłosierdzie swoie, i na prawdę swoię przeciw domowi Izraelskiemu; oglądały wszystkie granice ziemi zbawienie Boga naszego.
4. Spiewayże Panu wszystka ziemio; wykrzykaycie, a weselcie się, i śpiewaycie.
5. Graycie Panu na harfie; na harfie głosem przyśpiewuiąc.
6. Na trąbach i na kornetach krzykliwych głos wydawaycie przed Królem i Panem.
7. Niech zaszumi morze, i co w nim iest, okrąg świata, i mieszkaiący na nim.
8. Rzeki niech klaskaią rękoma; góry wespół niech się rozraduią
9. Przed Panem, bo idzie sądzić[349] ziemię. On będzie sądził okrąg świata w sprawiedliwości i narody w prawości.
I. Izraelczyki upomina, aby Pana dla Duchownego królestwa iego, które między nie wysławił, chwalili. II. Każe im o zachowanie tegoż królestwa prosić.
Pan króluie, niechże zadrzą narodowie; siedzi między Cherubinami, niechże się poruszy ziemia.
2. Pan na Syonie wielki, a wywyższony nad wszystkie narody.
3. Niech wysławiaią imię twoie wielkie i straszne; albowiem święte iest.
4. Moc zaiste królewska miłuie sąd; albowiemeś ty ustanowił prawa; sąd i sprawiedliwość w Iakubie ty wykonywasz.
5. Wywyższaycie Pana Boga naszego, a kłaniaycie się u podnóżka nóg iego; bo święty iest.
6. Moyżesz i Aaron między Kapłany iego, a Samuel między wzywaiącymi imienia iego wołali do[350] Pana, a on ich wysłuchał.
7. W słupie obłokowym[351] mówił do nich; a gdy strzegli świadectw iego i ustaw, które im podał,
8. Panie, Boże nasz! tyś ie wysłuchywał; Boże! bywałeś im miłościwym, i gdyś ie karał dla występków ich.
9. Wywyższaycie Pana, Boga naszego, a kłaniaycie się na górze świętéy iego; albowiem święty iest Pan, Bóg nasz.
I. Wszystkich ludzi do wysławiania Boga pobudza II. dla tego, iż on nas stworzył, odkupił, i za swoie owieczki przyiął.
1. Psalm dla dziękczynienia.
Wykrzykaycie Panu wszystka ziemio!
2. Służcie[352] Panu z weselem, przychodźcie przed oblicze iego z radością,
3. Wiedzcież, żeć Pan iest Bogiem; on uczynił nas, a nie my samych siebie, abyśmy byli ludem[353] iego, i owcami pastwiska iego.
4. Wnidźcież w bramy iego z wysławianiem, a do sieni iego z chwałami; wysławiaycież go, dobrorzeczcież imieniowi iego;
5. Albowiem dobry iest[354] Pan, na wieki trwa miłosierdzie iego, a od narodu aż do narodu prawda iego.
Dawid śluby Bogu czyni, że zostawszy Królem, chce go wielbić, i onemu służąc, prawéy drogi naśladować, przewrótnę odrzucać, pysznych, zdrayców i kłamców nie cierpieć, a w wiernych się kochać.
1. Psalm samego Dawida.
O miłosierdziu i o sądzie śpiewać będę; tobie, o Panie! śpiewać będę.[355]
2. Ostrożnym będę na drodze uprzeyméy, kiedy przyydziesz do mnie; będę chodził ustawicznie w szczerości serca mego, w domu moim.[356]
3. Nie położę przed oczy moie złéy rzeczy; każdą sprawę występników[357] mam w nienawiści, a nie chwyci się mnie.
4. Serce przewrotne[358] odstąpi odemnie, a o złe nie będę dbał.
5. Tego, który[359] potaiemnie obmawia bliźniego swego, wytnę; oczu wyniosłych, i serca nadętego nie będę mógł cierpieć.
6. Oczy moie obrócone będą na prawdomowne w ziemi, aby siadali zemną; kto chodzi drogą uprzeymą, ten mi służyć będzie.
7. Nie będzie mieszkał w domu moim[360] zdrayca; ten, który mówi kłamstwo, nie ostoi się przed oczyma memi.
8. Co poranek tracić będę wszystkie niezbożne na ziemi, abym tak wykorzenił z miasta Pańskiego wszystkie, którzy czynią nieprawość.
I. Lud Boży do Boga wołaiąc, Babilońskie ciężkości onemu przekłada. II. Cieszy się, że Bóg ma godzineczkę, któréy ie wybawi. III. Proźbę czyni, żeby ich do końca nie niszczył.
1. Modlitwa utrapionego, gdy będąc w ucisku przed Panem wylewa żądość swoię.
2. Panie! wysłuchay[361] modlitwę moię, a wołanie moie niechay przyydzie do ciebie.
3. Nie ukryway[362] oblicza twego przedemną; w dzień ucisku mego nakłoń ku mnie ucha twego; w dzień, którego cię wzywam, prędko mię wysłuchay.
4. Albowiem niszczeią iako dym dni moie, a kości moie iako ognisko wypalone są.
5. Porażone iest iako trawa, i uwiędło serce moie, tak żem zapomniał ieść chleba swego.
6. Od głosu wzdychania mego przylgnęły kości moie do ciała mego.
7. Stałem się podobnym pelikanowi na puszczy; iestem iako puhacz na pustyniach.
8. Czuię, a iestem iako wróbel samotny na dachu.
9. Przez cały dzień urągaią mi nieprzyiaciele moi, a naśmiewcy moi przeklinaią mię.
10. Bo iadam popiół iako chléb, a napóy móy mieszam ze łzami,
11. Dla rozgniewania twego, i dla zapalczywości gniewu twego; albowiem podniosłszy mię porzuciłeś mię.
12. Dni moie są iako cień[363] nachylony, a iam iako trawa uwiądł;
13. Ale ty, Panie! trwasz na wieki, a pamiątka twoia od narodu do narodu.
14. Ty powstawszy zmiłuiesz się nad Syonem; boć czas, żebyś się zlitował nad nim, gdyż przyszedł czas[364] naznaczony.
15. Albowiem upodobało się sługom twoim kamienie iego, i nad prochem iego zmiłuią się;
16. Aby się bali Poganie imienia Pańskiego, a wszyscy Królowie ziemscy chwały twoiéy,
17. Gdy pobuduie Pan Syon, i okaże się w chwale swoiéy;
18. Gdy weyrzy na modlitwę poniżonych, nie gardząc modlitwą ich.
19. To zapiszą dla narodu potemnego, a lud, który ma bydź stworzony, chwalić będzie Pana.
20. Że weyrzał z wysokości świątnicy swoiéy, że z nieba na ziemię poyrzał;
21. Aby wysłuchał wzdychania więźniów, i rozwiązał na śmierć skazane;
22. Aby opowiadali na Syonie imię Pańskie, a chwałę iego w Ieruzalemie,
23. Gdy się pospołu zgromadzą narodowie i królestwa, aby służyły Panu.
24. Utrapił w drodze siłę moię, ukrócił dni moich;
25. Ażem rzekł: Boże móy! nie bierz mię w połowie dni moich; od narodu bowiem aż do narodu trwaią lata twoie,
26. I pierwéy niżeliś założył ziemię i niebiosa dzieło rąk twoich.
27. One[365] pominą, ale ty zostawasz; wszystkie te rzeczy iako szata zwiotszeią, iako odzienie, odmienisz ie, i odmienione będą.
28. Ale ty tenżeś zawżdy iest, a lata twoie nigdy nie ustaną.
29. Synowie sług twoich u ciebie mieszkać będą, a nasienie ich zmocni się przed tobą.
Prorok wylicza dobrodzieystwa Pańskie. I. Własne: że mu Bóg grzéchy odpuścił, w zeszłości wieku czerstwości użyczył. II. Pospolite: że się podeymuie ukrzywdzonych, wolą swą ludowi obiawił, iest miłosierny, i złości iako oyciec dziatkom odpuszcza. III. Naucza, że go czcić powinne woyska Anielskie, do czego i duszę swą pobudza.
1. Psalm Dawidów.
Błogosław duszo moia Panu, i wszystkie wnętrzności moie imieniowi iego świętemu.
2. Błogosławże duszo moia Panu, a nie zapominay wszystkich dobrodzieystw iego.
3. Który odpuszcza wszystkie nieprawości twoie; który uzdrawia wszystkie choroby twoie;
4. Który wybawia od śmierci żywot twóy; który cię koronuie miłosierdziem i wielką litością;
5. Który nasyca dobrém usta twoie, a odnawia iako orła młodość twoię.
6. Pan czyni co sprawiedliwego iest, i sądy wszystkim uciśnionym.
7. Oznaymił drogi swe Moyżeszowi, a synom Izraelskim sprawy swoie.
8. Miłosierny[366] i litościwy iest Pan, nierychły do gniewu, i wielkiego miłosierdzia.
9. Nie będzie się na wieki wadził, ani gniewu wiecznie chował.
10. Nie według grzéchów naszych obchodzi się z nami, ani według nieprawości naszych odpłaca nam.
11. Albowiem iako są niebiosa wysokie nad ziemią, tak iest utwierdzone miłosierdzie iego nad tymi, którzy się go boią.
12. A iako daleko iest wschód od zachodu, tak daleko oddalił od nas przestępstwa nasze.
13. Iako ma litość oyciec nad dziatkami, tak ma litość Pan nad tymi, którzy się go boią.
14. Onci zaiste zna, cośmy za ulepienie; pamięta, żeśmy prochem.
15. Dni człowiecze są iako[367] trawa, a iako kwiat polny, tak kwitnie;
16. Gdy nań wiatr powienie, aliści go niemasz, ani go więcéy pozna mieysce iego.
17. Ale miłosierdzie Pańskie od wieków aż na wieki nad tymi, którzy się go boią, a sprawiedliwość iego nad syny synów,
18. Którzy strzegą przymierza iego, i pamiętaią na przykazania iego, aby ie czynili.
19. Pan na niebiesiech utwierdził stolicę; a królestwo iego nad wszystkimi panuie.
20. Błogosławciesz Panu Aniołowie iego mocni w sile którzy czynicie rozkazania iego, posłusznymi będąc głosowi słowa iego.
21. Błogosławcie Panu wszystkie woyska iego, słudzy iego, którzy czynicie wolą iego.
22. Błogosławcie Panu wszystkie sprawy iego, na wszystkich mieyscach panowania iego. Błogosław, duszo moia! Panu.
I. Dawid pobudziwszy duszę swą do uważania maiestatu Bożego, wszystkich rzeczy stworzonych początek i opatrowanie szeroko opisuie, II. chwałę za to Bogu wieczną obiecuie.
Błogosław, duszo moia! Panu. Panie, Boże móy! wielceś iest wielmożnym; chwałę i ozdobę przyoblokłeś.
2. Przyodziałeś się[368] światłością iako szatą; rociągnąłeś[369] niebiosa iako oponę.
3. Któryś zasklepił na wodach[370] pałace swoie; który używasz obłoków miasto wozów; który chodzisz na skrzydłach wiatrowych;
4. Który czynisz duchy posłami[371] swymi; ty czynisz sługi swe ogniem pałaiącym.
5. Ugruntowałeś ziemię na słupach iéy, tak że się nie poruszy na wieki wieczne.
6. Przepaścią iako szatą przyodziałeś ią był, tak że wody stały nad górami.
7. Na zgromienie twoie rozbiegły się, a na głos pogromu twego prędko zuciekały.
8. Wystąpiły góry, zniżyły się doliny na mieysce, któreś im założył.
9. Zamierzyłeś im[372] kres, aby go nie przestępowały, ani się wracały na okrycie ziemi.
10. Który wypuszczasz źrzódła po dolinach, aby płynęły między górami.
11. A napóy dawały wszystkiemu zwierzowi polnemu; a z nich gaszą leśni osłowie pragnienie swoie.
12. Przy nich mieszka ptastwo niebieskie, a z pośrzód gałązek głos wydawa.
13. Który pokrapiasz góry z pałaców swoich, aby się z owoców spraw twoich nasycała ziemia.
14. Za twoią sprawą[373] roście trawa dla bydła, a zioła na pożytek człowieczy; ty wywodzisz chléb z ziemi.
15. I wino, które uwesela[374] serce człowiecze, od którego się lśni twarz iako od oleiu; i chléb, który zatrzymywa żywot ludzki.
16. Nasycone bywaią i drzewa Pańskie, i cedry Libanu, których nasadził;
17. Na których ptacy gniazda swe maią, i bocian na iedlinach ma dom swóy.
18. Góry wysokie dzikim kozom, a skały są ucieczką królikom.
19. Uczynił miesiąc[375] dla pewnych czasów, a słońce zna zachód swóy.
20. Przywodzisz ciemność, i bywa noc, w którą wychodzą wszystkie zwiérzęta leśne.
21. Lwięta ryczą do łupu, i szukaią od Boga pokarmu swego.
22. Lecz gdy słońce wznidzie, zaś[376] się zgromadzaią, i w iamach swoich kładą się.
23. Tedy wychodzi człowiek do roboty swoiéy, i do pracy swoiéy aż do wieczora.
24. O iakoż wielkie są[377] sprawy twoie, Panie! te wszystkie mądrześ uczynił, a napełniona iest ziemia bogactwem twoiém.
25. W morzu zaś wielkim i bardzo szerokiém, tam są płazy, którem niemasz liczby, i zwiérzęta małe i wielkie.
26. Po nim okręty przechodzą, i wieloryb, któregoś ty stworzył, aby w nim igrał.
27. Wszystko to na cię[378] oczekiwa, abyś im dał pokarm czasu swego.
28. Gdy im dawasz, zbieraią; gdy otwierasz rękę twoię, nasycone bywaią dobremi rzeczami.
29. Lecz gdy ukrywasz oblicze twoie, trwożą sobą; gdy odbierasz ducha ich, giną, i w proch się swóy obracaią.
30. Gdy wysyłasz ducha twego, stworzone bywaią, i odnawiasz oblicze ziemi.
31. Niechayże będzie chwała Pańska na wieki; niech się rozweseli Pan w sprawach swoich.
32. On gdy weyrzy na ziemię, zadrzy; dotknie się gór, a zakurzą się.
33. Będę śpiewał Panu za żywota mego; będę śpiewał Bogu memu, póki mię stawa.
34. O nim będzie wdzięczna mowa moia, a ia się rozweselę w Panu.
35. Oby byli wytraceni grzesznicy z ziemi, a niezbożnych aby iuż nie było! Błogosław, duszo moia! Panu. Halleluiah.
I. Izraelczyki do wdzięczności przeciw Bogu i szukania łaski iego wzywa. II. dla tego, iż z nimi przymierze uczynił, a nieprzyiacioły ich pokarał, i inne im dobrodzieystwa pokazał.
Wysławiaycie[379] Pana; ogłaszaycie imię iego; opowiadaycie między narody sprawy iego.
2. Spiewaycie mu, śpiewaycie mu psalmy, rozmawiaycie o wszystkich cudach iego.
3. Chlubcie się imieniem świętém iego; niech się weseli serce szukaiących Pana.
4. Szukaycież Pana i mocy iego; szukaycie oblicza iego zawsze.
5. Przypominaycie sobie dziwy iego, które czynił, cuda iego i sądy ust iego,
6. Wy nasienie Abrahama, sługi iego! Wy synowie Iakubowi, wybrani iego!
7. Onci iest Pan Bóg nasz, po wszystkiéy ziemi sądy iego.
8. Pamięta wiecznie na przymierze swoie: na słowo, które przykazał aż do tysiącznego pokolenia;
9. Które postanowił[380] z Abrahamem, i na przysięgę swą[381] uczynioną Izaakowi.
10. Bo ie postanowił Iakubowi[382] za ustawę, a Izraelowi za umowę wieczną,
11. Mówiąc: Tobie dam ziemię[383] Chananeyską za sznur dziedzictwa waszego;
12. Kiedy ich był mały poczet, prawie mały poczet, a ieszcze w niéy byli przychodniami.
13. Przechodzili zaiste od narodu do narodu, a z królestwa do innego ludu;
14. Nie dopuszczał nikomu; aby im miał krzywdę czynić; nawet[384] karał dla nich i Króle, mówiąc:
15. Nie tykaycie[385] pomazańców moich, a prorokom moim nie czyńcie nic złego.
16. Gdy przywoławszy głodu[386] na ziemię, wszystkę podporę chleba pokruszył.
17. Posłał[387] przed nimi męża, który był za niewolnika przedany, to iest[388] Iózefa;
18. Którego nogi pętami trapili,[389] a żelazo ścisnęło ciało iego,
19. Aż do onego czasu, gdy się o nim wzmianka stała; mowa Pańska doświadczała go.
20. Posławszy[390] Król kazał go puścić; ten, który panował nad narody, wolnym go uczynił.
21. Postanowił go[391] Panem domu swego, i Książęciem nad wszystką dzierzawą swoią,
22. Aby władał i Książęty iego według zdania duszy swoiéy, i starców iego mądrości nauczał.
23. Potym wszedł Izrael do Egiptu, a Iakub był gościem w ziemi Chamowéy;[392]
24. Gdzie rozmnożył Bóg lud swóy[393] bardzo, i uczynił go możnieyszym nad nieprzyiacioły iego.
25. Odmienił serce[394] ich, iż mieli w nienawiści lud iego, a zmyślali zdrady przeciw sługom iego.
26. Posłał Moyżesza,[395] sługę swego, i Aarona, którego obrał;
27. Którzy im przedłożyli słowa[396] znaków iego, i cuda w ziemi Chamowéy.
28. Posłał ciemności,[397] i zaćmiło się, a nie byli odpornymi słowu iego.
29. Obrócił wody ich w krew, a pomorzył ryby w nich.[398]
30. Wydała ziemia ich mnóstwo[399] żab, i były w pałacach Królów ich.
31. Rzekł, a przyszła rozmaita[400] mucha, i mszyce we wszystkich granicach ich.
32. Dał grad miasto[401] deszczu, ogień palący na ziemię ich.
33. Także potłukł winnice ich, i figi ich, a pokruszył drzewa w granicach ich.
34. Rzekł, a przyszła szarańcza,[402] i chrząszczów niezliczone mnóstwo;
35. I pożarły wszelkie ziele w ziemi ich, a poiadły urodzaie ziemi ich.
36. Nawet pobił wszystko pierworodztwo[403] w ziemi ich, początek wszystkiéy siły ich.
37. Tedy ie wywiódł ze śrebrem[404] i ze złotem, a nie był nikt słaby między pokoleniem ich.
38. Radował się[405] Egipt, gdy oni wychodzili; albowiem był przypadł na nie strach ich.
39. Rozpostarł obłok[406] na okrycie ich, a ogień na oświecanie nocy.
40. Na żądanie ich przywiódł przepiórki,[407] a chlebem niebieskim nasycił ie.
41. Otworzył skałę, wypłynęły wody, a płynęły po suchych mieyscach iako rzeka.[408]
42. Albowiem wspomniał na słowo świętobliwości swoiéy, które rzekł do Abrahama, sługi[409] swego.
43. Przetoż wywiódł lud swóy z weselem, a z śpiewaniem wybrane swoie.
44. I podał im ziemię Poganów, a posiedli prace narodów,
45. Aby zachowali ustawy iego, a prawa iego przestrzegali. Halleluiah.
I. Wierni Żydowie Bogu za niewymowne dobrodzieystwa iego dziękuią. II. Proszą, żeby się zbawieniem iego ucieszyć mogli. III. Swoie, i przodków swoich występki, w Egipcie, na puszczy i w ziemi Chananeyskiéy popełnione, wyznawaią.
1. Halleluiah.
Wysławiaycie[410] Pana; albowiem dobry, albowiem na wieki miłosierdzie iego.
2. Któż wysłowi niezmierną moc Pańską, a wypowie wszystkę chwałę iego?
3. Błogosławieni, którzy strzegą sądu, a czynią sprawiedliwość na każdy czas.
4. Pamiętay na mię, Panie! dla miłości ku ludowi swemu, nawiedźże mię zbawieniem swoiém.
5. Abym używał dobrego z wybranymi twoimi, a weselił się w radości narodu twego, i chlubił się wespół z dziedzictwem twoiém.
6. Zgrzeszyliśmy z oycy[411] swymi; niesprawiedliwieśmy czynili, i nieprawość popełniali.
7. Oycowie nasi w Egipcie nie zrozumieli cudów twoich, ani pamiętali na wielkość miłosierdzia twego; ale[412] odpornymi byli przy morzu czerwoném.
8. A wszakże ie wyswobodził dla imienia swego, aby oznaymił moc swoię.
9. Bo zgromił[413] morze czerwone, i wyschło, a przewiódł ie przez przepaści, iako przez puszczą.
10. A tak zachował ie od ręki tego, który ie miał w nienawiści, a wykupił ie z ręki nieprzyiacielskiéy.
11. W tym okryły wody[414] tych, którzy ie ciążyli; nie został ani ieden z nich.
12. A choć uwierzyli[415] słowom iego, i wysławiali chwałę iego;
13. Przecię prędko[416] zapomnieli na sprawy iego, i nie czekali na rady iego.
14. Ale zięci będąc chciwością[417] na puszczy kusili Boga na pustyniach.
15. I dał im czego żądali, a wszakże przepuścił suchoty[418] na nie.
16. Zatym gdy się wzruszyli[419] zawiścią przeciw Moyżeszowi w obozie, i przeciw Aaronowi; świętemu Pańskiemu,
17. Otworzyła się[420] ziemia, i pożarła Datana, i okryła rotę Abironowę,
18. I zapalił się ogień[421] na zebranie ich; płomień spalił niepobożne.
19. Sprawili i cielca[422] na Horebie, i kłaniali się bałwanowi litemu.
20. I odmienili chwałę swą w podobieństwo wołu, iedzącego trawę.
21. Zapomnieli na Boga, wybawiciela swego, który czynił wielkie rzeczy w Egipcie;
22. Rzeczy dziwne w ziemi Chamowéy, rzeczy straszne przy morzu czerwoném.
23. Przetoż rzekł, że ie chciał wytracić, gdyby się był Moyżesz, wybrany iego, nie stawił[423] w oném rozerwaniu przed nim, a nie odwrócił popędliwości iego, aby ich nie tracił.
24. Wzgardzili téż ziemią pożądaną, nie wierząc słowu iego.[424]
25. I szemrząc w namieciech swoich, nie byli posłuszni głosowi Pańskiemu.
26. Przetoż podniósł rękę swoię[425] przeciwko nim, aby ie pobił na puszczy;
27. A żeby rozrzucił nasienie ich między Pogany, i rozproszył ie po ziemiach.
28. Zprzęgli się téż byli z bałwanem[426] Baalfegorem, a iedli ofiary umarłych.
29. A tak draznili Boga sprawami swemi, że się na nie oborzyła[427] plaga;
30. Aż się zastawił[428] Finees, a pomstę uczynił, i rozerwana iest ona plaga;
31. Co mu poczytano ku sprawiedliwości od narodu do narodu, aż na wieki.
32. Znowu go byli wzruszyli do gniewu u wód Meryba, tak iż się źle działo i z Moyżeszem[429] dla nich.
33. Albowiem rozdrażnili ducha iego, że wyrzekł co niesłuszna[430] usty swemi.
34. Nad to nie wytracili onych narodów, o których im był Pan[431] powiedział.
35. Ale pomięszawszy się z onymi narodami, nauczyli się spraw ich:[432]
36. I służyli bałwanom ich, które im były sidłem.
37. Albowiem diabłom ofiarowali[433] syny swoie, i córki swoie,
38. I wylewali krew niewinną, krew synów swoich, i córek swoich, które ofiarowali bałwanom rytym Chananeyskim, tak że splugawiona była ziemia oném krwi rozlaniem.
39. I zmazali się sprawami swemi, a cudzołożyli wynalazkami swymi,
40. Przetoż zapaliwszy się Pan w popędliwości przeciw ludowi swemu, obrzydził sobie dziedzictwo swoie,
41. I podał ie w ręce Poganom; a panowali nad nimi, którzy ie mieli w nienawiści;
42. I uciskali ie nieprzyiaciele ich, tak że poniżeni byli pod ręką ich.
43. Częstokroć ie[434] wybawiał; wszakże go oni wzruszali do gniewu radami swemi, zaczym poniżeni byli dla nieprawości swoich.
44. A wszakże weyrzał na ucisk ich, i usłyszał wołanie ich.
45. Bo sobie wspomniał na przymierze[435] swoie z nimi, a żałował tego według wielkiéy litości swoiéy.
46. Tak że im ziednał miłosierdzie przed oczyma wszystkich, którzy ie byli poimali.
47. Wybawże nas, Panie, Boże nasz! a zgromadź nas[436] z tych Poganó, abyśmy wysławiali imię świętobliwości twoiéy, a chlubili się w chwale twoiéy.
48. Błogosławiony Pan, Bóg Izraelski, od wieków aż na wieki; na co niech rzecze wszystek lud: Amen, Halleluiah.
I. Upomina wszystkich do wielbienia Boga. II. Bo on ludzi z wygania[437] i nędzy, i więzienia, z chorób, i z niebespieczeństwa morskiego wybawia. III. Uskarza się, że mało tych, którzyby sprawy Bożéy mądrze uważali.
Wysławiaycie[438] Pana; albowiem dobry; albowiem na wieki miłosierdzie iego.
2. Niech o tym powiedzą ci, których odkupił Pan, iako ie wykupił z ręki nieprzyiacielskiéy,
3. A zgromadził ie z ziem, od wschodu i od zachodu, od północy i od morza.
4. Błądzili po puszczy, po pustyni bezdrożnéy; miasta dla mieszkania nie znayduiąc,
5. Byli głodnymi i pragnącymi, aż w nich omdlewała dusza ich.
6. A gdy wołali do Pana w utrapieniu swoiém, z ucisku ich wyrywał ie;
7. I prowadził ie drogą prostą, aby przyszli do miasta, w którémby mieszkali.
8. Niechayże wysławiaią przed Panem miłosierdzie iego, a dziwne sprawy iego przed syny ludzkimi.
9. Iż napoił duszę pragnącą, a duszę zgłodniałą napełnił dobrami.
10. Którzy siedzą w ciemności i w cieniu śmierci, ściśnieni będąć nędzą i żelazem.
11. Przeto że byli odpornymi wyrokom Bożym, a radą Naywyższego pogardzili,
12. Dla czego poniżył biedą serce ich, upadli, a nie był, ktoby ratował.
13. A gdy wołali do Pana w utrapieniu swoiém, z ucisków ich wybawiał ie.
14. Wywodził ie z ciemności, i z cienia śmierci, a zwiąski ich potargał.
15. Niechayże wysławiaią przed Panem miłosierdzie iego, a dziwne sprawy iego przed syny ludzkimi.
16. Przeto że kruszy bramy miedziane, a zawory żelazne rąbi.
17. Szaleni dla drogi przewrotności swoiéy, i dla nieprawości swéy utrapieni bywaią.
18. Wszelki pokarm brzydzi[439] sobie dusza ich, aż się przybliżaią do bram śmierci.
19. Gdy wołaią do Pana w utrapieniu swoiém, z ucisków ich wybawia ie.
20. Posyła słowo swe, i uzdrawia ie, a wybawia ie z grobu.
21. Niechayże wysławiaią przed Panem miłosierdzie iego, a dziwne sprawy iego przed syny ludzkimi;
22. I ofiaruiąc ofiary chwały, niech opowiadaią sprawy iego z wesołém śpiewaniem.
23. Którzy się pławią na morzu w okrętach, pracuiący na wodach wielkich.
24. Cić widywaią sprawy Pańskie, i dziwy iego na głębi.
25. Iako iedno rzecze, wnet powstanie wiatr gwałtowny, a podnoszą się nawałności morskie.
26. Wstępuią aż ku niebu, i zaś zstępuią do przepaści, tak iż się dusza ich w niebespieczeństwie rozpływa.
27. Bywaią miotani, a potaczaią się iako piiany, a wszystka umieiętność ich niszczeie.
28. Gdy wołaią do Pana w utrapieniu swoiém, z ucisków ich wybawia ie.
29. Obraca burze w ciszą, tak że umilkną nawałności ich.
30. I weselą się, że ucichło; a tak przywodzi ie do portu pożądanego.
31. Niechayże wysławiaią przed Panem miłosierdzie iego, a dziwne sprawy iego przed syny ludzkimi.
32. Niech go wywyższaią w zgromadzeniu ludu, a w radzie starców niechay go chwalą.
33. Obraca rzeki w pustynią, a potoki wód w suszą;
34. Ziemię urodzayną obraca w niepłodną dla złości tych, którzy w niéy mieszkaią.
35. Pustynie obraca[440] w ieziora, a ziemię suchą w strumienie wód.
36. I osadza w nich głodne, aby zakładali miasta ku mieszkaniu;
37. Którzy posiewaią pole, a sadzą winnice, i zgromadzaią sobie pożytek z urodzaiu.
38. Takci im on błogosławi, że się bardzo rozmnażaią, a dobytku ich nie umnieysza.
39. Ale podczas umnieyszeni i poniżeni bywaią okrucieństwem, nędzą, i utrapieniem,
40. Gdy wylewa wzgardę[441] na Książęta, dopuszczaiąc, aby błądzili[442] po puszczy bezdrożnéy.
41. Onci nędznego[443] z utrapienia podnosi, i rozmnaża rodzinę iego iako trzodę.
42. To widząc uprzeymi rozweselą się[444], a wszelka nieprawość zatka[445] usta swe.
43. Ale któż iest tak mądry, aby to upatrował, i wyrozumiewał wszystkie litości Pańskie?
I. Dawid Bogu dziękuie, iż go na królestwo wsadził. II. O zupełne otrzymanie królestwa prosi dla chwały Bożéy, i wybawienia ludu. III. Krainy, które ieszcze ponieść miał, wylicza.
1. Pieśń psalmu samego Dawida.
2. Gotowe iest serce[446] moie, Boże! śpiewać i wysławiać cię będę, także i chwała moia.
3. Ocućże się lutnio i harfo, gdy na świtaniu powstawam.
4. Wysławiać cię będę między ludźmi, Panie! a będęć śpiewał między narody.
5. Albowiem większe iest nad niebiosa miłosierdzie[447] twoie, i aż pod obłoki prawda twoia.
6. Wywyszże się nad niebiosa, o Boże! a nad wszystkę ziemię chwała twoia.
7. Niech będą wybawieni umiłowami twoi; zachowayże ie prawicą swoią, a wysłuchay mię.
8. Bóg mówił[448] przez świętobliwość swoię; dla tego się weselić będę, że rozdzielę Sychem, a dolinę Sukkot rozmierzę.
9. Moieć iest Galaad, móy i Manases, a Efraim mocą głowy moiéy, Iuda zakonodawca móy.
10. Moab iest miednicą do umywania mego, na Edoma porzucę obuwie moie; przeciwko Filistynom trąbić będę.
11. Któż mię zaprowadzi do miasta obronnego? Któż mię przywiedzie aż do ziemi Edomskiéy?
12. Izali nie ty, o Boże! któryś nas był odrzucił, a nie wychodziłeś, o Boże! z woyski naszemi?
13. Dayże nam pomoc z ucisku; albowiem omylna iest pomoc ludzka.
14. W Bogu sobie mężnie poczynać będziemy, a on podepce nieprzyiacioły nasze.
I. Dawid w osobie swéy na Doegowę, a w figurze Chrystusa Pana, na Iudaszowę zdradę się uskarza. II. Przeciwnikom swym, i potomstwu ich przeklęctwa Bożego, a sobie poratowania od Bga żąda.
1. Przednieyszemu śpiewakowi psalm Dawidów.
O Boże chwały moiéy! nie milcz;
2. Bo się usta niepobożnego, i usta kłamliwe przeciwko mnie otworzyły; mówili przeciwko mnie ięzykiem kłamliwym,
3. A słowy iadowitemi ogarnęli mię, walcząc przeciwko mnie bez wszekiéy przyczyny.
4. Przeciwili mi się za miłość moię, chociam się za nie modlił.
5. Oddawaią mi złém za dobre; a nienawiścią za miłość moię.
6. Postawże nad nim bezbożnika, a przeciwnik niech stoi po prawéy ręce iego.
7. Gdy przed sądem stanie, niech wynidzie potępionym, a modlitwa iego niech się w grzéch obróci.
8. Niech będą dni iego krótkie, a przełożeństwo[449] iego niech inny weźmie.
9. Niech dzieci iego będą sierotami, a żona iego wdową.
10. Niech będą biegunami i tułakami synowie iego, niech żebrzą, a niech żebrzą wychodząc z pustek swoich.
11. Niech lichwiarz załapi wszystko, co iest iego, a niech obcy rozchwycą pracę iego.
12. Niech nie będzie, ktoby mu miłosierdzie pokazał, niech nie będzie, ktoby się zmiłował nad sierotami iego.
13. Potomkowie iego niech z korzenia wycięci będą; w drugim pokoleniu niech będzie wygładzone imię ich.
14. Niech przyydzie na pamięć nieprawość[450] przodków iego przed Panem, a grzéch matki iego niechay nie będzie zgładzony.
15. Niech będą przed Panem ustawicznie, ażby wygładził z ziemi pamiątkę ich,
16. Przeto że nie pamiętał, aby czynił miłosierdzie, ale prześladował człowieka nędznego i ubogiego, a tego, który był serca utrapionego, chciał zamordować.
17. Ponieważ umiłował przeklęctwo, niechże przyydzie na niego; niechciał błogosławieństwa, niechże będzie oddalone od niego.
18. A tak niech będzie obleczony w przeklęctwo, iako w szatę swoię; a niech wnidzie iako woda we wnętrzności iego, a iako oléy w kości iego.
19. Niech mu to będzie iako płaszcz do przyodziania, a iako pas dla ustawicznego opasowania.
20. Takowa zapłata niech będzie przeciwnikom moim od Pana, i tym, którzy źle mówią przeciwko duszy moiéy.
21. Ale ty, Panie! o Panie! użyy nademną litości dla imienia twego; a iż dobre iest miłosierdzie twoie, wyrwiyże mię.
22. Bomci ia iest ubogi i nędzny, a serce moie zranione iest w wnętrznościach moich.
23. Iako cień, który[451] ustępuie, uchodzić muszę; zganiaią mię iako szarańczą.
24. Kolana moie upadaią od postu, a ciało moie wychudło z tłustości.
25. Nad to stałem się im pośmiewiskiem; gdy mię widzą, kiwaią głowami swemi.
26. Wspomóżże mię, o Panie, Boże móy! zachoway mię według miłosierdzia swego,
27. Tak aby poznać mogli, iż to ręka twoia, a żeś ty, Panie! to uczynił.
28. Niechże oni przeklinaią, ty błogosław; którzy powstali, niech będą zawstydzeni, aby się weselił sługa twóy.
29. Niech będą przeciwnicy moi w hańbę obleczeni, a niech się przyodzieią, iako płaszczem, zelżywością swoią.
30. Będę Pana wielce wysławiał usty swemi, a w pośrzód wielu chwalić go będę,
31. Przeto że stoi po prawéy stronie nędznemu, aby go wybawił od tych, którzy osądzaią duszę iego.
I. Dawid opisuie urząd królewski i kapłański syna Bożego; II. pokazuie skutki tego urzędu; i nad nieprzyiaciółmi sławne zwycięstwo.
1. Psalm Dawidów.
Rzekł Pan[452] Panu memu: Siądź po prawicy moiéy, dokąd nie położę nieprzyiaciół twoich podnóżkiem nóg twoich.
2. Laskę mocy twoiéy pośle Pan z Syonu, mówiąc: Panuy w pośrzód nieprzyiaciół twoich.
3. Lud twóy będzie dobrowolny w dzień zwycięstwa twego w ozdobie świętobliwości, a rozrodzi się płód twóy z żywota iako rosa na świtaniu.
4. Przysiągł Pan, a nie będzie tego żałował, mówiąc: Tyś iest Kapłanem na wieki według porządku Melchysedechowego.[453]
5. Pan po prawicy twoiéy potrze Króle w dzień gniewu[454] swego.
6. Będzie sądził narody, i wszystko napełni trupami; potłucze głowę nad wielą ziem panuiącą.
7. Z strumienia na drodze pić będzie; przetoż wywyższy[455] głowę.
I. Prorok napomina Izraelczyki, aby dziękowali Panu za dobrodzieystwa, które pokazował oycom ich. II. Boiaźń Bożą zaleca, i naśladowcom iéy doskonałe szczęście obiecuie.
1. Halleluiah.
Będę wysławiał Pana całém sercem w radzie szczerych, i w zgromadzeniu.
2. Wielkie sprawy Pańskie, iawne u wszystkich, którzy się w nich kochaią.
3. Chwalebne i ozdobne dzieło iego, a sprawiedliwość iego trwa na wieki.
4. Pamiątkę cudów swoich uczynił miłosierny a litościwy Pan.
5. Dał pokarm tym, którzy się go boią, pamiętaiąc wiecznie na przymierze swoie.
6. Moc spraw swoich oznaymił ludowi swemu, dawszy im dziedzictwo Poganów.
7. Uczynki rąk iego prawda i sąd; nieodmienne są wszystkie przykazania iego,
8. Utwierdzone na wieki wieczne, uczynione w prawdzie i w szczerości.
9. Wykupienie posławszy ludowi swemu, przykazał na wieki strzedz przymierza swego; święte i straszne iest imię iego.
10. Początek[456] mądrości iest boiaźń Pańska; rozumu dobrego nabywaią wszyscy, którzy rozkazanie Pańskie czynią; chwała iego trwa na wieki.
I. Boiącym sie Boga i szczodrobliwym obiecuie od Pana błogosławieństwo. II. Niezbożnych zazdrość dla szczęścia pobożnych wytyka, a iż się w nadziei swéy omylą, upewnia.
1 Halleluiah.
Błogosławiony mąż, który się Pana boi, a w przykazaniach[457] iego ma wielkie kochanie.
2. Możne będzie na ziemi nasienie iego; rodzina szczerych błogosławiona będzie.
3. Maiętność i bogactwa są w domu iego, a sprawiedliwość iego trwa na wieki.
4. Szczerym w ciemnościach światłość wschodzi; łaskawy, miłosierny, i sprawiedliwy iest Bóg.
5. Dobry człowiek litościwym iest, i pożycza, a rzeczy swe miarkuie rozsądkiem.
6. Bo na wieki nie będzie poruszony; w pamięci wiecznéy będzie sprawiedliwy.
7. Słysząc złe nowiny, nie boi się; stateczne serce iego dufa w Panu.
8. Umocnione serce iego nie boi się, aż ogląda pomstę nad nieprzyiacioły swymi.
9. Rozprasza, i dawa[458] ubogim; sprawiedliwość iego trwa na wieki; róg iego wywyższy się w sławie.
10. Widząc niepobożny, będzie się gniewał, i zębami swymi zgrzytał, i schnąć będzie; żądość niepobożnych zginie.
Napomina ludzie do ustawicznego po wszystkim świecie chwał Bogu oddawania, dla wielmożności i dobrotliwości iego przeciwko ludziom, a osobliwie przeciw ubogim.
1. Halleluiah.
Chwalcie słudzy Pańscy, chwalcie imię Pańskie.
2. Niechay będzie imię Pańskie[459] błogosławione, odtąd aż na wieki.
3. Od wschodu[460] słońca, aż do zachodu iego, niech będzie chwalebne imię Pańskie.
4. Pan iest nad wszystkie narody wywyższony; chwała iego nad niebiosa.
5. Któż taki, iako Pan Bóg nasz, który mieszka na wysokości?
6. Który się zniża, aby widział, co iest na niebie i na ziemi.
7. Podnosi z prochu[461] nędznego, a z gnoiu wywyższa ubogiego,
8. Aby go posadził z Książęty, z Książęty ludu swego;
9. Który sprawuie, że niepłodna w domu bywa matką weselącą się z dziatek. Halleluiah.
Izrael dzięki czyni Bogu, że go z Egiptu wywiódł, za własny lud przyiął, przez morze czerwone i przez Iordan przeprowadził.
Gdy wychodził[462] Izrael z Egiptu, i dom Iakubów z narodu obcego,
2. Stał się Iuda poświęceniem iego, Izrael panowaniem iego.
3. To widząc morze,[463] uciekło, a Iordan[464] wrócił się nazad.
4. Góry skakały iako barany, pogórki iako iagnięta.
5. Morze! cóżci się stało, iżeś uciekło? O Iordanie! żeś się nazad wrócił?
6. Góry! żeście skakały iako barany? pagórki! iako iagnięta?
7. Przed obliczem Pańskiém zadrzała ziemia, przed obliczem Boga Iakubowego,
8. Który obraca opokę[465] w iezioro wód, a krzemień w źrzódło wód.
I. Izraelczycy proszą Pana o ratunek przeciwko narodom służącym bałwanom, których marność szeroko przypominaią. II. Ciesząc się opatrznością Pańską, z niéy sobie dobre rzeczy obiecuią.
Nie nam, Panie! nie nam, ale imieniowi twemu day chwałę dla miłosierdzia twego, i dla prawdy twoiéy.
2. Czemuż maią mówić Poganie: Gdzież teraz iest[466] Bóg ich?
3. Wszakże Bóg nasz iest na niebie, czyniąc wszystko, co mu się podoba.
4. Ale bałwany ich są śrebro i złoto, robota rąk ludzkich.[467]
5. Usta maią, a nie mówią; oczy maią, a nie widzą.
6. Usty[468] maią, a nie słyszą; nozdrze maią, a nie woniaią.
7. Ręce maią, a nie macaią; nogi maią, a nie chodzą, ani wołaią gardłem swoiém.
8. Niech im podobni będą, którzy ie czynią, i wszyscy, którzy w nich dufaią.
9. Izraelu! dufay w Panu; bo on iest pomocnikiem ich i tarczą ich.
10. Domie Aaronów! dufaycie w Panu; on iest pomocnikiem i tarczą ich.
11. Którzy się boicie Pana, dufaycie w Panu; on iest pomocnikiem i tarczą ich.
12. Pan będzie pamiętał na nas, będzie błogosławił; będzie błogosławił domowi Izraelskiemu, będzie błogosławił domowi Aaronowemu.
13. Będzie błogosławił tym, którzy się boią Pana, małym i wielkim.
14. Rozmnoży was Pan, was i syny wasze.
15. Błogosławieniście wy od Pana, który stworzył niebo i ziemię.
16. Niebiosa są niebiosa Pańskie; ale ziemię dał synom ludzkim.
17. Umarli nie[469] będą chwalili Pana, ani kto z tych, co zstępuią do mieysca milczenia.
18. Ale my będziemy błogosławili Panu odtąd aż na wieki. Halleluiah.
I. Dawid Bogu dziękuie, że go z rąk Saulowych wybawił. II. Przypomniawszy niebespieczeństwa swoie, i dobra Pańskie, cieszy duszę swą ratunkiem Pańskim. III. Zatym z wielką ochotą Panu, w którego oczu śmierć świętych droga, dziękować obiecuie.
Miłuię Pana, iż wysłuchał głos móy, i proźby moie.
2. Albowiem nakłonił ucha swego ku mnie, gdym go wzywał za dni moich.
3. Ogarnęły mię były boleści[470] śmierci, a utrapienia grobu zięły mię; ucisk i boleść przyszła na mię.
4. I wzywałem imienia Pańskiego, mówiąc: Proszę o Panie! wybaw duszę moię.
5. Miłościwy Pan i sprawiedliwy Bóg nasz litościwy.
6. Pan prostaczków strzeże; byłem uciśniony, a wspomógł mię.
7. Nawróć się, duszo moia! do odpocznienia swego; albowiemci Pan dobrze uczynił.
8. Bo wyrwał duszę moię od śmierci, oczy moie od płaczu, nogę moię od upadku.
9. Będę chodził ustawicznie przed oblicznością Pańską w ziemi żywiących.
10. Uwierzyłem,[471] dla tegom mówił, chociam bardzo był utrapiony.
11. Iam był rzekł w zatrwożeniu moiém: Wszelki człowiek[472] kłamca.
12. Cóż oddam Panu za wszystkie dobrodzieystwa iego, które mi uczynił?
13. Kielich obfitego zbawienia wezmę, a imienia Pańskiego wzywać będę.
14. Śluby moie oddam Panu, a to zaraz przed wszystkim ludem iego.
15. Droga iest przed oczyma Pańskiemi śmierć świetych iego.
16. O móy Panie! żem ia sługą twoim, iam sługą twoim, synem służebnicy twoiéy, rozwiązałeś zwiąski moie.
17. Tobie ofiarować będę ofiarę chwały, i imienia Pańskiego wzywać będę.
18. Śluby moie oddam Panu, a to zaraz przed wszystkim ludem iego,
19. W przysionkach domu Pańskiego w pośrzodku ciebie, Ieruzalemie! Halleluiah.
Wszystkie narody do chwalenia Boga upomina.
Chwalcie Pana,[473] wszyscy narodowie! chwalcie go wszyscy ludzie!
2. Albowiem rozszerzone iest nad nami miłosierdzie iego, a prawda Pańska trwa na wieki. Halleluiah.
I. Dawid Król poddane swoie wiedzie do wdzięczności przeciw Bogu, wielkie niebespieczeństwa swoie, i iako z nich wybawiony był, przypominaiąc. II. Wywyższenie swe na królestwo opisuiąc, poddanym naukę dawa, iako Panu dziękować, Chrystusa Pana znać, i onemu w ciele przychodzącemu błogosławić mieli.
Wysławiaycie[474] Pana, albowiem dobry; albowiem na wieki trwa miłosierdzie iego.
2. Rzecz teraz, Izraelu! że na wieki miłosierdzie iego.
3. Rzecz teraz, domie[475] Aaronów! że na wieki miłosierdzie iego.
4. Rzeczcież teraz, którzy się boicie Pana, że na wieki miłosierdzie iego.
5. W ucisku wzywałem Pana; Wysłuchał mię, i na przestrzeństwie postawił mię Pan.
6. Pan iest zemną, nie będę[476] się bał, żeby mi co uczynił człowiek.
7. Pan iest[477] zemną między pomocnikami mymi; przetoż ia oglądam pomstę nad tymi, którzy mię maią w nienawiści.
8. Lepiéy mieć nadzieię[478] w Panu, niżeli ufać w człowieku.
9. Lepiéy mieć nadzieię w Panu, niżeli ufać w Książętach.
10. Wszyscy narodowie ogarnęli mię; ale w imieniu Pańskiém wygubiłem ie.
11. Częstokroć mię ogarnęli; ale w imieniu Pańskiém wygubiłem ie.
12. Ogarnęli mię iako pszczoły, ale zgaśli iako ogień z ciernia; bo w imieniu Pańskiém wytraciłem ie.
13. Bardzoś potężnie na mię nacierał abym upadł; ale Pan poratował mię.
14. Pan iest mocą moią,[479] i pieśnią moią; on był moim wybawicielem.
15. Głos wykrzykania i zbawienia w przybytkach sprawiedliwych: Prawica Pańska dokazała mocy:
16. Prawica Pańska wywyższyła się; prawica Pańska dokazała mocy.
17. Nie umrę, ale będę żył abym opowiadał sprawy Pańskie.
18. Pokarałci mię Pan srodze; ale mię na śmierć nie podał.
19. Otworzcie mi bramy sprawiedliwości, a wszedłszy w nie będę wysławiał Pana.
20. Tać iest brama Pańska, którą sprawiedliwi wchodzą.
21. Tuć ia ciebie wysławiać będę; boś mię wysłuchał, i byłeś wybawicielem moim.
22. Kamień, który[480] odrzucili buduiący, uczyniony iest głową węgielną.
23. Od Panać się to stało, a iest dziwno w oczach naszych.
24. Tenci to dzień, który uczynił Pan; rozweselmyż się, a rozraduymy się weń.
25. Proszę, Panie! zachowayże teraz; proszę, Panie! zdarz teraz.
26. Błogosławiony, który[481] przychodzi w imię Pańskie; błogosławimy wam z domu Pańskiego.
27. Bógci Panem, onci nas oświecił; przywiążcie baranki powrozami ku ofierze aż do rogów ołtarza.
28. Tyś iest Bóg móy; przetoż cię wysławiać będę, Boże móy! wywyższać cię będę.
29. Wysławiaycież Pana, albowiem iest dobry; albowiem na wieki miłosierdzie iego.
Słowo Boże Prorok zaleca, prosząc, aby go Bóg nim oświecił, i rządził. Przekłada téż rozmaite proźby do bogoboynego żywota należące: do tego, wielbienia imienia Bożego a chęć swoię uprzeymą ku Panu i przykazania iego; ale nade wszystko słowo Pańskie wynosi, i wszystkich w obec do rozkochania się w nim, i do pilnego iego uważania i posłuszeństwa przykładem swoim pobudza.
Błogosławieni, którzy żyią bez nagany, którzy chodzą w zakonie[482] Pańskim.
2. Błogosławieni, którzy strzegą[483] świadectw iego, i którzy go ze wszystkiego serca szukaią,
3. I którzy nie czynią nieprawości, ale chodzą drogami iego.
4. Tyś przykazał, aby pilnie strzeżono[484] rozkazań twoich.
5. Oby wyprostowane były drogi moie ku przestrzeganiu praw twoich!
6. Tedy nie będę zawstydzony, gdy się będę oglądał na wszystkie rozkazania twoie.
7. Będę cię wysławiał w szczerości serca, gdy się nauczę praw sprawiedliwości twoiéy.
8. Ustaw twoich z pilnością strzedz będę; tylko mię nie opuszczay.
9. Iakim sposobem oczyści młodzieniec ścieszkę swoię? Gdy się[485] zachowa według słowa twego.
10. Ze wszystkiego serca mego szukam cię; nie dopuszczayże mi[486] błądzić od rozkazań twoich.
11. W sercu moiém składam[487] wyroki twoie, abym nie zgrzeszył przeciwko tobie.
12. Błogosławionyś ty, Panie! nauczże mię ustaw twoich.
13. Wargami moiemi opowiadam wszystkie sądy ust twoich.
14. W drodze świadectw twoich kocham się więcéy, niż we wszystkich bogactwach.
15. O przykazaniach twoich rozmyślam i przypatruię się drogom twoim.
16. W ustawach twoich kocham się, i nie zapominam słów twoich.
17. Daruy to słudze twemu, abym żył, a przestrzegał słów twoich.
18. Odsłoń oczy moie, abym się przypatrzył dziwom z zakonu twego.
19. Iestem gościem[488] na ziemi; nie ukryway przedemną rozkazań twoich.
20. Omdlewa dusza moia, pragnąc sądów twoich na każdy czas.
21. Wytraciłeś pyszne; przeklęci[489] są ci, którzy błądzą od rozkazań twoich.
22. Oddal odemnie pohańbienie i wzgardę, gdyż strzegę świadecwt twoich.
23. I Książęta zasiadaią, a mówią przeciwko mnie; wszakże sługa twóy rozmyśla w ustawach twoich.
24. Świadectwa twoie zaiste są moiém kochaniem, i raycami mymi.
25. Przylgnęła do prochu dusza moia; ożywże mię według słowa twego.
26. Drogi moie rozpowiedziałem, a wysłuchałeś mię; naucz mię ustaw[490] twoich.
27. Day, abym zrozumiał drogę rozkazań twoich, a żebym rozmyślał o dziwnych sprawach twoich.
28. Rozpływa się od smętku dusza moia; utwierdźże mię według słowa twego.
29. Drogę kłamliwą oddal ode mnie, a zakonem twoim udaruy mię.
30. Obrałem drogę prawdy, a sądy twoie przekładam sobie.
31. Przystałem do świadectw twoich; Panie! nie zawstydzayże mię.
32. Drogą przykazań twoich pobieżę, gdy rozszerzysz serce moie.
33. Naucz mię, Panie! drogi ustaw twoich, a będę iéy strzegł aż do końca.
34. Day mi rozum, abym strzegł zakonu twego, a żebym go przestrzegał ze wszystkiego serca.
35. Day, abym chodził ścieszką przykazań twoich, gdyż w tym iest upodobanie moie.
36. Nakłoń serce moie do świadectw twoich, a nie do łakomstwa.
37. Odwróć oczy moie, aby nie patrzały na marność; na drodze twoiéy obżyw mię.
38. Utwierdź wyrok twóy słudze twemu, który się oddał boiaźni twoiéy.
39. Oddal odemnie pohańbienie moie, którego się boię; bo sądy twoie dobre.
40. Oto pragnę rozkazań twoich; w sprawiedliwości twoiéy obżyw mię.
41. Niech na mię przyidą litości twoie, Panie! i zbawienie twoie według wyroku twego,
42. Tak abym odpowiedź mógł dać samą[491] rzeczą temu, który mi urąga, gdyż ufam w słowie twoiém.
43. A nie wyimuy z ust moich słowa nayprawdziwszego; albowiem sądów twoich oczekiwam.
44. I będę strzegł zakonu twego zawsze aż na wieki wieczne.
45. A ustawicznie będę chodził na przestrzeństwie; bom się dopytał rozkazań twoich.
46. Owszem będę[492] mówił o świadectwach twoich przed Królmi, a nie będę zawstydzony.
47. Bom się rozkochał w przykazaniach twoich, którem umiłował.
48. Przyłożę i ręce moie do rozkazań twoich, które miłuię, a będę rozmyślał o ustawach twoich.
49. Wspomniy na słowo wyrzeczone do sługi twego, którémeś mię ubespieczył.
50. Toć pociecha moia w utrapieniu moiém, że mię wyrok twóy ożywia.
51. Pyszni bardzo się ze mnie naśmiewaią; wszakże się od zakonu twego nie uchylam.
52. Bo pamiętam na sądy twoie wieczne, Panie! którymi się cieszę.
53. Strach mię ogarnął nad niezbożnymi, którzy opuszczaią zakon twóy.
54. Są mi ustawy twoie pieśniami w domu pielgrzymstwa mego.
55. Wspominam sobie i w nocy na imię twoie, Panie! i strzegę zakonu twego.
56. Toć mam z tego, że przestrzegam przykazań twoich.
57. Rzekłem: Panie! to iest cząstka[493] moia, przestrzegać słów twoich.
58. Modlę się przed obliczem twoiém ze wszystkiego serca; zmiłuyże się nademną według słowa twego.
59. Uważyłem w myślach drogi moie, a obróciłem nogi moie ku świadectwom twoim.
60. Spieszę się, a nie omieszkiwam przestrzegać rozkazań twoich.
61. Hufy niepobożnych złupiły mię; ale na zakon twóy nie zapominam.
62. O północy wstawam, abym cię wysławiał w sądach sprawiedliwości twoiéy.
63. Iestem towarzyszem wszystkich, którzy się ciebie boią, i tych, którzy przestrzegaią przykazań twoich.
64. Panie! pełna iest[494] ziemia miłosierdzia twego; nauczże mię ustaw twoich.
65. Łaskawieś postąpił ze sługą twoim, Panie! według słowa twego.
66. Dobrego rozumu i umieiętności naucz mię; bom przykazaniom twoim uwierzył.
67. Pierwéy niżem się był uniżył, błądziłem; ale teraz wyroku twego przestrzegam.
68. Dobryś ty i dobrotliwy; nauczże mię ustaw twoich.
69. Uknowali hardzi kłamstwo przeciwko mnie; ale ia ze wszystkiego serca strzegę przykazań twoich.
70. Serce ich zatyło iako sadło; ale się ia zakonem twoim cieszę.
71. Iest mi to ku dobremu, żem był[495] utrapiony, abym się nauczył ustaw twoich.
72. Lepszy mi iest zakon[496] ust twoich, niżeli tysiące złota i śrebra.
73. Ręce twoie uczyniły[497] mię, i wykształtowały mię; dayże mi rozum, abym się nauczył przykazań twoich;
74. Aby się radowali boiący się ciebie, uyrzawszy mię, że na słowo twoie oczekiwam.
75. Znam, Panie! iż są sprawiedliwe[498] sądy twoie, a iżeś mię słusznie utrapił.
76. Niechayże mię, proszę, ucieszy miłosierdzie twoie według wyroku twego, któryś uczynił słudze twemu.
77. Niechże na mię przyidą litości twoie, abym żył; bo zakon twóy iest kochaniem moiém.
78. Niech będą zawstydzeni pyszni, przeto że mię chytrze podwrócić chcieli; ale ia rozmyślać będę w przykazaniach twoich.
79. Niech się obrócą do mnie, którzy się ciebie boią, i którzy znaią świadectwa twoie.
80. Niech będzie serce moie uprzeyme przy ustawach twoich, abym nie był zawstydzony.
81. Tęskni dusza moia po zbawieniu twoiém, oczekiwam na słowo twoie.
82. Ustały oczy moie, czekaiąc wyroku twego, gdy mówię: Kiedyż mię pocieszysz?
83. Chociam iest iako naczynie skórzane w dymie, wszakżem ustaw twoich nie zapomniał.
84. Wieleż będzie dni sługi twego? kiedyż sąd wykonasz nad tymi, którzy mię prześladuią?
85. Pyszni pokopali mi doły, co nie iest według zakonu twoiego.
86. Wszystkie przykazania twoie są prawdą; bez przyczyny mię prześladuią; ratuyże mię.
87. Bez mała mię iuż wniwecz nie obrócili na ziemi; a wszakżem ia nie opuścił przykazań twoich.
88. Według miłosierdzia twego. obżyw mię, abym strzegł świadectwa ust twoich.
89. O Panie! słowo[499] twoie trwa na wieki na niebie.
90. Od narodu do narodu prawda twoia; ugruntowałeś ziemię, i stoi.
91. Według rozrządzenia twego trwa to wszystko aż do dnia tego; wszystko to zaiste iest ku służbie twoiéy.
92. By był zakon twóy nie był kochaniem moiém, dawnobym był zginął w utrapieniu moiém.
93. Na wieki nie zapomnę na przykazania twoie, gdyżeś mię w nich obżywił.
94. Twóycim ia, zachowayże mię; bo przykazań twoich szukam.
95. Czekaią na mię niezbożnicy, aby mię zatracili; ale ia świadectwa twoie uważam.
96. Wszelkiéy rzeczy koniec widzę; ale przykazanie twoie bardzo szerokie.
97. O iakom się rozmiłował zakonu twego! tak iż każdego dnia iest rozmyślaniem[500] moiém.
98. Nad nieprzyiacioły moie mędrszym mię czynisz przykazaniem twoiém; bo ie mam ustawicznie przed sobą.
99. Nad wszystkie nauczyciele[501] moie stałem się rozumnieyszym; bo świadectwa twoie są rozmyślaniem moiém.
100. Nad starce iestem roztropnieyszy; bo przykazań twoich przestrzegam.
101. Od wszelkiéy złéy drogi zawściągam nóg swoich, abym strzegł słowa twego.
102. Od sądów twoich nie odstępuię, przeto że ich ty mnie uczysz.
103. O iak są słodkie słowa twoie podniebieniu memu! nad[502] miód są słodsze ustom moim.
104. Z przykazań twoich nabyłem rozumu: przetoż mam w nienawiści wszelką ścieszkę obłędliwą.
105. Słowo twe iest pochodnią nogom moim,[503] a światłością ścieszce moiéy.
106. Przysiągłem i uczynię temu dosyć, że będę strzegł sądów sprawiedliwości twoiéy.
107. Iestem bardzo utrapiony; o Panie! obżyw mię według słowa twego.
108. Panie! dobrowolne śluby ust moich przyimyi[504] proszę za wdzięczne, a sądów twoich naucz mię.
109. Dusza moia iest w ustawiczném niebespieczeństwie; wszakże na zakon twóy nie zapominam.
110. Sidło na mię niezbożnicy zastawili; lecz ia się od przykazań twoich nie obłądzę.
111. Za dziedzictwo wieczne wziąłem świadectwa twoie; bo są radością serca mego.
112. Nakłoniłem serca mego ku wykonywaniu ustaw twoich ustawicznie, i aż do końca (żywota.)
113. Wymysły mam w nienawiści, a zakon twóy miłuię.
114. Tyś iest ucieczką moią i tarczą moią; na słowo twoie oczekiwam.
115. Odstąpcież odemnie złośnicy, abym strzegł rozkazania Boga moiego.
116. Utwierdźże mię według słowa twego, abym żył, a nie zawstydzay mię w oczekiwaniu moiém.
117. Podpieray mię, abym był chowany, i rozmyślał w ustawach twoich ustawicznie.
118. Podeptałeś wszystkie, którzy się obłądzili od ustaw twoich; albowiem iest kłamliwa[505] zdrada ich.
119. Odrzucasz iako zużelicę wszystkie[506] niezbożniki ziemi; dla tego miłuię świadectwa twoie.
120. Drzy od strachu przed tobą ciało moie; bo się sądów twoich lękam.
121. Czynię sądy i sprawiedliwość: nie podawayże mię tym, którzy mi gwałt czynią.
122. Zstąp sam sługę twego ku dobremu, aby mię hardzi nie potłoczyli.
123. Oczy moie ustały, czekaiąc na zbawienie twoie, i na wyrok sprawiedliwości twoiéy.
124. Obchodź się z sługą twoim według miłosierdzia twego, a ustaw twoich naucz mię.
125. Sługamci[507] ia twóy; dayże mi zrozumienie, abym umiał świadectwa twoie.
126. Czasci iuż, abyś czynił Panie! albowiem wzruszono zakon twóy.
127. Dla tego umiłowałem rozkazania twoie nad[508] złoto, a nad złoto naywyborniejsze.
128. Przeto że wszystkie przykazania twoie, wszystkie prawdziwe bydź uznawam, wszelkie ścieszki obłędliwe mam w nienawiści.
129. Dziwne są świadectwa twoie; przetoż ich strzeże dusza moia.
130. Początek[509] słów twoich oświeca, i dawa rozum[510] prostakom.
131. Usta moie otwieram i dyszę; albowiemem przykazań twoich pragnął.
132. Weyrzyże na mię, a zmiłuy się nademną weaług prawa tych, którzy miłuią imię twoie.
133. Drogi moie utwierdź w słowie twoiém, a niech nademną nie panuie żadna nieprawość.
134. Wybaw mię od uciśnienia ludzkiego, abym strzegł rozkazań twoich.
135. Rozświeć[511] nad sługą twoim oblicze twoie, a naucz mię ustaw twoich.
136. Strumienie wód płyną z oczu moich dla tych, którzy nie strzegli zakonu twego.
137. Sprawiedliwyś ty, Panie! i prawdziwy w sądach twoich.
138. Przykazałeś sprawiedliwe[512] świadectwa twoie, i wielce prawdziwe.
139. Zniszczyła mię gorliwość[513] moia, iż zapominaią na słowo twoie nieprzyiaciele moi.
140. Doskonałe są doświadczone słowa[514] twoie; dla tego się sługa twóy w nich rozkochał.
141. Iam maluczki i wzgardzony; wszakże przykazań twoich nie zapominam.
142. Sprawiedliwość twoia sprawiedliwość wieczna, a zakon twóy prawda.
143. Ucisk i utrapienie przyszło na mię; przykazania twoie są kochaniem moiém.
144. Sprawiedliwość świadectw twoich trwa na wieki; day mi rozum, a żyć będę.
145. Wołam ze wszystkiego serca, wysłuchayże mię, Panie! a będę strzegł ustaw twoich.
146. Wołam do ciebie, zachowayże mię, a będę pilen świadectw twoich.
147. Uprzedzam cię na świtaniu i wołam, na słowo twoie oczekiwaiąc.
148. Uprzedzaią straż noczą oczy moie, przeto, abym rozmyślał o wyrokach twoich.
149. Panie! głos móy usłysz według miłosierdzia twego; według sądu twego obżyw mię.
150. Przybliżaią się, którzy naśladuią złości, ci, którzy się od zakonu twego oddalili.
151. Bliskoś ty iest, Panie! a wszystkie przykazania[515] twoie są prawdą.
152. Dawno to wiem o świadectwach twoich, żeś ie na wieki ugruntował.
153. Obacz utrapienie moie, a wyrwi mię; bom na zakon twóy nie zapomniał.
154. Stań przy sprawie moiéy, a obroń mię; dla słowa twego obżyw mię.
155. Dalekoć iest od niezbożników[516] zbawienie; bo się nie badaią o ustawach twoich.
156. Wielkie są litości twoie, Panie! według sądów twoich obżyw mię.
157. Wieleć iest prześladowców[517] moich i nieprzyiaciół moich; wszakże od świadectw twoich nie uchylam się.
158. Widziałem przestępce, i mierziało mię to, że wyroku twego nie przestrzegali.
159. Obaczże Panie! iż rozkazania twoie miłuię; według miłosierdzia twego obżyw mię.
160. Nayprzednieysza rzecz słowa twego iest prawda, a na wieki trwa wszelki sąd sprawiedliwości twoiéy.
161. Książęta mię prześladuią bez przyczyny; wszakże słów[518] twoich boi się serce moie.
162. Ia się weselę z wyroku twego, tak iako ten, który znayduie wielkie[519] korzyści.
163. Ale nienawidzę kłamstwa, i brzydzę się nim; ale zakon twóy miłuię.
164. Chwalę cię siedm kroć przez dzień, dla sądów twoich sprawiedliwych.
165. Pokóy wielki dawasz tym, którzy miłuią zakon twóy, a nie doznawaią żadnego obrażenia.
166. Panie! oczekiwam zbawienia twego; a przykazania twoie wykonywam.
167. Przestrzega dusza moia świadectw twoich; albowiem ie bardzo miłuię.
168. Przestrzegam przykazań twoich i świadectw twoich: albowiem wszystkie drogi moie są[520] przed tobą.
169. Panie! niech się przybliży wołanie moie przed oblicze twoie; według słowa twego day mi zrozumienie.
170. Niech przyidzie proźba moia przed twarz twoię, a według obietnicy twoiéy wyrwi mię.
171. Chwałę wydadzą wargi moie, gdy mię nauczysz ustaw twoich.
172. Opowiadać będzie ięzyk móy wyroki twoie; bo wszystkie przykazania twoie są sprawiedliwość.
173. Niech mi będzie na pomocy ręka twoia, gdyżem sobie obrał przykazania twoie.
174. Panie! zbawienia twego pragnę, a zakon twóy iest kochaniem moiém.
175. Żyć będzie dusza moia, i będzie cię chwaliła, a sądy twoie będą mi na pomocy.
176. Błądzę iako[521] owca zgubiona, szukayże sługi twego; boć przykazań twoich nie zapominam.
I. Przypomina Prorok, iako go Bóg potwarcom odiąć raczył. II. Ięzyki kłamliwe opisuie. III. Narzeka, że musi mieszkać między niespokoynymi.
1. Pieśń stopniów.
Wołałem do Pana w utrapieniu moiém, a wysłuchał mię.
2. Wyzwol, Panie! duszę moię od warg kłamliwych, i od[522] ięzyka zdradliwego.
3. Cóżci da, albo coć za pożytek przyniesie ięzyk zdradliwy?
4. Który iest iako strzały ostre mocarza, i iako węgle iałowcowe.
5. Niestetysz mnie, żem tak długo gościem w Mesech, a mieszkam w namieciech Kedarskich.
6. Długo mieszka dusza moia między tymi, którzy pokóy maią w nienawiści.
7. Iać radzę do pokoiu; ale gdy o tym mówię, oni do woyny.
I. Prorok w potrzebach swoich ludzkiego ratunku zaniechawszy u samego Boga pomocy szuka, II. którego opatrzność ludowi Bożemu zaleca.
1. Pieśń stopniów.
Oczy moie podnoszę na góry, zkądby mi pomoc przyszła.
2. Pomoc moia[523] iest od Pana, który stworzył niebo i ziemię.
3. Nie dopuści, aby się zachwiać miała noga twoia; nie drzemieć stróż twóy.
4. Oto, nie drzemie ani śpi ten, który strzeże Izraela.
5. Pan iest stróżem twoim; Pan iest cieniem twoim po prawéy ręce twoiéy.
6. We dnie słońce nie uderzy na cię, ani miesiąc w nocy.
7. Pan cię strzedz będzie od wszystkiego złego; on duszy twoiéy strzedz będzie.
8. Pan strzedz będzie wyiścia twego i weyścia twego, odtąd aż na wieki.
I. Uciechę, którą miał z chodzenia do domu Bożego, przypomina. II. Miasto Ieruzalemskie wychwala. III. Upomina Izraelczyki, aby mu błogosławieństwa życzyli.
1. Pieśń stopniów Dawidowa.
Weselę się z tego, że mi powiedziano: Do domu Pańskiego póydziemy.
2. Że stanęły nogi nasze w bramach twoich, o Ieruzalemie!
3. O Ieruzalem pięknie pobudowane, iako miasto w sobie wespół spoione!
4. Bo tam wstępuią pokolenia, pokolenia Pańskie do świadectwa Izraelowego, aby wysławiały imię Pańskie.
5. Albowiem tam są postawione stolice na sąd, stolice domu Dawidowego.
6. Żądaycież pokoiu Ieruzalemowi, mówiąc: Niech się szczęści tym, którzy cię miłuią.
7. Niech będzie pokóy w basztach twoich, a uspokoienie w pałacach twoich.
8. Dla braci moich i dla przyiaciół moich terazci będę żądał pokoiu.
9. Dla domu Pana Boga naszego będę szukał twego dobrego.
I. Lud Boży w uciskach swych ucieka się do Pana Boga. II. O wyswobodzenie od nieprzyiaciół Boga prosi.
1. Pieśń stopniów.
Do ciebie oczy moie podnoszę, który mieszkasz w niebie.
2. Oto, iako oczy sług pilnuią rąk panów swych, i iako oczy dziéwki pilnuią ręki pani swéy, tak oczy nasze poglądaią na Pana Boga naszego, aż się zmiłuie nad nami.
3. Zmiłuy się nad nami, Panie! zmiłuy się nad nami; bośmy bardzo nasyceni wzgardą.
4. Bardzo iest nasycona dusza nasza pośmiewiskiem bezbożnych, i wzgardą pysznych.
I. Upomnia[524], aby Izraelczycy wyznali, iako ie Bóg z rąk nieprzyiacielskich wybawił. II. Sposób dziękczynienia za taką obrone opisuie.
1. Pieśń stopniów Dawidowa.
Gdyby był Pan z nami nie był, (powiedz teraz Izraelu!)
2. Gdyby był Pan z nami nie był, gdy ludzie powstawali przeciwko nam;
3. Tedyćby nas byli żywo pożarli w rozpaleniu gniewu swego przeciwko nam;
4. Tedyćby nas były wody zabrały,[525] a strumień porwałby był duszę naszę;
5. Tedyćby były porwały duszę naszę one wody gwałtowne.
6. Błogosławiony Pan, który nas nie podał na łup zębom ich.
7. Dusza nasza iako ptaszek uszła z sidła ptaszników; sidło się potargało, a myśmy uszli.
8. Wspomożenie nasze w imieniu[526] Pańskim, który stworzył niebo i ziemię.
I. Uczy, że Bóg wiernych swych, i w naywiększych trudnościach tak broni, że się od pobożności nie uniosą. II. Dobrym szczęścia, złym wytracenia, a kościołowi Bożemu pokoiu żąda.
1. Pieśń stopniów.
Którzy ufaią w Panu, są iako góra Syon, która się nie poruszy, ale na wieki zostawa.
2. Iako około Ieruzalemu są góry, tak Pan iest około ludu swego od tego czasu aż i na wieki.
3. Albowiem nie zostanie laska niezbożników nad losem sprawiedliwych, by snadź nie ściągnęli sprawiedliwi rąk swych ku nieprawości.
4. Dobrze czyń, Panie! dobrym, i tym, którzy są uprzeymego serca.
5. Ale te, którzy się udawaią krzywymi drogami swemi, niech zapędzi Pan z tymi, którzy czynią nieprawość; lecz pokóy niech będzie nad Izraelem.
I. Wesołe swe z Babilonu wybawienie Żydzi uważaią. II. O przywrócenie pozostałych proszą, III. a wyswobodzenie podobieństwem oraczów wyrażaią.
1. Pieśń stopniów.
Gdy zaś Pan nawrócił poimane z Syonu, byliśmy iako ci, którym się śni.
2. Tedy były napełnione weselem usta nasze, a ięzyk nasz radością; tedy mówiono między narody: Wielmożne rzeczy Pan uczynił z nimi.
3. Wielmożne rzeczy Pan uczynił z nami, z czegośmy się bardzo uradowali.
4. Przywróćże zaś o Panie! poimanie nasze, iako strumienie na południe.
5. Którzy siali ze łzami, żąć będą z wykrzykaniem:
6. Tam i sam chodząc z płaczem rozsiewa lud drogie nasienie; ale zaś przyszedłszy z radością znosić będzie snopy swoie.
I. Uczy Prorok, iż bez Bożéy łaski domu zbudować, miasta ustrzedz, i pożywienia nabyć nikt nie może. II. Nad to, że i dobre potomstwo pochodzi z błogosławieństwa Bożego.
1. Pieśń stopniów dla Salomona.
Ieźli Pan domu nie zbuduie, próżno pracuią ci, którzy go buduią; ieźli Pan nie będzie strzegł miasta, próżno czuie ten, który go strzeże.
2. Próżno macie rano wstawać, długo siadać, i ieść chléb boleści, ponieważ Pan umiłowanemu[527] swemu sen dawa.
3. Oto, dziatki są dziedzictwem od Pana, a płód żywota nadgrodą.
4. Iako strzały w ręku mocarza, tak są dziatki, które się darzą.
5. Błogosławiony mąż, który nimi napełnił saydak swóy; nie będą zawstydzeni, gdy się w bramie rozpierać będą z nieprzyiacioły swymi.
Bogoboynym Bóg na wszystkim błogosławi.
1. Pieśń stopniów.
Błogosławiony wszelki, który się boi Pana, który chodzi drogami iego.
2. Bo prace rąk twoich pożywać będziesz; błogosławionym będziesz, i będzieć się dobrze działo.
3. Żona twoia będzie iako winna macia płodna po bokach domu twego; dziatki twoie iako latorośle oliwne około stołu twego.
4. Oto, takci będzie ubłogosławiony mąż, który się boi Pana.
5. Niechżeć Pan błogosławi[528] z Syonu, abyś patrzył na dobro Ieruzalemskie po wszystkie dni żywota twego;
6. I oglądał syny synów twoich, i[529] pokóy nad Izraelem.
I. Wierny Pańscy utrapienia swoie, i z nich wybawienie przypomniawszy, II. otuchę sobie czynią, iż Bóg złośniki wytraci.
1. Pieśń stopniów.
Bardzoć mię utrapili zaraz od młodości moiéy, powiedz teraz Izraelu.
2. Bardzoć mię utrapili od młodości moiéy, wszakże mię nie przemogli.
3. Po grzbiecie moim orali oracze, i długie przeganiali brozdy swoie.
4. Ale Pan sprawiedliwy poprzecinał powrozy niezbożników.
5. Zawstydzeni i nazad obróceni będą wszyscy, którzy Syon maią w nienawiści.
6. Będą iako trawa na dachu, która pierwéy, niż odroście, usycha.
7. Z któréy żeńca nie może garści swéy napełnić, ani naręcza swego ten, który wiąże snopy.
8. I mimo idący nie rzeką: Błogosławieństwo Pańskie niech będzie z wami; albo: Błogosławimy wam w imieniu Pańskiém.
Uważaiąc Prorok ciężkość grzéchów swych, prosi, aby go Bóg dla nich na sąd swóy ostry niepociągał, ale aby mu ie raczéy odpuścił, ufność swą o wysłuchaniu na słowie iego zasadzaiąc.
1. Pieśń stopniów.
Z głębokości wołam do ciebie, o Panie!
2. Panie: wysłuchay głos móy; nakłoń uszu twych do głosu proźb moich.
3. Panie! będzieszli nieprawości[530] upatrował, Panie! któż się zostoi?
4. Aleć u ciebie iest odpuszczenie, aby się ciebie bano.
5. Oczekiwam na Pana; oczekiwa dusza moia, i ieszcze oczekiwa na słowo iego.
6. Dusza moia oczekiwa Pana, pilniéy niż straż świtania, która strzeże aż do poranku.
7. Oczekiwayże, Izraelu! na Pana; albowiem u Pana iest miłosierdzie, a obfite u niego odkupienie.
8. Onci sam odkupi Izraela od wszystkich nieprawości iego.
Pokorę swą Prorok przykładem dziecięcia Bogu przekłada. II. a żeby go lud Boży w tym naśladował, upomina.
1. Pieśń stopniów Dawidowa.
Panie! nie wyniosło się serce moie, ani się wyniosły oczy moie, anim się kusił o rzeczy wielkie, albo wyższe nad to, niż mi należy.
2. Izalim nie położył i nie uspokoił duszy moiéy, iako dziecię ostawione od matki swéy? ostawionemu dziecięciu była podobna we mnie dusza moia.
3. Mieyże nadzieię w Panu, o Izraelu! odtąd aż na wieki.
I. Dawid przypomina swoię i ludu swego ku chwale Bożéy gorącość. II. Upewnia, że Bóg dla przysiąg swych wszystko uczyni, ieźli tylko potomstwo iego w przymierzu Pańskiém chodzić będzie.
1. Pieśń stopniów.
Na Dawida pomni, Panie! na wszystkie utrapienia iego.
2. Który przysiągł Panu, a ślub uczynił mocarzowi Iakubowemu, mówiąc:
3. Zaiste nie wnidę do przybytku domu mego, i nie wstąpię na posłanie łoża mego;
4. I nie pozwolę snu oczom moim, ani powiekom moim drzemania,
5. Dokąd nie znaydę mieysca dla Pana, na mieszkania mocarzowi Iakubowemu.
6. Oto, usłyszawszy[531] o niéy w Efracie, znaleźliśmy ią na polach leśnych.
7. Wnidźmyż do przybytków iego, a kłaniaymy się u podnóżka nóg iego.
8. Powstańże Panie! a wnidź do odpoczynienia[532] twego, ty, i skrzynia możności twoiéy.
9. Kapłani twoi niech się obloką w sprawiedliwość, a święci twoi niech się rozraduią.
10. Dla Dawida, sługi twego, nie odwracay oblicza pomazańca twego.
11. Przysiągł Pan Dawidowi prawdę, a nie uchyli się od niéy, mówiąc: Z owocu Żywota twego posadzę[533] na stolicy twoiéy.
12. Będąli strzegli synowie twoi przymierza moiego, i świadectw moich, których ich nauczę: tedy i synowie ich aż na wieki będą siedzieli na stolicy twoiéy.
13. Albowiem obrał Pan Syon, i upodobał go sobie na mieszkanie, mówiąc:
14. Toć będzie odpoczynienie moie aż na wieki; tu będę mieszkał, bom go siebie upodobał.
15. Żywność iego będę obficie błogosławił, a ubogie iego nasycę chlebem.
16. Kapłany iego przyoblokę zbawieniem, a święci iego weseląc się, radować się będą.
17. Tam sprawię, że zakwitnie róg[534] Dawidów; tam zgotuię pochodnią pomazańcowi memu.
18. Nieprzyiacioły iego przyoblokę wstydem; ale nad nim rozkwitnie się korona iego.
Miłość i zgodę synów Bożych zaleca, i one do kosztownego oleyku Aaronowego, i rosy Hermońskiéy przyrównywa.
1. Pieśń stopniów Dawidowa.
Oto, iako rzecz dobra, i iako wdzięczna, gdy bracia zgodnie mieszkaią.
2. Iest iako oleiek naywybornieyszy wylany na głowę, ściekaiący na brodę, na brodę Aaronową, ściekaiący aż i na podołek szat iego;
3. Iako rosa Hermon, która zstępuie na góry Syońskie; albowiem tam dawa Pan błogosławieństwo i żywot aż na wieki.
I. Kapłanów i Lewitów do oddawania Bogu chwał upomina. II. Sposób modlitwy opisawszy błogosławieństwo Pańskie im obiecuie.
1. Pieśń stopniów.
Ey nuż błogosławcie Panu wszyscy słudzy Pańscy, którzy stawacie w domu[535] Pańskim na każdą noc.
2. Podnoście ręce wasze ku świątnicy, a błogosławcie Panu, mówiąc:
3. Niechayżeć błogosławi Pan z Syonu, który stworzył niebo i ziemię.
Kapłanów i lud upomina, aby Boga sławili dla dobrodzieystw ludowi Izraelskiemu uczynionych, i dla zacności maiestatu iego, z którym bałwany pogańskie żadnego porównania nie maią.
1. Haleluiah.
Chwalcie imię Pańskie, chwalcie słudzy Pańscy,
2. Którzy stawacie w domu Pańskim, w sieniach domu Boga naszego.
3. Chwalcież Pana, albowiem to Pan dobry; śpiewaycież imieniowi iego, boć iest wdzięczne.
4. Albowiem sobie Iakuba Pan obrał, i Izraela za własność swoię.
5. Iać zaiste uznawam, iż wielki iest Pan, a Pan nasz iest nad wszystkie bogi.
6. Wszystko co chce Pan, to czyni, na niebie i na ziemi, w morzu i we wszystkich przepaściach;
7. Który czyni, że występuią pary od kończyn[536] ziemi; błyskawice i dżdże przywodzi, wywodzi wiatr z skarbów swoich;
8. Który pobił[537] pierworodne w Egipcie od człowieka aż do bydlęcia.
9. Posłał znaki i cuda w pośrzód ciebie, Egipcie! na Faraona i na wszystkie sługi iego.
10. Który poraził wiele narodów, a pobił Króle możne;
11. Sehona, Króla[538] Amorreyskiego, i Oga,[539] Króla Basańskiego, i wszystkie[540] królestwa Chananeyskie;
12. I dał ziemię ich w dziedzictwo, w dziedzictwo Izraelowi ludowi swemu.
13. Panie! imię twoie na wieki; Panie! pamiątka twoia od narodu do narodu.
14. Zaite Pan sądzić będzie lud swóy, a nad sługami swymi zmiłuie się.
15. Ale bałwany pogańskie,[541] śrebro i złoto, są robotą rąk ludzkich.
16. Usta maią, a nie mówią, oczy maią, a nie widzą;[542]
17. Uszy maią, a nie słyszą, ani maią tchnienia w uściech swoich.
18. Niech im podobni będą, którzy ie robią, i wszyscy, którzy w nich ufaią.
19. Domie Izraelski! błogosławcie Panu; domie Aaronów! błogosławcie Panu.
20. Domie Lewiego! błogosławcie Panu; którzy się boicie Pana, błogosławcie Panu.
21. Błogosławiony Pan z Syonu, który mieszka w Ieruzalemie. Halleluiah.
Pobudza Izraelczyki, żeby Pana wielbili dla dobroci maiestatu, i dla dziwnych spraw iego.
Wysławiaycież Pana,[543] albowiem iest dobry; albowiem na wieki miłosierdzie iego.
2. Wysławiaycież Boga nad[544] bogi; albowiem na wieki miłosierdzie iego.
3. Wysławiaycież Pana nad pany; albowiem na wieki miłosierdzie iego;
4. Tego, który sam czyni cuda wielkie; albowiem na wieki miłosierdzie iego.
5. Który mądrze niebiosa[545] uczynił; albowiem na wieki miłosierdzie iego;
6. Który rozciągnął ziemię na wodach; albowiem na wieki miłosierdzie iego;
7. Który uczynił światła[546] wielkie; albowiem na wieki miłosierdzie iego;
8. Słońce, aby panowało we dnie; albowiem na wieki miłosierdzie iego;
9. Miesiąc i gwiazdy, aby panowały w nocy; albowiem na wieki miłosierdzie iego.
10. Który poraził[547] Egipczany na pierworodnych ich; albowiem na wieki miłosierdzie iego.
11. Który wywiódł[548] Izraela z pośrzodku ich; albowiem na wieki miłosierdzie iego;
12. W ręce mocnéy, i w ramieniu wyciągnioném; albowiem na wieki miłosierdzie iego.
13. Który rozdzielił[549] morze czerwone na rozdziały; albowiem na wieki miłosierdzie iego;
14. I przeprowadził lud Izraelski pośrzodkiem iego; albowiem na wieki miłosierdzie iego.
15. I wrzucił Faraona[550] z woyskiem iego w morze czerwone; albowiem na wieki miłosierdzie iego.
16. Który prowadził lud[551] swóy przez puszczą; albowiem na wieki miłosierdzie iego.
17. Który poraził Króle[552] wielkie; albowiem na wieki miłosierdzie iego;
18. I pobił Króle możne; albowiem na wieki miłosierdzie iego;
19. Sehona, Króla[553] Amorreyskiego; albowiem na wieki miłosierdzie iego;
20. I Oga, Króla Basańskiego; albowiem na wieki miłosierdzie iego.[554]
21. I dał ziemię ich w dziedzictwo; albowiem na wieki miłosierdzie iego;
22. W dziedzictwo Izraelowi, słudze swemu; albowiem na wieki miłosierdzie iego.
23. Który w uniżeniu naszém pamięta na nas; albowiem na wieki miłosierdzie iego.
24. I wybawił nas od nieprzyiaciół naszych; albowiem na wieki miłosierdzie iego.
25. Który dawa pokarm wszelkiemu ciału; albowiem na wieki miłosierdzie iego.
26. Wysławiaycież Boga niebios; albowiem na wieki miłosierdzie iego.
I. Kapłani i Lewitowie w Babilonie na żądanie zwyciężców śpiewać i grać piosnek Syońskich nie chcą, na Ieruzalem pamiętać obiecuiąc.
Nad rzekami Babilońskiemi, tameśmy siadali i płakali wspominaiąc na Syon.
2. Na wierzbach, które są w nim, zawieszaliśmy harfy nasze.
3. A gdy nas tam pytali ci, którzy nas zawiedli w niewolą, o słowa pieśni, (chociaśmy byli zawiesili pieśni radości,) mówiąc: Śpiewaycie nam pieśń z pieśni Syońskich,
4. Odpowiedzieliśmy: Iakoż mamy śpiewać pieśń Pańską w ziemi cudzoziemców?
5. Ieźliże cię zapomnę o Ieruzalemie! niech zapomni sama siebie prawica moia.
6. Niech przylgnie ięzyk móy do podniebienia mego, ieźlibym na cię nie pomniał, ieźlibym nie przełożył Ieruzalemu nad naywiększe wesele moie.
7. Wspomni, Panie! na syny Edomskie, i na dzień Ieruzalemski, w który mówili: Poburzcie, poburzcié aż do gruntu w nim.
8. O córko Babilońska! i ty będziesz spustoszona. Błogosławiony, któryć odda nadgrodę twoię, za to, coś nam złego uczyniła.
9. Błogosławiony, który pochwyci i roztrąci[555] dziatki twe o skałę.
I. Dawid dziękuie Bogu, że go w wielkich niebespieczeństwach zachował i bronił. II. Przepowiada, że go i Królowie, do niego się nawróciwszy, wielbić będą. III. Aby go Pan z opieki swoiéy nie wypuszczał, prosi.
1. Psalm Dawidów.
Wysławiać cię będę, Panie! ze wszystkiego serca mego; przed bogami śpiewaćci będę.
2. Będę się kłaniał ku kościołowi twemu świętemu, i będę wysławiał imię[556] twoie dla miłosierdzia twego, i dla prawdy twoiéy; boś nade wszystko uwielbił imię twoie i wyroki twoie.
3. W dzień, któregom cię wzywał, wysłuchałeś mię, a posiliłeś mocą duszę moię.
4. Wysławiać cię będą, Panie! wszyscy Królowie ziemi, gdy usłyszą wyroki ust twoich.
5. I będą śpiewali o drogach Pańskich, a iż wielka iest chwała Pańska.
6. A choć wywyższony iest Pan, wszakże na uniżonego patrzy, a wysoko myślnego z daleka poznawa.
7. Ieźlibym chodził w pośrzód utrapienia, obżywisz mię; przeciw popędliwości nieprzyiaciół moich wyciągniesz rękę twoię, a prawica twoia wyswobodzi mię.
8. Pan wszystko za mnie wykona. O Panie! miłosierdzie twoie trwa na wieki; sprawy rąk twoich nie opuścisz.
I. Boga na świadectwo niewinności swoiéy wzywa, iako tego, który wszędy przytomny iest, i onego w żywocie macierzyńskim utworzył. II. Prosi, aby go Pan napotym rządził.
1. Przednieyszemu śpiewakowi psalm Dawidów.
Panie! doświadczyłeś i doznałeś mię.
2. Tedy znasz siedzenie moie, i powstanie moie, wyrozumiewasz myśli moie z daleka.
3. Tyś chodzenie moie i leżenie moie ogarnął, a świadomeś[557] wszystkich dróg moich.
4. Nim przyidzie słowo na ięzyk móy, oto, Panie! ty to wszystko wiesz.
5. Z tyłu i z przodku obtoczyłeś mię, a położyłeś na mię rękę twoię.
6. Dziwnieysza umieiętność twoia nad dowcip móy; wysoka iest, nie mogę iéy poiąć.
7. Dokąd uydę przed duchem twoim? a dokąd przed obliczem twoiém uciekę?
8. Ieźlibym wstąpił do nieba, iesteś tam; i ieźlibym sobie[558] posłał w grobie, i tameś przytomny.
9. Wziąłlibym skrzydła rannéy zorzy, abym mieszkał na końcu morza,
10. I tamby mię ręka twoia prowadziła, a dosięgłaby mię prawica twoia.
11. Albo rzekłlibym: Wżdyć ciemności zakryią mię; aleć i noc iest światłem około mnie,
12. Gdyż i ciemności nic nie zakryią przed tobą; owszem tobie noc iako dzień świeci; ciemnościć są iako światłość.
13. Ty zaiste w mocy masz nerki moie; okryłeś mię w żywocie matki moiéy.[559]
14. Wysławiam cię dla tego, że się zdumiewam strasznym i dziwnym sprawom twoim, a dusza moia zna ie wybornie.
15. Nie zataiła się żadna kość moia przed tobą, chociam był uczyniony w skrytości, i misternie złożony w niskościach ziemi.
16. Niedoskonały płód ciała mego widziały oczy twoie; w księgi twoie wszystkie członki moie wpisane są, i dni, w których kształtowane były, gdy ieszcze żadnego z nich nie było.
17. Przetoż o iako drogie są u mnie myśli twoie, Boże: a iako ich iest wielka liczba!
18. Ieźlibym ie chciał zliczyć, nad piasek rozmnożyły się; ocucęli się, ieszczemci ia z tobą.
19. Zabiłlibyś, o Boże! niezbożnika, tedyćby mężowie krwawi odstąpili odemnie,
20. Którzy mówią przeciwko tobie obrzydłości, którzy próżno wynoszą nieprzyiacioły twoie.
21. Izali tych, którzy cię w nienawiści maią, o Panie! niemam w nienawiści? a ci, którzy przeciwko tobie powstawaią, izaż mi nie omierzli?
20[560]. Głowną nienawiścią nienawidzę ich, a mam ie za nieprzyiacioły.
21[561]. Wyszpieguy mię, Boże! a poznay serce moie; doświadcz mię, a poznay myśli moie,
22[562]. I obacz, ieźli droga odporności iest we mnie, a prowadź mię drogą wieczną.
I. Dawid prosi Pana, aby go wybawił od prześladowców iego, przeciwko którym on Boga na pomoc wzywał, i w nim ufał. II. Czyni sobie otuchę, że się Bóg sprawy iego podeymie, za co go wszyscy pobożni wielbić będą.
1. Przednieyszemu śpiewakowi psalm Dawidów.
2. Wyrwi mię, Panie! od człowieka złego, od męża okrutnego strzeż mię;
3. Którzy myślą złe rzeczy w sercu, a na każdy dzień zbieraią się na woynę.
4. Zaostrzaią ięzyk swóy, iako wąż; iad żmiiów[563] pod wargami ich. Sela.
5. Zachoway mię, Panie! od rąk bezbożnika; od męża okrutnego strzeż mię, którzy myślili podwrócić nogi moie.
6. Hardzi na mię zastawili sidło, i powrozy; rozciągnęli sieci przy ścieszce, a sidła swe zastawili na mię. Sela.
7. Rzekłem Panu: Tyś iest Bóg móy! wysłuchayże, Panie! głos modlitew moich.
8. O Panie, Panie mocy zbawienia mego, który przykrywasz głowę moię w dzień bitwy!
9. Nie daway, Panie! bezbożnemu, czego żąda; ani myśli iego złéy góry nie daway, żeby się nie podniosł. Sela.
10. A wodza tych, którzy mię odstąpili, nieprawość warg ich niech ie okryie.
11. Niech na nie spadnie węgle rozpalone; do ognia niech wrzuceni będą, i do dołów głębokich zkądby nie powstali.
12. Potwarca nie będzie utwierdzony na ziemi, a mąż okrutny złością ułowiony będąc upadnie.
13. Wiem, że Pan uczyni sąd utrapionemu, i pomstę nędznych.
14. A tak sprawiedliwi będą wysławiać imię twoie, a szczerzy będą mieszkać przed obliczem twoiém.
Prosi, I. aby Bóg modlitwy iego wysłuchał, II. ięzyk iego hamował, III. serca iego od złego towarzystwa strzegł, IV. aby go z sideł obłudników uwolnił.
1. Pieśń Dawidowa.
Panie! wołam do ciebie, pośpiesz się do mnie: posłuchay głosu mego, gdy wołam do ciebie.
2. Niech będzie przyiemna modlitwa moia, iako kadzidło[564] przed obliczem twoiém, a podnoszenie rąk moich iako ofiara[565] wieczorna.
3. Panie! połóż straż ustom moim; strzeż drzwi warg moich.
4. Nie nachylay serca mego do złéy rzeczy, abym nie czynił spraw niepobożnych z mężami czyniącymi nieprawość, a żebym się nie karmił roskoszami ich.
5. Niech mię biie sprawiedliwy, a przyimę to za miłosierdzie; i niech mię gromi, a będzie mi to za naywybornieyszy oleiek, który nie zarazi głowy moiéy; albowiem ieszczeć modlitwa moia płatna będzie przeciwko złości ich.
6. Niech będą zrzuceni do mieysc opoczystych sędziowie ich, aby słyszeli słowa moie, że były wdzięczne.
7. Iako gdyby kto rąbił i łupił drwa na ziemi, tak się rozlatuią kości nasze aż do ust grobowych.
8. Ale do ciebie, Panie, Panie! podnoszę oczy moie; w tobie ufam, nie odpychay duszy moiéy.
9. Strzeż mię od sidła, które na mię zastawili, i od sideł czyniących nieprawość.
10. Niech wpadną razem w sieci swoie niepobożni, a ia za tym przeminę.
Dawid od woyska Saulowego w iaskini obskoczony, ciężkości duszy swoiéy Bogu przekłada, prosząc, aby go wybawił.
1. Pieśń wyuczaiąca Dawidowa, gdy był[566] w iaskini, modlitwa iego.
2. Głosem moim do Pana wołam; głosem moim Panu się modlę.
3. Wylewam przed obliczem[567] iego żądość moię, a utrapienie moie przed oblicznością iego oznaymuię.
4. Gdy bywa ściśniony duch móy we mnie, ty znasz ścieszkę moię; na drodze, którą chodzę, ukryli na mię sidło.
5. Oglądamli się na prawą stronę, a przypatruię się, niemasz ktoby mię znał; zginęła ucieczka moia, niemasz ktoby się uiął o duszę moię.
6. Panie! do ciebie wołam, mówiąc: Tyś nadzieia moia, tyś dział móy w ziemi żywiących.
7. Posłuchay pilnie wołania mego, bom bardzo znędzony; wyrwi mię od tych, którzy mię prześladuią; albowiem są mocnieyszymi nad mię.
8. Wywiedźże z ciemnicy duszę moię, abym chwalił imię twoie; obstąpią mię sprawiedliwi, gdy mi dobrodzieystwo uczynisz.
I. Prosi Prorok, żeby Pan modlitwę iego wysłuchał, a onego według sprawiedliwości swéy nie sądził. II. Żąda, aby go Pan Duchem S. rządził.
1. Psalm Dawidów.
Panie! wysłuchay modlitwę moię; dla prawdy twoiéy wysłuchay mię i dla sprawiedliwości twoiéy.
2. A nie wchodź w sąd z sługą twoim; albowiem nie będzie[568] usprawiedliwiony przed obliczem twoiém żaden żywiący.
3. Gdyż prześladuie nieprzyiaciel duszę moię, potarł równo z ziemią żywot móy; sprawił to, że muszę mieszkać[569] w ciemnościach, iako ci, którzy zdawna pomarli.
4. I ściśniony iest we mnie duch móy, a we wnętrznościach moich niszczeie serce moie.
5. Wspominam sobie dni dawne, i rozmyślam o wszystkich sprawach twoich, i uczynki rąk twoich rozbieram.
6. Wyciągam ręce moie ku tobie; dusza moia, iako sucha ziemia, ciebie pragnie. Sela.
7. Pośpiesz się, a wysłuchay mię, Panie! ustawa duch móy; nie ukrywayże oblicza twego przedemną; bomci podobny zstępuiącym[570] do grobu,
8. Spraw, abym rano słyszał miłosierdzie twoie, bo w tobie ufam; oznaymi mi drogę, którąbym miał chodzić; bo do ciebie podnoszę duszę moię,
9. Wyrwi mię od nieprzyiaciół moich, Panie! do ciebie się uciekam.
10. Naucz mię czynić wolę twoię, albowiemeś ty Bóg móy; duch twóy dobry niech mię prowadzi po ziemi prawéy.
11. Dla imienia twego, Panie! obżyw mię; dla sprawiedliwości twoiéy wywiedź z utrapienia duszę moię.
12. I dla miłosierdzia twego wytrać nieprzyiacioły moie, a wygładź wszystkie przeciwniki duszy moiéy; bom ia sługa twóy.
I. Panu za zwycięstwo dziękuie, do którego się odzywa, i łaskę iego wynosi. II. Żąda, żeby go Bóg z ludem iego błogosławił, szczęśliwe bydź powiadaiąc te, których Pan iest Bogiem.
1. Pieśń Dawidowa.
Błogosławiony Pan, skała[571] moia, który ćwiczy ręce moie[572] do bitwy, a palce moie do woyny.
2. Miłosierdziem moiém, i twierdzą[573] moię, ucieczką moią, wybawicielem moim, i tarczą moią on mi iest, przetoż w nim dufam; onci[574] podbiia pod mię lud móy.
3. Panie! cóż iest[575] człowiek, że nań masz baczenie? a syn człowieczy, że go sobie poważasz?
4. Człowiek marności iest[576] podobny; dni iego iako cień[577] pomiiaiący.
5. Panie! nakłoń[578] niebios twoich, a zstąp; dotkniy się gór, a zakurzą się.
6. Zabłyśni błyskawicą, a rozprosz ie; puść strzały twoie, a poraź ie.
7. Ściągni rękę swą z wysokości; wybaw mię, a wyrwi mię z wód[579] wielkich, z ręki cudzoziemców,
8. Których usta kłamstwo mówią, a prawica ich, prawica omylna.
9. Boże! pieśń nową tobie zaśpiewam; na lutni, i na instrumencie o dziesiąci stronach śpiewaćci będę.
10. Bóg dawa zwycięstwo Królom, a Dawida, sługę swego, wybawia od miecza srogiego.
11. Wybawże mię, a wyrwi mię z ręki cudzoziemców, których usta mówią kłamstwo, a prawica ich, prawica omylna;
12. Aby synowie nasi byli iako szczepy rostące w młodości swoiéy, a córki nasze, iako kamienie węgielne, wyciosane w budynku kościelnym.
13. Szpiżarnie nasze pełne niech wydawaią wszelakie potrzeby; trzody nasze niech rodzą tysiące, niech rodzą dziesięć tysięcy w oborach naszych.
14. Woły nasze niech będą tłuste; niech nie będzie wtargnienia, ani zaięcia, ani narzekania po ulicach naszych.
15. Błogosławiony lud, któremu się tak dzieie. Błogosławiony lud, którego Bogiem[580] iest Pan.
I. Dawid Boga wielbić na wieki obiecawszy, wszystkie wieki pobudza, aby Pana wielbiły dla cudów zacnych, chwały, królestwa, i miłosierdzia iego, przeciwko ludziom wszystkim, a osobliwie wiernym, których modlitwy wysłuchywa, i żądość ich napełnia.
1. Chwalebna pieśń Dawidowa.
Wywyższać cię będę, Boże móy, Królu móy! i błogosławić będę imieniowi twemu na wieki wieków.
2. Na każdy dzień błogosławić cię będę, a chwalić imię twoie na wieki wieków.
3. Pan wielki iest i bardzo chwalebny, a wielkość iego nie może bydź dościgniona.
4. Naród narodowi wychwalać będzie sprawy twoie, a mocy twoie opowiadać będą.
5. Ozdobę chwały wielmożności twoiéy, i dziwne twe sprawy wysławiać będą.
6. I moc strasznych uczynków twoich ogłaszać będą, i ia zacność twoię opowiadać będę.
7. Pamięć obfitéy dobroci twoiéy wysławiać, a o sprawiedliwości twoiéy śpiewać będą, mówiąc:
8. Dobrotliwy i miłosierny[581] iest Pan, nierychły do gniewu, i wielkiego miłosierdzia.
9. Dobryć iest Pan wszystkim, a miłosierdzie iego nad wszystkiemi sprawami iego.
10. Niech cię wysławiaią, Panie! wszystkie sprawy twoie, a święci[582] twoi niechci błogosławią.
11. Sławę królestwa twego niech opowiadaią, a o możności twoiéy niech rozmawiaią,
12. Aby oznaymili synom ludzkim mocy iego, a chwałę i ozdobę królestwa iego.
13. Królestwo twoie iest królestwo wszystkich wieków, a panowanie twoie nie ustawa nad wszystkimi narody.
14. Zatrzymywa Pan wszystkie upadaiące, a podnosi wszystkie obalone.
15. Oczy[583] wszystkich w tobie nadzieię maią, a ty im dawasz pokarm ich czasu swojego.
16. Otwierasz rękę twoię, a nasycasz wszystko, co żywie, według upodobania twego.
17. Sprawiedliwy iest Pan we wszystkich drogach swoich, i miłosierny we wszystkich sprawach swoich.
18. Bliski iest Pan wszystkim, którzy go wzywaią, a wszystkim, którzy go wzywaią w prawdzie.
19. Wolą[584] tych czyni, którzy się go boią, a wołanie ich wysłuchywa, i ratuie ich.
20. Strzeże Pan wszystkich, którzy go miłuią; ale wszystkie niepobożne wytraci.
21. Chwałę Pańską wysławiać będą usta moie; a błogosławić będzie wszelkie ciało imię święte iego na wieki wieków.
I. Samego siebie do chwały Bożéy upomniawszy, II. nie w ludziach śmiertelnych, ale w Bogu, który iest możny Pan, stworzyciel wszystkiego, ufność pokładac radzi.
1. Halleluiah.
2. Chwal, duszo moia! Pana. Chwalić będę Pana, pókim żyw; będę śpiewał Bogu memu, póki mię stawa.
3. Nie ufaycie w Książętach, ani w żadnym synu ludzkim, w którym niemasz[585] wybawienia.
4. Wynidzie duch iego, i nawróci się do ziemi swoiéy; w onże dzień zginą wszystkie myśli iego.
5. Błogosławiony, którego Bóg Iakubów iest pomocnikiem, którego nadzieia iest w Panu, Bogu iego;
6. Który uczynił[586] niebo, i ziemię, morze, i wszystko, co w nich iest; który przestrzega prawdy aż na wieki;
7. Który czyni sprawiedliwość ukrzywdzonym, i dawa chléb zgłodniałym; Pan rozwięzuie więźnie.
8. Pan otwiera oczy ślepych; Pan podnosi upadłe; Pan miłuie sprawiedliwe.
9. Pan strzeże[587] przychodniów, sierotce i wdowie pomaga; ale drogę niepobożnych podwraca.
10. Pan będzie królował[588] na wieki; Bóg twóy, o Syonie! od narodu do narodu. Halleluiah.
Do chwał Bożych wiedzie Izraelczyki dla dobrodzieystw własnych, i pospolitych, ludziom i bydłu służących, a na ostatek dla mądrości i mocy iego dziwnéy.
Chwalcie Pana; albowiem dobra rzecz iest, śpiewać Bogu naszemu; albowiem to wdzięczna i przystoyna iest chwała.
2. Pan Ieruzalem buduie, a rozproszonego Izraela zgromadza.
3. Który uzdrawia skruszone na sercu, a zawięzuie boleści ich.
4. Który rachuie liczbę gwiazd, a każdą z nich imieniem iéy nazywa.
5. Wielki iest Pan nasz, i wielki w mocy; rozumienia iego niemasz liczby.
6. Pan pokorne[589] podnosi; ale niepobożne aż ku ziemi uniża.
7. Śpiewaycież Panu z chwałą; śpiewaycie Bogu naszemu na harfie;
8. Który okrywa niebiosa obłokami, a deszcz ziemi gotuie; który czyni że roście trawa po górach;
9. Który dawa[590] bydłu pokarmu ich, i kruczętom[591] młodym, które wołaią do niego.
10. Nie kocha się w mocy końskiéy, ani się kocha w goleniach męskich.
11. Kocha[592] się Pan w tych, którzy się go boią, a którzy ufaią w miłosierdziu iego.
12. Chwalże, Ieruzalemie! Pana; chwalże, Syonie! Boga twego.
13. Albowiem on umacnia zawory bram twoich, a błogosławi syny twoie w pośrzodku ciebie.
14. On czyni pokóy w granicach twoich, a naywybornieyszą[593] pszenicą nasyca cię.
15. On wysyła słowo swe na ziemię; bardzo prędko bieży wyrok iego.
16. On dawa śnieg iako wełnę, śrzon iako popiół rozsypuie.
17. Rzuca lód swóy iako bryły; przed zimnem iego któż się ostoi?
18. Posyła słowo swoie, i roztapia ie; powienie wiatrem swym, a rozlewaią wody.
19. Oznaymuie słowo swe Iakubowi, ustawy swe i sądy swe Izraelowi.
20. Nie uczynił tak żadnemu narodowi; przetoż nie poznali sądów iego. Halleluiah.
I. Prorok do wielbienia imienia Pańskiego rzeczy niebieskie i ziemskie pobudza, II. dla tego, iż on wszystkie stworzył, i zatrzymywa, lud swóy wywyższa i zachowuie.
1. Halleluiah.
Chwalcie Pana na niebiosach; chwalcież go na wysokościach.
2. Chwalcie go wszyscy Aniołowie iego; chwalcie go wszystkie woyska iego.
3. Chwalcie go słońce i miesiącu; chwalcie go wszystkie iasne gwiazdy.
4. Chwalcie go niebiosa nad niebiosy, i wody, które są nad niebem.
5. Chwalcie imię Pańskie; albowiem on[594] rozkazał, a stworzone są.
6. I wystawił ie na wieki wieczne; założył im kres, którego nie przestępuią.
7. Chwalcie Pana na ziemi: smocy i wszystkie przepaści.
8. Ogień i grad, śnieg i para, wiatr gwałtowny, wykonywaiący rozkaz iego;
9. Góry, i wszystkie pagórki, drzewa rodzayne, i wszystkie cedry;
10. Zwierzęta, i wszystko bydło, gadziny, i ptastwo skrzydlaste.
11. Królowie ziemscy, i wszyscy narodowie; Książęta, i wszyscy Sędziowie ziemi;
12. Młodzieńcy, także i panny, starzy i młodzi,
13. Chwalcie imię Pańskie; albowiem wywyższone iest imię iego samego, a chwała iego nad ziemią i niebem.
14. I wywyższył róg[595] ludu swego, chwałę[596] wszystkich świętych iego, mianowicie synów Izraelskich, ludu iemu naybliższego. Halleluiah.
I. Bogu śpiewać, w nim się weselić, i onego sławić Prorok każe, II. dla tego, że on wierne umiłował, poświęcił, i zwycięstwa nad nieprziacioły użyczył.
1. Halleluiah.
Spiewaycie Panu[597] pieśń nową; chwała iego niechay zabrzmi w zgromadzeniu świętych.
2. Wesel się, Izraelu! w twórcy swoim; synowie Syońscy! raduycie się w Królu swoim.
3. Chwalcie imię iego na piszczałkach; na bębnie i na harfie graycie mu.
4. Albowiem się kocha Pan w ludu swym; pokornych zbawieniem uwielbia.
5. Radować się będą święci w chwale Bożéy, a śpiewać będą w pokoiach swych.
6. Wysławiania Boże będą w ustach ich, a miecz na obie strony ostry w ręku ich,
7. Aby wykonywali pomstę[598] nad Pogany, a karali narody;
8. Aby wiązali pętami Króle ich, a szlachtę ich okowami żelaznymi;
9. Aby postąpili z nimi według prawa zapisanego. Tać iest sława wszystkich świętych iego. Halleluiah.
I. Prorok każdego ducha upomina do chwalenia Boga na rozmaitéy muzyce, II. dla świętobliwości i dziwnéy mocy iego.
1. Halleluiah.
Chwalcie Boga w świątnicy iego; chwalcie go na rozpostarciu mocy iego.
2. Chwalcie go ze wszelkiéy mocy iego; chwalcie go według wielkiéy dostoyności iego.
3. Chwalcie go na głośnych[599] trąbach; chwalcie go na lutni i na harfie.
4. Chwalcie go na bębnie, i na piszczałce; chwalcie go stronach i na organach.
5. Chwalcie go na cymbałach głośnych; chwalcie go na cymbałach krzykliwych.
6. Niech wszelki duch chwali Pana! Halleluiah.
- ↑ Przyp. 1, 10. r. 4, 14.
- ↑ 5 Moy. 17, 19. Ioz. 1, 8.
- ↑ Ier. 17, 8.
- ↑ Iob. 21, 18. Ps. 35, 5. Izai. 29, 5. Ozeasz. 13, 3. Matt. 3, 12.
- ↑ Dzie. 4, 25.
- ↑ Żyd. 1, 5. r. 5, 5.
- ↑ Ps. 22, 28. Ps. 72, 8.
- ↑ Obiaw. 2, 27. r. 19, 15.
- ↑ Ps. 54, 9. Przyp. 16, 20. Izai. 30, 18. Ier. 17, 7. Rzym. 9, 33. r. 10, 11. 1 Piotr. 2, 6.
- ↑ 2 Sam. 15, 14.
- ↑ Ps. 27, 3.
- ↑ Iz. 43, 11. Oze. 13, 4.
- ↑ Przyp. 3, 32.
- ↑ Ps. 101, 7.
- ↑ Ps. 138, 1. 2.
- ↑ Rzym. 3, 13.
- ↑ Ps. 88, 12. Ps. 115, 17. Izai. 38, 18.
- ↑ Ps. 119, 115. Matt. 7, 23. Łuk. 13, 27.
- ↑ 1 Sam. 24, 6. r. 26, 9.
- ↑ 1 Sam. 16, 7. 1 Kron. 28, 9. Ier. 11, 20. r. 17, 10. r. 20, 12. Obiaw. 2, 23.
- ↑ Iob. 15, 35. Izai. 59, 4.
- ↑ Ps. 9, 16. Przyp. 5, 22.
- ↑ Matt. 21, 16.
- ↑ Iob. 7, 17. Ps. 144, 3. Żyd. 2, 6.
- ↑ 1 Moy. 1, 28. r. 9, 2. 1 Kor. 15, 27.
- ↑
Błąd w druku; powinno być – tryumfuiąc.
- ↑ Ps. 7, 12. Ier. 11, 20.
- ↑ Ps. 96, 13. Dzie. 17, 31.
- ↑ Ps. 37, 39. r. 46, 1. r. 91, 2.
- ↑ Ps. 7, 16. Ps. 35, 8.
- ↑ Ps. 7, 16. Ps. 9, 16. Przy. 5, 22.
- ↑ Ps. 14, 1. Ps. 53, 2.
- ↑ Ps. 94, 7.
- ↑ Ps. 29, 10. Ps. 145, 13. Ps. 146, 10. Ier. 10, 10. Tren. 5, 19. Dan. 4, 34. r. 6, 27.
- ↑ Ps. 18, 28. Ps. 34, 7.
- ↑ 2 Moy. 21, 22. 23. 5 Moy. 10, 18.
- ↑ Abak. 2, 20.
- ↑ Ps. 94, 9. Ps. 113, 6.
- ↑ Izai. 57, 1. Mich. 7, 2.
- ↑ 2 Sam. 22, 31. Ps. 18, 31. Ps. 19, 9. Ps. 119, 140. Przyp. 30, 5.
- ↑ Ps. 10, 4. Ps. 53, 2.
- ↑ Rzym. 3, 10.
- ↑ Ps. 24, 4. 5. Izai. 33, 15.
- ↑ Efez. 4, 25.
- ↑ 2 Moy. 22, 25. 3 Moy. 25, 36. 5 Moy. 23, 19.
- ↑ Ian. 13, 17.
- ↑ Ps. 73, 26. Tren. 3, 34.
- ↑ Dzie. 2, 25.
- ↑ Dzie. 2, 31. r. 13, 35.
- ↑ Ps. 7, 10. Przyp. 17, 3.
- ↑ 5 Moy. 32, 10. Zach. 2, 8.
- ↑ Rut. 2, 12. Ps. 91, 4.
- ↑ 2 Sam. 22, 1. 2.
- ↑ Żyd. 2, 13.
- ↑ Ps. 116, 3.
- ↑ Ps. 3, 5. Ps. 118, 5. Ps. 120, 1. Tren. 3, 56.
- ↑ Ps. 104, 3.
- ↑ Ps. 97, 2.
- ↑ Ps. 56, 4.
- ↑ Ps. 91, 9. 10.
- ↑ 2 Sam. 22, 26. Matt. 5, 7.
- ↑ Izai. 2, 11. 1 Piotr. 5, 5.
- ↑ 5 Moy. 32, 3. Dan. 4, 34. Obiaw. 15, 3.
- ↑ 2 Sam. 22, 31. Ps. 12, 7. Ps. 119, 140. Przyp. 30, 5.
- ↑ 5 Moy. 32, 39. 1 Sam. 2, 2. Ps. 86, 8. Izai. 45, 5.
- ↑ Rzym. 15, 9.
- ↑ Rzym. 10, 18.
- ↑ Ps. 12, 7. Ps. 18, 31. Ps. 119, 140.
- ↑ Ps. 119, 72. Przyp. 8, 11.
- ↑ Ps. 119, 103.
- ↑ 2 Król. 19, 23.
- ↑ Matt. 27, 46. Mark. 15, 34.
- ↑ Ps. 25, 3. Ps. 31, 2. Izai. 49, 23. Rzym. 9, 33.
- ↑ Matt. 27, 39.
- ↑ Matt. 27, 43.
- ↑ litery w wierszach pomylone, powinno być go.
- ↑ litery w wierszach pomylone, powinno być ponieważ.
- ↑ Ps. 71, 6.
- ↑ 5 Moy. 32, 1.
- ↑ Matt. 27, 35. Mark. 15, 24. Łuk. 23, 33.Ian. 19, 33.
- ↑ Łuk. 23, 34.Ian. 19, 24.
- ↑ Żyd. 2, 12.
- ↑ Ps. 35, 18. Ps. 68, 27.
- ↑ Ps. 2, 8. Ps. 72, 11. Ps. 86, 9. Iz. 60, 14.
- ↑ Iz. 40, 11. Ier. 23, 4. Ezech. 34, 23. Ian. 10, 11. 12. 1 Piotr. 2, 25.
- ↑ Ps. 3, 6. Ps. 118, 6.
- ↑ Rzym. 8, 31.
- ↑ 2 Moy. 19, 5. 5 Moy. 10, 14. Iob. 41, 2. Ps. 50, 12. 1 Kor. 10, 26.
- ↑ Iob. 38, 6. Ps. 104, 5. Ps. 136, 6.
- ↑ Ps. 15, 2. Izai. 33, 14.
- ↑ Ps. 22, 6. Ps. 31, 2. Ps. 34, 6.
- ↑ Ps. 27, 11. Ps. 86, 11.
- ↑ Ps. 103, 17. Ps. 106, 1. Ps. 107, 1. Ps. 136, 1. Ier. 33, 11.
- ↑ Ian. 15, 25.
- ↑ Ps. 7, 10.
- ↑ Iob. 31, 5.
- ↑ Błąd w druku; powinno być – nieprzyiaciel.
- ↑ Mich. 7, 7.
- ↑ Ps. 118, 6.
- ↑ Ps. 3, 7.
- ↑ Ps. 23, 6.
- ↑ Ps. 32, 7. Ps. 91, 3.
- ↑ Izai. 63, 16. r. 64, 8.
- ↑ Ps. 25, 4. Ps. 86, 11.
- ↑ Ps. 116, 1. Ps. 142, 6.
- ↑ Izai. 25, 9. r. 33, 2. Abak. 2, 3.
- ↑ Ps. 143, 7.
- ↑ Ps. 12, 3. Ier. 9, 8.
- ↑ Ps. 3, 4.
- ↑ Ps. 29, 1.
- ↑ 1 Moy. 1, 2.
- ↑ Izai. 54, 8.
- ↑ Ps. 115, 17. Izai. 38, 18.
- ↑ Ps. 22, 6. Ps. 25, 2. Izai. 49, 23.
- ↑ Ps. 71, 1.
- ↑ Łuk. 23, 46. Dzie. 7, 59.
- ↑ Ps. 6, 8.
- ↑ Iob. 19, 13. Ps. 38, 12.
- ↑ Izai. 64, 4. 1 Kor. 2, 9.
- ↑ Ps. 91, 1.
- ↑ Ps. 27, 14.
- ↑ Rzym. 4, 7.
- ↑ Przyp. 28, 13. 1 Ian. 1, 9.
- ↑ Izai. 55, 6. 2 Kor. 6, 2.
- ↑ Ps. 9, 10.
- ↑ Przyp. 26, 3.
- ↑ Izai. 57, 20.
- ↑ Ps. 119, 64.
- ↑ 1 M. 1, 6. 7. 8.
- ↑ Iob. 38, 8. Ier. 5, 22.
- ↑ 1 Moy. 1, 2. 3.
- ↑ Iob. 5, 12.
- ↑ Przyp. 19, 21. Izai. 46, 10.
- ↑ Ps. 65, 5. Ps. 144, 15.
- ↑ 2 Kron. 17, 9. Iob. 28, 34.
- ↑ Iob. 36, 7. Ps. 34, 16. 1 Piotr. 3, 12.
- ↑ 1 Sam. 21, 13.
- ↑ Ps. 69, 34.
- ↑ Ps. 2, 12. Przyp. 16, 20.
- ↑ Piot. 3, 10.
- ↑ Iob. 36, 7. Ps. 33, 18. 1 Piotr. 3, 12.
- ↑ Ps. 40, 15. Ps. 70, 3.
- ↑ Iob. 21, 18. Ps. 1, 4. Izai. 29, 5. Ozeasz. 13, 5.
- ↑ Ps. 40, 10.
- ↑ Ian. 15, 25.
- ↑ Ps. 57, 11. Ps. 108, 5.
- ↑ Przyp. 23, 17. r. 24, 1.
- ↑ Ps. 55, 23. Matt. 6, 25. Łuk. 12, 22.
- ↑ Izai. 58, 8.
- ↑ Matt. 5, 5.
- ↑ Ps. 9, 11.
- ↑ Izai. 51, 4.
- ↑ Błąd w druku; powinno być – nieprzyiaciół.
- ↑ Ps. 43, 2.
- ↑ 1 Kron. 16, 42. r. 25, 3.
- ↑ Ps. 144, 4.
- ↑ 1 Kron. 29, 15. Ps. 119, 19. Żyd. 11, 13.
- ↑ Żyd. 10, 5.
- ↑ 3 Moy. 4, 1.
- ↑ Ps. 35, 18.
- ↑ Ps. 22, 20.
- ↑ Ps. 35, 4. 6. Ps. 70, 3.
- ↑ Ps. 35, 27.
- ↑ Ps. 22, 7.
- ↑ Ian. 13, 18. Dzie. 1, 16.
- ↑ Ps. 84, 3.
- ↑ Ps. 43, 5.
- ↑ Ps. 38, 7. Ps. 43, 2.
- ↑ Ps. 38, 7. Ps. 42, 10.
- ↑ Ps. 42, 6.
- ↑ 2 Moy. 15, 17. Ps. 80, 9.
- ↑ Ps. 79, 4. Ps. 80, 7. Ier. 24, 9.
- ↑ Rzym. 8, 36.
- ↑ Izai. 11, 5. Żyd. 4, 12. Obiaw. 1, 16.
- ↑ Żyd. 1, 8.
- ↑ Ps. 72, 10.
- ↑ Ps. 78, 2. Matt. 13, 35.
- ↑ Iob. 27, 19.
- ↑ Ps. 48, 3.
- ↑ 5 M. 31, 28.
- ↑ Ps. 81, 9.
- ↑ 2 Moy. 19, 5. 5 Moy. 10, 14. Iob. 41, 2. Ps. 24, 1. 1 Kor. 10, 26.
- ↑ 2 Sam. 12, 1.
- ↑ Rzym. 3, 4.
- ↑ 3 Moy. 14, 6. 4 Moy. 19, 6.
- ↑ 2 Sam. 11, 15. 17. r. 12, 9.
- ↑ 1 Sam. 22, 9.
- ↑ Ps. 10, 4. Ps. 14, 1.
- ↑ Rzym. 3, 10.
- ↑ 1 Sam. 23, 19. r. 26, 1—3.
- ↑ 4 Moy. 16, 32. 33.
- ↑ Ps. 57, 5. Ps. 59, 8.
- ↑ Ps. 37, 5. Matt. 6, 25. Łuk. 12, 22. 1 Piotr. 5, 7.
- ↑ 1 Sam. 21, 10. 11.
- ↑ Ps. 118, 6.
- ↑ 1 Sam. 24, 4.
- ↑ Błąd w druku; powinno być – pośrzód.
- ↑ Ps. 55, 22. Ps. 59, 8.
- ↑ Ps. 108, 6.
- ↑ Ps. 7, 16. Ps. 9, 16. Przy. 26, 27. Kazn. 10, 8.
- ↑ Ps. 36, 6. Ps. 108, 5.
- ↑ Ps. 140, 4.
- ↑ 1 Sam. 19, 11.
- ↑ Ps. 55, 22. Ps. 57, 5. Przyp. 25, 18.
- ↑ Ps. 10, 11. Ps. 94, 7.
- ↑ Ps. 2, 4. Przyp. 1, 26.
- ↑ 2 Sam. 8, 1. 2. 3. r. 10, 13. 18. 1 Kron. 18, 3. 12.
- ↑ Ps. 44, 10.
- ↑ Ps. 108, 7.
- ↑ Iob. 34, 11. Przyp. 24, 12. Ier. 32, 19. Ezech. 7, 27. r. 33, 20. Matt. 16, 27. Rzym. 2, 6.
- ↑ 1 Sam. 23, 14.
- ↑ Ps. 42, 2. 3. 5.
- ↑ Błąd w druku; powinno być – kłamstwo.
- ↑ Ps. 11, 2.
- ↑ Ier. 17, 9.
- ↑ Ps. 107, 29. Matt. 8, 26.
- ↑ 2 Moy. 14, 21. 22.
- ↑ Ioz. 3, 16. Ps. 114, 3.
- ↑ Błąd w druku; powinno być – 13.
- ↑ Mich. 3, 4.
- ↑ Izai. 11, 4. Mich. 4, 3.
- ↑ 4 Moy. 10, 35.
- ↑ Ps. 113, 9.
- ↑ 2 Moy. 20, 18.
- ↑ Sędź. 11, 34. 1 Sam. 18, 6.
- ↑ Efez. 4, 8.
- ↑ 4 Moy. 21, 33.
- ↑ 2 Moy. 14, 21.
- ↑ 2 Kron. 32, 23. Ps. 76, 12.
- ↑ Ian. 2, 17. Rzym. 15, 3.
- ↑ Iob. 30, 9.
- ↑ Matt. 27, 39.
- ↑ Łuk. 23, 49.
- ↑ Matt. 27, 34.
- ↑ Matt. 27, 48. Mark. 15, 23. Ian. 19, 29.
- ↑ Rzym. 11, 9.
- ↑ Dzie. 1, 20.
- ↑ Izai. 53, 4. Matt. 26, 31.
- ↑ Ps. 34, 7.
- ↑ Ps. 35, 4. Ps. 40, 15.
- ↑ Ps. 31, 2. 3.
- ↑ Ps. 91, 11. Matt. 4, 6. Łuk. 4, 10.
- ↑ 5 Moy. 10, 21. 1 Kor. 1, 21.
- ↑ Ps. 34, 4. Ps. 40, 15. Ps. 70, 3.
- ↑ 1 Król. 4, 24.
- ↑ 1 Król. 4, 21.
- ↑ 2 Król. 25, 9.
- ↑ 2 Moy. 14, 21.
- ↑ Błąd w druku; powinno być – źrzódła.
- ↑ 2 Moy. 17, 5. 6. 4 Moy. 20, 11.
- ↑ Ioz. 3, 13.
- ↑ 1 Moy. 1, 14. r. 8, 22.
- ↑ Dan. 5, 21.
- ↑ Ps. 61, 9.
- ↑ Izai. 26, 16.
- ↑ 2 Moy. 14, 21.
- ↑ 2 Moy. 14, 15. Ps. 78, 52. Ps. 80, 2.
- ↑ Ps. 49, 3. Matt. 13, 35.
- ↑ 5 Moy. 4, 9. r. 6, 7.
- ↑ 1 Kron. 7, 11.
- ↑ 2 Moy. 14, 21. 2 Moy. 15, 8.
- ↑ 2 Moy. 13, 21. Ps. 105, 39.
- ↑ 2 Moy. 17, 6. 4 Moy. 20, 11. Ps. 105, 41. 1 Kor. 10, 4.
- ↑ Błąd w druku; powinno być – wzruszyli.
- ↑ 4 Moy. 11, 4.
- ↑ 4 Moy. 11, 1.
- ↑ 1 Moy. 16, 14. 4 M. 11, 7. Ian. 6, 31. 1 Kor. 10, 3.
- ↑ 4 Moy. 11, 33.
- ↑ 4 Moy. 11, 33. 1 Kor. 10, 4.
- ↑ Iak. 4, 14.
- ↑ 4 Moy. 14, 22.
- ↑ 2 Moy. 7, 20.
- ↑ 2 Moy. 8, 24.
- ↑ 2 Moy. 8, 6.
- ↑ 2 Moy. 10, 13.
- ↑ 2 Moy. 9, 23. 25.
- ↑ 2 Moy. 9, 6.
- ↑ 2 Moy. 12, 29.
- ↑ 2 Moy. 12, 37.
- ↑ 2 Moy. 14, 27. 28.
- ↑ 5 Moy. 32, 16.
- ↑ 282,0 282,1 1 Sam. 4, 11.
- ↑ 1 Sam. 5, 6. r. 6, 4.
- ↑ 1 Sam. 16, 14. 2 Sam. 5, 2.
- ↑ 2 Sam. 5, 2. 1 Kron. 11, 2.
- ↑ 2 Król. 25, 9.
- ↑ Ps. 44, 11.
- ↑ Ps. 89, 47.
- ↑ Ier. 10, 25.
- ↑ Izai. 64, 9.
- ↑ Ps. 77, 21. Ps. 78, 52.
- ↑ Ps. 44, 14. Ps. 79, 4.
- ↑ Ps. 44, 32.
- ↑ Ps. 72, 8.
- ↑ Izai. 5, 7.
- ↑ 2 Moy. 23, 17.
- ↑ 2 Moy. 14, 10.
- ↑ 2 Moy. 17, 7.
- ↑ 2 Moy. 20, 1. 2.
- ↑ Dzie. 14, 16.
- ↑ 5 Moy. 32, 13.
- ↑ 5 Moy. 1, 17. 2 Kron. 19, 6.
- ↑ Przyp. 24, 33. Izai. 1, 17.
- ↑ Ian. 19, 34.
- ↑ Sędź. 7, 11. 25.
- ↑ Sędź. 4, 15.
- ↑ Sędź. 7, 25. r. 8, 12. 21.
- ↑ Ps. 2, 12. Ps. 34, 9.
- ↑ Ioel. 2, 19. 22.
- ↑ Ioel. 2, 13.
- ↑ 5 Moy. 3, 24.
- ↑ Ps. 25, 4. Ps. 27, 11.
- ↑ 2 Moy. 34, 6. 4 Moy. 14, 18. Ps. 103, 8. Ps. 145, 8.
- ↑ 1 Kron. 4, 31. 1 Kron. 25, 5.
- ↑ 1 Król. 4, 31. 1 Kron. 15, 17.
- ↑ 2 Sam. 7, 11. 12. 13.
- ↑ Ps. 86, 8.
- ↑ Ps. 107, 29. Matt. 8, 26.
- ↑ 1 Moy. 1, 1. Ps. 24, 1. Ps. 50, 2.
- ↑ Dzie 13, 22. 1 Sam. 16, 13.
- ↑ 2 Sam. 7, 14.
- ↑ 2 Sam. 7, 16. Łuk. 1, 33. Ian. 12, 34.
- ↑ Ps. 79, 5.
- ↑ Błąd w druku; powinno być – ludzkie.
- ↑ 2 Sam. 7, 15.
- ↑ 2 Piotr. 3, 8.
- ↑ Ps. 139, 4. 11. 12. Żyd. 4, 13.
- ↑ Ps. 71, 3. Matt. 4, 6. Łuk. 4, 10.
- ↑ 4 Moy. 23, 22.
- ↑ Ps. 1, 3.
- ↑ Ps. 96, 10. 97, 1. 99, 1.
- ↑ Ps. 119, 86. 128. 138. 140. 142. 151. 152.
- ↑ 5 Moy. 32, 35.
- ↑ Ps. 10, 11. 59, 8.
- ↑ 1 Kor. 3, 20.
- ↑ Ps. 115, 17.
- ↑ Żyd. 3, 7. r. 4, 7.
- ↑ 4 Moy. 14, 34.
- ↑ 4 Moy. 14, 23. Żyd. 4, 3.
- ↑ 2 Kron. 16, 23.
- ↑ Ps. 93, 1. 97, 1. 99, 1.
- ↑ Ps. 98, 9.
- ↑ Ps. 19, 1.
- ↑ 2 M. 20, 4. 3 M. 26, 1. 5 M. 5, 8.
- ↑ Amos. 5, 15. Rzym. 12, 9.
- ↑ Ps. 33, 3.
- ↑ Iza. 63, 5.
- ↑ Izai. 52, 10.
- ↑ Ps. 96, 13.
- ↑ 2 M. 32, 11. 4 M. 14, 13. 1 Sam. 12, 19.
- ↑ 2 M. 33, 9.
- ↑ Ps. 2, 11. 66, 2. 98, 4.
- ↑ Ps. 95, 7.
- ↑ Ps. 73, 1.
- ↑ Ps. 89, 2. 92, 2.
- ↑ 4 Moy. 12, 7. Żyd. 3, 2.
- ↑ Ps. 139, 21.
- ↑ Ps. 6, 9.
- ↑ Ps. 15, 3.
- ↑ Przyp. 13, 5.
- ↑ Ps. 143, 1.
- ↑ Ps. 13, 2. 44, 25. 69, 18.
- ↑ Iob. 8, 9. r. 14, 1. 2. Ps. 109, 23. 144, 4.
- ↑ 2 Kron. 36, 21. Ier. 29, 10.
- ↑ Izai. 51, 6. Matt. 24, 35.
- ↑ 2 Moy. 34, 6. 7. 4 Moy. 14, 18. 5 Moy. 5, 10. Nehem. 9, 17.
- ↑ Ps. 90, 5. Izai. 40, 6.
- ↑ 1 Moy. 1, 3.
- ↑ 1 Moy. 1, 6. 8.
- ↑ 1 M. 1, 7.
- ↑ Żyd. 1, 7.
- ↑ Iob. 38, 10. 11.
- ↑ Ps. 147, 8.
- ↑ Sędź. 9, 13.
- ↑ 1 Moy. 1, 16.
- ↑ Iob. 37, 8.
- ↑ Iob. 26, 14.
- ↑ Ps. 145, 15.
- ↑ 1 Kron. 16, 8. Izai. 12, 4.
- ↑ 1 Moy. 17, 2.
- ↑ 1 Moy. 26, 3.
- ↑ 1 Moy. 28, 13.
- ↑ 1 Moy. 13, 15.
- ↑ 1 Moy. 12, 17.
- ↑ 1 Kron. 16, 22.
- ↑ 1 Moy. 41, 57.
- ↑ 1 Moy. 45, 5.
- ↑ 1 Moy. 37, 28.
- ↑ 1 Moy. 39, 20.
- ↑ 1 Moy. 41, 14.
- ↑ 1 Moy. 41, 40.
- ↑ 1 Moy. 45, 5. 6.
- ↑ 2 M. 1, 7.
- ↑ 2 Moy. 1, 8. 11.
- ↑ 2 M. 3, 10.
- ↑ 2 Moy. 7, 9. 10.
- ↑ 2 Moy. 10, 21. 22.
- ↑ 2 Moy. 7, 20.
- ↑ 2 Moy. 8, 6.
- ↑ 2 Moy. 8, 17.
- ↑ 2 Moy. 9, 23.
- ↑ 2 Moy. 10, 13.
- ↑ 2 M. 12, 29.
- ↑ 2 Moy. 12, 35.
- ↑ M. 12, 33.
- ↑ 2 Moy. 12, 21.
- ↑ 2 Moy. 16, 13.
- ↑ 2 Moy. 17, 6.
- ↑ 1 Moy. 22, 16.
- ↑ Ps. 107, 1. Ps. 118, 1. Ps. 136, 1.
- ↑ Dan. 9, 5.
- ↑ 2 Moy. 14, 11.
- ↑ 2 M. 14, 21.
- ↑ 2 Moy. 14, 27. 28.
- ↑ 2 Moy. 14, 31.
- ↑ 2 Moy. 15, 24.
- ↑ 2 Moy. 16, 3.
- ↑ 4 Moy. 11, 33.
- ↑ 4 Moy. 16, 2.
- ↑ 4 Moy. 16, 31.
- ↑ 4 Moy. 16, 35.
- ↑ 2 Moy. 32, 4.
- ↑ 2 Moy. 32, 11.
- ↑ 4 Moy. 14, 1. 2. 3.
- ↑ 4 Moy. 14, 28. 29.
- ↑ 4 Moy. 25, 3.
- ↑ 4 Moy. 25, 4. 5.
- ↑ 4 Moy. 25, 7.
- ↑ 4 Moy. 20, 11.
- ↑ 4 Moy. 20, 10.
- ↑ 5 Moy. 7, 2.
- ↑ Sędź. 1, 21.
- ↑ 2 Król. 16, 3.
- ↑ Sędź. 2, 16.
- ↑ 5 Moy. 30, 1. 2. 3.
- ↑ 1 Kron. 16, 35.
- ↑ Błąd w druku; powinno być – wygnania.
- ↑ Ps. 106, 1. Ps. 118, 1. Ps. 136, 1.
- ↑ Iob. 33, 20.
- ↑ Izai. 41, 8.
- ↑ Iob. 12, 21.
- ↑ Iob. 12, 24.
- ↑ 1 Sam. 2, 8. Ps. 113, 7. 8.
- ↑ Iob. 22, 19.
- ↑ Iob. 5, 16.
- ↑ Ps. 57, 8.
- ↑ Ps. 36, 6. 57, 11.
- ↑ Ps. 60, 8.
- ↑ Dzie. 1, 20.
- ↑ 2 Moy. 20, 5.
- ↑ Ps. 102, 12.
- ↑ Matt. 22, 44. Mark. 12, 36. Łuk. 20, 42. Dzie. 2, 34. 1 Kor. 15, 25. Żyd. 1, 13.
- ↑ Ian. 12, 34. Żyd. 5, 6. r. 6, 20. r. 7, 17.
- ↑ Ps. 2, 9.
- ↑ Filip. 2, 9.
- ↑ Iob. 28, 28. Przyp. 1, 7. r. 9, 10.
- ↑ Ps. 1, 1. 2.
- ↑ Ps. 37, 26. 2 Kor. 9, 9.
- ↑ Dan. 2, 20.
- ↑ Mal. 1, 11.
- ↑ 1 Sam. 2, 8. Ps. 107, 41.
- ↑ 2 Moy. 13, 3.
- ↑ 2 Moy. 14, 21. 22.
- ↑ Ioz. 2, 16.
- ↑ 2 Moy. 17, 6. 4 Moy. 20, 11.
- ↑ Ps. 42, 11. 79, 10.
- ↑ Ps. 135, 15. 16. 17. 18. 19. 20.
- ↑ Błąd w druku; powinno być – Uszy.
- ↑ Ps. 6, 6. Ps. 88, 11. Izai. 38, 18.
- ↑ 2 Sam. 22, 5.
- ↑ 2 Kor. 4, 13.
- ↑ Rzym. 3, 4.
- ↑ Rzym. 15, 11.
- ↑ Ps. 106, 1. Ps. 107, 1. Ps. 136, 1.
- ↑ Ps. 115, 10.
- ↑ Ps. 23, 4.
- ↑ Żyd. 13, 6.
- ↑ Ps. 146, 3.
- ↑ 2 Moy. 15, 2.
- ↑ Izai. 28, 16. Matt. 21, 42. Mark. 12, 10. Łuk. 20, 17. Dzie. 4, 11. Rzym. 9, 33. 1 Piotr. 2, 7.
- ↑ Matt. 21, 9.
- ↑ Ps. 1, 2.
- ↑ Ps. 19, 12.
- ↑ 5 Moy. 4, 5. 6.
- ↑ Ian. 15, 3. 1 Piotr. 1, 22.
- ↑ Iz. 63, 17.
- ↑ 5 Moy. 6, 6. r. 11, 18.
- ↑ 1 Moy. 47, 9. 1 Kron. 29, 15. Ps. 39, 13. Żyd. 11, 13.
- ↑ 5 Moy. 11, 28.
- ↑ Ps. 25, 4. 27, 11.
- ↑ 1 Piotr. 2, 15.
- ↑ Rzym. 1, 16.
- ↑ 4 Moy. 18, 20.
- ↑ Ps. 33, 5.
- ↑ 2 Kor. 7, 10.
- ↑ Ps. 19, 11.
- ↑ Iob. 10, 8.
- ↑ Obiaw. 19, 2.
- ↑ Izai. 40, 8. Matt. 24, 35. 1 Piotr. 1, 25.
- ↑ Ps. 1, 2.
- ↑ 5 Moy. 4, 6.
- ↑ Ps. 19, 11.
- ↑ Ps. 19, 9. 2 Piotr. 1, 19.
- ↑ Błąd w druku; powinno być – przyimiy.
- ↑ Rzym. 8, 6. 7.
- ↑ Ps. 37, 9.
- ↑ Ps. 116, 16.
- ↑ Ps. 19, 11.
- ↑ Ps. 19, 9.
- ↑ Matt. 11, 25.
- ↑ Ps. 67, 1.
- ↑ 5 Moy. 4, 5. 6.
- ↑ Ps. 69, 10.
- ↑ 2 Sam. 22, 31. Ps. 12, 7. Ps. 18, 31. Przyp. 30, 5.
- ↑ Ian. 17, 17.
- ↑ Ps. 109, 17.
- ↑ Ps. 3, 1. 2. 25, 19.
- ↑ Izai. 66, 2.
- ↑ Izai. 9, 3.
- ↑ Ps. 139, 3.
- ↑ Izai. 53, 6. 1 Piotr. 2, 25.
- ↑ 1 Sam. 24, 10. r. 26, 19.
- ↑ Ps. 124, 8.
- ↑ Błąd w druku; powinno być – Upomina.
- ↑ Ps. 144, 7.
- ↑ Ps. 121, 2.
- ↑ 1 Moy. 2, 21.
- ↑ Ps. 134, 3.
- ↑ Ps. 125, 5. Gal. 6, 10.
- ↑ Ps. 143, 2.
- ↑ 1 Sam. 7, 1.
- ↑ 2 Kron. 6, 41.
- ↑ 2 Sam. 7, 12. 1 Król. 8, 25. 2 Kron. 6, 16. Łuk. 1, 55. Dzie. 2, 30.
- ↑ Łuk. 1, 69.
- ↑ Ps. 135, 1.
- ↑ Ier. 10, 13.
- ↑ 2 Moy. 12, 29.
- ↑ 4 Moy. 21, 21.
- ↑ 4 Moy. 21, 33. 35.
- ↑ Ioz. 12, 7.
- ↑ Ps. 115, 4.
- ↑ Ps. 115, 5.
- ↑ Ps. 106, 1. Ps. 107, 1. Ps. 118, 1.
- ↑ 5 Moy. 10, 17.
- ↑ 1 Moy. 1, 1. 2. 6.
- ↑ 1 Moy. 1, 14.
- ↑ 2 Moy. 12, 29.
- ↑ 2 Moy. 13, 17.
- ↑ 2 Moy. 14, 21.
- ↑ 2 Moy. 14, 28.
- ↑ 2 Moy. 15, 21.
- ↑ 4 Moy. 21, 24.
- ↑ 4 Moy. 21, 35.
- ↑ Ioz. 12, 7.
- ↑ Izai. 13, 16.
- ↑ Ps. 115, 1.
- ↑ Ps. 119, 168.
- ↑ Amos. 9, 2.
- ↑ Iob. 10, 11.
- ↑ Błąd w druku; powinno być – 22.
- ↑ Błąd w druku; powinno być – 23.
- ↑ Błąd w druku; powinno być – 24.
- ↑ Rzym. 3, 13. 14.
- ↑ 2 Moy. 30, 7. 8.
- ↑ 2 Moy. 29, 39.
- ↑ 1 Sam. 24, 4.
- ↑ Ps. 102, 1.
- ↑ Iob. 4, 17. r. 9, 2. 3. r. 15, 14. r. 25, 4.
- ↑ 1 Sam. 23, 14. r. 24, 4.
- ↑ Ps. 28, 1.
- ↑ 2 Sam. 22, 2. Ps. 18, 3.
- ↑ Ps. 18, 35.
- ↑ 2 Sam. 22, 48. Ps. 18, 48.
- ↑ Ps. 18, 40. 2 Sam. 22, 48.
- ↑ Iob. 7, 17. Ps. 18, 5. Żyd. 2, 6.
- ↑ Ps. 39, 6. Ps. 62, 10.
- ↑ Iob. 14, 2.
- ↑ 2 Sam. 22, 10.
- ↑ Ps. 124, 4.
- ↑ Ps. 33, 12.
- ↑ 2 Moy. 34, 6. 7. 4 Moy. 14, 18. Ps. 86, 15. Ps. 103, 8.
- ↑ Ps. 132, 9.
- ↑ Ps. 104, 27.
- ↑ Ps. 147, 1.
- ↑ Ps. 118, 9.
- ↑ Dzie. 14, 15. Obiaw. 14, 7.
- ↑ Ps. 147, 6.
- ↑ 2 Moy. 15, 18.
- ↑ Ps. 146, 9.
- ↑ Ps. 104, 14.
- ↑ Iob. 39, 3. Matt. 6, 26.
- ↑ Dzie. 10, 35.
- ↑ 5 Moy. 32, 14.
- ↑ 1 Moy. 1, 6. 7. Ps. 33, 9.
- ↑ Ps. 89, 18. Łuk. 1, 69.
- ↑ Łuk. 2, 32.
- ↑ Ps. 33, 3.
- ↑ 2 Kor. 10, 4.
- ↑ Ps. 47, 2.
 Księga Hioba (całość) |
Księgi Psalmów (całość) | Księgi Przypowieści Salomonowe (całość)  |
|