Lalka (Prus)/Tom III/całość
| <<< Dane tekstu | ||
| Autor | ||
| Tytuł | Lalka | |
| Wydawca | Gebethner i Wolff | |
| Data wyd. | 1890 | |
| Druk | Wł. L. Anczyc i Spółka | |
| Miejsce wyd. | Warszawa | |
| Źródło | Skany na Commons | |
| Inne | Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI  Cały tekst | |
| ||
| Indeks stron | ||
„Mamy tedy rok 1879-ty.
Gdybym był przesądny, a nadewszystko, gdybym nie rozumiał, że po najgorszych czasach nadchodzą dobre, lękałbym się tego roku 1879-go. Bo jeżeli jego poprzednik zakończył się źle, to już on zaczął się jeszcze gorzej.
Anglia naprzykład, w końcu roku zeszłego, wdeptała w wojnę z Afganistanem, i w grudniu było nawet z nimi źle. Austrya miała dużo kłopotów w Bośni, a w Macedonii wybuchło powstanie. W październiku i listopadzie były zamachy na króla Alfonsa hiszpańskiego i króla Humberta włoskiego. Obaj wyszli cało. Również w październiku umarł hr. Józef Zamoyski, wielki przyjaciel Wokulskiego. Myślę nawet, że jego śmierć w niejednej sprawie pokrzyżowała plany Stachowi.
Rok 1879-ty dopiero się zaczął, ale niechaj go kaczki zdepczą!.. Anglicy, jeszcze nie wygrzebawszy się z Afganistanu, już mają wojnę w Afryce, gdzieś na przylądku Dobrej Nadziei, z jakimiś Zulusami. Tu zaś, w Europie, ani mniej, ani więcej, tylko — wybuchła dżuma w okolicach Astrachania i lada dzień może do nas zajrzeć.
Co my mamy przez tę dżumę!... Kogo spotkam, mówi: „Co? dobrze wam sprowadzać perkaliki z Moskwy? Zobaczysz pan, że razem z niemi sprowadzicie morową zarazę“, A ile się to odbiera anonimów, wymyślających, na czem świat stoi! Zdaje mi się jednak, że autorami ich są przedewszystkiem kupcy, nasi współzawodnicy, albo też fabrykanci perkalików łódzkich.
Ci utopiliby nas w łyżce wody, choćby żadnej dżumy nie było; naturalnie, że nawet setnej części tych wymysłów nie powtarzam Wokulskiemu; myślę jednak, że on sam słyszy ich i czyta więcej, aniżeli ja...
Właściwie mówiąc, chciałem na tem oto miejscu napisać historyą niesłychanej sprawy, sprawy kryminalnej, którą pani baronowa Krzeszowska wytoczyła, komu?.. Niktby nie zgadł!.. Oto tej pięknej, tej poczciwej, tej kochanej pani Helenie Stawskiej. Ale taka mnie pasya ogarnia, że nie mogę myśli zebrać. Więc dla rozerwania uwagi napiszę sobie o czem innem.
Wytoczyła pani Stawskiej proces kryminalny, o kradzież!.. Jej, o kradzież... Naturalnie, że wyszliśmy z tego błota, jak tryumfatorowie. Ale co nas to kosztowało... Ja naprzykład, dalibóg, nie mogłem sypiać po nocach blisko przez dwa miesiące. A jeżeli dzisiaj lubię wieczorem wstąpić na piwo, czego nigdy nie robiłem i nawet siedzę w knajpie do północy, to poprostu robię to ze zmartwienia. Jej, tej świętej kobiecie, wytoczyć proces o kradzież!... Nato, Bóg mi świadkiem, trzeba być taką półwaryatką jak pani baronowa.
Zato też nam zapłaciła dzika baba dziesięć tysięcy rubli... Ach, gdyby to odemnie zależało, wydusiłbym ze sto tysięcy. Niechby płakała, niechby spazmowała, niechby nawet umarła... Niegodziwa kobieta!
Ale myślmy o czem innem, nie o ludzkich niegodziwościach.
Właściwie mówiąc, kto wie, czy poczciwy Stach nie był mimowolną przyczyną nieszczęścia pani Stawskiej; a nawet może nietyle on, ile ja... Ja go do niej gwałtem prowadziłem, ja radziłem Stachowi, ażeby nie odwiedzał tej poczwary, pani baronowej, ja wreszcie pisałem do Wokulskiego, kiedy był w Paryżu, ażeby zasięgnął tam wiadomości o Ludwiku Stawskim. Krótko mówiąc: ja, nikt inny, tylko ja, rozdrażniłem tę jędzę Krzeszowską. Odpokutowałem też przez dwa miesiące!... Ha, trudno; Panie Boże, jeżeli jesteś, zbaw pomimo to duszę moję, jeżeli ją mam, jak mówił pewien żołnierz z czasów rewolucyi francuskiej. (Ach, jak ja się starzeję, jak ja się starzeję!.. Zamiast odrazu przystąpić do rzeczy, baję, kręcę, nudzę... Choć, dalibóg, krewby mnie chyba zalała, gdybym miał odrazu napisać o tym potwornym, o tym haniebnym procesie)...
Zaraz, niech zbiorę myśli.
Stach, przez wrzesień był na wsi, u prezesowej Zasławskiej. Poco on tam jeździł, co robił?... domyśleć się nie mogę. Ale z paru listów, które do mnie napisał widzę, że musiało mu się dziać nieosobliwie. Jaki dyabeł sprowadził tam pannę Izabelę Łęcką?... Eh! przecież nią się już chyba nie zajmuje. I będę chłystkiem, jeżeli go nie wyswatam z panią Stawską. Wyswatam, odprowadzę ich do ołtarza, dopilnuję, ażeby przysiągł, jak się należy, a potem... Może sobie w łeb palnę, czy ja wiem?... (Stary głupcze!... i tobież to myśleć o takim aniele?... Zresztą, ja o niej wcale nie myślę, osobliwie od czasu, kiedy przekonałem się, że ona kocha Wokulskiego. Niechże go sobie kocha, byle oboje byli szczęśliwi. A ja?... Ej, Katz, mój stary przyjacielu, miałżebyś być odważniejszy odemnie?..).
W listopadzie, właśnie w tym samym dniu, kiedy zawalił się dom na ulicy Wspólnej, Wokulski wrócił z Moskwy. I znowu nie wiem, co tam robił, dość, że zarobił około 70-ciu tysięcy rubli... Takie zyski przechodzą moje pojęcie, ale przysięgnę, że interes, do którego Stach należał, musiał być uczciwy!
W parę dni po jego powrocie, przychodzi do mnie jeden solidny kupiec i mówi:
— Kochany panie Rzecki, nie mam zwyczaju mięszać się do cudzych spraw, ale ostrzeż pan Wokulskiego, (nie ode mnie, tylko od siebie), że ten jego wspólnik Suzin, to wielki hultaj i zapewne niedługo zbankrutuje... Ostrzeż go pan, bo szkoda człowieka... Zawsze Wokulski, jakkolwiek wszedł na fałszywą drogę, zasługuje na współczucie...
— Co pan nazywasz fałszywą drogą? — pytam.
— No, jużci, panie Rzecki — mówi on, — kto jeździ do Paryża, kupuje okręty w czasie nieporozumień z Anglią i tak dalej, ten, panie Rzecki, nie odznacza się obywatelskiemi cnotami.
— Panie drogi — ja mówię, — a czemże kupno okrętów różni się od kupna chmielu? Chyba większym zarobkiem...
— No — mówi znowu on, — panie Rzecki, nie będziemy rozprawiali o tej materyi. Gdyby to zrobił kto inny, nie miałbym nic przeciw temu, ale Wokulski!.. Obaj przecie znamy jego przeszłość, a ja może lepiej niż pan, bo nieraz świętej pamięci Hopfer, robił u mnie przez niego obstalunki...
— Pan — mówię do owego kupca — rzucasz podejrzenia na Wokulskiego.
— Nie, panie — mówi znowu on, — ja tylko powtarzam, co gada całe miasto. Nie myślę bynajmniej szkodzić Wokulskiemu, osobliwie w opinii pana, który jesteś jego przyjacielem (i słusznie, boś patrzył na tego człowieka kiedy był inny niż dziś), ale... Przyznaj pan, że ten człowiek szkodzi naszemu przemysłowi... Nie sądzę również jego patryotyzmu, panie Rzecki, ale... szczerze panu powiem, (bo przecie wobec pana muszę być szczery), że te perkaliki moskiewskie... Rozumie pan?...
Byłem wściekły. Nie mogłem bowiem pojąć: czem perkaliki niemieckie są lepsze od moskiewskich? Ale z moim kupcem nie było gawędy. W taki sposób bestya podnosił brwi, tak ruszał ramionami, a tak rozkładał ręce, iż wkońcu pomyślałem, że on jest wielki patryota, choć w tym czasie, kiedy on nabijał kieszenie rublami i imperyałami, mnie paręset kul przeleciało nad łbem...
Naturalnie, że opowiedziałem o tem Stachowi, który, wysłuchawszy, odparł:
— Uspokój się, mój kochany... ci sami ludzie, którzy mnie ostrzegają, że Suzin jest hultaj, przed miesiącem, pisali do Suzina, że ja jestem bankrut, szachraj, eks...
Po rozmowie z tym poczciwym kupcem, którego nawet nazwiska nie wymienię, i po wszystkich anonimach, jakie odebrałem, postanowiłem sobie: zapisywać rozmaite opinie, wypowiadane przez dobrych ludzi o Wokulskim.
A więc tedy na pierwszą porcyą: Stach jest złym patryotą, ponieważ taniemi perkalikami zepsuł trochę interesa łódzkim fabrykantom. Bene!.. Zobaczymy, co będzie dalej.
W październiku, jakoś w tym czasie, kiedy Matejko skończył malować bitwę grunwaldzką, (duży to obraz i okazały, tylko nie trzeba go pokazywać żołnierzom, którzy przyjmowali udział w bitwach), wpada do sklepu Maruszewicz ten przyjaciel pani baronowej Krzeszowskiej. Widzę — magnat całą gębą! Na brzuchu, a raczej w tem miejscu, gdzie ludzie mają brzuch, złota dywizka, gruba na pół palca, a długa, że choć psy na niej ciągnij. W krawacie brylantowa spinka, na rękach nowe rękawiczki, na nogach nowe buty, na całem ciele, (mizerne to ciało, pożal się Boże!), nowy garnitur. Przytem mina, jakby jednej nitki nie miał na kredyt, tylko wszystko za gotówkę. (Później Klein, który mieszka w tym samym domu, objaśnił mnie, że Maruszewicz grywa w karty i że od pewnego czasu szczęście mu służy).
Wpada tedy mój elegant do sklepu w kapeluszu na głowie, z hebanową laseczką w ręku i rozejrzawszy się niespokojnie, (on bo ma jakieś niepewne spojrzenie), pyta:
— Pan Wokulski jest?... Ach, pan Rzecki!... Na słówko...
Weszliśmy za szafy.
— Z wyborną nowiną przychodzę! — mówi, czule ściskając mnie za rękę. — Możecie panowie sprzedać swoję kamienicę, tę po Łęckim... Baronowa Krzeszowska ją kupi. Już wyprocesowała od męża swoje kapitały i, (jeżeli potraficie się targować), da 90,000 rubli, a nawet może coś odstępnego...
Musiał spostrzedz zadowolenie na mojej twarzy, (mnie to kupno kamienicy nigdy nie przypadało do gustu), bo ścisnął mnie za rękę jeszcze mocniej, o ile taki zdechlak może coś mocno robić i, słodko uśmiechając się, (mdło mi od tej słodyczy), zaczął szeptać:
— Mogę panom oddać usługę, ważną usługę... Pani baronowa bardzo polega na mojem zdaniu i... jeżeli ja...
Tu dostał lekkiego kaszlu.
— Rozumiem — odezwałem się, zgadując, z kim mam do czynienia. — Pan Wokulski zapewne nie będzie robił trudności co do porękawicznego...
— Ależ proszę pana — zawołał, — cóż znowu! ... Tembardziej, że ze stanowczą propozycyą przyjdzie do panów adwokat baronowej. Zresztą, nie o mnie chodzi... To, co mam, zupełnie mi wystarcza... Ale znam pewną ubogą rodzinę, której, na moję rekomendacyą, panowie zechcecie coś...
— Proszę pana — przerwałem mu, — wolimy złożyć jakąś sumę wprost na pańskie ręce, o ile naturalnie interes dojdzie do skutku.
— O, że dojdzie, mogę ręczyć honorem! — zapewnił pan Maruszewicz.
Ponieważ jednak ja wcale nie dałem mu słowa, że otrzyma porękawiczne, więc chwilę pokręcił się po sklepie i opuścił go gwiżdżąc.
Nad wieczorem powiedziałem o tem Stachowi; ale on zbył mnie milczeniem, co mnie nawet zastanowiło. Więc na drugi dzień pobiegłem do naszego adwokata, (który zarazem jest adwokatem księcia), i zakomunikowałem mu wiadomość Maruszewicza.
— Daje 90,000 rubli!... — zdziwił się adwokat, (jestto bardzo znakomity człowiek). — Ależ drogi panie Rzecki, teraz kamienice idą w górę, a nawet na przyszły rok wybudują ze dwieście nowych domów... W tych warunkach, drogi panie Rzecki, jeżeli sprzedamy im nasz dom za 100,000 rubli, zrobimy im łaskę... Pani baronowa bardzo pali się do tej kamienicy, (jeżeli podobnego wyrażenia wolno używać o damach tak dystyngowanych) i możemy wyciągnąć z niej nierównie większą sumę, drogi panie Rzecki.
Pożegnałem znakomitego adwokata i wróciłem do sklepu, mocno postanawiając nie mięszać się już do sprzedaży kamienicy; teraz dopiero, zresztą nie poraz pierwszy, przyszło mi na myśl, że Maruszewicz jestto wielki frant...
Obecnie, uspokoiwszy się o tyle, że już mogę zebrać myśli, opiszę wstrętny proces pani baronowej, z tym aniołem, z tą doskonałą kobietą, panią Stawską. Gdybym go nie opisał, za rok albo dwa nie wierzyłbym własnej pamięci, że mogło zdarzyć się coś równie potwornego.
Zapamiętaj-że sobie tedy, kochany Ignacy, że pani baronowa Krzeszowska najprzód oddawna niecierpiała pani Stawskiej, myśląc, że wszyscy w niej się kochają, a podrugie, że taż pani baronowa chciała jaknajtaniej kupić od Wokulskiego kamienicę. To są dwa ważne fakta, których doniosłość dziś dopiero rozumiem. (Jak ja się starzeję. Boże miłosierny, jak ja się starzeję!).
U pani Stawskiej, od czasu zaznajomienia się z nią, bywałem dosyć często. Nie powiem codzień. Czasami raz na kilka dni, a czasem i dwa razy w ciągu dnia. Byłem przecie opiekunem tej kamienicy, to jedno. Dalej, musiałem donieść pani Stawskiej, żem pisał do Wokulskiego w sprawie odnalezienia jej męża. Dalej, wypadło mi być u niej z zawiadomieniem, że Wokulski nie dowiedział się nic stanowczego. Potem odwiedzałem ją, ażeby z okien jej mieszkania poznać obyczaje Maruszewicza, który lokował się w oficynie naprzeciw niej... Następnie chodziło mi o zbadanie pani Krzeszowskiej i jej stosunku do mieszkających nad nią studentów, na których ciągle się skarżyła.
Ktoś obcy mógłby myśleć, że bywam u pani Stawskiej zaczęsto. Ja jednak, po dojrzałej rozwadze, doszedłem do przekonania, żem bywał za rzadko. W jej mieszkaniu miałem przecie doskonały punkt obserwacyjny na całą kamienicę, no i przytem byłem życzliwie przyjmowany. Pani Misiewiczowa, (zacna matka pani Heleny), ile razy przyszedłem, witała mnie otwartemi rękoma, mała Helunia wskakiwała mi na kolana, a sama pani Stawska ożywiała się na mój widok i mówiła, że w tych godzinach, które u niej przepędzam, zapomina o swoich kłopotach!...
Czy wobec podobnych przyjęć mogłem nie bywać często? Dalibóg, myślę, że bywałem za rzadko i że gdybym miał więcej rycerskich usposobień, powinienem był tam siedzieć od rana do wieczora. Niechby się nawet pani Stawska ubierała przy mnie... Cóżby mi to szkodziło?
W czasie tych wizyt zrobiłem kilka ważnych spostrzeżeń.
Najprzód ci studenci, z trzeciego piętra od frontu, byli to istotnie ludzie niespokojnego ducha. Do godziny drugiej po północy śpiewali i krzyczeli, czasami nawet ryczeli i wogóle starali się wydawać jak najwięcej głosów nieludzkich. W ciągu dnia, gdy choćby jeden z nich był w domu, a zawsze był któryś, jeżeli tylko pani baronowa Krzeszowska wychyliła głowę przez lufcik, (robiła to po kilkanaście razy na dzień), zawsze jej ktoś usiłował wylać z góry wodę na głowę.
Powiem nawet, że między nią, a mieszkającymi nad nią studentami, wytworzył się pewien rodzaj sportu polegający na tem, że ona, wyjrzawszy przez lufcik, starała się jak najprędzej cofnąć głowę, a oni usiłowali wylewać na nią wodę jak najczęściej i w jak największych ilościach.
Wieczorami zaś ci młodzi ludzie, nad którymi już nikt nie mieszkał i nikt nie mógł ich oblewać wodą, wieczorami, zwoływali do siebie praczki i służące z całej kamienicy. Wówczas w lokalu pani baronowej rozlegały się krzyki i płacze spazmatyczne.
Drugie moje spostrzeżenie odnosiło się do Maruszewicza, który mieszkał prawie vis à vis pani Stawskiej. Człowiek ten prowadzi bardzo osobliwy tryb życia, cechujący się niezwykłą regularnością. Regularnie nie płaci komornego. Regularnie, co parę tygodni, wynoszą mu mnóstwo gratów z mieszkania: jakieś posągi, lustra, dywany, zegary... Ale co ciekawsze — również regularnie do lokalu przynoszą mu nowe lustra, nowe dywany, nowe zegary i posągi...
Po każdym fakcie wynoszenia rzeczy, pan Maruszewicz przez kilka następnych dni ukazuje się w jednem ze swych okien. Goli się w niem, czesze, fiksatuaruje, nawet ubiera się, rzucając bardzo dwuznaczne spojrzenia w kierunku okien pani Stawskiej. Lecz gdy jego lokal napełni się nowemi artykułami wygody i zbytku, wówczas pan Maruszewicz zasłania swoje okna na kilka dni sztorami.
Wtedy, (rzecz nie do uwierzenia!) palą się u niego dniem i nocą światła, a w mieszkaniu słychać głosy wielu mężczyzn, czasami nawet i kobiet...
Ale co mi tam do cudzych interesów!
Jednego dnia, w początkach listopada, rzekł do mnie Stach:
— Podobno bywasz u tej pani Stawskiej?
Gorąco mi się zrobiło.
— Przepraszam cię — zawołałem — jak to mam rozumieć?...
— W najzwyczajniejszy sposób — odparł. — Przecież chyba nie składasz jej wizyt oknem, tylko drzwiami. Zresztą składaj sobie, jak chcesz, a przy pierwszej sposobności oświadcz tym paniom, że miałem list z Paryża...
— O Ludwiku Stawskim? — spytałem. — Znaleźli go nareszcie?
— Jeszcze nie, ale już są na tropie i spodziewają się niedługo rozstrzygnąć kwestyą jego pobytu.
— Może biedak umarł! — zawołałem, ściskając Wokulskiego. — Proszę cię Stachu — dodałem, nieco ochłonąwszy ze wzruszenia — zróbże mi łaskę, odwiedź te panie i sam zakomunikuj im wiadomość...
— A cóżto ja jestem grabarz, ażeby robić ludziom tego rodzaju przyjemności? — oburzył się Wokulski.
Gdy mu jednak zacząłem przedstawiać, jakie to zacne kobiety, jak wypytywały się: czy ich kiedy nie odwiedzi?... a gdy jeszcze napomknąłem, że wartoby rzucić okiem na kamienicę, zaczął mięknąć.
— Mało dbam o tą kamienicę — rzekł, wzruszając ramionami — sprzedam ją ladadzień...
Ale wkońcu dał się namówić i pojechaliśmy tam około pierwszej w południe. Na podwórku spostrzegłem, że sztory w lokalu Maruszewicza są starannie zasłonięte... Widocznie miał już nowy garnitur mebli.
Stach niedbale rozejrzał się po oknach domu i bez najmniejszej uwagi słuchał mego sprawozdania o melioracyach. Daliśmy nową podłogę w bramie, wyreparowaliśmy dachy, odmalowaliśmy ściany, myliśmy schody cotydzień. Słowem, z zaniedbanej zrobiliśmy wcale okazałą kamienicę. Wszystko było w porządku, nie wyłączając dziedzińca i wodociągów; wszystko, oprócz komornego.
— Zresztą — zakończyłem — bliższych informacyi o komornem udzieli ci twój rządca, pan Wirski, po którego zaraz poszlę stróża...
— A dajże mi spokój z komornem i rządcą — mruknął Stach. — Idźmy już do tej pani Stawskiej i wracajmy do sklepu.
Weszliśmy na pierwsze piętro lewej oficyny, gdzie czuć było zapach gotowanych kalafiorów; Stach zmarszczył się, a ja zapukałem do kuchni.
— Są panie? — zapytałem grubej kucharki.
— Jeszczeby też nie były, jak pan przychodzi — odpowiedziała, mrużąc oczy.
— Widzisz, jak nas przyjmują!... — szepnąłem po niemiecku do Stacha.
W odpowiedzi kiwnął głową i wysunął wargę.
W saloniku matka pani Stawskiej, jak zwykle, robiła pończochę; zobaczywszy nas, uniosła się nieco z fotelu i zdziwiona przypatrywała się Wokulskiemu.
Z drugiego pokoju wyjrzała Helcia.
— Mamo — szepnęła tak głośno, że zapewne słychać ją było na dziedzińcu — przyszedł pan Rzecki i jeszcze jakiś pan.
W tej chwili wyszła do nas i pani Stawska.
Widząc obie damy, odezwałem się:
— Nasz gospodarz, pan Wokulski, przychodzi złożyć paniom uszanowanie i zakomunikować wiadomości...
— O Ludwiczku?... — podchwyciła pani Misiewiczowa. — Czy żyje?...
Pani Stawska pobladła, a potem równie szybko zarumieniła się. Była w tej chwili tak piękna, że nawet Wokulski przypatrywał się jej, jeżeli nie z zachwytem, to przynajmniej z życzliwością. Jestem pewny, że zmiejsca zakochałby się w niej, gdyby nie ten podły zapach kalafiorów, zalatujący z kuchni.
Siedliśmy. Wokulski zapytał panie, czy są zadowolone z lokalu, a następnie opowiedział im, że Ludwik Stawski był przed dwoma laty w New-Yorku, a następnie przeniósł się do Londynu pod przybranem nazwiskiem. Napomknął zlekka, że Stawski był wówczas chory i że za parę tygodni spodziewa się o nim stanowczych wiadomości.
Słuchając tego, pani Misiewiczowa kilka razy odwołała się do pomocy chustki... Pani Stawska była spokojniejsza, tylko parę łez stoczyło się jej po twarzy. Aby ukryć wzruszenie, zwróciła się z uśmiechem do córeczki i rzekła półgłosem:
— Podziękuj Heluniu panu, że nam przyniósł wiadomość o tatce.
Znowu łzy jej błysnęły, ale opanowała się; tymczasem Helunia zrobiła dyg przed Wokulskim, a następnie przypatrzywszy mu się wielkiemi oczyma, nagle schwyciła go za szyję i ucałowała w same usta.
Nieprędko zapomnę zmian, jakim uległa fizyognomia Stacha, wobec tak niespodzianych pieszczot. Ponieważ, o ile wiem, jeszcze nigdy nie pocałowało go żadne dziecko, więc w pierwszej chwili cofnął się zdziwiony; potem objął Helunię za ramiona, wpatrywał się w nią ze wzruszeniem i pocałował w głowę. Byłbym przysiągł, że wstanie z krzesła i powie pani Stawskiej:
„Pozwól pani, ażebym zastąpił ojca tej kochanej dziecinie...“
Ale... nie powiedział tego; spuścił głowę i wpadł w zwykłą sobie zadumę. Dałbym połowę mojej rocznej pensyi, ażeby dowiedzieć się: o czem on wtedy myślał. Może o pannie Łęckiej?... Eh, znowu starość wyłazi... Cóż panna Łęcka? Ani umywała się do Stawskiej!
Po paruminutowem milczeniu, Wokulski spytał:
— Zadowolone panie z sąsiadów?...
— Jak z których — odezwała się pani Misiewiczowa.
— Owszem, bardzo... — wtrąciła pani Stawska. Przytem spojrzała na Wokulskiego i zarumieniła się.
— Czy i pani Krzeszowska jest równie miłą sąsiadką? — pytał Wokulski.
— O, panie!... — zawołała pani Misiewiczowa, podnosząc palec w górę.
— To nieszczęśliwa kobieta — przerwała pani Stawska. — Straciła córkę...
Mówiąc to, obracała w palcach rąbek chusteczki i zpod swoich cudownych rzęs usiłowała patrzeć... jużci nie na mnie. Ale powieki musiały jej ciężyć jak ołów, więc tylko rumieniła się coraz mocniej i stawała się coraz poważniejszą, jak gdyby ją który z nas obraził.
— A któżto jest ten pan Maruszewicz? — mówił dalej Wokulski, jakby nie myśląc nawet o obecnych damach.
— Letkiewicz, urwisz... — prędko odpowiedziała pani Misiewiczowa.
— Ależ mateczko, to tylko oryginał... — poprawiła ją córka. W tej chwili miała oczy tak wielkie i źrenice tak rozszerzone, jak chyba jeszcze nigdy.
— Bo ci studenci, to podobno bardzo niesforni — rzekł Wokulski, patrząc na fortepian.
— Zwyczajnie młodzi — odparła pani Misiewiczowa i głośno utarła nos.
— Widzisz, Heluniu, znowu odpina ci się kokardka — rzekła pani Stawska nachylając się do córeczki, może aby ukryć zakłopotanie na samę wzmiankę o niesfornościach studenckich.
Znudził mnie już Wokulski swoją rozmową. Istotnie trzeba być albo półgłówkiem, albo źle wychowanym człowiekiem, ażeby tak piękną kobietę wypytywać o współlokatorów! Przestałem go też słuchać i machinalnie począłem wyglądać na podwórze.
I oto com zobaczył... w jednem z okien Maruszewicza uchyliła się roleta i przez szparę z boku można było dojrzeć, że ktoś patrzy w naszę stronę.
„Szpieguje nas ten poczciwiec!“ — pomyślałem. Zwróciłem oczy ku drugiemu piętru od frontu. Masz pociechę!... W najdalszym pokoju pani baronowej Krzeszowskiej oba lufciki otwarte, a w głębi widać... ją samą, jak przypatruje się lokalowi pani Stawskiej przez teatralną lorynetkę.
„Że też Pan Bóg nie ukarze tej jędzy...“ — rzekłem do siebie, pewny, że z tego lornetowania wyniknie kiedy skandal.
Modliłem się nienapróżno. Kara boska już wisiała nad głową intrygantki, w postaci śledzia, który wysuwał się z lufcika na trzeciem piętrze. Śledzia owego trzymała jakaś tajemnicza ręka odziana w granatowy rękaw ze srebrnym galonem; zpoza ręki zaś cokilka sekund wychylała się mizerna twarz ze złośliwym uśmiechem.
Nietrzeba było mojej przenikliwości, ażeby zgadnąć, że był to jeden z niepłacących komornego studentów, który tylko czekał na ukazanie się baronowej w lufciku, ażeby na nią puścić śledzia.
Ale baronowa była ostrożna, więc mizerny studencina nudził się.
Przekładał opatrznościowego śledzia z jednej ręki do drugiej i, zapewne dla zabicia czasu, robił bardzo nieprzystojne miny do dziewcząt z paryskiej pralni.
Właśnie kiedy zastanawiałem się, że zamach, przygotowywany na baronowę przez studenta ze śledziem spełznie na niczem, Wokulski wstał z krzesła i zaczął żegnać damy.
— Tak prędko panowie odchodzą! — szepnęła pani Stawska i w tej chwili ogromnie zmięszała się.
— Może panowie będą łaskawi częściej... — dodała pani Misiewiczowa.
Ale safanduła Stach, zamiast poprosić panie, ażeby pozwoliły mu bywać codzień, albo nawet ażeby go stołowały, (co ja niezawodnie powiedziałbym, będąc na jego miejscu), ten... ten dziwak zapytał się: czy nie potrzebują jakich reparacyi w mieszkaniu?...
— O, już wszystko co było potrzebne, zrobił poczciwy pan Rzecki — odparła pani Misiewiczowa, zwracając się do mnie z sympatycznym uśmiechem. (Szczerze mówiąc, nawet nie lubię takich uśmiechów u osób w pewnym wieku).
W kuchni Stach zatrzymał się sekundę, a że widać draźnił go zapach kalafiorów, więc rzekł do mnie:
— Trzebaby tu urządzić jaki wentylator, albo co...
Na schodach nie mogłem już wytrzymać i zawołałem:
— Gdybyś tu bywał częściej, sambyś poznał, jakie melioracye należałoby zaprowadzić w tym domu... ale co ciebie obchodzi dom, albo nawet taka piękna kobieta!
Wokulski stanął w sieni i, patrząc na rynnę, mruknął:
— Phy!... gdybym ją poznał wcześniej, możebym się z nią ożenił.
Usłyszawszy to, doznałem dziwnego uczucia: byłem kontent, a jednocześnie jakby mnie kto w serce kolnął.
— A tak, to już się nawet nie ożenisz? — spytałem.
— Kto wie?... — odparł. — Może się i ożenię... Ale nie z nią!
Usłyszawszy zaś to, doznałem jeszcze dziwniejszego uczucia; było mi żal, że pani Stawska nie dostanie Stacha za męża, a jednocześnie jakby mi kto zdjął ciężar z piersi.
Ledwie wyszliśmy na dziedziniec, patrzę, a pani baronowa wychyla się ze swego lufcika i woła: oczywiście do nas:
— Panie!... Proszę!...
Nagle — rozdzierającym głosem krzyknęła: „ach! nihiliści“... i cofnęła się w głąb pokoju.
Jednocześnie o kilka kroków od nas spadł na podwórze śledź, na którego stróż rzucił się z taką drapieżnością, że nawet mnie nie spostrzegł.
— Nie zajdziesz do pani baronowej? — zapytałem Stacha. — Ona zdaje się ma do ciebie interes.
— Niech mi da święty spokój! — odparł, machnąwszy ręką.
Na ulicy zawołał dorożkę i wróciliśmy do sklepu, nie rozmawiając ze sobą. Jestem jednak pewny, że myślał o pani Stawskiej i że gdyby nie te podłe kalafiory...
Taki byłem nieswój, taki zmartwiony, że, zamknąwszy sklep, poszedłem na piwo. Spotkałem tam radcę Węgrowicza, który wciąż psy wiesza na Wokulskiego, ale miewa bardzo szczęśliwe pomysły polityczne... i kłóciliśmy się z nim do północy. Węgrowicz ma racyą. Istotnie widać z gazet, że w Europie na coś się zanosi. Kto wie, czy po nowym roku mały Napoleonek (nazywają go Lulu, zrobi on wam lulu!), nie przeniesie się z Anglii do Francyi... Prezydent Mac-Mahon za nim, ks. Broglie za nim, w narodzie większość za nim... Możnaby się założyć, że zostanie cesarzem, jako Napoleon IV-ty, a na wiosnę zacznie taniec z Niemcami. Teraz przecie Niemcy nie pójdą do Paryża; nie udaje się dwa razy ta sama sztuka.
Otóż tedy... Co ja chciałem powiedzieć?... Aha!
We trzy, może we cztery dni po naszej wizycie u pani Stawskiej, przychodzi Stach do sklepu i podaje mi list, ale adresowany do niego.
— Przeczytajno — rzekł ze śmiechem.
Otworzyłem — czytam.
„Panie Wokulski! Wybacz, że nie nazywam cię szanownym, ale trudno dawać taki tytuł człowiekowi, od którego już wszyscy odwracają się ze wstrętem. Nieszczęsny człowieku! Jeszcze nie zrehabilitowałeś się ze swych dawniejszych występków, a już hańbisz się nowemi. Dziś o niczem więcej nie mówi całe miasto, tylko o twoich odwiedzinach u kobiety tak źle prowadzącej się, jak Stawska. Już nietylko miewasz z nią schadzki na mieście, nietylko zakradasz się do niej po nocach, coby jeszcze dowodziło, żeś nie zupełnie wstyd zatracił, ale nawet odwiedzasz ją w biały dzień, wobec służby, młodzieży i uczciwych mieszkańców tej skompromitowanej kamienicy.
Nie łudź się jednak nieszczęsny, że sam tylko romans z nią prowadzisz. Pomaga ci jeszcze twój rządca, ten nędznik Wirski i ten osiwiały w rozpuście twój plenipotent Rzecki.
Muszę dodać, że Rzecki, nietylko uwodzi ci twoję kochanicę, ale jeszcze okrada cię w dochodach z domu: pozniżał bowiem komorne niektórym lokatorom, a przedewszystkiem tej Stawskiej. Skutkiem tego dom twój już nic nie wart, ty sam stoisz nad brzegiem przepaści i zaprawdę! wielką wyrządziłby ci łaskę szlachetny dobroczyńca, któryby zechciał kupić tę ruderę po Łęckich z małą dla ciebie stratą.
Gdyby więc znalazł się taki dobrodziej, pozbędź się ciężaru, weź z wdzięcznością co się da i uciekaj za granicę, pierwej nim sprawiedliwość ludzka okuje cię w kajdany i wtrąci do lochów. Czuwaj nad sobą!... strzeż się!... i posłuchaj rady życzliwego przyjaciela“.
— Zuch baba, co?... — zapytał Wokulski, spostrzegłszy, żem już skończył czytanie.
— Niech ją dyabli porwą! — zawołałem, domyślając się, że mówi o autorce listu. — Ja, według niej, osiwiałem w rozpuście!... Ja kradnę!... Ja romansuję! Przeklęta jędza.
— No, no, uspokój się, bo już widzę jej adwokata — rzekł Stach.
Istotnie w tej chwili wszedł do sklepu człeczyna w starem futrze, wypłowiałym cylindrze i ogromnych kaloszach. Wszedł, rozejrzał się jak ajent śledczy, zapytał Klejna, kiedy będzie pan Wokulski? potem nagle udał, że dopiero nas spostrzega i przybliżywszy się do Stacha szepnął:
— Wszak pan Wokulski?... Czy mogę mieć z panem króciutką konferencyą na osobności?
Stach mrugnął na mnie i poszliśmy we trzech do mego mieszkania; gość rozebrał się, przyczem zauważyłem, że jego spodnie są jeszcze bardziej wytarte, a zarost mocniej zjedzony przez mole, niż futro.
— Prezentuję się panom — rzekł, wyciągając do Wokulskiego prawą, a do mnie lewą rękę, — Jestem adwokat...
Tu wymienił nazwisko i — tak został z rękoma w powietrzu. Dziwnym bowiem trafem, ani Stach, ani ja nie czuliśmy ochoty do uściskania go...
Poznał to, ale nie zmięszał się. Owszem, z najlepszą miną zatarł ręce i rzekł, śmiejąc się:
— Panowie nawet nie pytają: jaki mnie tu interes sprowadza?
— Domyślamy się, że pan sam powiesz — odparł Wokulski.
— Racya! — zawołał gość. — Otóż mówię krótko. Jest tu jeden bogaty, ale bardzo skąpy litwin (litwini są bardzo skąpi!), który prosił mnie, ażebym mu nastręczył do nabycia jaką kamienicę. Mam ich z piętnaście, ale przez szacunek dla pana, panie Wokulski, bo wiem, co pan robisz dla kraju, nastręczyłem mu pańską, tę po Łęckim i, po dwutygodniowej pracy nad nim, tylem zrobił, że gotów dać... Zgadnijcie panowie: ile?... Ośmdziesiąt tysięcy rubli!... Co?... Kokosowy interes. Nieprawdaż?...
Wokulski zaczerwienił się z gniewu, a przez chwilę myślałem, że wyrzuci gościa za drzwi. Pohamował się jednak i odparł, ale już tym swoim tonem, tym ostrym i nieprzyjemnym:
— Znam tego litwina, nazywa się baronową Krzeszowską...
— Co?... — zdziwił się adwokat.
— Ten skąpy litwin daje nie ośmdziesiąt, ale dziewięćdziesiąt tysięcy za mój dom, pan zaś proponujesz mi niższą cenę, ażeby więcej zarobić...
— Hę! hę!... hę!... — zaczął śmiać się adwokat. — Któżby inaczej robił, szanowny panie Wokulski?
— Powiedz pan zatem swojemu litwinowi — przerwał mu Stach — że sprzedam kamienicę, ale za sto tysięcy rubli. I to do nowego roku. Po nowym roku cenę podniosę.
— Ależ to jest nieludzkie! co pan mówi... — wybuchnął gość. — Pan chce tej nieszczęśliwej kobiecie wydrzeć ostatni grosz... Co świat nato powie, zastanów się pan!...
— Co powie świat, o to nie dbam — rzekł Wokulski. — A jeżeli zechce mnie moralizować, tak, jak pan, pokażę mu drzwi. O, tam są drzwi, widzisz pan, panie adwokacie?
— Daję panu dziewięćdziesiąt dwa tysiące rubli i ani grosza więcej — odparł adwokat.
— Niech pan włoży futro, bo się pan zaziębi na dziedzińcu...
— Dziewięćdziesiąt pięć... — wtrącił adwokat i szybko zaczął się ubierać.
— No, żegnam pana... — rzekł Wokulski, otwierając drzwi.
Adwokat nisko ukłonił się i wyszedł, zza proga zaś dodał słodkim tonem:
— To ja tu przyjdę za parę dni. Może szanowny pan będzie lepiej dysponowany...
Stach zamknął mu drzwi pod nosem...
Po wizycie obrzydliwego adwokata, wiedziałem już co myśleć.
Pani baronowa zpewnością kupi kamienicę Stacha, ale pierwiej użyje wszelkich środków, ażeby coś utargować. Znam te środki! Jednym z nich był ów list anonimowy, w którym szkaluje panią Stawską, a o mnie mówi, że osiwiałem w rozpuście.
Skoro zaś kupi kamienicę, przedewszystkiem wypędzi z niej studentów, a zapewne i biedną panią Helenę... Gdybyż choć na tem ograniczyła swoję nienawiść...
Teraz już mogę opowiadać galopem wszystkie wypadki, które później nastąpiły.
Otóż, po wizycie tego adwokata, tknęło mnie złe przeczucie. Postanowiłem dziś jeszcze odwiedzić panią Stawską i ostrzedz ją, ażeby się miała na baczności przed baronową. Nade wszystko zaś, ażeby jak najrzadziej siadała w oknie.
Te panie bowiem, obok zdobiących je cnót, mają fatalny zwyczaj, że ciągle siedzą w oknie. Pani Misiewiczowa sobie, pani Stawska sobie, Helunia sobie i nawet kucharka Maryanna też sobie. I niedość, że siedzą cały dzień, ale jeszcze siedzą wieczorami, przy lampach i nawet nie zapuszczają rolet, chyba przed udaniem się na spoczynek. To też widać wszystko, co się dzieje w ich mieszkaniu, jak w latarni.
Dla uczciwych sąsiadów, taki sposób przepędzania czasu byłby najlepszym dowodem ich zacności. Pokazują się wszystkim cały dzień, bo nie mają czego ukrywać. Gdym sobie jednak przypomniał, że te kobiety są ciągle szpiegowane przez Maruszewicza i przez panią baronową, i gdy jeszcze pomyślałem: jak baronowa nienawidzi pani Stawskiej — ogarnęły mnie najgorsze przeczucia.
Tego samego wieczora chciałem pobiedz do moich szlachetnych przyjaciółek i zakląć na wszystkie świętości, ażeby tak ciągle nie przesiadywały w oknach i nie narażały się na śledztwo baronowej... Tymczasem akurat o wpół do dziewiątej zachciało mi się pić i... zamiast do pań, poszedłem na kufelek.
Był już tam radca, Węgrowicz i Szprot ajent handlowy. Właśnie mówili coś o tym domu, co zawalił się przy ulicy Wspólnej, kiedy naraz Węgrowicz trąca swoim kuflem w mój kufel i mówi:
— Niejeden się to jeszcze dom zawali przed nowym rokiem!
A Szprot mrugnął okiem.
Nie podobało mi się to jego mruganie, bo nigdy nie lubiłem przemrugiwać się z lada błaznem, więc pytam:
— Cóżto, panie, mają znaczyć pańskie pantominy?
On śmieje się głupowato i mówi:
— Przecież pan wie lepiej aniżeli ja, coto znaczy; Wokulski sprzedaje sklep...
Męko Chrystusowa!... Żem go nie trzasnął kuflem w łeb, dziwię się samemu sobie. Na szczęście pohamowałem pierwszy impet, wypiłem dwa kufle piwa jeden po drugim i pytam go, niby spokojnym głosem:
— Pocóżby Wokulski miał sklep sprzedać i komu?
— Komu?... — wtrąca Węgrowicz. — Alboż to mało żydów w Warszawie? Złożą się we trzech, bodaj w dziesięciu i zaparszywią Krakowskie Przedmieście z łaski jaśnie wielmożnego pana Wokulskiego, co trzyma własny powóz i jeździ do arystokracyi na letnie mieszkanie. Mój Boże!... pamiętam, jak mi to biedactwo podawało rozbratel u Hopfera... Niema teraz, jak jeździć na wojnę i rewidować tureckie kieszenie.
— Ale pocoby sprzedawał sklep? — pytam, szczypiąc się w kolano, ażeby nie wybuchnąć na tego dziada.
— Dobrze robi, że sprzedaje! — odparł Węgrowicz, wziąwszy w garść, już nie wiem, który kufel piwa. — Co on ma robić między kupcami, taki pan, taki... dyplomata, taki... nowator, co nam tu nowe towary sprowadza?...
— Mnie się zdaje, że jest inny powód — wtrącił Szprot. — Wokulski stara się o pannę Łęcką, a choć zrazu dostał odkosza, jednak dziś znowu tam bywa, więc musi mieć widoki... A że panna Łęcka nie wyszłaby za galanteryjnego kupca, choćby on był dyplomatą i nowatorem...
W oczach zaczęły mi ognie latać. Uderzyłem kuflem w stół i krzyknąłem:
— Kłamiesz pan, wszystko pan kłamiesz, panie Szprot!... A oto mój adres... — dodałem, rzucając mu bilet na stół...
— Co mi pan dajesz adresy? — odparł Szprot. Mam panu przysłać partyą kortu, czy co?...
— Satysfakcyi żądam od pana — krzyknąłem, wciąż bijąc w stół...
— Tere-fere! — mówi Szprot i kręci palcem w powietrzu. Łatwo panu żądać satysfakcyi, boś oficer węgierski. Zamordować człowieka, albo nawet dwu, czy samemu dać się porąbać, to u pana chleb z masłem... Ale ja panie jestem ajent handlowy, mam żonę, dzieci i terminowe interesa...
— Zmuszę pana do pojedynku!
— Co to zmuszę?... Ciupasem mnie pan sprowadzisz, czy co?... A jakbyś mi pan coś podobnego powiedział po trzeźwemu, tobym poszedł do cyrkułu i daliby panu pojedynek...
— Jesteś pan bez honoru! — zawołałem.
Teraz on zaczął bić w stół...
— Kto bez honoru?... Komu pan to mówisz?... Nie płacę weksli, czy daję zły towar, czym bankrutował?... Zobaczymy w sądzie, kto ma honor...
— Uspokójcie się! — prosił radca Węgrowicz. — Pojedynki to były w modzie dawniej, nie teraz... Podajcie sobie ręce...
Wstałem od stołu zalanego piwem, zapłaciłem w bufecie i wyszedłem. Noga moja więcej nie postanie w tej podłej dziurze...
Naturalnie, że po takiem wzburzeniu nie mogłem już być u pani Stawskiej. Zpoczątku myślałem nawet, że całą noc spać nie będę. Alem jakoś zasnął. A gdy Stach przyszedł na drugi dzień do sklepu, zapytałem go:
— Wiesz, co mówią?... Że sklep sprzedajesz?...
— A choćbym sprzedał, cóżby w tem było złego?...
(Prawda! Cóżby w tem było złego?... Że też mi tak prosta myśl nie przyszła do głowy).
— Ale bo widzisz — szepnąłem — mówią jeszcze, że żenisz się z panną Łęcką...
— Gdyby tak... Więc i cóż? — odparł.
(Jużci ma racyą! Cóżto, jemu nie wolno żenić się z kimby chciał, nawet z panią Stawską?... Że też nie zoryentowałem się i bez potrzeby zrobiłem awanturę temu Szprocinie).
Naturalnie, ponieważ tego wieczora musiałem pójść, nietyle na piwo, ile ażeby pogodzić się z niesłusznie obrażonym Szprotem, więc znowu nie byłem u pani Stawskiej i nie ostrzegłem, ażeby nie siadała w oknie.
Tak więc nie bez przykrości dowiedziałem się, że do Wokulskiego między kupcami wzrasta niechęć, że sklep nasz będzie sprzedany i że Stach żeni się z panną Łęcką; mówię: żeni się, bo on nie mając pod tym względem pewności, nie wyraziłby się tak stanowczo, nawet przedemną!...
Dziś już napewno wiem, za kim on tęsknił, w Bułgaryi, dla kogo zębami i pazurami zdobywał majątek... Ha, wola boska!...
„Jednego wieczora, zaraz po ósmej poszedłem do tych pań. Pani Stawska, swoim zwyczajem, w ostatnim pokoju odrabiała lekcye z jakiemiś panienkami, a pani Misiewiczowa z Helunią... znowu swoim zwyczajem, siedziały w oknie. Nie rozumiem, co mogły widzieć po nocy, ale że ich wszyscy widzieli, to pewne. Nawet przysiągłbym, że pani baronowa w jednym ze swych nieoświetlonych okien siedzi z lornetą i penetruje pierwsze piętro, bo rolety jak zwykle nie były zasunięte.
Cofnąłem się tedy za firankę, ażeby choć mnie ta poczwara nie widziała i prosto z mostu pytam pani Misiewiczowej:
— Bez obrazy pani dobrodziejki, dlaczego panie tak ciągle siedzicie w oknach? To niedobrze...
— Ja się cugów nie boję — odparła szanowna dama — a mam w tem wielką przyjemność. Bo imaginuj sobie pan, co Helunia odkryła. Czasami okna bywają w takim porządku oświetlone, że układa się z nich jakby abecadło... Heluniu! — zwróciła się do dziecka — a niema tam jakiej literki?...
— Jest babciu i nawet dwie. Jest 'H i jest T.
— Prawda! — potwierdziła staruszka... — Jest H i jest T... niechże pan spojrzy...
Spojrzałem. Istotnie naprzeciw nas były oświetlone dwa okna na trzeciem piętrze, trzy na drugiem i dwa na pierwszem w taki sposób, że tworzyły znak:
Zaś w tylnej oficynie pięć okien trzeciego piętra, jedno drugiego, jedno pierwszego, i jedno na parterze, również oświetlone, tworzyły znak:
— Przez te okna, panie — mówiła babcia — (choć rzadko układają się z nich literki), Helunia nabrała ciekawości do abecadła, a i teraz jeszcze bawi się najlepiej, jeżeli potrafi złożyć z oświetlonych okien jakąś formę. Dlatego nawet nie zapuszczam rolet wieczorem...
Wzruszyłem ramionami, bo i jakże tu bronić dziewczynce, ażeby wyglądała oknem, jeżeli się ona tem tak ładnie bawi!
— Jak tu nie wyglądać oknem — westchnęła pani Misiewiczowa — kiedy to nasza jedyna przyjemność.
Czy my gdzie bywamy? Czy kogo widujemy?... Od czasu jak Ludwik wyjechał, zerwały się nasze stosunki z ludźmi. Dla jednych jesteśmy za ubogie, dla innych podejrzane.
Otarła oczy chustką i mówiła dalej:
— O, Ludwiczek źle zrobił, że wyjechał; bo choćby go nawet uwięzili, okazałaby się jego niewinność i znowu bylibyśmy razem. A teraz on Bóg wie gdzie, a Stawska... Mówi pan, żeby nie wyglądać!... Przecież ona biedactwo ciągle czeka, nasłuchuje i wypatruje, czy Ludwik nie wraca, a przynajmniej czy nie będzie od niego listu? Niech tylko kto biegnie prędzej przez dziedziniec, ona zaraz do okna, myśląc, że to bryftregier. A jeżeli do nas kiedy wstąpi bryftregier, (my, panie Rzecki, bardzo rzadko odbieramy listy), to gdybyś pan widział Helenkę!... Mieni się, blednie, drży...
Nie śmiałem ust otworzyć, a staruszka odpocząwszy prawiła:
— I ja sama lubię siedzieć w oknie, osobliwie kiedy jest ładny dzień i czyste niebo, bo wtedy staje mi w pamięci mój mąż nieboszczyk, jak żywy...
— Tak — szepnąłem — przypomina go pani niebo, gdzie on mieszka obecnie.
— Nie pod tym względem, panie Rzecki — przerwała. — Że on jest w niebie, to wiem, bo gdzieżby mógł być taki spokojny człowiek? Ale jak patrzę na niebo i na ścianę tej kamienicy, zaraz przychodzi mi na myśl szczęśliwy dzień naszego ślubu... Klemens nieboszczyk miał wtedy na sobie szafirowy frak i żółte nankinowe spodnie, zupełnie tego koloru co nasza kamienica...
O, panie Rzecki — mówiła staruszka płacząc — wierz mi, że dla takich jak my, nieraz okno starczy za teatr, koncert i znajomości; bo i na co my już mamy patrzeć?
Nie potrafię opisać, jak mi się zrobiło smutno, kiedy z powodu marnego wyglądania oknem usłyszałem taki dramat... Nagle w drugim pokoju zrobił się szelest... Uczennice Pani Stawskiej skończywszy lekcyą, zabierały się do domu, a ich przecudna nauczycielka uszczęśliwiła mnie swoim widokiem.
Kiedym ją witał, miała zimne ręce, a na boskiej twarzy wyraz zmęczenia i smutku. Zobaczywszy mnie jednak, raczyła się uśmiechnąć. (Drogi anioł! jakby domyślała się, że jej słodki uśmiech na cały tydzień rozświetla mi ciemności życia).
— Mówiła panu mama — rzekła pani Stawska — jaki nas dziś spotkał honor?
— Aha, prawda, zapomniałam... — wtrąciła pani Misiewiczowa.
Tymczasem dwie panienki wyszły, dygając, i zostaliśmy sami, jakby w kółku familijnem.
— Niech pan sobie wyobrazi — mówiła pani Stawska — że miałyśmy dziś wizytę baronowej... W pierwszej chwili prawie zlękłam się, bo ona biedaczka nie ma przyjemnej powierzchowności, taka blada, tak zawsze czarno ubrana, takie ma jakieś spojrzenie... Ale rozbroiła mnie w jednej chwili, kiedy zobaczywszy Helunię rozpłakała się i upadła przed nią na kolana, wołając: takie było moje małe biedactwo i już nie żyje!...
Zimno mi się zrobiło, kiedym tego słuchał. Nie chcąc jednak, może napróżno, przerażać pani Stawskiej, nie śmiałem zakomunikować jej moich przeczuć. Zapytałem tylko:
— I czego ona chce od pani?
— Przyszła mnie prosić, ażebym pomogła jej w uporządkowaniu bielizny, sukien, koronek, słowem całego gospodarstwa. Ona spodziewa się, że wkrótce mąż do niej wróci i chce poodświeżać jedne drobiazgi, inne zakupić. A że, jak mówi, nie ma gustu, więc prosi mnie do pomocy i obiecuje mi płacić po dwa ruble za trzy godziny codzień.
— A pani co nato?
— Mój Boże, cóż miałam robić?... Naturalnie, że przyjęłam z podziękowaniem. Jestto wprawdzie chwilowe zajęcie, ale bardzo przyszło mi w porę, bo właśnie onegdaj, (nie rozumiem nawet z jakiego powodu), straciłam jednę lekcyą muzyki za pięć złotych godzinę?...
Westchnąłem, domyślając się, że powodem utraty lekcyi mógł być jaki list anonimowy, w pisaniu których pani Krzeszowska odznacza się wielką biegłością. Ale nie powiedziałem nic... Bo czy mogłem radzić pani Stawskiej, aby odrzuciła dwa ruble dziennie?
Oj, Stachu, Stachu!... Dlaczegobyś ty się z nią nie miał ożenić?.. Panna Łęcka zajechała ci w głowę!.. Bodaj byś tego nie żałował.
Od tej pory ile razy przyszedłem do moich zacnych przyjaciółek, pani Stawska opowiadała mi jaknajszczegółowiej historyą swoich stosunków z baronową Krzeszowską, u której bywała codzień i rozumie się, zamiast trzech, pracowała pięć i sześć godzin, wciąż za owe dwa ruble.
Pani Stawska jest bardzo pobłażliwą kobietą, niemniej jednak, o ile mogłem wymiarkować z jej oględnych wyrażeń, zarówno mieszkanie baronowej, jak i całe otoczenie dziwiło i robiło przykrość pani Stawskiej.
Przedewszystkiem baronowa wcale nie korzysta ze swego obszernego apartamentu. Salon, buduar, pokój sypialny, jadalny, pokój barona, wszystko stoi pustką. Meble i lustra pozasłaniane pokrowcami; z roślin, jakie tam były kiedyś, dziś są patyki, albo tylko wazony pełne próchna zamiast ziemi; na kosztownych obiciach kurz... Jada także Bóg wie po jakiemu, nie biorąc czasem przez parę dni nic ciepłego w usta, i trzyma na tak wielki dom, tylko jednę służącą, której w dodatku wymyśla od rozpustnic i złodziejek.
Kiedy ją zapytała pani Stawska: czy jej nie smutno żyć w tej pustce? — odparła:
— Cóż mam robić nieszczęsna sierota i prawie wdowa? Chyba, jak mego występnego męża natchnie dobry Bóg, ażeby żałował za swoje niecne czyny i wrócił do mnie, chyba wtedy zmieni się nieco moje pustelnicze życie. O ile zaś mogę wnosić ze snów i przeczuć, jakie na mnie zsyła niebo podczas gorących modłów, mąż mój powinienby nawrócić się ladadzień, bo już i pieniędzy i kredytu nie ma, ten nieszczęśliwy opętaniec...
Pani Stawska, słysząc to, zrobiła w duchu uwagę, że los barona, po jego nawróceniu się, może nie być godnym zazdrości.
Osoby, odwiedzające baronowę, także nie wzbudzały zaufania w pani Stawskiej. Najczęściej bywały tam jakieś stare, niemiłej powierzchowności kobiety, z któremi w przedpokoju półgłosem rozmawiała o swym mężu. Niekiedy zjawiał się Maruszewicz, albo jakiś adwokat w starem futrze. Tych panów baronowa brała do pokoju jadalnego, ale, rozmawiając z nimi, płakała i wymyślała tak głośno, że w całym domu było słychać.
Na nieśmiałą uwagę pani Stawskiej: dlaczego nie żyje z familią? — baronowa odpowiedziała:
— Z jaką, kochana pani? Ja już nie mam nikogo, a choćbym nawet miała, nie mogłabym przyjmować u siebie ludzi tak chciwych i ordynarnych. Familia zaś mego męża wypiera się mnie, gdyż nie pochodzę ze szlachty; co im zresztą nie przeszkadzało wytumanić ode mnie ze dwieście tysięcy rubli. Dopóki pożyczałam im, na wieczne nieoddanie, politykowali ze mną; ale gdy się opatrzyłam, zerwali stosunki i nawet oni to namawiali mego nieszczęśliwego męża, ażeby położył mi areszt na majątku. O, co ja przeżyłam z tymi ludźmi!... — dodała, płacząc.
Jedyny pokój, (mówi pani Stawska), w którym baronowa cały dzień spędza, jest pokoik jej zmarłej córeczki. Ma to być bardzo smutny i dziwaczny zakątek, wszystko w nim bowiem zostało, jak za życia nieboszczki. Jest więc łóżeczko, na którem cokilka dni zmienia się pościel, szafka z ubraniem, które równie często trzepie się i czyści w salonie, bo na dziedziniec nie pozwoliłaby baronowa wynieść tych świętych pamiątek. Jest mały stolik z książkami i z kajetem otwartym na tej stronie, na której biedne dziecko pisało ostatni raz: „Najświętsza Panno form...“ I nareszcie jest półka pełna lalek małych i dużych, ich łóżeczek i ich garderoby.
Pani Stawska w tym właśnie pokoju ceruje koronki, albo jedwabie, których baronowa ma pełno; czy się w nie będzie kiedy ubierać? pani Stawska nie może zgadnąć.
Jednego dnia baronowa zapytała panią Stawską: czy zna Wokulskiego, lecz choć odebrała odpowiedź, że pani Helena zna go bardzo mało, zaczęła mówić:
— Wyrządzi mi kochana pani wielką łaskę, prawdziwe dobrodziejstwo, jeżeli wstawi się za mną do tego pana w ważnym dla mnie interesie. Ja chcę kupić tę kamienicę i daję mu już dziewięćdziesiąt pięć tysięcy rubli, a on przez upór, bo przez nic innego, żąda stu tysięcy. On mnie chce zrujnować ten człowiek!... Niech mu pani powie, że on mnie zabije... że ściągnie na siebie karę boską za taką chciwość!... — krzyczała i płakała pani baronowa.
Pani Stawska, bardzo zmięszana, odpowiedziała baronowej, że w żaden sposób nie może mówić o tem z Wokulskim.
— Nie znam go... Zaledwie raz był u nas... Zresztą, czy wypada mi wtrącać się do podobnych rzeczy?
— O, pani wszystko mogłaby z nim zrobić — odparła baronowa. — Ale jeżeli pani nie chce uratować mnie od śmierci — wola boska... Niech więc pani przynajmniej spełni chrześciański obowiązek i powie temu człowiekowi, jak jestem dla pani życzliwa...
Pani Stawska, usłyszawszy to, podniosła się z krzesła, ażeby wyjść...
Ale baronowa rzuciła jej się na szyję i tak przepraszała, tak zaklinała, aby jej przebaczyć, że zacnej pani Helenie łzy zakręciły się w oczach i — została.
Opowiedziawszy to wszystko, pani Stawska zakończyła pytaniem, które miało ton jakby prośby:
— Więc pan Wokulski nie chce sprzedać tej kamienicy?
— Owszem — odpowiedziałem rozdraźniony, — sprzeda kamienicę, sprzeda sklep... Wszystko sprzeda...
Mocny rumieniec oblał twarz pani Stawskiej; odwróciła krzesło tyłem do lampy i spytała cichym głosem:
— Dlaczego?
— Albo ja wiem! — rzekłem, czując tę okrutną przyjemność, jaką sprawia dręczenie bliźnich. Albo ja wiem!... Mówią, że chce się żenić...
— Aha — wtrąciła pani Misiewiczowa. — Mówią coś o pannie Łęckiej.
— Czyto prawda?.. — szepnęła pani Stawska. Nagle, przycisnęła ręką piersi, jakby jej tchu zabrakło i wyszła do drugiego pokoju.
„Ładny interes!“ — pomyślałem. — „Widziała go raz i już mdleje...“
— Nie wiem, pocoby on się żenił — rzekłem do pani Misiewiczowej. — Bo on chyba nawet nie może mieć szczęścia do kobiet.
— Ach, co też pan mówi, panie Rzecki! — oburzyła się staruszka. — On nie może mieć szczęścia do kobiet?
— No, przecież nie jest piękny...
— On?... Ależ on kompletnie piękny człowiek!... Cóżto za budowa, jaka szlachetna fizyognomia, a co za oczy!... Pan się chyba nie znasz, panie Rzecki. A ja wyznam, (bo mi to wolno w moim wieku), że lubo widziałam wielu pięknych mężczyzn, (Ludwik był także bardzo przystojny), przecież takiego, jak Wokulski, widzę pierwszy raz... On między tysiącem zwróciłby uwagę...
Dziwiłem się w duchu tym pochwałom. Bo choć wiem, że Stach jest bardzo przystojny, to jednak, żeby aż tak... Ha, nie jestem kobietą!
Kiedy około dziesiątej wieczorem żegnałem moje damy, pani Stawska była zmieniona i smutna i skarżyła się, że ją głowa boli. Ot, osioł Stach! Taka kobieta szaleje za nim od jednego spojrzenia, a on, waryat, ugania się za panną Łęcką. I czy jest jaki porządek na tym świecie?
Gdybymto ja był Panem Bogiem... Ale coto gadać napróżno.
Mówią coś o kanalizacyi Warszawy. Był nawet u nas książe i zaprosił Stacha na sesyą w tej materyi. Skończywszy zaś rozmowę o kanalizacyi, zagadnął go o kamienicę. Byłem przytem i wszystko dobrze pamiętam.
— Czy prawda, (przepraszam, że zapytuję o podobne rzeczy), czy prawda, panie Wokulski, że za swój dom chce pan od baronowej Krzeszowskiej sto dwadzieścia tysięcy?...
— Nieprawda — odpowiedział Stach. — Chcę sto tysięcy i nie odstąpię od nich.
— Baronowa to jakaś dziwaczka, histeryczka, ale... nieszczęśliwa kobieta — mówił książe. — Chce kupić ten dom, raz dlatego, że w nim umarła jej ukochana córeczka, a powtóre, ażeby zabezpieczyć resztę funduszów przed swoim mężem, który lubi trwonić pieniądze... Możeby więc pan zrobił jej jakąś ulgę. To tak pięknie robić dobrze nieszczęśliwym!.. — zakończył książe z westchnieniem.
Wyznaję, że choć jestem tylko subjektem, zadziwiła mnie ta dobroczynność z cudzej kieszeni. Stach uczuł to jeszcze mocniej, bo odpowiedział twardym tonem:
— Więc dlatego, że baron trwoni pieniądze, a jego żonie podoba się mieć mój dom, ja mam tracić kilka tysięcy rubli. Z jakiej racyi?...
— No, nie obrażaj się pan, szanowny panie — rzekł książe, ściskając Wokulskiego za rękę. — Wszyscy przecież żyjemy z ludźmi; oni nam pomagają do naszych celów, więc i my mamy niejakie obowiązki...
— Mnie bodaj czy kto pomaga, a wielu przeszkadza — odparł Stach.
Pożegnali się bardzo chłodno. Zauważyłem nawet, że książe był niekontent.
Osobliwi ludzie! Nie dość, że Wokulski, stworzywszy spółkę do handlu z cesarstwem, dał im okazyą zarabiania piętnastu procent od ich kapitałów, oni jeszcze chcą, ażeby na ich słowo, darowywał baronowej kilka tysięcy rubli...
Ale coto za frant baba i gdzie ona nie trafi!... Bo już nawet był u Stacha jakiś ksiądz z religijnem upomnieniem, ażeby sprzedał baronowej kamienicę za 95 tysięcy. A ponieważ Stach odmówił, więc zapewne niedługo usłyszymy, że jest bezbożnikiem.
Teraz następuje wypadek główny, który opowiem z szybkością uderzenia piorunu.
Kiedy znowu zaszedłem wieczorem do pani Stawskiej, (było to w dzień objęcia rządów przez cesarza Wilhelma, po historyi z Nobilingiem), kiedy zaszedłem tam, moje bóstwo, ta nieoceniona kobieta, była w cudnym humorze i pełna zachwytu dla... baronowej!...
— Niech pan sobie wyobrazi — mówiła, — jaka ta pani Krzeszowska, mimo swoich dziwactw, jest zacna kobieta. Spostrzegła, że mi smutno bez Heluni i prosiła mnie, raz na zawsze, ażebym brała Helunię ze sobą do niej na tę parę godzin...
— Na te sześć godzin za dwa ruble?... — wtrąciłem.
— Nie, przecie nie sześć, najwyżej cztery... Helunia bawi się tam doskonale, bo choć jej niczego dotykać niewolno, ale zato, jak ona się przypatruje zabawkom po nieboszczce...
— To takie piękne zabawki? — spytałem, robiąc sobie pewien plan w duchu...
— Prześliczne! — mówiła z ożywieniem pani Stawska. — Szczególniej jest tam jedna ogromna lalka, która ma ciemne włosy, a kiedy nacisnąć ją... Tu, pod gorsem — dodała zarumieniona.
— Czy nie w brzuszek?... zapozwoleniem pani — spytałem.
— Tak — rzekła prędko. — Wtedy lalka rusza oczyma i woła: mama!... Ach, jaka ona zabawna, samabym ją chciała mieć. Nazywa się Mimi. Kiedy Helunia zobaczyła ją pierwszy raz, złożyła ręce i stanęła jak posąg. A kiedy pani Krzeszowska dotknęła jej i lalka zaczęła mówić, Helunia zawołała:
„Ach mamo jaka ona piękna! Jaka ona mądra!... czy ja ją mogę pocałować w buzię?...
I pocałowała ją w koniec lakierowanego bucika.
Od tej pory mówi przez sen o tej lalce; ledwie obudzi się, chce iść do pani baronowej, a kiedy tam jest, gotowa przez cały czas wpatrywać się w lalkę, złożywszy ręce jak do pacierza.
Doprawdy — zakończyła pani Stawska półgłosem (Helunia bawiła się w drugim pokoju) — byłabym bardzo szczęśliwa, gdybym mogła kupić jej taką lalkę...
— Zpewnością musi to być bardzo droga zabawka — wtrąciła pani Misiewiczowa.
— Co tam, droga moja mamo. Kto wie, czy kiedykolwiek będę mogła sprawić jej tyle szczęścia, ile dziś jedną lalką — odpowiedziała pani Stawska.
— Zdaje mi się — rzekłem, — że u nas znajdzie się taka właśnie lalka. I gdyby pani raczyła wstąpić do sklepu...
Nie śmiałem zrobić prezentu, pojmując, że matce przyjemniej będzie, jeżeli sama przyczyni się do radości dziecka.
Helunia, choć rozmawialiśmy zniżonym głosem, usłyszała widać, że mówimy o lalce i wybiegła z drugiego pokoju z błyszczącemi oczyma. Ażeby zwrócić jej uwagę na inny przedmiot, spytałem:
— Cóż, podoba ci się, Heluniu, pani baronowa?
— Tak sobie — odpowiedziało dziecko, opierając się na mojem kolanie i patrząc na matkę. (Mój Boże, dlaczego ja nie jestem jej ojcem?)
— A rozmawia z tobą?
— Niewiele. Raz tylko wypytywała się, czy mnie bardzo pieści pan Wokulski.
— Tak? I cóż ty na to?
— Ja powiedziałam, że nie wiem, który to pan Wokulski. A wtedy pani baronowa mówi... Ach, jak pański zegarek głośno puka. Niech pan pokaże...
— Wydobyłem zegarek i podałem go Heli.
— Cóż pani baronowa mówi? — spytałem.
— Pani baronowa mówi: „Jakto, nie wiesz który jest pan Wokulski? Przecież ten, co u was bywa z tym roz... z tym rozpsotnikiem Rzeckim...“ Cha! cha! cha!.. pan jest psotnik... Niech mi pan pokaże zegarek we środku...
Spojrzałem na panią Stawską. Była tak zdziwiona, że nawet zapomniała upomnieć Helunię.
Po herbatce, z suchemi bułeczkami, (bo, jak mówiła służąca, masła niemożna było dziś dostać), pożegnałem zacne damy, przysięgając sobie, że gdybym był na miejscu Stacha, nie odstąpiłbym baronowej kamienicy niżej stu dwudziestu tysięcy rubli.
Tymczasem jędza ta, wyczerpawszy rozmaite protekcye i lękając się, ażeby Wokulski albo nie podniósł ceny, albo nawet nie sprzedał kamienicy komu innemu, zdecydowała się ostatecznie kupić ją, za sto tysięcy rubli!
Była podobno wściekła przez kilka dni, dostała spazmów, zbiła służącą, zwymyślała swego adwokata w biurze rejentalnem, ale podpisała akt nabycia.
Przez kilka następnych dni, po kupieniu naszej kamienicy, było cicho:
To jest o tyle cicho, że już nie słyszeliśmy nic o pani baronowej, tylko jej lokatorowie wpadali do nas z pretensyami.
Najpierwiej przybiegł szewc, ten z trzeciego piętra w tylnej oficynie, płacząc, że nowa właścicielka podwyższyła mu komorne o 30-ci rubli na rok; gdym mu zaś wciągu półgodziny wytłómaczył, że nas to nic nie obchodzi, otarł oczy, zmarszczył się i pożegnał mnie słowami:
— Pan Wokulski to widać nie ma Boga w sercu, żeby sprzedać dom takiemu, co krzywdzi ludzi!...
— Słyszeliście państwo coś podobnego?...
Na drugi dzień zjawia się właścicielka paryskiej pralni. Ma aksamitną salopę, dużo godności w ruchach i jeszcze więcej stanowczości w fizyognomii. Siada w sklepie na fotelu i ogląda się, jakby miała zamiar kupić parę japońskich wazonów, a następnie zaczyna:
— A dziękuję panu!.. Porządnie pan ze mną wyszedł, niema co mówić... Kupił pan kamienicę w lipcu, a sprzedał ją w grudniu, rychtyg jak na handel, nie uprzedzając o tem nikogo...
Robi się czerwona i prawi dalej:
— Dziś ta flądra przysyła do mnie jakiegoś draba z wymówieniem komornego. Nie wiem nawet, co jej do łba strzeliło, bo płacę przecież regularnie... A ona mi wymawia komorne, ta lafirynda i jeszcze rzuca cień na mój zakład... Mówi, że moje panny wdzięczyły się do studentów, co łże i myśli... Ona sobie myśli, że ja w środku zimy znajdę lokal... że się wyprowadzę z domu, do którego przywykli moi kundmani... Ależ ja mogę na tem stracić kilka tysięcy rubli, a kto mi to zwróci?...
Było mi naprzemian zimno i gorąco, kiedym słuchał tej perory, wypowiadanej silnym kontraltem, przy gościach... Ledwiem babę wyciągnął do mego mieszkania i uprosiłem, ażeby nam wytoczyła proces o szkody i straty.
W parę godzin po babie — traf! wpada student, ten brodacz, co to z zasady nie płaci komornego.
— A jak się pan masz! — mówi... czy prawda, że ta dyablica Krzeszowska kupiła od was dom?
— Prawda — mówię ja, a w duchu jestem pewny, że ten chyba już mnie bić zechce.
— A do licha!... — mówi brodacz, strzelając z palców. — Taki był dobry gospodarz z tego Wokulskiego (P. S. Stach nie widział od nich ani grosza za lokal) i sprzedał dom... Więc Krzeszowska może nas wylać z chałupy?
— Hum! hum!... — odpowiedziałem.
— I wyleje — dodał z westchnieniem. — Już był tam u nas jakiś bursz z żądaniem, ażebyśmy się wynosili... Ale zjedzą dyabła, czy nas ruszą bez procesu, a jeżeli ruszą... Zrobimy uciechę całemu domowi! Żegnam pana.
„No — myślę — że przynajmniej ten nie ma do nas pretensyi. Zdaje się jednak, że oni naprawdę gotowi są zrobić uciechę baronowej...“
Nareszcie na następny dzień wpada Wirski.
— Wiesz, kolego — mówi wzburzony — wymówiła mi baba rządcostwo i każe wynosić się od nowego roku.
— Wokulski — odparłem — już pomyślał o panu: dostaniesz posadę przy współce do handlu z cesarstwem...
I tak słuchając jednych, uspakajając drugich, pocieszając trzecich, przetrzymałem jakoś atak główny. Zrozumiałem również, że baronowa sroży się między lokatorami jak Tamerlan i czułem instynktowy niepokój o śliczną i cnotliwą panią Helenę.
W drugiej połowie grudnia, patrzę — otwierają się drzwi i wchodzi pani Stawska. Śliczna jak nigdy (ona jest zawsze śliczna i wtedy kiedy jest wesoła i kiedy ma minę zakłopotaną). Patrzy na mnie swemi czarującemi oczyma i mówi cichym głosem:
— Czy zechce mi pan pokazać tę lalkę?
Lalka (a nawet trzy podobne) oddawna była przygotowana, ale tak się zmieszałem, że przez parę minut nie mogłem jej znaleść. Śmieszny jest Klejn ze swojemi minami. On gotów myśleć, że ja kocham się w pani Stawskiej.
Wkońcu wydobywam pudło — są trzy duże lalki: brunetka, blondynka i szatynka. Każda ma prawdziwe włosy, każda, naciśnięta w brzuszek, przewraca oczyma i wydaje głos, który dla pani Stawskiej brzmi jak „mama,“ dla Klejna jak „tata,“ a dla mnie jak „u-hu“...
— Prześliczna! — mówi Stawska — ale naprawdę musi być bardzo droga...
— Proszę pani — odpowiadam — jestto towar, którego się pozbywamy, więc możemy go odstąpić bardzo tanio; zaraz pójdę do pryncypała...
Stach pracował za szafami, lecz gdy mu powiedziałem, że jest pani Stawska i poco przyszła, rzucił rachunki i wbiegł do sklepu w doskonałym humorze. Spostrzegłem nawet, że przypatruje się pani Stawskiej tak życzliwie, jakby na nim zrobiła silne wrażenie. No, przynajmniej teraz!... chwała Bogu.
Targ w targ, wytłómaczyliśmy pani Helenie, że lalkę, jako towar wybrakowany i nie znajdujący nabywców, możemy oddać za trzy ruble: blondynkę, albo brunetkę.
— Wezmę tę — odpowiedziała, biorąc szatynkę — ponieważ jest zupełnie taka, jak baronowej; Helcia będzie zachwycona.
Kiedy przyszło do płacenia, panią Stawską znowu napadły skrupuły; zdawało jej się, że taka lalka musi być warta z 15 rubli, i dopiero połączonym usiłowaniom moim, Wokulskiego i Klejna, udało się ją przekonać, że, biorąc trzy ruble, jeszcze mamy zarobek.
Wokulski wrócił do swoich zajęć, a ja zapytałem pani Heleny: co nowego w domu i w jakich jest stosunkach z baronową?
— Już w żadnych — odparła, rumieniąc się... Pani Krzeszowska zrobiła mi taką scenę, zato że musiała zapłacić sto tysięcy za kamienicę, że ja nie protegowałam jej u pana Wokulskiego i tak dalej, że... pożegnałam ją i już tam nigdy nie pójdę. Naturalnie wymówiła nam komorne od nowego roku.
— A czy pani zwróciła należność?
— Ach!... — westchnęła pani Stawska, upuszczając na ziemię mufkę, którą Klejn zaraz podniósł.
— Więc nie?
— Nie... Powiedziała, że nie ma teraz pieniędzy, ani pewności, czy mój rachunek jest dokładny.
Naśmieliśmy się oboje z panią Stawską z dziwactw baronowej i pożegnaliśmy się pełni otuchy. Gdy zaś wychodziła, Klejn otworzył jej drzwi tak szarmancko, że jedno z dwojga: albo już ją uważa za naszę pryncypałowę, albo sam kocha się w niej. Półgłówek!... On także mieszka w domu baronowej i niekiedy bywa u pani Stawskiej; ale podczas wizyt siedzi tak strasznie smutny, że Helunia pewnego wieczora zapytała babki: czy pan Klejn nie brał dziś olejku?... Marzyciel! Komu to myśleć o podobnej kobiecie...
A teraz opiszę tragedyą, na wspomnienie której gniew mnie dusi.
W wigilią wigilii r. 1878 jestem w sklepie, kiedy po południu odbieram od pani Stawskiej list, ażebym przyszedł wieczorem. Pismo uderzyło mnie, znać było wzruszenie... Więc pomyślałem, że może odebrała wiadomość o mężu.
„Pewnie wraca — pomyślałem. — Dyabli z tymi zaginionymi mężami, którzy po kilku latach opamiętują się“.
Ku wieczorowi wpada Wirski zadyszany i zmięszany; ciągnie mnie do mego mieszkania, zamyka drzwi, nie zdejmując futra, rzuca się na fotel i mówi:
— Wiesz pan poco wczoraj Krzeszowska siedziała w mieszkaniu Maruszewicza do północy?...
— Do północy, u Maruszewicza?...
— Tak i jeszcze z tym łotrem swoim adwokatem?... Hultaj Maruszewicz wypatrzył ze swych okien, że pani Stawska ubiera lalkę, a baronowa poszła do niego z lornetką, ażeby to sprawdzić...
— Więc i cóż?... — pytam.
— To, że baronowej przed kilkoma dniami zginęła lalka po nieboszczce córce, i że dziś ta waryatka posądza panią Stawską...
— O co?
— O kradzież lalki!...
Przeżegnałem się...
— Śmiej się pan z tego — rzekłem — lalka u nas kupiona...
— Wiem — odparł. — Z tem wszystkiem dziś, o dziewiątej, pani baronowa wpadła z rewirowym do mieszkania pani Stawskiej, kazała zabrać lalkę i spisać protokół. Już poszła skarga do sądu...
— Oszalałeś, panie Wirski! lalka przecież u nas...
— Wiem, wiem, ale coto wszystko znaczy, kiedy już jest skandal — mówił Wirski. Co najgorsze (wiem to od rewirowego), że pani Stawska, nie chcąc ażeby Helunia dowiedziała się o lalce, zpoczątku nie chciała jej pokazać, prosiła, ażeby mówić cicho, rozpłakała się... Rewirowy mówi, że sam był zakłopotany, bo przedewszystkiem nie wiedział, poco go baronowa ciągnie do mieszkania pani Stawskiej. Ale jak zaczęła jędza wrzeszczeć: „okradła mnie!... lalka zginęła tego samego dnia, kiedy Stawska była ostatni raz u mnie... aresztujcie ją, bo odpowiadam całym majątkiem za prawdziwość skargi!...“ Tak tedy mój rewirowy wziął lalkę do cyrkułu i poprosił ze sobą panią Stawską... Skandal, no straszny skandal.
— A cóż wy nato?... — zawołałem wściekły z gniewu.
— Mnie nie było już w domu. Służąca pani Stawskiej pogorszyła sprawę wymyślając rewirowemu na ulicy, zaco nawet siedzi w kozie... Ta znowu właścicielka paryskiej pralni, ażeby przypochlebić się baronowej, wymyślała pani Stawskiej ... Tyle tylko mamy dziś satysfakcyi, że poczciwe studenciny wylały na łeb baronowej coś tak obrzydliwego, że się domyć nie może...
— Ależ sąd!... ależ sprawiedliwość!... — krzyczałem.
— Sąd panią Stawską uniewinni — rzekł — to przecie jasna sprawa. Ale co skandal jest, to jest... Biedna kobieta zgubiona; już nawet dziś poodprawiała uczennice, i sama nie poszła na lekcye.
Zapłakują się obie z matką.
Rozumie się, że, nie czekając na zamknięcie sklepu (teraz zdarza mi się to coraz częściej), pobiegłem do pani Stawskiej, a nawet pojechałem dorożką.
W drodze przyszła mi jedna z najszczęśliwszych myśli, ażeby o sprawie zawiadomić Wokulskiego, do którego też wstąpiłem, niepewny czy jest w domu, bo coraz częściej przesiadywał na służbie u panny Łęckiej.
Wokulski był u siebie, ale jakiś rozstrojony; konkury oczywiście nie wychodziły mu na zdrowie. Gdym mu jednak opowiedział historyą pani Stawskiej z baronową i z lalką, chłopak ożywił się, podniósł głowę i błysnęły mu oczy. (Nieraz spostrzegłem, że najlepszem lekarstwem na nasze własne kłopoty jest cudze nieszczęście).
Wysłuchał mnie z zajęciem (smutne myśli pierzchnęły mu gdzieś) i rzekł:
— Zuch baba z tej baronowej... Ale pani Stawska może spać spokojnie; sprawę ma jasną jak słońce. Czyto wreszcie na nią jedną rzuca się ludzka podłość!
— Dobrze ci tak mówić — odparłem — bo jesteś mężczyzną, a nadewszystko masz pieniądze... Tymczasem ona biedaczka, skutkiem tej awantury już dziś straciła wszystkie lekcye, a raczej sama się ich wyrzekła. Z czego więc będzie żyć?...
— Aj!... — syknął Wokulski, uderzając się w czoło. — Nie pomyślałem o tem...
Przeszedł się parę razy po pokoju (silnie marszcząc brwi), potrącił krzesło, zabębnił po szybie i nagle stanął przedemną.
— Dobrze! — rzekł. — Jedźże do tych pań, a ja tam będę za godzinę. Zdaje mi się, że zrobimy interes z panią Milerową...
Spojrzałem na niego z uwielbieniem. Pani Milerowa straciła niedawno męża, kupca galanteryjnego, tak jak i my; cały zaś jej sklep, majątek, kredyt, zależał od Wokulskiego. Więc już prawie zgadywałem, co Stach zrobi dla pani Stawskiej...
Cwałuję tedy na ulicę, buch! w dorożkę, jadę jak trzy lokomotywy i wpadam jak raca kongrewska do tej pięknej, tej szlachetnej, tej nieszczęśliwej, tej od wszystkich opuszczonej pani Heleny. Mam pełne piersi wesołych okrzyków i, otwierając drzwi, chcę zawołać ze śmiechem: „kpijcie panie z całego świata!...“ Wtem wchodzę, i — cały mój dobry humor zostaje za progiem.
Bo proszę sobie wyobrazić com znalazł. W kuchni Maryanna ma zawiązaną głowę i obrzmiałą fizyognomią: niewątpliwy dowód, że była dziś w cyrkule. Na kominie ciemno, naczynia od obiadu niepozmywane. Samowar nienastawiony, a nad spuchniętą biedaczką siedzi stróżowa, dwie służące i mleczarka z minami jak na pogrzebie.
Chłód przeleciał mi po kościach, ale wchodzę do salonu.
Prawie ten sam widok... Na środku siedzi w fotelu pani Misiewiczowa również z obwiązaną głową, a dokoła niej pan Wirski, pani Wirska, właścicielka paryskiej pralni, która znowu pokłóciła się z baronową, i jeszcze jakichś parę dam, które rozmawiają półgłosem, ale zato ucierają nosy o całą oktawę wyżej, aniżeli w codziennych okolicznościach. Nadomiar spostrzegam pod piecem panią Stawską, która siedzi na stołeczku biała jak kreda.
Słowem, atmosfera katakumbowa, twarze blade lub żółte, oczy załzawione, nosy zaczerwienione. Tylko Helunia trzyma się jakotako. Siedzi przy fortepianie ze swoją dawną laleczką i jej rękoma od czasu do czasu uderza w klawisz, mówiąc:
— Cicho Zosiu, cicho... nie graj, bo babcię głowa boli.
Proszę dodać do tego przyćmione światło lampy, która trochę filuje i... poodsłaniane rolety, a każdy pojmie, jakie mnie uczucia ogarnęły.
Ujrzawszy mnie pani Misiewiczowa, zaczęła wylewać chyba już resztki łez.
— Ach, więc przyszedłeś, szlachetny panie Rzecki?... nie wstydzisz się biednych kobiet okrytych hańbą?... O, nie całujże mnie w rękę!... Nieszczęśliwa nasza rodzina... Niedawno Ludwiczek posądzony, a teraz na nas przyszła kolej... Musimy się ztąd wynieść choćby na koniec świata... Mam pod Częstochową siostrę, tam pojedziemy dokonać złamanego życia...
Szepnąłem Wirskiemu, ażeby delikatnie wyprosił ztąd gości i zbliżyłem się do pani Stawskiej.
— Wolałabym nie żyć... — rzekła mi na powitanie.
Wyznaję, że po kilkuminutowym pobycie zupełnie skołowaciałem. Byłbym przysiągł, że pani Stawska, jej matka, a nawet jej obecne tu przyjaciółki są naprawdę zhańbione i że nam wszystkim nie pozostaje nic innego, tylko śmierć. Pragnienie śmierci nie przeszkodziło mi jednak poprawić filującej lampy, która zaczęła już cały pokój zasypywać delikatną, ale bardzo czarną sadzą.
— No, moje panie — odezwał się nagle Wirski — wynośmy się ztąd, bo pan Rzecki musi pogadać z panią Stawską.
Wizytujące damy, w których współczucie nie osłabiło ciekawości, oświadczyły, że i one mogą z nami pogadać. Ale Wirski tak zamaszyście zaczął podawać im salopy, że zkłopotane biedaczki, ucałowawszy panią Stawskę, panią Misiewiczowę, Helunię i panią Wirskę, (myślałem, że wkońcu zaczną całować krzesełka) wyniosły się nareszcie i nadto zmusiły małżonków Wirskich do wyjścia razem z nimi.
— Kiedy sekret, to sekret — rzekła najrezolutniejsza z nich. — Państwo także nie jesteście tu potrzebni.
Nastąpił nowy atak pożegnań, pocałunków, pocieszeń i, ledwie że wyszli na złamanie karku całą bandą, ceremoniując się jeszcze we drzwiach i na schodach. Ach, te baby!... Czasem myślę, że Pan Bóg po to stworzył Ewę, ażeby obmierzić Adamowi pobyt w raju.
Zostaliśmy nareszcie w kółku familijnem, ale salonik był już tak nasycony kopciem i smutkiem, że ja sam straciłem wszelką energią; biadającym głosem poprosiłem panią Stawską, ażeby mi było wolno otworzyć lufcik i tonem mimowolnego wyrzutu poradziłem jej, ażeby przynajmniej od tej pory zasłaniała rolety w oknach.
— Pamięta pani — rzekłem do pani Misiewiczowej — jak ja dawno zwracałem uwagę na te rolety?... Gdyby były zasłonięte; pani Krzeszowska nie mogłaby śledzić, co się dzieje w mieszkaniu pań.
— Prawda, ale któż się tego spodziewał? — odparła pani Misiewiczowa.
— Takie już nasze szczęście — szepnęła pani Stawska.
Usiadłem na fotelu, splotłem ręce tak, że mi kości w nich trzeszczały i ze spokojną rozpaczą przysłuchiwałem się jękliwym opowiadaniom pani Misiewiczowej o hańbie, jaka na ich rodzinę spada cokilka lat, o śmierci, która jest kresem ludzkich cierpień, o nankinowych spodniach ś. p. Misiewicza i mnóstwie tym podobnych rzeczy. Nim upłynęła godzina, byłem pewny, że sprawa o lalkę skończy się aktem jakiegoś ogólnego samobójstwa, przy którym ja, konając u nóg pani Stawskiej, ośmielę się wyznać, że ją kocham.
Wtem ktoś mocno zadzwonił do kuchni.
— Rewirowy! — krzyknęła pani Misiewiczowa.
— Panie przyjmują? — zapytał gość Maryany głosem tak pewnym, że odrazu odzyskałem otuchę.
— Jest Wokulski — rzekłem do pani Stawskiej i pokręciłem wąsa.
Na cudnej twarzy pani Heleny ukazał się rumieniec podobny do listka bladej róży na śniegu. Boska kobieta!... O, dlaczegoż ja nie jestem Wokulskim... Dopierożbym...
Wszedł Stach, pani Helena wysunęła się na jego spotkanie.
— Nie gardzi pan nami?... — spytała zdławionym głosem.
Wokulski ze zdziwieniem popatrzył jej w oczy i... dwa razy razporaz... dwa razy, żebym tak zdrów był, pocałował ją w rękę; z jaką zaś zrobił to tkliwością, najlepszy dowód, że nie było słychać zwykłego w takich razach mlaśnięcia.
— Ach, więc przyszedłeś, szlachetny panie Wokulski?... nie wstydzisz się nieszczęśliwych kobiet, okrytych hańbą... zaczęła nie wiem już który raz, pani Misiewiczowa swoję mowę powitalną.
— Za pozwoleniem — przerwał jej Wokulski. — Położenie pań jest niewątpliwie przykre, ale nie widzę powodu do desperacyi. Za parę tygodni sprawa wyjaśni się; a dopiero wtedy będzie mogła rozpaczać, ale nie żadna z pań, tylko ta waryatka baronowa. Jak się masz, Heluniu — dodał, całując dziewczynkę.
Głos jego był tak spokojny i stanowczy, a całe zachowanie tak naturalne, że pani Misiewiczowa przestała jęczyć, a pani Stawska jakby raźniej spojrzała na mnie.
— Więc cóż mamy robić, szlachetny panie Wokulski, który nie wstydziłeś się... — zaczęła pani Misiewiczowa.
— Trzeba czekać na proces — przerwał Wokulski — dowieść w sądzie pani baronowej, że kłamie, wytoczyć jej sprawę o oszczerstwo i, jeżeli pójdzie zato do kozy, nie darować ani jednej godziny. Jakiś miesiąc przepędzony w celi, zrobi jej bardzo dobrze. Zresztą mówiłem już z adwokatem, który jutro przyjdzie do pań.
— Bóg cię zesłał, panie Wokulski!... — zawołała już zupełnie naturalnym głosem pani Misiewiczowa, zrywając z głowy chustkę.
— Przyszedłem tu w ważniejszym interesie — rzekł Stach do pani Stawskiej (pilno mu widać było pożegnać ją, temu osłu!) — Pani rzuciła swoje lekcye?
— Tak.
— Niech je pani rzuci raz nazawsze... To licha praca i niepopłatna. Niech się pani weźmie do handlu...
— Ja?...
— Tak, pani! Pani umie rachować?
— Uczyłam się buchalteryi... — szepnęła pani Stawska. Była tak czegoś wzruszona, że usiadła.
— Wybornie. Otóż spadł tu na mnie jeszcze jeden sklep z jego właścicielką, wdową. Ponieważ prawie cały kapitał należy do mnie, więc w interesie tym muszę mieć kogoś ze swej ręki; wolałbym zaś kobietę, ze względu na właścicielkę sklepu. Czy więc przyjmie pani miejsce kasyerki z płacą... tymczasem 75-ciu rubli na miesiąc?
— Słyszysz, Helenko? — zwróciła się do córki pani Misiewiczowa, robiąc przytem desperacko zdziwioną minę.
— Więc powierzyłby pan swoję kasę mnie, której wytoczono... — rzekła pani Stawska i rozpłakała się...
Wnet jednak obie damy uspokoiły się, a wpół godziny później piliśmy wszyscy herbatę nietylko rozmawiając, ale nawet śmiejąc się...
Wokulski to sprawił... Jedyny w świecie człowiek! I jak go tu nie kochać? Coprawda, może i ja miałbym równie dobre serce, tylko brak mi do niego bagatelki... pół miliona rubli, które posiada kochany Stach...
Zaraz po Bożem Narodzeniu zainstalowałem panią Stawską w sklepie Milerowej, która przyjęła nową kasyerkę bardzo serdecznie i przez półgodziny tłomaczyła mi, jaki ten Wokulski jest szlachetny, mądry, przystojny...
Jak to on sklep uratował od bankructwa, a ją i dzieci od nędzy i jakby to było dobrze, gdyby się taki człowiek ożenił.
Figlarna kobiecinka pomimo swoich trzydziestu pięciu lat!... Ledwie jednego męża odwiozła na Powązki, a już, (dałbym sobie rękę uciąć), sama przejechałaby się drugi raz zamąż, naturalnie za Wokulskiego. Nie zliczyłbym, dalibóg, ile tych bab ugania się za Wokulskim, (czy też za jego krociami?).
Pani Stawska ze swej strony zachwyca się wszystkiem: i posadą, która przynosi jej pensyą, jakiej nie miała nigdy i nowem mieszkaniem, które jej znalazł Wirski.
Rzeczywiście niezłe mieszkanko. Mają przedpokój, kuchenkę ze zlewem i wodociągiem, trzy pokoiki wcale zgrabne, a nadewszystko ogródek. Tymczasem rosną w nim trzy zeschłe kije i leży kupa cegieł; ale pani Stawska wyobraża sobie, że wciągu lata, zrobi z tego raj... Raj, który możnaby nakryć chustką od nosa!...
Rok 1879-ty zaczął się zwycięstwem anglików w Afganistanie, którzy, pod jenerałem Robertsem, weszli do Kabulu. Pewnie sos Kabul zdrożeje!.. Ale Roberts chwat; nie ma jednej ręki i pomimo to łupi afgańczyków, aż się wata sypie... Chociaż takich dzikusów walić nietrudno; lecz zobaczyłbym ja cię, panie Roberts, jakbyś ty sobie poczynał, mając sprawę z węgierską piechotą!...
Wokulski także miał po nowym roku batalią z tą spółką, którą założył do handlu z cesarstwem. Myślę, że jeszcze jedna sesya, a rozpędzi swoich wspólników na cztery wiatry. Cóżto za dziwni ludzie, choć wszystko inteligencya: przemysłowcy, kupcy, szlachta, hrabiowie! On im stworzył spółkę, a oni uważają go za wroga tej spółki i sobie tylko przypisują zasługę. On im daje 7 procent za pół roku, a ci, jeszcze się krzywią i chcieliby pozniżać pensye pracownikom.
A ci kochani pracownicy, za których ujada się Wokulski!... Co oni na niego wygadują, jak nazywają go wyzyskiwaczem (NB. w naszym interesie są największe pensye i gratyfikacye!).. A jak jedni pod drugimi kopią doły...
Ze smutkiem widzę, że od pewnego czasu, między naszymi ludźmi zaczynają kwitnąć nieznane przedtem obyczaje: mało robić, głośno narzekać, a pocichu snuć intrygi i puszczać plotki. Ale co mi tam do cudzych spraw...
A teraz, z nadzwyczajną szybkością, dokończę opowiadania o tragedyi, która powinna była wstrząsnąć każde szlachetne serce.
Już nawet zapomniałem o szkaradnym procesie pani Krzeszowskiej przeciw tej niewinnej, tej czystej, tej cudnej pani Stawskiej, kiedy, jakoś w końcu stycznia, spadły na nas dwa gromy: wieść o tem, że w Wietlance wybuchła dżuma i awizacye z sądu do Wokulskiego i do mnie na jutro. Mnie nogi pocierpły i tak mi to cierpnięcie szło od pięt do kolan, później do żołądka, celując oczywiście w stronę serca. Myślę: „dżuma albo paraliż?...“ Ale, że Wokulski przyjął awizacyą bardzo obojętnie, więc i ja nabrałem otuchy.
Idę tedy wieczorem, wciąż pełen otuchy, do tych pań, już na nowe ich mieszkanie, gdy naraz słyszę na środku ulicy: brzęk-brzęk... brzęk-brzęk!... O rany boskie, ależto aresztantów prowadzą?... Co za okropna wróżba...
Oj, jakież mnie smutne myśli opanowały: „A jeżeli sąd nie uwierzy nam, (boć przecie omyłki są możliwe), i jeżeli tę najszlachetniejszą kobietę wtrącą do więzienia, choćby na tydzień, choćby na jeden dzień — cóż wtedy? — Ona tego nie przeżyje, ani ja... Gdybym zaś przeżył, to chyba tylko — ażeby biedna Helunia miała opiekę...“
Tak! Ja muszę żyć... Ale jakie to będzie życie!...
Wchodzę do tych dam... A, znowu cała awantura! Pani Stawska siedzi blada na stołeczku, a pani Misiewiczowa ma na głowie chustkę zmoczoną w wodzie uśmierzającej. Pachnie staruszka o dwa łokcie kamforą i mówi lamentującym głosem:
— O, szlachetny panie Rzecki, który nie wstydzisz się nieszczęśliwych, zhańbionych kobiet... Wyobraź sobie, co za nieszczęście: jutro sprawa Helenki... I tylko pomyśl: co będzie, jeżeli się sąd omyli i tę nieszczęśliwą kobietę skaże do rot aresztanckich?... Ale uspokój się, Helciu, bądź odważna, może to Bóg odwróci... Chociaż tej nocy miałam sen okropny... (Ona miała sen, ja spotkałem aresztantów... Nie obejdzie się bez katastrofy).
— Ale — mówię, — cóż znowu! Sprawa nasza jest jak złoto, wygramy ją... Zresztą, co tam taka sprawa; gorsza historya z dżumą... — dodałem ażeby zwrócić uwagę pani Misiewiczowej w innym kierunku.
I piękniem trafił!... Gdyż jak moja staruszka nie wrzaśnie:
— Dżuma?.. tu?... w Warszawie?... A co, Helenko, nie mówiłam?... Aaa... już zginęliśmy wszyscy!.. Boto w czasie dżumy każdy zamyka się w domu... jedzenie podają sobie na drągach... trupy ściągają do dołów hakami...
Uuu... widzę, że mi się rozhulała starowina, więc, żeby ją pohamować na punkcie dżumy, napomknąłem znowu o procesie, naco ta kochana pani odpowiedziała mi długim wywodem o hańbie ścigającej jej rodzinę, o możliwem uwięzieniu pani Stawskiej, o tem, że się rozlutował samowar...
Krótko mówiąc, ostatni wieczór przed sprawą, kiedy właśnie najpotrzebniejsza była energia, ostatni ten wieczór upłynął nam pomiędzy dżumą i śmiercią, a hańbą i kryminałem. W głowie mi się zamięszało tak, że kiedym się znalazł na ulicy, nie wiedziałem, gdzie iść: wlewo, czy wprawo?
Na drugi dzień, (sprawa miała być o dziesiątej), już o ósmej pojechałem do moich pań i nie zastałem nikogo. Wszystkie poszły do spowiedzi. Matka, córka, wnuczka i kucharka i jednały się z Bogiem do wpół do dziesiątej, a ja nieszczęśliwy (był przecie styczeń), spacerowałem przed bramą na mrozie i myślałem:
„Ładny interes! Spóźnią się do sądu, jeżeli się już nie spóźniły, sąd wyda wyrok zaoczny i naturalnie nietylko skaże panią Stawską, ale jeszcze uzna ją za zbiegłą, rozeszle listy gończe... Tak zawsze z temi babami!...“
Nareszcie przyszły wszystkie cztery z Wirskim (czy i ten pobożny człowiek chodził dziś do spowiedzi?), i — dwoma dorożkami pojechaliśmy na sprawę: ja z panią Stawską i z Helunią, a Wirski z panią Misiewiczową i kucharką. Szkoda jeszcze, że nie wzięły ze sobą rondli, samowara i naftowej kuchenki!.. Przed sądem spotkaliśmy powóz Wokulskiego, którym przyjechał on i adwokat. Czekali nas przy schodach tak zabłoconych, jakgdyby przeszedł tędy batalion piechoty — i mieli miny zupełnie spokojne. Założyłbym się nawet, że rozmawiali o czem innem, nie o pani Stawskiej.
— O, zacny panie Wokulski, który nie wstydzisz się biednych kobiet okrytych... — zaczęła pani Misiewiczowa.
Ale Stach podał jej rękę, adwokat pani Stawskiej, Wirski wziął za rączkę Helunię, a ja asystowałem Maryannie i tak weszliśmy do biura sędziego pokoju.
Sala przypomniała mi szkołę. Sędzia siedział na wzniesieniu, jak profesor na katedrze, a naprzeciw niego, w dwu szeregach ławek, mieścili się oskarżeni i świadkowie. W tej chwili tak żywo stanęły mi w pamięci młode lata, że mimowoli rzuciłem okiem pod piec, pewny, że zobaczę woźnego z rózgą i ławkę, na której nas bito w skórę. Chciałem nawet przez roztargnienie krzyknąć: „póki życia nie będę, panie profesorze!..“ alem się wporę opamiętał.
Zaczęliśmy rozsadzać nasze damy w ławkach i spierać się przy tej okazyi z żydkami, którzy, jak mi to później objaśniono, są najcierpliwszymi audytorami spraw sądowych, szczególniej o kradzież i oszustwo; znaleźliśmy nawet miejsce dla poczciwej Maryanny, która, usiadłszy, zrobiła taką minę, jakby miała zamiar przeżegnać się i zmówić pacierz.
Wokulski, nasz adwokat i ja, uplasowaliśmy się w pierwszej ławce, obok jegomości z rozerwanym paltotem i podbitem okiem, na którego brzydko spoglądał jeden z obecnych rewirowych.
„Pewnie znowu jakiś zatarg z policyą“ — pomyślałem.
Nagle usta same otworzyły mi się z podziwu; ujrzałem bowiem przed katedrą sędziego pokoju całą gromadę znanych mi osób. Nalewo od stołu — pani Krzeszowska, jej robaczywy adwokat i ten hultaj Maruszewicz, a naprawo dwaj studenci. Jeden z nich odznaczał się bardzo wytartym mundurem i niezwykle obfitą wymową; drugi miał jeszcze mocniej wytarty mundur, kolorowy szalik na szyi i wyglądał, dalibóg, jak emigrant z przed pogrzebowego domu.
Przypatrzyłem mu się lepiej. Tak, to on, to jest ten sam mizerny młody człowiek, który podczas pierwszej bytności Wokulskiego u pani Stawskiej, rzucił baronowej śledzia na głowę. Kochany chłopak!... Ale też nie zdarzyło mi się widzieć nic równie chudego i żółtego...
W pierwszej chwili myślałem, że między tymi przyjemnymi młodzieńcami i baronową, toczy się proces właśnie o owego śledzia.
Wnet jednak przekonałem się, że chodzi o co innego, że mianowicie pani Krzeszowska, zostawszy właścicielką domu, chce z niego wyrzucić swoich najzapamiętalszych wrogów, a zarazem najniewypłacalniejszych lokatorów.
Sprawa między baronową a młodymi ludźmi w tej chwili dosięgła najwyższego punktu.
Jeden ze studentów, ładny chłopak z wąsikami i faworytami, wspinając się na palcach albo opadając na obcasy, opowiadał coś sędziemu; przyczem prawą ręką wykonywał okrągłe ruchy, a lewą kokieteryjnie zakręcał wąsik, wysoko podnosząc mały palec, ozdobiony pierścionkiem bez oczka.
Drugi młodzieniec milczał posępnie i krył się za kolegę. W postawie jego zauważyłem pewną osobliwość. Przyciskał on do piersi obie ręce, a dłonie rozłożył w taki sposób, jakby w nich trzymał książkę, albo obrazek.
— Więc jak się panowie nazywacie? — spytał sędzia.
— Maleski — odparł z ukłonem właściciel faworytów — i Patkiewicz... — dodał, wskazując giestem, pełnym dystynkcyi, na ponurego towarzysza.
— A trzeci pan gdzie?
— Jest cierpiący — odparł, krygując się, pan Maleski, — jestto nasz sublokator i zresztą bardzo rzadko mieszka z nami.
— Jakto? Bardzo rzadko mieszka? Gdzież on siedzi w dzień?
— W uniwersytecie, w prosektoryum, czasem na obiedzie.
— No, a w nocy?
— Pod tym względem mogę panu sędziemu dać tylko poufne objaśnienia.
— A gdzież on zapisany w księgi?
— O, zapisany jest ciągle w naszym domu, ponieważ nie chciałby robić władzom subiekcyi, — objaśnił pan Maleski z miną lorda.
Sędzia zwrócił się do pani Krzeszowskiej.
— Cóż, pani wciąż nie chce trzymać tych panów?
— Za żadne skarby! — jęknęła pani baronowa. — Po całych nocach ryczą, tupią, pieją, gwiżdżą... Niema służącej w domu, którejby nie zwabiali do siebie... Ach, Boże!.. — krzyknęła, odwracając głowę.
Sędzia był zdziwiony wykrzyknikiem, ale ja nie... Spostrzegłem bowiem, że pan Patkiewicz, nie odejmując rąk od piersi, nagle wywrócił oczy i opuścił dolną szczękę w taki sposób, że zrobił się podobny do stojącego trupa. Jego twarz i cała postawa istotnie mogła przerazić nawet zdrowego człowieka.
— Najokropniejsze jest to, że ci panowie wylewają oknem jakieś płyny...
— Czy na panią? — spytał zuchwale pan Maleski.
Baronowa posiniała z gniewu, ale umilkła; wstyd jej było przyznać się...
— Cóż dalej? — rzekł sędzia.
— Ale najgorsze ze wszystkiego, (przezco nawet wpadłam w nerwową chorobę), że ci panowie po kilka razy na dzień, stukają do mego okna trupią główką...
— Tak panowie robią? — zapytał sędzia.
— Będę miał honor objaśnić pana sędziego — odparł Maleski, z postawą człowieka, który chce odtańczyć menueta. — Nam usługuje stróż domu, mieszkający na dole; ażeby więc nie marnować się schodzeniem i wchodzeniem na trzecie piętro, mamy u siebie długi sznur, wieszamy na nim, co jest pod ręką, (może czasem zdarzyć się i trupia główka), i pukamy do jego okna — zakończył tak słodkim tonem, że trudno było przestraszyć się równie delikatnego pukania.
— Ach, Boże!.. — krzyknęła znowu pani baronowa, zataczając się...
— Oczywiście chora kobieta... — mruknął Maleski.
— Nie chora! — zawołała baronowa. — Ale wysłuchaj mnie, panie sędzio!... Ja nie mogę patrzeć na tego drugiego... bo on ciągle robi miny jak nieboszczyk... Ja niedawno straciłam córkę!... — zakończyła ze łzami.
— Słowo honoru, że ta pani ma halucynacye — rzekł Maleski. — Kto tu jest podobny do nieboszczyka?... Patkiewicz?.. taki przystojny chłopak!... — dodał, wypychając naprzód mizernego kolegę, który... w tej chwili właśnie już po raz piąty udawał trupa.
W sali wybuchnął śmiech; sędzia, dla uratowania powagi, zanurzył głowę w papierach i, po dłuższej pauzie, surowo zapowiedział, że śmiać się nie wolno i że każdy, zakłócający porządek, ulegnie karze pieniężnej.
Korzystając z zamieszania, Patkiewicz, szarpnął kolegę za rękaw i szepnął ponuro:
— Cóż ty, świnio Maleski, kpisz sobie ze mnie w publicznem miejscu?
— Bo jesteś przystojny, Patkiewicz; kobiety wściekają się za tobą!
— To przecież nie dlatego... — mruknął Patkiewicz, znacznie spokojniejszym tonem.
— Kiedyż panowie zapłacą dwanaście rubli, kopiejek pięćdziesiąt, za miesiąc styczeń? — spytał sędzia.
Pan Patkiewicz tym razem udał człowieka, który ma bielmo na lewem oku i lewą część twarzy sparaliżowaną; pan Maleski zaś pogrążył się w głębokiem zamyśleniu.
— Gdybyśmy — rzekł po chwili — mogli zostać do wakacyj, to... Ale tak!... Niech nam pani baronowa zabierze umeblowanie.
— Ach, nic już nie chcę, nic... Tylko wyprowadźcie się panowie! Nie mam żadnej pretensyi o komorne... — zawołała baronowa.
— Jak się ta kobieta kompromituje — szepnął nasz adwokat. — Włóczy się po sądach, bierze takiego szubrawca na doradcę...
— Ale my mamy do pani pretensyą o szkody i straty! — odezwał się Maleski. — Kto słyszał o tej porze wymawiać przyzwoitym ludziom komorne?... Gdybyśmy nawet znaleźli lokal, to będzie taki podły, że przynajmniej ze dwu nas umrze na suchoty...
Pan Patkiewicz, zapewne w celu dodania większej wagi słowom mówcy, zaczął poruszać uchem i skórą na głowie, co w sali wywołało nowy atak wesołości.
— Pierwszy raz widzę coś podobnego! — rzekł nasz adwokat.
— Taką sprawę? — spytał Wokulski,
— Nie, ale żeby człowiek uchem ruszał. To artysta!...
Sędzia tymczasem napisał i przeczytał wyrok, mocą którego panowie: Maleski i Patkiewicz, zostali skazani na zapłacenie dwunastu rubli i pięćdziesięciu kopiejek komornego, tudzież na opuszczenie lokalu przed 8-ym lutym.
Tu zdarzył się fakt nadzwyczajny. Pan Patkiewicz, usłyszawszy wyrok, doznał tak silnego wstrząśnienia moralnego, że twarz zrobiła mu się zieloną i — zemdlał. Szczęściem, padając, trafił w objęcia pana Maleskiego; inaczej strasznie rozbiłby się nieborak.
Naturalnie, w sali odezwały się głosy współczucia, kucharka pani Stawskiej zapłakała... Żydki zaczęły pokazywać palcami na baronową i chrząkać, Zakłopotany sędzia przerwał posiedzenie i, kiwnąwszy głową Wokulskiemu (zkąd oni się znają?), poszedł do swego pokoju, a dwaj stójkowi prawie wynieśli na rękach nieszczęśliwego młodzieńca, który tym razem był naprawdę podobny do trupa.
Dopiero w przedpokoju, gdy złożono go na ławce, a jeden z obecnych zawołał, ażeby oblać go wodą, chory nagle zerwał się i rzekł groźnie:
— No, no!... tylko bez głupich żartów...
Poczem natychmiast sam ubrał się w palto, energicznie naciągnął niezbyt całe kalosze i lekkim krokiem opuścił sądową salę, ku zdziwieniu stójkowych, oskarżonych i świadków.
W tej chwili zbliżył się do naszej ławki jakiś oficyalista sądowy i szepnął Wokulskiemu, że sędzia prosi go na śniadanie; Stach wyszedł, a pani Misiewiczowa zaczęła nawoływać mnie rozpaczliwemi znakami:
— Jezus! Marya!... — rzekła — nie wiesz pan poco sędzia wezwał tego najszlachetniejszego z ludzi?... Pewnie chce mu powiedzieć, że Helenka zgubiona!... O ta niepoczciwa baronowa musi mieć wielkie stosunki... już jednę sprawę wygrała i pewnie będzie to samo z Helenką... O ja nieszczęśliwa!... czy nie masz panie Rzecki jakich kropli trzeźwiących?
— Pani słabo?
— Jeszcze nie, choć tu jest zaduch... Ale strasznie boję się o Helenkę... Jeżeli ją skażą, zemdleje i może umrzeć, jeżeli prędko jej nie otrzeźwimy... Czy nie sądzisz, kochany panie, że dobrzebym zrobiła, gdybym upadła do nóg sędziemu i zaklęła go...
— Ależ pani, to wszystko niepotrzebne... właśnie mówił nasz adwokat, że baronowa możeby i chciała cofnąć skargę, tylko już nie wolno.
— Ależ my ustąpimy! — zawołała staruszka.
— O, co to, to nie, szanowna pani — odezwałem się trochę niecierpliwie. — Albo wyjdziemy ztąd kompletnie oczyszczeni, albo...
— Umrzemy, chcesz powiedzieć? — przerwała staruszka. — O, nie mów tego... Pan nawet nie wiesz, jak przykro w moim wieku słyszeć o śmierci...
Cofnąłem się od zrozpaczonej staruszki i podszedłem do pani Stawskiej.
— Jakże się pani czuje?
— Doskonale! — odpowiedziała z mocą. — Jeszcze wczoraj bałam się okropnie; ale już po spowiedzi lżej odetchnęłam, a od chwili kiedy tu jestem, czuję się zupełnie spokojną.
Uścisnąłem ją za rękę długo... długo... tak, jak umieją ściskać tylko prawdziwie kochający i pobiegłem do swej ławki, gdyż Wokulski, a za nim sędzia weszli do sali.
Serce mi uderzyło jak młot... Spojrzałem wokoło. Pani Misiewiczowa widocznie modliła się z zamkniętemi oczyma, pani Stawska była bardzo blada, lecz zdecydowana, pani baronowa szarpała swoję salopę, a nasz adwokat spoglądał na sufit i tłumił ziewanie.
W tej chwili i Wokulski spojrzał na panią Stawską i, niech mnie dyabli wezmą, jeżeli nie dostrzegłem w jego oczach rzadko trafiającego się tam wyrazu rozczulenia!...
Żeby jeszcze parę takich procesów, jestem pewny, że zakochałby się w niej na śmierć...
Sędzia przez parę minut coś pisał, a skończywszy, zawiadomił obecnych, że teraz toczyć się będzie sprawa Krzeszowskiej przeciw Stawskiej o kradzież lalki.
Jednocześnie zawezwał strony i ich świadków na środek.
Stałem przy ławkach, dzięki czemu mogłem słyszeć rozmowę dwu kumoszek, z których młodsza i czerwona na twarzy tłómaczyła starszej:
— To widzi pani: ta ładna pani ukradła tamtej pani lalkę...
— Także miała się naco łakomić!...
— Ha, trudno. Niekażdy może kraść magle...
— To pani ukradłaś magle — odezwał się z poza kumoszek gruby głos... — Nie ten złodziej, co zabiera swoję własność, ale ten, co da piętnaście rubli zadatku i myśli, że już kupił...
Sędzia wciąż pisał, a ja chciałem przypomnieć sobie mowę, którą ułożyłem wczoraj na obronę pani Stawskiej, a na pohańbienie baronowej. Ale że mi się w głowie plątały wyrazy i zdania, więc zacząłem oglądać się po sali.
Pani Misiewiczowa wciąż modliła się w ławce pocichu, a siedząca za nią Maryanna płakała. Pani Krzeszowska miała szarą twarz, przycięte usta i spuszczone oczy; ale z każdego fałdu jej ubrania wyglądała złość... Obok niej stał Maruszewicz wpatrzony w ziemię, a za nim służąca baronowej tak przestraszona, jakby miano ją prowadzić na szafot...
Nasz adwokat tłumił ziewanie.
Wokulski ściskał pięści, a pani Stawska spoglądała kolejno na wszystkich z takim łagodnym spokojem, że, gdybym był rzeźbiarzem, wziąłbym ją za model do posągu oskarżonej niewinności.
Wtem, pomimo protestu Maryanny, Helunia wybiegła na salę i, schwyciwszy matkę za rękę, spytała półgłosem:
— Mamo, czego ten pan kazał mamie tu przyjść?... Ja coś powiem do uszka: pewnie mama była niegrzeczna i teraz będzie stać w kącie...
— To wyuczone!... — rzekła czerwona kumoszka do starszej.
— Żebyś pani tak zdrowa była! — mruknął za nią gruby głos...
— Pan będziesz zdrów za moję krzywdę... odparła z gniewem kumoszka.
— A pani skonasz na konwulsye i będą cię w piekle maglować na moich maglach — odrzekł jej antagonista.
— Ciszej! — zawołał sędzia. — Co pani Krzeszowska mówi o sprawie?
— Wysłuchaj mnie; panie sędzio! — zaczęła deklamować pani baronowa, wysunąwszy nogę naprzód. — Po zmarłem dziecku została mi jako najdroższa pamiątka, lalka, która bardzo podobała się tej oto pani — wskazała na Stawską — i jej córce...
— Oskarżona bywała u pani?
— Tak, wynajmowałam ją do szycia...
— Alem jej nic nie zapłaciła! — huknął z końca sali Wirski.
— Ciszej! — zgromił go sędzia. — Tak i cóż?
— W dniu, w którym tę panią oddaliłam od siebie — mówiła baronowa — zginęła mi lalka. Myślałam, że umrę z żalu i zaraz na nią powzięłam podejrzenie... Miałam dobre przeczucia, gdyż w kilka dni później przyjaciel mój, pan Maruszewicz, zobaczył z okna, że ta pani (która mieszka vis a vis niego), ma u siebie moję lalkę i dla niepoznaki przebiera ją w inną suknią.
Wtedy poszłam do jego mieszkania z moim doradcą prawnym i zobaczyłam przez lornetkę, że moja lalka jest rzeczywiście u tej pani. Na drugi dzień więc udałam się do niej, zabrałam lalkę, którą tu widzę na stole i podałam skargę.
— A pan Maruszewicz jest pewny, że to ta sama lalka, która była u pani Krzeszowskiej? — spytał sędzia.
— To jest... właściwie mówiąc... pewności nie mam żadnej.
— Tak dlaczegoż pan Maruszewicz powiedział to pani Krzeszowskiej?
— Właściwie... ja nie w tem znaczeniu...
— Nie kłam pan! — zawołała baronowa. — Przybiegłeś do mnie śmiejąc się, powiedziałeś, że Stawska ukradła lalkę i że to do niej podobne...
Maruszewicz zaczął mienić się, potnieć i nawet przestępować z nogi na nogę, co jest chyba dowodem wielkiej skruchy.
— Podlec! — mruknął Wokulski dosyć głośno.
Spostrzegłem jednak, że uwaga ta, nie wzmocniła w Maruszewiczu otuchy. Owszem, zdawał się być jeszcze bardziej zmięszany.
Sędzia zwrócił się do służącej pani Krzeszowskiej.
— U was była ta lalka?
— Nie wiem która... szepnęła zapytana.
Sędzia wyciągnął do niej lalkę, ale służąca milczała mrugając oczyma i załamując ręce.
— Ach, to Mimi!... — zawołała Helunia.
— O, panie sędzio! — krzyknęła baronowa. — Córka świadczy przeciw matce...
— Znasz tę lalkę? — spytał sędzia Heluni.
— O znam!... Zupełnie taka sama była u pani tam w pokoiku...
— Czyto jest ta sama?...
— O nie, nie ta... Tamta miała popielatą sukienkę i czarne buciki, a ta ma bronzowe buciki!...
— Nu, tak... — mruknął sędzia, kładąc lalkę na stole. — Co pani Stawska powie?... — dodał.
— Lalkę tę kupiłam w sklepie pana Wokulskiego...
— A ile pani dała za nią?... — syknęła baronowa.
— Trzy ruble.
— Cha! cha! cha!... — zaśmiała się baronowa. — Ta lalka kosztuje piętnaście...
— Kto pani sprzedał tę lalkę? — zapytał sędzia Stawskiej.
— Pan Rzecki — odparła, rumieniąc się.
— Co powie pan Rzecki?... — rzekł sędzia.
Tu właśnie była pora wypowiedzieć moję mowę. Jakoż zacząłem:
— Szanowny sędzio!... Z bolesnem zdumieniem przychodzi mi... To jest... widzę przed sobą tryumfującą złość i tego... uciśnioną...
Nagle tak mi zaschło w ustach, że już nie mogłem słowa przemówić. Szczęściem odezwał się Wokulski:
— Rzecki był tylko obecny przy kupnie, lalkę ja sprzedałem.
— Za trzy ruble? — spytała baronowa, błysnąwszy oczyma jaszczurki.
— Tak, za trzy ruble. Jest to towar wybrakowany, którego się pozbywamy.
— Czy i mnie pan sprzedałby taką lalkę za trzy ruble? — indagowała baronowa.
— Nie! Pani już nic i nigdy nie sprzedadzą w moim sklepie.
— Jaki pan ma dowód, że ta lalka jest kupiona u pana? — spytał sędzia.
— Otóżto! — zawołała baronowa. — Jaki dowód?...
— Ciszej!... — zgromił ją sędzia.
— Gdzie pani swoję lalkę kupiła? — spytał baronowę Wokulski.
— U Lessera.
— Więc mamy dowód — rzekł Wokulski. — Lalki takie sprowadzałem z zagranicy w kawałkach: oddzielnie głowy, oddzielnie korpusy. Niech więc pan sędzia odpruje głowę, a wewnątrz znajdzie moję firmę.
Pani baronowa zaczęła się niepokoić.
Sędzia wziął do rąk lalkę, która tyle narobiła zgryzoty i, urzędowym scyzorykiem rozciął najprzód jej stanik, a następnie, począł z wielką uwagą odpruwać głowę od tułowia. Helenka z początku zdziwiona przypatrywała się tej operacyi, następnie zwróciła się do matki, mówiąc półgłosem:
— Mamo, dlaczego ten pan rozbiera Mimi? Przecież ona będzie się wstydzić...
Nagle zrozumiawszy o co chodzi, wybuchnęła płaczem i kryjąc twarz w suknią pani Stawskiej, zawołała:
— Ach mamo, poco on ją kraje?... To strasznie boli! O mamo, mamo, już nie chcę, ażeby Mimi krajali...
— Nie płacz, Heluniu, Mimi będzie zdrowa i jeszcze ładniejsza — uspakajał ją Wokulski, wzruszony niemniej od Helenki.
Tymczasem głowa Mimi spadła na papiery. Sędzia spojrzał wewnątrz i podając maskę pani baronowej, rzekł:
— Nu, niech pani przeczyta, co tam napisano?
Baronowa przycięła usta i milczała.
— To niech pan Maruszewicz przeczyta głośno co tam jest?
— Jan Mincel i Stanisław Wokulski... — jęknął Maruszewicz.
— Zatem nie Lesser?
— Nie.
Przez cały ten czas służąca baronowej zachowywała się w sposób bardzo dwuznaczny: czerwieniła się, bladła, kryła się między ławki...
Sędzia patrzał na nią zpod oka; nagle rzekł:
— Teraz panna nam powie, coto było z lalką? Tylko proszę prawdę, bo panna stanie do przysięgi...
Zagadnięta, z najwyższym przestrachem schwyciła się za głowę i przypadłszy do stołu, prędko odpowiedziała:
— Lalka stłukła się panie...
— Ta wasza lalka, od pani Krzeszowskiej?...
— Ta...
— Nu, to stłukła się jej tylko głowa, a reszta gdzie?...
— Na strychu panie... Oj co ja będę miała!
— Nic panna nie będzie miała; gorzej byłoby nie odpowiedzieć prawdy. A pani oskarżycielka słyszy co jest?...
Baronowa spuściła oczy i skrzyżowała ręce na piersi jak męczennica.
Sędzia zaczął pisać. Siedzący w drugiej ławce (maglarz oczywiście) odezwał się do damy czerwonej na twarzy:
— A co, ukradła?... Widzisz pani, co się teraz zrobiło z paninej gęby?... Hę?...
— Jak kobieta jest ładna, to się i z kryminału wygrzebie — rzekła czerwona dama do swojej sąsiadki.
— Ale pani się nie wygrzebiesz... — mruknął maglarz.
— Głupiś pan!...
— Paniś głupsza...
— Ciszej!... — zawołał sędzia.
Kazano nam wstać i usłyszeliśmy wyrok najzupełniej uniewinniający panią Stawską.
— Teraz — zakończył sędzia, skończywszy czytanie — może pani podać skargę o potwarz.
Zeszedł na salę, uścisnął za rękę panią Stawską i dodał:
— Bardzo mi przykro, żem panią sądził i bardzo mi przyjemnie, że mogę powinszować.
Pani Krzeszowska dostała spazmów, a dama z czerwoną twarzą mówiła do swej sąsiadki:
— Na ładną buzię to i sędzia jest pażyrny... Ale nie tak to będzie w dniu ostatecznym! — westchnęła.
— Cholera!... jak to bluźni... — mruknął maglarz.
Poczęliśmy wychodzić. Wokulski podał rękę pani Stawskiej, z którą wysunął się naprzód, ja zaś ostrożnie zacząłem sprowadzać panią Misiewiczową z brudnych schodów.
— Mówiłam, że się tak skończy — upewniała mnie staruszka — ale pan to nie miałeś wiary...
— Ja nie miałem wiary?...
— Tak, chodziłeś jak struty... Jezus! Marya... A toco?...
Ostatnie te słowa skierowane były do mizernego studenta, który wraz ze swoim towarzyszem czekał przed bramą, widocznie na panią Krzeszowską; a myśląc, że ona wychodzi, ucharakteryzował się na trupa przed... panią Misiewiczową!...
Wnet poznał swoję omyłkę i zawstydził się tak, że pobiegł parę kroków naprzód.
— Patkiewicz!... stójże... Już idą... — zawołał pan Maleski.
— Niech cię dyabli porwą!... — wybuchnął pan Patkiewicz. — Ty zawsze musisz mnie skompromitować.
Usłyszawszy jednak hałas w bramie, zawrócił się i jeszcze raz pokazał nieboszczyka... Wirskiemu!...
To już młodych ludzi ostatecznie zdetonowało; więc poszli do domu bardzo rozgniewani na siebie i każdy inną stroną ulicy.
Nimeśmy jednak dopędzili ich dorożkami, już znowu szli razem i ukłonili się nam z wielką galanteryą.
Wiem ja, dlaczego tak szeroko rozpisałem się o sprawie pani Stawskiej; oto dlaczego...
Na świecie jest dużo niedowiarków i ja sam bywam czasami niedowiarkiem i wątpię o Opatrzności boskiej. Nieraz też, kiedy źle idą polityczne interesa, albo kiedy patrzę na nędzę ludzką i na tryumfy łajdaków (jeżeli taki wyraz wolno wymawiać), nieraz myślę sobie:
— Stary głupcze, nazywający się Ignacym Rzeckim! Ty wyobrażasz sobie, że Napoleonidzi wrócą na tron, że Wokulski zrobi coś nadzwyczajnego, bo jest zdolny i będzie szczęśliwym, bo jest uczciwy?... Ty myślisz, ośla głowo, że chociaż hultajom zrazu dzieje się dobrze, a ludziom poczciwym źle, to jednakże wkońcu źli zostaną pohańbieni, a dobrzy sławą okryci?... Tak sobie imaginujesz? Więc głupio sobie imaginujesz!... Na świecie niema żadnego porządku, żadnej sprawiedliwości, tylko walka. O ile w tej walce zwyciężają dobrzy, jest dobrze, o ile źli, jest źle; ale ażeby istniała jakaś potęga protegująca tylko dobrych, tego sobie wcale nie wyobrażaj... Ludzie są jak liście, któremi wiatr ciska; gdy rzuci je na trawnik, leżą na trawniku, a gdy rzuci w błoto, leżą w błocie...
Tak sobie nieraz myślałem w chwilach zwątpienia; lecz proces pani Stawskiej doprowadził mnie do wręcz przeciwnych rezultatów, do wiary, że dobrym ludziom, prędzej czy później, stanie się sprawiedliwość.
Bo zastanów się tylko... Pani Stawska jest zacności kobieta, więc powinna być szczęśliwą; Stach jest wyższym nad wszelką wartość człowiekiem, więc i on powinien być szczęśliwy; tymczasem Stach jest ciągle rozdrażniony i smutny (aż mi się czasem płakać chciało, kiedym na niego patrzył!), a pani Stawska miała sprawę o kradzież...
Gdzież więc jest sprawiedliwość, nagradzająca dobrych...
Zaraz ją zobaczysz, o człowieku małej wiary! Ażeby zaś lepiej przekonać cię, że na tym świecie jest porządek, zapisuję tu następujące proroctwa.
Po pierwsze: Pani Stawska wyjdzie zamąż za Wokulskiego i będzie z nim szczęśliwa.
Po drugie: Wokulski wyrzeknie się swojej panny Łęckiej, a ożeni się z panią Stawską i będzie z nią szczęśliwy.
Po trzecie: mały Lulu, jeszcze w tym roku zostanie cesarzem francuzów pod imieniem Napoleona IV-go, zbije Niemców na bryndzę i zrobi sprawiedliwość na całym świecie, co mi jeszcze przepowiadał ś. p. mój ojciec.
Że Wokulski ożeni się z panią Stawską i że zrobi coś nadzwyczajnego, o tem już dziś nie mam najmniejszej wątpliwości. Jeszcze się, coprawda, nie zaręczył z nią, jeszcze się nawet nie oświadczył, zresztą... jeszcze nawet on sam sobie z tego nie zdaje sprawy. Ale ja już widzę... Jasno widzę, jak rzeczy pójdą i głowę dam sobie uciąć, że tak będzie... Ja mam nos polityczny.
Bo tylko uważ co się dzieje.
Na drugi dzień po procesie, Wokulski był wieczorem u pani Stawskiej i siedział do jedenastej w nocy. Na trzeci dzień był w sklepie u Milerowej, przejrzał księgi i oddawał wielkie pochwały pani Stawskiej, co nawet trochę ubodło Millerową. Na czwarty zaś dzień...
No, on wprawdzie nie był ani u Millerowej, ani u pani Stawskiej, ale zato mnie zdarzyły się dziwne wypadki.
Przed południem, (jakoś nie było gości w sklepie), ni ztąd, ni zowąd, przychodzi do mnie kto?.. Młody Szlangbaum, ten starozakonny, który pracuje w ruskich tkaninach.
Patrzę, mój Szlangbaum zaciera ręce, wąs do góry, głowa pod sufit... Myślę: zwaryował, czy co?... A on — kłania mi się, ale z głową zadartą i mówi dosłownie te wyrazy:
— Spodziewam się, panie Rzecki, że cokolwiek nastąpi, będziemy dobrymi przyjaciółmi...
Myślę:
„Tam do dyabła, czy Stach nie dał mu dymisyi?...“
Więc odpowiadam:
— Możesz być pewny, panie Szlangbaum, mojej życzliwości, cokolwiekbądź nastąpi, byleś... nie popełnił nadużycia, panie Szlangbaum...
Na ostatnie słowa położyłem nacisk, bo mi mój pan Szlangbaum wyglądał tak, jakby miał zamiar, albo nasz sklep kupić, (co wydaje mi się nieprawdopodobnem), albo kasę okraść... Czego, lubo jest uczciwy starozakonny, nie uważałbym za rzecz niemożliwą.
On to widać zmiarkował, bo uśmiechnął się nieznacznie i wyszedł do swojego oddziału. W kwadrans później wpadłem tam niby niechcący, ale, zastałem go, jak zwykle, przy robocie. Owszem, powiedziałbym nawet, że pracował gorliwiej, niż zwykle: wbiegał na drabinki, wydobywał sztuki rypsu i aksamitu, wkładał je napowrót do szaf, słowem, kręcił się jak bąk.
„Nie — myślę, — już ten chyba nas nie okradnie...“
Spostrzegłem, co mnie również zastanowiło, że pan Zięba jest uniżenie grzeczny dla Szlangbauma, a na mnie patrzy trochę zgóry, choć jeszcze niebardzo.
„Ha! — myślę — chce Szlangbaumowi wynagrodzić dawne krzywdy, a wobec mnie, najstarszego subjekta, zachowuje godność osobistą... Bardzo uczciwie robi, zawsze bowiem należy trochę zadzierać głowy wobec wyższych, a być uprzedzająco grzecznym dla niższych...“
Wieczorkiem, zaszedłem do restauracyjki na piwko. Patrzę, jest pan Szprot i radca Węgrowicz. Ze Szprotem od tamtej afery, coto o niej mówiłem, jesteśmy na stopie obojętności, ale z radcą witam się kordyalnie. A on do mnie:
— No i co, już?...
— Przepraszam — mówię — ale nie rozumiem. (Myślałem, że robi aluzyą do procesu pani Stawskiej). Nie rozumiem — mówię — panie radco.
— Czego nie rozumiesz — on mówi, — tego, że sklep sprzedany?...
— Przeżegnaj się pan, panie radco — ja mówię — jaki sklep?
Poczciwy radca był już po szóstym kuflu, więc zaczyna się śmiać i mówi:
— Phy! Ja się przeżegnam, ale panu to się i przeżegnać nie pozwolą, jak z chrześciańskiego chleba przejdziesz na żydowską chałę; wszakcito, jak gadają, żydzi wasz sklep kupili...
Myślałem, że dostanę apopleksyi.
— Panie radco, — mówię — jesteś pan zbyt poważnym człowiekiem, ażebyś nie miał powiedzieć, zkąd ta wiadomość?
— Całe miasto gada — odparł radca, — a zresztą, niech obecny tu pan Szprot pana objaśni.
— Panie Szprot — mówię, kłaniając się, — nie chciałbym ubliżyć panu, tem więcej, że żądałem od pana satysfakcyi, a pan odmówiłeś mi jej, jak hultaj... Jak hultaj, panie Szprot... Oświadczam panu jednak, że albo powtarzasz, albo sam fabrykujesz plotki...
— Coto jest?... — wrzasnął Szprot, znowu, jak niegdyś, bijąc pięścią w stół, — Odmówiłem, gdyż nie jestem od dawania satysfakcyi panu, ani nikomu. Z tem wszystkiem powtarzam, że sklep wasz kupują żydzi...
— Jacy żydzi?
— Dyabeł ich wie: Szlangbaumy, Hundbaumy, czy ja ich zresztą znam!...
Taka mnie porwała wściekłość, żem kazał przynieść piwa, a radca Węgrowicz mówi:
— Z tymi żydami to może być kiedyś głupia awantura. Tak nas duszą, tak nas ze wszystkich miejsc wysadzają, tak nas wykupują, że trudno poradzić z nimi. Już my ich nie przeszachrujemy, to darmo, ale jak przyjdzie na gołe łby i pięści, zobaczymy kto kogo przetrzyma...
— Pan radca ma racyą! — dodał Szprot. — Tak wszystko ci żydzi zagarniają, że wkońcu trzeba im będzie siłą odbierać, dla utrzymania równowagi. Bo zobaczcie tylko panowie, co się dzieje choćby z takiemi kortami...
— No — mówię, — jeżeli nasz sklep kupią żydzi, to i ja się z wami połączę; jeszcze moja pięść coś zaważy... Ale tymczasem, na miłosierdzie boskie, nie rozpuszczajcie plotek o Wokulskim i nie drażnijcie ludzi przeciw żydom, bo już i bez tego panuje rozgoryczenie...
Wróciłem do domu z bólem głowy, wściekając się na cały świat...
Budziłem się kilka razy w ciągu nocy, a po każdem zaśnięciu śniło mi się, że żydzi naprawdę sklep nasz kupili i że ja, aby nie umrzeć z głodu, chodziłem po podwórzach z katarynką, na której był napis: ulitujcie się nad biednym, starym oficerem węgierskim!...
Dopiero zrana wpadłem na jedyną myśl prostą i rozsądną, ażeby stanowczo rozmówić się ze Stachem i, jeżeli istotnie sklep sprzedaje, wystarać się o miejsce.
Ładna karyera; po tylu latach służby! Gdyby człowiek był psem, toby mu przynajmniej w łeb strzelili... Ale że jest człowiekiem, więc musi wycierać obce kąty, niepewny zresztą, czy nie zbilansuje życia w rynsztoku.
Przed południem Wokulski nie był w sklepie, więc około drugiej wybrałem się do niego. Może chory?..
Idę, i w bramie domu, w którym mieszka, wpadam na doktora Szumana. Gdy powiedziałem mu, że chcę odwiedzić Stacha, odparł:
— Nie chodź pan tam... Jest rozdrażniony i lepiej zostawić go w spokoju. Zajdź pan lepiej do mnie na herbatę... A propos, czy ja mam pańskie włosy?
— Zdaje mi się — odpowiedziałem — że niedługo oddam panu moje włosy razem ze skórą...
— Chcesz się pan wypchać?
— Powinienbym, bo świat jeszcze nie widział podobnego mi głupca.
— Pociesz się pan — odparł Szuman, — są głupsi... ale o cóżto chodzi?
— Mniejsza o co mnie chodzi, ale słyszałem, że Stach sklep sprzedaje żydom... No, a ja już do nich w służbę nie pójdę.
— Cóżto, czy i pana ogarnia antysemityzm?
— Nie; ale co innego nie być antysemitą, a co innego służyć żydom.
— Któż więc im będzie służył?... Bo ja, choć jestem żyd, także nie wdzieję liberyi tych parchów. Zresztą — dodał — zkądże panu takie myśli przychodzą? Jeżeli sklep zostanie sprzedany, pan będziesz miał świetną posadę przy współce do handlu z cesarstwem...
— Niepewnato ta spółka — wtrąciłem.
— Bardzo niepewna — odpowiedział Szuman — bo zamało w niej żydów, a zawielu magnatów. Ale pana i to nie obchodzi, bo... Tylko nie wydaj mnie z sekretu... Otóż, pana to nic nie obchodzi, co się stanie ze sklepem i spółką, gdyż Wokulski zapisał panu 20,000 rubli...
— Mnie?... zapisał?... cóżto znaczy?.. — wykrzyknąłem zdziwiony.
Akurat weszliśmy do mieszkania Szumana i doktor kazał podać samowar.
— Co znaczy ten zapis? — spytałem, trochę nawet zaniepokojony.
— Zapis... zapis!... — mruczał Szuman, chodząc po pokoju i pocierając sobie tył głowy. — Co znaczy? nie wiem, dość, że Wokulski zrobił go... Widocznie, chce być przygotowany na wszelki wypadek, jako rozsądny kupiec!...
— Czyby znowu pojedynek?...
— Eh! cóż znowu... Wokulski zadużo ma rozumu, ażeby dwa razy popełniał to samo głupstwo. Tylko, kochany panie Rzecki, kto z taką babą ma do czynienia, ten musi być przygotowany...
— Z jaką babą?... — Z panią Stawską?... — spytałem.
— Co za pani Stawska! — mówił doktor. — Tu chodzi o grubszą rybkę, o pannę Łęcką, w którą ten waryat wdeptał bez ratunku. Już zaczyna poznawać jakie to ziółko, cierpi, gryzie się, ale oderwać się od niej nie może. Najgorsza rzecz, spóźnione amory, osobliwie, kiedy trafią na takiego dyabła, jak Wokulski.
— Cóż się znowu stało? — Przecie wczoraj był w ratuszu na balu?
— Właśnie, był dlatego, że ona była, a i ja tam byłem dlatego, że oni oboje byli. Ciekawa historya! — mruknął doktor.
— Czy nie mógłbyś pan mówić jaśniej? — spytałem niecierpliwie.
— Dlaczegóżby nie, tembardziej, że wszyscy widzą to samo — mówił doktor. — Wokulski szaleje za panną, ona go bardzo mądrze kokietuje, a wielbiciele... czekają.
Awantura! — ciągnął Szuman, precz chodząc po pokoju i trąc sobie głowę. — Dopóki panna Izabela była bez grosza i bez konkurenta, pies do nich nie zaglądał. Ale gdy znalazł się Wokulski, bogaty, z wielką reputacyą i stosunkami, które nawet przeceniają, dokoła panny Łęckiej zgromadził się taki rój więcej lub mniej głupich, wyniszczonych i ładnych kawalerów, że przecisnąć się między nimi niemożna. A każdy wzdycha, przewraca oczy, szepce tkliwe półsłówka, czule za rączki ściska w tańcu...
— I cóż ona nato?
— Marna kobieta! — rzekł doktor, machając ręką. — Zamiast gardzić hołotą, która ją w dodatku po kilka razy opuszczała, ona upaja się ich towarzystwem. Wszyscy to widzą, a co najgorsze — widzi sam Wokulski...
— Więc dlaczego u dyabła nie puści jej?... Już kto, jak kto, ale chyba on kpić ze siebie nie pozwoli.
Podano samowar; Szuman odprawił służącego i nalał herbatę.
— Widzisz pan — rzekł, — onby ją niezawodnie puścił, gdyby mógł oceniać rzeczy rozsądnie. Była taka chwila wczoraj na balu, że w naszym Stachu obudził się lew, i kiedy przyszedł do panny Łęckiej, ażeby z nią zamienić parę wyrazów, przysiągłbym, że jej powie: „Dobranoc pani, już poznałem jej karty i ogrywać się niemi nie pozwolę!“ Taką miał minę, kiedy szedł do niej... Ale i cóż z tego?... Panna raz spojrzała, szepnęła, ścisnęła go za rękę i mój Stach był taki szczęśliwy przez całą noc, taki szczęśliwy, że... dziś miałby ochotę w łeb sobie wypalić, gdyby nie czekał na drugie spojrzenie, szept i uścisk ręki... Nie widzi cymbał, że ona zupełnie takiemi samemi słodyczami obdzielała dziesięciu, nawet w znakomicie większych dozach.
— Cóżto za kobieta?
— Jak setki i tysiąc innych! Piękna, rozpieszczona, ale bez duszy. Dla niej Wokulski tyle wart, o ile ma pieniądze i znaczenie: jest dobry na męża, naturalnie w braku lepszego. Ale na kochanków, to już ona wybierze sobie takich, którzy do niej więcej pasują.
A tymczasem on — prawił Szuman — czy to w piwnicy Hopfera, czy to na stepie, tak się karmił Aldonami, Grażynami, Marylami i tym podobnemi chimerami, że w pannie Łęckiej widzi bóstwo. On się już nietylko kocha, ale uwielbia ją, modli się, padałby przed nią na twarz... Przykre go czeka zbudzenie!... Bo choć to romantyk pełnej krwi, jednak nie będzie naśladować Mickiewicza, który nietylko przebaczył tej, co z niego zadrwiła, ale jeszcze tęsknił do niej po zdradzie, ba! nawet ją unieśmiertelnił... Piękna nauka dla naszych panien: jeżeli chcesz być sławną, zdradzaj najgorętszych wielbicieli!... My, polacy, jesteśmy skazani na głupców nawet w tak prostej rzeczy, jak miłość...
— I myślisz doktor, że Wokulski będzie taki błazen?... — spytałem, czując, że burzy się we mnie krew, jak pod Vilagos.
Szuman aż skoczył na krześle.
— O do licha, nie!.. — zawołał. — Dziś może szaleć, dopóki mówi sobie: „a nuż mnie kocha, a nuż jest taką, jak myślę?...“ Ale, gdyby nie ocknął się, spostrzegłszy, że z niego żartują, ja... ja pierwszy, jakem żyd, plunąłbym mu w oczy... Taki człowiek może być nieszczęśliwym, ale niewolno mu być podłym...
Dawno już nie widziałem Szumana tak rozdrażnionym. Żyd, bo żyd, ma to wypisane od czuba do pięty... Ale rzetelny przyjaciel i człowiek z poczuciem honoru.
— No — rzekłem, — uspokój się doktorze. Mam dla Stacha lekarstwo.
I opowiedziałem mu wszystko, co wiem o pani Stawskiej, dodając:
— Umrę, mówię ci doktorze, umrę, albo... ożenię Stacha z panią Stawską. To kobieta, która ma i rozum i serce, i za miłość zapłaci miłością, a jemu takiej trzeba.
Szuman kiwał głową i wznosił brwi...
— Ha! próbuj pan... Na żal po kobiecie, jedynem lekarstwem może być tylko druga kobieta. Chociaż obawiam się, czy kuracya już nie jest spóźniona...
— Stalowy to człowiek — wtrąciłem.
— I dlatego niebezpieczny — odparł doktor. — Trudno zatrzeć, co się raz w takim zapisze i trudno skleić, gdy pęknie.
— Pani Stawska zrobi to...
— Bodajby.
— I Stach będzie szczęśliwy.
— Oho!
Pożegnałem doktora pełen otuchy. Kocham, bo kocham panią Helenę, ale dla niego... wyrzeknę się jej.
Byle nie było zapóźno!...
Ale nie...
Nazajutrz w południe wpadł do sklepu Szuman; z jego uśmieszków i ze sposobu przygryzania warg, poznałem, że mu coś dolega i nastraja go na ton ironiczny.
— Byłeś doktor u Stacha? — spytałem — jakże dziś...
Pociągnął mnie za szafy i począł mówić zirytowanym głosem:
— Oto patrz pan, do czego doprowadzają baby nawet takich ludzi, jak Wokulski! Wiesz pan, dlaczego on rozdrażniony?...
— Przekonał się, że panna Łęcka ma kochanka...
— Gdybyż się przekonał!... to możeby go radykalnie uleczyło. Ale ona za sprytna, ażeby taki naiwny wielbiciel spostrzegł, co się dzieje za kulisami. Zresztą, w tej chwili chodzi o co innego. Śmiech powiedzieć, wstyd powiedzieć!... — zżymał się doktor.
Uderzył się w łysinę i mówił ciszej:
— Jutro bal u księcia, gdzie naturalnie będzie panna Łęcka. I czy pan wiesz, że książe do tej chwili nie zaprosił Wokulskiego, choć z innymi zrobił to już od dwu tygodni!... A czy uwierzyłbyś pan, że Stach chory z tego powodu?...
Doktor zaśmiał się piskliwie, wyszczerzając popsute zęby, a ja — dalibóg — zarumieniłem się ze wstydu.
— Teraz rozumiesz pan, na jakiej pochyłości może znaleść się człowiek?... — spytał Szuman. — Już drugi dzień truje się, że go jakiś książe nie zaprosił na bal!... On, ten nasz kochany, ten nasz podziwiany Stach...
— I on sam powiedział to panu?
— Bah! — mruknął doktor — właśnie, że nie powiedział. Gdyby miał siłę powiedzieć, potrafiłby odrzucić tak dalece spóźnione zaproszenie.
— Myślisz pan, że go zaproszą?
— Och! Niezaproszenie kosztowałoby 15% rocznie od kapitału, który książe ma we współce. Zaprosi go, zaprosi, gdyż, dzięki Bogu, Wokulski jest jeszcze rzeczywistą siłą. Ale pierwiej, znając jego słabość dla panny Łęckiej, podrażni go, pobawi się nim, jak psem, któremu pokazuje się i chowa mięso, ażeby nauczyć go chodzenia na dwu łapach. Nie bój się pan, oni go nie wypuszczą od siebie, nato są za mądrzy; ale go chcą wytresować, ażeby pięknie służył, dobrze aportował, a choćby i kąsał tych, którzy im nie są mili.
Wziął swoję bobrową czapkę i, kiwnąwszy mi głową, wyszedł... Zawsze dziwak.
Cały dzień upłynął mi marnie; nawet parę razy omyliłem się w rachunkach. Wtem, kiedym już myślał o zamknięciu sklepu, zjawił się Stach... Zdawało mi się, że przez parę tych dni schudł... Obojętnie przywitał się z naszymi panami i zaczął przewracać w biurku.
— Szukasz czego? — spytałem.
— Czy nie było tu listu od księcia?... — odparł, nie patrząc mi w oczy.
— Odsyłałem ci wszystkie listy do mieszkania...
— Wiem, ale mógł się który zostać, zarzucić...
Wolałbym rwać ząb, aniżeli usłyszeć to pytanie. Więc Szuman miał racyą: Stach gryzie się, że go książe na bal nie zaprosił!
Gdy sklep zamknięto i panowie wyszli, Wokulski rzekł:
— Co dziś robisz ze sobą? Nie zaprosiłbyś mnie na herbatę?
Naturalnie zaprosiłem go z radością i przypomniałem sobie dobre czasy, kiedy Stach przepędzał u mnie prawie każdy wieczór. Jakże daleko te czasy! Dziś, on był posępny, ja zakłopotany i choć obaj mieliśmy sobie dużo do powiedzenia, żaden z nas nie patrzył drugiemu w oczy. Nawet zaczęliśmy rozmawiać o mrozie i dopiero szklanka herbaty, w której było pół szklanki araku, rozwiązała mi trochę usta.
— Wciąż mówią — odezwałem się, — że sprzedajesz sklep.
— Już go prawie sprzedałem — odparł Wokulski.
— Żydom?...
Zerwał się z fotelu i wsadziwszy ręce w kieszenie, zaczął chodzić po pokoju.
— A komuż go sprzedam?... — spytał. — Czy tym, którzy nie kupią sklepu, gdyż mają pieniądze, czy tym, którzyby go dlatego tylko kupili, że nie mają pieniędzy? Sklep wart ze 120,000 rubli, mam je rzucić w błoto?
— Strasznie ci żydzi wypierają nas...
— Zkąd?... Z tych pozycyj, których nie zajmujemy, albo do zajmowania których sami ich zmuszamy, pchamy ich, błagamy, aby je zajęli. Mego sklepu nie kupi żaden z naszych panów, ale każdy da pieniądze żydowi, aby on go kupił i... płacił dobre procenta od wziętego kapitału.
— Czy tak?...
— Naturalnie, że tak, wiem przecie, kto Szlangbaumowi pożycza pieniędzy...
— To Szlangbaum kupuje?
— A któżby inny? Klein, Lisiecki, czy Zięba? Ci nie znaleźliby kredytu, a znalazłszy, możeby go zmarnowali.
— Będzie kiedyś awantura z tymi żydami — mruknąłem.
— Bywały już, trwały przez ośmnaście wieków i jaki rezultat?... W antiżydowskich prześladowaniach zginęły najszlachetniejsze jednostki, a zostały tylko takie, które mogły uchronić się od zagłady. I oto jakich mamy dziś żydów: wytrwałych, cierpliwych, podstępnych, solidarnych, sprytnych i po mistrzowsku władających jedyną bronią, jaka im pozostała — pieniędzmi. Tępiąc wszystko, co lepsze, zrobiliśmy dobór sztuczny i wypielęgnowaliśmy najgorszych.
— Czy jednak pomyślałeś, że, gdy twój sklep przejdzie w ich ręce, kilkudziesięciu żydów zyska popłatną pracę, a kilkudziesięciu naszych ludzi straci ją?
— To nie moja wina — odparł, zirytowany, Wokulski. — Nie moja wina, że ci, z którymi łączą mnie stosunki, domagają się, ażebym sklep sprzedał. Prawda, że społeczność straci, ale też i społeczność chce tego.
— A obowiązki?...
— Jakie obowiązki?.. — wykrzyknął. — Czy względem tych, którzy nazywają mnie wyzyskiwaczem, czy tych, którzy mnie okradają? Spełniony obowiązek powinien coś przynosić człowiekowi, gdyż inaczej byłby ofiarą, której nikt od nikogo nie ma prawa wymagać. A ja, co mam w zysku? Nienawiść i oszczerstwa z jednej strony, lekceważenie z drugiej! Sam powiedz: czy jest występek, któregoby mi nie zarzucano i zaco?... Zato, żem zrobił majątek i dałem byt setkom ludzi.
— Oszczercy są wszędzie.
— Ale nigdzie w tym stopniu, co u nas... Gdzieindziej, taki jak ja, uczciwy dorobkiewicz, miałby wrogów, ale miałby też uznanie, które wynagradza krzywdy... A tu...
Machnął ręką.
Jednym łykiem wypiłem znowu pół szklanki araku z herbatą, na odwagę. Stach tymczasem, usłyszawszy kroki w sieni, stanął przy drzwiach... Odgadłem, że tak czeka na książęce zaprosiny!...
Już mi w głowie szumiało, więc zapytałem:
— A czy ci, ci, dla których sprzedajesz sklep, ocenią cię lepiej?...
— A jeżeli ocenią?... — spytał, zamyśliwszy się...
— I będą cię lepiej kochać, aniżeli ci, których opuszczasz?
Przybiegł do mnie i bystro popatrzył mi w oczy.
— A jeżeli będą kochać?... — odparł.
— Jesteś pewny?...
Rzucił się na fotel.
— Czy ja wiem?...— szepnął. — Czy ja wiem!... Co jest pewnego na tym świecie?!
— I czy nigdy nie przyszło ci na myśl — mówiłem coraz śmielej, — że możesz być nietylko wyzyskiwany i oszukiwany, ale jeszcze wyśmiewany i lekceważony?... Powiedz, nigdyś o tem nie pomyślał?... Wszystko jest możliwe na świecie, a w takim wypadku należy się zabezpieczyć, jeżeli nie od zawodu, to przynajmniej od śmieszności.
Do dyabła! — zakończyłem, uderzając szklanką w stół — można ponosić ofiary, mając z czego, ale niemożna pozwalać na maltretowanie siebie...
— Kto mnie maltretuje? — krzyknął, zrywając się...
— Wszyscy ci, którzy cię nie szanują tak, jakeś na to zasłużył.
Przestraszyłem się własnej śmiałości, ale Wokulski nic nie odpowiedział. Położył się na kozetce i splótł ręce pod głową, co było objawem niezwykłego wzruszenia. Potem zaczął mówić o interesach sklepowych głosem zupełnie spokojnym.
Około dziewiątej otworzyły się drzwi i wszedł lokaj Wokulskiego.
— Jest list od księcia!... — zawołał.
Stach przygryzł wargi i, nie podnosząc się, wyciągnął rękę.
— Daj — rzekł — i idź spać.
Służący wyszedł; Stach powoli otworzył kopertę, przeczytał i — rozdarłszy list na kilka kawałków, rzucił go pod piec...
— Cóżto jest? — spytałem.
— Zaproszenie na bal jutrzejszy — odparł sucho.
— Nie idziesz?
— Ani myślę.
Osłupiałem... i nagle w tem osłupieniu przyszła mi najgenialniejsza myśl pod słońcem.
— Wiesz co? — rzekłem — a możebyśmy jutro poszli do pani Stawskiej na wieczór?...
Usiadł na kozetce i odparł z uśmiechem:
— A wiesz, że to będzie nieźle!... Wcale miła kobieta i dawnom już tam nie był... Trzebaby przy okazyi posłać parę zabawek tej małej.
Lodowata ściana, jaka utworzyła się między nami, pękła... Obaj odzyskaliśmy dawną szczerość i do północy rozmawialiśmy o przeszłych czasach. Na dobranoc powiedział mi Stach:
— Człowiek niekiedy głupieje, ale też niekiedy odzyskuje rozum... Bóg ci zapłać, mój stary!
Złoty, kochany Stach!...
Żeby miał pęknąć, ożenię go z panią Stawską!...
W dzień balu u księcia, ani Stach, ani Szlangbaum nie byli w sklepie.
Odgadłem, że muszą układać się o sprzedaż naszego interesu.
W każdym innym razie podobny wypadek zatrułby mi humor na całą dobę. Ale dziś ani myślałem o zniknięciu naszej firmy i zastąpieniu jej szyldem żydowskim. Co mi tam sklep! byle Stach był szczęśliwy, a przynajmniej, wydobył się ze swoich zgryzot. Muszę go ożenić, żeby pioruny biły!...
Zrana wysłałem do pani Stawskiej liścik, donosząc, że przyjdziemy dziś na herbatę obaj z Wokulskim. Do listu ośmieliłem się załączyć pudełko zabawek dla Heluni. Był tam las ze zwierzętami, całe umeblowanie dla lalki, mały serwis i mosiężny samowar. Razem za rs. 13 kop. 60 towaru z opakowaniem.
Muszę jeszcze coś wymyśleć dla pani Misiewiczowej. Tym sposobem zrobię obcążki z babuni i z wnuczki i tak niemi piękną mamę ścisnę za serce, że musi kapitulować przed świętym Janem...
(Aj, do licha! A ten mąż za granicą?... No, co tam mąż, niechby się pilnował... Zresztą, za jakiś dziesiątek tysięcy rubli dostaniemy rozwód z nieobecnym i zapewne już nieżyjącym).
Po zamknięciu sklepu idę do Stacha. Lokaj otwiera mi drzwi i trzyma w ręku wykrochmaloną koszulę. Przechodząc przez pokój sypialny, widzę na krześle frak, kamizelkę... Oj, czy z naszej wizyty nie miałoby nic być?...
Stach w gabinecie czytał angielską książkę, (czort wie, naco jemu ta angielszczyzna? Przecie można ożenić się, będąc nawet głuchoniemym...). Przywitał mnie serdecznie, chociaż nie bez pewnego wahania. „Trzeba wziąć byka za rogi!“ — pomyślałem — i nie kładąc czapki na stole, mówię:
— No, chyba niema co czekać. Idźmy, bo te panie spać się pokładą.
Wokulski złożył książkę i zamyślił się.
— Brzydki wieczór — rzekł — śnieżyca...
— Innym ta śnieżyca nie przeszkodzi jechać na bal, więc dlaczegoż nam miałaby psuć wieczorek — odpowiedziałem zgłupia frant.
Jakbym kolnął Stacha. Zerwał się z krzesła i kazał podać futro. Służący, ubierając go, mówił:
— Tylko niech pan żara wracza, bo już pora ubierać się i fryżyer przyjdzie.
— Nie potrzeba — odparł Stach.
— Przecie nieuczeszany, nie pójdzie pan tańczować...
— Nie idę na bal.
Służący rozłożył ze zdziwieniem ręce i rozstawił nogi.
— Czo pan dziś wyrabia? — zawołał. — Pan tak robi, jakby pan miał źle w głowie... Pan Łęczki tak prosił...
Wokulski prędko wyszedł z pokoju i zatrzasnął drzwi pod nosem zuchwałemu famulusowi.
„Aha! — myślę — więc książe spostrzegł, że Stach może nie przyjść i na przeprosiny wysłał tego niby teścia!... Szuman ma racyą, że oni go nie zechcą wypuścić, no, ale my wam go odbierzemy!“
W kwadrans byliśmy u pani Stawskiej. Rozkosz, jak nas przyjęto!... Maryanna wysypała kuchnią piaskiem, pani Misiewiczowa ubrała się w jedwabną suknią tabaczkowego koloru, a pani Stawska miała dziś takie śliczne oczy, rumieńce i usta, że można się było na śmierć zacałować przy tej pięknej kobiecie.
Nie chcę się uprzedzać, ale, dalibóg! Stach spoglądał na nią z wielkiem zajęciem przez cały wieczór. Nie miał nawet czasu spostrzec, że Helunia ubrała się w nową szarfę.
Coto był za wieczór!... Jak pani Stawska dziękowała nam za zabawki, jak ona osładzała Wokulskiemu herbatę, jak go parę razy trąciła brzegiem rękawa... Dziś już jestem pewny, że Stach będzie tu przychodził jak najczęściej, zpoczątku ze mną, później bezemnie.
W środku kolacyi, zły, czy dobry duch skierował oczy pani Misiewiczowej na Kuryer.
— Widzisz, Helenko — rzekła do córki, —- że to dziś bal u księcia.
Wokulski sposępniał i, zamiast w oczy pani Stawskiej, zaczął patrzeć w talerz. Wziąwszy na odwagę, odezwałem się nie bez ironii.
— Piękne to musi być towarzystwo u takiego księcia! Stroje, elegancya...
— Nie tak piękne, jak się wydaje — odpowiedziała staruszka. — Stroje bardzo często nie popłacone, a elegancya!... Zapewne, inna musi być w salonie z hrabiami i książętami, a inna w garderobie z biednemi robotnicami.
(O! jakże mi ta staruszka w porę wystąpiła ze swoją krytyką. „Słuchajże Stasiu“ — pomyślałem i pytam dalej):
— Więc te wielkie damy niebardzo są eleganckie w stosunkach z pracownicami?...
— Proszę pana!... — odparła pani Misiewiczowa, trzęsąc ręką. — Znamy tu jednę magazynierkę, której te panie dają roboty, bo jest bardzo zręczna i tania. Łzami się nieraz zalewa, kiedy od nich wraca. Ile się to trzeba naczekać z przymierzeniem sukni, z poprawieniem, z rachunkiem... A jaki ton w rozmowie, jakie impertynencye, jakie targi... Ta magazynierka mówi, (jak dobrze życzę!), że woli mieć do czynienia z czterema żydówkami, aniżeli z jedną wielką damą. Choć teraz i żydówki psują się: gdy która zbogaci się, zaraz zaczyna mówić tylko po francusku, targować się i grymasić.
Chciałem spytać: czy panna Łęcka nie stroi się u tej magazynierki? ale, żal mi było Stacha. Tak mienił się na twarzy biedaczysko!...
Po herbacie, Helunia zaczęła ustawiać na dywanie dziś otrzymane zabawki, cochwilę wykrzykując z radości; pani Misiewiczowa i ja usiedliśmy pod oknem, (staruszka nie może odzwyczaić się od tych okien!), a Wokulski i pani Stawska, uplacowali się na kanapie: ona z jakąś siatką, on z papierosem.
Ponieważ starowina z wielkim ogniem zaczęła mi opowiadać: jakim doskonałym naczelnikiem powiatu był ś. p. jej mąż, więc niebardzo słyszałem, o czem rozmawiała pani Stawska z Wokulskim. A musiało to być interesujące, gdyż mówili półgłosem:
„Ja panią widziałem w roku zeszłym u Karmelitów przy grobach.“
„A ja pana najlepiej zapamiętałam, kiedy pan w lecie był w tej kamienicy, gdzie mieszkałyśmy. I nie wiem dlaczego zdawało mi się...“
— A coto był za kłopot z temi parszportami!... Bóg wie, kto brał, komu oddawał, czyje wpisał nazwisko... — opowiadała pani Misiewiczowa.
„...Owszem, ile tylko razy pan zechce...“ — mówiła, rumieniąc się, pani Stawska.
„...I nie będę natrętny?...“
— Piękna para! — rzekłem półgłosem do pani Misiewiczowej.
Spojrzała na nich i wzdychając, odparła:
— Cóż z tego, choćby nieszczęśliwy Ludwik już nawet nie żył?
— Miejmy w Bogu ufność...
— Że żyje?... — spytała staruszka, wcale nie zdradzając zachwytu.
— Nie, nie o tem mówię... Ale...
— Mamo, ja już spać chcę — odezwała się Helunia.
Wokulski wstał z kanapki i pożegnaliśmy damy.
„Kto wie — pomyślałem, — czy ten jesiotr nie połknął już haczyka?...“
Na dworze wciąż sypał śnieg; Stach odwiózł mnie do domu i, nie wiem z jakiej racyi, czekał w sankach, aż wejdę w bramę.
Wszedłem, ale zatrzymałem się w sieni, I dopiero, kiedy stróż zamknął bramę, usłyszałem na ulicy dzwonki odjeżdżających sanek.
„Takiśto ty? — pomyślałem. — Zobaczymy dokąd teraz pójdziesz...“
Wstąpiłem do siebie, włożyłem mój stary płaszcz, cylinder, i tak przebrany w pół godziny, wyszedłem na ulicę.
W mieszkaniu Stacha było ciemno, zatem nie siedzi w domu. Więc gdzież jest?...
Kiwnąłem na przejeżdżające sanki i w parę minut wysiadłem niedaleko domu, w którym mieszka książe.
Na ulicy stało kilka karet, inne jeszcze zajeżdżały; ale już pierwsze piętro było oświetlone, muzyka grała, a w oknach, od czasu do czasu, migały cienie tańczących.
„Tam jest panna Łęcka“ — pomyślałem i czegoś serce mi się ścisnęło.
Rozejrzałem się po ulicy. Uf! jakie tumany śniegu... Ledwie można dojrzeć targane przez wiatr płomyki gazowe. Trzeba iść spać.
Chcąc złapać sanki, przeszedłem na drugi chodnik i... prawie otarłem się o Wokulskiego... stał pod drzewem, zasypany śniegiem, zapatrzony w okna...
„Więc to tak?... O, żebyś zdechł, mój kochanku, musisz ożenić się z panią Stawską.“
Wobec takiego niebezpieczeństwa, postanowiłem działać energicznie; więc zaraz na drugi dzień wybrałem się do Szumana i mówię:
— A wiesz doktor, co się stało ze Stachem?
— Cóż, złamał nogę!
— Gorzej. Bo jakkolwiek, pomimo dwukrotnych zaproszeń, nie był na balu u księcia, lecz około północy wymknął się pod jego dom i stojąc na śnieżycy, patrzył w okna. Rozumiesz pan?
— Rozumiem. Na to, nietrzeba być psychiatrą.
— Zatem — mówię dalej, —- nieodwołalnie postanowiłem ożenić Stacha w tym jeszcze roku, nawet przed świętym Janem.
— Z panną Łęcką? — pochwycił doktor, — Radzę nie mieszać się do tego.
— Nie z panną Łęcką, ale z panią Stawską.
Szuman zaczął bić się po głowie.
— Szpital waryatów! — mruczał. — Nie brak ani jednego... Pan oczywiście masz wodę w głowie, panie Rzecki — dodał pochwili.
— Pan mnie obrażasz! — krzyknąłem zniecierpliwiony.
Stanął przedemną i schwyciwszy mnie za klapy surduta, mówił zirytowanym głosem:
— Słuchaj pan... Użyję porównania, które powinieneś zrozumieć. Jeżeli masz pełną szufladę, naprzykład portmonetek, czy możesz w tę samę szufladę nakłaść, na przykład, krawatów?... Nie możesz. Więc, jeżeli Wokulski ma pełne serce panny Łęckiej, czy możesz mu tam wpakować panią Stawską?...
Odczepiłem mu ręce od moich klap i odparłem:
— Wyjmę portmonetki i włożę krawaty, rozumiesz pan, panie uczony?...
I zaraz wyszedłem, bo już mnie jego arogancya rozdrażniła. Myśli, że wszystkie rozumy pozjadał.
Od doktora, pojechałem do pani Misiewiczowej. Stawska była w swoim sklepie, Helunię wyprawiłem do drugiego pokoju, do zabawek, a sam przysiadłem się do staruszki i bez żadnych wstępów, zaczynam:
— Pani dobrodziejko!... Czy sądzi pani, że Wokulski jest godnym człowiekiem?...
— Ach, dobry panie Rzecki, jak możesz o to pytać?... W swoim domu zniżył nam komorne, wydobył Helenkę z takiej hańby, dał jej posadę na 75 rubli, Heluni przysłał tyle zabawek...
— Za pozwoleniem — przerywam. — Jeżeli więc zgadza się pani, że to człowiek zacny, to muszę pani dodać, pod największym sekretem, że jest bardzo nieszczęśliwy...
— W imię Ojca i Syna!... — przeżegnała się staruszka. — On nieszczęśliwy, on, który ma taki sklep, spółkę, taki straszny majątek?... On, który niedawno sprzedał kamienicę?... Chyba, że ma długi, o których ja nic nie wiem.
— Długów ani grosza — mówię, — a po zlikwidowaniu interesu ma ze 600 tysięcy rubli, choć dwa lata temu, miał ze 30 tysięcy rubli, rozumie się, oprócz sklepu... Ale, pani dobrodziejko!... pieniądze nie stanowią wszystkiego, bo człowiek, oprócz kieszeni, ma jeszcze i serce...
— Przecież słyszałam, że się żeni, nawet z piękną osobą, z panną Łęcką?
— Tu jest nieszczęście; Wokulski nie może, nie powinien żenić się...
— Czyżby miał defekt?... Taki zdrowy mężczyzna...
— Nie powinien żenić się z panną Łęcką, to nie dla niego partya. Dla niego trzebaby żony takiej...
— Takiej, jak moja Helenka... — wtrąciła spiesznie pani Misiewiczowa.
— Otóż to!... — zawołałem. — Nietylko takiej, ale wprost tej samej... Jej samej, pani Heleny Stawskiej trzeba nam za żonę.
Staruszka rozpłakała się...
— Czy wiesz, kochany panie Rzecki — mówiła, szlochając, — że to jest moje najmilsze marzenie... Bo, że poczciwy Ludwiczek już umarł, zato głowę sobie dam uciąć... Tyle razy mi się śnił, a zawsze albo nagi, albo jakiś inny, nie ten...
— Zresztą — mówię, — choćby nie umarł, dostaniemy rozwód.
— Naturalnie. Za pieniądze wszystkiego można dostać.
— Otóżto!... Cała rzecz w tem, ażeby pani Stawska nie opierała się...
— Zacny panie Rzecki! — zawołała starowina. — Ależ ona, przysięgnę, już dziś kocha się biedactwo w Wokulskim... Humor jej się zepsuł, po nocach nie sypia, tylko wzdycha, mizernieje kobiecisko, a kiedyście tu byli wczoraj, cóż się z nią działo... Ja, matka, poznać jej nie mogłam...
— Więc — basta!.. — przerwałem. — Moja głowa w tem, ażeby Wokulski bywał tu jaknajczęściej, a pani... niech dobrze usposabia panią Helenę. Wyrwiemy Stacha z rąk tej panny Łęckiej i... bodaj przed świętym Janem wesele...
— Bój się Boga, ależ Ludwiczek?...
— Umarł, umarł... — mówię. — Głowę sobie dam uciąć, że już nie żyje...
— Ha, w takim razie, wola boska...
— Tylko... proszę panią o sekret. To gruba gra...
— Za kogóżto mnie masz, panie Rzecki? — obraziła się staruszka, — Tu... tu... — dodała, stukając się w piersi — tu każda tajemnica leży, jak w grobie. A temwięcej tajemnica mego dziecka i tego szlachetnego człowieka.
Oboje byliśmy głęboko wzruszeni.
— Cóż — rzekłem pochwili, zabierając się do wyjścia, — cóż, czy przypuściłby kto, że taka drobna rzecz, jak lalka, może przyczynić się do uszczęśliwienia dwojga ludzi?
— Jakto lalka?
— No, jakże?... Gdyby pani Stawska nie kupiła u nas lalki, nie byłoby procesu, Stach nie wzruszyłby się losem pani Heleny, pani Helena nie pokochałaby go, a więc i nie pobraliby się... Bo, ściśle rzeczy biorąc, jeżeli w Stachu zbudziło się jakieś gorętsze uczucie dla pani Stawskiej, to dopiero od owego procesu.
— Zbudziło się, powiadasz pan?...
— Bah! Czyto pani nie widziała, jak wczoraj szeptali na tej kanapie?... Wokulski dawno już nie był tak ożywiony, a nawet wzruszony, jak wczoraj...
— Bóg cię zesłał, kochany panie Rzecki — zawołała staruszka i na pożegnanie, pocałowała mnie w głowę.
Dziś kontent jestem z siebie i, choćbym nie chciał, muszę przyznać, że mam meternichowską głowę. Jakto ja wpadłem na myśl zakochania Stacha w pani Helenie, jak ja to wszystko ułożyłem, ażeby im nie przeszkadzano!..
Bo dziś nie mam już najmniejszej wątpliwości, że i pani Stawska i Wokulski, wpadli w zastawioną na nich pułapkę. Ona, w ciągu paru tygodni, zmizerniała, (ale jeszcze lepiej wyładniała bestyjka), a on formalnie traci głowę. Jeżeli tylko nie jest wieczorem u Łęckich, co zresztą trafia się nieczęsto, bo panna wciąż baluje, to zaraz chłopak sprowadza się do pani Stawskiej i siedzi tam, choćby do północy. A jak się wtedy ożywia, jak jej opowiada historye o Moskwie, o Paryżu!... Wiem, bo choć nie bywam wieczorami, ażeby im nie przeszkadzać, to zaraz na drugi dzień wszystko opowiada mi pani Misiewiczowa, rozumie się, pod największym sekretem.
Jedno mi się tylko nie podobało.
Dowiedziawszy się, że Wirski załazi czasem do naszych pań i, naturalnie, płoszy gruchającą parę, wybrałem się, ażeby go ostrzedz.
Właśnie już ubrany wychodzę z domu, gdy wtem spotykam w sieni Wirskiego. Naturalnie zawracam się, zapalam światło, pogadaliśmy trochę o polityce... Następnie zmieniam przedmiot rozmowy i zaczynam obcesowo:
— Chciałem też panu poufnie zakomunikować...
— Wiem już, wiem!.. — on mówi, śmiejąc się...
— Co pan wiesz?
— A że Wokulski kocha się w pani Stawskiej.
— Rany boskie! — wołam. — A panu to kto powiedział?...
— No, przedewszystkiem nie bój się pan zdradzenia sekretu — mówił on poważnie. — W naszym domu sekret, to jak w studni...
— Ale kto panu powiedział?
— Mnie, widzisz pan, powiedziała żona, która dowiedziała się o tem od pani Kolerowej...
— A ona zkąd?
— Pani Kolerowej, powiedziała pani Radzińska, a pani Radzińskiej, pod najświętszem słowem, powierzyła tę tajemnicę pani Denowa, wiesz pan, ta przyjaciółka pani Misiewiczowej.
— Jakaż nieostrożna pani Misiewiczowa!...
— Ale! — mówi Wirski — cóż miała robić nieboga, jeżeli Denowa wpadła na nią zgóry, że Wokulski przesiaduje u nich do rana, że to jakieś nieczyste sprawy... Naturalnie zatrwożona staruszka powiedziała jej, że tu nie chodzi o figle, ale o sakrament i że może pobiorą się około świętego Jana.
Aż mnie głowa zabolała... Ale cóż robić? Aj, te baby, te baby!...
— Cóż słychać na mieście? — pytam Wirskiego, ażeby raz skończyć kłopotliwą rozmowę.
— Awantury — mówi, — awantury z baronową! Ale daj mi pan cygaro, bo to dwie duże historye.
Podałem mu cygaro, a on opowiedział rzeczy, które ostatecznie przekonały mnie, że — źli, prędzej czy później, muszą być ukarani, dobrzy — wynagrodzeni i że w najzakamienialszem sercu tli się przecież iskra sumienia.
— Dawnoś pan był u naszych dam? — zaczyna Wirski.
— Ze cztery... z pięć dni... — odparłem. — Pojmujesz pan, że nie chcę przeszkadzać Wokulskiemu, a... i panu radzę to samo. Młoda z młodym prędzej porozumie się, aniżeli z nami, starymi.
— Za pozwoleniem! — przerywa Wirski. — Mężczyzna 50-cioletni nie jest starym; jest dopiero dojrzałym...
— Jak jabłko, które już spada.
— Masz pan racyą: mężczyzna 50-cioletni jest bardzo skłonny do upadku. I gdyby nie żona i dzieci... Panie Ignacy!... panie Rzecki!... niech mnie dyabli wezmą, jeżelibym się nie ścigał z młodymi. Ale panie, żonaty człowiek to kaleka: kobiety na niego nie patrzą, chociaż... panie Ignacy!...
W tem miejscu oczy mu się zaiskrzyły i zrobił taką pantominę, że, jeżeli jest naprawdę pobożnym, jutro powinien iść do spowiedzi.
Jużto wogóle uważam, że ze szlachtą jest tak... Do nauki, ani do handlu nie ma głowy, do roboty go nie napędzisz, ale do butelki, do wojaczki i do sprosności zawsze gotów, choćby nawet trumną zalatywał. Paskudniki!
— Wszystko to dobrze — mówię, — panie Wirski, ale cóżeś mi pan miał opowiedzieć?
— Aha! właśnie o tem myślałem — mówi on, a dymi cygarem, jak kocioł asfaltu. Otóż tedy, pamiętasz pan tych studentów z naszej kamienicy, co mieszkali nad baronową?...
— Maleski, Patkiewicz i ten trzeci. Co nie miałbym pamiętać takich dyabłów. Jowialne chłopaki!
— Bardzo, bardzo! — potwierdza Wirski. — Niech mnie Bóg skarze, jeżeli przy tych urwipołciach można było utrzymać młodą kucharkę dłużej jak ośm miesięcy. Panie Rzecki! Mówię ci, że oni we trzech zaludniliby wszystkie ochrony... Ich tam widać w uniwersytecie uczą tego. Bo za moich czasów, na wsi, jeżeli ojciec, mający młodego syna, dał trzy, a cztery krowy na rok... fiu! fiu!.. to już zaraz obrażał się nawet ksiądz proboszcz, ażeby mu nie psuć owieczek. A ci panie...
— Miałeś pan mówić o baronowej — wtrąciłem, bo nie lubię, jeżeli głupstwa trzymają się szpakowatej głowy.
— Właśnie... Otóż tedy... A najgorszy bestya to ten Patkiewicz, co trupa udaje... Jak zapadł wieczór, a ten pokraka wylazł na schody, to mówię ci, taki był pisk, jakby stado szczurów tamtędy przechodziło...
— Miałeś pan przecie o baronowej...
— Właśnie też... Otóż tedy, mości dobrodzieju... No i Maleskiemu nic nie brak!... Otóż tedy, jak panu wiadomo, baronowa uzyskała wyrok na chłopaków, ażeby się wyprowadzili ósmego. Tymczasem ci — ani weź... Ósmy, dziewiąty, dziesiąty... oni siedzą, a pani Krzeszowskiej rośnie wątróbka z irytacyi. Wkońcu, naradziwszy się z tym swoim niby adwokatem i z Maruszewiczem, na dzień 15 lutego pchnęła im komornika z policyą.
Drapie się tedy komornik z policyą na trzecie piętro, stuk — puk! drzwi u chłopców zamknięte, ale ze środka pytają się: „Kto tam?“ — „W imieniu prawa otwórzcie!“ — mówi komornik. — „Prawo prawem — mówią mu ze środka — ale my nie mamy klucza. Ktoś nas zamknął, pewnie pani baronowa.“ — „Panowie, żarty robicie z władzy — mówi komornik — a panowie wiecie, że powinniście się wyprowadzić.“ — „Owszem — mówią ze środka, — ale przecież dziurką od klucza nie wyjdziemy. Chybaby...“
Naturalnie komornik wysyła stróża po ślusarza i czeka na schodach z policyą. W jakie pół godziny przychodzi i ślusarz: otworzył ten zwyczajny zamek wytrychem, ale angielskiemu zatrzaskowi nie może dać rady. Kręci, wierci — napróżno.. Dyma znowu po narzędzia, naco znowu schodzi mu zpół godziny, a tymczasem w podwórzu zbiegowisko, wrzask, a na drugiem piętrze pani baronowa dostaje najstraszniejszych spazmów.
Komornik cięgle czeka na schodach, aż tu wpada do niego Maruszewicz. — „Panie! — woła — zobaczno, co ci dokazują...“ Komornik wybiega na dziedziniec i widzi taką scenę:
Okno na trzeciem piętrze otwarte, (miarkuj pan, w lutym!), i z owego okna lecą na podwórze: sienniki, kołdry, książki, trupie główki i tam dalej. Niedługo poczekawszy, zjeżdża na sznurze kufer, a po nim — łóżko...
„No i cóż pan nato?“ — woła Maruszewicz.
„Trzeba spisać protokoł — mówi komornik. — Zresztą wyprowadzają się, więc może niewarto im przeszkadzać.“
Wtem — nowa szopka. W otwartem oknie na trzeciem piętrze ukazuje się krzesło, na krześle siada Patkiewicz, dwaj koledzy spychają go i — mój Patkiewicz, jedzie z krzesłem na sznurach na dół!... To już i komornika zemdliło, a jeden stójkowy przeżegnał się.
„Kark skręci...“ — mówią baby. — „Jezus! Marya! ratuj duszę jego...“ Maruszewicz, jako człowiek nerwowy, uciekł do pani Krzeszowskiej, a tymczasem, krzesełko z Patkiewiczem zatrzymuje się na wysokości drugiego piętra, przy oknie baronowej.
„Skończcież, panowie, z temi żartami!“ — woła komornik, do dwu kolegów Patkiewicza, którzy go spuszczali.
„Ale ba! kiedy nam się sznur zerwał...“ — mówią tamci.
„Ratuj się, Patkiewicz!“ — woła z góry Maleski.
Na dziedzińcu awantura. Baby, (ile, że niejedna mocno interesowała się zdrowiem Patkiewicza), zaczynają wrzeszczeć, stójkowi osłupieli, a komornik zupełnie stracił głowę.
„Stań pan na gzymsie!... Bij w okno...“ — woła do Patkiewicza,
Memu Patkiewiczowi nietrzeba było dwa razy powtarzać. Zaczyna tedy pukać do okna baronowej, tak, że sam Maruszewicz nietylko mu otworzył lufcik, ale jeszcze własnoręcznie wciągnął chłopa do pokoju.
Nawet baronowa przybiegła zatrwożona i mówi do Patkiewicza:
„Boże miłosierny! Potrzebne też to panu takie figle?...“
„Inaczej nie miałbym przyjemności pożegnać szanownej pani“ — odpowiada Patkiewicz — i, słyszę, pokazał jej takiego nieboszczyka, że baba runęła nawznak, na podłogę, wołając:
„Niema mnie kto bronić!... Niema już mężczyzn!... Mężczyzny!... mężczyzny!...
Krzyczała tak głośno, że ją było słychać na całym dziedzińcu i nawet komornik bardzo opacznie wytłomaczył sobie jej wołania, bo powiedział do stójkowych:
„Ot, w jaką chorobę wpadła biedna kobieta!... Trudno, już ze dwa lata jest w separacyi z mężem.“
Patkiewicz, jako medyk, pomacawszy puls baronowej, kazał jej zadać waleryany i najspokojniej wyszedł. A tymczasem, w ich lokalu, ślusarz wziął się do odbijania angielskiego zatrzasku. Kiedy już skończył swoję czynność i dobrze drzwi pokaleczył, Maleski nagle przypomiał sobie, że oba klucze: od zamku i od zatrzasku, ma w kieszeni.
Ledwie baronowa doszła do przytomności, zaraz ów adwokat począł ją namawiać, ażeby wytoczyła proces i Patkiewiczowi i Maleskiemu; ale baba jest już tak zrażona do procesów, że tylko zwymyślała swego doradcę i przysięgła, iż od tej pory żadnemu studentowi nie wynajmie lokalu, choćby na wieki miał stać pustkami.
Potem, jak mi mówiono, z wielkim płaczem zaczęła namawiać Maruszewicza, ażeby on nakłonił barona do przeproszenia jej i do sprowadzenia się do niej...
„Ja wiem — szlochała, — że on już nie ma ani grosza, że za mieszkanie nie płaci i nawet ze swoim lokajem jada na kredyt. Mimoto, wszystko mu zapomnę i popłacę długi, byle nawrócił się i sprowadził do domu. Bez mężczyzny nie mogę rządzić takim domem... umrę tu w ciągu roku.“
— W tem widzę karę boską — zakończył Wirski, odmuchując cygaro. — A narzędziem tej kary będzie baron...
— A druga historya? — spytałem.
— Druga jest krótsza, ale zato ciekawsza... wyobraź pan sobie, że baronowa, baronowa Krzeszowska, złożyła wczoraj wizytę pani Stawskiej...
— Oj! do licha... — szepnąłem. — To zły znak...
— Wcale nie — rzekł Wirski. — Baronowa przyszła do pani Stawskiej, spłakała się, dostała spazmów i prosiła obie damy prawie na klęczkach, ażeby jej zapomniały ów proces o lalkę, bo inaczej nie będzie mieć spokoju do końca życia.
— I one obiecały zapomnieć?
— Nietylko obiecały, ale jeszcze ucałowały ją i nawet przyrzekły wyjednać jej przebaczenie u Wokulskiego, o którym baronowa odzywa się z wielkiemi pochwałami...
— Oj! do dyabła... — zawołałem. — Pocóż one z nią rozmawiały o Wokulskim?... Gotowe nieszczęście...
— Ale, co pan mówisz! — reflektował mnie Wirski. — To kobieta skruszona, żałuje za grzechy i niezawodnie poprawi się...
Była już północ, więc sobie poszedł. Nie zatrzymywałem go, bo mnie trochę zraził swoją wiarą w skruchę baronowej. Ha! zresztą kto ją tam wie; może się i naprawdę nawróciła?...
Post scriptum. Byłem pewny, że Mac-Mahonowi uda się zrobić zamach na rzecz małego Napoleonka. Tymczasem dziś dowiaduję się, że Mac-Mahon upadł, prezydentem rzeczypospolitej został mieszczanin Grévy, a mały Napoleonek pojechał na wojnę, do jakiegoś Natalu, do Afryki.
Trudna rada — niech się chłopak uczy wojować. Za jakie pół roku wróci okryty sławą, tak, że go sami Francuzi gwałtem zaczną ciągnąć do siebie... A my tymczasem — ożenimy Stacha z panią Heleną.
O, bo ja, kiedy uwezmę się na co, to mam meternichowskie sposoby i rozumiem naturalny bieg rzeczy.
Niech więc żyje Francya z Napoleonidami, a Wokulski z panią Stawską!...
W minionym karnawale i w bieżącym wielkim poście, fortuna po raz trzeci czy czwarty, znowu łaskawem okiem spojrzała na dom pana Łęckiego.
Jego salony były pełne gości, a do przedpokoju sypały się bilety wizytowe, jak śnieg. I znowu pan Tomasz znalazł się w tej szczęśliwej pozycyi, że nietylko miał kogo przyjmować, ale nawet mógł robić wybór pomiędzy odwiedzającymi.
— Pewnie już niedługo umrę — mówił nieraz do córki. — Mam jednak tę satysfakcyą, że ludzie ocenili mnie choć przed śmiercią.
Panna Izabela słuchała tego z uśmiechem. Nie chciała rozpraszać ojcowskich złudzeń, ale była pewna, że rój wizytujących, jej składa hołdy — nie ojcu.
Wszakże pan Niwiński, najwykwintniejszy aranżer, najczęściej z nią tańczył, nie z ojcem. Pan Malborg, wzór dobrych manier i wyrocznia mody, z nią rozmawiał, nie z ojcem, a pan Szastalski, przyjaciel poprzedzających, nie przez ojca, tylko przez nią czuł się nieszczęśliwym i niepocieszonym. Pan Szastalski wyraźnie jej to oświadczył, a chociaż sam nie był ani najwykwintniejszym tancerzem jak pan Niwiński, ani wyrocznią mody, jak pan Malborg, był jednak przyjacielem panów: Niwińskiego i Malborga. Mieszkał blisko nich, z nimi jadał, z nimi sprowadzał sobie angielskie lub francuskie garnitury, damy zaś dojrzałe, nie mogąc w nim dopatrzeć żadnych innych zalet, nazywały go przynajmniej — poetycznym.
Dopiero drobny fakt, jedno zdanie, zmusiły pannę Izabelę do szukania w innym kierunku tajemnicy jej tryumfów.
Podczas pewnego balu rzekła do panny Pantarkiewiczówny:
— Nigdy tak dobrze nie bawiłam się w Warszawie, jak tego roku.
— Bo jesteś zachwycająca — odpowiedziała krótko panna Pantarkiewiczówna, zasłaniając się wachlarzem, jakby chciała ukryć mimowolne ziewnięcie...
— Panny „w tym wieku“ umieją być interesujące — odezwała się na cały głos pani z de Gins’ów Upadalska, do pani z Fertalskich Wywrotnickiej.
Ruch wachlarza panny Pantarkiewiczówny i słówko pani z de Gins’ów Upadalskiej, zastanowiły pannę Izabelę. Zadużo miała rozumu, ażeby nie zoryentować się w sytuacyi, jeszcze tak jaskrawo oświetlonej.
„Cóżto za wiek? — myślała. — Dwadzieścia pięć lat jeszcze nie stanowią „tego wieku...“ Co one mówią?...“
Spojrzała na bok i zobaczyła utkwione w siebie oczy Wokulskiego, Ponieważ miała do wyboru albo przypisać swoje tryumfy „temu wiekowi,“ albo Wokulskiemu, więc... poczęła zastanawiać się nad Wokulskim.
Kto wie, czy nie był on mimowolnym twórcą uwielbień, które ją ze wszech stron otaczały?...
Zaczęła przypominać sobie.
Przedewszystkiem ojciec pana Niwińskiego, miał kapitały we współce, którą założył Wokulski, a która, (o czem było wiadomo nawet pannie Izabeli), przynosiła wielkie zyski. Następnie pan Malborg, który ukończył jakąś szkołę techniczną, (z czem się nie zdradzał), za pośrednictwem Wokulskiego, (co w najgłębszej zachował dyskrecyi), starał się o posadę przy kolei. I rzeczywiście dostał taką, która posiadała jednę wielką zaletę, że nie wymagała pracy i jednę straszną wadę, że nie dawała trzech tysięcy rubli pensyi. Pan Malborg miał nawet o to żal do Wokulskiego; lecz, ze względu na stosunki, ograniczał się na wymawianiu jego nazwiska z ironicznym półuśmiechem.
Pan Szastalski nie miał kapitałów we współce, ani posady przy kolei. Ale ponieważ dwaj jego przyjaciele, panowie Niwiński i Malborg, mieli do Wokulskiego pretensyą, więc i on miał do Wokulskiego pretensyą, którą formułował, wzdychając obok panny Izabeli i mówiąc:
— Są ludzie szczęśliwi, którzy...
O tem, jak wyglądają ci „którzy?...“, panna Izabela nigdy nie mogła się dowiedzieć. Tylko przy wyrazie „którzy,“ przychodził jej na myśl Wokulski. Wtedy zaciskała drobne pięści i mówiła do siebie:
„Despota... tyran...“
Choć Wokulski nie zdradzał najmniejszych skłonności ani do tyranii, ani do despotyzmu. Tylko przypatrywał się jej i myślał:
„Tyżeśto, czy... nie ty?...“
Czasami na widok młodszych i starszych elegantów, otaczających pannę Izabelę, której oczy błyszczały, jak brylanty, albo jako gwiazdy, po niebie jego zachwytów przelatywał obłok i rzucał mu na duszę cień nieokreślonej wątpliwości. Ale Wokulski na cienie zamykał oczy. Panna Izabela była jego życiem, szczęściem, słońcem, którego nie mogły zaćmić jakieś przelotne chmurki, może nawet zgoła urojone.
Niekiedy przychodził mu na myśl Geist, zdziczały mędrzec wśród wielkich pomysłów, który wskazywał mu inny cel, aniżeli miłość panny Łęckiej. Ale wówczas starczyło Wokulskiemu jedno spojrzenie panny Izabeli, ażeby go otrzeźwić z mrzonek.
„Co mi tam ludzkość! — mówił, wzruszając ramionami. — Za całą ludzkość i za całą przyszłość świata, za moję własną wieczność... nie oddam jednego jej pocałunku...“
I na myśl o tym pocałunku działo się z nim coś niezwykłego. Wola w nim słabła, czuł, że traci przytomność i, ażeby odzyskać ją, musiał znowu zobaczyć pannę Izabelę w towarzystwie elegantów. I dopiero wówczas, gdy słyszał jej szczery śmiech i stanowcze zdania, kiedy widział jej ogniste spojrzenia, rzucane na panów: Niwińskiego, Malborga i Szastalskiego, przez mgnienie oka zdawało mu się, że spada przed nim zasłona, poza którą widzi jakiś inny świat i jakąś inną pannę Izabelę. Wtedy, niewiadomo zkąd, zapalała się przed nim jego młodość pełna tytanicznych wysiłków. Widział swoję pracę nad wydobyciem się z nędzy, słyszał świst pocisków, które kiedyś przelatywały mu nad głową, a potem widział laboratoryum Geista, gdzie rodziły się niezmierne wypadki i, spoglądając na panów: Niwińskiego, Malborga i Szastalskiego, myślał:
„Co ja tu robię?... Zkąd ja modlę się do jednego z nimi ołtarza?...“
Chciał roześmiać się, ale znowu wpadał w moc obłędu. I znowu wydawało mu się, że takie, jak jego życie, warto złożyć u nóg takiej, jak panna Izabela, kobiety.
Bądź jak bądź, pod wpływem nieostrożnego słówka pani z de Gins’ów Upadalskiej, w pannie Izabeli poczęła wytwarzać się zmiana na korzyść Wokulskiego. Z uwagą przysłuchiwała się rozmowom panów odwiedzających jej ojca i w rezultacie spostrzegła, że, każdy z nich, ma albo kapitalik, który chce umieścić u Wokulskiego, „bodajby na piętnaście procent,“ albo kuzyna, któremu chce wyrobić posadę, albo pragnie poznać się z Wokulskim dla jakichś innych celów. Co się zaś tyczy dam, te albo również chciały kogoś protegować, albo miały córki na wydaniu i nawet nie taiły się, że pragną odbić Wokulskiego pannie Izabeli, albo, o ile nie były zbyt dojrzałemi, rade były uszczęśliwić go same.
— Oto być żoną takiego człowieka! — mówiła z Fertalskich Wywrotnicka.
— Choćby nawet i nie żoną! — odparła z uśmiechem baronowa von Ples, której mąż od pięciu lat był sparaliżowany.
„Tyran... despota...“ — powtarzała panna Izabela, czując, że lekceważony przez nią kupiec, zwraca ku sobie wiele spojrzeń, nadziei i zazdrości.
Pomimo resztek pogardy i wstrętu, jakie w niej jeszcze tlały, musiała przyznać, że ten szorstki i ponury człowiek, więcej znaczy i lepiej wygląda, aniżeli marszałek, baron Dalski, a nawet aniżeli panowie: Niwiński, Malborg i Szastalski.
Najsilniej jednak wpłynął na postanowienia jej książe.
Książe, na którego prośbę Wokulski nietylko w grudniu roku zeszłego nie chciał ofiarować pani Krzeszowskiej 10,000 rubli, ale nawet w styczniu i lutym roku bieżącego, nie dał ani grosza na protegowanych przez niego ubogich, książe na chwilę stracił serce do Wokulskiego. Wokulski zrobił księciu przykry zawód. Książe sądził i wierzył, iż ma prawo tak sądzić, że człowiek podobny Wokulskiemu, raz posiadłszy książęcą życzliwość, powinien wyrzec się nietylko swoich gustów i interesów, ale nawet majątku i osoby. Że powinien lubić to, co lubi książe, nienawidzieć tego, co nienawidzi książe, służyć tylko księcia celom i dogadzać tylko jego upodobaniom. Tymczasem ten parweniusz (aczkolwiek niewątpliwie dobry szlachcic), nietylko nie myślał być książęcym sługą, ale nawet odważył się być samodzielnym człowiekiem; nieraz sprzeczał się z księciem, a cogorsza, wręcz odmawiał jego żądaniom.
„Szorstki człowiek... interesowny... egoista!“... — myślał książe — ale coraz mocniej dziwił się zuchwalstwu dorobkiewicza.
Traf zdarzył, że pan Łęcki, nie mogąc już ukryć zabiegów Wokulskiego o pannę Izabelę, zapytał księcia o zdanie o Wokulskim i o radę.
Otóż książe, pomimo rozmaitych słabości, był z gruntu uczciwym człowiekiem. W sądzie o ludziach nie polegał na własnem upodobaniu, ale zasięgał opinii.
Poprosił więc pana Łęckiego o parę tygodni zwłoki „dla uformowania sobie zdania“, a ponieważ miał rozmaite stosunki i jakby własną policyą, podowiadywał się więc różnych rzeczy.
Najprzód tedy zauważył, że szlachta, lubo o Wokulskim odzywa się z przekąsem, jako o dorobkiewiczu i demokracie, w cichości jednak chełpi się nim.
— Znać, że nasza krew, choć przystał do kupców!
Ile razy zaś chodziło o przeciwstawienie kogoś żydowskim bankierom, najzakamienialsi szlachcice wysuwali naprzód Wokulskiego.
Kupcy, a nadewszystko fabrykanci, nienawidzili Wokulskiego; najcięższe jednak zarzuty, jakie mu stawiali, były te:
— To szlachcic... wielki pan... polityk!... Czego znowu książe w żaden sposób nie mógł mu brać za złe...
Najciekawszych jednak wiadomości dostarczyły księciu zakonnice. Był jakiś furman w Warszawie i jego brat dróżnik na kolei warszawsko-wiedeńskiej, którzy błogosławili Wokulskiego. Byli jacyś studenci, którzy głośno opowiadali, że Wokulski daje im stypendya; byli rzemieślnicy, którzy zawdzięczali mu warsztaty, byli kramarze, którym Wokulski pomógł do założenia sklepów.
Nie brakło nawet (o czem siostry mówiły z pobożną zgrozą i rumieniąc się), nie brakło nawet kobiety upadłej, którą Wokulski wydobył z nędzy, oddał do Magdalenek i ostatecznie zrobił z niej uczciwą kobietę, o ile (mówiły siostry) taka osoba może być uczciwą kobietą.
Relacye te nietylko zdziwiły, ale wprost przestraszyły księcia. I naraz Wokulski spotężniał w jego opinii. Był przecie człowiekiem, który ma swój własny program, ba! nawet prowadzi politykę na własną rękę i który ma wielkie znaczenie wśród pospólstwa...
Toteż kiedy książe w oznaczonym terminie przyszedł do pana Łęckiego, nie omieszkał jednocześnie zobaczyć się z panną Izabelą. W znaczący sposób uścisnął ją i powiedział te zagadkowe słowa:
— Szanowna kuzynko, trzymasz w ręku niezwykłego ptaka... Trzymajże go i pieść tak, ażeby wyrósł na pożytek nieszczęśliwemu krajowi...
Panna Izabela bardzo zarumieniła się; odgadła, że owym niezwykłym ptakiem jest Wokulski.
„Tyran... despota!“... — pomyślała.
Pomimoto, w stosunku Wokulskiego do panny Izabeli pierwsze lody były przełamane.
Już decydowała się wyjść za niego...
Pewnego dnia, kiedy pan Łęcki był trochę niezdrów, a panna Izabela czytała w swoim gabinecie, dano jej znać, że w salonie czeka pani Wąsowska; panna Izabela natychmiast wybiegła tam, i zastała, oprócz pani Wąsowskiej, kuzynka Ochockiego, który był bardzo zachmurzony.
Obie przyjaciółki ucałowały się z demonstracyjną czułością, ale Ochocki, który widział nie patrząc, spostrzegł, że albo jedna z nich, albo obie mają do siebie jakąś pretensyą, zresztą niewielką. „Czyby o mnie?... — pomyślał. — Nie trzeba się zbytecznie angażować“...
— A, i kuzynek jest tutaj! — rzekła panna Izabela, podając mu rękę — czegóż taki smutny?
— Powinien być wesoły — wtrąciła pani Wąsowska — gdyż przez całą drogę, od banku do was, umizgał się do mnie i to z dobrym skutkiem. Na rogu alei pozwoliłam mu odpiąć dwa guziki u rękawiczki i pocałować się w rękę.
Gdybyś wiedziała, Belu, jak on nie umie całować...
— Tak?... — zawołał Ochocki, rumieniąc się powyżej czoła. — Dobrze! Od tej pory nigdy nie pocałuję pani w rękę... Przysięgam...
— Jeszcze dziś przed wieczorem pocałujesz mnie pan w obie — odparła pani Wąsowska.
— Czy mogę złożyć uszanowanie panu Łęckiemu? — spytał uroczyście Ochocki, i nie czekając na odpowiedź panny Izabeli, wyszedł z salonu.
— Zawstydziłaś go — rzekła panna Izabela
— To niech się nie umizga, kiedy nie umie. W podobnych wypadkach niezręczność jest śmiertelnym grzechem. Czy nieprawda?
— Kiedyżeś przyjechała?
— Wczoraj rano — odpowiedziała pani Wąsowska. — Ale dwa razy musiałam być w banku, w magazynie, zrobić porządki u siebie. Tymczasem asystuje mi Ochocki, dopóki nie znajdę kogoś zabawniejszego. Jeżeli mi kogo odstąpisz... — dodała z akcentem.
— Cóż znowu za pogłoski! — rzekła, rumieniąc się panna Izabela.
— Które doszły aż do mnie na wieś... Starski opowiadał mi, nie bez zazdrości, że w tym roku, jak zawsze zresztą, byłaś królową. Podobno Szastalski zupełnie głowę stracił.
— I obaj jego równie nudni przyjaciele — wtrąciła panna Izabela z uśmiechem. — Wszyscy trzej kochali się we mnie co wieczór, każdy oświadczał mi się w takich godzinach, ażeby nie przeszkadzać innym, a później wszyscy trzej zwierzali się przed sobą ze swoich cierpień. Ci panowie wszystko robią na spółkę.
— A ty co nato?
Panna Izabela wzruszyła ramionami.
— Ty mnie pytasz? — rzekła.
— Słyszałam również — mówiła pani Wąsowska — że Wokulski oświadczył się...
Panna Izabela zaczęła bawić się kokardą swej sukni.
— No, zaraz: oświadczył się!... Oświadcza mi się, ile razy mnie widzi... Patrząc na mnie, nie patrząc, mówiąc, nie mówiąc... jak zwykle oni...
— A ty?
— Tymczasem przeprowadzam mój program.
— Wolno wiedzieć jaki?
— Owszem, nawet zależy mi, ażeby nie był tajemnicą. Najprzód, jeszcze u prezesowej... Jakże ona się ma?
— Bardzo źle — odparła pani Wąsowska. — Starski już prawie nie opuszcza jej pokoju, a rejent przyjeżdża codzień, ale zdaje się napróżno... Więc co do programu?...
— Jeszcze w Zasławku — ciągnęła panna Izabela — wspominałam o pozbyciu się tego sklepu (tu oblał ją rumieniec), który też ma być sprzedany najpóźniej w czerwcu.
— Pysznie. Cóż dalej?
— Następnie mam kłopot z tą spółką handlową. On, rozumie się, rzuciłby ją natychmiast, ale ja się zastanawiam. Przy spółce dochody wynoszą około 90 tysięcy rubli, bez niej tylko 30 tysięcy, więc pojmujesz, że można wahać się...
— Widzę, że zaczynasz znać się na cyfrach.
Panna Izabela pogardliwie rzuciła ręką.
— Ach, już chyba nigdy nie poznam się z niemi. Ale on mi to wszystko tłómaczy, trochę ojciec... i trochę ciotka.
— I mówisz z nim tak wprost?...
— No, nie... Ale ponieważ nam niewolno pytać się o wiele rzeczy, więc musimy tak prowadzić rozmowę, ażeby nam wszystko powiedziano. Czyżbyś tego nie rozumiała?
— Owszem. I cóż dalej? — badała pani Wąsowska nie bez odcienia niecierpliwości.
— Ostatni warunek dotyczył strony czysto moralnej. Dowiedziałam się, że nie ma żadnej rodziny, co jest jego największą zaletą i zastrzegłam sobie, że utrzymam wszystkie moje dotychczasowe stosunki...
— A on zgodził się bez szemrania?
Panna Izabela trochę zgóry spojrzała na przyjaciółkę.
— Wątpiłaś? — rzekła.
— Ani przez chwilę. Więc Starski, Szastalski...
— Ależ Starski, Szastalski, książe, Malborg... no, wszyscy, wszyscy, których podoba mi się wybrać dziś i na przyszłość, wszyscy muszą bywać w moim domu. Czy może być inaczej?
— Bardzo słusznie. I nie obawiasz się scen zazdrości?
Panna Izabela zaśmiała się...
— Ja i sceny!... Zazdrość i Wokulski... Cha! cha! cha!... Ależ niema na świecie człowieka, który ośmieliłby się zrobić mi scenę, a tembardziej on... Nie masz pojęcia o jego uwielbieniu, poddaniu się... A jego bezgraniczna ufność, nawet zrzeczenie się wszelkiej osobistości, doprawdy rozbrajają mnie... I kto wie, czy to jedno nie przywiąże mnie do niego.
Pani Wąsowska nieznacznie przygryzła usta.
— Będziecie bardzo szczęśliwi, a przynajmniej... ty — rzekła, pohamowawszy westchnienie — chociaż...
— Widzisz jakieś: chociaż? — spytała panna Izabela z nieudanem zdziwieniem.
— Powiem ci coś — ciągnęła pani Wąsowska tonem niezwykłego u niej spokoju. — Prezesowa bardzo lubi Wokulskiego, zdaje mi się, że go bardzo dobrze zna, choć nie wiem zkąd i często rozmawia ze mną o nim... I wiesz, co mi raz powiedziała?
— Ciekawam?... — odparła panna Izabela, coraz mocniej zdziwiona.
— Powiedziała mi: obawiam się, że Bela wcale nie rozumie Wokulskiego. Zdaje mi się, że z nim igra, a z nim igrać niemożna. I jeszcze zdaje mi się, że oceni go zapóźno...
— Tak powiedziała prezesowa? — rzekła chłodno panna Izabela.
— Tak! Zresztą powiem ci wszystko. Swoję rozmowę zakończyła słowami, które dziwnie mnie poruszyły... „Wspomnisz sobie moje słowa, Kaziu, że tak będzie, bo umierający widzą jaśniej“...
— Czy z prezesową aż tak źle?
— W każdym razie niedobrze — sucho zakończyła pani Wąsowska, czując, że rozmowa zaczyna się rwać...
Nastała chwila milczenia, którą szczęściem przerwało wejście Ochockiego. Pani Wąsowska znowu bardzo serdecznie pożegnała pannę Izabelę i rzucając na swego towarzysza ogniste spojrzenie, rzekła:
— Więc teraz jedziemy do mnie na obiad.
Ochocki zrobił wielką minę, która miała oznaczać, że nie pojedzie z panią Wąsowską. Nachmurzywszy się jednak jeszcze bardziej, wziął kapelusz i wyszedł.
Gdy wsiedli do powozu, odwrócił się bokiem do pani Wąsowskiej i spoglądając na ulicę, zaczął:
— Żeby ta Bela raz już skończyła z Wokulskim tak, albo owak...
— Zapewne wolałbyś pan: tak, ażeby zostać jednym z przyjaciół domu? Ale to się na nic nie zdało — rzekła pani Wąsowska.
— Bardzo proszę, moja pani, — odparł z oburzeniem. — To nie mój fach... Zostawiam to Starskiemu i jemu podobnym...
— Więc cóż panu zależy na tem, ażeby Bela skończyła?
— Bardzo wiele. Dałbym sobie głowę uciąć, że Wokulski zna jakąś ważną tajemnicę naukową, ale jestem pewny, że nie odkryje mi jej, dopóki sam będzie w takiej gorączce... Ach, te kobiety z ich obrzydliwą kokieteryą...
— Wasza jest mniej obrzydliwa? — spytała pani Wąsowska.
— Nam wolno.
— Wam wolno... pyszny sobie!... — oburzyła się. — I to mówi człowiek postępowy, w wieku emancypacyi!...
— Niech licho weźmie emancypacyą! — odparł Ochocki. — Piękna emancypacya. Wy chciałybyście mieć wszystkie przywileje: męskie i kobiece, a żadnych obowiązków... Drzwi im otwieraj, ustępuj im miejsca, za które zapłaciłeś, kochaj się w nich, a one...
— Bo my jesteśmy waszem szczęściem — odpowiedziała drwiąco pani Wąsowska.
— Coto za szczęście?... Sto pięć kobiet przypada na stu mężczyzn, więc czem się tu drożyć?
— Toteż pańskie wielbicielki, garderobiane, zapewne nie drożą się...
— Naturalnie! Ale najnieznośniejsze są wielkie damy i... służące z restauracyi. Coto za wymagania, jakie grymasy!...
— Zapominasz się pan — rzekła dumnie pani Wąsowska.
— No, to pocałuję w rączkę — odparł, natychmiast wykonywując swój zamiar.
— Proszę nie całować w tę rękę...
— Więc w tamtę...
— A co, nie powiedziałam, że przed wieczorem pocałujesz mnie pan w obie ręce?
— Ach, jak Boga kocham!... Nie chcę być u pani na obiedzie... tu wysiadam...
— Zatrzymaj pan powóz.
— Poco?...
— No, jeżeli chcesz tu wysiąść...
— Właśnie, że tu nie wysiądę... O ja nieszczęśliwy z takiem podłem usposobieniem!...
Wokulski przychodził do państwa Łęckich co kilka dni i najczęściej zastawał tylko pana Tomasza, który witał go z ojcowską czułością, a następnie po parę godzin rozmawiał o swoich chorobach, lub o swoich interesach, dając zlekka do zrozumienia, że uważa go już za członka rodziny.
Panny Izabeli zazwyczaj nie było wtedy w domu: była u hrabiny ciotki, u znajomych, albo w magazynach. Jeżeli zaś Wokulski trafił szczęśliwie, rozmawiali ze sobą krótko i o rzeczach obojętnych, gdyż panna Izabela nawet i wówczas albo wybierała się gdzieś, albo u siebie przyjmowała wizyty.
W parę dni po odwiedzinach pani Wąsowskiej, Wokulski zastał pannę Izabelę. Podając mu rękę, którą, jak zwykle z religijną czcią ucałował, rzekła:
— Wie pan, że z prezesową jest bardzo niedobrze...
Wokulski stropił się...
— Biedna, zacna staruszka... Gdybym był pewny, że moje przybycie nie przestraszy jej, pojechałbym... Czy aby ma opiekę?
— O tak — odparła panna Izabela. — Są tam baronowstwo Dalscy — rzekła z uśmiechem — bo Ewelinka już wyszła za barona. Jest Fela Janowska i Starski...
Twarz jej oblał lekki rumieniec i umilkła.
„Oto skutki mego nietaktu — pomyślał Wokulski. — Spostrzegła, że ten Starski wydaje mi się niesmacznym i teraz mięsza się na lada wspomnienie o nim... Jakże to podle z mojej strony!“
Chciał powiedzieć coś życzliwego o Starskim, ale uwięzły mu wyrazy. Aby więc przerwać kłopotliwe milczenie — rzekł:
— Gdzież w tym roku wybiorą się państwo na lato?
— Czy ja wiem ? Ciotka Hortensya jest trochę słaba, więc może pojedziemy do niej, do Krakowa. Ja jednak, muszę przyznać, miałabym ochotę do Szwajcaryi, gdyby to odemnie zależało.
— A od kogóż? — spytał Wokulski.
— Od ojca... Zresztą, czy ja wiem, co się jeszcze stanie? — odpowiedziała, rumieniąc się i spoglądając na Wokulskiego, w sposób jej tylko właściwy...
— Przypuściwszy, że wszystko stanie się według woli pani — rzekł — czy mnie przyjęłaby pani za towarzysza?...
— Jeżeli pan zasłuży...
Powiedziała to takim tonem, że Wokulski stracił władzę nad sobą, już nie wiadomo po raz który w tym roku.
— Czem ja mogę zasłużyć na łaskę pani? — spytał, biorąc ją za rękę. — Chyba litość... Nie, nie litość. Jest to uczucie równie przykre dla ofiarowującego, jak i dla przyjmującego. Litości nie chcę... Ale niech pani tylko pomyśli, co ja pocznę, tak długo nie widząc pani? Prawda, że i dziś widujemy się bardzo rzadko; pani nawet nie wie, jak wlecze się czas, tym, którzy czekają... Ale dopóki mieszka pani w Warszawie, mówię sobie: zobaczę ją, pojutrze... jutro... Zresztą, mogę zobaczyć każdej chwili, jeżeli nie panią, to przynajmniej ojca, Mikołaja, a choćby ten dom...
Ach, mogłaby pani spełnić uczynek miłosierny i jednem słowem zakończyć — nie wiem... moje cierpienia, czy przywidzenia... Wszak zna pani to zdanie, że najgorsza pewność jest lepsza od niepewności...
— A jeżeli pewność nie jest najgorsza?... — pytała panna Izabela, nie patrząc mu w oczy.
W przedpokoju zadzwoniono, a pochwili Mikołaj podał bilety panów Rydzewskiego i Pieczarkowskiego.
— Proś — rzekła panna Izabela.
Do salonu weszli dwaj bardzo eleganccy młodzi ludzie, z których jeden odznaczał się cienką szyją i dość wyraźną łysiną, a drugi powłóczystemi spojrzeniami i subtelnym sposobem mówienia. Weszli rzędem, jeden obok drugiego, trzymając kapelusze na tej samej wysokości. Jednakowo ukłonili się, jednakowo usiedli, jednakowo założyli nogę na nogę, poczem, pan Rydzewski zaczął pracować nad utrzymaniem swojej szyi w kierunku pionowym, a pan Pieczarkowski zaczął mówić bez wytchnienia.
Mówił o tem, że obecnie świat chrześcijański obchodzi wielki post zapomocą rautów, że przed wielkim postem był karnawał, w czasie którego bawiono się wyjątkowo dobrze i że po wielkim poście nastąpi czas najgorszy, w którym niewiadomo co robić. Następnie, zakomunikował pannie Izabeli, że podczas wielkiego postu, obok rautów, odbywają się odczyty, na których można bardzo przyjemnie czas spędzać, jeżeli siedzi się obok znajomych dam i że najwykwintniejsze przyjęcia w tym poście są u państwa Rzeżuchowskich.
— Coś zachwycającego, coś oryginalnego!... powiadam pani — mówił. — Kolacya, rozumie się, jak zwykle: ostrygi, homary, ryby, zwierzyna, ale na zakończenie, dla amatorów, wie pani co?... Kasza!...
— Prawdziwa kasza... jakaż to?...
— Tatarczana... Coś cudownego, coś bajecznego!... Każde ziarnko wygląda tak, jakby oddzielnie gotowane... Formalnie zajadamy się nią: ja, książe Kiełbik, hrabia Śledziński... Coś przechodzącego wszelkie pojęcie... Podaje się zwyczajnie, na srebrnych półmiskach...
Panna Izabela z takim zachwytem patrzyła na mówiącego, w taki sposób każdy jego wyraz podkreślała ruchem, uśmiechem, lub spojrzeniem, że Wokulskiemu zaczęło robić się ciemno w oczach. Więc wstał i, pożegnawszy towarzystwo, wybiegł na ulicę.
„Nie rozumiem tej kobiety! — pomyślał. — Kiedy ona jest sobą, z kim ona jest sobą?..."
Ale po przejściu paruset kroków na mrozie, ochłonął.
„W rezultacie — myślał — cóż w tem nadzwyczajnego? Musi żyć z ludźmi, do których nawykła; a jeżeli z nimi żyje, musi słuchać ich błazeńskiej rozmowy. Co ona zaś temu winna, że jest piękna jak bóstwo i że dla każdego jest bóstwem?... Chociaż... gust do podobnego towarzystwa... Ach, jakiż ja jestem nikczemny, zawsze i zawsze nikczemny!...“
Ile razy po wizycie u panny Izabeli, jak dokuczliwe muchy rzucały się na niego wątpliwości, biegł do pracy. Przeglądał rachunki, uczył się angielskich słówek, czytał nowe książki. A gdy i to nie pomagało, szedł do pani Stawskiej, u niej spędzał cały wieczór i dziwna rzecz, w jej towarzystwie znajdował, jeżeli nie zupełny spokój, to przynajmniej ukojenie...
Rozmawiali o rzeczach najzwyklejszych. Najczęściej ona opowiadała mu o tem, że w sklepie Milerowej interesa idą coraz lepiej, ponieważ ludzie dowiedzieli się, że sklep ten w większej części należy do pana Wokulskiego. Potem mówiła, że Helunia robi się coraz grzeczniejsza, a jeżeli jest kiedy niegrzeczną, wówczas babcia straszy ją, że powie przed panem Wokulskim i... dziecko zaraz się uspakaja. Potem jeszcze napomykała o panu Rzeckim, który bywa tu niekiedy i jest bardzo lubiany przez babcię, ponieważ opowiada jej mnóstwo szczegółów z życia pana Wokulskiego. I że babcia równie lubi pana Wirskiego, który poprostu zachwyca się panem Wokulskim.
Wokulski patrzył na nią zdziwiony. W pierwszych czasach zdawało mu się, że słucha pochlebstw i uczuł przykrość. Lecz pani Stawska opowiadała to z tak naiwną prostotą, że powoli zaczął odgadywać w niej najlepszą przyjaciółkę, która jakkolwiek przecenia go, jednak mówi bez cienia obłudy.
Spostrzegł również, że pani Stawska nigdy nie zajmuje się sobą. Kiedy skończy ze sklepem, myśli o Heluni, służy matce, troszczy się interesami służącej i mnóstwa ludzi obcych, ponajwiększej części biedaków, którzy niczem odwdzięczyć się jej nie mogli. Gdy zaś i tych kiedy zabrakło, wówczas zagląda do klatki kanarka, ażeby mu zmienić wodę, albo dosypać ziarna.
„Anielskie serce!...“ — myślał Wokulski. Pewnego zaś wieczoru rzekł do niej:
— Wie pani, co mi się zdaje, kiedy patrzę na panią?
Spojrzała na niego zalękniona.
— Zdaje mi się, że gdyby pani dotknęła człowieka ciężko poranionego, nietylko ból by go opuścił, ale chyba zagoiłyby mu się rany.
— Pan myśli, że jestem czarodziejką? — spytała bardzo zakłopotana.
— Nie, pani. Ja myślę, że tak, jak pani wyglądały kobiety święte.
— Pan Wokulski ma racyą — potwierdziła pani Misiewiczowa.
Pani Stawska zaczęła się śmiać...
— O, ja i święta!... — odparła. — Gdyby kto mógł zajrzeć w moje serce, dopiero przekonałby się, jak dalece zasługuję na potępienie... Ach, ale teraz wszystko mi jedno!... — zakończyła z desperacyą w głosie.
Pani Misiewiczowa nieznacznie przeżegnała się, Wokulski nie zwrócił nato uwagi...
Myślał o innej...
Swoich uczuć dla Wokulskiego pani Stawska nie umiałaby określić.
Z widzenia znała go od lat kilku, nawet wydawał jej się przystojnym człowiekiem, ale nic jej nie obchodził. Potem Wokulski zniknął z Warszawy, rozeszła się wieść, że pojechał do Bułgaryi, a później, że zrobił wielki majątek. Dużo mówiono o nim i pani Stawska zaczęła się nim interesować, jako przedmiotem publicznej ciekawości. Gdy zaś jeden ze znajomych powiedział o Wokulskim:
— To człowiek dyabelnie energiczny.
Pani Stawskiej podobał się frazes: „dyabelnie energiczny“ i postanowiła lepiej przypatrzyć się Wokulskiemu.
Z tą intencyą nieraz zachodziła do sklepu. Parę razy wcale nie znalazła tam Wokulskiego, raz widziała go, ale zboku, a raz zamieniła z nim parę słów i wtedy zrobił na niej szczególne wrażenie. Uderzył ją kontrast pomiędzy zdaniem: „dyabelnie energiczny“, a jego zachowaniem się: wcale nie wyglądał na dyabelnego, był raczej spokojny i smutny. I jeszcze dostrzegła jednę rzecz: oto — miał oczy wielkie i rozmarzone, takie rozmarzone...
„Piękny człowiek!“ — pomyślała.
Pewnego dnia w lecie zetknęła się z nim w bramie domu, gdzie mieszkała. Wokulski spojrzał na nią ciekawie, a ją ogarnął taki wstyd, że zarumieniła się powyżej oczu. Była zła na siebie za ten wstyd i za ten rumieniec i długi czas miała pretensyą do Wokulskiego, że tak ciekawie na nią spojrzał.
Od tej pory nie mogła ukryć zakłopotania, ile razy wymawiano przy niej to nazwisko; czuła jakiś żal, nie wiedziała jednak czy do niego, czy do siebie? Ale najprędzej do siebie, gdyż pani Stawska nigdy do nikogo nie czuła żalu. A wreszcie — cóż on temu winien, że ona jest taka zabawna, i, bez powodu, wstydzi się?...
Gdy Wokulski kupił dom, w którym mieszkała i gdy Rzecki, za jego wiedzą, zniżył im komorne, pani Stawska, (lubo jej wszyscy tłomaczyli, że bogaty właściciel nietylko może, ale nawet ma obowiązek zniżać komorne), poczuła dla Wokulskiego wdzięczność. Stopniowo wdzięczność zamieniła się w podziw, gdy począł bywać u nich Rzecki i opowiadać mnóstwo szczegółów z życia swojego Stacha.
— To nadzwyczajny człowiek! — mówiła jej nieraz pani Misiewiczowa.
Pani Stawska słuchała w milczeniu, lecz powoli doszła do przekonania, że Wokulski jest najbardziej nadzwyczajnym człowiekiem, jaki istniał na ziemi.
Po powrocie Wokulskiego z Paryża, stary subjekt częściej odwiedział panią Stawską i robił przed nią coraz poufniejsze zwierzenia. Mówił, rozumie się, pod największym sekretem, że Wokulski jest zakochany w pannie Łęckiej i że on, Rzecki, wcale tego nie pochwala.
W pani Stawskiej zaczęła budzić się niechęć do panny Łęckiej i współczucie dla Wokulskiego.
Już wówczas przyszło jej na myśl, ale tylko na chwilę, że Wokulski musi być bardzo nieszczęśliwy i że miałby wielką zasługę ten, ktoby wydobył go z sideł kokietki.
Później spadły na panią Stawską dwie duże klęski: proces o lalkę i utrata zarobków. Wokulski nietylko nie wyparł się znajomości z nią, co przecież mógł zrobić, ale jeszcze uniewinnił ją w sądzie i ofiarował jej korzystne miejsce w sklepie.
Wówczas pani Stawska wyznała przed samą sobą, że ten człowiek obchodzi ją i że jest jej równie drogim, jak Helunia i matka...
Odtąd zaczęło się dla niej dziwne życie. Ktokolwiek przyszedł do nich, mówił jej wprost, albo z ogródkami o Wokulskim. Pani Denowa, pani Kolerowa i pani Radzińska tłómaczyły jej, że Wokulski jest najlepszą partyą w Warszawie; matka napomykała, że Ludwiczek już nie żyje, a zresztą choćby żył, nie zasługuje na jej pamięć. Nareszcie Rzecki za każdą bytnością opowiadał, że jego Stach jest nieszczęśliwy, że trzeba go ocalić, a ocalić go może tylko ona.
— W jaki sposób?... —- zapytała, sama nie dobrze rozumiejąc, co mówi.
— Niech go pani pokocha, to znajdzie się sposób — odparł Rzecki.
Nie odpowiedziała nic, ale w duszy robiła sobie gorzkie wyrzuty, że nie potrafi kochać Wokulskiego, choćby chciała. Już serce jej wyschło; zresztą ona sama nie jest pewna, czy ma serce... Wprawdzie myślała wciąż o Wokulskim, podczas zajęć sklepowych, czy w domu; czekała jego odwiedzin, a gdy nie przyszedł, była rozdrażniona i smutna. Często śnił jej się, ale to przecie nie miłość; ona nie jest zdolna do miłości. Jeżeli miałaby powiedzieć prawdę, to już nawet męża przestała kochać. Zdawało jej się, że wspomnienie o nieobecnym jest jak drzewo w jesieni, z którego opadają liście całemi tumanami, i zostaje tylko czarny szkielet.
„Gdzie mnie tam do kochania! — myślała. — We mnie już namiętności wygasły“.
Rzecki tymczasem wciąż wykonywał swój chytry plan... Z początku mówił jej, że panna Łęcka zgubi Wokulskiego, potem, że tylko inna kobieta mogłaby go otrzeźwić... Potem wyznał, że Wokulski jest znacznie spokojniejszy w jej towarzystwie, a nareszcie (ale o tem wspomniał w formie domysłu), że Wokulski zaczyna ją kochać.
Pod wpływem tych zwierzeń pani Stawska szczuplała, mizerniała, nawet zaczęła się trwożyć. Opanowała ją bowiem jedna myśl: co ona odpowie, jeżeli Wokulski wyzna, że ją kocha?... Wprawdzie serce w niej już oddawna zamarło, ale czy będzie miała odwagę odepchnąć go i przyznać, że ją nic nie obchodzi? Czy mógł jej nie obchodzić człowiek taki jak on, nie dlatego, że mu coś zawdzięczała, ale że był nieszczęśliwy i że ją kochał. Która kobieta — myślała sobie — potrafi nie ulitować się nad sercem, tak głęboko zranionem, a tak cichem w swojej boleści?
Zatopiona w wewnętrznej walce, z której nie miała się nawet przed kim zwierzyć, pani Stawska nie spostrzegła zmiany w postępowaniu pani Milerowej, nie zauważyła jej uśmiechów i półsłówek.
— Jakże się miewa pan Wokulski? — pytała jej nieraz kupcowa. — O, dziś jest pani mizerniutka... Pan Wokulski nie powinien już pozwolić, ażeby pani tak pracowała...
Pewnego dnia, było to jakoś w drugiej połowie marca, pani Stawska, wróciwszy do domu, zastała matkę zapłakaną.
— Coto znaczy, mamo?... Co się stało?... — spytała.
— Nic, nic, moje dziecko... Co ci mam życie zatruwać plotkami!... Boże miłosierny, jacy ci ludzie niegodziwi.
— Pewnie mama odebrała anonim. Ja co parę dni odbieram anonimy, w których nawet nazywają mnie kochanką Wokulskiego, no i cóż?... Domyślam się, że to sprawka pani Krzeszowskiej i rzucam listy do pieca.
— Nic, nic, moje dziecko... Gdybyż to anonimy... Ale była dziś u mnie ta poczciwa Denowa z Radlińską i... Ale co ja ci mam życie zatruwać!... One mówią, (słychać to podobno w całem mieście), że ty zamiast do sklepu, chodzisz do Wokulskiego...
Pierwszy raz w życiu w pani Stawskiej obudziła się lwica; podniosła głowę, oczy jej błysnęły i odpowiedziała twardym tonem.
— A gdyby tak było, więc i cóż?...
— Bój się Boga, co mówisz?... — jęknęła matka składając ręce.
— No, ale gdyby tak było? — powtórzyła pani Stawska.
— A mąż?
— Gdzież on jest?... Zresztą, niech mnie zabije...
— A córka?... a Helunia?... — wyszeptała staruszka.
— Nie mówmy o Heluni, tylko o mnie...
— Heleno... dziecko moje... Ty przecież nie jesteś...
— Jego kochanką?... Tak, nie jestem, bo on tego jeszcze nie zażądał. Co mnie obchodzi pani Denowa, czy Radzińska, albo mąż który mnie opuścił. Już nie wiem co się ze mną dzieje... To jedno czuję, że ten człowiek zabrał mi duszę.
— Bądźże przynajmniej rozsądna... Zresztą...
— Jestem nią, dopóki być mogę... Ale ja nie dbam o taki świat, który dwoje ludzi skazuje na tortury zato tylko, że się kochają... Nienawidzieć się wolno — dodała z gorzkim uśmiechem — kraść, zabijać... wszystko, wszystko wolno, tylko nie wolno kochać... Ach, moja mamo, jeżeli ja nie mam racyi, więc dlaczegóż Jezus Chrystus nie mówił ludziom: bądźcie rozsądni tylko — kochajcie się?
Pani Misiewiczowa umilkła, przerażona wybuchem, którego nigdy nie oczekiwała. Zdawało się, że niebo spada jej na głowę, kiedy z ust tej gołębicy bryzgnęły zdania, jakich dotychczas nie słyszała, nie czytała, jakiej jej samej nie przeszły przez myśl, nawet kiedy była w tyfusie...
Na drugi dzień był u niej Rzecki; przyszedł z miną zakłopotaną, a gdy mu wszystko opowiedziała, wyszedł złamany.
Bo właśnie dziś w południe zdarzył mu się taki wypadek,
Do sklepu, do Szlangbauma, przyszedł kto?... Maruszewicz i rozmawiał z nim blisko godzinę. Inni subjekci, od czasu gdy dowiedzieli się, że Szlangbaum kupuje sklep, natychmiast wobec niego spokornieli. Ale pan Ignacy zhardział i po odejściu Maruszewicza, zaraz zapytał.
— Cóż pan masz za interesa z tym łotrem, panie Henryku?
Ale i Szlangbaum już zhardział, więc odpowiedział panu Rzeckiemu, wysunąwszy pierwiej dolną wargę.
— Maruszewicz chce dla barona pożyczyć pieniędzy, a dla siebie chciałby jakiejś posady, bo już gadają na mieście, że Wokulski odstępuje mi swoję spółkę. Zato obiecuje mi, że baron będzie odwiedzał mój dom z baronową...
— I pan przyjmiesz taką jędzę? — spytał Rzecki.
— Dlaczegóżby nie?... Baron będzie dla mnie, a baronowa dla mojej żony. W duszy jestem demokratą, ale co pocznę, kiedy wobec głupich ludzi, salon lepiej wygląda z baronami i hrabiami, aniżeli bez nich. Wiele robi się dla stosunków, panie Rzecki.
— Winszuję.
— Ale, ale... — dodał Szlangbaum. — Mówił mi jeszcze Maruszewicz, iż po mieście kursuje, że Stasiek wziął na utrzymanie tę... tę Stawską... Czy to prawda, panie Rzecki?...
Stary subjekt plunął mu pod nogi i wrócił do swego biurka.
Nad wieczorem zaszedł do pani Misiewiczowej, ażeby się z nią naradzić i tu dowiedzał się z ust matki, że pani Stawska dlatego tylko nie jest kochanką Wokulskiego, ponieważ on tego nie żądał...
Opuścił panią Misiewiczową strapiony.
„Niechby sobie była jego kochanką — mówił w duchu. — O jej!... ile to dam bardzo renomowanych są kochankami jeszcze jak lichych facetów... Ale to gorsze, że Wokulski wcale o niej nie myśli. Tu jest awantura?... Ha, trzeba coś poradzić“.
Ale, że sam już nie znajdował rady, więc poszedł do doktora Szumana.
Doktor siedział przy lampie z zieloną umbrelką i pilnie przeglądał stos papierów.
— Cóz — spytał Rzecki — znowu doktor pracuje nad włosami?... Phi! co za mnóstwo cyfr... Jak sklepowe rachunki.
— Bo też to są rachunki z waszego sklepu i waszej spółki — odparł Szuman.
— A pan zkąd je masz?
— Mam tego dosyć. Szlangbaum namawia mnie, ażebym mu powierzył mój kapitał. Ponieważ wolę mieć sześć tysięcy, aniżeli cztery tysiące rocznie, więc jestem gotów wysłuchać jego propozycyi. Ale że nie lubię działać na ślepo, więc zażądałem cyfr... No i jak widzę, zrobimy interes.
Rzecki był zdumiony.
— Nigdy nie myślałem — rzekł — ażebyś pan zajmował się podobnemi kwestyami.
— Bom był głupi — odparł doktor, wzruszając ramionami. — W moich oczach Wokulski zrobił fortunę, Szlangbaum robi ją a ja siedzę na paru groszach, jak kamień na miejscu. Kto nie idzie naprzód, cofa się...
— Ależto nie pańska specyalność zbijanie pieniędzy.
— Dlaczego nie moja? Niekażdy może być poetą, albo bohaterem, ale każdy potrzebuje pieniędzy — mówił Szuman. — Pieniądz jest spiżarnią najszlachetniejszej siły w naturze, bo ludzkiej pracy. On jest sezamem, przed którym otwierają się wszystkie drzwi, jest obrusem, na którym zawsze można znaleźć obiad, jest lampą Aladyna, za której potarciem ma się wszystko czego się pragnie. Czarodziejskie ogrody, bogate pałace, piękne królewny, wierna służba i gotowi do ofiar przyjaciele, wszystko to ma się za pieniądze...
Rzecki przygryzł wargi.
— Niezawsze — rzekł — byłeś pan tego zdania.
— Tempora mutantur et nos mutamur in illis — spokojnie odpowiedział doktor. — Dziesięć lat zmarnowałem na badaniu włosów, wydałem tysiąc rubli na druk broszury o stu stronnicach i... pies nie wspomniał ani o niej, ani o mnie! Spróbuję dziesięć następnych lat poświęcić operacyom pieniężnym i jestem zgóry pewny, że mnie będą kochać i podziwiać; bylem otworzył salon i kupił ekwipaż...
Chwilę milczeli, nie spoglądając na siebie. Szuman był pochmurny, Rzecki prawie zawstydzony.
— Chciałbym — odezwał się nareszcie — pogadać z panem o Stachu...
Doktor niecierpliwie odsunął od siebie papiery.
— Co ja mu pomogę! — mruknął. — To nieuleczony marzyciel, który już nie odzyska rozsądku. Fatalnie posuwa się do ruiny materyalnej i moralnej, tak jak wy wszyscy i cały wasz system.
— Jaki system?
— Wasz, polski system...
— A co doktor postawisz na jego miejsce?
— Nasz, żydowski...
Rzecki aż podskoczył na krześle.
— Jeszcze miesiąc temu nazywałeś pan żydów parchami?...
— Bo oni są parchy. Ale ich system jest wielki: on tryumfuje, kiedy wasz bankrutuje.
— A gdzież on siedzi ten nowy system?
— W umysłach, które wyszły z masy żydowskiej, ale wzbiły się do szczytów cywilizacyi. Weź pan Heinego, Bornego, Lassala, Marxa, Rotszylda, Bleichrӧdera, a poznasz nowe drogi świata. To żydzi je utorowali: ci pogardzani, prześladowani, ale cierpliwi i genialni.
Rzecki przetarł oczy; zdawało mu się, że śni na jawie. Wreszcie rzekł pochwili:
— Wybacz doktor, ale... czy pan nie żartujesz ze mnie?... Pół roku temu, słyszałem od pana coś zupełnie innego...
— Pół roku temu — odparł rozdrażniony Szuman — słyszałeś pan protesty przeciw starym porządkom, a dziś słyszysz nowy program. Człowiek patrzy dokoła siebie, myśli, sądzi i, w rezultacie, odpycha dawne złudzenia, przekonawszy się, że są złudzeniami... Ale pan tego nie pojmujesz, ani Wokulski... Wszyscy bankrutujecie, wszyscy... Całe szczęście, że wasze miejsca zajmują świeże siły.
— Nic pana nie rozumiem.
— Zaraz mnie pan zrozumiesz — prawił doktor, gorączkując się coraz mocniej. — Weź pan rodzinę Łęckich, co oni robili? Trwonili majątki; trwonił dziad, ojciec i syn, któremu w rezultacie zostało 30 tysięcy ocalonych przez Wokulskiego i piękna córka dla dopełnienia niedoborów.
A co tymczasem robili Szlangbaumowie? Pieniądze. Zbierał je dziad i ojciec, tak że dziś syn, do niedawa skromny subjekt, za rok będzie trząsł naszym handlem. A oni to rozumieją, bo stary Szlangbaum jeszcze w styczniu napisał szaradę:
„Pierwsze po niemiecku znaczy wąż, drugie roślina, wszystko do góry się wspina“ I zaraz mi objaśnił, że to znaczy: Szlang-Baum. Kiepska szarada, ale porządna robota — dodał, śmiejąc się doktor.
Rzecki spuścił głowę, Szuman mówił dalej:
— Weź pan księcia, co on robi? Wzdycha nad „tym nieszczęśliwym krajem“ i tyle. A pan baron Krzeszowski? Myśli, ażeby wydobyć pieniądze od żony. A baron Dalski? Usycha ze strachu, ażeby go nie zdradziła żona. Pan Maruszewicz poluje na pożyczki, a gdzie nie może pożyczyć, tam wykpiwa; zaś pan Starski siedzi przy dogorywającej babce, ażeby podsunąć jej do podpisania testament, ułożony według jego myśli.
Inni, więksi i mniejsi panowie, przeczuwając, że cały interes Wokulskiego przejdzie w ręce Szlangbauma, już składają mu wizyty. Nie wiedzą biedaki! że on conajmniej o pięć procent zniży im dochody... Najmądrzejszy zaś z nich, Ochocki, zamiast wyzyskać lampy elektryczne swego systemu, myśli o machinach latających. Ba!... zdaje mi się, że od kilku dni radzi o nich z Wokulskim. Zawsze znajdzie swój swego: marzyciel, marzyciela...
— No, już chyba Stachowi nie będziesz doktor nic zarzucał — przerwał niecierpliwie Rzecki.
— Nic, oprócz tego, że nigdy nie pilnował fachu, a zawsze gonił za mrzonkami. Będąc subjektem, chciał zostać uczonym, a zacząwszy uczyć się, postanowił awansować na bohatera. Majątek zrobił nie dlatego, że był kupcem, ale że oszalał dla panny Łęckiej; a dziś, kiedy jej dosięga, co wreszcie bardzo jest niepewne, już zaczyna naradzać się z Ochockim... Słowo honoru, nie pojmuję: o czem finansista może rozmawiać z takim Ochockim?... Lunatycy!...
Rzecki szczypał się w nogę, ażeby doktorowi nie zrobić awantury.
— Uważa pan — odezwał się pochwili — przyszedłem do pana w sprawie już nietylko Wokulskiego, ale kobiety... Kobiety, panie Szuman, a przeciw tym nic pan chyba nie znajdziesz do powiedzenia.
— Wasze kobiety są akurat tyle warte, co i mężczyźni. Wokulski za dziesięć lat mógłby być milionerem i potęgą w tym kraju, ale ponieważ związał losy swoje z panną Łęcką, więc sprzedał sklep doskonale procentujący, rzuci spółkę wcale niegorszą od sklepu, a potem strwoni majątek. Albo ten Ochocki... Inny na jego miejscu już pracowałby nad oświetleniem elektrycznem, skoro udał mu się wynalazek. Tymczasem on hula po Warszawie z tą ładną panią Wąsowską, dla której więcej znaczy dobry tancerz, aniżeli największy wynalazca.
Żyd zrobiłby inaczej. Gdyby był elektrotechnikiem, znalazłby sobie kobietę, która albo siedziałaby z nim w pracowni, albo handlowała elektrycznością. A gdyby był finansistą, jak Wokulski, nie kochałby się naoślep, tylko szukałby żony bogatej. Wreszcie możeby wziął ubogą i piękną, ale wtedy musiałyby procentować jej wdzięki. Ona prowadziłaby mu salon, zwabiała gości, uśmiechałaby się do możnych, romansowałaby z najmożniejszymi, słowem, na wszelki sposób popierałaby interes firmy, zamiast ją gubić.
— I w tym wypadku byłeś pan przed półrokiem innego zdania — wtrącił Rzecki.
— Nie przed półrokiem, ale przed dziesięcioma laty. Ba! trułem się po śmierci narzeczonej, ale to właśnie jeden więcej argument przeciw waszemu systematowi. Dziś aż cierpnę, kiedy pomyślę, że albo mogłem umrzeć, licho wie poco, albo ożenić się z kobietą, która strwoniłaby mi majątek.
Rzecki podniósł się z krzesła.
— Więc teraz — rzekł — ideałem pańskim jest Szlangbaum.
— Ideałem nie, ale dzielnym człowiekiem.
— Który wydobył rachunki sklepowe...
— Ma do tego prawo. Wszak od lipca zostanie właścicielem.
— A tymczasem demoralizuje kolegów, swoich przyszłych subjektów?...
— On ich rozpędzi!...
— I ten pański ideał, kiedy prosił Stacha o posadę, to już wówczas myślał o zagarnięciu naszego sklepu?
— Nie zagarnia, tylko kupuje! — zawołał doktor. — Może wolałbyś pan, ażeby sklep zmarniał, nie znalazłszy nabywcy?... I kto z was mądrzejszy: pan, który po kilkudziesięciu latach nie masz nic, czy on, który w ciągu roku zdobywa taką fortecę, nikomu notabene nie robiąc krzywdy, a Wokulskiemu płacąc gotówką?...
— Może masz pan racyą, ale mnie jakoś się to nie wydaje — mruknął Rzecki, potrząsając głową.
— Nie wydaje się panu, bo należysz do tych, co sądzą, że ludzie jak kamienie muszą porastać mchem, nie ruszając się z miejsca. Dla pana Szlangbaumy zawsze powinni być subjektami, Wokulscy zawsze pryncypałami, a Łęccy zawsze jaśnie wielmożnymi... Nie, panie! Społeczeństwo jest jak gotująca się woda: co wczoraj było na dole, dziś pędzi w górę...
— A jutro znowu spada na dół — zakończył Rzecki. — Dobranoc doktorze.
Szuman ścisnął go za rękę.
— Gniewasz się pan?
— Nie... Tylko nie wierzę w ubóstwienie pieniędzy.
— To stan przejściowy.
— A któż panu zaręczy, że marzycielstwo Wokulskich albo Ochockich nie jest stanem przejściowym? Machina latająca, śmieszna to rzecz napozór, ale tylko napozór; wiem cos o jej wartości, bo przez całe lata tłómaczył mi to Stach... Lecz gdyby takiemu naprzykład Ochockiemu udało się ją zbudować, pomyśl pan, co byłoby więcej warte dla świata: czy spryt Szlangbaumów, czy marzycielstwo Wokulskich i Ochockich?
— Tere-fere! — przerwał doktor. — Już ja na tych godach nie będę.
— Ale gdybyś pan był, musiałbyś chyba trzeci raz zmienić program.
Doktor zmięszał się...
— No, co tam — rzekł. — Jakiżto interes miałeś pan do mnie?
— Tej biednej Stawskiej... Ona naprawdę zakochała się w Wokulskim.
— Ehe!... takiemi sprawami już mógłbyś pan mnie nie zajmować — ofuknął go doktor. — Kiedy jedni zbogacają się i rosną w siłę, a inni bankrutują, on mi zawraca głowę amorami jakiejś pani Stawskiej. Nietrzeba było bawić się w swata...
Rzecki opuścił doktora, tak zmartwiony, że nawet nie uważał na brutalność jego ostatnich słów...
Dopiero na ulicy spostrzegł się i uczuł żal do Szumana.
— Ot, przyjaźń żydowska! — mruknął.
Wielki post nie był tak nudny, jak obawiano się w modnym świecie.
Najprzód Opatrzność zesłała wezbranie Wisły, co dało powód do publicznego koncertu i kilku prywatnych wieczorów z muzyką i deklamacyą. Następnie, w szeregu prelegentów na osady rolne, wystąpił jeden krakowianin, nadzieja partyi arystokratycznej, na którego odczyt wybrało się najlepsze towarzystwo. Potem Szegedyn uległ powodzi, co znowu wywołało, wprawdzie nieduże składki, ale zato ogromny ruch w salonach. Odbył się nawet, w domu hrabiny, teatr amatorski, na którym odegrano dwie sztuki w języku francuskim i jednę w angielskim.
We wszystkich tych filantropijnych zajęciach panna Izabela przyjmowała czynny udział. Bywała na koncertach, zajmowała się wręczeniem bukietu uczonemu krakowianinowi, występowała w żywym obrazie w roli anioła litości i grała w sztuce Musseta: „Nie igra się z miłością“. Panowie Niwiński, Malborg, Rydzewski i Pieczarkowski prawie zasypali ją bukietami, a pan Szastalski zwierzył się kilku damom, że prawdopodobnie w tym jeszcze roku będzie musiał odebrać sobie życie.
Gdy rozeszła się wieść o zamierzonem samobójstwie, pan Szastalski stał się bohaterem rautów, a panna Izabela zyskała przydomek — okrutnej. Kiedy panowie powymykali się na wista, wówczas damy pewnego wieku miały największą przyjemność w tem, ażeby, zapomocą dowcipnych manewrów zbliżyć pannę Izabelę z Szastalskim. Z nieopisanem współczuciem przypatrywały się przez lornetki cierpieniom młodego człowieka; prawie starczyło im to za koncert. Gniewały się tylko na pannę Izabelę, widząc, że ona rozumie swoje uprzywilejowane stanowisko, a każdym ruchem i spojrzeniem zdaje się mówić: „patrzcie, to mnie on kocha, przezemnie jest nieszczęśliwy!..."
Wokulski znajdował się niekiedy w tych towarzystwach, widział lornetki dam skierowane na Szastalskiego i pannę Izabelę, nawet słyszał uwagi, które brzęczały mu około uszu, jak osy, ale nic nie rozumiał. Nim wreszcie nikt się nie zajmował, odkąd dowiedziano się, że jest poważnym konkurentem.
— Nieszczęśliwa miłość budzi daleko więcej interesu — szepnęła raz panna Rzeżuchowska do pani Wąsowskiej.
— Kto wie, gdzie tu naprawdę jest miłość nieszczęśliwa, a nawet tragiczna! — odpowiedziała pani Wąsowska, patrząc na Wokulskiego.
W kwadrans później panna Rzeżuchowska kazała przedstawić sobie Wokulskiego, a w ciągu następnego kwadransa zawiadomiła go (spuszczając przy tem oczy), że jej zdaniem, najpiękniejszą rolą kobiety jest pielęgnować ranione serca, które cierpią w milczeniu.
Pewnego dnia, przy końcu marca, Wokulski, przyszedłszy do panny Izabeli, zastał ją w doskonałym humorze.
— Wyborna wiadomość! — zawołała, witając się z nim niezwykle gorąco. — Czy wie pan, że przyjechał ten znakomity skrzypek Molinari...
— Molinari?... — powtórzył Wokulski. — Ach, tak, widziałem go w Paryżu.
— Tak pan chłodno o nim mówi? — zdziwiła się panna Izabela. — Czyby jego gra nie podobała się panu?...
— Przyznam się pani, że nawet nie uważałem, jak on gra...
— To niepodobna!... to chyba nie słyszał go pan. Pan Szastalski (no, on zawsze przesadza) powiedział, że tylko słuchając Molinarego, mógłby umrzeć bez żalu. Pani Wywrotnicka jest nim zachwycona, a pani Rzeżuchowska ma zamiar wydać dla niego raut...
— O ile mi się zdaje, jestto dosyć mierny skrzypek...
— Ależ panie!... Pan Rydzewski i pan Pieczarkowski, mieli sposobność widzieć jego album, złożone z samych recenzyj... Pan Pieczarkowski mówi, że Molinaremu ofiarowali to jego wielbiciele. Otóż wszyscy europejscy recenzenci nazywają go genialnym.
Wokulski potrząsnął głową.
— Widziałem go w sali, gdzie najdroższe miejsce kosztowało dwa franki.
— To niepodobna, to chyba nie on... On dostał order od Ojca świętego, od szacha perskiego, ma tytuł... Miernych skrzypków nie spotykają takie odznaczenia.
Wokulski z podziwem przypatrywał się zarumienionej twarzy i błyszczącym oczom panny Izabeli. Byłyto tak silne argumenta, że zwątpił we własną pamięć i odparł:
— Może być...
Ale pannę Izabelę w przykry sposób dotknęła jego obojętność dla sztuki. Sposępniała i przez resztę dnia rozmawiała z Wokulskim dosyć chłodno.
„Głupiec jestem — pomyślał, wychodząc. — Zawsze muszę się wyrwać z czemś, co jej robi przykrość. Jeżeli jest melomanką, może uważać za świętokradztwo moje zdanie o Molinarim...“
I przez cały następny dzień gorzko wyrzucał sobie nieznajomość sztuki, prostactwo, niedelikatność, a nawet brak szacunku dla panny Izabeli.
„Zpewnością — mówił — znakomitszym jest ten skrzypek, który na niej zrobi wrażenie, aniżeli ten, któryby mnie się podobał. Trzeba być arogantem, ażeby wypowiadać sądy tak stanowcze, tembardziej, że musiałem nie poznać się na jego grze...“
Wstyd go ogarnął.
Na trzeci dzień otrzymał od panny Izabeli krótki liścik:
„Panie — pisała. — Musi mi pan ułatwić zaznajomienie się z Molinarim, ale to koniecznie, koniecznie, koniecznie... Obiecałam cioci, że skłonię go, ażeby zagrał u niej na ochronę; pojmuje więc pan, ile mi na tem zależy“.
W pierwszej chwili zdawało się Wokulskiemu, że zbliżenie się do genialnego skrzypka będzie jednem z najtrudniejszych zadań, jakie mu kazano rozwiązać. Szczęściem, przypomniał sobie, że ma znajomego muzyka, który nietylko poznał się z Molinarim, ale już chodził za nim i przesiadywał u niego jak cień...
Kiedy zwierzył się z kłopotu przed muzykiem, ten najprzód szeroko otworzył oczy, potem zmarszczył brwi, w końcu zaś po długim namyśle, odparł:
— O, to sprawa trudna, bardzo trudna, ale dla pana postaramy się. Tylko muszę go przygotować, dobrze usposobić... I wie pan, jak zrobimy?... Niech pan jutro zajdzie do hotelu o pierwszej w południe; ja tam będę na śniadaniu. Wtedy niech pan wywoła mnie nieznacznie przez służącego, a już ja wyrobię panu audyencyą.
Te ostrożności i ton, jakim je wypowiadano, przykro dotknęły Wokulskiego; mimo to w oznaczonym terminie poszedł do hotelu.
— Pan Molinari w domu? — zapytał szwajcara.
Szwajcar, człowiek znajomy, wyprawił pomocnika na górę, sam zaś zaczął bawić Wokulskiego rozmową:
— To wielmożny panie, mamy ruch w hotelu z tym włochem!... Schodzą się państwo jak do cudownego obrazu, ale najwięcej kobiety...
— Oho!...
— Tak, wielmożny panie. Taka najpierwiej przysyła mu list, potem bukiet, a nareszcie sama przychodzi, za woalką, bo myśli, że jej nikt nie pozna... To panie śmiech dla całej służby!... On niekażdą przyjmuje, choć która da jego lokajowi ze trzy ruble. Ale czasem, jak trafi mu się dobry humor, to nieraz dobiera sobie chłopisko jeszcze dwa numery, każdy w innej stronie kurytarza, i w każdym inną rozwesela. Taki bestya zajadły...
Wokulski spojrzał na zegarek. Upłynęło z dziesięć minut na czekaniu, więc pożegnał szwajcara i poszedł na schody, czując, że gniew zaczyna w nim kipieć. „Tęgi blagier! — myślał. — Ale też i miłe te kobietki...“
W drodze spotkał go zadyszany pomocnik szwajcara.
— Pan Molinari — rzekł — kazał prosić ażeby jaśnie pan chwilkę zaczekał...
Wokulski chciał schwycić za kark posłańca, ale pohamował się i... zawrócił na dół...
— Jaśnie pan odchodzi?... Co mam powiedzieć panu Molinaremu?...
— Powiedz mu, ażeby... Rozumiesz?...
— Powiem, jaśnie panie, tylko on nie zrozumie — odpowiedział zadowolony lokaj, a wpadłszy do szwajcara, rzekł:
— Przynajmniej znalazł się choć jeden pan, co się poznał na tym kundlu włochu... O hycel! łeb to zadziera, ale nim ci da człeku dziesiątczynę, to ją pierwiej ze trzy razy obejrzy. Legawa suka go urodziła, pokrakę... Zgnilec... obieżyświat... kopernik!...
Była chwila, że Wokulski uczuł żal do panny Izabeli. Jak można zapalać się do człowieka, z którego nawet hotelowa służba żartuje!... Jak można zapisywać się na długą listę jego wielbicielek... Czy wkońcu godziło się zmuszać go, ażeby szukał znajomości z takim płytkim blagierem!...
Ale wnet ochłonął; przyszła mu bardzo słuszna uwaga, że panna Izabela, nie znając Molinarego, daje się tylko unosić prądowi jego reputacyi.
„Pozna go i ochłonie — pomyślał — tylko już ja nie będę im służył za pośrednika.“
Kiedy Wokulski wrócił do domu, zastał u siebie Węgiełka, który czekał na niego od godziny.
Chłopak wyglądał powarszawsku, ale był trochę mizerny.
— Wychudłeś, zbladłeś — rzekł Wokulski, przypatrzywszy mu się — łajdaczysz się, czy co?...
— Nie, panie, tylko dziesięć dni chorowałem. Coś mi się zrobiło na szyi takie paskudne, że mnie doktór pokrajał. Ale już wczoraj poszedłem do roboty.
— Potrzebujesz pieniędzy?
— Nie, panie. Chciałem tylko opowiedzieć się względem powrotu do Zasławia.
— Już cię korci. A nauczyłeś się czego?
— Ojej! I ze ślusarkąm się trochę... i według stolarki... Koszyków nauczyłem się też wcale pięknych i rysować. A nawet jakby przyszło do malowania, to też...
Mówiąc to, kłaniał się, rumienił i miętosił czapkę w ręku.
— Dobrze — odezwał się pochwili Wokulski. — Na narzędzia dostaniesz 600 rubli. Wystarczy?... A kiedy chcesz wracać?
Chłopak zaczerwienił się jeszcze mocniej i pocałował Wokulskiego w rękę.
— Bo ja jeszcze, z przeproszeniem łaski pańskiej, chciałbym się ożenić... Tylko nie wiem...
— Z kimżeto? — spytał Wokulski.
— Z tą panną Maryanną, co mieszka u furmanów Wysockich. Ja też mieszkam w tym domu, tylko na górze.
„Chce się żenić z moją magdalenką?" — pomyślał Wokulski. — Przeszedł się po pokoju i rzekł:
— A dobrze ty znasz pannę Maryannę?
— Co nie mam znać?... Przecie widujemy się codzień trzy razy, a czasami to i przez całą niedzielę, albo ja siedzę u niej, albo oboje u Wysockich.
— No tak; ale czy wiesz, czem ona była przed rokiem?
— Wiem, panie. Ledwiem tu przyjechał z łaski pańskiej, zaraz Wysocka mówi do mnie: „uważaj młody, bo ona się puszczała“... Takim sposobem od pierwszego dnia wiedziałem, co ona za jedna; okpistwa ze mną nie robiła żadnego.
— I jakże się to stało, że chcesz żenić się z nią?...
— Bóg wie, panie, ani tak, ani owak. Nawet zpoczątku to śmiałem się z niej, i jak kto przechodził za oknem, to mówiłem: „pewno i ten znajomy panny Maryanny, boś panna nie z jednego pieca chleb jadła.“ A ona nic, tylko spuści głowę, kręci maszyną aż warczy, i ognie jej na twarz biją.
Później spostrzegłem się, że mi ktoś łata bieliznę; więc na Boże Narodzenie kupiłem jej za dziesięć złotych parasol, a ona sześć chustek perkalowych z mojem nazwiskiem. A Wysocka mówi: „nie daj się młody, bo to probantka!“... Więcem se do głowy nie dopuszczał, choć gdyby nie była ladaco, jużbym się w zapusty ożenił.
Akurat w Popielec Wysocki rozpowiedział mi jak się z nią zrobił ten interes, niby z panną Maryanną. Zgodziła ją jakaś pani w aksamitach do służby, no i miała służbę, niech ręka boska broni! Coraz chce uciekać, ale ją łapią i mówią: „albo siedź tu, albo oddamy cię do kryminału za złodziejstwo.“ „Cóżem ja ukradła?“ — ona mówi. „Nasze dochody psia wiaro!“ oni krzyczą. I takby siedziała (rozpowiadał Wysocki) do sądnego dnia, gdyby jej pan Wokulski nie zobaczył w kościele. Wtedy ją wykupił i wyratował.
— Mów dalej, mów — odezwał się Wokulski, spostrzegłszy, że Węgiełek waha się...
— Zaraz mnie tknęło, — ciągnął Węgiełek — że to nie żadne łajdactwo, tylko nieszczęście. I pytam się Wysockiego: „ożeniłby się pan z panną Maryanną?“ „I z jedną babą jest utrapienie“ — on mówi. „Ale żeby pan Wysocki był w kawalerskiej kondycyi, to co?“ „Eh — mówi — kiedy już nie mam ciekawości do kobiet.“ Widząc ja, że stary nie chce gadać, takiem go zaklął, że mi wkońcu powiedział: „Nie ożeniłbym się, bo nie miałbym przekonania, że się w niej stary obyczaj nie odezwie. Kobieta jak dobra, to dobra, ale jak się rozwydrzy, niczem dyabeł.“
Tymczasem na początku świętego postu zesłał Pan Bóg miłosierny na mnie takiego bolaka, żem musiał leżeć w domu i jeszcze doktor mnie pokrajał. Aż tu panna Maryanna jak nie zacznie do mnie chodzić, łóżko prześciełać, pokrajanie mi opatrywać... Mówił doktor, żeby nie jej opatrunki, tobym ztydzień dłużej leżał. Mnie nieraz złość brała, osobliwie jak mnie trzęsło; więc jednego dnia mówię: „co sobie panna Maryanna robi subiekcyą?... Panna myśli, że ja się z panną ożenię, a ja chybabym zgłupiał, żeby się z taką wiązać, co się dziesięciu wysługiwała“...
A ona nato nic, tylko spuściła głowę i łzy jej kap... kap...
„Przecie ja rozumiem — mówi — żeby się pan Węgiełek ze mną nie ożenił“...
Aż mnie z przeproszeniem łaski pańskiej, zemdliło z wielkiej litości, kiedym to usłyszał. I zaraz powiedziałem Wysockiej: „wie pani Wysocka co, może ja się z panną Maryanną ożenię“...
A ona nato: „nie bądź głupi, bo“...
Kiedy nie śmiem mówić — dodał nagle Węgiełek — znowu całując Wokulskiego w rękę.
— Mów śmiało.
„Bo — rzekła mi pani Wysocka — jakbyś się ożenił z panną Maryanną, to możebyś obraził pana Wokulskiego, za jego łaskę nad nami wszystkiemi... Kto zaś wie, czy panna Maryanna do niego nie chodzi“...
Wokulski zatrzymał się przed nim...
— Tego się lękasz? — spytał. — Daję ci słowo honoru, że nigdy nie widuję tej panny.
Węgielek odetchnął.
— To i chwała Bogu. Bo jedno, że nie śmiałbym przecie panu włazić w drogę za jego dobroć, a podrugie...
— Cóż podrugie?
— Podrugie, widzi pan: że ona się puszczała, to przez nieszczęście, źli ludzie ją skrzywdzili i temu ona niewinna. Ale żeby ona teraz nademną chorym płakała, a do wielmożnego pana chodziła, to już byłaby taka szelma, jak wściekły pies, coto tylko zabić, ażeby ludzi nie kąsał.
— A zatem?... — spytał Wokulski.
— Ha, cóż? ożenię się po świętach — odparł Węgiełek. — Przecie ona za nieswoje grzechy cierpić nie może. Nie jej to była wola.
— Masz jeszcze jaki interes?
— Już nic.
— Więc bywaj zdrów, a przed ślubem wstąp do mnie. Ona będzie miała 500 rubli posagu, no i co potrzeba na bieliznę i gospodarstwo.
Węgiełek opuścił go bardzo wzruszony.
„Oto logika prostych serc! — pomyślał Wokulski. — Pogarda dla występku, miłosierdzie dla nieszczęścia.“
Naiwny mieszczanin, w jego oczach wyrósł na posłannika odwiecznej sprawiedliwości, który zdeptanej kobiecie przyniósł spokój i przebaczenie.
W końcu marca u państwa Rzeżuchowskich odbył się wielki raut z Molinarim; Wokulski także otrzymał zaproszenie, zaadresowane piękną rączką panny Rzeżuchowskiej.
Przybył tam dosyć późno, właśnie w chwili, kiedy mistrz dał się uprosić do uszczęśliwienia słuchaczy koncertem własnej kompozycyi. Jeden z miejscowych muzyków usiadł towarzyszyć mu na fortepianie, drugi przyniósł mistrzowi skrzypce, trzeci odwracał nuty akompaniatorowi, czwarty stał za mistrzem, w zamiarze podkreślania fizyognomią i gestami piękniejszych albo trudniejszych ustępów.
Ktoś poprosił obecnych o spokojność, damy usiadły w półkole, mężczyźni zgromadzili się za ich krzesłami, koncert zaczął się...
Teraz Wokulski spojrzał na skrzypka i przedewszystkiem spostrzegł pewne podobieństwo między nim i Starskim. Molinari miał takież same niewielkie faworyciki, jeszcze mniejsze wąsiki, ten sam wyraz znużenia, jaki cechuje ludzi posiadających szczęście u płci pięknej. Grał dobrze i wyglądał przyzwoicie, lecz było widać po nim, że już pogodził się z rolą półbożka łaskawego dla swoich wiernych.
Od czasu do czasu skrzypce odezwały się głośniej, stojący za mistrzem muzyk robił minę zachwyconą, a po sali przebiegał cichy i krótki szmer... Pomiędzy uroczyście nastrojonymi mężczyznami i zasłuchanemi, zamyślonemi, rozmarzonemi lub drzemiącemi damami. Wokulski dostrzegał kobiece fizyognomie napiętnowane niezwykłym wyrazem. Były tam namiętnie odrzucone głowy, zarumienione policzki, pałające oczy, rozchylone i drgające usta, jakby pod wpływem narkotyku.
„Straszna rzecz! — pomyślał Wokulski. — Cóżto za chore indywidua wprzęgąją się do tryumfalnego wozu tego pana“...
Wtem spojrzał nabok i zrobiło mu się zimno... Zobaczył pannę Łęcką bardziej odurzoną i roznamiętnioną od innych. Nie wierzył własnym oczom.
Mistrz grał z kwadrans, ale Wokulski nie słyszał już ani jednej nuty. Rozbudził go dopiero przeciągły grzmot oklasków. Potem znowu zapomniał gdzie jest, ale zato doskonale widział, jak Molinari szepnął coś do ucha panu Rzeżuchowskiemu, jak pan Rzeżuchowski wziął go pod rękę i przedstawił pannie Izabeli.
Przywitała go rumieńcem i wejrzeniem nieopisanego zachwytu. A ponieważ proszono na kolacyą, mistrz podał jej rękę i zaprowadził do sali jadalnej. Przeszli tuż obok niego, Molinari potrącił go łokciem, ale tak byli zajęci sobą, że panna Izabela nawet nie spostrzegła Wokulskiego. Potem usiedli we czworo przy jednym stoliku: pan Szastalski z panną Rzeżuchowską, Molinari z panną Izabelą, i było znać, że jest im bardzo dobrze razem.
Wokulskiemu znowu zdawało się, że z oczu spada mu zasłona, poza którą widać zupełnie inny świat i inną pannę Izabelę... Ale w tej samej chwili uczuł taki zamęt w głowie, ból w piersiach, szał w nerwach, że uciekł do przedpokoju i ztamtąd na ulicę, obawiając się, że traci rozum.
„Boże miłosierny! — szepnął — zdejmijże ze mnie to przekleństwo“...
O kilka kroków od Molinarego, przy mikroskopijnym stoliczku, siedziała pani Wąsowska z Ochockim.
— Moja kuzynka zaczyna mi się coraz mniej podobać — rzekł Ochocki, patrząc na pannę Izabelę. — Widzi ją pani?...
— Od godziny — odparła pani Wąsowska. — Ale zdaje mi się, że i Wokulski coś spostrzegł, bo był bardzo zmieniony. Żal mi go...
— O, niech pani będzie spokojna o Wokulskiego. Prawda, że dziś jest rozbity, ale jeżeli się raz ocknie... Takich nie zabijają wachlarzem.
— Więc może być dramat...
— Żadnego — rzekł Ochocki. — Ludzie o skoncentrowanych uczuciach wówczas tylko są niebezpieczni, jeżeli nie mają rezerw...
— Mówisz pan o tej pani... jakże ona... Sta... Star?...
— Boże uchowaj, tam nic niema i nigdy nie było. Zresztą dla zakochanego mężczyzny, nie stanowi rezerwy inna kobieta.
— Więc cóż?
— Wokulski ma silny umysł i wie o cudownym wynalazku, którego wykończenie naprawdę przewróciłoby świat...
— I pan wiesz o nim?
— Treść znam, dowód widziałem; nie znam tylko bliższych szczegółów. Przysięgam — mówił, zapalając się Ochocki — że dla takiej sprawy możnaby poświęcić nawet dziesięć kochanek!
— Więc i mnie poświęciłbyś niewdzięczniku?
— Alboż pani jest moją kochanką?... Nie jestem przecie lunatykiem.
— Ale kochasz się we mnie...
— Może jeszcze tak, jak Wokulski w Izabeli?... Ani myślę!... Choć każdej chwili jestem gotów...
— W każdej chwili jesteś pan źle wychowany. Ale... tem lepiej, że się we mnie nie kochasz.
— I nawet wiem dlaczego lepiej. Pani wzdycha do Wokulskiego...
Panią Wąsowską oblał mocny rumieniec; zmieszała się tak, że wachlarz upadł jej na posadzkę, Ochocki podniósł go...
— Nie chcę grać z panem komedyi, mój potworze — odparła pochwili. — Obchodzi mnie tak, że... robię wszystko, co jest w mojej mocy, ażeby dostał Belę, ponieważ... ją kocha ten szaleniec...
— Przysięgam, że z pomiędzy znajomych mi dam, jesteś pani jedyną kobietą, która naprawdę coś warta... Ale dosyć o tem... Od czasu kiedym poznał, że Wokulski kocha Belę, (a jak on ją kocha!...) moja kuzynka robi na mnie dziwne wrażenie. Dawniej uważałem ją za wyjątkową, dziś wydaje mi się pospolitą, dawniej wzniosła, dziś jest płaska... Ale to tylko chwilami i jeszcze ostrzegam, że mogę się mylić.
Pani Wąsowska uśmiechnęła się...
— Podobno — rzekła — ile razy mężczyzna patrzy na kobietę, szatan zakłada mu różowe okulary.
— Czasami zdejmuje.
— Ale nie bez cierpień — odpowiedziała pani Wąsowska. — Wiesz pan co — dodała — ponieważ jesteśmy prawie kuzynami, mówmy sobie ty...
— Bardzo dziękuję.
— Dlaczego?
— Nie mam zamiaru być wielbicielem pani.
— Ja proponuję panu przyjaźń.
— Właśnie. Jestto mostek, po którym...
W tej chwili panna Izabela wstała nagle od swego stolika i podeszła do nich; była wzburzona.
— Porzucasz mistrza? — spytała ją pani Wąsowska.
— Ależ to jest impertynent! — rzekła panna Izabela tonem, w którym czuć było gniew...
— Bardzom kontent, kuzynko, że tak prędko poznałaś się na tym poliszynelu — odezwał się Ochocki. — Może pani siądzie?...
Ale panna Izabela rzuciła na niego piorunujące spojrzenie, zaczęła rozmawiać z Malborgiem, który właśnie zbliżył się do niej i odeszła do sali.
Na progu, z poza wachlarza, spojrzała w stronę Molinarego, który bardzo wesoło rozmawiał z panną Rzeżuchowską.
— Zdaje mi się, panie Ochocki — rzekła pani Wąsowska — że prędzej zostaniesz naszym Kopernikiem, aniżeli nauczysz się ostrożności. Jak mogłeś wobec Izabeli nazwać tego pana poliszynelem?...
— Ona przecież nazwala go impertynentem...
— Niemniej interesuje się nim...
— No, proszę ze mnie nie żartować. Jeżeli nie interesuje się człowiekiem, który ją ubóstwia...
— To właśnie będzie interesować się takim, który ją lekceważy.
— Pociąg do ostrych sosów jest oznaką nie tęgiego zdrowia — zauważył Ochocki.
— Która tu jest zdrowa! — rzekła pani Wąsowska, pogardliwie obwodząc wzrokiem towarzystwo. — Podaj mi pan rękę i idźmy do salonu.
Na przejściu spotkali księcia, który z wielkiem zadowoleniem przywitał panią Wąsowską.
— Cóż, mości książe, Molinari?... — zapytała.
— Ma bardzo ładny ton... Bardzo...
— I będziemy przyjmować go u siebie?
— O tak... w przedpokoju...
W parę minut dowcip księcia obleciał wszystkie sale... pani Rzeżuchowska z powodu nagłej migreny, musiała opuścić gości.
Gdy pani Wąsowska, rozmawiając po drodze ze znajomymi, weszła z Ochockim do salonu, zobaczyła już pannę Izabelę, siedzącą w towarzystwie Molinarego.
— Kto z nas miał racyą? — rzekła, trącając Ochockiego wachlarzem. — Biedny Wokulski!...
— Zapewniam panią, że jest mniej biednym, aniżeli panna Izabela.
— Dlaczego?
— Bo jeżeli kobiety kochają tylko tych, którzy je lekceważą, to moja kuzynka bardzo prędko będzie musiała oszaleć za Wokulskim.
— Powiesz mu pan?... — oburzyła się pani Wąsowska.
— Nigdy! Jestem przecie jego przyjacielem, a już to samo wkłada na mnie obowiązek nie ostrzegania o niebezpieczeństwach. Ale jestem także mężczyzną i dalibóg, czuję, że gdy między mężczyzną i kobietą zacznie się tego rodzaju walka...
— To przegra mężczyzna.
— Nie, pani. Przegra kobieta i to na łeb na szyję. Przecież dlatego kobiety wszędzie są niewolnicami, że lgną do tych, którzy je lekceważą.
— Nie bluźnij pan!
Ponieważ Molinari zaczął rozmawiać z panią Wywrotnicką, pani Wąsowska zbliżyła się do panny Izabeli, wzięła ją pod rękę i zaczęły spacerować po salonie.
— Pogodziłaś się jednak z tym impertynentem? — zapytała pani Wąsowska.
— Przeprosił mnie — odparła panna Izabela.
— Tak prędko? A czy choć obiecał poprawę.
— Moją będzie rzeczą, ażeby nie potrzebował się poprawiać.
— Był tu Wokulski — mówiła pani Wąsowska — i dosyć nagle wyszedł.
— Dawno?
— Kiedyście siedli do kolacyi; stał nawet w tych drzwiach.
Panna Izabela zmarszczyła brwi...
— Moja Kaziu — rzekła — wiem o co ci chodzi. Otóż oświadczam ci, raz na zawsze, że ani myślę wyrzekać się dla Wokulskiego moich sympatyj i upodobań. Małżeństwo nie jest więzieniem, a ja mniej niż kto inny nadaję się na więźnia.
— Masz słuszność. Czy jednakże dla kaprysu godzi się drażnić takie uczucia?
Panna Izabela zmięszała się...
— Więc cóż mam robić?
— To już od ciebie zależy. Jeszcze nie jesteś z nim związana...
— Ach, tak!... już pojmuję... — uśmiechnęła się panna Izabela.
Stojący pod oknem pan Malborg z panem Niwińskim, przypatrywali się obu damom przez binokle.
— Piękne kobiety! — westchnął pan Malborg.
— A każda w innym guście — dodał pan Niwiński...
— Którą byś wolał?
— Obie.
— A ja Izabelkę, a potem... Wąsowską.
— Jak one tulą się do siebie... Jak się uśmiechają!... To wszystko, ażeby nas podrażnić. Sprytne są te kobietki.
— A w gruncie mogą się nienawidzieć.
— No, przynajmniej nie w tej chwili — zakończył pan Niwiński.
Do spacerujących pań zbliżył się Ochocki.
— Czy i kuzynek należy do spisku przeciw mnie? — zapytała go panna Izabela.
— Do spisku nigdy; mogę z panią być tylko w otwartej wojnie.
— Z panią? w otwartej wojnie?... Cóż to znaczy. Wojny prowadzą się w celu zawarcia korzystnego pokoju.
— To nie mój system.
— Czy tak?... — rzekła panna Izabela z uśmiechem. — Więc załóżmy się, że kuzynek złożysz broń; bo wojnę uważam już za rozpoczętą.
— Przegrasz ją kuzynko, nawet w tych punktach, w których liczysz na najzupełniejsze zwycięstwo — odpowiedział uroczyście Ochocki.
Panna Izabela sposępniała.
— Belu — szepnęła do niej, przechodząca w tej chwili hrabina — wyjeżdżamy.
— Cóż, Molinari obiecał?... — zapytała tym samym tonem panna Izabela.
— Wcale go nie prosiłam — odpowiedziała dumnie hrabina.
— Dlaczego, ciociu?...
— Zrobił niekorzystne wrażenie.
Gdyby doniesiono pannie Izabeli, że umarł Wokulski z powodu Molinarego, wielki skrzypek nie straciłby nic w jej oczach. Ale wiadomość, że zrobił złe wrażenie, dotknęła ją w niemiły sposób.
Pożegnała artystę chłodno, prawie wyniośle.
Pomimo znajomości trwającej ledwie kilka godzin, Molinari żywo zainteresował pannę Izabelę.
Kiedy późno wróciwszy do domu, spojrzała na swego Apolina, zdawało jej się, że marmurowy bożek, ma coś z postawy i rysów skrzypka. Zarumieniła się, przypomniawszy sobie, że posąg bardzo często zmieniał fizyognomią i nawet przez krótką chwilę był podobny do Wokulskiego. Uspokoiła się jednak uwagą, że dzisiejsza zmiana jest ostatnią, że dotychczasowe jej upodobania polegały na omyłkach i że Apolo, jeżeli mógł kogoś symbolizować, to tylko Molinarego.
Nie mogła zasnąć, w sercu jej walczyły najsprzeczniejsze uczucia, gniew, obawa, ciekawość i jakaś tkliwość. Czasem nawet budziło się zdumienie, kiedy przypominała sobie zuchwałe czyny skrzypka. Przy pierwszych słowach powiedział, że jest najpiękniejszą kobietą, jaką zna; idąc na kolacyą, namiętnie przytulał jej ramię i oświadczył, że ją kocha. A przy kolacyi, bez względu na obecność Szastalskiego i panny Rzeżuchowskiej, tak natarczywie szukał pod stołem jej ręki, że... cóż miała zrobić?...
Podobnie gwałtownych uczuć nie spotkała jeszcze nigdy. On naprawdę musiał ją pokochać, od pierwszego wejrzenia, szalenie, na śmierć... Czy jej wreszcie nie szepnął, (co nawet zmusiło ją do opuszczenia stolika), że bez namysłu oddałby życie za kilka dni spędzonych z nią razem...
„I naco on się narażał, mówiąc coś podobnego?“ — pomyślała panna Izabela. Nie przyszło jej do głowy, że conajwyżej narażał się na opuszczenie towarzystwa przed końcem kolacyi.
„Co za uczucie!... co za namiętność!...“ — powtarzała w duchu.
Przez dwa dni panna Izabela nie wychodziła z domu i nikogo nie przyjmowała. W trzecim dniu zdawało jej się, że Apolo, jakkolwiek wciąż podobny do Molinarego, chwilami przypomina Starskiego. Tegoż dnia popołudniu przyjęła panów Rydzewskiego i Pieczarkowskiego, którzy oświadczyli jej, że Molinari opuszcza już Warszawę, że zraził do siebie całe towarzystwo, że jego album z recenzyami jest blagą, ponieważ nie umieszczono w niem krytyk nieprzychylnych. Dodali wkońcu, że tak mierny skrzypek i pospolity człowiek, tylko w Warszawie mógł doznać podobnych owacyj.
Panna Izabela była oburzona i przypomniała panu Pieczarkowskiemu, że nie kto inny, tylko on chwalił artystę. Pan Pieczarkowski zdziwił się i powołał się na świadectwo obecnego pana Rydzewskiego i nieobecnego Szastalskiego, że Molinari od pierwszej chwili nie budził w nim zaufania.
Przez następne dwa dni panna Izabela uważała wielkiego artystę jako ofiarę zawiści. Powtarzała sobie, że tylko on jeden zasługuje na jej współczucie i że nigdy o nim nie zapomni.
W tym czasie pan Szastalski przysłał jej bukiet fijołków, a panna Izabela nie bez wyrzutów spostrzegła, że Apolo zaczyna być podobnym do Szastalskiego i że Molinari szybko zaciera się w jej pamięci.
Prawie w tydzień po koncercie, kiedy bez światła siedziała w swoim pokoju, przed oczyma jej stanęła dawno zapomniana wizya... Zdawało jej się, że w towarzystwie ojca zjeżdża powozem z jakiejś góry, w dolinę napełnioną chmurami dymów i pary. Zpomiędzy chmur wysunęła się olbrzymia ręka trzymająca kartę, na którą pan Tomasz patrzył z niespokojną ciekawością. „Z kim ojciec gra?“ — pomyślała. — W tej chwili wionął wiatr i z tumanów ukazała się twarz Wokulskiego, także w olbrzymich rozmiarach.
— Rok temu miałam toż samo widzenie — rzekła do siebie panna Izabela. — Coto znaczy?...
I dopiero teraz przypomniała sobie, że Wokulski nie był u nich od tygodnia.
Po raucie u państwa Rzeżuchowskich, Wokulski wrócił do siebie w niezwykłym nastroju ducha. Atak szalu minął go i ustąpił miejsca apatycznemu spokojowi. Wokulski nie spał całą noc, ale stan ten nie wydawał mu się przykrym. Leżał spokojnie, nie myślał o niczem i tylko ciekawie przysłuchiwał się bijącym godzinom. Pierwsza... druga... trzecia...
Na drugi dzień wstał późno i do południa pijąc herbatę, znowu przysłuchiwał się biciu zegara. Jedynasta... dwunasta... pierwsza... Jakie to nudne!...
Chciał coś czytać, ale nie chciało mu się pójść do biblioteki po książkę; więc położył się na szeslągu i zaczął myśleć o teoryi Darwina.
„Coto jest dobór naturalny? Jestto skutek walki o byt, w której giną istoty nie posiadające pewnych uzdolnień, a zwyciężają więcej uzdolnione. Jaka jest najważniejsza zdolność: czy pociąg płciowy? Nie, wstręt do śmierci. Istoty, które nie miałyby wstrętu do śmierci, musiałyby wyginąć najpierwiej. Gdyby człowieka nie hamował wstręt do śmierci, ten najmędrszy zwierz nie dźwigałby kajdan życia. W poezyi staro-indyjskiej są ślady, że istniała kiedyś ludzka rasa mająca mniejszy wstręt do śmierci, aniżeli my... No i rasa ta wyginęła, a jej potomkowie są albo niewolnikami, albo ascetami“.
„A coto jest wstręt do śmierci? Naturalnie instynkt polegający na złudzeniu. Są osoby mające wstręt do myszy, która jest zupełnie niewinnem stworzeniem, albo nawet do poziomek, które są wcale smaczne. (Kiedy to ja jadłem poziomki?... Aha, w końcu września roku zeszłego, w Zasławku... Zabawna miejscowość ten Zasławek; ciekawym czy jeszcze żyje prezesowa i czy ma wstręt do śmierci?...“).
„Bo cóżto jest obawa śmierci?... Złudzenie! Umrzeć, jestto niebyć nigdzie, nic nie czuć i o niczem nie myśleć. W iluż ja miejscach dziś nie jestem: nie jestem w Ameryce, w Paryżu, na księżycu, nie jestem nawet w moim sklepie i nic mnie to nie trwoży. A o ilu ja rzeczach nie myślałem przed chwilą i o ilu nie myślę? Myślę tylko o jakiejś jednej rzeczy, a nie myślę o miliardzie innych rzeczy, nie wiem nawet o nich i nic mnie to nie obchodzi“.
„Cóż więc może być przykrego w tem, że nie będąc w milionie miejsc, tylko w jakiemś jednem i nie myśląc o miliardzie rzeczy, tylko o jakiejś jednej, przestanę być i w tem jednem miejscu i myśleć o tej jednej rzeczy?... Istotnie, że obawa śmierci jest najkomiczniejszem złudzeniem, jakiemu od tylu wieków ulega ludzkość. Dzicy boją się piorunu, huku broni palnej, nawet zwierciadła; a my nibyto ucywilizowani, lękamy się śmierci!...“
Wstał, wyjrzał przez okno i z uśmiechem przypatrywał się ludziom, którzy gdzieś biegli, kłaniali się sobie, asystowali damom. Przypatrywał się ich gwałtownym ruchom, wielkiemu zainteresowaniu, bezświadomej szarmanteryi mężczyzn, automatycznej kokieteryi kobiet, obojętnym minom dorożkarzy, męce ich koni i nie mógł oprzeć się uwadze, że całe to życie pełne niepokoju i udręczeń, jest kapitalnem głupstwem.
Tak przesiedział cały dzień. Następnego przyszedł Rzecki i przypomniał mu, że dziś jest dzień pierwszy kwietnia i że panu Łęckiemu trzeba zapłacić 2.500 rubli procentów.
— A prawda — odparł Wokulski. — Odwieź mu tam...
— Myślałem, że sam odwieziesz.
— Nie chce mi się...
Rzecki kręcił się po pokoju, chrząkał, nareszcie rzekł:
— Pani Stawska jest jakaś markotna. Możebyś ją odwiedził?
— A prawda, że już dawno u niej nie byłem. Pójdę wieczorem.
Odebrawszy taką odpowiedź, Rzecki już nie zatrzymywał się... Bardzo czule pożegnał Wokulskiego, wpadł do sklepu po pieniądze, potem siadł w dorożkę i kazał jechać do pani Misiewiczowej.
— Przybiegłem tylko na chwilę, bo mam załatwić pilny interes — zawołał uradowany. — Wie pani, Stach będzie tu dzisiaj... Zdaje mi się, (ale mówię to pani w największej tajemnicy), że Wokulski już stanowczo zerwał z Łęckimi...
— Czyby tak?... rzekła pani Misiewiczowa, składając ręce.
— Jestem prawie pewny, ale... żegnam panią ... Stach będzie dziś wieczorem...
Istotnie Wokulski był wieczorem i, co ważniejsza, zaczął bywać każdego wieczoru. Przychodził dosyć późno, kiedy Helunia już spała, a pani Misiewiczowa odchodziła do swego pokoju i z panią Stawską przepędzał po parę godzin. Zwykle milczał i słuchał jej opowiadań o sklepie Milerowej, albo o brukowych wypadkach. Sam odzywał się rzadko, a wtedy wypowiadał aforyzmy, nawet nie mające związku z tem, co do niego mówiono.
Raz rzekł bez powodu.
— Człowiek jest jak ćma: naoślep rwie się do ognia, choć go boli i choć się w nim spali. Robi to jednak dopóty — dodał po namyśle — dopóki nie oprzytomnieje. I tem różni się od ćmy...
„Mówi o pannie Łęckiej!...“ — pomyślała pani Stawska i serce jej śpieszniej uderzyło.
Innym razem opowiedział jej dziwaczną historyą:
— Słyszałem o dwu przyjaciołach, z których jeden mieszkał w Odesie, a drugi w Tobolsku; nie widzieli się kilka lat i bardzo tęsknili za sobą. Nareszcie przyjaciel tobolski, nie mogąc wytrzymać dłużej, postanowił zrobić odeskiemu niespodziankę i, nie uprzedzając go, pojechał do Odesy. Nie zastał go jednak w domu, ponieważ jego przyjaciel odeski, również stęskniony, pojechał do Tobolska... Interesa nie pozwoliły im zetknąć się w czasie powrotu. Zobaczyli się więc dopiero po kilku latach i wie pani co się pokazało?...
Pani Stawska podniosła na niego oczy...
— Oto, obaj szukając się, tego samego dnia zjechali się w Moskwie, stanęli w tym samym hotelu i w sąsiednich numerach. Los czasami mocno żartuje z ludzi!...
— W życiu chyba nieczęsto się tak trafia — szepnęła pani Stawska.
— Kto wie?... Kto wie?... — odparł Wokulski.
Pocałował ją w rękę i wyszedł zamyślony.
„Z nami tak nie będzie!...“ pomyślała, głęboko wzruszona...
Podczas wieczorów przepędzanych w domu pani Stawskiej, Wokulski stosunkowo był najbardziej ożywiony, trochę jadł i rozmawiał.
Lecz przez resztę dnia zapadał w apatyą. Prawie nie jadł, tylko wypijał mnóstwo herbaty, nie zajmował się interesami, nie był na kwartalnem posiedzeniu spółki, nic nie czytał, a nawet nie myślał. Zdawało mu się, że potęga, której nie umiałby nazwać, wyrzuciła go poza obręb wszelkich spraw, nadziei, pragnień i że jego życie podobne dziś do martwego ciężaru, toczy się wśród pustki.
„Przecież w łeb sobie nie wypalę — myślał. — Gdybym choć zbankrutował, ale tak!... Pogardzałbym sam sobą, gdyby z tego świata miała mnie wymieść spódnica... Trzeba było zostać w Paryżu... Kto wie, czy już dziś nie posiadałbym broni, która prędzej czy później wytępi potwory z ludzką twarzą“.
Rzecki, odgadując, co się z nim dzieje, zachodził w różnych porach dnia i próbował wciągnąć go w rozmowę. Ale ani stan pogody, ani handel, ani polityka nie obchodziły Wokulskiego. Raz się tylko ożywił, gdy pan Ignacy zrobił wzmiankę, że Milerowa prześladuje panią Stawską.
— O cóż jej chodzi?
— Może zazdrości, że bywasz u pani Stawskiej, że jej płacisz dobrą pensyą.
— Uspokoi się Milerowa — rzekł Wokulski — jak oddam sklep Stawskiej, a ją zrobię kasyerką.
— Bój się Boga, dajże spokój!... — zawołał przestraszony Rzecki. — Zgubiłbyś tem panią Stawską.
Wokulski zaczął chodzić.
— Masz racyą. Ale swoją drogą, jeżeli baby kłócą się, trzeba je rozdzielić... Namów Stawską, ażeby sama na siebie założyła sklep, a my jej dostarczymy funduszów. Odrazu o tem myślałem, a teraz widzę, że niewarto dłużej odkładać.
Pan Ignacy naturalnie w tej chwili pobiegł do swoich pań i zawiadomił je o wielkiej nowinie.
— Nie wiem, czy nam wypada przyjmować taką ofiarę? — odezwała się zakłopotana pani Misiewiczowa.
— Cóżto za ofiara? — zawołał Rzecki. — Spłacicie nas panie w ciągu paru lat i basta. Jakże pani sądzi?... — zapytał pani Stawskiej.
— Zrobię tak, jak zechce pan Wokulski. Każe mi otworzyć sklep, otworzę; każe zostać u Milerowej, zostanę.
— Ależ Helenko!... — zreflektowała ją matka. — Pomyśl, naco się narażasz, mówiąc w podobny sposób?... Całe szczęście, że nas nie słyszy nikt obcy.
Pani Stawska umilkła, ku wielkiemu zmartwieniu pani Misiewiczowej, którą przerażała stanowczość córki, dotychczas tak łagodnej i uległej.
Pewnego dnia Wokulski, przechodząc ulicą, spotkał karetę pani Wąsowskiej; ukłonił się i szedł dalej bez celu; wtem dopędził go służący.
— Jaśnie pani prosi...
— Co się z panem dzieje?... — zawołała piękna wdówka, gdy Wokulski zbliżył się do powozu. — Siądźno pan, przejedziemy się po alejach.
Wsiadł, pojechali.
— Co to znaczy? — ciągnęła pani Wąsowska. — Wyglądasz pan okropnie, już blisko dziesięć dni nie byłeś u Beli... No, mówże pan coś!...
— Nie mam nic do powiedzenia. Nie jestem chory i nie sądzę, ażeby pannie Izabeli były potrzebne moje wizyty.
— A jeżeli są potrzebne?
— Nigdy nie miałem tych złudzeń; dziś mniej niż kiedykolwiek.
— No, no... mój panie... mówmy jasno. Jesteś pan zazdrośnik, a to poniża mężczyznę w oczach kobiet. Zirytowałeś się pan Molinarim...
— Myli się pani. Tak dalece nie jestem zazdrosny, że wcale nie przeszkadzam pannie Izabeli wybierać pomiędzy mną i panem Molinarim. Wiem przecie, że w tym wypadku obaj mamy równe prawa.
— O, panie, to już zbyt ostre! — zgromiła go pani Wąsowska. — Cóżto, więc biedna kobieta, jeżeli raczy ją uwielbiać jeden z was, nie może rozmawiać z innymi?... Nie spodziewałam się, ażeby taki człowiek jak pan, w taki haremowy sposób traktował kobietę. Zresztą, o co panu chodzi?... Gdyby nawet Bela kokietowała Molinarego, to i cóż?... Trwało to jeden wieczór i skończyło się tak wzgardliwem pożegnaniem go ze strony Beli, że aż przykro było patrzeć.
Zgnębienie opuściło Wokulskiego.
— Pani łaskawa, nie udawajmy, że się nie rozumiemy. Pani wie, że dla mężczyzny kochającego kobieta jest świętością, jak ołtarz. Słusznie, czy niesłusznie, ale tymczasem tak jest... Otóż, jeżeli pierwszy lepszy awanturnik zbliża się do tej świętości jak do krzesła i postępuje z nią jak z krzesłem, a ołtarz prawie zachwyca się podobnem traktowaniem, wówczas... pojmuje pani?.. Zaczynamy przypuszczać, że ów ołtarz jest naprawdę tylko krzesłem. Jasno się wytłómaczyłem?
Pani Wąsowska rzuciła się na poduszkach powozu.
— O, panie, aż nadto jasno!... Cobyś pan jednak powiedział, gdyby kokieterya Beli była tylko niewinnym odwetem; a raczej: ostrzeżeniem?...
— Do kogo wystosowanem?
— Do pana; wszakże pan ciągle zajmujesz się panią Stawską?...
— Ja?... Kto to powiedział?...
— Przypuśćmy, że naoczni świadkowie: pani Krzeszowska, pan Maruszewicz...
Wokulski pochwycił się za głowę.
— I pani wierzy temu?...
— Nie, ponieważ zapewnił mnie Ochocki, że tam nic niema; czy jednak Belę uspokoił kto w podobny sposób i czy mogłaby na tem poprzestać, to już inna sprawa.
Wokulski ujął ją za rękę.
— Pani droga — szepnął — cofam wszystko, com powiedział z powodu tego Molinarego... Przysięgam pani, że czczę pannę Izabelę i że największem dla mnie nieszczęściem jest moje nierozważne słowo... Teraz dopiero widzę, czego się dopuściłem, mówiąc to...
Był tak wzruszony, że pani Wąsowskiej żal go się zrobiło.
— No, no — rzekła — niech pan się uspokoi i nie przesadza... Pod słowem honoru (choć kobiety podobno nie mają honoru), zapewniam pana, że to, o czem mówiliśmy, zostanie między nami. Zresztą jestem pewna, że nawet Bela przebaczyłaby panu jego wybuch. Byłato niegodziwość, ale... zakochanym wybacza się nietakie niegodziwości!...
Wokulski ucałował jej obie ręce, które mu wydarła.
— Proszę się do mnie nie umizgać, bo dla zakochanej kobiety mężczyzna jest ołtarzem... A teraz wysiadaj pan, idź o tam, do Beli i...
— I co pani?
— I przyznaj, że umiem dotrzymywać obietnic.
Głos jej drgnął, ale Wokulski nie spostrzegł tego. Wyskoczył z karety i pobiegł do kamienicy zajmowanej przez pana Łęckiego, gdzie właśnie stanęli.
Gdy Mikołaj otworzył mu drzwi, kazał zameldować się pannie Łęckiej... Była sama i przyjęła go natychmiast, zarumieniona i zmieszana.
— Tak dawno nie był pan u nas — rzekła. — Czy pan był chory?...
— Gorzej pani — odpowiedział, nie siadając. — Ciężko obraziłem panią, bez powodu...
— Pan, mnie?...
— Tak, pani, obraziłem panią podejrzeniami. Byłem — mówił stłumionym głosem — byłem na koncercie u państwa Rzeżuchowskich... Wyszedłem, nawet nie pożegnawszy się z panią... Już nie chcę mówić dalej... Czuję tylko, że ma pani prawo nie przyjmować mnie, jako człowieka, który nie ocenił pani... śmiał posądzać...
Panna Izabela głęboko spojrzała mu w oczy wyciągając rękę, rzekła:
— Przebaczam... Niech pan siada.
— Niech pani nie śpieszy się z przebaczeniem, bo ono może podnieść moje nadzieje...
Zamyśliła się...
— Mój Boże i cóż na to poradzę?... Niechże już pan ma nadzieję, jeżeli tak o nią chodzi...
— I to pani mówi, panno Izabelo...
— Tak widać było przeznaczone — odpowiedziała z uśmiechem.
Namiętnie ucałował jej rękę, której mu nie broniła, potem odszedł do okna i coś zdjął z szyi.
— Niech pani przyjmie to odemnie — rzekł i podał jej złoty medalion z łańcuszkiem.
Panna Izabela ciekawie zaczęła się przyglądać.
— Dziwny prezent, nieprawdaż? — mówił Wokulski otwierając medalion. — Widzi pani tę blaszkę, lekką jak pajęczyna?... A jednak jestto klejnot, jakiego nie posiada żaden skarbiec, nasienie wielkiego wynalazku, który może ludzkość przemienić. Kto wie, czy z tej blaszki nie urodzą się okręty nadpowietrzne. Ale mniejsza o nie... Oddając go pani, składam moję przyszłość...
— Więc to jest talizman?
— Prawie. Jestto rzecz, która mogła mnie wyciągnąć z kraju, a cały mój majątek i resztę życia utopić w nowej pracy. Może byłaby ona stratą czasu, maniactwem, ale w każdym razie myśl o niej była jedyną rywalką pani. Jedyną... — powtórzył z naciskiem.
— Myślał pan opuścić nas?...
— Nawet niedawniej jak dziś rano. Dlatego oddaję pani ten amulet. Odtąd, oprócz pani, już nie mam innego szczęścia na świecie; została mi pani albo śmierć.
— Jeżeli tak, więc biorę pana do niewoli — rzekła panna Izabela i zawiesiła medalion na szyi. A kiedy przyszło wsunąć go za stanik, spuściła oczy i zarumieniła się.
„Otom podły — pomyślał Wokulski. — I ja taką kobietę podejrzewałem... Ach, nędznik...“
Kiedy wrócił do siebie i wpadł do sklepu, był tak rozpromieniony, że pan Ignacy nieledwie przeraził się...
— Co tobie? — zapytał.
— Powinszuj mi; jestem narzeczonym panny Łęckiej.
Ale Rzecki, zamiast winszować, mocno pobladł.
— Miałem list od Mraczewskiego — rzekł po chwili. — Suzin, jak wiesz, jeszcze w lutym wysłał go do Francyi...
— Więc?... — przerwał Wokulski.
— A no, pisze mi teraz z Lyonu, że Ludwik Stawski żyje i mieszka w Algierze, tylko pod nazwiskiem Ernesta Waltera. Podobno handluje winem. Przed rokiem ktoś go widział.
— Sprawdzimy to — odpowiedział Wokulski i spokojnie zanotował w katalogu adres.
Odtąd każde popołudnie spędzał u państwa Łęckich, a nawet raz nazawsze został zaproszony na obiady.
W kilka dni przyszedł do niego Rzecki.
— Cóż mój stary! — zawołał Wokulski. — Jakże tam z księciem Lulu?... Gniewasz się jeszcze na Szlangbauma, że śmiał sklep kupić?...
Stary subjekt pokręcił głową.
— Pani Stawska — rzekł — już nie jest u Milerowej... Trochę chora... Mówi coś o wyjeździe z Warszawy... Możebyś tam wstąpił?...
— Prawda, trzebaby zajść — odparł, pocierając czoło. — Mówiłeś z nią o sklepie?
— Owszem; pożyczyłem jej nawet 1.200 rubli.
— Z twoich biednych oszczędności?... Dlaczegóż nie ma pożyczyć odemnie?...
Rzecki nic nie odpowiedział.
Przed drugą Wokulski pojechał do pani Stawskiej. Była bardzo mizerna; jej słodkie oczy wydawały się jeszcze większe i jeszcze smutniejsze.
— Cóżto — spytał Wokulski — słyszałem, że pani chce opuścić Warszawę?
— Tak, panie... Może mąż powróci... — dodała stłumionym głosem.
— Mówił mi o tem Rzecki i pozwoli pani, że postaramy się o sprawdzenie tej wiadomości...
Pani Stawska zalała się łzami.
— Pan taki dobry dla nas!... — szepnęła. — Niechże pan będzie... szczęśliwy...
O tej samej godzinie pani Wąsowska była z wizytą u panny Izabeli i dowiedziała się od niej, że Wokulski został przyjęty.
— Nareszcie... — rzekła pani Wąsowska. — Myślałam, że nigdy się nie zdecydujesz.
— Więc zrobiłam ci przyjemną niespodziankę — odpowiedziała panna Izabela. — W każdym razie jestto idealny mąż: bogaty, nietuzinkowy, a nadewszystko człowiek gołębiego serca. Nietylko nie jest zazdrosny, ale nawet przeprasza za podejrzenia. To mnie ostatecznie rozbroiło. Prawdziwa miłość ma zawiązane oczy. Nic mi nie odpowiadasz?...
— Myślę...
— O czem?
— Że jeżeli on tak zna ciebie, jak ty jego, to oboje bardzo się nie znacie.
— Tem przyjemniej zejdzie nam miodowy miesiąc...
— Życzę...
Od połowy kwietnia pani baronowa Krzeszowska nagle zmieniła tryb życia.
Do tej pory dzień schodził jej na wymyślaniu Maryannie, na pisywaniu listów do lokatorów o to, że schody są zaśmiecone, na wypytywaniu stróża: czy nie zdarł kto karty wynajmu mieszkań? czy praczki z paryskiej pralni nocują w domu, albo czy rewirowy nie miał do niej jakiego interesu? Nie zapominała przytem upominać go, ażeby w razie zgłoszenia się konkurenta o lokal na trzeciem piętrze, bacznie przypatrywał się szczególniej ludziom młodym, a gdyby to byli studenci, ażeby odpowiadał, że lokal już wynajęty.
— Uważaj, Kacprze, co ci mówię — kończyła — bo stracisz miejsce, jeżeli mi tu zakradnie się jaki student. Mam już dosyć tych rozpustników, ateuszów, którzy znoszą trupie główki...
Po każdej takiej konferencyi, stróż, wróciwszy do swej komórki, rzucał czapkę na stół i wykrzykiwał:
— Albo się psiamać powieszę, albo dłużej nie wytrzymam z taką panią! W piątek na targ, idź stróżu, do apteki po dwa razy na dzień lataj, do magla drałuj i choroba wie, gdzie nie chodź... Przecie już mi zapowiedziała, że będę z nią jeździł na cmentarz do porządkowania grobu!... Słychane to rzeczy na świecie?... Odejdę ztąd na święty Jan, żebym miał dać komu dwadzieścia rubli odstępnego...
Ale od połowy kwietnia pani baronowa złagodniała.
Złożyło się nato kilka okoliczności.
Przedewszystkiem, któregoś dnia odwiedził ją nieznany adwokat z poufnem zapytaniem: czy pani baronowa nie wie czego o funduszach pana barona?... Gdyby zaś takowe gdzie istniały, o czem zresztą wątpi adwokat, należałoby je wskazać, dla uwolnienia pana barona od kompromitacyi. Wierzyciele jego bowiem gotowi są chwycić się ostatecznych środków.
Pani baronowa solennie upewniła adwokata, że jej małżonek, baron, pomimo całej przewrotności i udręczeń, jakie jej zadał, żadnych funduszów nie posiada. W tem miejscu dostała spazmów, co skłoniło adwokata do szybkiego odwrotu. Gdy zaś kapłan sprawiedliwości opuścił jej mieszkanie, nader szybko powróciła do zdrowia i, zawoławszy Maryanny, rzekła do niej niezwykle spokojnym głosem:
— Trzebaby, moja Marysiu, założyć świeże firanki, bo mam przeczucie, że nieszczęśliwy nasz pan nawróci się...
W parę dni później był u baronowej książe w swojej własnej osobie. Zamknęli się oboje w najodleglejszym pokoju i mieli długą konferencyą, w trakcie której pani parę razy zaniosła się od płaczu, a raz zemdlała. O czemby jednak mówili? tego nie wie nawet Maryanna. Tylko, po odejściu księcia, baronowa kazała natychmiast wezwać pana Maruszewicza, a gdy przybiegł, rzekła dziwnie łagodnym głosem, przeplatając mowę westchnieniami:
— Zdaje mi się, panie Maruszewicz, że mój zbłąkany mąż nareszcie się opamięta... Bądź więc łaskaw, jedź do miasta i kup męski szlafrok i parę pantofli... Weź na twoję miarę, bo wy obaj biedacy jesteście jednakowo szczupli...
Pan Maruszewicz ruszył brwiami, ale wziął pieniądze i zrobił sprawunek. Baronowej cena 40-tu rubli za szlafrok i 6-ciu za pantofle, wydała się nieco wysoką, ale pan Maruszewicz odpowiedział, że nie zna się na cenie, że kupował w pierwszorzędnych magazynach, i już nie mówiono o tem...
Znowu po kilku dniach, do mieszkania pani Krzeszowskiej, zgłosiło się dwu żydków, zapytując, czy pan baron jest w domu?... Pani baronowa zamiast wpaść na nich z krzykiem, jak to zwykle robiła, kazała im bardzo spokojnym tonem wyjść za drzwi. Potem, zawoławszy Kacpra, rzekła mu:
— Zdaje mi się, kochany Kacprze, że nasz biedny pan sprowadzi się do nas dziś albo jutro. Trzeba położyć sukno na schodach, od drugiego piętra. Tylko uważaj, moje dziecko, ażeby nie pokradli prętów... I sukno trzeba cokilka dni trzepać.
Od tej chwili już nie wymyślała Maryannie, nie pisywała listów, nie dręczyła stróża... Tylko po całych dniach, z rękoma założonemi na piersi, chodziła po swem rozległem mieszkaniu, blada, cicha, zirytowana.
Na turkot dorożki zatrzymującej się przed domem, biegła do okna; na odgłos dzwonka rzucała się do progu i zpoza przymkniętych drzwi salonu, nasłuchiwała, kto rozmawia z Maryanną.
Po paru dniach takiego trybu życia, zrobiła się jeszcze bledszą i jeszcze bardziej rozdrażnioną. Biegała coraz prędzej, po coraz mniejszej przestrzeni, często upadała na krzesło lub fotel z biciem serca, a nareszcie położyła się do łóżka.
— Każ zdjąć sukno ze schodów — rzekła do Maryanny schrypniętym głosem. — Panu znowu musiał jakiś łotr pożyczyć pieniędzy...
Ledwie to powiedziała, energicznie zadzwoniono do drzwi... Pani baronowa posłała najprzód Maryannę, a sama tknięta przeczuciem, pomimo bólu głowy, zaczęła się ubierać. Wszystko leciało jej z rąk...
Tymczasem Maryanna uchyliwszy drzwi zaczepione na łańcuch, zobaczyła w sieni jakiegoś bardzo dystyngowanego jegomościa z jedwabnym parasolem i ręczną walizką. Za jegomościem, który pomimo starannie ogolonych wąsów i bujnych faworytów, wyglądał nieco na kamerdynera, stali tragarze z kuframi i tłomokami.
— A coto?... — machinalnie zapytała służąca.
— Otworzyć drzwi, obie połowy!... — odparł jegomość z walizką. — Rzeczy pana barona i moje.
Drzwi otworzyły się, jegomość kazał tragarzom złożyć kufry i tłomoki w przedpokoju i zapytał:
— Gdzie tu gabinet jaśnie pana?...
W tej chwili przybiegła baronowa w niezapiętym szlafroku, z włosami w nieładzie.
— Coto?... — zawołała wzruszonym głosem. — Ach to ty, Leonie... Gdzie pan?...
— Zdaje się, że jaśnie pan u Stępka... Chciałbym złożyć rzeczy, ale nie widzę ani gabinetu pana, ani pokoju dla mnie...
— Zaczekajże... — mówiła gorączkowo baronowa. — Zaraz Maryanna wyniesie się z kuchni, to ty tam...
— Ja w kuchni?... — spytał jegomość nazwany Leonem. — Chyba jaśnie pani żartuje. Według umowy z panem, mam mieć swój pokój...
Pani baronowa zmięszała się...
— Co ja mówię!.. — rzekła. — To wiesz, mój Leonie, wprowadź się tymczasem na trzecie piętro, do mieszkania po studentach...
— Tak, to rozumiem — odparł Leon. — Jeżeli tam jest z parę pokoików, to mogę nawet mieszkać z kucharzem...
— Jakto z kucharzem?
— Bo przecież jaśnie państwo bez kucharza obejść się nie mogą. Bierzcie te rzeczy na górę — zwrócił się do tragarzy.
— Co wy robicie?... — krzyknęła baronowa, widząc, że zabierają wszystkie kufry i tłomoki.
— Biorą moje rzeczy. — Nieście! — komenderował Leon.
— A gdzież pana barona?...
— O, proszę... — odparł służący, podając Maryannie ręczną walizkę i parasol.
— A pościel?... garderoba?... sprzęty?... — zawołała pani, łamiąc ręce.
— Niechże jaśnie pani nie robi skandalu przy służbie... — zgromił ją Leon. — Wszystkie te rzeczy jaśnie pan powinien mieć w domu...
— Prawda... prawda!... — szepnęła upokorzona baronowa.
Zainstalowawszy się na górze, gdzie mu jeszcze musiano zanieść łóżko, stół, parę krzeseł i miednicę z dzbankiem wody, pan Leon ubrał się we frak, biały krawat, świeżą koszulę (trochę ciasną na niego), wrócił do pani baronowej i poważnie zasiadł w przedpokoju.
— Za pół godziny — rzekł do Maryanny, spoglądając na złoty zegarek — jaśnie pan powinien być, bo codzień sypia od godziny czwartej do piątej. Cóż, nudno tu pannie — dodał. No, ale ja pannę rozruszam...
— Maryanno!.. Maryanno, chodź tutaj!.. — zawołała ze swego pokoju baronowa.
— Cóż panna zaraz tak lecisz? — zapytał Leon. — Ucieknie starej interes, czy co?... Niech trochę poczeka...
— Kiedy boję się, bo strasznie zła — szepnęła Maryanna, wydzierając mu się z rąk...
— Zła, boś ją sama panna zepsuła. Im tylko pozwolić, toby zaraz człowiekowi kołki na łbie ciosali... Z baronem będziesz panna miała lżej, boto koneser. Ale ubrać się panna musisz inaczej, nie tak po tercyarsku. My nie lubimy zakonnic.
— Marysia!... Marysia!...
— No, to idź już panna, tylko powoli — upominał ją Leon.
Wbrew przewidywaniom Leona, baron przybył do swej małżonki nie o czwartej, ale dopiero około piątej.
Był ubrany w nowy tużurek i świeży kapelusz, w ręku trzymał laseczkę ze srebrną końską nogą. Miał minę spokojną, ale pod temi pozorami wierny sługa dostrzegł mocne wzruszenie. Już w przedpokoju binokle dwa razy spadły baronowi, a lewa powieka drgała mu bezporównania częściej, aniżeli przed pojedynkiem, albo nawet przy sztosie.
— Zamelduj mnie pani baronowej — rzekł pan Krzeszowski, nieco przytłumionym głosem.
Leon otworzył drzwi salonu i prawie groźnie zawołał:
— Jaśnie pan!
A gdy baron wszedł, zamknął za nim drzwi, odprawił Maryannę, która przybiegła z kuchni i sam zaczął podsłuchiwać.
Pani baronowa, siedząca z książką na kanapie na widok męża powstała; gdy baron złożył jej głęboki ukłon, chciała odkłonić się, ale znowu upadła na kanapę.
— Mężu mój... — szepnęła, zasłaniając twarz rękoma. — O! co ty robisz...
— Przykro mi bardzo, — rzekł baron, kłaniając się poraz drugi — że składam pani uszanowanie w takich warunkach...
— Ja wszystko gotowa jestem przebaczyć, jeżeli...
— Jestto bardzo zaszczytne dla nas obojga — przerwał baron — ponieważ i ja gotów jestem zapomnieć pani wszystko, co dotyczy mojej osoby. Na nieszczęście raczyła pani wprowadzić w grę moje nazwisko, które lubo w historyi świata nie odznaczyło się żadną niezwykłością, zasługuje przecież na to, aby je oszczędzano.
— Nazwisko?... — powtórzyła baronowa.
— Tak, pani — odparł baron, kłaniając się poraz trzeci, ciągle z kapeluszem w ręku. — Daruje pani, że dotknę tej niemiłej sprawy, ale... Od pewnego czasu nazwisko moje figuruje we wszystkich sądach... W tej chwili naprzykład podoba się pani mieć aż trzy procesy: dwa z lokatorami, a jeden z jej byłym adwokatem, który, nie uchybiając mu, jest skończonym łotrem.
— Ależ mężu! — zawołała baronowa, zrywając się z kanapy. — Wszakże w tej chwili ty masz jedenaście procesów o 30.000 rubli długów...
— Przepraszam!... Mam siedmnaście procesów o 39.000 rubli długów, jeżeli mnie pamięć nie myli. Ale to są procesy o długi. Między niemi niema ani jednego, który wytoczyłbym uczciwej kobiecie o kradzież lalki... Między mojemi grzechami niema ani jednego anonimu, któryby spotwarzał niewinną, a zpomiędzy moich wierzycieli, ani jeden nie musiał uciekać z Warszawy, wygnany przez oszczerstwa, jak się to zdarzyło niejakiej pani Stawskiej, dzięki troskliwości pani baronowej Krzeszowskiej...
— Stawska była twoją kochanką...
— Przepraszam. Nie twierdzę, że nie starałem się o jej względy, ale, przysięgam na honor, że jestto najszlachetniejsza kobieta, jaką spotkałem w życiu. Niech pani nie obraża ten superlatyw, zastosowany do osoby obcej i niech pani raczy mi wierzyć, że pani Stawska jest kobietą, która nawet moje... moje starania zostawiała bez odpowiedzi. A ponieważ, pani baronowo, ja mam honor znać przeciętne kobiety, więc... moje świadectwo coś znaczy.
— W rezultacie, czego chcesz, mój mężu? — zapytała pani baronowa już pewnym głosem.
— Chcę... bronić nazwiska, które oboje nosimy. Chcę... nakazać w tym domu szacunek dla baronowej Krzeszowskiej. Chcę zakończyć procesy i dać pani opiekę... Dla dopięcia tego celu zmuszony jestem prosić panią o gościnność. Gdy zaś ureguluję stosunki...
— Opuścisz mnie?
— Zapewne.
— A twoje długi?
Baron powstał z krzesła.
— Moje długi niech panią nie interesują — odparł tonem głębokiego przekonania. — Jeżeli pan Wokulski, zwyczajny szlachcic, mógł w ciągu paru lat zrobić miliony, człowiek z mojem nazwiskiem potrafi spłacić 40.000 długów. I ja pokażę, że umiem pracować...
— Jesteś chory, mój mężu, — odparła baronowa. — Przecie wiesz, że pochodzę z rodziny, która zrobiła swój majątek i dlatego mówię ci, że ty nie potrafisz zapracować nawet na własne utrzymanie... Ach, nawet na wykarmienie najuboższego człowieka!...
— Zatem pani odrzucasz moję opiekę, którą ofiaruję jej pod wpływem próśb księcia i dbałości o honor nazwiska?
— Ale owszem!... Zacznijże się nareszcie mną opiekować, bo dotychczas...
— Co do mnie — przerwał baron z nowym ukłonem — będę się starał zapomnieć o przeszłości...
— Zapomniałeś o niej dawno... Nie byłeś nawet na grobie naszej córki...
W taki sposób baron zainstalował się w mieszkaniu swojej żony. Przerwał procesy z lokatorami, byłemu adwokatowi baronowej oświadczył, że każe mu dać baty, jeżeli kiedykolwiek wyrazi się bez szacunku o swojej klijentce, do pani Stawskiej napisał list z przeprosinami i posłał jej (aż pod Częstochowę) ogromny bukiet. Nareszcie przyjął kucharza i wraz ze swoją małżonką złożył wizyty rozmaitym osobom z towarzystwa, powiedziawszy pierwej Maruszewiczowi, który ogłosił to po mieście, że jeżeli która z dam nie odda im rewizyty, wówczas baron od jej męża zażąda satysfakcyi.
W salonach zgorszono się dzikiemi pretensyami barona; rewizyty jednak złożyli państwu Krzeszowskim wszyscy i prawie wszyscy zawarli z nimi bliższe stosunki.
Wzamian pani baronowa, co z jej strony było dowodem nadzwyczajnej delikatności, nic nikomu nie mówiąc, spłacała długi męża. Niektórym z wierzycieli robiła impertynencye, wobec innych płakała, prawie wszystkim odtrącała jakieś sumy na rachunek lichwiarskich procentów. Irytowała się, ale płaciła.
Już w osobnej szufladzie jej biurka leżało kilka funtów mężowskich weksli, kiedy zdarzył się następny wypadek.
Sklep Wokulskiego, w lipcu miał objąć w posiadanie Henryk Szlangbaum; a ponieważ nowy nabywca nie życzył sobie przejmować ani długów, ani wierzytelności dawnej firmy, więc pan Rzecki nagwałt regulował rachunki.
Między innemi posłał notatkę na paręset rubli baronowi Krzeszowskiemu, z prośbą o rychłą odpowiedź.
Notatka, jak wszystkie tego rodzaju dokumenta, dostała się w ręce baronowej, która, zamiast zapłacić, odpisała Rzeckiemu list impertynencki, gdzie nie brakło wzmianki o szachrajstwie, o nieuczciwem kupnie klaczy i tak dalej.
Akurat we dwadzieścia cztery godziny po wysłaniu tego listu, w lokalu państwa Krzeszowskich zjawił się Rzecki, oświadczając, że chce się widzieć z baronem.
Baron przyjął go bardzo życzliwie, choć nie ukrywał zdziwienia, spostrzegłszy, że były sekundant jego przeciwnika jest mocno rozdrażniony.
— Przychodzę do pana z pretensyą — zaczął stary subjekt. — Onegdaj ośmieliłem się przysłać panu rachunek...
— Ach, tak... jestem coś winien panom... Ileżto wynosi?
— Dwieście trzydzieści sześć rubli, kopiejek trzynaście...
— Jutro postaram się zaspokoić panów...
— To nie wszystko — przerwał mu Rzecki. — Wczoraj bowiem od szanownej małżonki pańskiej otrzymałem ten oto list...
Baron przeczytał podany mu papier, zamyślił się i odparł:
— Przykro mi bardzo, że baronowa użyła tak nieparlamentarnych wyrazów. Ale... co do tej klaczy, to ma racyą... Pan Wokulski (czego mu zresztą nie mam za złe), dał mi istotnie za klacz 600, a wziął kwit na 800 rubli.
Rzecki pozieleniał z gniewu.
— Panie baronie, boleję nad tym wypadkiem, ale — jeden z nas dwu jest ofiarą mistyfikacyi... grubej mistyfikacyi, panie!... A oto dowód...
Wydobył z kieszeni dwa arkusze i jeden z nich podał Krzeszowskiemu. Baron rzucił okiem i zawołał:
— Więc to ten łotr Maruszewicz?... Ależ honorem ręczę, że oddał mi tylko 600 rubli i jeszcze dużo mówił o interesowności pana Wokulskiego...
— A to? — spytał Rzecki, podając dragi papier.
Baron obejrzał dokument zgóry nadół i zdołu do góry. Usta mu pobladły.
— Teraz wszystko rozumiem — rzekł. — Ten kwit jest sfałszowany, a sfałszowany przez Maruszewicza. Ja nie pożyczałem pieniędzy od pana Wokulskiego!...
— Niemniej jednak pani baronowa nazwała nas szachrajami...
Baron podniósł się z fotelu.
— Wybacz pan — rzekł. — W imieniu mojej żony uroczyście przepraszam i niezależnie od satysfakcyi, jaką gotów jestem dać panom, zrobię co potrzeba, ażeby naprawić krzywdę wyrządzoną panu Wokulskiemu... Tak, panie. Złożę wizyty wszystkim moim przyjaciołom i oświadczę im, że pan Wokulski jest dżentlmenem, że zapłacił za klacz 800 rubli i że obaj staliśmy się ofiarami intryg tego łotra Maruszewicza. Krzeszowscy, panie... panie...
— Rzecki.
— Szanowny panie Rzecki, Krzeszowscy nigdy i nikogo nie oczerniali. Mogli błądzić, ale w dobrej wierze, panie...
— Rzecki.
— Szanowny panie Rzecki.
Na tem zakończyła się rozmowa; stary subjekt bowiem, pomimo nalegań barona, nie chciał ani słuchać usprawiedliwień, ani nawet widzieć się z panią baronową.
Baron, odprowadziwszy Rzeckiego do drzwi, nie mogąc wytrzymać, odezwał się do Leona.
— Ci kupcy, to jednak honorowi ludzie.
— Mają gotówkę, jaśnie panie, mają kredyt — odparł Leon.
— Głupcze jakiś... więc my już nie mamy honoru dlatego, że nie mamy kredytu?...
— Mamy, jaśnie panie, ale na inszy sposób.
— Spodziewam się, że nie na kupiecki sposób!... — odparł dumnie baron.
I kazał sobie podać garnitur wizytowy.
Prosto od barona Rzecki udał się do Wokulskiego i treściwie opowiedział mu o nadużyciach Maruszewicza, o skrusze barona, a nareszcie oddał sfałszowane dokumenta, radząc wytoczenie procesu.
Wokulski słuchał go poważnie, nawet kiwał głową, ale patrzył niewiadomo gdzie i myślał niewiadomo o czem...
Stary subjekt zmiarkowawszy, że nie ma tu co robić dłużej, pożegnał swego Stacha i rzekł na odchodne:
— Widzę, że jesteś dyabelnie zajęty, więc najlepiej zrobisz, jeżeli odrazu oddasz sprawę adwokatowi.
— Dobrze... dobrze... — odparł Wokulski, nie zdając sobie sprawy z tego, co mówi pan Ignacy. Właśnie w tej chwili myślał o ruinach zasławskiego zamku, wśród których pierwszy raz zobaczył łzy w oczach panny Izabeli.
„Jaka ona szlachetna!... Jaka delikatność uczuć!... Jeszcze nieprędko poznam wszystkie skarby tej pięknej duszy...“
Po dwa razy dziennie bywał u pana Łęckiego, a jeżeli nie u niego, to przynajmniej w tych towarzystwach, gdzie mógł spotkać się z panną Izabelą, patrzeć na nią i zamienić choć parę wyrazów. To mu na dziś wystarczało, a o przyszłości nie śmiał myśleć.
„Zdaje mi się, że umrę u jej nóg... — mówił sobie. — No i co z tego?... Umrę, patrząc na nią i może przez całą wieczność będę ją widział. Któż wie, czy życie przyszłe nie zamyka się w ostatniem uczuciu człowieka?...“
I powtarzał za Mickiewiczem:
„A po dniach wielu, czy po latach wielu, kiedy mi każą mogiłę porzucić, wspomnisz o twoim sennym przyjacielu i spłyniesz z nieba, aby go ocucić... Znowu mnie złożysz na twem łonie białem... Znowu mnie ramię kochane otoczy... Zbudzę się — myśląc, że chwilkę drzemałem, całując lica, patrząc w twoje oczy...“
W kilka dni wpadł do niego baron Krzeszowski.
— Byłem już u pana dwa razy! — zawołał, majstrując około binokli, które zdaje się stanowiły jedyny kłopot jego życia.
— Pan?... — spytał Wokulski. I nagle przypomniał sobie opowiadanie Rzeckiego i to, że na swym stole znalazł wczoraj dwa bilety barona.
— Domyśla się pan, z czem przychodzę? — mówił baron. — Panie Wokulski, czy mam przeprosić pana za mimowolną krzywdę?...
— Ani słowa więcej, baronie!... — przerwał Wokulski, ściskając go... — Drobna to sprawa. Zresztą, gdybym nawet utargował na pańskiej klaczy dwieście rubli, czy potrzebowałbym się z tem kryć?...
— To prawda!... — odparł baron, uderzając się w czoło. — Że też mi wcześniej nie przyszła podobna myśl... A propos' zarobku, czy nie wskazałbyś mi pan sposobu szybkiego zbogacenia się?... Potrzebuję na gwałt stu tysięcy rubli w ciągu roku...
Wokulski uśmiechnął się...
— Śmiejesz się pan, mój kuzynie (bo sądzę, że już mogę pana tak nazywać)? Śmiejesz się, a przecież sam na uczciwej drodze zdobyłeś miliony w ciągu dwu lat?...
— Niecałych — dodał Wokulski. — Ale to majątek nie wypracowany, tylko wygrany. Wygrałem kilkanaście razy z rzędu dublując stawkę, jak szuler, a cała moja zasługa polega na tem, że grałem nie fałszowanemi kartami.
— Więc znowu szczęście! — krzyknął baron, obrywając binokle. — A ja, mój kuzynie, ani za grosz nie mam szczęścia. Pół majątku przegrałem, drugą połowę zjadły kobietki i — choć w łeb sobie strzel!...
Nie, ja stanowczo nie mam szczęścia!... Oto i teraz. Myślałem, że osioł Maruszewicz zbałamuci baronowę... Dopieroż miałbym spokój w domu!... Jaka byłaby ona pobłażliwa na moje drobne grzechy... Ale i cóż?... Baronowa ani myśli mi się sprzeniewierzyć, a tego błazna czekają roty aresztanckie... Proszę cię, wsadź go tam koniecznie, bo jego łotrowstwa nawet mnie już zaczynają nudzić.
A więc — zakończył — między nami zgoda. Dodam tylko, że odwiedziłem wszystkich znajomych, do których mogły dojść moje nieostrożne słowa o klaczy i najskrupulatniej rzecz wyjaśniłem... Maruszewicz niech idzie do więzienia; tam dla niego najwłaściwsze miejsce, a ja na jego nieobecności zyskam parę tysięcy rubli rocznie... Byłem także u pana Tomasza i u panny Izabeli i również wytłómaczyłem nasze nieporozumienie... Strach, jak ten łotr umiał ze mnie wyciskać pieniądze! Choć już od roku nic nie mam, on jednak zawsze odemnie pożyczał. Genialny hultaj!... Czuję, że jeżeli nie przeflancują go do ciężkich robót, nie będę umiał uwolnić się od niego. Do widzenia, kuzynie.
Nie upłynęło dziesięć minut po wyjściu barona, kiedy służący zameldował Wokulskiemu jakiegoś pana, który koniecznie chce się widzieć, ale nie mówi swojego nazwiska.
„Czyżby Maruszewicz?...“ pomyślał Wokulski.
Istotnie wszedł Maruszewicz blady, z pałającemi oczyma.
— Panie! — rzekł ponurym głosem, zamykając drzwi gabinetu. — Widzisz przed sobą człowieka, który postanowił...
— Cóż pan postanowił?
— Postanowiłem zakończyć życie... Ciężka to chwila, ale trudno. Honor...
Odpoczął i mówił dalej wzburzony.
— Mógłbym wprawdzie pierwej zabić pana, który jesteś przyczyną moich nieszczęść...
— O, nie rób pan ceremonii — rzekł Wokulski.
— Pan żartuje, a ja doprawdy mam broń przy sobie i jestem gotów...
— Sprobójno pan swojej gotowości.
— Panie! Tak nie przemawia się do człowieka stojącego nad grobem. Jeżelim przyszedł, to tylko, ażeby dać panu dowód, że, pomimo błędów, mam serce szlachetne.
— I dlaczegóż to stajesz pan nad grobem? — spytał Wokulski.
— Ażeby ocalić honor, który chcesz mi pan wydrzeć.
— O!... zachowajże pan ten drogi skarb — odparł Wokulski i wydobył z biurka fatalne dokumenty. — Czy o te papiery panu chodzi?
— Pan pytasz?... pan naigrawasz się z mojej rozpaczy!
— Uważa pan, panie Maruszewicz — mówił Wokulski, przeglądając papiery. — Mógłbym panu w tej chwili wypowiedzieć kilka morałów, albo nawet przez pewien czas zostawić pana w niepewności. Ale, że obaj jesteśmy już pełnoletni, więc...
Rozdarł papiery i kawałki ich oddał Maruszewiczowi.
— Więc niech pan zachowa sobie to na pamiątkę.
Maruszewicz ukląkł przed nim...
— Panie! — zawołał — darowałeś mi życie... Wdzięczność moja...
— Nie bądź pan śmieszny — przerwał mu Wokulski. — O życie pańskie byłem zupełnie spokojny, tak jak jestem pewny, że kiedyś dostaniesz się do więzienia. Cała rzecz, że ja nie chcę panu ułatwiać tej podróży.
— O, pan jesteś nielitościwy! — odparł Maruszewicz, machinalnie otrzepując spodnie. — Jedno życzliwsze słowo, jeden cieplejszy uścisk ręki może wprowadziłby mnie na nowe tory. Ale pan nie możesz się na to zdobyć...
— No, żegnam pana, panie Maruszewicz. Niech tylko panu nie przyjdzie koncept podpisać kiedy mego nazwiska, bo wówczas... Rozumie pan?
Maruszewicz wyszedł obrażony.
„To dla ciebie, dla ciebie, ty ukochana, ubył dziś jeden więzień! Straszna to rzecz uwięzić kogoś, nawet złodzieja i oszczercę“ — pomyślał Wokulski.
Przez chwilę jeszcze toczyła się w nim walka. Raz — wyrzucał sobie, że, mogąc uwolnić świat od hultaja, nie zrobił tego, to znowu myślał, co działoby się z nim, gdyby tak jego samego uwięziono, oderwano od panny Izabeli na całe miesiące, może na lata.
„Cóżto za okropność już nigdy jej nie zobaczyć... Kto zresztą wie, czy miłosierdzie nie jest najlepszą sprawiedliwością?... Jaki ja się robię sentymentalny!...“
Jakkolwiek sprawa z Maruszewiczem załatwiła się we cztery oczy, jednak wieść o niej rozeszła się...
Wokulski powiedział o tem Rzeckiemu i kazał wykreślić z księgi rzekomy dług barona. Maruszewicz zaś opowiedział baronowi, dodając, że baron już nie powinien gniewać się na niego, ponieważ dług został umorzony, a on, Maruszewicz, ma zamiar poprawić się.
— Czuję — mówił, wzdychając — że byłbym inny, gdybym miał choć ze trzy tysiące rubli rocznie... Nikczemny świat, na którym tacy jak ja ludzie muszą się marnować!...
— No, daj spokój Maruszewicz — uspokajał go baron. — Kocham cię, ale przecie wszyscy wiedzą, że jesteś hultaj.
— Zaglądałeś baron w moje serce?... wiesz, jakie tam uczucia?... O, gdyby istniał jakiś trybunał, który umie czytać w duszy człowieka, zobaczylibyśmy, kto z nas lepszy: ja, czy ci, co mnie sądzą i potępiają!...
W rezultacie, tak Rzecki, jak baron, jak książe i paru hrabiów, którzy dowiedzieli się o „nowym figlu“ Maruszewicza, wszyscy przyznawali, że Wokulski postąpił szlachetnie, ale nie po męsku.
— To bardzo piękny czyn — mówił książe — ale... nie w stylu Wokulskiego. On mi wyglądał na jednego z tych ludzi, którzy w społeczeństwie stanowią siłę tworzącą rzeczy dobre, a karcącą łotrów. Tak jak postąpił Wokulski z Maruszewiczem, mógłby zrobić każdy ksiądz... Obawiam się, że ten człowiek traci energią.
W rzeczywistości Wokulski nie stracił energii, ale zmienił się pod wieloma względami. Sklepem naprzykład nie zajmował się, nawet czuł do niego wstręt, ponieważ tytuł kupca galanteryjnego szkodził mu w oczach panny Izabeli. Natomiast zaczął goręcej zajmować się spółką do handlu z cesarstwem, ponieważ ona przynosiła ogromne dochody, a temsamem zwiększała majątek, który chciał ofiarować pannie Izabeli.
Prawie od chwili, kiedy oświadczył się i został przyjęty, opanowała go dziwna rzewność i współczucie. Zdawało mu się, że nietylko nie umiałby nikomu zrobić przykrości, ale nawet sam nie umiałby się bronić przeciw krzywdom, byle te nie dotykały panny Izabeli.
Natomiast czuł niepokonaną potrzebę robienia dobrze innym. Oprócz zapisu dla Rzeckiego przeznaczy Lisieckiemu i Klejnowi, swoim byłym subjektom, po cztery tysiące rubli, tytułem wynagrodzenia szkód, jakie wyrządził im, sprzedając sklep Szlangbaumowi. Przeznaczył również około 12.000 rubli na gratyfikacye dla inkasentów, woźnych, parobków i furmanów.
Węgiełkowi nietylko sprawił huczne wesele, ale jeszcze do sumy obiecanej młodemu małżeństwu dołożył kilkaset rubli. Ponieważ w tym czasie furmanowi Wysockiemu urodziła się córka, więc trzymał ją do chrztu; gdy zaś sprytny ojciec dał dziecku imię Izabeli, Wokulski złożył dla niej 500 rubli na posag.
Imię to było mu bardzo drogie. Nieraz, gdy siedział samotny, brał papier i ołówek i bez końca pisał: Izabela... Iza... Bella... a potem palił, ażeby nazwisko ukochanej nie wpadło w obce ręce. Miał zamiar kupić pod Warszawą mały folwark, zbudować willę i nazwać ją Izabelinem. Przypomniał sobie, że w czasie jego wędrówek po górach Uralskich, pewien uczony, który znalazł nowy minerał, radził się: jakby go nazwać? I wyrzucał sobie, że nie znając wówczas panny Izabeli, nie wpadł jednakże na pomysł nazwania go izabelitem. Nareszcie, przeczytawszy w gazetach o znalezieniu nowej planetoidy, której znalazca również kłopotał się o danie jej nazwiska, chciał przeznaczyć dużą nagrodę temu z astronomów, który odkryje nowe ciało niebieskie i nazwie je: Izabelą.
Odurzające przywiązanie do jednej kobiety nie wykluczało jednak myśli o drugiej. Niekiedy przypominał sobie panią Stawską, o której wiedział, że wszystko gotowa była dla niego poświęcić i czuł jakby wyrzuty sumienia.
„No, co ja zrobię?... — mówił. — winien, że tę kocham, a tamtę... Gdybyż ona zapomniała o mnie i była szczęśliwą“.
Na wszelki sposób postanowił zabezpieczyć jej przyszłość i stanowczo dowiedzieć się o jej mężu.
„Niech przynajmniej nie potrzebuje troszczyć się o jutro... Niechaj ma posag dla dziecka...“
Cokilka dni widywał pannę Izabelę w licznych towarzystwach, otoczoną młodszymi i starszymi ludźmi. Ale już nie raziły go ani umizgi mężczyzn, ani jej spojrzenia i uśmiechy.
„Taką ma naturę — myślał — nie umie ani śmiać się, ani patrzeć inaczej. Jest jak kwiat, albo jak słońce, które mimowoli uszczęśliwia wszystkich, dla wszystkich jest piękne“.
Pewnego dnia otrzymał telegram z Zasławka, wzywający go na pogrzeb prezesowej.
„Zmarła?... — szepnął. — Jaka szkoda tej zacnej kobiety!... Dlaczego ja nie byłem przed jej śmiercią?...“
Zmartwił się, posmutniał, ale — nie pojechał na pogrzeb staruszki, która dała mu tyle dowodów życzliwości. Nie miał odwagi rozstać się z panną Izabelą nawet na kilka dni...
Już zrozumiał, że nie należy do siebie, że wszystkie jego myśli, uczucia i pragnienia, wszystkie zamiary i nadzieje, przykute są do tej jednej kobiety. Gdyby ona umarła, nie potrzebowałby się zabijać; jego dusza sama odleciałaby za nią, jak ptak, który tylko chwilę odpoczywa na gałęzi. Zresztą nawet nie mówił z nią o miłości, jak nie mówi się o ciężarze ciała, albo o powietrzu, które człowieka napełnia i ze wszystkich stron otacza. Jeżeli w ciągu dnia wypadło mu pomyśleć o czem innem niż o niej, wstrząsał się ze zdumienia, jak człowiek, który cudem znalazłby się w nieznanej sobie okolicy.
Nie była to miłość, ale ekstaza.
Pewnego dnia, już w maju, wezwał go pan Łęcki.
— Wyobraź sobie — rzekł do Wokulskiego — musimy jechać do Krakowa. Hortensya jest chora, chce widzieć Belę (zdaje się, że chodzi o zapis), no, a zapewne radaby poznać ciebie... Możesz jechać z nami?...
— Każdej chwili — odparł Wokulski. — Kiedyż to?
— Powinnibyśmy jechać dziś, ale zapewne zejdzie do jutra.
Wokulski obiecał być gotowym na jutro. Kiedy pożegnał pana Tomasza i wstąpił do panny Izabeli, dowiedział się od niej, że jest w Warszawie Starski...
— Biedny chłopak! — mówiła, śmiejąc się... — Dostał po prezesowej tylko dwa tysiące rubli rocznie i dziesięć tysięcy ciepłą ręką. Radzę mu, ażeby ożenił się bogato, ale on woli jechać do Wiednia, a ztamtąd zapewne do Monte Carlo... Mówiłam, ażeby jechał z nami. Będzie weselej, nieprawdaż?...
— Zapewne — odparł Wokulski — tembardziej, że weźmiemy osobny wagon.
— Więc do jutra!
Wokulski załatwił najpilniejsze interesa, na kolei zamówił wagon salonowy do Krakowa, a około ósmej wieczorem, wyekspedyowawszy swoje rzeczy, był u państwa Łęckich. Wypili herbatę we troje i przed dziesiątą udali się na kolej.
— Gdzież pan Starski? — zapytał Wokulski.
— Czy ja wiem? — odpowiedziała panna Izabela. — Może wcale nie pojedzie... to taki lekkoduch!...
Już siedzieli w wagonie, ale Starskiego jeszcze nie było. Panna Izabela przygryzała usta, cochwilę wyglądając oknem. Nareszcie, po drugim dzwonku, Starski ukazał się na peronie.
— Tutaj, tutaj!... — zawołała panna Izabela, Ale ponieważ młody człowiek nie dosłyszał jej, więc wybiegł Wokulski i wprowadził go do saloniku.
— Myślałam, że już pan nie przyjdzie — rzekła panna Izabela.
— Niewiele do tego brakowało — odparł Starski, witając się z panem Tomaszem. — Byłem u Krzeszowskiego i niech sobie kuzynka wyobrazi, od drugiej po południu, do dziewiątej, graliśmy...
— I naturalnie przegrał pan?...
— Rozumie się... Szczęście ucieka od takich jak ja... — dodał, spoglądając na nią.
Panna Izabela lekko się zarumieniła.
Pociąg ruszył. Starski usiadł po lewej stronie panny Izabeli i zaczął z nią rozmawiać w połowie po polsku, w połowie po angielsku, coraz częściej wpadając w angielszczyznę. Wokulski siedział naprawo od panny Izabeli, nie chcąc jednak przeszkadzać w rozmowie, wstał ztamtąd i usiadł za panem Tomaszem.
Pan Łęcki, trochę niezdrów, odział się w hawlok, w pled i jeszcze położył kołdrę na nogach. Kazał pozamykać wszystkie okna w wagonie i przyćmić latarnie, które go raziły. Obiecywał sobie, że zaśnie, nawet czuł, że go sen morzy; tymczasem wdał się w rozmowę z Wokulskim i szeroko zaczął mu opowiadać o siostrze Hortensyi, która zamłodu była do niego bardzo przywiązana, o dworze Napoleona III-go, który z nim kilka razy rozmawiał, o uprzejmości i miłostkach Wiktora Emanuela i o mnóstwie innych rzeczy.
Wokulski słuchał go uważnie do Pruszkowa. Za Pruszkowem zmęczony i jednostajny głos pana Tomasza zaczął go męczyć. Zato coraz wyraźniej wpadała mu w ucho rozmowa panny Izabeli ze Starskim, prowadzona po angielsku. Usłyszał nawet kilka zdań, które go zainteresowały i zadał sobie pytanie: czy nie należałoby ostrzedz ich, że on rozumie po angielsku?
Już chciał powstać z siedzenia, kiedy wypadkiem spojrzał w przeciwległą szybę wagonu i zobaczył w niej, jak w lustrze, słabe odbicie panny Izabeli i Starskiego. Siedzieli bardzo blisko siebie, oboje zarumienieni, choć rozmawiali tonem tak lekkim, jakby chodziło o rzeczy obojętne.
Wokulski jednakże spostrzegł, że obojętny ton nie odpowiada treści rozmowy; czuł nawet, że tym swobodnym tonem, chcą kogoś w błąd wprowadzić. I w tej chwili, pierwszy raz, od czasu jak znał pannę Izabelę, przeleciały mu przez myśl straszne wyrazy: „fałsz!... fałsz!...“
Przycisnął się do ławki wagonu, patrzył w szybę i — słuchał. Zdawało mu się, że każde słowo Starskiego i panny Izabeli, pada mu na twarz, na głowę, na piersi, jak krople ołowianego deszczu...
Już nie myślał ich ostrzegać, że rozumie co mówią, tylko słuchał i słuchał...
Właśnie pociąg wyjechał z Radziwiłłowa a pierwszy frazes, który zwrócił uwagę Wokulskiego, był ten:
— Wszystko możesz mu zarzucić — mówiła panna Izabela po angielsku. — Nie jest młody ani dystyngowany; jest zanadto sentymentalny i czasami nudny, ale chciwy?... Już dosyć, kiedy nawet papo nazywa go zbyt hojnym...
— A sprawa z panem K?... — wtrącił Starski.
— O klacz wyścigową?... Jak to zaraz znać, że wracasz z prowincyi. Niedawno był u nas baron i powiedział, że jeżeli kiedy, to w tej sprawie, pan, o którym mówimy, postąpił jak dżentlmen.
— Żaden dżentlmen nie uwolniłby fałszerza, gdyby nie miał z nim jakichś zakulisowych interesów — odparł z uśmiechem Starski.
— A baron ile razy uwalniał go? — spytała panna Izabela.
— I akurat baron ma rozmaite grzeszki, o których wie pan M. Źle bronisz swoich protegowanych, kuzynko — mówił drwiącym tonem Starski.
Wokulski przycisnął się do ławki wagonu, ażeby nie zerwać się i nie uderzyć Starskiego; ale pohamował się.
„Każdy ma prawo sądzić innych — myślał. — Zresztą, zobaczymy co będzie dalej!...“
Przez kilka chwil słyszał tylko turkot kół i zauważył, że wagon się chwieje.
„Nigdy nie czułem takiego chwiania się wagonu“ — rzekł do siebie.
— I ten medalion — drwił Starski — jest całym prezentem przedślubnym?... Niezbyt hojny narzeczony. Kocha jak trubadur, ale...
— Zapewniam cię — przerwała panna Izabela — że oddałby mi cały majątek...
— Bierzże go, kuzynko, i mnie pożycz ze sto tysięcy... a cóż, znalazła się ta cudowna blaszka?...
— Właśnie, że nie i jestem bardzo zmartwiona. Boże, gdyby on się kiedy dowiedział!...
— Czy o tem, że zgubiliśmy jego blaszkę, czy że... szukaliśmy medaliona? — szepnął Starski, przytulając się do jej ramienia.
Wokulskiemu mgłą zaszły oczy.
„Tracę przytomność?...“ — pomyślał, chwytając za pas przy oknie. Zdawało mu się, że wagon zaczyna skakać i lada moment nastąpi wykolejenie.
— Wiesz, że jesteś zuchwały!... — mówiła przyciszonym głosem panna Izabela.
— To właśnie stanowi moję siłę — odparł Starski...
— Zlituj się... Ależ on może spojrzeć... Znienawidzę cię...
— Będziesz szaleć za mną, bo nikt nie zdobyłby się na to... Kobiety lubią demonów...
Panna Izabela przysunęła się do ojca. Wokulski patrzył w przeciwległą szybę i słuchał.
— Oświadczam ci — mówiła zirytowana — że nie wejdziesz za próg naszego domu... A gdybyś ośmielił się... Powiem mu wszystko...
Starski roześmiał się.
— Nie wejdę, kuzynko, dopóki sama mnie nie wezwiesz; jestem zaś pewny, że nastąpi to bardzo prędko. W tydzień znudzi cię ten ubóstwiający mąż i zapragniesz weselszego towarzystwa. Przypomnisz sobie łobuza kuzynka, który ani przez jednę chwilę w życiu nie był poważnym, zawsze dowcipnym; a niekiedy bezczelnie śmiałym... I pożałujesz tego, który, zawsze gotów do uwielbiania cię, nigdy nie był zazdrosnym, umiał ustępować innym, szanował twoje kaprysy...
— Wynagradzając sobie na innych drogach — wtrąciła panna Izabela.
— Właśnie!... Gdybym tak nie robił, nie miałabyś mi czego przebaczać i mogłabyś lękać się wymówek z mojej strony...
Nie zmieniając pozycyi, objął ją prawą ręką, a lewą ściskał jej rączkę ukrytą pod płaszczykiem.
— Tak, kuzynko — mówił. — Takiej jak ty kobiecie, nie wystarczy powszedni chleb szacunku, ani pierniczki uwielbień... Tobie niekiedy potrzeba szampana, ciebie musi ktoś odurzyć, choćby cynizmem...
— Cynikiem być łatwo...
— Ale niekażdy ośmieli się być nim; zapytaj tego pana, czy on wpadłby kiedy na myśl, że jego miłosne modlitwy są mniej warte od moich bluźnierstw?...
Wokulski już nie słyszał dalszej rozmowy; uwagę jego pochłonął inny fakt: zmiana, która szybko poczęła odbywać się w nim samym. Gdyby wczoraj powiedziano mu, że będzie niemym świadkiem podobnej rozmowy, nie uwierzyłby; myślałby, że każdy wyraz zabije go, albo przyprawi o szaleństwo. Kiedy się to jednak stało, musiał przyznać, że od zdrady, rozczarowania i upokorzeń, jest coś gorszego.
Ale co?... Oto — jazda koleją. Jak ten wagon drży... jak on pędzi!... Drżenie pociągu udziela się jego nogom, płucom, sercu, mózgowi; w nim samym wszystko drży, każda kosteczka, każde włókno nerwowe...
A ten pęd, przez pole nieograniczone niczem, pod ogromnem sklepieniem nieba!... I on musi jechać, niewiadomo jak jeszcze daleko... może z pięć, może z dziesięć minut!...
Cotam Starski, albo i panna Izabela... Jedno warte drugiego!... Ale ta kolej, ach, ta kolej... to drżenie...
Zdawało mu się, że się rozpłacze, że zacznie krzyczeć, że wybije okno i wyskoczy z wagonu... Gorzej. Zdawało mu się, że będzie błagać Starskiego, aby go ratował... Przed czem?... Była chwila, że chciał schować się pod ławkę, prosić obecnych, ażeby na nim usiedli i tak dojechać do stacyi...
Zamknął oczy, zaciął zęby, schwycił się rękoma za frędzle obicia. Pot wystąpił mu na czoło i spływał po twarzy, a pociąg drżał i pędził. Nareszcie, rozległ się świst jeden... drugi i pociąg zatrzymał się na stacyi.
„Jestem ocalony“ — pomyślał Wokulski.
Jednocześnie obudził się pan Łęcki.
— Coto za stacya? — spytał Wokulskiego.
— Skierniewice — odpowiedziała panna Izabela.
Konduktor otworzył drzwi, Wokulski zerwał się z siedzenia. Potrącił pana Tomasza, zatoczył się na przeciwną ławkę, potknął się na stopniu i wbiegł do bufetu.
— Wódki!... — zawołał.
Zdziwiona bufetowa podała mu kieliszek. Podniósł go do ust; ale uczuł ściskanie w gardle i nudności, i postawił kieliszek nietknięty.
W wagonie Starski rozmawiał z panną Izabelą.
— No, już daruj kuzynko — rzekł — ale z takim pośpiechem nie wychodzi się z wagonu przy damach.
— Może chory? — odpowiedziała panna Izabela, czując jakiś niepokój.
— W każdym razie jestto choroba nietyle niebezpieczna ile niecierpiąca zwłoki... Czy każesz sobie co podać, kuzynko?
— Niech mi dadzą... wody sodowej.
Starski poszedł do bufetu. Panna Izabela wyglądała oknem. Jej nieokreślony niepokój wzrastał.
„W tem coś jest... — myślała. — Jak on dziwnie wyglądał...“
Wokulski z bufetu poszedł na koniec peronu. Kilka razy odetchnął głęboko, napił się wody z beczki, przy której stała jakaś uboga kobieta i paru żydków. Powoli oprzytomniał, a spostrzegłszy nadkonduktora rzekł:
— Kochany panie, weź do rąk jaki papier...
— Coto panu?...
— Nic. Weź pan z biura jaki papier i przed naszym wagonem powiedz, że jest telegram do Wokulskiego.
— Do pana?...
— Tak...
Nadkonduktor mocno się zdziwił, ale poszedł do telegrafu. W parę minut wyszedł z biura i zbliżywszy się do wagonu, w którym siedział pan Łęcki z córką, zawołał:
— Telegram do pana Wokulskiego!...
— Co to znaczy?... pokaż pan... — odezwał się zaniepokojony pan Tomasz.
Ale w tej chwili obok nadkonduktora stanął Wokulski, odebrał papier, spokojnie otworzył go i choć w tem miejscu było zupełnie ciemno, udał, że czyta.
— Coto za telegram?... — zapytał go pan Tomasz.
— Z Warszawy — odparł Wokulski. — Muszę wracać.
— Wraca pan?... — zawołała panna Izabela. — Czy jakie nieszczęście?...
— Nie, pani. Mój wspólnik wzywa mnie...
— Zysk czy strata?... — szepnął pan Tomasz, wychylając się przez okno.
— Ogromny zysk! — odparł tym samym tonem Wokulski.
— A... to jedź... — poradził mu pan Tomasz.
— Ale pocóż ma pan tu zostawać? — zawołała panna Izabela... — Musi pan czekać na pociąg, a w takim razie lepiej niech pan jedzie z nami naprzeciw niego. Będziemy jeszcze parę godzin razem...
— Bela wybornie radzi — wtrącił pan Tomasz.
— Nie, panie — odpowiedział Wokulski. — Wolę ztąd pojechać na lokomotywie, aniżeli tracić parę godzin.
Panna Izabela przypatrywała mu się szeroko otwartemi oczyma; w tej chwili spostrzegła w nim coś zupełnie nowego i zainteresował ją...
„Jaka to bogata natura!“ — pomyślała.
W ciągu paru minut Wokulski bez powodu spotężniał w jej oczach, a Starski wydał się małym, zabawnym.
„Ale dlaczego on zostaje? Zkąd się tu wziął telegram?...“ — mówiła w sobie i po nieokreślonym niepokoju, ogarnęła ją trwoga.
Wokulski znowu zwrócił się ku bufetowi, aby znaleść posługacza, który wyjąłby mu rzeczy, i zetknął się ze Starskim.
— Co panu jest?... — zawołał Starski, wpatrując się w niego przy świetle padającem z sali.
Wokulski wziął go pod ramię i pociągnął za sobą wzdłuż peronu.
— Niech pana to nie gniewa, panie Starski, o to co powiem — rzekł głuchym głosem. — Pan myli się co do siebie... W panu jest tyle demona, ile trucizny w zapałce... I wcale pan nie posiada szampańskich własności... Pan ma raczej własności starego sera, co to podnieca chore żołądki, ale prosty smak może pobudzić do wymiotów... Przepraszam pana...
Starski słuchał oszołomiony. Nic nie rozumiał, a jednak zdawało mu się, że coś rozumie. Zaczął przypuszczać, że ma przed sobą waryata.
Odezwał się drugi dzwonek, podróżni tłumem wybiegli z bufetu do wagonów.
— I jeszcze dam panu radę, panie Starski. Przy korzystaniu ze względów płci pięknej, lepszą jest tradycyjna ostrożność, aniżeli więcej lub mniej demoniczna śmiałość... Pańska śmiałość demaskuje kobiety. A że kobiety nie lubią być demaskowane, więc... możesz pan stracić u nich kredyt, co byłoby nieszczęściem i dla pana i dla pańskich pupilek...
Starski wciąż nie rozumiał o co chodzi.
— Jeżeli pana czem obraziłem — rzekł — gotów jestem dać satysfakcyą...
Zadzwoniono po raz trzeci.
— Panowie, proszę siadać!... — wołali konduktorzy.
— Nie, panie — mówił Wokulski, zwracając się z nim do wagonu państwa Łęckich. — Gdybym czuł potrzebę satysfakcyi od pana, jużbyś nie żył, bez dodatkowych formalności. To raczej pan masz prawo żądać ode mnie satysfakcyi, że ośmieliłem się wejść do tego ogródka, gdzie pielęgnujesz swoje kwiaty... Będę w każdym czasie do dyspozycyi... pan wie, gdzie mieszkam?...
Zbliżyli się do wagonu, przy którym już stał konduktor; Wokulski silą wprowadził Starskiego na stopnie, popchnął go do saloniku, a konduktor zatrzasnął drzwi...
— Cóżto, nie żegnasz się, panie Stanisławie?... — zapytał zdziwiony pan Tomasz.
— Przyjemnej podróży!... — odparł — kłaniając się.
W oknie stanęła panna Izabela. Nadkonduktor świsnął, odpowiedziano mu z lokomotywy.
— Farewell miss Iza, farewell!... — zawołał Wokulski.
Pociąg ruszył. Panna Izabela rzuciła się na ławkę naprzeciw ojca; Starski odszedł w drugi kąt saloniku.
— No... no... no!... — mruknął do siebie Wokulski. — Zbliżycie wy się jeszcze przed Piotrkowem...
Patrzył na odchodzący pociąg i śmiał się.
Został na peronie sam i przysłuchiwał się szumowi odlatującego pociągu; szum niekiedy słabnął, czasem niknął, znowu potężniał i nareszcie ucichł.
Potem słyszał stąpanie rozchodzącej się służby, przesuwanie stołków w bufecie; potem w bufecie zaczęły gasnąć światła i ziewający kelner zamknął szklanne drzwi, które wyskrzypiały jakiś wyraz.
„Zgubili moję blaszkę, szukając medalionu!... — myślał Wokulski. — Ja jestem sentymentalny i nudny... Ona, oprócz powszedniego chleba szacunku i pierniczków uwielbień, jeszcze musi mieć szampana... Pierniczki uwielbień, to dobry dowcip!... Ale jakiegoto ona lubi szampana?... Ach, cynizmu!... Szampan cynizmu — także dobry dowcip... No, przynajmniej opłaciła mi się nauka angielskiego“...
Błąkając się bez celu, wszedł między dwa sznury zapasowych wagonów. Przez chwilę nie wiedział: dokąd iść? I nagle doznał halucynacyi. Zdawało mu się, że stoi we wnętrzu ogromnej wieży, która zawaliła się, nie wydawszy łoskotu. Nie zabiła go, ale otoczyła ze wszystkich stron wałem gruzów, zpośród których nie mógł się wydostać. Nie było wyjścia!...
Otrząsnął się i widzenie znikło.
„Oczywiście morzy mnie senność — myślał. — Właściwie mówiąc, nie spotkała mnie żadna niespodzianka; wszystko można było zgóry przewidzieć, ja nawet wszystko to widziałem... Jakie ona ze mną płaskie rozmowy prowadziła!... Co ją zajmowało? Bale, rauty, koncerta, stroje... Co ona kochała?... Siebie. Zdawało jej się, że cały świat jest dla niej, a ona poto, ażeby się bawić. Kokietowała... ależ tak, najbezwstydniej kokietowała wszystkich mężczyzn; ze wszystkiemi kobietami walczyła o piękność, hołdy i tualety... Co robiła?... Nic! Przyozdabiała salony. Jedyną rzeczą, za pomocą której mogła zdobyć sobie byt materyalny, była jej miłość, fałszywy towar!... A ten Starski... Cóż Starski? Taki pasożyt jak i ona... Był zaledwie epizodem w jej życiu, pełnem doświadczeń. Do niego przecież nie mogę mieć pretensyi: znalazł swój swoję. Ani do niej... Tak, to Messalina przez imaginacyą!... Ściskał ją i szukał medalionu, kto chciał, nawet ten Starski, biedak, który zpowodu braku zajęcia, musiał zostać uwodzicielem...
Niegdyś wierzyłem, że są tu, na ziemi
Białe anioły z skrzydłami jasnemi...
Piękne anioły!... jasne skrzydła!... Pan Molinari, pan Starski i Bóg wie, ilu ich jeszcze... Oto skutki znajomości kobiet z poezyi!
Trzeba było poznawać kobiety nie przez okulary Mickiewiczów, Krasińskich albo Słowackich, ale ze statystyki, która uczy, że każdy biały anioł jest w dziesiątej części prostytutką; no i jeżeli spotkałoby cię rozczarowanie, to choć przyjemne“...
W tej chwili rozległ się jakiś ryk: nalewano wody do kotła, czy do rezerwoaru. Wokulski przystanął. Zdawało mu się, że w tym przeciągłym i melancholijnym dźwięku słyszy całą orkiestrę wygrywającą inwokacyą z „Roberta dyabła.“ „Wy, co spoczywacie tu, pod zimnym śmierci głazem“... Śmiech, płacz, żal, pisk, niesforne okrzyki, wszystko to odzywało się razem, a nad wszystkiem unosił się głos potężny, pełen beznadziejnego smutku.
Byłby przysiągł, że słyszy taką orkiestrę i znowu uległ halucynacyi. Zdawało mu się, że jest na cmentarzu, pośród otwartych grobów, z których wymykały się wstrętne cienie. Pochwili każdy cień stawał się piękną kobietą, między któremi ostrożnie przesuwała się panna Izabela, wabiąc go ręką i spojrzeniem...
Ogarnęła go taka trwoga, że przeżegnał się i widma znikły.
„Basta! — pomyślał — ja tu rozum stracę“...
I postanowił zapomnieć o pannie Izabeli.
Była już druga po północy. W biurze telegrafu paliła się lampa z zielonym daszkiem i słychać było pukanie aparatu. Obok dworca przechadzał się jakiś człowiek, który zdjął czapkę.
— Kiedy jedzie pociąg do Warszawy? — spytał go Wokulski.
— O piątej, wielmożny panie, — odparł człowiek, robiąc ruch, jakby chciał pocałować go w rękę. — Ja, wielmożny panie, jestem...
— Dopiero o piątej!... — powtórzył Wokulski. — Koni można... A z Warszawy o której?...
— Za trzy kwadranse. Ja, wielmożny panie...
— Za trzy kwadranse... — szepnął Wokulski. — Kwadranse... kwadranse ... — powtarzał, czując, że niedokładnie wymawia literę r.
Odwrócił się od nieznajomego i wzdłuż plantu poszedł w kierunku Warszawy. Człowiek patrzył za nim, kręcił głową i zniknął w ciemnościach.
„Kwadranse... kwadranse... — mruczał Wokulski. — Język mi kołowacieje?... Jaka dziwna plątanina wypadków: uczyłem się, ażeby zdobyć pannę Izabelę, a nauczyłem się, aby ją stracić... Albo i Geist. Poto zrobił wielki wynalazek, poto powierzył mi święty depozyt, ażeby pan Starski miał jeden więcej powód do swoich poszukiwań... Wszystkiego mnie pozbawiła, nawet ostatniej nadziei... Gdyby w tej chwili zapytano mnie, czy ja istotnie znałem Geista? czym widział jego dziwny metal? nie umiałbym odpowiedzieć i już sam nie wiem, czyto nie było złudzeniem... Ach, gdybym mógł o niej nie myśleć... Choćby przez kilkanaście minut“...
„Otóż nie będę o niej myślał“...
Noc była gwiaździsta, pola ciemne, wzdłuż kolei w wielkich odstępach paliły się sygnałowe latarnie. Wokulski, idąc rowem, potknął się o spory kamień i w jednej chwili stanęły mu przed oczyma ruiny zamku w Zasławiu, kamień, na którym siedziała panna Izabela i jej łzy. Ale tym razem poza łzami błysnęło spojrzenie pełne fałszu.
„Otóż nie będę o niej myślał... Pojadę do Geista, będę pracował od szóstej rano do jedenastej w nocy, będę musiał uważać na każdą zmianę ciśnienia, temperatury, natężenia prądu... Nie zostanie mi ani jednej chwili“...
Zdawało mu się, że ktoś za nim idzie. Odwrócił się, ale nie dojrzał nic. Natomiast spostrzegł, że lewem okiem widzi gorzej niż prawem, co niewymownie zaczęło go drażnić.
Chciał wrócić się do ludzi, ale uczuł, że nie zniósłby ich widoku. Już samo nawet myślenie męczyło go, prawie bolało.
„Nie wiedziałem, że człowiekowi może ciężyć własna dusza“... — mruknął.
„Ach! gdybym mógł nie myśleć“...
Daleko, na wschodzie zamajaczył blask i ukazał się wąski sierp księżyca, oblewając krajobraz niewymownie ponurem światłem. I nagle ukazało się Wokulskiemu nowe widzenie. Był w cichym i pustym lesie; pnie sosen rosły pochylone w dziwaczny sposób, nie odzywał się żaden ptak, wiatr nie poruszał najmniejszej gałązki. Nie było nawet światła, tylko smutny półmrok. Wokulski czuł, że ten mrok, żal i smutek wypływał z jego serca, i że to wszystko zakończy się chyba z życiem, jeżeli się zakończy...
Zpomiędzy sosen, gdziekolwiek spojrzał, przeglądały płaty szarego nieba; każdy zamieniał się w drgającą szybę wagonu, w której widać było blady obraz panny Izabeli w uścisku Starskiego.
Wokulski już nie mógł oprzeć się widzeniom; opanowały go, pożarły mu wolę, skrzywiły myśl i zatruły serce. Duch jego stracił wszelką samodzielność: rządziło nim lada wrażenie, odbijające się w tysiącznych, coraz posępniejszych, coraz boleśniejszych formach, jak echa w pustej budowli.
Znowu potknął się o kamień i ten nieznaczący fakt obudził w nim straszliwe medytacye.
Zdawało mu się, że kiedyś, kiedyś... on sam był kamieniem zimnym, ślepym, nieczułym.
A gdy leżał pyszny w swojej martwocie, której największe ziemskie kataklizmy nie zdołały ożywić, w nim czy nad nim, odezwał się głos zapytujący:
„Chcesz zostać człowiekiem?“
„Coto jest człowiek?... — odparł kamień.
„Chcesz widzieć, słyszeć, czuć?“...
„Coto jest czuć?“...
„Więc czy chcesz zaznać coś zupełnie nowego? Czy chcesz istnienia, które w jednej chwili doświadcza więcej, aniżeli wszystkie kamienie w ciągu miliona wieków?“
„Nie rozumiem — odparł kamień — ale mogę być wszystkiem.“
„A jeżeli — pytał głos nadnaturalny — po tym nowym bycie pozostanie ci wieczny żal?“...
„Coto jest żal... Mogę być wszystkiem.“
„Więc niech się stanie człowiek“ — odpowiedziano.
I stał się człowiek. Żył kilkadziesiąt lat, a w ciągu nich tyle pragnął i tyle cierpiał, że martwy świat nie zaznałby tego przez całą wieczność. Goniąc za jednem pragnieniem znajdował tysiące innych, uciekając przed jednem cierpieniem, wpadał w morze cierpień i tyle odczuł, tyle przemyślał, tyle pochłonął sił bezświadomych, że wkoncu obudził przeciw sobie całą naturę.
„Dosyć!... — poczęto wołać ze wszystkich stron. — Dosyć!... ustąp innym miejsca w tem widowisku“...
„Dosyć!... dosyć!... już dosyć!“... — wołały kamienie, drzewa, powietrze, ziemia i niebo. „Ustąp innym!... niech i oni poznają ten nowy byt“...
Dosyć!... Więc znowu ma zostać niczem i to w chwili, kiedy ów wyższy byt, jako ostatnią pamiątkę, daje mu tylko rozpacz po tem co stracił i żal za tem, czego nie dosięgnął!...
„Ach, gdyby już słońce weszło! — szepnął Wokulski. — Wracam do Warszawy... zabiorę się do jakiejkolwiek roboty i skończę z temi głupstwami, które mi rozstrajają nerwy... Chce Starskiego? niech ma Starskiego!... Przegrałem na niej?... Dobrze!... Zato wygrałem na innych rzeczach... Wszystkiego nie można posiadać“...
Od kilku chwil czuł na wąsach jakąś gęstą wilgoć...
„Krew?“ — pomyślał. — Otarł usta i przy świetle zobaczył na chustce pianę.
„Wściekam się, czy co u dyabła?“...
Wtem zdaleka zobaczył dwa światła powoli zbliżające się w jego stronę; za niemi majaczyła ciemna masa, za którą ciągnął gęsty snop iskier.
„Pociąg?“... — rzekł do siebie, i przywidziało mu się, że jestto ten sam pociąg, którym jedzie panna Izabela... Znowu zobaczył salonik oświetlony latarnią, przysłoniętą niebieskim kamlotem, a w kącie dostrzegł pannę Izabelę w objęciach Starskiego...
— Tak kocham.. tak kocham.. — szepnął. — I nie mogę zapomnieć!...
W tej chwili opanowało go cierpienie, na które w ludzkim języku już niema nazwiska. Dręczyła go zmęczona myśl, zbolałe uczucie, zdruzgotana wola, całe istnienie... I nagle uczuł nie pragnienie, ale — głód i żądzę śmierci.
Pociąg zwolna zbliżał się... Wokulski nie zdając sobie sprawy z tego co robi, upadł na szyny. Drżał, zęby mu szczękały, schwycił się oburącz podkładów, miał usta pełne piasku... Na drogę padł blask latarń, szyny zaczęły cicho dźwięczyć pod toczącą się lokomotywą...
— Boże, bądź miłościw... — szepnął i zamknął oczy.
Nagle uczuł ciepło i gwałtowne szarpnięcie, które strąciło go z szyn... Pociąg przeleciał o kilka cali od głowy, obryzgując go parą i gorącym popiołem. Na chwilę stracił przytomność, a gdy ocknął się, zobaczył jakiegoś człowieka, który siedział mu na piersiach i trzymał za ręce.
— Co wielmożny pan robi najlepszego?... — mówił człowiek. — Kto słyszał takie rzeczy... Przecie Bóg...
Nie dokończył, Wokulski zepchnął go z siebie, pochwycił za kołnierz i jednem szarpnięciem rzucił na ziemię.
— Czego chcesz ode mnie, ty podły!... — zawołał.
— Panie... wielmożny panie... ja przecie jestem Wysocki...
— Wysocki?... Wysocki?... — powtórzył Wokulski. — Kłamiesz, Wysocki jest w Warszawie...
— Ale ja jego brat, dróżnik. Przecie mi wielmożny pan sam miejsce tu wyrobił, jeszcze w przeszłym roku, po Wielkanocy... I gdzieżbym ja mógł patrzeć na takie nieszczęście pana?... Zresztą, panie, na kolei niewolno włazić pod maszynę...
Wokulski zamyślił się i puścił go.
— Wszystko zwraca się przeciw mnie, cokolwiek zrobiłem dobrego — szepnął.
Był bardzo zmęczony, więc usiadł na ziemi, obok dzikiej gruszki, co w tem miejscu rosła, nie większa od dziecka. W tym czasie wiał wiatr i poruszał listkami drzewa, wywołując szelesty, które niewiadomo skąd, przypomniały Wokuskiemu dawne lata.
„Gdzie moje szczęście!...“ — pomyślał.
Uczuł ściskanie w piersiach, które stopniowo doszło do gardła. Chciał odetchnąć, lecz nie mógł. Myślał, że się dusi i objął rękoma drzewko, które wciąż szeleściło.
— Umieram!... — zawołał.
Zdawało mu się, że go krew zalewa, że mu pękają piersi, wił się z bólu i nagle zaniósł się od płaczu.
— Boże miłosierny... Boże miłosierny!... — powtarzał wśród łkań...
Dróżnik przypełznął do niego i ostrożnie wsunął mu rękę pod głowę.
— Płacz, wielmożny panie!... — mówił nachylając się nad nim... Płacz, wielmożny, panie i wzywaj boskiego imienia... Nie będziesz go wzywał nadaremnie... Kto się w opiekę poda Panu swemu, a całem sercem, szczerze ufa jemu, śmiele rzec może, mam obrońcę Boga, nie spadnie na mnie żadna straszna trwoga... Ciebie on z sideł zdradzieckich wyzuje... Co tam, wielmożny panie, dostatki, co największe skarby!... Wszystko człowieka zawodzi, tylko jeden Bóg nie zawiedzie...
Wokulski przytulił twarz do ziemi. Zdawało mu się, że z każdą łzą spada mu z serca jakiś ból, jakiś zawód i rozpacz. Wykolejona myśl poczęła układać się do równowagi. Już zdawał sobie sprawę z tego co zrobił i już zrozumiał, że w chwili nieszczęścia, kiedy go wszystko zdradziło, jeszcze pozostała mu wierną — ziemia, prosty człowiek i Bóg...
Powoli uspakajał się, łkania coraz rzadziej rozdzierały mu piersi, uczuł niemoc w całem ciele i twardo zasnął.
Świtało kiedy się obudził; usiadł, przetarł oczy, zobaczył obok siebie Wysockiego i wszystko sobie przypomniał.
— Długo spałem? — zapytał.
— Może kwadrans... może pół godziny — odparł dróżnik.
Wokulski wyjął pugilares, wydobył kilka sturublówek i podając je Wysockiemu rzekł:
— Uważasz... Wczoraj byłem pijany... Nie mówże nic i nikomu, co się tu stało. A oto masz... dla dzieci...
Dróżnik pocałował go w nogi,
— Myślałem — rzekł — że jaśnie pan stracił wszystko i dlatego...
— Masz racyą! — odparł w zamyśleniu Wokulski — straciłem wszystko... oprócz majątku. Nie zapomnę o tobie, chociaż... Wolałbym już nie żyć!
— Ja też zaraz mówiłem, że taki pan, nie szukałby nieszczęścia, choćby stracił wszystkie pieniądze. Zrobiła to złość ludzka... Ale i na nią przyjdzie koniec, Bóg nierychliwy, ale sprawiedliwy, przekona się pan...
Wokulski podniósł się z ziemi i zaczął iść do stacyi. Nagle zwrócił się do Wysockiego.
— Jak będziesz w Warszawie — rzekł — wstąp do mnie... Ale ani słowa o tem co się tu stało...
— Tak mi Boże dopomóż, że nie powiem — odparł Wysocki i zdjął czapkę.
— A na drugi raz... — dodał Wokulski kładąc mu rękę na ramieniu — na drugi raz... Gdybyś spotkał takiego człowieka... rozumiesz?... gdybyś spotkał, nie ratuj go... Kiedy kto chce dobrowolnie stanąć ze swoją krzywdą przed boskim sądem, nie zatrzymuj go...
Nie zatrzymuj!...
„Sytuacya polityczna zarysowuje się coraz wyraźniej.
Mamy już dwie koalicye. Z jednej strony Rosya z Turcyą, z drugiej Niemcy, Austrya i Anglia. A jeżeli tak jest, więc znaczy, że ladachwila może wybuchnąć wojna, w której zostaną rozstrzygnięte bardzo, ale to bardzo ważne sprawy.
Czy tylko będzie wojna? bo my zawsze lubimy się łudzić. Otóż będzie, tym razem niezawodnie. Mówił mi Lisiecki, że ja coroku zapowiadałem wojnę i nigdy się nie sprawdziło. Głupi on, uczciwszy uszy... Co innego było w tamtych latach, a co innego dziś...
Czytam naprzykład w gazetach, że Garibaldi agituje we Włoszech przeciw Austryi. Dlaczegoż on agituje?... Bo spodziewa się wielkiej wojny. I nie na tem koniec, gdyż w kilka dni później słyszę, że generał Türr na wszystkie świętości zaklina Garibaldiego, ażeby nie robił kłopotu Włochom...
Co to znaczy?... To znaczy, przetłómaczone na ludzki język, że: „wy włosi nie ruszajcie się, bo i bez tego Austrya da wam Tryest, jeżeli wygra. Gdyby zaś z waszej winy przegrała, nie dostaniecie nic...“
To są ważne zapowiedzi, te agitacye Józia Garibaldiego i uspakajania Türra; Józio agituje, bo widzi wojnę na długość ręki, a Türr uspakaja, bo widzi dalsze interesa.
Ale czy zaraz wybuchnie wojna. Wkońcu czerwca, czy w lipcu?... Takby myślał niedoświadczony polityk, ale nie ja... Niemcy bowiem nie rozpoczęłyby wojny, nie zabezpieczywszy się od Francyi.
Jakże się zaś zabezpieczą?... Szprot mówi, że nato niema sposobu, ale ja widzę, że jest i jeszcze bardzo prosty. O, Bismark to sprytny ptaszek, zaczynam się do niego przekonywać!...
Bo i poco Niemcy i Austrya wciągnęły do związku Anglią?... Rozumie się po to, ażeby mieć plaster na Francyą i ją namówić do przymierza. Zrobi się to w następujący sposób
W wojsku angielskim służy młody Napoleonek, Lulu, i bije się z Zulusami w Afryce, jak jego dziadek, Napoleon wielki; kiedy zaś Anglicy skończą wojnę, mianują Napoleonka jenerałem i powiedzą do Francuzów te słowa:
— Moi kochani! Macie tu Bonapartego, który wojował w Afryce i okrył się tam nieśmiertelną chwałą, jak jego dziad... Zróbcie go więc waszym cesarzem, jak dziada, a my zato wypolitykujemy u Niemców Alzacyą i Lotaryngią. Zapłacicie im kilka miliardów, no, ale to lepsze, aniżeli przeprowadzić nową wojnę, która będzie kosztowała z dziesięć miliardów i jest dla was wątpliwa...
Francuzi, naturalnie, zrobią Lulu cesarzem, odbiorą swoję ziemię, zapłacą, wejdą w przymierze z Niemcami, a wtedy Bismark, mając tyle pieniędzy, pokaże swoję sztukę!...
O, Bismark mądra ryba i jeżeli kto, to tylko on może taki plan przeprowadzić. Ja już oddawna czułem, że to frant szpakami karmiony i miałem do niego słabość, chociaż się z nią taiłem... To, panie, ziółko!... Jest on ożeniony z Puttkamerówną; wiadomo zaś, że Puttkamerowie, są spokrewnieni z Mickiewiczem. Przytem podobno pasyami lubi polaków, a nawet synowi następcy tronu niemieckiego radził uczyć się po polsku...
No, jeżeli w tym roku nie będzie wojny... Dopieroż to Lisieckiemu powiem bajkę o kpie! On biedak myśli, że polityczna mądrość polega na tem, ażeby w nic nie wierzyć. Głupstwo!... Polityka polega na kombinacyach, które wynikają z porządku rzeczy.
A więc niech żyje Napoleon IV-ty! Bo chociaż dzisiaj nikt o nim nie myśli, ja przecie jestem pewny, że w tym rozgardyaszu on główną odegra rolę. A jeżeli potrafi się wziąć do rzeczy, to nietylko odzyska Alzacyą i Lotaryngią darmo, ale jeszcze granice Francyi może posunąć do Renu, na całej linii. Byle Bismark nie spostrzegł się zawcześnie i nie zmiarkował, że posługiwać się Bonapartym znaczy to samo, co lwa zaprzęgać do taczek. Zdaje mi się nawet, że w tej jednej kwestyi Bismark przerachuje się. I powiem prawdę, że nie będę go żałował, bo nigdy nie miałem do niego zaufania...“
| . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . |
„Jakoś z mojem zdrowiem nie jest dobrze. Nie powiem, ażeby mi coś dolegało, ale ot tak... Chodzić wiele nie mogę, apetyt straciłem, nawet niebardzo chce mi się pisać.
W sklepie prawie nie mam zajęcia, już tam bowiem rządzi Szlangbaum, a ja, tylko na przyprzążkę, załatwiam interesa Stacha. Przed październikiem ma nas Szlangbaum spłacić zupełnie. Biedy nie zaznam, bo poczciwy Stach zapewnił mi półtora tysiąca rubli dożywotniej pensyi; ale jak sobie człowiek pomyśli, że niedługo nic już nie będzie znaczył w sklepie, do niczego nie będzie miał już prawa...
Niewarto żyć... Gdyby nie Stach i nie Napoleonek, to czasem jest mi tak ciężko na świecie, że zrobiłbym sobie co... Kto wie, stary kolego Katz, czy nienajmądrzej postąpiłeś? Nie masz wprawdzie żadnych nadziei, ale też i nie boisz się zawodów... Nie twierdzę, ażebym się ich lękał, bo przecie ani Wokulski, ani Bonaparte... Ale zawsze... tak coś... Jaki ja jestem zmęczony; już nawet ciężko mi pisać. Takbym gdzie pojechał... Mój Boże, dwadzieścia lat nie wyjrzałem za warszawskie rogatki!...
Nic nie pomoże, muszę wybrać się w podróż, spojrzeć na góry i lasy, wykąpać się w słońcu i w powietrzu szerokich równin zacząć nowe życie; może nawet wyniosę się gdzie na prowincyą, w sąsiedztwo pani Stawskiej, bo i cóż więcej pozostaje emerytowi?...
Ten Szlangbaum dziwny człowiek... Anibym myślał, znając go biedakiem, że on tak potrafi zadzierać nosa. Już widzę zapoznał się przez Maruszewicza z baronami, przez baronów z hrabiami, a tylko jeszcze nie może dostać się do księcia, który z żydami jest bardzo grzeczny, ale i bardzo zdaleka.
I kiedy tak Szlangbaum zadziera nosa, w mieście na żydów krzyk... Ile razy wstąpię na piwo, zawsze ktoś napada mnie i wymyśla, że Stach sprzedał sklep żydom. Radca narzeka, że żydzi zabierają mu trzecią część emerytury; Szprot utyskuje, że żydzi popsuli mu interesa; Lisiecki płacze, że mu Szlangbaum wymówił miejsce od świętego Jana, a Klejn milczy.
Już i w gazetach zaczynają pisać przeciw żydom, ale co dziwniejsze nawet, że doktor Szuman, choć sam starozakonny, miał raz ze mną taką rozmowę:
— Zobaczysz pan, że przed upływem kilku lat z żydami będzie jakaś awantura.
— Za pozwoleniem — mówię — przecie sam doktor niedawno chwaliłeś ich!...
— Chwaliłem, bo to genialna rasa, ale podłe charaktery; wyobraź pan sobie, że Szlangbaumy, stary i młody, mnie chcieli okpić, mnie...
„Aha! — myślę sobie — zaczynasz się znowu nawracać, kiedy cię połaskotali za kieszeń...“
I, mówiąc prawdę, do reszty straciłem serce dla Szumana.
A co oni wygadują na Wokulskiego!... Marzyciel, idealista, romantyk... Może zato, że nigdy nie zrobił świństwa.
Kiedy Klejnowi opowiedziałem moję rozmowę z Szumanem, nasz mizerny kolega odparł:
— On mówi, że dopiero za kilka lat będzie awantura z żydami?... Uspokój go pan, będzie wcześniej...
— Rany Chrystusowe! — mówię — dlaczego ma być?...
— Bo my dobrze ich znamy, choć się i do nas umizgają... — odpowiedział Klejn. — To migdały! ale przerachowali się... My wiemy do czego oni są zdolni, gdyby mieli siłę.
Uważałem Klejna za człowieka bardzo postępowego, ale teraz myślę, że to jest wielki zacofaniec. Zresztą, co znaczy owe: my — nas?...
I to ma być wiek, który nastąpił po XVIII-tym, po tym XVIII-tym wieku, co napisał na swoich sztandarach: wolność, równość, braterstwo?... Za cóż ja się u dyabła biłem z austryakami?... Za co ginęli moi kamraci?...
Facecye! przywidzenia! wszystko to odrobi cesarz Napoleon IV-ty.
Wówczas i Szlangbaum przestanie być arogantem, i Szuman przestanie chełpić się swojem żydowstwem i Klejn nie będzie im groził.
A niedalekie to czasy, bo nawet Stach Wokulski...
| . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . |
Nie jestem przecie taki stary, ażebym miał myśleć o śmierci; ale, mój Boże, kiedy z wody wyjmą rybę, choćby najmłodszą i najzdrowszą, musi zdychać, gdyż nie ma właściwego sobie żywiołu...
Bodaj czy ja nie stałem się taką rybą wyciąganą z wody; w sklepie już rozpanoszył się Szlangbaum i ażeby zamanifestować swoję władzę, wypędził szwajcara i inkasenta, za to tylko, że nie okazywali mu dosyć szacunku.
Kiedy prosiłem za biedakami, odparł z gniewem:
— Patrz pan, jak oni mnie traktują, a jak Wokulskiego!... Jemu nie kłaniali się tak nisko, ale w każdym ruchu, w każdem spojrzeniu było widać, żeby za nim poszli w ogień...
— Więc i pan, panie Szlangbaumie, chcesz, ażeby za tobą szli w ogień? — spytałem.
— Naturalnie. Przecie jedzą mój chleb, mają u mnie zarobki. Ja im płacę pensyą...
Myślałem, że Lisiecki, który posiniał słuchając tych bredni, palnie go w ucho; pohamował się jednak i tylko spytał:
— A czy wiesz pan, dlaczego my za Wokulskim poszlibyśmy w ogień?...
— Bo on ma więcej pieniędzy — odparł Szlangbaum.
— Nie, panie. Bo on ma to, czego pan nie masz i mieć nie będziesz — rzekł Lisiecki, bijąc się w piersi.
Szlangbaum zaczerwienił się jak upiór.
— Co to jest?... — zawołał. — Czego ja nie mam?... My nie możemy razem pracować, panie Lisiecki... pan obrażasz moje obrządki religijne...
Schwyciłem Lisieckiego za rękę i odciągnąłem za szafy. Śmieli się wszyscy panowie z tej obrazy Szlangbauma... Tylko Zięba (on jeden zostaje przy sklepie), zaperzył się i zawołał:
— Pryncypał ma racyą!... niemożna drwić z wyznania, bo wyznanie to święta rzecz!... Gdzież wolność sumienia?... Gdzie postęp?... cywilizacya?... emancypacya?...
— Lizus bestya — mruknął Klejn, a potem rzekł mi do ucha:
— Czy nie ma Szuman racyi, że oni muszą się doczekać awantury?... widziałeś go pan, jaki był kiedy do nas nastał, a jaki jest dzisiaj?...
Naturalnie, że zgromiłem Klejna, bo i co on ma za prawo straszyć swoich współobywateli awanturami?... Nie mogę jednak ukryć przed sobą, że Szlangbaum mocno zmienił się w ciągu roku.
Dawniej był potulny, dziś arogant i pogardliwy; dawniej milczał, kiedy go krzywdzono, dziś sam rozbija się bez powodu. Dawniej mianował się polakiem, dziś chełpi się ze swego żydowstwa. Dawniej nawet wierzył w szlachetność i bezinteresowność, a teraz mówi tylko o swoich pieniądzach i stosunkach. Może być źle!...
Zato wobec gości jest uniżony, a hrabiom a nawet baronom właziłby pod podeszwy. Ale wobec swoich podwładnych istny hipopotam: ciągle parska i depcze ludzi po nogach. To nawet nie jest pięknie... Swoją drogą radca, Szprot, Klejn i Lisiecki, nie mają racyi grozić mu jakiemiś awanturami.
Cóż więc ja dziś znaczę w sklepie przy takim smoku? Gdy chcę zrobić rachunek, on zagląda mi przez ramię; wydam jaką dyspozycyą, on ją zaraz głośno powtarza. Ze sklepu usuwa mnie coraz bardziej, przy znajomych gościach ciągle mówi: „mój przyjaciel Wokulski... mój znajomy baron Krzeszowski... mój subjekt Rzecki...“ Gdy zaś jesteśmy sami, nazywa mnie „kochanym Rzesiem...“
Parę razy w najdelikatniejszy sposób dałem mu do zrozumienia, że te pieszczotliwe nazwiska nie robią mi przyjemności. Ale on biedak nawet nie poznał się na tem; ja zaś mam zwyczaj długo czekać, nim komu nawymyślam. Lisiecki robi to zmiejsca, więc Szlangbaum szanuje go...
Swoją drogą Szuman miał racyą, mówiąc wtedy, że my, z dziada pradziada, myślemy: jak trwonić pieniądze? a oni: jakby je zrobić? Pod tym względem byliby już dziś pierwszymi na świecie, gdyby ludzka wartość zasadzała się tylko na pieniądzach. Ale co mi tam!...
Ponieważ w sklepie nie mam wiele zajęcia, więc coraz częściej myślę o podróży do Węgier. Przez dwadzieścia lat nie widzieć ani zboża, ani lasu... To strach!...
Zacząłem się już starać o paszport; myślałem, że mi zejdzie z miesiąc. Tymczasem wziął się do tego Wirski i paf!... traf!... wyrobił mi paszport w ciągu czterech dni... Ażem się przestraszył...
Niema co, trzeba wyjechać, choćby na kilka tygodni. Zdawało się, że przygotowania do wyjazdu zabiorą mi trochę czasu... Gdzietam!... Znowu wmięszał się Wirski, jednego dnia kupił mi podróżny kufer, drugiego dnia spakował mi rzeczy i mówi: „jedź!...“
Ażem się rozgniewał. Czego oni, u dyabła, chcą mnie się pozbyć?... Kazałem na złość im rozpakować rzeczy i kufer nakryć dywanem, bo mnie to już drażni. Ale swoją drogą takbym gdzieś pojechał... takbym jechał...
Muszę jednak pierwiej trochę sił nabrać. Wciąż brak mi apetytu, chudnę, źle sypiam, choć przez cały dzień jestem senny; miewam jakieś zawroty, bicia serca... Eh! wszystko to przejdzie...
| . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . |
Klejn także zaczyna się zaniedbywać. Spóźnia się do sklepu, znosi jakieś książeczki, chodzi na sesye niewiadomo z kim?... Ale to najgorsze, że z sumy przeznaczonej mu przez Wokulskiego, wziął już tysiąc rubli i wydał w ciągu jednego dnia. Naco?...
Pomimo to wszystko, dobry chłopak! A najlepszą miarą jego poczciwości jest fakt, że nawet baronowa Krzeszowska nie wyrzuciła go ze swego domu, gdzie podawnemu mieszka na trzeciem piętrze, zawsze cichutki, nikomu nie mącąc wody.
Gdyby tylko wydobył się z tych niepotrzebnych stosunków; bo z żydami może nie być awantury, ale z nim!...
Niech go tam Pan Bóg oświeca i chroni.
| . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . |
Zabawną historyą i pouczającą opowiedział mi Klejn. Uśmiałem się do łez, a zarazem przybył mi jeden więcej dowód sprawiedliwości boskiej, nawet w drobiazgowych rzeczach.
„Krótki jest tryumf bezbożników“ — mówi, zdaje mi się, Pismo święte, czy może jaki ojciec Kościoła. Ktokolwiek zresztą powiedział, jest niezawodnem, że zdanie to sprawdziło się i na baronowej i na Maruszewiczu.
Wiadomo, że baronowa, raz pozbywszy się Maleskiego i Patkiewicza, zapowiedziała stróżowi, ażeby pod żadnym pozorem nie wynajmował mieszkania na trzeciem piętrze studentom, choćby miało stać pustką; rzeczywiście pokój studencki przez parę miesięcy był niezajęty, ale pani miała przynajmniej satysfakcyą.
Tymczasem wrócił do niej mąż, baron, i naturalnie, objął zarząd kamienicy; a ponieważ baron ciągle potrzebuje pieniędzy, więc mocno korcił go i ów pusty pokój i zakaz baronowej, który zmniejszał dochody o 120 rubli rocznie.
Nadewszystko jednak buntował go Maruszewicz, (już się pogodzili!...), który znowu ciągle od Krzeszowskiego pożycza pieniędzy.
— Co baron — mówił mu nieraz — masz sprawdzać: czy kandydat na lokatora jest, czy nie jest studentem? Naco ten kłopot? Byle nie przyszedł w mundurze, to już nie student; a jak zgóry za miesiąc zapłaci, to brać i kwita!
Baron mocno wziął do serca te rady; nakazał nawet stróżowi, ażeby, gdy trafi się lokator, nie pytając, przysłał go na górę. Stróż, rozumie się, powiedział o tem swej żonie, a żona Klejnowi, któremu znowu chciało się mieć sąsiadów najlepiej odpowiadających jego gustowi.
Więc w parę dni po owej dyspozycyi, zjawia się u barona jakiś elegant z dziwną fizyognomią, a jeszcze dziwniej ubrany: jego spodnie nie pasowały do kamizelki, kamizelka do surduta, a krawat do wszystkiego.
— W domu pana barona jest kawalerski pokój do wynajęcia — mówił elegant — za dziesięć rubli miesięcznie?
— A tak — mówi baron — może go pan obejrzy.
— O, to zbyteczne! Jestem pewny, że pan baron nie wynajmowałby złego mieszkania. Czy mogę dać zadatek?
— Proszę — odpowiada baron. — A ponieważ pan ufasz mi na słowo, więc i ja nie będę żądał bliższych informacyj...
— O, jeżeli pan baron życzy sobie...
— Między ludźmi dobrze wychowanymi wystarcza wzajemne zaufanie — odparł baron. — Mam więc nadzieję, że ani ja, ani moja żona, a nadewszystko moja żona, nie będzie miała powodu skarżyć się na panów...
Młody człowiek gorąco ścisnął go za rękę.
— Daję panu słowo — rzekł — że nigdy nie zrobimy przykrości pańskiej żonie, która może niesłusznie uprzedziła się...
— Dość! dość!... panie — przerwał baron. Wziął zadatek i wydał kwit.
Po wyjściu młodzieńca wezwał do siebie Maruszewicza.
— Nie wiem — rzekł strapiony baron — czy nie palnąłem głupstwa... bo lokatora już mam, ale, sądząc z opisu, obawiam się, czy nie będzie nim jeden z tych młodych ludzi, których właśnie wypędziła moja żona...
— Wszystko jedno! — odparł Maruszewicz — byle zgóry płacili.
Na drugi dzień zrana wprowadzili się do pokoiku trzej młodzi ludzie, ale tak cicho, że nikt ich nawet nie widział. Nikt nawet nie uważał, że wieczorami sesyonują z Klejnem. Zaś w kilka dni później wpadł do barona mocno zirytowany Maruszewicz, wołając:
— A wie baron, że to istotnie są ci hultaje, których wyrzuciła baronowa. Maleski, Patkiewicz...
— Wszystko jedno — odpowiada baron. — Żonie mojej nie dokuczają, więc byle płacili...
— Ale mnie dokuczają! — wybuchnął Maruszewicz. — Jeżeli okno otworzę, jeden z nich strzela do mnie grochem przez świstułę, co wcale nie jest przyjemne. Gdy się zaś zejdzie u mnie parę osób, albo któraś z dam (dodał ciszej), bębnią mi grochem w okna tak, że wysiedzieć niemożna... To mi przeszkadza... to mnie kompromituje. Ja pójdę na skargę do cyrkułu!...
Baron naturalnie opowiedział o tem swoim lokatorom, prosząc ich, aby nie strzelali do okien Maruszewicza. Ci przestali strzelać... Ale zato, jeżeli Maruszewicz przyjmuje u siebie jaką damę, co trafia mu się dosyć często, zaraz jeden z chłopaków wychyla się przez okno i wrzeszczy:
— Stróżu! stróżu!... a nie wiecie, jakato pani poszła do pana Maruszewicza?...
Naturalnie, stróż nie wie nawet, czy jaka poszła, ale po podobnem zapytaniu dowiaduje się o tem cała kamienica.
Maruszewicz jest wściekły na nich, tembardziej, że baron na jego skargi odpowiada:
— Sam mi radziłeś, ażebym nie trzymał pustego lokalu...
I baronowa spokorniała, bo z jednej strony boi się męża, a z drugiej studentów.
Takim sposobem baronowa za swoję złość i mściwość, a Maruszewicz za intrygi, z jednej i tej samej ręki ponoszą karę; uczciwy zaś Klejn ma towarzystwo, jakiego pragnął.
O, jest sprawiedliwość na świecie!...
| . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . |
Ten Maruszewicz dalibóg jest bezwstydny!
Przyleciał dziś do Szlangbauma ze skargą na Klejna.
— Panie — mówił -— jeden z pańskich oficyalistów, który mieszka w domu baronowej Krzeszowskiej, poprostu kompromituje mnie...
— Jak on pana kompromituje? — zapytał Szlangbaum, otwierając oczy.
— On bywa u tych studentów, których okno wychodzi na podwórze. A oni, panie, zaglądają w moje okna, strzelają do mnie grochem, a jeżeli zbierze się kilka osób, wrzeszczą, że u mnie jest szulernia!...
— Pan Klejn już nie będzie u mnie służył od lipca — odparł Szlangbaum. — Więc niech pan rozmówi się z panem Rzeckim, oni znają się dawniej.
Maruszewicz zkolei wpadł na mnie i znowu opowiedział historyą studentów, którzy nazywają go szulerem, albo kompromitują damy bywające u niego.
„Porządne damy!“ — pomyślałem, głośno zaś odparłem:
— Pan Klejn cały dzień siedzi w sklepie, więc nie może odpowiadać za swoich sąsiadów.
— Tak, ale pan Klejn ma z nimi jakieś konszachty, namówił ich, ażeby znowu sprowadzili się do kamienicy, bywa u nich, przyjmuje ich u siebie.
— Młody chłopak — odparłem — woli przestawać z młodymi.
— Ale ja z tego powodu nie chcę cierpieć!... Niech więc ich uspokoi, albo... wszystkim wytoczę proces.
Dzika pretensya, ażeby Klejn uspakajał studentów, a może jednał u nich sympatyą dla Maruszewicza! Swoją drogą ostrzegłem Klejna i dodałem: że byłby to bardzo przykry wypadek, gdyby on, subjekt Wokulskiego, miał proces o jakieś studenckie awantury.
Klejn wysłuchał i wzruszył ramionami.
— Co mnie to obchodzi! — odparł. — Ja może powiesiłbym takiego nicponia, ale mu w okna grochu nie rzucam i nie nazywam go szulerem. Co mnie do jego szulerki?...
Ma racyą! To też nie odezwałem się ani słowa więcej.
Trzeba jechać... trzeba jechać!... Żeby tylko Klejn nie wdeptał się w jakie głupstwo. Strach, coto za dzieciaki: chcieliby świat przebudować, a jednocześnie robią tak płaskie figle.
| . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . |
Albo jestem w grubym błędzie, albo znajdujemy się w przededniu nadzwyczajnych wypadków.
W maju jednego dnia pojechał Wokulski z panną Łęcką i z panem Łęckim do Krakowa i wyraźnie mi zapowiedział, że nie wie kiedy wróci, może dopiero za miesiąc.
Tymczasem wrócił nie za miesiąc, ale na drugi dzień, taki sponiewierany, że litość brała patrzeć na niego. Okropność, co się zrobiło z tym człowiekiem przez jednę dobę!
Kiedym go pytał: co się stało? dlaczego wrócił? zpoczątku wahał się, a potem powiedział, że otrzymał telegram od Suzina i że pojedzie do Moskwy. Lecz znowu po upływie doby rozmyślił się i oświadczył, że do Moskwy nie pojedzie.
— A jeżeli to ważny interes?... — spytałem.
— Pal dyabli interesa! — mruknął i machnął ręką.
Teraz po całych dniach nie wychodzi z domu i powiększej części leży. Byłem u niego, ale przyjął mnie rozdrażniony; od lokaja zaś dowiedziałem się, że nikogo nie każe przyjmować.
Posłałem mu Szumana, ale Stach i z Szumanem nie chciał gadać, tylko powiedział mu, że nie potrzebuje doktorów. Szumanowi to jednak nie wystarczyło; a że jest trochę wścibski, więc zaczął śledztwo na własną rękę i dowiedział się dziwacznych rzeczy.
Mówił, że Wokulski wysiadł z pociągu około północy w Skierniewicach, udając, że otrzymał telegram, że potem zniknął zprzed stacyi i wrócił dopiero nad ranem, powalany ziemią i jakby pijany. Na stacyi myślą, że on naprawdę podchmielił sobie i zasnął gdzieś w polu.
Wyjaśnienie to nie trafiło do przekonania ani mnie, ani Szumanowi. Doktor twierdzi, że Stach musiał zerwać z panną Łęcką i może nawet próbował jakiej niedorzeczności... Ale ja myślę, że on naprawdę miał telegram od Suzina.
W każdym razie trzeba jechać, dla zdrowia. Jeszcze nie jestem inwalidem i dla chwilowego osłabienia nie mogę się wyrzekać przyszłości.
| . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . |
Jest tu Mraczewski i mieszka u mnie. Wygląda chłopak jak bernadyński prowincyonał, zmężniał, opalił się, utył. A ile on świata obleciał przez parę ostatnich miesięcy...
Był w Paryżu, potem w Lyonie; z Lyonu wpadł pod Częstochowę do pani Stawskiej i z nią przyjechał do Warszawy. Potem odwiózł ją pod Częstochowę, siedział z tydzień i podobno pomógł jej do urządzenia sklepu. Następnie poleciał aż do Moskwy, ztamtąd znowu wrócił pod Częstochowę, do pani Stawskiej, znowu u niej siedział trochę i obecnie jest u mnie.
Mraczewski twierdzi, że Suzin wcale nie telegrafował do Wokulskiego, a przy tem jest pewny, że Wokulski zerwał z panną Łęcką. Musiał nawet coś mówić pani Stawskiej, gdyż ten anioł, nie kobieta, będąc przed paroma tygodniami w Warszawie, raczyła mnie odwiedzić i mocno wypytywała się o Stacha.
„A czy zdrów?... a czy bardzo zmieniony i smutny?... a czy już nigdy nie wydobędzie się ze swej rozpaczy?...“
Z jakiej rozpaczy?... Gdyby nawet zerwał z panną Łęcką, to jeszcze, dzięki Bogu, niebrak kobiet i jeżeli Stach zechce, może się ożenić choćby z panią Stawską.
Złote, dyamentowe kobiecisko, jak ona go kochała i kto wie, czy teraz nie kocha?... Dalibóg śmiałbym się, żeby Stach powrócił do niej. Taka piękna, taka szlachetna, tyle w niej poświęcenia... Jeżeli jest ład na świecie (o czem niekiedy wątpię), to Wokulski powinienby się ożenić ze Stawską.
Ale musi się śpieszyć, bo jeżeli się nie mylę, naprawdę zaczyna o niej myśleć Mraczewski.
— Panie! — mówi nieraz do mnie, załamując ręce. — Panie, coto za kobieta, coto za kobieta... Gdyby nie ten nieszczęsny jej mąż, jużbym się jej oświadczył.
— A przyjęłaby cię? — pytam.
— Otóż nie wiem — westchnął.
Padł na krzesło, aź zatrzeszczało i mówił:
— Kiedy ją spotkałem pierwszy raz po jej wyjeździe z Warszawy, jakby we mnie piorun trzasł, tak mi się podobała...
— No, ona i dawniej robiła na tobie wrażenie.
— Ale nietakie. Po przyjechaniu z Paryża do Częstochowy byłem rozmarzony, a ona taka blada, z takiemi smutnemi oczyma, że zaraz pomyślałem: nuż mi się uda?... i dalejże w umizgi. Tymczasem ona, po pierwszych słowach, odpycha mnie, a gdym upadł przed nią na kolana i przysiągłem, że ją kocham... rozbeczała się!... Ach, panie Ignacy, te łzy... Zupełnie straciłem głowę, zupełnie... Gdyby raz tego jej męża dyabli wzięli, albo gdybym miał pieniądze na rozwód... Panie Ignacy!... po tygodniu życia z tą kobietą, albo umarłbym, albo jeździłbym wózkiem... Tak, panie... Dziś dopiero czuję, jak ją kocham.
— A gdyby ona kochała się w innym? — pytam.
— W kim?... może w Wokulskim?... Cha! cha!... Kto w tym mruku może się kochać?... Kobiecie potrzeba okazywać uczucie, namiętność, mówić jej o miłości, ściskać za ręce, a jeżeli można, to i... A czy ten głaz potrafiłby coś podobnego?... Wystawał do panny Izabeli, jak wyżeł do kaczki, bo mu się zdawało, że wejdzie w stosunki z arystokracyą i że panna ma posag. Ale gdy poznał stan rzeczy, uciekł ze Skierniewic. O panie, z kobietami tak niemożna...
Wyznaję, że nie podobają mi się zapały Mraczewskiego. Jak zacznie padać do nóg, skomleć, płakać, to wkońcu zawróci głowę pani Stawskiej. A Wokulski może tego żałować, bo na mój honor oficerski, była to jedyna kobieta dla niego.
Ale zaczekajmy, a tymczasem jedźmy... jedźmy!...
| . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . |
Brrr!... Otóż i pojechałem... Kupiłem bilet do Krakowa, na dworcu warszawsko-wiedeńskim siadłem do wagonu i, kiedy już było po trzecim dzwonku, wyskoczyłem...
Nie mogę ani na chwilę rozstać się z Warszawą i ze sklepem... Żyćbym bez nich nie potrafił...
Rzeczy odebrałem z kolei dopiero na drugi dzień, gdyż zajechały aż do Piotrkowa.
Jeżeli wszystkie moje plany spełnią się w taki sposób, to winszuję...“
Leżąc, albo siedząc w swoim pokoju, Wokulski machinalnie przypominał sobie, w jaki sposób ze Skierniewic powrócił do Warszawy?
Około piątej rano kupił na dworcu bilet pierwszej klasy, nie był jednak pewny, czy takiego żądał, czy dano mu go bez żądania. Następnie wsiadł do przedziału drugiej klasy i zastał tam księdza, który przez cały czas podroży wyglądał oknem, tudzież rudego niemca, który zdjął kamasze i, oparłszy nogi w brudnych skarpetkach na przeciwległej ławce, spał jak zarżnięty. Wreszcie naprzeciw siebie miał jakąś starą damę, którą tak bolały zęby, że nawet nie obrażała się na postępowanie swego sąsiada w skarpetkach.
Wokulski chciał porachować liczbę osób jadących w przedziale i z wielkim trudem zmiarkował, że bez niego jest ich trzy, a z nim cztery... Potem zaczął rozmyślać: dlaczego trzy osoby i jedna osoba stanowią razem cztery osoby? I zasnął.
W Warszawie opamiętał się dopiero w Alejach Jerozolimskich, już jadąc dorożką. Kto mu jednak wyniósł walizkę, jakim sposobem on sam znalazł się w dorożce? o tem nie wiedział i nawet nic go to nie obchodziło.
Do swego mieszkania dostał się ledwie po godzinnem dzwonieniu, choć była blisko ósma rano. Otworzył mu służący zaspany, rozebrany, przerażony jego nagłym powrotem. Wszedłszy zaś do sypialni, Wokulski przekonał się, że wierny sługa spał na jego własnem łóżku. Nie robił mu jednak wymówek, lecz kazał podać samowar.
Służący otrzeźwiony, ale i zakłopotany, szybko zmienił prześcieradła i poszewki, Wokulski zaś zobaczywszy świeżo posłane łóżko, nie pił herbaty, ale rozebrał się i legł spać...
Spał do piątej po południu, a potem umywszy się i ubrawszy jak do wyjścia, całkiem mimowoli usiadł na fotelu w salonie i drzemał do wieczora. Gdy zaś na ulicach zapłonęły latarnie, kazał podać światło i przynieść befsztyk z restauracyi. Zjadł go z apetytem, popił winem i około północy znowu poszedł spać.
Na drugi dzień odwiedził go Rzecki, ale jak długo siedział i o czem rozmawiali, nie pamięta. Tylko następnej nocy, kiedy obudził się na chwilę, zdawało mu się, że widzi Rzeckiego z twarzą bardzo zafrasowaną.
Potem zupełnie stracił rachubę czasu, nie spostrzegał różnic pomiędzy dniem i nocą, nie uważał, ażeby godziny mijały zaprędko, albo zawolno. Wogóle nie zajmował się czasem, który dla niego jakby nie istniał. Czuł tylko pustkę w sobie i naokoło siebie i nie był pewny, czy nie powiększyło się jego mieszkanie.
Raz przywidziało mu się, że leży na wysokim katafalku i zaczął myśleć o śmierci. Zdawało mu się, że musi umrzeć, koniecznie na paraliż serca, ale ani przerażało go to, ani cieszyło. Niekiedy z ciągłego siedzenia na fotelu cierpły mu nogi, a wówczas myślał, że idzie śmierć i z obojętną ciekawością uważał, jak szybko owe cierpnięcie posuwa się do serca? Obserwacye te chwilowo robiły mu jakby cień przyjemności, ale i one rozpływały się w apatyi.
Służącemu nakazał nie przyjmować nikogo; pomimoto, kilka razy odwiedził go doktor Szuman.
Na pierwszej wizycie wziął go za puls i kazał pokazać język.
— Może angielski?... — spytał Wokulski; lecz wnet opamiętał się i wyrwał rękę.
Szuman bystro popatrzył mu w oczy.
— Nie jesteś zdrów — rzekł — co ci dolega?
— Nic. Czy znowu zajmujesz się praktyką?
— Spodziewam się! — zawołał Szuman — a pierwszą kuracyą zrobiłem na samym sobie: uleczyłem się z marzycielstwa.
— Bardzo pięknie — odparł Wokulski. — Rzecki wspominał mi coś o twojem wyleczeniu.
— Rzecki jest półgłówek... stary romantyk... To rasa już ginąca! Kto chce żyć, musi trzeźwo patrzeć na świat... Uważajno i pokolei zamykaj oczy. Kiedy ci powiem: lewe... prawe... prawe.. Załóż nogę na nogę...
— Co ty robisz, mój kochany?... — zapytał Wokulski.
— Badam cię...
— O!... I masz nadzieję zbadać?
— Spodziewam się.
— A potem?
— Będę cię leczył.
— Z marzycielstwa?
— Nie, z neurostenii.
Wokulski uśmiechnął się i rzekł pochwili:
— Czy możesz wyjąć człowiekowi jego mózg i włożyć na to miejsce inny?
— Tymczasem nie...
— No, to daj spokój leczeniu.
— Mogę podsunąć ci nowe pragnienia...
— Już je mam... Chciałbym zapaść się pod ziemię, choć tak głęboko, jak... studnia w zasławskim zamku... I jeszcze chciałbym, ażeby mnie zasypały gruzy, mnie i mój majątek i nawet ślad tego, że kiedy istniałem. Oto moje pragnienia, owoc wszystkich poprzednich.
— Romantyzm!... — zawołał Szuman, klepiąc go po ramieniu. — Ale i to przejdzie.
Wokulski już nic nie odpowiedział. Gniewał się za swoje ostatnie wyrazy i dziwił się: zkąd nagle przyszła mu taka otwartość?... Głupia otwartość!... Co komu do jego pragnień? Poco on to mówił?... Poco, jak bezwstydny żebrak, odsłonił swoje rany?...
Po wyjściu doktora spostrzegł, że coś się w nim zmieniło; oto, na tle dotychczas bezwględnej apatyi, pojawiło się jakieś uczucie. Byłto bezimienny ból, zpoczątku bardzo mały, który szybko powiększył się i stanął w mierze. W pierwszej chwili można go było porównać do delikatnego ukłucia szpilką, a później do jakiejś zawady w sercu, nie większej od laskowego orzecha. Już żałował apatyi, kiedy przyszło mu na myśl zdanie Feuchterslebena:
„Radowałem się w mojej boleści; bo zdawało mi się, żem spostrzegł w sobie tę płodną walkę, która tworzyła i tworzy wszystko na tym świecie, gdzie bez przerwy walczą nieskończone siły“.
— Jednakże coto jest? — spytał siebie, czując, że w jego duszy miejsce apatyi zajmuje głucha boleść. I wnet odparł:
— Aha, jestto budzenie się świadomości...
Powoli w jego umyśle, dotychczas jakby zasnutym mgłą, począł zarysowywać się obraz. Wokulski ciekawie wpatrywał się w niego i dostrzegł — sylwetkę kobiety w objęciach mężczyzny... Obraz ten miał zpoczątku słaby blask fosforycznego światła, potem stał się różowym... żółtawym... zielonawym... błękitnym... wreszcie zupełnie czarnym, jak aksamit. Potem zniknął na kilka chwil i znowu zaczął ukazywać się kolejno we wszystkich barwach, począwszy od fosforycznej, kończąc na czarnej.
Jednocześnie ból wzmagał się...
„Cierpię, więc jestem!. — pomyślał śmiejąc się Wokulski.
Tak upłynęło kilka dni, na wpatrywaniu się jużto w ów obraz zmieniający barwę, jużto w ból, który zmieniał natężenie. Czasami zupełnie ginął, pojawiał drobny jak atom, rósł, wypełniał serce, całą istotę, cały świat... I w chwili, kiedy już przekroczył wszelką miarę, znowu niknął, ustępując miejsca absolutnemu spokojowi i zdziwieniu.
Zwolna zaczęło się rodzić w duszy coś nowego: pragnienie pozbycia się i tych bólów i tych obrazów. Byłoto podobne do iskry zapalającej się na tle nocy. Jakaś słaba otucha błysnęła Wokulskiemu.
„Czy tylko aby potrafię jeszcze myśleć?“ — rzekł do siebie.
Ażeby sprawdzić to, zaczął przypominać sobie tabliczkę mnożenia, potem mnożyć liczby dwucyfrowe przez jednocyfrowe i dwucyfrowe przez dwucyfrowe. Niedowierzając sobie, zapisywał rezultaty działań, a potem sprawdzał je... Mnożenia na papierze zgadzały się z pamięciowemi i Wokulski odetchnął.
„Jeszcze nie straciłem rozumu!“ — pomyślał z radością.
Zaczął wyobrażać sobie rozkład własnego mieszkania, ulice Warszawy, Paryż... Otucha rosła; spostrzegł bowiem, że nietylko dokładnie pamięta, ale, że jeszcze ćwiczenia te przynoszą mu pewien rodzaj ulgi. Im więcej myślał o Paryżu, im żywiej przedstawiały mu się tamtejszy ruch, budowle, targi, muzea, tem mocniej zacierała się sylwetka kobiety, spoczywającej w objęciach mężczyzny...
Już zaczął spacerować po mieszkaniu i oczy jego przypadkowo zatrzymały się na stosie ilustracyi. Były tam kopie z galeryi drezdeńskiej i monachijskiej, Don Quichot z rysunkami Dorégo, Hogart...
Przypomniał sobie, że skazani na gilotynę, najznośniej przepędzają czas, oglądając rysunki... I odtąd całe dnie schodziły mu na przeglądaniu rysunków. Skończywszy jednę książkę, brał się do drugiej, trzeciej... i znowu powracał do pierwszej.
Ból głuchnął, widziadła ukazywały się coraz rzadziej, otucha rosła...
Najczęściej jednak przeglądał Don Quichota, który robił na nim potężne wrażenie...
Przypomniał sobie tę dziwną historyą człowieka, przez kilkanaście lat żyjącego w sferze poezyi — tak jak on, który rzucał się na wiatraki — jak on, który zmarnował życie uganiając się za ideałem kobiety — jak on, i, zamiast królewny, znalazł brudną dziewkę od krów — znowu jak on!...
„A jednakże ten Don Quichot był szczęśliwszy odemnie! — myślał. — Dopiero nad grobem zaczął budzić się ze swych złudzeń... A ja?...“
Im dłużej przypatrywał się rysunkom, im bardziej oswajał się z niemi, tem mniej pochłaniały jego uwagę. Zpoza Don Quichota, Sancho Panchy i mulników Dorégo, zpoza Walki kogutów i Ulicy pijackiej Hogarta, coraz częściej pokazywało mu się wnętrze wagonu, drgająca szyba a w niej niewyraźny obraz Starskiego i panny Izabeli...
Wtedy odrzucił ilustracye i zaczął czytać książki, znane mu jeszcze z epoki dzieciństwa, albo z piwnicy Hopfera. Z niewymownem wzruszeniem odświeżał w pamięci: Żywot św. Genowefy, Różę z Tannenburgu, Rinaldiniego, Robionsona Kruzoe, a nareszcie — Tysiąc i jednę nocy. Znowu zdawało mu się, że już nie istnieje czas ani rzeczywistość i że jego raniona dusza, uciekłszy z ziemi, błądzi po jakichś czarodziejdzich krainach, gdzie biją tylko szlachetne serca, gdzie podłość nie stroi się w maskę obłudy, gdzie rządzi wieczna sprawiedliwość, kojąca bóle i nagradzająca krzywdy...
I tu uderzył go jeden dziwny szczegół. Kiedy z własnej literatury wyniósł złudzenia, które zakończyły się rozkładem jego duszy — ukojenie i spokój znajdował tylko w literaturach obcych.
„Czy my naprawdę — myślał z trwogą — jesteśmy narodem marzycieli i czy już nigdy nie zejdzie anioł, któryby poruszył betsedejską sadzawkę, obłożoną tylu chorymi?...“
Pewnego dnia przyniesiono mu z poczty gruby pakiet.
— Z Paryża?... — rzekł. — Tak. z Paryża. Ciekawym, coto?...
Ale ciekawość jego nie była dość silną, ażeby zachęcić go do otworzenia i przeczytania listu.
— Taki gruby list!... Komu, u licha, chce się dziś tyle pisać?
Rzucił pakiet na biurko i w dalszym ciągu wziął się do czytania Tysiąca i jednej nocy.
Coto za rozkosz dla zmęczonego umysłu, te pałace z drogich kamieni, drzewa, których owocami były klejnoty!... Te kabalistyczne słowa, przed któremi ustępowały mury, te cudowne lampy, dzięki którym można było zwalczać nieprzyjaciół, przenosić się w mgnieniu oka o setki mil... A ci potężni czarodzieje!.... Co za szkoda, że taka władza dostawała się ludziom złośliwym i nikczemnym!...
Odkładał książkę i, śmiejąc się sam z siebie, marzył, że on jest czarodziejem, który posiada dwie bagatelki: władzę nad siłami natury i zdolność stawania się niewidzialnym...
— Myślę — rzekł — że po kilku latach mojej gospodarki, świat wyglądałby inaczej... Najwięksi hultaje zmieniliby się na Sokratesów i Platonów.
Wtem spojrzał na list paryski i przypomniał sobie Geista i jego słowa:
„Ludzkość składa się z gadów i tygrysów, między któremi ledwie jeden na całą gromadę znajdzie się człowiek... Dzisiejsze niedole pochodzą ztąd, że wielkie wynalazki dostawały się bez różnicy ludziom i potworom... Ja nie popełnię tego błędu i, jeżeli ostatecznie znajdę metal lżejszy od powietrza, oddam go tylko prawdziwym ludziom. Niech oni choć raz zaopatrzą się w broń na swój wyłączny użytek; niechaj ich rasa mnoży się i rośnie w potęgę...“
— Niezawodnie byłoby lepiej — mruknął — gdyby tacy Ochoccy i Rzeccy mieli siłę, a nie Starscy i Maruszewicze...
„To jest cel!... — myślał w dalszym ciągu. — Gdybym był młodszy... Chociaż... No i tutaj bywają ludzie, i tu jest niemało do zrobienia...“
Zaczął znowu czytać historyą z Tysiąca nocy, lecz spostrzegł, że i ona już nie absorbuje go... Dawny ból zaczynał nurtować serce, a przed oczyma coraz wyraźniej rysowała się sylwetka panny Izabeli i Starskiego.
Przypomniał sobie Geista w drewnianych sandałach, później jego dziwny dom otoczony murem... I nagle przywidziało mu się, że ten dom jest pierwszym stopniem olbrzymich schodów, na szczycie których stoi posąg, niknący w obłokach. Przedstawiał on kobietę, której nie było widać głowy ani piersi, tylko śpiżowe fałdy sukni. Zdawało mu się, że na stopniu, którego dotykają jej nogi, czerni się napis: „niezmienna i czysta“. Nie rozumiał co to jest? ale czuł, że od stóp posągu napływa mu w serce jakaś wielkość pełna spokoju. I dziwił się, że on, który był zdolnym doświadczać podobnego uczucia, mógł kochać, czy gniewać się na pannę Izabelę, albo zazdrościć jej Starskiemu!...
Wstyd uderzył mu na twarz, choć nikogo nie było w pokoju.
Widzenie znikło, Wokulski ocknął się. Był znowu tylko człowiekiem zbolałym i słabym; ale w jego duszy huczał jakiś potężny głos, niby echo kwietniowej burzy, grzmotami zapowiadającej wiosnę i zmartwychwstanie.
Pierwszego czerwca odwiedził go Szlangbaum. Wszedł zakłopotany, ale przypatrzywszy się Wokulskiemu nabrał otuchy.
— Nie odwiedzałem cię do tej pory — zaczął — bo wiem, żeś był niezdrów i nie chciałeś nikogo widywać. No, ale dzięki Bogu, już wszystko przeszło...
Kręcił się na krześle i zpod oka rzucał spojrzenia na pokój; może spodziewał się znaleść w nim więcej nieładu.
— Masz jaki interes? — zapytał go Wokulski.
— Nie tyle interes, ile propozycyą... Właśnie, kiedy dowiedziałem się, żeś chory, przyszło mi na myśl... Uważasz... tobie potrzeba dłuższego wypoczynku, usunięcia się od wszelkich zajęć, więc przyszło mi na myśl, czybyś nie zostawił u mnie tych stu dwudziestu tysięcy rubli... Miałbyś bez kłopotu dziesiąty procent...
— Aha!... — wtrącił Wokulski. — Ja moim wspólnikom bez kłopotu, nawet dla siebie, płaciłem piętnaście.
— Ale teraz cięższe czasy... Zresztą, chętnie dam piętnasty procent, jeżeli mi zostawisz swoją firmę...
— Ani firmy, ani pieniędzy — odparł niecierpliwie Wokulski. — Firma, bodajby nigdy nie istniała, a co do pieniędzy... Tyle ich mam, że mi wystarczy procent, jaki dają papiery. Aaa... i tego za dużo.
— Więc chcesz odebrać swój kapitał na święty Jan? — spytał Szlangbaum.
— Mogę ci go zostawić do października, nawet bez procentu, pod warunkiem, że zatrzymasz przy sklepie tych ludzi, którzy zechcą zostać.
— Ciężki warunek, ale...
— Jak chcesz.
Nastała chwila milczenia.
— Cóż myślisz robić ze spółką do handlu z cesarstwem? — zapytał Szlangbaum. — Bo mówisz tak, jakbyś się z niej chciał wycofać...
— Jestto bardzo prawdopodobne.
Szlangbaum zarumienił się, chciał coś powiedzieć, ale dał spokój. Pogadali jeszcze o rzeczach obojętnych i Szlangbaum wyszedł, żegnając się z nim bardzo serdecznie.
„On widzę ma zamiar wszystko oddziedziczyć po mnie — myślał Wokulski. — Ha! niech dziedziczy... świat należy do tych, którzy go biorą“.
Swoją drogą Szlangbaum, rozmawiający z nim w tej chwili o swoich interesach, wydał mu się zabawny.
„Wszyscy w sklepie skarżą się na niego — myślał — mówią, że głowę zadziera, że wyzyskuje... Coprawda, o mnie mówili to samo...“
Spojrzenie jego znowu padło na biurko, gdzie od kilku dni leżał list z Paryża. Wziął go do rąk, ziewnął, ale nareszcie odpieczętował.
Była to korespondencya od baronowej, mającej dyplomatyczne stosunki, tudzież kilka urzędowych aktów. Przejrzał je i przekonał się, że są to dowody śmierci Ernesta Waltera, inaczej: Ludwika Stawskiego, który zmarł w Algierze.
Wokulski zamyślił się.
„Gdybym przed trzema miesiącami dostał te papiery, kto wie, coby dziś było?... Stawska — piękna, a nadewszystko jaka szlachetna... jaka szlachetna!... Czy ja wiem, może ona naprawdę mnie kochała?... Stawska mnie, a ja tamtą... Co za ironia losu!...“
Rzucił papiery na biurko i przypominał sobie ten mały, czysty salonik, w którym tyle wieczorów przepędził z panią Stawską, gdzie czuł się tak spokojnym.
„No — mówił — i odrzuciłem szczęście, które samo wpadło mi w ręce... Ale czy może być szczęściem to, czego nie pragniemy?... I jeżeli ona choć przez jeden dzień tyle cierpiała co ja?...
Okrutne jestto urządzenie świata, na którym dwoje ludzi, nieszczęśliwych z tego samego powodu, nie mogą sobie pomódz“...
Dokumenta o śmierci Stawskiego leżały kilka dni, a Wokulski jeszcze nie zdecydował się, co z niemi zrobić?
Zpoczątku wcale o nich nie myślał, potem gdy mu coraz częściej wpadały w oczy lub pod rękę, zaczął doświadczać wyrzutów sumienia.
„Ostatecznie — mówił — sprowadziłem je dla pani Stawskiej, więc trzeba to oddać pani Stawskiej, ale gdzie ona jest?... Nie wiem... Zabawna byłaby historya, gdybym się z nią ożenił... Miałbym towarzystwo, Helunia miłe dziecko... miałbym cel w życiu. No, ale ona sama nie zrobiłaby interesu... Cóżbym jej wreszcie powiedział? Jestem chory, potrzebuję dozorczyni i dlatego ofiaruję pani kilkanaście tysięcy rubli rocznie... Nawet pozwolę się pani kochać, chociaż sam... Mam już dosyć miłości“...
Dzień schodził za dniem, a Wokulski nie wymyślił sposobu odesłania papierów pani Stawskiej. Trzebaby dowiedzieć się, gdzie mieszka, napisać list rekomendowany, oddać go na pocztę. Wkońcu przypomniał sobie, że najprostszą rzeczą będzie wezwać Rzeckiego, (z którym nie widział się od kilku tygodni) i jemu oddać dokumenta. Lecz chcąc wezwać Rzeckiego, trzeba dzwonić na lokaja, posłać go do sklepu...
— Aaa... dajcież mi spokój! — mruknął.
Wziął się znowu do czytania, tym razem podróży. Zwiedził Stany Zjednoczone, Chiny, ale papiery pani Stawskiej nie dawały mu spokoju. Rozumiał, że coś trzeba zrobić z niemi, a czuł, że on nic nie zrobi.
Taki stan ducha, jego samego zaczął dziwić.
„Myślę przecież prawidłowo — mówił — no, o ile nie przeszkadzają mi wspomnienia... Czuję prawidłowo, ach, nawet zanadto prawidłowo. Tylko... nie chce mi się załatwić tego interesu i zresztą żadnego... Jestto więc modna dzisiaj choroba woli... Pyszny wynalazek... Ależ ja u dyabła nigdy nie stosowałem się do mody... Wkońcu, co mi tam, moda czy nie moda; jest mi z nią dobrze, zatem“...
Właśnie kończył podróż do Chin, kiedy przyszło mu na myśl, że gdyby on miał wolę, to mógłby, prędzej czy później zapomnieć i o pewnych wypadkach i o pewnych osobach.
— A tak mnie dręczy... tak dręczy!... — szepnął.
Już zupełnie stracił rachubę czasu.
Pewnego dnia gwałtem wszedł do niego Szuman.
— No, jakże tam? — spytał. — Czytamy widzę... powieści, dobrze... podróże, doskonale... Nie miałbyś ochoty wyjść na spacer? Ładny dzień, a przez pięć tygodni chyba nacieszyłeś się swojem mieszkaniem...
— Ty z dziesięć lat cieszyłeś się swojem — odparł Wokulski.
— Racya. Ale ja miałem zajęcie, badałem ludzkie włosy i myślałem o sławie. Nade wszystko zaś nie miałem na karku interesów cudzych i swoich. Przecież za kilka tygodni będzie sesya tej spółki do handlu z cesarstwem...
— Wycofuję się z niej...
— Proszę... Dobra myśl — mówił z ironią Szuman. — I jeszcze ażeby cię lepiej ocenili, pozwól im wziąć na dyrektora Szlangbauma. On ich urządzi... tak jak mnie... Genialna rasa te żydki, ale cóżto za łajdaki...
— No, no, no...
— Tylkoż ty ich nie broń przedemną — zawołał gniewnie Szuman — bo ja ich nietylko znam, ale i odczuwam... Dałbym gardło, że już w tej chwili Szlangbaum kopie pod tobą doły w owej spółce i jestem pewny, że się tam wkręci, bo jakżeby polska szlachta mogła obejść się bez żyda...
— Widzę, że nie lubisz Szlangbauma?
— Owszem, nawet podziwiam go i chciałbym naśladować, ale nie potrafię! A właśnie teraz zaczyna się budzić we mnie instynkt przodków: skłonność do geszefciarstwa... O naturo! jakżebym chciał mieć z milion rubli, ażeby zrobić drugi milion, trzeci... i stać się młodszym bratem Rotszylda. Tymczasem nawet Szlangbaum wyprowadza mnie w pole... Tak długo kręciłem się w waszym świecie, żem wkońcu utracił najcenniejsze przymioty mojej rasy... Ale to wielka rasa: oni świat zdobędą i nawet nie rozumem, tylko szachrajstwem i bezczelnością...
— Więc zerwij z nimi, ochrzcij się...
— Ani myślę. Najprzód, nie zerwę z nimi, choćbym się ochrzcił, a jestem znowu taki fenomenalny żydziak, że nie lubię blagować. Po wtóre, jeżeli nie zerwałem z nimi, kiedy byli słabi, nie zerwę dziś, kiedy są potężni.
— Mnie się zdaje, że właśnie teraz są słabsi — wtrącił Wokulski.
— Czy dlatego, że ich zaczynają nienawidzieć?...
— No, nienawiść zbyt silne słowo.
— Dajże spokój, nie jestem ślepy ani głupi... Wiem, co mówi się o żydach w warsztatach, szynkach, sklepach, nawet w gazetach... I jestem pewny, że lada rok wybuchnie nowe prześladowanie, z którego moi bracia w Izraelu wyjdą jeszcze mędrsi, jeszcze silniejsi i jeszcze solidarniejsi... A jak oni wam kiedyś zapłacą!... Szelmy zpod ciemnej gwiazdy, ale muszę uznać ich geniusz i nie mogę wyprzeć się sympatyi... Czuję, że dla mnie brudny żydziak jest milszym od umytego panicza; a kiedy po dwudziestu latach pierwszy raz zajrzałem do synagogi i usłyszałem śpiewy, na honor, łzy mi w oczach stanęły... Co tu gadać... Pięknym jest Izrael tryumfujący i miło pomyśleć, że w tym tryumfie uciśnionych jest cząstka mojej pracy!...
— Szuman, zdaje mi się, że masz gorączkę...
— Wokulski, jestem pewny, że masz bielmo i to nie na oczach, ale na mózgu...
— Jakże możesz, wobec mnie, mówić o takich rzeczach?...
— Mówię, bo najprzód nie chcę być gadem, który kąsa podstępnie, a po wtóre... Ty, Stachu, już nie będziesz z nami walczył... Jesteś złamany i to złamany przez swoich... Sklep sprzedałeś, spółkę porzucasz... Karyera twoja skończona...
Wokulski spuścił głowę na piersi.
— Pomyśl zresztą — ciągnął Szuman — kto dziś jest przy tobie? — Ja? Żyd, tak pogardzony i tak skrzywdzony, jak ty... I przez tych samych ludzi... przez wielkich panów...
— Robisz się sentymentalny — wtrącił Wokulski.
— To nie sentymentalizm!... Bryzgali nam w oczy swoją wielkością, reklamowali swoje cnoty, kazali nam mieć ich ideały... A dziś, powiedz sam: co warte są te ideały i cnoty, gdzie ich wielkość, która musiała czerpać z twojej kieszeni?... Rok tylko żyłeś z nimi, niby na równej stopie i co z ciebie zrobili?... Więc pomyśl, co musieli zrobić z nami, których gnietli i kopali przez całe wieki?... I dlatego radzę ci: połącz się z żydami. Zdublujesz majątek i jak mówi Stary Testament: zobaczysz nieprzyjacioły twoje u podnóżka nóg twoich... Za firmę i dobre słowo, oddamy ci Łęckich, Starskiego i nawet jeszcze kogo na przykładkę... Szlangbaum to nie dla ciebie wspólnik, to błazen.
— A jak zagryziecie owych wielkich panów, to co?...
— Z konieczności połączymy się z waszym ludem, będziemy jego inteligencyą, której dziś nie posiada... Nauczymy go naszej filozofii, naszej polityki, naszej ekonomii i zpewnością lepiej wyjdzie na nas, aniżeli na swoich dotychczasowych przewodnikach... Przewodnikach!... — dodał ze śmiechem.
Wokulski machnął ręką.
— Mnie się zdaje, — rzekł — że ty, który chcesz wszystkich leczyć na marzycielstwo, sam jesteś marzycielem.
— A toż znowu?... — zapytał Szuman.
— Tak... Nie macie gruntu pod nogami, a chcecie innych brać za łeb... Myślcie wy lepiej o uczciwej równości z innymi, nie o zdobywaniu świata i nie leczcie cudzych wad, przed uleczeniem własnych, które mnożą wam nieprzyjaciół. Zresztą, ty sam nie wiesz, czego się trzymać: raz gardzisz żydami, drugi raz oceniasz ich zbyt wysoko...
— Gardzę jednostkami, szanuję siłę gromady.
— Wprost przeciwnie aniżeli ja, który gardzę gromadami, a niekiedy szanuję jednostki.
Szuman zamyślił się.
— Rób, jak chcesz — rzekł, biorąc za kapelusz. — Faktem jest jednak, że jeżeli ty wyjdziesz ze swojej spółki, to ona wpadnie w ręce Szlangbauma i całej zgrai parszywych żydziaków. Tymczasem gdybyś został, mógłbyś tam wprowadzić ludzi uczciwych i przyzwoitych, którzy mają niewiele wad, a wszystkie żydowskie stosunki.
— Tak, czy owak, spółkę opanują żydzi.
— Ale bez twej pomocy zrobią to żydzi chederowi, a z tobą zrobiliby uniwersyteccy.
— Czyto nie wszystko jedno! — odparł Wokulski, wzruszając ramionami.
— Nie wszystko. Nas z nimi łączy rasa i wspólne położenie, ale dzielą poglądy. My mamy naukę, oni Talmud, my rozum, oni spryt; my jesteśmy trochę kosmopolici, oni partykularyści, którzy nie widzą dalej poza swoję synagogę i gminę. Gdy chodzi o wspólnych nieprzyjaciół, są wybornymi sprzymierzeńcami, ale gdy o postęp judaizmu... wówczas są dla nas nieznośnym ciężarem! Dlatego w interesie cywilizacyi leży, ażeby kierunek spraw był w naszych rękach. Tamci mogą tylko zaplugawić świat chałatami i cebulą, ale nie posunąć go naprzód... Pomyśl o tem, Stachu!...
Uściskał Wokulskiego i wyszedł, pogwizdując aryą: „Rachelo, kiedy Pan w dobroci niepojęty“...
„Tak tedy — myślał Wokulski — zanosi się na walkę między żydami postępowymi i zacofanymi, o naszę skórę, a ja mam brać w niej udział, jako sprzymierzeniec tych, albo tamtych... Piękna rola!... Ach, jak mnie to nudzi i nuży“...
Zaczął marzyć i znowu zobaczył odrapany mur domu Geista i nieskończoną ilość schodów, na szczycie których siedział posąg śpiżowej bogini, z głową w chmurach i z zagadkowym napisem u stóp: „niezmienna i czysta“...
Przez chwilę, kiedy patrzył na fałdy jej sukni, śmiać mu się chciało i z panny Izabeli i z jej tryumfującego wielbiciela i z własnych cierpień.
— Czyto podobna?... Czyto podobna?... — szepnął. — Ażebym ja...
Ale posąg wnet zniknął, a ból powrócił i rozsiadł się w jego sercu jak wielki pan, któremu nikt nie sprosta.
W parę dni po wizycie Szumana, zjawił się u Wokulskiego Rzecki.
Był bardzo mizerny, podpierał się laską i tak zmęczył się wejściem na pierwsze piętro, że zadyszany upadł na krzesło i z trudnością mówił.
Wokulski przeraził się.
— Co tobie, Ignacy?... — zawołał.
— Et, nic!... Trochę starość, trochę... Ot nic!...
— Ależ ty lecz się, mój drogi, wyjedź gdzie...
— Powiem ci, że próbowałem wyjeżdżać... Już nawet byłem na kolei... Ale ogarnęła mnie taka tęsknota za Warszawą i... za naszym sklepem — dodał ciszej — że... Iii... cotam!... Przepraszam cię, żem tu przyszedł...
— Ty mnie przepraszasz, kochany stary?... Ja myślałem, że gniewasz się na mnie...
— Ja na ciebie?... — odparł Rzecki, wpatrując się w niego z przywiązaniem. — Ja na ciebie?... Ale cotam!... Przypędziły mnie tu interesa i ciężki kłopot...
— Kłopot?
— Wyobraź sobie, że Klejn aresztowany...
Wokulski cofnął się z krzesłem.
— Klejn i ci dwaj... pamiętasz?... Ten Maleski i Patkiewicz...
— Zaco?
— Oni mieszkali w domu baronowej Krzeszowskiej, no i trochę, coprawda, szykanowali tego... tego Maruszewicza... On groził, a ci jeszcze lepiej... W końcu poleciał na skargę do cyrkułu... Zeszła policya, zrobił się jakiś skandal i wszystkich trzech wzięto do kozy.
— Dzieciaki... dzieciaki!... — szepnął Wokulski.
— Ja to samo mówiłem — ciągnął Rzecki. — Naturalnie nic im się nie stanie, ale zawsze niemiła historya. Ten osioł Maruszewicz sam przestraszony... Wpadł do mnie, przysięgał, że on temu nie winien... Nie mogłem już wytrzymać i odpowiedziałem mu: „żeś pan nie winien, jestem pewny; ale i to pewne, że w naszych czasach Pan Bóg opiekuje się hultajami... Bo naprawdę, to pan powinieneś siedzieć dziś pod kluczem za fałszowanie podpisów, ale nie te lekkoduchy“... Aż rozpłakał się! Przysiągł, że odtąd wejdzie na dobrą drogę i że, jeżeli dotychczas nie wszedł na nią, to tylko z twojej winy.
„Byłem pełen najszlachetniejszych zamiarów — mówił — ale pan Wokulski, zamiast podać mi rękę, zamiast utwierdzić w zacnych intencyach, zbył mnie lekceważeniem“...
— Poczciwa dusza! — rozśmiał się Wokulski — Cóż więcej?
— W mieście gadają, — mówił Rzecki — że opuszczasz spółkę...
— Tak...
— I że odstępujesz ją żydom.
— No, przecież moi wspólnicy nie są starą garderobą, ażebym mógł ich odstępować — wybuchnął Wokulski. — Mają pieniądze, mają głowy na karkach... Niech znajdą ludzi i niech sobie radzą.
— Kogo oni tam znajdą, a choćby znaleźli, komu zaufają, jeżeli nie żydom!... A żydzi naseryo myślą o tym interesie. Niema dnia, ażeby nie odwiedził mnie Szuman, albo Szlangbaum, a każdy namawia, ażebym ja po tobie prowadził spółkę...
— Właściwie ty ją dziś prowadzisz.
Rzecki machnął ręką.
— Twojemi pomysłami i pieniędzmi! — odparł. — Ale mniejsza... Z tego widzę, że Szuman należy do jednej partyi, a Szlangbaum do drugiej i że potrzebują sztromanów... Przedemną, jeden na drugiego wiesza psy, ale wczoraj słyszałem, że obie partye już mają się porozumieć.
— Mądrzy! — szepnął Wokulski.
— Ale ja do nich straciłem serce — odparł Rzecki. — Jestem przecie stary kupiec i mówię ci, że u nich wszystko stoi na bladze, szacherce i tandecie.
— Niebardzo im wymyślaj — wtrącił Wokulski — boćto przecie my ich wyhodowaliśmy...
— Nie my!... — zawołał gniewnie Rzecki — oni wszędzie tacy... Gdziekolwiek ich spotkałem: w Peszcie, Konstantynopolu, w Paryżu i w Londynie, zawsze widziałem jednę zasadę: dawać jak najmniej, a brać jak najwięcej, tak we względzie materyalnym, jak i w moralnym... Blichtr!... zawsze blichtr!...
Wokulski zaczął chodzić po pokoju.
— Szuman miał racyą, — rzekł — że wzrasta do nich niechęć, kiedy nawet ty...
— Ja nie jestem niechętny... ja już schodzę z pola... Ale spojrzyj tylko, co się tu dzieje?... Gdzie oni nie włażą, gdzie nie otwierają sklepów, do czego nie wyciągają rąk?... A każdy, byle zajął jakie stanowisko, prowadzi za sobą cały legion swoich, bynajmniej nielepszych od nas, nawet gorszych. Zobaczysz, co zrobią z naszym sklepem: jacyto tam będą subjekci, jakie towary... I ledwie zagarnęli sklep, już wkręcają się między arystokracyą, już biorą się do twojej spółki...
— Nasza wina... nasza wina!... — powtarzał Wokulski. — Nie możemy odmawiać ludziom prawa do zdobywania stanowisk, ale możemy bronić własnych.
— Ty sam opuszczasz stanowisko.
— Nie przez nich; oni ze mną uczciwie wychodzili.
— Boś był im potrzebny. Z ciebie i twoich stosunków zrobili szczebel...
— No, cotam — przerwał Wokulski — obaj nie przekonamy się... Ale, ale... Mam tu urzędowe papiery o śmierci Ludwika Stawskiego.
Rzecki zerwał się z fotelu.
— Męża pani Heleny?... Gdzie?... — mówił rozgorączkowany. — Ależto ocalenie dla nas wszystkich!...
Wokulski podał dokumenta, które Rzecki schwycił drżącemi rękoma.
— Wieczny odpoczynek i chwała Bogu!... — prawił czytając. — No, kochany Stachu, dziś niema już żadnej przeszkody... Żeń się z nią... Ach, gdybyś wiedział, jak ona cię kocha... Zaraz doniosę o tem biedaczce, a papiery ty sam zawieź i... oświadcz się z miejsca... Już widzę, że spółka będzie uratowana, a może i sklep... Paruset ludzi, których uchronisz od nędzy, pobłogosławi was... Coto za kobieta!... Przy niej dopiero znajdziesz spokój i szczęście...
Wokulski stanął przed nim i pokiwał głową.
— A ona ze mną znajdzie szczęście? — spytał.
— Szalenie cię kocha... Ty nawet nie domyślasz się...
— A wie ona: co kocha?... Czy ty nie widzisz, że ja już jestem tylko ruiną, najgorszą, bo moralną... Zatruć komu szczęście potrafię, ale dać!... I jeżeli mógłbym dać coś światu, to chyba pieniądze i pracę, ale... nie dla dzisiejszych ludzi i jak najdalej od nich.
— Eh, przestań!... — zawołał Rzecki. — Ożeń się z nią, a zaraz inaczej spojrzysz...
Wokulski śmiał się smutno.
— Tak... ożenić się!... Spętać dobrą i niewinną istotę, wyzyskiwać najszlachetniejsze uczucia, a myślą być gdzieindziej... I może jeszcze za rok lub dwa wymawiać, że dla niej porzuciłem wielkie zamiary?...
— Może wynalazek tego Geista?... — pytał Rzecki.
— A ty zkąd wiesz?
— Od Szumana.
— Ach, prawda!... Zapomniałem, że Szuman musi wiedzieć o wszystkiem. To także talent...
— I bardzo pomocny. Swoją drogą, radzę ci: pomyśl o pani Stawskiej, bo...
— Ty mi ją odbijesz?... — uśmiechnął się Wokulski. — Odbij, odbij!... Gwarantuję wam, że nie zaznacie biedy.
— Tfy! dajże spokój!... Ziemiaby się zapadła, gdyby taki stary grat, jak ja, myślał o podobnej kobiecie. Ale jest tu ktoś niebezpieczniejszy... Mraczewski... Szaleje za nią, mówię ci, i już pojechał do niej trzeci czy czwarty raz... Serce kobiety nie kamień...
— O!... Mraczewski?...
— On mówi, że byle człowiek odłożył pierwszy tysiąc rubli, a jeszcze poznał taką piękną kobietę jak Stawska, zaraz polityka wywietrzeje mu z głowy.
— Biedny Klejn był innego zdania — rzekł Wokulski.
— Cotam Klejn, narwaniec!... Dobry chłopak, ale żaden subjekt... Marczewski, oto była perła! Piękny, paplał po francusku, a jak on spoglądał na klijentki, jak podkręcał wąsy!... Ten zrobi interes na świecie i zdmuchnie ci panią Stawską... Zobaczysz!...
Zabrał się do wyjścia, ale jeszcze stanął i rzekł:
— Żeń się z nią, Stachu, żeń... Uszczęśliwisz kobietę, uratujesz spółkę, a może i sklep ocalisz. Cotam wynalazki... Rozumiałbym cele polityczne w tych czasach, kiedy mogą zajść najdonioślejsze wypadki. Ale te machiny latające... Chociaż może i one przydałyby się? — dodał po namyśle. — Ha! zresztą rób jak chcesz, ale prędko decyduj się co do Stawskiej, bo czuję, że Mraczewski nie zaśpi gruszek w popiele. To frant! Machiny latające... Phy! czy ja wiem?... Może i to... może i to na coś się przyda.
Wokulski został sam.
„Paryż czy Warszawa?... — myślał. — Tam, wielki cel, ale niepewny, tu paruset ludzi... Na których nie mogę patrzeć...“ — dodał pochwili.
Zbliżył się do okna i jakiś czas wyglądał na ulicę, poprostu ażeby się przemódz. Ale wszystko drażniło go: ruch powozów, bieganina pieszych, ich zafrasowane lub uśmiechnięte twarze... Najbardziej zaś rozstrajał go widok kobiet. Zdawało mu się, że każda jest uosobieniem głupoty i fałszu.
„Każda znajdzie swego Starskiego, prędzej lub później — myślał.
Każda go szuka...“
Wkrótce znowu odwiedził Wokulskiego Szuman.
— Mój drogi — zawołał od progu, śmiejąc się — choćbyś miał mnie wyrzucić za drzwi, będę cię prześladował wizytami...
— Ale owszem, przychodź jak najczęściej — odparł Wokulski.
— Więc zgadzasz się?... Wybornie!... To połowa kuracyi... Co znaczy jednakże silny mózg!... Po niecałych siedmiu tygodniach ciężkiej mizantropii, już zaczynasz tolerować gatunek człowieczy i to jeszcze w mojej osobie... Cha! cha! cha!... Cóżby było, gdyby wpuścić do twej klatki jaką szykowną kobietkę...
Wokulski zbladł...
— No, no... wiem, że jeszcze zawcześnie... Choć już pora, ażebyś zaczął ukazywać się między ludźmi. To uleczyłoby cię doreszty. Bo weź za przykład mnie — prawił Szuman. — Dopóki siedziałem w czterech ścianach, nudziłem się jak dyabeł w dzwonicy; a dziś ledwiem pokazał się w świecie, już mam tysiące rozrywek. Szlangbaum chce mnie okpić i z jednego zdziwienia wpada w drugie, dzień podniu przekonywając się, że choć mam tak naiwną minę, przecież zgóry przewidziałem wszystkie jego cugi. To nawet zjednało mi u niego szacunek...
— Dosyć skromna zabawa — wtrącił Wokulski.
— Zaczekaj!... Drugą uciechę sprawiają mi moi współwyznawcy ze sfer finansowych, ponieważ zdaje im się, że ja mam nadzwyczajny spryt do interesów, i że pomimo to, będą mną mogli kierować, jak im się podoba... Wyobrażam sobie ich bolesne rozczarowanie, kiedy przekonają się, że ani jestem dość sprytnym do interesów, ani dość głupim, ażeby stać się pionkiem w ich rękach...
— A tak namawiałeś mnie do wejścia w spółkę z nimi?...
— To co innego. Ja i dziś jeszcze cię namawiam. Na ostrożnej spółce z rozumnymi żydami nikt nigdy nie stracił, przynajmniej finansowo. Ale co innego być wspólnikiem, a co innego pionkiem, jakim mnie chcą zrobić... Ach te żydziaki!... zawsze szelmy, w chałatach, czy we frakach...
— Co ci jednak nie przeszkadza uwielbiać ich, a nawet łączyć się ze Szlangbaumem?...
— To znowu co innego — odparł Szuman. — Żydzi, mojem zdaniem, są najgenialniejszą rasą w świecie, a przytem moją rasą, więc ich podziwiam i w gromadzie kocham. A co do porozumienia ze Szlangbaumem... Bój się Boga, Stachu! czy by to była rzecz rozsądna z naszej strony, gdybyśmy się żarli między sobą wówczas, kiedy idzie o uratowanie tak świetnego interesu, jak spółka do handlu z cesarstwem?... Ty ją rzucasz, więc albo runie, albo złapią ją niemcy i w każdym razie kraj straci. A tak i kraj zyska i my...
— Coraz mniej rozumiem cię — wtrącił Wokulski. — Żydzi są wielcy i żydzi są szelmy... Szlangbauma trzeba wyrzucić ze spółki i trzeba go znowu przyjąć... Raz żydzi na tem zyskują, to znowu kraj zyska... Kompletny chaos!...
— Masz Stachu mózg przewrócony... To żaden chaos, to najjaśniejsza prawda... W tym kraju tylko żydzi tworzą jakiś ruch przemysłowy i handlowy, a więc każde ich ekonomiczne zwycięstwo, jest czystym zyskiem dla kraju... Nie mam racyi?...
— Muszę się nad tem zastanowić — odparł Wokulski. No, a jaką jeszcze masz uciechę?...
— Największą. Wyobraź sobie, że na pierwszą wieść o moich przyszłych sukcesach finansowych, już chcą mnie żenić!... Mnie, z moją żydowską mordą i łysiną!...
— Kto?... z kim?...
— Naturalnie, że nasi znajomi, a z kim?... Z kim zechcę. Nawet z chrześcijanką i to z pięknej familii, bylem się ochrzcił...
— A ty?...
— Wiesz co, że gotówem to zrobić przez ciekawość. Poprostu dla dowiedzenia się: w jaki sposób przekona mnie o swej miłości chrześcianka piękna, młoda, dobrze wychowana, a nadewszystko z porządnej familii?... Tu już miałbym miliony zabaw. Bawiłbym się, widząc jej konkury o moję rękę i serce. Bawiłbym się, słysząc: jak mówi o swej wielkiej ofierze dla dobra rodziny, a może nawet ojczyzny. Bawiłbym się wkońcu, śledząc w jaki sposób powetowałaby sobie swoję ofiarę: czy oszukiwałaby mnie starą metodą, to jest potajemnie, czy nową, to jest jawnie i może nawet żądając mego przyzwolenia?...
Wokulski schwycił się za głowę.
— Okropność... — szepnął.
Szuman patrzył na niego zpod oka.
— Stary romantyku! — stary romantyku!... — mówił. — Chwytasz się za głowę, bo w twojej chorej wyobraźni ciągle jeszcze pokutuje chimera idealnej miłości, kobiety z anielską duszą... Takich jest ledwie jedna na dziesięć, więc masz dziewięć przeciw jednemu, że na taką nie trafisz... A chcesz poznać normę?... więc rozejrzyj się w stosunkach ludzkich. Albo mężczyzna, jak kogut, uwija się między kilkunastoma kurami, albo kobieta, jak wilczyca w lutym, wabi za sobą całą zgraję ogłupiałych wilków, czy psów... I powiadam ci, że niema nic bardziej upadlającego, jak ściganie się w takiej gromadzie, jak zależność od wilczycy... W tym stosunku traci się majątek, zdrowie, serce, energią, a wkońcu i rozum... Hańba temu, kto nie potrafi wydobyć się z podobnego błota!
Wokulski siedział milczący, z szeroko otwartemi oczyma. Wreszcie rzekł cichym głosem:
— Masz racyą...
Doktór pochwycił go za rękę i gwałtownie targając nią, zawołał:
— Mam racyą?... ty to powiedziałeś?... A więc — jesteś ocalony!... Tak, jeszcze będą z ciebie ludzie... Pluń na wszystko, co minęło: na własną boleść i na cudzą nikczemność... Wybierz sobie jaki cel, jakikolwiek i zacznij nowe życie. Rób dalej majątek, czy cudowne wynalazki, żeń się ze Stawską, czy zawiąż drugą spółkę, byleś czegoś pragnął i coś robił. Rozumiesz? I nigdy nie pozwól nakrywać się spódnicą... rozumiesz?... Ludzie twojej energii rozkazują, nie słuchają, prowadzą, nie zaś są prowadzeni... Kto, mając do wyboru ciebie i Starskiego, wybrał Starskiego, ten dowiódł, że nie wart nawet Starskiego... Oto moja recepta, pojmujesz?... A teraz bądź zdrów i zostań z własnemi myślami.
Wokulski nie zatrzymywał go...
— Gniewasz się? — rzekł Szuman. — Nie dziwię się, wypaliłem ci tęgiego raka; a to, co jeszcze zostało, samo zginie. Bywaj zdrów.
Po odejściu doktora Wokulski otworzył okno i rozpiął koszulę. Było mu duszno, gorąco i zdawało mu się, że go krew zaleje. Przypomniał sobie Zasławek i oszukiwanego barona, przy którym on sam odegrywał wówczas prawie taką rolę, jak dzisiaj przy nim Szuman...
Zaczął marzyć i obok wizerunku panny Izabeli w objęciach Starskiego, ukazała mu się teraz gromada zziajanych wilków, uganiających się po śniegu za wilczycą... A on był jednym z nich!...
Znowu ogarnął go ból, a zarazem wstręt i obrzydzenie do samego siebie.
— Jakim ja nikczemny i głupi!... — zawołał, uderzając się w czoło. — Żeby tyle widzieć, tyle słyszeć i jednakże dojść do podobnego upodlenia... Ja... ja... ścigałem się ze Starskim i Bóg wie z kim jeszcze!
Tym razem śmiało wywołał w pamięci obraz panny Izabeli; śmiało przypatrywał się jej posągowym rysom, popielatym włosom, oczom mieniącym się wszystkiemi barwami, od niebieskiej do czarnej. I zdawało mu się, że na jej twarzy, szyi, ramionach i piersiach, widzi, jak piętna, ślady pocałunków Starskiego...
„Miał racyą Szuman — pomyślał — jestem naprawdę uleczony!...
Powoli jednak gniew ostygł w nim, a jego miejsce znowu zajął żal i smutek.
Przez kilka następnych dni Wokulski już nic nie czytał.
Prowadził ożywioną korespondencyą z Suzinem i dużo rozmyślał.
Myślał, że w obecnem położeniu, prawie od dwu miesięcy zamknięty w swoim gabinecie, już przestał być człowiekiem i zaczyna robić się czemś podobnem do ostrygi, która siedząc na jednem miejscu, bez wyboru przyjmuje od świata to, co jej rzuci przypadek.
A jemu co dał przypadek?
Najpierwiej podsunął książki, z których jedne oświeciły go, że jest don Quichotem, a inne obudziły w nim pociąg do cudownego świata, w którym ludzie posiadają władzę nad wszelkiemi siłami natury.
Więc chciał już nie być don Quichotem i zapragnął posiadać władzę nad siłami natury.
Potem kolejno wpadali do niego Szlangbaum i Szuman, od których dowiedział się, że dwie partye żydowskie walczą między sobą o odziedziczenie po nim kierunku spółką. W całym kraju nie było nikogo, ktoby mógł dalej rozwijać jego pomysły; nikogo prócz żydów, którzy występowali z całą kastową arogancyą, przebiegłością, bezwzględnością i jeszcze kazali mu wierzyć, że jego upadek, a ich tryumf — będzie korzystnym dla kraju...
Wobec tego poczuł taki wstręt do handlu, spółek i wszystkich zysków, że dziwił się samemu sobie: jakim sposobem on mógł, prawie przez dwa lata, mieszać się do podobnych rzeczy?
„Zdobywałem majątek dla niej!... — pomyślał. — Handel... ja i handel!... I to ja zgromadziłem przeszło pół miliona rubli w ciągu dwu lat, ja zmieszałem się z ekonomicznymi szulerami, stawiałem na kartę pracę i życie, no... i wygrałem... Ja — idealista, ja — uczony, ja, który przecie rozumiem, że pół miliona rubli człowiek nie mógłby wypracować przez całe życie, nawet przez trzy życia... A jedyną pociechą, jaką jeszcze wyniosłem z tej szulerki, jest pewność, żem nie kradł i nie oszukiwał... Widocznie Bóg opiekuje się głupcami...“
Potem, znowu wypadek przyniósł mu wiadomość o śmierci Stawskiego, w liście z Paryża i od tej chwili, kolejno budziły się w nim wspomnienia pani Stawskiej i Geista.
„Mówiąc prawdę — myślał — powinienbym ten wyszulerowany majątek zwrócić ogółowi. Biedy i ciemnoty u nas pełno, a ci ludzie biedni i ciemni są jednocześnie najczcigodniejszym materyałem... Jedyny zaś nato sposób byłby ożenić się ze Stawską. Ona zpewnością nietylko nie paraliżowałaby moich zamiarów, ale byłaby najwierniejszą pomocnicą. Ona przecież zna pracę i biedę, i jest taka szlachetna!...“
Tak rozumował, ale czuł co innego: pogardę dla ludzi, których chciał uszczęśliwić. Czuł, że pesymizm Szumana, nietylko poderwał w nim namiętność dla panny Izabeli, ale jeszcze zatruł jego samego. Trudno mu było opędzić się przed skutkami słów, że rodzaj ludzki albo składa się z kur kokietujących koguta, albo z wilków uganiających się za wilczycą. I że gdziekolwiek zwróci się, ma dziewięć razy więcej szans, że trafi na zwierzę, aniżeli na człowieka!...
— Niech go dyabli wezmą z taką kuracyą — szepnął...
Teraz począł zastanawiać się nad Szumanem.
Trzej ludzie upatrywali w człowieczym gatunku cechy mocno zwierzęce: on sam, Geist i Szuman. Ale on sądził, że zwierzęta w ludzkiej postaci są wyjątkami, ogół zaś składa się z dobrych jednostek. Geist twierdził przeciwnie, że: ogół ludzki jest bydlęcym, a jednostki dobre są wyjątkami: ale Geist wierzył, że z czasem rozmnożą się ci dobrzy ludzie, że opanują całą ziemię — i od kilkudziesięciu lat pracował nad wynalazkiem, któryby umożliwił ten tryumf.
Szuman także twierdził, że ogromna większość ludzi są zwierzętami, lecz ani wierzył w lepszą przyszłość, ani w nikim nie budził tej otuchy. Dla niego ludzki rodzaj był już skazany na wiekuiste bydlęctwo, wśród którego odróżniali się tylko żydzi, jak szczupaki między karasiami.
„Piękna filozofia!“ — myślał Wokulski.
Czuł jednak, że w jego zranionej duszy, jak w świeżo zaoranem polu, pesymizm Szumana bystro się pleni. Czuł, że gaśnie w nim nietylko miłość, ale nawet żal do panny Izabeli. Bo jeżeli cały świat składa się z bydląt, to nie ma dobrej racyi ani szaleć za jednem z nich, ani gniewać za to, że jest zwierzęciem, nielepszem i zapewne niegorszem od innych.
„Piekielna jego kuracya! — powtarzał. — Ale, kto wie, czy nie słuszna?... Ja, fatalnie zbankrutowałem na moich poglądach; kto mi zaręczy, że i Geist nie myli się w swoich, albo że nie ma racyi Szuman?... Rzecki bydlę, Stawska bydlę, Geist bydlę, ja sam bydlę... Ideały — to malowane żłoby, w których jest malowana trawa, niezdolna nikogo nasycić!... Więc co się poświęcać dla jednych, albo uganiać za drugiemi?... Poprostu trzeba się wyleczyć, a potem na odmianę jadać polędwicę, albo ładne kobiety i popijać to dobrem winem... Czasami coś przeczytać, czasami gdzie wyjechać, wysłuchać koncertu i tak doczekać starości!“
Na tydzień przed sesyą, która miała zdecydować o losach spółki, wizyty u Wokulskiego stały się coraz częstszemi. Przychodzili kupcy, arystokracya, adwokaci, zaklinając go, ażeby nie opuszczał stanowiska i nie narażał instytucyi, która przecież jest jego dziełem. Wokulski przyjmował interesantów z tak lodowatą obojętnością, że nawet nie mieli ochoty wypowiedzieć mu swoich argumentów; mówił, że jest znużony i chory, i że musi się wycofać.
Interesanci odchodzili bez nadziei; każdy jednak przyznawał, że Wokulski musi być ciężko chory. Wychudł, odpowiadał krótko i cierpko, a w oczach paliła mu się gorączka.
— Zabił się chciwością! — mówili kupcy.
Na parę dni przed ostatecznym terminem, Wokulski wezwał swego adwokata i prosił go o zawiadomienie wspólników, że, stosownie do zawartej z nimi umowy, wycofuje kapitał i usuwa się ze spółki. Inni mogą zrobić to samo.
— A pieniądze? — spytał adwokat.
— Dla nich już są gotowe w banku; ja zaś mam rachunki z Suzinem.
Adwokat pożegnał go strapiony. Tegoż dnia przyjechał do Wokulskiego książe.
— Słyszę nieprawdopodobne rzeczy! — zaczął książe, ściskając go za rękę. Adwokat pański zachowuje się tak, jakby pan naprawdę miał zamiar nas opuścić...
— Czy książe myślał, że żartuję?...
— No, nie... Ja myślę, że pan spostrzegł jakieś niedogodności w naszej umowie i...
— I targuję się, ażeby zmusić was do podpisania innej, która zmniejszy wasze procenta, a zwiększy moje dochody... — podchwycił Wokulski. — Nie, książe, usuwam się zupełnie naseryo.
— Więc robi pan zawód swoim wspólnikom...
— Jaki? Panowie sami zawiązaliście ze mną spółkę tylko na rok i sami żądaliście takiego prowadzenia interesów, ażeby w ciągu miesiąca po rozwiązaniu umowy, każdy wspólnik mógł wycofać swój wkład. To było wasze wyraźne żądanie. Ja zaś przekroczyłem je o tyle, że zwrócę pieniądze nie w miesiąc dopiero, ale w godzinę po rozwiązaniu spółki.
Książe upadł na fotel.
— Spółka zostanie — rzekł cicho — ale na miejsce pana, wejdą do niej starozakonni...
— To już z wyboru panów.
— Żydowszczyzna w naszej spółce!... — westchnął książe. — Oni nawet na posiedzeniach gotowi rozmawiać po żydowsku... Nieszczęsny kraj! nieszczęsny język!...
— Niema obawy — wtrącił Wokulski. — Większość naszych wspólników ma zwyczaj rozmawiać na sesyach po francusku i językowi nic się nie stało, więc chyba nic nie zaszkodzi mu i kilka frazesów w żargonie.
Książe zarumienił się...
— Ależ starozakonni, panie... obca rasa... Teraz jeszcze zaczęła się przeciw nim jakaś niechęć.
— Niechęć tłumu niczego nie dowodzi. Lecz któż zresztą broni panom zebrać odpowiednie kapitały, jak to zrobili żydzi i powierzyć je nie Szlangbaumowi, ale któremu z chrześcijańskich kupców?
— Nie znamy takiego, któremu możnaby zaufać.
— A Szlangbauma znacie?...
— Przytem u nas nie ma ludzi dość zdolnych — wtrącił książe. — To są subjekci, nie finansiści...
— A ja czem byłem?... Także subjektem i nawet restauracyjnym chłopcem; mimoto spółka przyniosła zapowiedziany dochód.
— Pan jesteś wyjątkiem...
— Któż panom zaręczy, że nie znaleźlibyście więcej takich wyjątków w piwnicach i za kontuarami. Poszukajcie.
— Starozakonni sami do nas przychodzą...
— Otóżto!... — zawołał Wokulski. — Żydzi przychodzą, albo wy do nich, ale chrześcijański parweniusz do was nawet przyjść nie może, bo tyle napotyka zawad po drodze... Wiem coś o tem... Wasze drzwi tak szczelnie są zamknięte przed kupcem i przemysłowcem, że albo trzeba je zbombardować setkami tysięcy rubli, ażeby się otworzyły, albo wciskać się jak pluskwa... Uchylcie trochę tych drzwi, a może będziecie mogli obchodzić się bez żydów.
Książe zasłonił rękoma oczy.
— O, panie Wokulski, to... bardzo słuszne co pan mówi, ale i bardzo gorzkie... bardzo okrutne... Mniejsza jednak... Rozumiem pański żal do nas, ależ... są jakieś obowiązki względem ogółu...
— No, ja nie uważam tego za pełnienie obowiązków, że od mego kapitału miałem piętnaście procent rocznie. I nie sądzę, ażebym był gorszym obywatelem, poprzestając na pięciu...
— Ależ my wydajemy te pieniądze — odparł już obrażony książe. — Ludzie żyją około nas...
— I ja będę wydawał. Pojadę na lato do Ostendy, na jesień do Paryża, na zimę do Nizzy...
— Przepraszam!... Nietylko zagranicą żyją z nas ludzie... Iluż tutejszych rzemieślników...
— Czekają na swoje należności po roku i dłużej — pochwycił Wokulski. — My obaj, mości książe, znamy takich protektorów krajowego przemysłu, mieliśmy ich nawet w naszej spółce...
Książe zerwał się z fotelu.
— Aaa!... to się nie godzi, panie Wokulski — mówił zadyszany. — Prawda, są wśród nas duże wady, są grzechy, ale żadnego z nich nie popełniliśmy względem pana... Miałeś naszę życzliwość... szacunek...
— Szacunek!... — zawołał, śmiejąc się Wokulski. — Czy książe sądzi, że nie rozumiałem, na czem on polegał i jakie zapewniał mi stanowisko między wami?... Pan Szastalski, pan Niwiński, nawet... pan Starski, który nigdy nic nie robił i niewiadomo, zkąd brał pieniądze, o dziesięć piętr stali wyżej odemnie w waszym szacunku. Co mówię... Lada zagraniczny przybłęda bez trudu dostawał się do waszych salonów, które ja musiałem dopiero zdobywać, choćby... piętnastym procentem od powierzonych mi kapitałów!... To oni, to ci ludzie, nie ja, posiadali wasz szacunek, ba! mieli nierównie rozleglejsze przywileje... Choć każdy z tych wyżej oszacowanych, mniej jest wart, aniżeli mój szwajcar sklepowy, bo on coś robi i przynajmniej nie gubi ogółu...
— Panie Wokulski, krzywdzisz nas... Rozumiem, o czem pan mówisz i, na mój honor, wstydzę się... Ależ my nie odpowiadamy za występki jednostek...
— Owszem, wy wszyscy odpowiadacie, bo owe jednostki wyrosły pośród was, a to, co książe nazywasz występkiem, jest tylko owocem waszych poglądów, waszej pogardy dla wszelkiej pracy i wszelkich obowiązków.
— Żal mówi przez pana... — odparł książe, zabierając się do wyjścia. — Żal słuszny, ale może niewłaściwie skierowany... Żegnam pana. Więc zostawiasz nas na pastwę starozakonnym?...
— Mam nadzieję, że porozumiecie się z nimi lepiej, niż z nami — rzekł Wokulski z ironią.
Książe miał łzy w oczach.
— Myślałem — mówił wzruszony — że będziesz pan złotym mostem pomiędzy nami a tymi, którzy... coraz więcej odsuwają się od nas...
— Chciałem być mostem, ale podpiłowano go i zawalił się... — odpowiedział Wokulski, kłaniając się...
— Wracajmy więc do okopów świętej Trójcy!...
— To jeszcze nie okopy... to dopiero spółka z żydami.
— Tak pan mówisz?... — zapytał książe, blednąc. — A więc ja... nie należę do tej spółki... Nieszczęsny kraj!...
Kiwnął głową i wyszedł.
Nareszcie odbyła się sesya, rozstrzygająca losy spółki do handlu z cesarstwem.
Przedewszystkiem zarząd, utworzony przez Wokulskiego, złożył sprawozdanie za rok ubiegły. Okazało się, że obroty przewyższały kilkanaście razy kapitał, który przyniósł nie 15%, ale 18% zysku. Wspólnicy, słuchając tego, byli wzruszeni i na wniosek księcia podziękowali zarządowi i nieobecnemu Wokulskiemu przez powstanie.
Potem podniósł się adwokat Wokulskiego i oświadczył, że jego klient z powodu choroby wycofuje się nietylko od zarządu, ale nawet od udziału w spółce. Wszyscy oddawna byli przygotowani na tę wiadomość, niemniej zrobiła wrażenie bardzo przygnębiające.
Korzystając z przerwy, książe poprosił o głos i zawiadomił obecnych, że: skutkiem usunięcia się Wokulskiego i on występuje ze spółki. Co powiedziawszy, zaraz opuścił salę obrad, na odchodne zaś rzekł do któregoś ze swoich przyjaciół:
— Nigdy nie miałem zdolności do operacyj handlowych, a Wokulski jest jedynym człowiekiem, któremu mogłem powierzyć honor mego nazwiska. Dziś niema jego, więc i ja nie mam tu co robić.
— Ale dywidenda?... — szepnął przyjaciel.
Książe spojrzał na niego zgóry.
— To, com robił, robiłem nie dla dywidendy, ale dla nieszczęśliwego kraju — odparł. — Chciałem do naszej sfery wlać trochę świeżej krwi i świeższych poglądów; muszę jednak wyznać, żem przegrał i to nie z winy Wokulskiego... Biedny ten kraj!...
Wyjście księcia, aczkolwiek nieoczekiwane, zrobiło mniejsze wrażenie; obecni bowiem już byli uprzedzeni, że spółka utrzyma się.
Teraz wystąpił jeden z adwokatów i, drżącym głosem, odczytał bardzo piękną mowę, której treścią było to, że: z usunięciem się Wokulskiego, spółka traci nietylko kierownika, ale i pięć szóstych kapitału. „Powinnaby więc upaść — ciągnął mówca — gruzami swojemi zasypać cały kraj, tysiące pracowników, setki rodzin...“
Tu przerwał, czekając na efekt. Ale obecni zachowywali się obojętnie, zgóry wiedząc, co nastąpi dalej.
Adwokat zabrał znowu głos i wezwał obecnych, ażeby nie tracili męstwa. „Znalazł się bowiem zacny obywatel, człowiek fachowy, nawet przyjaciel i wspólnik Wokulskiego, który jest zdecydowany, jak Atlas niebo, podeprzeć zachwianą spółkę. Mężem tym, który chce obetrzyć łzy tysiącom, ocalić kraj od ruiny, handel popchnąć na nowe drogi...“
W tem miejscu wszyscy obecni zwrócili głowy ku krzesłu, na którym siedział spotniały i zarumieniony Szlangbaum.
„...Mężem tym — zawołał adwokat — jest pan...“
— Mój syn Henryś... — odezwał się głos z kąta.
Ponieważ ten efekt nie był oczekiwany, więc sala zatrzęsła się od śmiechu... Swoją drogą zarząd spółki udał radosne zdziwienie, zapytał obecnych: czy chcą przyjąć pana Szlangbauma na wspólnika i kierownika? a otrzymawszy jednomyślne zezwolenie, wezwał nowego kierownika na fotel prezydyalny.
Tu znowu zrobiło się małe zamieszanie. Natychmiast bowiem zażądał głosu Szlangbaum ojciec i wypowiedziawszy kilka pochwał synowi i zarządowi, postawił wniosek, że: spółka nie może gwarantować wspólnikom więcej nad 10% rocznego zysku.
Powstał hałas, kilkunastu mówców zabrało głos i, po bardzo ożywionych rozprawach, uchwalono, że: spółka przyjmuje nowych członków, wskazanych przez pana Szlangbauma, a kierunek spraw powierza temuż panu Szlangbaumowi.
Ostatnim epizodem było przemówienie doktora Szumana, którego wezwano na członka zarządu, ale który, odmawiając przyjęcia tak zaszczytnego stanowiska, w szyderczy sposób pozwolił sobie zażartować ze spółki między arystokracyą i żydami.
„Jestto jakby nieślubne małżeństwo — mówił. — Ale ponieważ z takich związków rodzą się niekiedy genialne dzieci, miejmy więc nadzieję, że i nasza spółka wyda jakieś niezwykłe owoce“...
Zarząd był zaniepokojony; garstka obecnych oburzona; ale większość dała doktorowi rzęsiste brawo.
Wokulski najdokładniej znał przebieg sesyi: przez cały bowiem następny tydzień odwiedzano go i zasypywano listami lub anonimami.
Przy tej sposobności odkrył w sobie nowy i dziwny nastrój duszy. Zdawało mu się, że pękły w nim wszystkie nici łączące go z ludźmi, że są mu obojętni, że go nic nie obchodzi, co ich obchodzi. Słowem, że jest podobny do aktora, który, skończywszy rolę na scenie, gdzie przed chwilą śmiał się, gniewał lub płakał, zasiadł obecnie między widzami i, na grę swoich kolegów, patrzy jak na zabawę dzieci.
„Czego oni się tak rzucają?... Coto za głupstwa!...“ — myślał.
Zdawało mu się, że zpoza świata patrzy na ten świat, a jego sprawy widzi z jakiejś nowej strony, której dotychczas nie spostrzegł.
Przez parę pierwszych dni nachodzili go wspólnicy, pracownicy, albo klienci spółki, niezadowoleni z wejścia Szlangbauma, a może zatrwożeni o swoję przyszłość. Ci, ponajwiększej części, namawiali go, ażeby wrócił na porzucone stanowisko, które jeszcze może zająć, gdyż kontrakt ze Szlangbaumem nie podpisany.
Niektórzy w tak smutnych barwach przedstawiali swoje położenie, a nawet płakali, że Wokulski doznał wzruszenia. Lecz zarazem odkrył w sobie taką obojętność, taki brak współczucia dla cudzej niedoli, że sam się zadziwił.
„Coś we mnie umarło!...“ — myślał i odprawił interesantów z niczem.
Potem przyszła druga fala odwiedzających, którzy, pod pozorem podziękowania mu za oddane usługi, chcieli zaspokoić ciekawość i zobaczyć: jak wygląda ten niegdyś silny człowiek, o którym teraz mówiono, że całkiem zniedołężniał?
Ci już nie prosili go, ażeby wszedł znowu do spółki, tylko wychwalali jego minioną działalność i mówili, że nieprędko znajdzie się działacz podobny do niego.
Trzecia fala gości odwiedzała Wokulskiego niewiadomo poco. Bo nawet już nie mówili mu komplimentów, ale coraz częściej wspominali o Szlangbaumie, jego energii i zdolnościach.
Z gromady wizytujących wyróżnił się furman Wysocki. Przyszedł pożegnać się ze swoim dawnym chlebodawcą; chciał nawet coś powiedzieć, lecz nagle rozpłakał się, ucałował go w obie ręce i wybiegł z pokoju.
Mniej więcej to samo powtarzało się w listach... W jednych, znajomi i nieznajomi zaklinali go, ażeby nie cofał się od interesów, ustąpienie jego bowiem będzie klęską dla kraju. Inni chwalili jego minioną działalność, lub żałowali go; jeszcze inni radzili mu połączyć się ze Szlangbaumem, jako z człowiekiem bardzo zdolnym i myślącym o dobru ogółu. Zato w anonimach wymyślano mu bez miłosierdzia: że zgubiwszy rok temu przemysł krajowy przez sprowadzanie obcych wyrobów, dziś zgubił handel, sprzedawszy go żydom. Nawet wymieniano sumę...
Wokulski całkiem spokojnie rozmyślał nad temi rzeczami. Zdawało mu się, że już jest zmarłym człowiekiem, który patrzy na własny pogrzeb. Widział tych, co żałowali go, co go chwalili, co mu złorzeczyli; widział swego następcę, do którego dziś zaczęły zwracać się sympatye ogółu, a nareszcie zrozumiał, że jest zapomniany i nikomu niepotrzebny. Był podobny do rzuconego w wodę kamienia, nad którym w pierwszej chwili powstaje wir i zamęt, a później tylko rozbiegają się fale coraz mniejsze, coraz mniejsze... I wkońcu nad miejscem, gdzie upadł, tworzy się gładkie zwierciadło wody, gdzie znowu przebiegają fale, lecz zrodzone już w innych punktach, wywołane przez kogo innego...
„No, ale co dalej?... — mówił do siebie, — Z nikim nie żyję... nic nie robię... cóż dalej?...“
Przypomniał sobie, że Szuman radził mu upatrzyć jakiś cel w życiu. Rada dobra, ale... jak ją wykonać, kiedy on sam nie czuł żadnego pragnienia, nie miał sił, ani ochoty?... Był jak zeschły liść, który tam pójdzie, gdzie nim wiatr rzuci.
„Kiedyś przeczuwałem ten stan — myślał — ale dziś widzę, że nie miałem o nim pojęcia...“
Pewnego dnia usłyszał w przedpokoju głośny spór. Wyjrzał i zobaczył Węgiełka, którego lokaj nie chciał puścić do pokoju.
— Ach, to ty! — rzekł Wokulski. — Chodźżeno... Co u was słychać?
Węgiełek zpoczątku przypatrywał mu się z miną niespokojną; stopniowo jednak ożywił się i nabrał otuchy.
— Mówili — rzekł z uśmiechem — że wielmożny pan już na ostatnich nogach, ale, widzę, łgali. Zmizerniał pan, bo zmizerniał, ale na księżą oborę to już żadnym sposobem pan nie patrzy...
— Cóż słychać? — powtórzył Wokulski.
Węgiełek szeroko opowiedział mu, że już ma dom, lepszy od tamtego, co się spalił i że ma mnóstwo roboty. Dlatego właśnie przyjechał do Warszawy, ażeby kupić materyały i zabrać choćby ze dwu pomocników.
— Fabrykę mógłbym założyć, mówię wielmożnemu panu!... — zakończył Węgiełek.
Wokulski słuchał go, milcząc. Nagle zapytał:
— A z żoną jesteś szczęśliwy?
Cień przeleciał po twarzy Węgiełka.
— Dobra kobieta, wielmożny panie, ale... Wreszcie przed panem powiem, jak przed Bogiem... Trochę nam już nie tak... Zawsze to prawda, że czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal; ale jak raz zobaczą...
Otarł łzy rękawem.
— Co to znaczy!... — zdziwił się Wokulski.
— Ot, nic. Wiem przecie, kogo wziąłem, alem był spokojny, bo kobieta dobra, cicha, pracowita i przywiązana do mnie, jak ten pies. No, ale co z tego?... Dopótym był spokojny, dopókim nie zobaczył jej dawnego gacha, czy jak tam...
— Gdzie?...
— W Zasławiu, panie — ciągnął Węgielek. — Jednej niedzieli poszliśmy z Marysią na zamek; chciałem jej pokazać ten potok, gdzie zginął kowal i ten kamień, co na nim wielmożny pan kazał mi wyciąć napis. Wtem patrzę, jest powóz pana barona Dalskiego, co ożenił się z wnuczką nieboszczki pani Zasławskiej...
Dobra to była pani, niech jej Bóg da wieczne odpocznienie!...
— Znasz barona? — spytał Wokulski.
— Ojej! — odparł Węgiełek — przecie pan baron gospodaruje teraz dobrami po nieboszczce, dopóki się tam coś nie zrobi. A ja, już za jego rządów wyklejałem pokoje i poprawiałem okna. Znam go!... rzetelny pan i hojny...
— Cóż dalej?
— Więc, mówię wielmożnemu panu, stoimy w zamku z Marysią i patrzymy na potok, aż ci na jeden raz włażą między gruzy: pani baronowa, niby wnuczka nieboszczki i ten psubrat Starszczak...
Wokulski rzucił się na krześle.
— Kto?... — szepnął.
— Ten pan Starski, także wnuk po nieboszczce pani Zasławskiej, co się podlizywał jej za życia, a teraz chce zwalić testament, bo mówi, że babka przed śmiercią zwaryowała... Taki to on!...
Odpoczął i ciągnął dalej:
— Wzięli się z panią baronową pod ręce, patrzyli na nasz kamień, ale więcej gadali ze sobą i chichotali. Wtem Starszczak ogląda się... Zobaczył moję żonę i roześmiał się do niej nieznacznie, a ona tak zbielała jak chusta...
„Co ci to, Maryś?...“ — mówię — A ona: „Nic mi...“ A tymczasem pani baronowa i ten bisurman zbiegli z górki zamkowej i poszli między leszczynę... „Co ci to?...“ — mówię jeszcze raz do Marysi. — „Ino mi gadaj prawdę, bom zmiarkował, że się z tym cholerą znasz...“ „Żeby go Bóg skarał! — mówi — przecie on najpierwszy mnie zgubił...“
Wokulski przymknął oczy, Węgielek zirytowanym głosem opowiadał:
— Jakem to usłyszał, wielmożny panie, myślałem, że polecę za nim i, choć przy pani baronowej, nogami go zabiję na miejscu. Taki mnie żal zdjął. Ale wnet przyszło mi do głowy: „Pocóżeś się durny z nią ożenił?... Wiedziałeś przecie co za jedna...“ I w tym momencie serce mi zemdlało, żem się nawet bał zejść z górki, a na żonę wcalem nie spojrzał. Ona mówi: „Gniewasz się?...“ A ja: „Pewnieście się tu spotykali?...“ „Bogiem się świadczę — ona odpowiada — żem go tylko wtedy widziała...“ „I dobrzeście się sobie przypatrzyli!... — ja mówię. — Bodajem był pierwiej oślepł, nimem na cię spojrzał; bodajem zdechł, niżem się z tobą poznał...“ A ona pyta się z płaczem: „Zaco się gniewasz?...“ Ja jej wtedy powiedziałem, pierwszy i ostatni raz: „Świnia jesteś i tyle...“ bom już nie mógł wytrzymać.
Wtem patrzę, leci sam pan baron, zakaszlany, aż posiniał i pyta: „Nie widziałeś, Węgiełek, mojej żony...“ Mnie coś wtedy do łba strzeliło, żem mu odpowiedział: „Widziałem, jaśnie panie, poszła w krzaki z panem Starskim. Już mu zabrakło pieniędzy na kupowanie dziewcząt, to teraz chwyta się mężatek...“ No, jak on na mnie wtedy spojrzał, choć i pan baron!...
Węgiełek ukradkiem otarł oczy.
— Ot, takie jest moje życie, wielmożny panie. Byłem spokojny, dopókim nie zobaczył jednego gacha; ale teraz na kogo spojrzę, wydaje mi się, że i on mój szwagier... A od żony, choć jej o tem nie gadam, to tak mnie odpycha... tak mnie odpycha, jakby co między mną i nią stało... Nawet pocałować jej nie mogę podawnemu i, żeby nie święta przysięga, to, mówię panu, jużbym porzucił dom i leciał gdzie na cztery strony... A wszystko tylko z tego idzie, żem do niej przywiązały. Bo żebym ja jej nie lubił, to co mi tam!... Gospodyni staranna, dobrze gotuje, pięknie szyje i w domu cichutka jak pajęczyna. Niechby tam miała gachów.
Ale, żem ją lubił, więc przez to taki mam żal i złość, że się we mnie wszystko pali na popiół...
Węgielek drżał z gniewu.
— Zpoczątku, wielmożny panie, jakeśmy się pobrali, tom ino wyglądał dzieci. Ale dziś to mnie strach bierze, ażebym zamiast mojego dziecka, nie zobaczył gachowego. Bo przecie wiadomo, że jak wyżlica ma raz szczenięta z kundlem, to później, żebyś jej dawał wyżły najlepsze, zawsze się odezwie kundel w pomiocie, widać przez zapatrzenie...
— Muszę wyjść — rzekł nagle Wokulski — więc bądź zdrów... A przed wyjazdem wstąp jeszcze do mnie...
Węgiełek pożegnał go bardzo serdecznie, w przedpokoju zaś szepnął do lokaja:
— Coś waszemu panu dolega... Zrazu tom myślał, że zdrów, choć źle wygląda; ale on widać nie tęgo... Niech się wami Pan Bóg opiekuje!...
— A widzisz, mówiłem ci, żebyś tam nie właził i dużo nie gadał — odparł pochmurnie lokaj, wypychając go do sieni.
Po odejściu Węgiełka, Wokulski wpadł w głęboką zadumę.
— Stali naprzeciw mego kamienia i śmieli się!... — szepnął. — Nawet kamień musiał zbezcześcić, niewinny kamień...
Przez chwilę zdawało mu się, że znalazł nowy cel, chodziło tylko o wybór: czy wypalić w łeb Starskiemu, wymieniwszy mu pierwiej listę osób, którym zrujnował szczęście, czyli też zostawić go przy życiu, lecz doprowadzić do ostatecznej nędzy i upodlenia?...
Ale wnet przyszedł rozmysł i wydało mu się rzeczą dziecinną, a nawet niesmaczną, ażeby on miał poświęcać majątek, pracę i spokojność dla zemsty nad tego rodzaju człowiekiem.
„Wolałbym zastanawiać się nad tępieniem myszy polnych, albo karaluchów, bo one są rzeczywistą klęską, a taki Starski... licho wie, coto jest?... Zresztą niepodobna, ażeby człowiek tak ograniczony, mógł być wyłączną przyczyną tylu nieszczęść. On jest tylko iskrą, która podpala już gotowe materyały...“
Położył się na szeslągu i myślał:
„Mnie urządził, dlaczego?... Miał wspólniczkę najzupełniej godną siebie, no i drugą wspólniczkę: moję głupotę. Jak można było odrazu nie poznać się na tej kobiecie i zrobić ją bożyszczem, dlatego tylko, że pozowała na istotę wyższą?... Urządził też Dalskiego, ale kto winien Dalskiemu, że oszalał na starość dla osoby, której wartość moralna leżała, jak na półmisku... Przyczyną klęsk świata nie są Starscy, ani im podobni, ale przedewszystkiem głupota ich ofiar. A znowu ani Starski, ani panna Izabela, ani panna Ewelina, nie spadli z księżyca, tylko wyhodowali się w pewnej sferze, epoce i wśród pewnych pojęć. Oni są, jak wysypka, która sama przez się nie stanowi choroby, ale jest objawem zakażenia społecznych soków. Co się tu mścić nad nimi, poco ich tępić?...“
Tego wieczora Wokulski pierwszy raz wyszedł na ulicę i przekonał się, jak jest osłabiony. Kręciło mu się w głowie od turkotu dorożek i ruchu przechodniów i poprostu bał się zbyt daleko odchodzić od mieszkania. Zdawało mu się, że nie dojdzie do Nowego-Światu, że nie trafi z powrotem, albo, że mimowoli zrobi jakiś śmieszny skandal... Nadewszystko zaś lękał się spotkania znajomej twarzy.
Wrócił zmęczony i wzburzony, ale tej nocy spał dobrze.
W tydzień po odwiedzinach Węgiełka, wpadł Ochocki. Zmężniał, opalił się i wyglądał na młodego szlachcica.
— A pan zkąd? — zapytał go Wokulski.
— Prosto z Zasławka, gdzie siedzę prawie od dwu miesięcy — odparł Ochocki. — A niechże ich wkońcu dyabli wezmą, w jakie wpadłem awantury!...
— Pan?...
— Ja, ja, panie i w dodatku, bez winy. Włosy panu powstaną na głowie!...
Zapalił papierosa i prawił:
— Nie wiem? czyś pan słyszał, że nieboszczka prezesowa, oprócz drobnej części, cały swój majątek zapisała na cele dobroczynne. Szpitale, domy podrzutków, szkółki, sklepy wiejskie et caetera... A książe, Dalski i ja należymy do grona wykonawców jej woli... Bardzo dobrze!... Już zaczynamy wykonywać, a raczej starać się o zatwierdzenie testamentu, gdy w tem (będzie z miesiąc), wraca z Krakowa Starski i oświadcza nam, że, w imieniu pokrzywdzonej rodziny, wytoczy proces o zwalenie testamentu. Naturalnie, książe ani ja nie chcemy o tem słyszeć; ale baron, którego podburzyła żona, zbuntowana znowu przez Starskiego, otóż baron zaczyna mięknąć... Nawet z tej racyi przemówiliśmy się parę razy, a książe wprost zerwał z nim stosunki...
Tymczasem co się dzieje — mówił Ochocki, zniżając głos... — Pewnej niedzieli baron z żoną i ze Starskim pojechali do Zasławia na spacer. Co tam zaszło?... nie wiem, dość, że rezultat jest następujący. Baron jak najenergiczniej oświadczył, że testamentu obalić nie pozwoli, ale to jeszcze nic... Bo tenże baron stanowczo rozwodzi się ze swoją ubóstwianą małżonką (słyszałeś pan?...) Ale i to jeszcze nic: gdyż baron przed dziesięcioma dniami strzelał się ze Starskim i dostał kulą po wierzchu żeber... Mówię panu, jakby mu kto hakiem rozdarł skórę od prawej do lewej strony piersi... Zły stary, wrzeszczy, wymyśla, gorączkuje, ale żonie kazał natychmiast wyjechać do familii i jestem pewny, że jej nie przyjmie... To twarda sztuka!... A tak się bestya zawziął, że na łożu boleści kazał felczerowi, ażeby mu, na złość żonie, ufarbował łeb i zarost i dziś wygląda na dwudziestoletniego trupa...
Wokulski uśmiechnął się...
— Z panią dobrze zrobił — rzekł — ale ufarbował się niepotrzebnie.
— No i po żebrach dostał niepotrzebnie — wtrącił Ochocki. — A niewiele brakowało, ażeby prześwidrował mózgownicę Starskiemu!... Kule zawsze ślepe. Mówię panu, żem przechorował ten wypadek.
— I gdzież teraz jest ten bohater? — spytał Wokulski.
— Starski?... Dmuchnął zagranicę i nietyle przed impertynencyami, które go zaczęły spotykać, ile przed wierzycielami. Panie! coto za majster... Przecież on ma ze sto tysięcy rubli długów!
Nastało długie milczenie. Wokulski siedział tyłem do okna, ze spuszczoną głową, Ochocki, cicho pogwizdując, rozmyślał.
Nagle ocknął się i zaczął mówić jakby do siebie.
— Coto za dziwna plątanina, życie ludzkie! Ktoby się spodziewał, że taki cymbał Starski, może zrobić tyle dobrego... I właśnie z racyi, że jest cymbałem...
Wokulski podniósł głowę i pytająco spojrzał na Ochockiego.
— Prawda, że dziwne?... — ciągnął Ochocki — a przecież tak jest. Gdyby Starski był człowiekiem przyzwoitym i nie awanturował się z młodą panią baronową, Dalski niezawodnie poparłby jego pretensye do testamentu, ba! dałby mu nawet pieniędzy na proces, gdyż zyskałaby na tem i jego żona. Ale że Starski jest cymbał, więc naraził się baronowi i... uratował zapisy. Tym sposobem nawet nieurodzone jeszcze pokolenia chłopów zasławskich, powinny błogosławić Starskiego, zato, że umizgał się do baronowej...
— Paradoks!... — wtrącił Wokulski.
— Jaki paradoks!... To są przecie fakta... A cóż pan sądzisz, czy Starski niema zasługi, że uwolnił barona od takiej żony?... Mówiąc między nami, to żaba nie kobieta. Myślała tylko o strojach, zabawach i kokietowaniu, ja nawet nie wiem, czy ona co kiedy czytała, czy naco patrzyła z uwagą... Istny kawał mięsa przy kości, który udawał, że ma duszę, a miał ledwie żołądek... Pan jej nie znałeś, pan nie wyobrażasz sobie, coto jest za automat i jak tam pod wszelkiemi pozorami człowieczeństwa nie było nic ludzkiego... Że baron nareszcie poznał się na niej, tożto jakby wygrał wielki los...
— Boże miłosierny! — szepnął Wokulski.
— Co pan mówi? — zapytał Ochocki.
— Nic.
— Ale ocalenie zapisów nieboszczki prezesowej i uwolnienie barona od takiej żony, to dopiero cząstka zasług Starskiego...
Wokulski przeciągnął się na krześle.
— Bo wyobraź pan sobie, że ten cymbał swojemi umizgami może przyczynić się do faktu rzeczywiście doniosłego — mówił Ochocki. — Rzecz jest taka. Ja nieraz napomykałem Dalskiemu (i zresztą wszystkim, którzy mają pieniądze), że wartoby założyć w Warszawie gabinet doświadczalny do technologii chemicznej i mechanicznej. Bo pojmujesz pan, u nas niema wynalazków, przedewszystkiem dlatego, że niema ich gdzie robić... Naturalnie baron słuchał moich wywodów jednem uchem, a drugiem je wypuszczał. Coś mu z tego jednak ugrzęzło w mózgu, bo dziś, kiedy Starski połaskotał go po sercu i po żebrach, mój baron, rozmyślając nad sposobami wydziedziczenia żony, gadał ze mną po całych dniach o pracowni technologicznej. A naco się to zda? A czy ludzie istotnie zrobią się mądrzejsi i lepsi, gdyby im ufundować pracownią? A ileby kosztowała i czy ja podjąłbym się urządzenia podobnej instytucyi?... Kiedym zaś wyjeżdżał, rzeczy tak stanęły, że baron wezwał do siebie rejenta i spisali jakiś akt, który o ile mogę wnosić z półsłówek, dotyczy właśnie pracowni. Zresztą, Dalski prosił mnie, ażeby mu wskazać facetów, zdolnych do dyrygowania tym interesem. No i patrz pan czyto nie ironia losu, ażeby takie zero jak Starski, taki gatunek publicznego mężczyzny na pociechę nudzących się mężatek, ażeby ten frant był zarodkiem technologicznej pracowni. I niechże mi teraz dowodzą, że na świecie jest coś niepotrzebnego?
Wokulski otarł pot z twarzy, która przy białej chustce wydawała się prawie popielatą.
— Ale może ja pana męczę?... — zapytał Ochocki.
— Owszem, niech pan mówi... Chociaż... zdaje mi się, że pan trochę przecenia zasługi tego pana, a już całkiem zapomina pan...
— O czem?...
— O tem, że pracownia technologiczna wyrośnie z cierpień i gruzów ludzkiego szczęścia. I nawet nie zadaje pan sobie pytania, jaką drogą przeszedł baron od miłości dla swojej żony do... pracowni technologicznej!...
— A cóż mnie to obchodzi! — zawołał Ochocki, wyrzucając rękoma. — Kupić postęp społeczny za cierpienia choćby najokropniejsze jednostki, to dalibóg! tanie kupno.
— A czy pan przynajmniej wiesz, jakie bywają cierpienia jednostek? — spytał Wokulski.
— Wiem! wiem!... Wyrywali mi przecież bez chloroformu paznogieć u nogi i to jeszcze u wielkiego palca...
— Paznogieć? — powtórzył w zamyśleniu Wokulski. — A czy pan zna ten dawny aforyzm: „Niekiedy duch ludzki rozdziera się i walczy z samym sobą?“... Kto wie, czyto niegorsze od wyrwania paznogcia, a może i od zdarcia całej skóry?
— Iii... to jakaś niemęska dolegliwość! — odparł, krzywiąc się Ochocki — To może kobiety doświadczają czegoś podobnego przy porodach... Ale mężczyzna...
Wokulski roześmiał się głośno.
— Śmiejesz się pan ze mnie?... — ofuknął Ochocki.
— Nie, tylko z barona... A pan dlaczego nie podjąłeś się zorganizować pracowni technologicznej?
— Dajże mi pan spokój! Wolę pojechać do gotowej pracowni, a nie dopiero tworzyć nową, z którejbym nie doczekał się owoców i sam zmarniał. Nato trzeba mieć zdolności administracyjne i pedagogiczne, a już bynajmniej nie myśleć o machinach latających?...
— Więc?... — spytał Wokulski.
— Jakie więc?... Bylem odebrał mój kapitalik, jaki jeszcze mam na hipotece, a o który od trzech lat nie mogę się doprosić, zmykam zagranicę i naseryo biorę się do roboty. Tutaj można nietylko rozpróżniaczyć się, ale zgłupieć i skwaśnieć...
— Pracować wszędzie można.
— Facecye!... — odparł Ochocki. — Bo nawet, pominąwszy brak pracowni, tu przedewszystkiem niema naukowego klimatu. To jest miasto karyerowiczów, między którymi istotny badacz uchodzi za gbura, albo waryata. Ludzie uczą się nie dla wiedzy, ale dla posady; a posadę i rozgłos zdobywają przez stosunki, przez baby, przez rauty, czy ja wiem wreszcie przez co!... Skąpałem się w tej sadzawce. Znam prawdziwie uczonych, nawet ludzi z geniuszem, którzy nagle zatrzymani w swym rozwoju, wzięli się do dawania lekcyj, albo do pisania artykułów popularnych, których nikt nie czyta, a choćby czytał, nie rozumie. Rozmawiałem z wielkimi przemysłowcami, myśląc, że skłonię ich do popierania nauki, choćby dla praktycznych wynalazków. I wiesz pan, com poznał?... Oto oni mają takie wyobrażenie o nauce, jak gęsi o logarytmach. A wiesz pan, jakie wynalazki zainteresowałyby ich?... Tylko dwa: jeden, któryby wpłynął na zwiększenie dywidend, a drugi, któryby nauczył ich pisać takie kontrakty obstalunkowe, żeby na nich można było okpić kundmana, bądź na cenie, bądź na towarze. Przecież oni, dopóki myśleli, że pan zrobisz szwindel na tej spółce do handlu z cesarstwem, nazywali pana geniuszem; a dziś mówią, że pan masz rozmiękczenie mózgu, ponieważ dałeś swoim wspólnikom o 3% więcej, aniżeli obiecałeś.
— Wiem o tem — odparł Wokulski,
— No, więc spróbujże pan między takimi ludźmi pracować dla nauki. Zdechniesz z głodu, albo zidyociejesz!... Ale zato, jeżeli będziesz pan umiał tańczyć, grać na jakim instrumencie, występować w teatrze amatorskim, a nade wszystko bawić damy, aaa... to zrobisz pan karyerę. Natychmiast ogłoszą pana za znakomitość i zajmiesz takie stanowisko, na którem dochody dziesięć razy przeniosą wartość pańskiej pracy. Rauty i damy, damy i rauty!... A ponieważ ja nie jestem lokajem, ażebym miał fatygować się na rautach, a damy uważam za bardzo pożyteczne, ale tylko do rodzenia dzieci, więc umknę ztąd, chociażby do Zurichu.
— A do Geista nie pojechałbyś pan? — spytał Wokulski.
Ochocki zamyślił się.
— Tam potrzeba setek tysięcy rubli, których ja nie mam — odparł. — Zresztą, choćbym je miał, musiałbym pierwej przekonać się, coto jest naprawdę?... Bo owe zmniejszanie ciężaru gatunkowego ciał, wygląda mi na bajkę.
— Przecież pokazywałem panu blaszkę — rzekł Wokulski.
— Aha, prawda... Niechno ją pan pokaże!... — zawołał Ochocki.
Wokulskiemu wystąpił na twarz chorobliwy rumieniec i szybko zniknął.
— Już jej nie mam!... — rzekł stłumionym głosem.
— Cóż się z nią stało? — zdziwił się Ochocki.
— Mniejsza!... Przypuść pan, że upadła gdzieś w kanał... Ale czy do Geista pojechałbyś pan, mając naprzykład pieniądze?...
— Owszem, pojechałbym, ale najpierwej dla sprawdzenia faktu. Bo to, co ja wiem o materyałach chemicznych, wybacz pan, ale nie godzi się z teoryą zmienności ciężarów gatunkowych poza pewną granicą.
Obaj umilkli, a wkrótce Ochocki opuścił Wokulskiego.
Wizyta Ochockiego zbudziła w Wokulskim nowy prąd myśli.
Poczuł nietylko chęć, ale żądzę przypomnienia sobie doświadczeń chemicznych i tego samego dnia wybiegł na miasto, ażeby kupić retort, rurek, epruwetek, tudzież rozmaitych preparatów.
Pod wpływem tej myśli wyszedł śmiało na ulicę, nawet wsiadł w dorożkę; na ludzi patrzył obojętnie i nie doznawał przykrości, widząc, że jedni ciekawie przypatrują mu się, inni go nie poznają, a inni nawet uśmiechają się złośliwie na jego widok.
Ale już w magazynie szkieł, a jeszcze bardziej w składzie materyałów aptecznych, przyszło mu na myśl, jak dalece osłabła w nim nietylko energia, ale wprost ludzka samodzielność, jeżeli rozmowa z Ochockim przypomniała mu chemią, którą nie zajmował się od kilku lat!...
— Wszystko jedno — mruknął — jeżeli mi to czas zapełni.
Na drugi dzień zakupił wagę precyzyjną i kilka bardziej skomplikowanych narzędzi i wziął się do roboty, jak uczeń, który dopiero zaczyna studya.
Napoczątek otrzymał wodór, co przypomniało mu czasy akademickie, kiedyto wyrabiało się wodór we flaszce owiniętej ręcznikiem, przy pomocy puszek od szuwaksu. Jakieto były szczęśliwe czasy! Potem przyszły mu na myśl balony jego pomysłu, a potem Geist, który utrzymywał, że chemia związków wodoru zmieni dzieje ludzkości...
— No, a gdybym tak ja, za parę lat, trafił na ów metal, którego Geist poszukuje? — rzekł do siebie. — Geist twierdził, że odkrycie zależy od wypróbowania kilku tysięcy kombinacyj; jestto więc loterya, a ja mam szczęście... Gdybym zaś znalazł taki metal, co wówczas powiedziałaby panna Izabela?...
Gniew zakipiał w nim na to wspomnienie.
— Ach — szepnął — chciałbym być sławnym i potężnym, ażebym mógł jej dowieść jak nią gardzę.
Potem przyszło mu na myśl, że pogarda, nie objawia się ani gniewem, ani chęcią upokorzenia kogoś i znowu zabrał się do roboty.
Elementarne doświadczenia z wodorem sprawiały mu najwięcej przyjemności, to też powtarzał je najczęściej.
Jednego dnia zrobił sobie harmonijkę filozoficzną i tak głośno na niej wygrywał, że nazajutrz odwiedził go sam właściciel domu, zapytując z całą uprzejmością, czy nie zgodziłby się na odstąpienie swojego mieszkania od kwartału?
— A ma pan kandydata? — spytał Wokulski.
— To jest... tak jakby... Prawie mam — odpowiedział zakłopotany gospodarz.
— W takim razie odstąpię.
Gospodarz trochę zdziwił się gotowości Wokulskiego, ale pożegnał go bardzo zadowolony. Wokulski śmiał się...
„Oczywiście — myślał — uważa mnie za bzika, albo za bankruta... Tem lepiej... Prawdę bowiem powiedziawszy, mogę doskonale mieszkać w dwu pokojach zamiast ośmiu.“
Potem przychodziły chwile, że niewiadomo dlaczego żałował pośpiechu w odstąpieniu mieszkania. Ale wówczas przypomiał sobie barona i Węgiełka.
— Baron — mówił — rozwodzi się z żoną, która romansowała z innym. Węgiełek stracił serce do swojej, dlatego tylko, że na własne oczy zobaczył jednego z jej gachów... Cóżbym więc ja powinien zrobić?...
I znowu zabierał się do analiz, z przyjemnością widząc, że niebardzo stracił wprawę.
Zajęcia te wybornie go pochłaniały. Niekiedy przez kilka godzin zrzędu nie myślał o pannie Izabeli, a wtedy czuł, że jego zmęczony mózg naprawdę wypoczywa. Nawet przygasła w nim obawa ludzi i ulic, i zaczął coraz częściej wychodzić na miasto.
Jednego dnia pojechał aż do Łazienek; zrobił więcej, gdyż spojrzał w aleję, po której niegdyś spacerował z panną Izabelą. Wtem, zwabione przez kogoś łabędzie, rozpuściły skrzydła i uderzając niemi o wodę, przyleciały do brzegu. Zwykły ten widok straszne zrobił wrażenie na Wokulskim, przypomniał mu odjazd panny Izabeli z Zasławka... Jak szalony uciekł z parku, wpadł do dorożki i z zamkniętemi oczyma zajechał do domu.
Tego dnia nie zajmował się niczem, a w nocy miał dziwny sen...
Śniło mu się, że stanęła przed nim panna Izabela i ze łzami w oczach zapytywała go: czemu ją porzucił?... Wszakże owa podróż do Skierniewic, rozmowa ze Starskim i jego umizgi, były tylko snem.. Wszakże jemu się to tylko śniło...
Wokulski zerwał się z pościeli i zapalił światło.
— Co tu jest snem?... — pytał się. — Czy podróż do Skierniewic, czy jej żal i wyrzuty?...
Do rana nie mógł zasnąć; trapiły go kwestye i wątpliwości największej wagi.
„Czy osoby, siedzące w słabo oświetlonym wagonie, mogły odbić się w szybie — myślał — i czy to, co widziałem wówczas, nie było halucynacyą?... Czy posiadam w tym stopniu język angielski, ażebym nie mógł przesłyszeć się, co do znaczenia niektórych wyrazów?... Jak ja wyglądam wobec niej, jeżelim zrobił tak straszny afront bez powodu?... Przecież kuzyni i jeszcze znający się od dziecka, mogą prowadzić nawet dość drastyczne rozmowy, nie zdradzając niczyjego zaufania?...
Co ja zrobiłem nieszczęśliwy, jeżelim się omylił, tylko pod wpływem nieusprawiedliwionej zazdrości!... Wszakże ten Starski kochał się w baronowej, panna Izabela wiedziała o tem i już chyba nie miałaby wstydu, romansując z cudzym kochankiem“...
Potem przypomniał sobie swoje życie obecne, tak puste, tak okropnie puste!... Zerwał z dotychczasowemi zajęciami, zerwał z ludźmi i już nie miał przed sobą nic, no — nic. Co dalej pocznie?... Czy ma czytać fantastyczne książki? Czy robić bezcelowe doświadczenia? Czy jechać gdzie? Czy ożenić się ze Stawską?... Ależ cokolwiek z tego wybierze, gdziekolwiek pójdzie, nigdy nie pozbędzie się ani żalu, ani uczucia samotności!
— No, a baron?... — rzekł do siebie. — Ożenił się ze swoją panną Eweliną i co?... Myśli dziś o założeniu pracowni technologicznej, on, który może nawet nie rozumie: co znaczy technologia...
Dzień i kąpiel pod prysznicem nadała znowu inny kierunek myślom Wokulskiego.
„Mam, co najmniej, 30 do 40-stu tysięcy rubli rocznie; wydam na siebie dwa do trzech tysięcy, cóż zrobię z resztą, co z majątkiem, który mnie wprost przytłacza?... Za taką sumę mógłbym ustalić byt tysiącowi rodzin; ale co mi z tego, jeżeli jedne z nich będą nieszczęśliwemi jak Węgiełek, a inne odwdzięczą mi się tak, jak dróżnik Wysocki?...
Znowu przypomniał sobie Geista i jego tajemniczy warsztat, w którym wykluwał się zarodek nowej cywilizacyi. Tam włożony majątek i praca opłaciłaby się milion milionów razy. Tam był i cel kolosalny i sposób zapełnienia czasu, a w perspektywie sława i potęga, jakiej nie widziano na świecie... Pancerniki unoszące się w powietrzu!... czy mogło być coś niezmierniejszego w skutkach?...
— A jeżeli nie ja znajdę ów metal, tylko ktoś inny, co jest bardzo prawdopodobne?... — pytał sam siebie.
„No, to i cóż? — odpowiadał. — W najgorszym razie należałbym do tych kilku, którzy wynalazek posunęli naprzód. Taka sprawa warta przecie ofiary z bezużytecznego majątku i bezcelowego życia. Więc lepiej tu zmarnować się w czterech ścianach, albo zgłupieć przy preferansie, aniżeli tam sięgać po bezprzykładną chwałę?“...
Stopniowo w duszy Wokulskiego coraz wyraźniej począł zarysowywać się jakiś zamiar; lecz im dokładniej pojmował go, im więcej odkrywał w nim zalet, tem lepiej czuł, że do wykonania brakuje mu energii, a nawet pobudki.
Wola jego była zupełnie sparaliżowana; ocucić ją mogło tylko silne wstrząśnienie. Tymczasem wstrząśnienie nie przychodziło, a codzienny bieg wypadków pogrążał Wokulskiego w coraz głębszej apatyi...
— Już nie ginę, ale gniję — mówił do siebie.
Rzecki, który odwiedzał go coraz rzadziej, patrzył na niego z przerażeniem.
— Żle robisz, Stachu — odzywał się nieraz. — Źle, źle, źle!... Lepiej nie żyć, aniżeli tak żyć...
Pewnego dnia służący oddał Wokulskiemu list zaadresowany kobiecą ręką.
Otworzył go i przeczytał:
„Muszę się z panem widzieć, czekam dziś o trzeciej po południu.
— Czego ona może chcieć odemnie?... — zapytał zdumiony.
Ale przed trzecią pojechał.
Punkt o trzeciej Wokulski znalazł się w przedpokoju Wąsowskiej. Lokaj, nawet nie pytając, kim jest, otworzył drzwi do salonu, po którym szybkiemi krokami spacerowała piękna wdowa.
Była w ciemnej sukni, doskonale uwydatniającej jej posągową figurę; rude włosy, jak zwykle, były zebrane w ogromny węzeł, ale zamiast szpilki tkwił w nich wąski sztylecik ze złotą rękojeścią.
Na jej widok ogarnęło Wokulskiego osobliwe uczucie radości i rozrzewnienia; podbiegł do niej i gorąco ucałował jej rękę.
— Nie powinnabym mowić z panem!... — rzekła pani Wąsowska, wydzierając mu rękę.
— W takim razie pocóż mnie pani wezwała? — odparł zdziwiony. Zdawało mu się, że go na wstępie oblano zimną wodą.
— Niech pan siada.
Wokulski siadł, milcząc; pani Wąsowska wciąż chodziła po salonie.
— Doskonale się pan popisuje, niema co mówić!... — zaczęła pochwili wzburzonym głosem. — Naraził pan osobę z towarzystwa na plotki, jej ojca na chorobę, całą rodzinę na przykrości... Zamyka się pan po parę miesięcy w domu, robi pan zawód kilkunastu ludziom, którzy mu nieograniczenie ufali, a potem nawet poczciwy książe wszystkie pańskie dziwactwa nazywa: „przyczynkiem do działalności kobiet...“ Winszuję panu... Gdybyż to jeszcze zrobił jaki student...
Nagle umilkła... Wokulski był strasznie zmieniony.
— Ach, cóż znowu, przecież mi pan chyba nie zemdlejesz?... — rzekła przestraszona. — Dam panu wody, albo wina...
— Dziękuję pani — odparł. Jego twarz bardzo szybko odzyskała naturalną barwę i spokojny wyraz. — Widzi pani, że naprawdę nie jestem zdrów.
Pani Wąsowska zaczęła mu się pilnie przypatrywać.
— Tak — mówiła — trochę pan zeszczuplał, ale z tą brodą jest panu wcale nieźle... Nie powinien pan jej golić... Wygląda pan interesująco...
Wokulski rumienił się jak dzieciak. Słuchał pani Wąsowskiej i dziwił się, czując, że jest wobec niej nieśmiały, prawie zawstydzony.
„Co się ze mną dzieje?“ — pomyślał.
— W każdym razie powinien pan zaraz wyjechać na wieś — ciągnęła dalej. — Kto słyszał siedzieć w mieście na początku sierpnia?... O, basta, mój panie!... Pojutrze zabieram pana do siebie, bo inaczej cień nieboszczki prezesowej nie dałby mi spokoju... Od dzisiejszego dnia przychodzi pan do mnie na obiady i kolacye: po obiedzie jedziemy na spacer, a pojutrze... bądź zdrowa Warszawo!... Dosyć tego...
Wokulski był tak zahukany, że nie umiał zdobyć się na odpowiedź. Nie wiedział, co zrobić z rękoma i czuł, że na twarz biją mu ognie.
Zadzwoniła. Wszedł lokaj.
— Proszę podać wina — rzekła pani Wąsowska. — Wiesz, tego maślacza... Panie Wokulski, niech pan zapali papierosa.
Wokulski natychmiast zapalił papierosa, modląc się w duszy, ażeby mógł zapanować nad drżeniem rąk. Lokaj przyniósł wino i dwa kieliszki; pani Wąsowska nalała oba.
— Pij pan — rzekła.
Wokulski wypił duszkiem.
— O tak, to lubię!... Za pańskie zdrowie! — dodała, pijąc. — A teraz musi pan wypić za moje...
Wokulski wypił drugi kieliszek.
— A teraz wypije pan za spełnienie moich zamiarów... Proszę... proszę... tylko natychmiast...
— Zapozwoleniem pani — odparł — ale ja nie chcę upić się.
— Więc pan nie życzy mi spełnienia zamiarów?
— Owszem, ale muszę je pierwiej poznać.
— Doprawdy?... — zawołała pani Wąsowska. — A to coś zupełnie nowego... Dobrze, niech pan nie pije.
Zaczęła patrzeć w okno, uderzając nogą w podłogę. Wokulski zamyślił się. Milczenie trwało parę minut, nareszcie przerwała je pani.
— Słyszałeś pan, co zrobił baron?... Jak się to panu podoba?...
— Dobrze zrobił — odparł Wokulski, już zupełnie spokojnym tonem.
Pani Wąsowska zerwała się z fotelu.
— Co?... — zawołała. — Pan bronisz człowieka, który okrył hańbą kobietę?... Brutala, egoistę, który dla dogodzenia zemście, nie cofnął się przed najniższemi środkami...
— Cóż on zrobił?
— Ach, więc pan nic nie wiesz!... Wyobraź pan sobie, że zażądał rozwodu z żoną i, ażeby skandal zrobić jeszcze głośniejszym, strzelał się ze Starskim...
— To prawda — rzekł Wokulski po namyśle. — Bo przecież, nie mówiąc nikomu, mógł był tylko sobie w łeb strzelić, zapisawszy pierwiej żonie majątek.
Pani Wąsowska wybuchnęła gniewem.
— Zpewnością — rzekła — takby zrobił każdy mężczyzna, mający iskrę szlachetności i poczucia honoru... Wolałby się sam zabić, aniżeli ciągnąć pod pręgierz biedną kobietę, słabą istotę, nad którą tak łatwa jest zemsta, kiedy się ma za sobą majątek, stanowisko i przesądy publiczne!... Ale po panu nie spodziewałam się tego... Cha! cha! cha!... I to jest ten nowy człowiek, ten bohater, który cierpi i milczy... O, wy wszyscy jesteście jednakowi!...
— Przepraszam; ale... o co właściwie ma pani pretensyą do barona?
Z oczu pani Wąsowskiej posypały się błyskawice.
— Kochał baron Ewelinę, czy nie?... — zapytała.
— Waryował za nią!
— Otóż nieprawda, on udawał, że ją kochał, kłamał że ubóstwia... Ale przy najpierwszej sposobności dowiódł, że nawet nie traktował jej jak równego sobie człowieka, ale jak niewolnicę, której, za chwilę słabości, można założyć powróz na szyję, wyciągnąć na rynek, okryć sromotą... O, wy panowie świata, obłudnicy!... Dopóki was zaślepia zwierzęcy instynkt, włóczycie się u nóg, gotowiście spełnić podłość, kłamiecie: ty najdroższa... ty ubóstwiana... za ciebie oddałbym życie... Kiedy zaś biedna ofiara uwierzy waszym krzywoprzysięstwom, zaczynacie się nudzić, a jeżeli i w niej odezwie się ludzka, ułomna natura, depczecie ją nogami... Ach, jakie to oburzające, jakie to nikczemne... Czy mi pan co nareszcie odpowiesz?...
— Czy pani baronowa nie romansowała z panem Starskim? — zapytał Wokulski.
— O!... zaraz romansowała. Flirtowała go, zresztą miała do niego feblik...
— Feblik?... Nie znałem tego wyrazu. Więc jeżeli miała feblik do Starskiego, to pocóż wyszła za barona?
— Bo ją o to błagał na klęczkach... groził, że odbierze sobie życie...
— Przepraszam, ale... Czy on ją błagał tylko o to, ażeby raczyła przyjąć jego nazwisko i majątek, czy też i o to, ażeby nie miała feblika do innych mężczyzn?...
— A wy?... a mężczyźni?... co wyrabiacie przed ślubem i po ślubie?... Więc kobieta...
— Proszę pani, nam, jeszcze kiedy jesteśmy dziećmi, tłómaczą, żeśmy zwierzęta i że jedynym sposobem uczłowieczenia się jest miłość dla kobiety, której szlachetność, niewinność i wierność, trochę powściągają świat od zupełnego zbydlęcenia. No, i my wierzymy w tę szlachetność, niewinność, et cetera, ubóstwiamy ją, padamy przed nią na kolana...
— I słusznie, bo jesteście daleko mniej warci od kobiet.
— Uznajemy to na tysiące sposobów i twierdzimy, że wprawdzie mężczyzna tworzy cywilizacyą, ale dopiero kobieta uświęca ją i wyciska na niej idealniejsze piętno... Jeżeli jednak kobiety mają nas naśladować pod względem owej zwierzęcości, to niby czemże będą lepsze od nas, a nadewszystko: zaco mamy je ubóstwiać?...
— Za miłość.
— I to piękna rzecz! Ale jeżeli pan Starski otrzymuje miłość za swoje wąsiki i spojrzenia, to znowu inny pan nie ma racyi dawać za nią nazwiska, majątku i swobody.
— Ja pana coraz mniej rozumiem — rzekła pani Wąsowska. — Uznajesz pan, że kobiety są równe mężczyznom, czy nie?...
— W sumie są równe, w szczegółach nie! Umysłem i pracą przeciętna kobieta jest niższą od mężczyzny; ale obyczajami i uczuciem ma być od niego o tyle wyższą, że kompensuje tamte nierówności. Przynajmniej tak nam to ciągle mówią, my w to wierzym, i pomimo wielu niższości kobiet, stawiamy je wyżej od nas... Jeżeli zaś pani baronowa zrzekła się swoich zalet, a że się ich oddawna zrzekła, tośmy widzieli wszyscy, więc nie może dziwić się, że straciła i przywileje. Mąż pozbył się jej, jako nieuczciwego wspólnika.
— Ależ baron, to niedołężny starzec!...
— Pocóż za niego wyszła, poco nawet słuchała jego miłosnych paroksyzmów?
— Więc pan nie pojmujesz tego, że kobieta może być zmuszoną do sprzedania się?... — zapytała pani Wąsowska, blednąc i rumieniąc się.
— Pojmuję, pani, bo... ja sam kiedyś... sprzedałem się, tylko nie dla zyskania majątku, ale z nędzy...
— Cóż dalej?
— Ale żona moja przedewszystkiem zgóry nie posądzała mnie o niewinność, a ja jej, coprawda, nie obiecywałem miłości. Byłem bardzo lichym mężem, ale zato, jak człowiek kupiony, byłem najlepszym subjektem i najwierniejszym jej sługą. Chodziłem z nią po kościołach, koncertach, teatrach, bawiłem jej gości i faktycznie potroiłem dochody ze sklepu.
— I nie miałeś pan kochanek?
— Nie, pani. Tak gorzko odczuwałem moję niewolę, żem poprostu nie śmiał patrzyć na inne kobiety. Niech więc pani przyzna, że mam prawo być surowym sędzią pani baronowej, która, sprzedając się, wiedziała, że nie kupowano od niej... jej pracy...
— Okropność! — szepnęła pani Wąsowska, patrząc w ziemię.
— Tak, pani. Handel ludźmi jest rzeczą okropną, a jeszcze okropniejszą handel samym sobą. Ale dopiero tranzakcye, zawierane w złej wierze, są rzeczą haniebną. Gdy się taka sprawa wykryje, następstwa muszą być bardzo przykre dla strony zdemaskowanej.
Jakiś czas oboje siedzieli, milcząc. Pani Wąsowska była zirytowana, Wokulski sposępniał.
— Nie!... — zawołała nagle — ja muszę z pana wydobyć zdanie stanowcze...
— O czem?
— O różnych kwestyach, na które mi pan odpowie jasno i wyraźnie.
— Czy to ma być egzamin?
— Coś nakształt tego.
— Słucham panią.
Można było myśleć, że się waha; przemogła się jednak i zapytała:
— Więc utrzymuje pan, że baron miał prawo odepchnąć i zniesławić kobietę?...
— Która go oszukała?... Miał.
— Co pan nazywa oszustwem?
— Przyjmowanie uwielbień barona, pomimo feblika, jak pani mówi, do pana Starskiego.
Pani Wąsowska przygryzła usta.
— A baron ile miał takich feblików?...
— Zapewne tyle, na ile mu starczyło ochoty i okazyi — odparł Wokulski. — Ale baron nie pozował na niewinność, nie nosił tytułu specyalisty od czystości obyczajów, nie był zato otaczany hołdami. Gdyby baron zdobył czyjeś serce, twierdząc, że nigdy nie miał kochanek, a miał je, byłby także oszustem. Coprawda, nie tego w nim szukano.
Pani Wąsowska uśmiechnęła się.
— Wyborny pan jesteś!... A któraż kobieta twierdzi, czy zapewnia was, że nie miała kochanków?...
— Ach, więc pani ich miała...
— Mój panie!... — wybuchnęła wdówka, zrywając się...
Wnet jednak opamiętała się i rzekła chłodno:
— Zastrzegam sobie u pana niejaką względność w wyborze argumentów.
— Nacoto?... Przecież oboje mamy równe prawa, a ja wcale się nie obrażę, jeżeli pani zapyta mnie o liczbę moich kochanek.
— Nie ciekawam.
Zaczęła chodzić po salonie. W Wokulskim zadrgał gniew, ale go opanował.
— Tak, przyznaję panu — mówiła — że nie jestem wolną od przesądów. No, ale ja jestem tylko kobietą, mam mózg lżejszy, jak utrzymują wasi antropologowie; zresztą, jestem spętana stosunkami, nałogami i Bóg wie czem!... Gdybym jednak była rozumnym mężczyzną, jak pan, i wierzyła w postęp, jak pan, umiałabym otrząsnąć się z tych naleciałości, a choćby tylko uznać, że prędzej lub później kobiety muszą być równouprawnione.
— Niby pod względem tych feblików?...
— Niby... niby — przedrzeźniała go. — Właśnie mówię o tych feblikach...
— O!... to pocóż mamy czekać na wątpliwe rezultaty postępu? Już dziś jest bardzo wiele kobiet równouprawnionych pod tym względem. Tworzą nawet potężne stronnictwo, nazywające się kokotami... Ale dziwna rzecz: posiadając względy mężczyzn, panie te nie cieszą się życzliwością kobiet...
— Z panem niemożna rozmawiać, panie Wokulski! — upomniała go wdówka.
— Niemożna ze mną rozmawiać o równouprawnieniu kobiet?
Pani Wąsowskiej zapłonęły oczy i krew uderzyła na twarz. Usiadła gwałtownie na fotelu i uderzywszy ręką w stół, zawołała:
— Dobrze!.. otóż wytrzymam pański cynizm i będę mówiła nawet o kokotach... Dowiedzże się pan, że trzeba mieć bardzo niski charakter, ażeby zestawiać te damy, które sprzedają się za pieniądze, z kobietami uczciwemi i szlachetnemi, które oddają się z miłości...
— Ciągle pozując na niewinność...
— Chociażby.
— I pokolei oszukując naiwnych, którzy temu wierzą.
— A co im szkodzi oszustwo?... — zapytała, zuchwale patrząc mu w oczy.
Wokulski zaciął zęby, ale opanował się i mówił spokojnie:
— Proszę pani, coby też powiedzieli o mnie moi wspólnicy, gdybym ja zamiast sześciukroćstutysięcy rubli majątku, jak to głoszono, miał sześć tysięcy i nie protestował przeciw pogłoskom?... Chodzi przecież tylko o dwa zera...
— Wyłączmy kwestye pieniężne — przerwała pani Wąsowska.
— Aha!... A więc, co sama pani powiedziałaby o mnie, gdybym ja naprzykład nazywał się nie Wokulski, ale — Wolkuski i, zapomocą tak małego przestawienia liter, zdobył życzliwość nieboszczki prezesowej, wcisnął się do jej domu i tam miał honor poznać panią?... Jakby pani nazwała ten sposób robienia znajomości i pozyskiwania ludzkich względów?...
Na ruchliwej twarzy pani Wąsowskiej odmalowało się uczucie wstrętu.
— Jakiż to znowu ma związek ze sprawą barona i jego żoną?... — odparła.
— Ma, proszę pani, ten związek, że na świecie nie wolno przywłaszczać sobie tytułów. Kokota może być zresztą użyteczną kobietą, i nikt nie ma prawa robić jej wymówek za specjalność; ale kokota maskująca się pozorami tak zwanej nieskazitelności, jest oszustką. A za to już można robić wymówki.
— Okropność!... — wybuchnęła pani Wąsowska. — Ale mniejsza... Powiedz mi pan jednak: co świat traci na podobnej mistyfikacyi?...
Wokulskiemu zaczęło szumieć w uszach.
— Świat niekiedy zyskuje, jeżeli jakiś naiwny prostak wpada w obłęd zwany miłością idealną i, za cenę największych niebezpieczeństw, zdobywa majątek, aby go złożyć u stóp swego ideału... Ale świat czasem traci, jeżeli ten waryat, odkrywszy mistyfikacyą, upada złamany, do niczego nie zdolny... Albo... nie rozporządziwszy majątkiem, rzuca się... To jest... strzela się z panem Starskim i dostaje kulą po żebrach... Świat traci, pani, jedno zabite szczęście, jeden zwichnięty umysł, a może człowieka, który mógł coś zrobić...
— Ten człowiek sam sobie winien...
— Ma pani racyą: byłby winien, gdyby, spostrzegłszy się, nie postąpił jak baron i nie zerwał ze swojem ogłupieniem i hańbą...
— Krótko mówiąc — rzekła pani Wąsowska — mężczyzni nie zrzekną się dobrowolnie swoich dzikich przywilejów wobec kobiet...
— To jest: nie uznają przywileju zwodzenia...
— Kto zaś odrzuca układy — mówiła z uniesieniem — ten rozpoczyna walkę...
— Walkę?... — powtórzył, śmiejąc się Wokulski.
— Tak, walkę, w której strona silniejsza zwycięży... A kto silniejszy, to dopiero zobaczymy!... — zawołała, potrząsając ręką.
W tej chwili stała się rzecz dziwna. Wokulski nagle schwycił panią Wąsowską za obie ręce i umieścił je między trzema palcami swojej.
— Cóżto znaczy?... — zapytała blednąc.
— Próbujemy, kto silniejszy — odparł.
— No... już dosyć żartów...
— Nie pani, to nie są żarty... To tylko mały dowód, że z panią, jako reprezentantką walki, mogę zrobić, co mi się podoba. Tak, czy nie?
— Puść mnie pan — zawołała, szarpiąc się — bo zawołam na służbę...
Wokulski puścił jej ręce.
— Ach; więc będziecie panie walczyć z nami przy pomocy służby?... Ciekawym, jakiego wynagrodzenia zażądaliby ci sprzymierzeńcy i czy pozwoliliby nie dotrzymywać zobowiązań?
Pani Wąsowska przypatrywała mu się, naprzód z lekką trwogą, potem z oburzeniem, wkońcu wzruszyła ramionami.
— Wie pan, co mi na myśl przyszło?
— Żem oszalał.
— Coś nakształt tego.
— Wobec tak pięknej kobiety i przy takiej dyskusyi, byłoby to rzeczą naturalną.
— Ach, jakiż plaski kompliment!... — zawołała z grymasem. — W każdym razie muszę wyznać, żeś mi pan trochę zaimponował. Trochę... Ale nie wytrzymałeś pan w roli, puściłeś mi ręce i to mnie rozczarowało...
— O, ja potrafiłbym nie puścić rąk.
— A ja potrafiłabym zawołać na służbę...
— A ja, przepraszam panią, potrafiłbym zakneblować usta...
— Co?... co?...
— To, co powiedziałem.
Pani Wąsowska znowu się zadziwiła.
— Wie pan — rzekła, zakładając po napoleońsku ręce — że pan jest albo bardzo oryginalny, albo... bardzo źle wychowany...
— Wcale nie jestem wychowany...
— Więc istotnie oryginalny — szepnęła. — Szkoda, że z tej strony nie dałeś się pan poznać Beli...
Wokulski osłupiał. Nie na dźwięk tego imienia, ale z powodu zmiany jaką uczuł w sobie. Panna Izabela wydała mu się całkiem obojętną, a natomiast zaczęła go interesować pani Wąsowska.
— Trzeba jej było — ciągnęła — odrazu wyłożyć swoje teorye tak jak mnie, a nie wynikłyby między wami nieporozumienia.
— Nieporozumienia?... — spytał Wokulski, szeroko otwierając oczy.
— Tak, bo, o ile wiem, ona panu gotowa przebaczyć.
— Przebaczyć?...
— Jesteś pan widzę jeszcze bardzo... osłabiony — mówiła obojętnym tonem — jeżeli nie czujesz, że postępek pański był brutalny... Wobec pańskich ekscentryczności, nawet baron wygląda na eleganckiego człowieka.
Wokulski roześmiał się tak szczerze, iż jego samego to zaniepokoiło. Pani Wąsowska mówiła dalej:
— Śmiejesz się pan?... Wybaczam, ponieważ rozumiem taki śmiech... Jestto najwyższy stopień cierpienia...
— Przysięgam pani, że od dziesięciu tygodni nie czułem się tak swobodnym... Boże mój!... nawet od paru lat... Zdaje mi się, że przez cały ten czas szarpała mi mózg jakaś straszna zmora i przed chwilą znikła... Teraz dopiero czuję, że jestem ocalony i to dzięki pani...
Głos mu drżał. Wziął ją za obie ręce i całował prawie namiętnie. Pani Wąsowskiej zdawało się, że dostrzegła w jego oczach coś nakształt łez.
— Ocalony!... uwolniony! — powtarzał.
— Posłuchaj mnie pan — mówiła zimno, cofając ręce. — Wszystko wiem, co między wami zaszło... Postąpiłeś pan niegodziwie, podsłuchując rozmowę, którą znam w najdrobniejszych szczegółach, a nawet więcej... Była to najzwyklejsza flirtacya...
— Ach, więc to jest flirtacya?... — przerwał. — To, co robi kobietę podobną do restauracyjnej serwetki, w którą każdy może obcierać usta i palce?... To jest flirtacya, bardzo dobrze!...
— Milcz pan!... — zawołała pani Wąsowska. — Nie przeczę, że Bela postąpiła źle, ale... osądź pan sam siebie, jeżeli powiem, że ona pana...
— Kocha, czy tak?... — spytał Wokulski — bawiąc się swoją brodą.
— O, kocha!... Dopiero żałuje pana... Nie chcę się wdawać w szczegóły, dość, jeżeli powiem, że widywałam ją, przez dwa miesiące prawie co dzień... Że przez ten czas mówiła tylko o panu i że najulubieńszem miejscem jej przejażdżek, jest... zamek zasławski!... Ile razy siadała na tym wielkim kamieniu z napisem, ile razy widziałam łzy w jej oczach... A nawet raz rozpłakała się nadobre, powtarzając wyryty tam dwuwiersz: „Wszędzie i zawsze będę ja przy tobie, bom wszędzie cząstkę mej duszy zostawił...“ Cóż pan nato?...
— Co ja nato?... — powtórzył Wokulski. — Przysięgam, że jedynem mojem życzeniem w tej chwili jest, ażeby zaginął najdrobniejszy ślad mojej znajomości z panną Łęcką... A przede wszystkiem ten nieszczęśliwy kamień, który ją tak roztkliwia.
— Gdyby to była prawda, miałabym piękny dowód męskiej stałości...
— Nie, miałaby pani tylko dowód cudownej kuracyi — mówił wzruszony. — O Boże!... zdaje mi się, że mnie ktoś na parę lat zamagnetyzował, że przed dziesięcioma tygodniami zbudzono mnie nieumiejętnie i że dopiero dziś ocknąłem się naprawdę...
— Pan to mówisz naseryo?...
— Czyliż pani nie widzi, jaki jestem szczęśliwy?... Odzyskałem siebie i znowu należę do siebie... Niech mi pani wierzy, że jestto cud, którego najzupełniej nie rozumiem, ale który porównać można tylko z przebudzeniem z letargu człowieka, który już leżał w trumnie.
— I czemu pan to przypisuje?... — zapytała, spuszczając oczy.
— Przede wszystkiem pani... A następnie temu, że nareszcie zdobyłem się na jasne sformułowanie przed kimś rzeczy, którąm oddawna rozumiał, alem nie miał odwagi uznać. Panna Izabela to kobieta innego gatunku, aniżeli ja, i tylko jakieś obłąkanie mogło mnie przykuć do niej.
— I co pan zrobi po tem ciekawem odkryciu?
— Nie wiem.
— Nie znalazł pan czasem kobiety swego gatunku?...
— Może.
— Zapewne jest nią ta pani... pani Sta... Sta...
— Stawska?... Nie. Prędzej byłaby nią pani.
Pani Wąsowska podniosła się z fotelu z miną bardzo uroczystą.
— Rozumiem — rzekł Wokulski. — Mam już odejść?
— Jak pan uważa.
— I na wieś nie pojedziemy razem?
— O, to z pewnością... Chociaż... nie bronię panu przyjechać tam... Zapewne będzie u mnie Bela...
— W takim razie nie przyjadę.
— Nie twierdzę, że będzie.
— I zastałbym tylko samę panią?
— Przypuszczam.
— I rozmawialibyśmy tak, jak dzisiaj?... Jeździlibyśmy na spacer, jak wówczas?...
— I naprawdę rozpoczęłaby się między nami wojna — odparła pani Wąsowska.
— Ostrzegam, żebym ją wygrał.
— Doprawdy?... I może zrobiłby mnie pan swoją niewolnicą?...
— Tak. Przekonałbym, że potrafię mieć władzę, a później u nóg pani błagałbym, ażebyś przyjęła mnie na swego niewolnika...
Pani Wąsowska odwróciła się i wyszła z salonu. Na progu zatrzymała się chwilę i, zlekka odwracając głowę, rzekła.
— Do widzenia... na wsi!...
Wokulski opuścił jej mieszkanie, jak pijany. Znalazłszy się na ulicy, szepnął:
— Oczywiście zgłupiałem.
Spojrzał za siebie i zobaczył w oknie panią Wąsowską, która wyglądała zpoza firanki.
„Do licha! — pomyślał. — Czy ja znowu nie wlazłem w jaką awanturę?...“
Idąc ulicą, Wokulski wciąż zastanawiał się nad zmianą, jaka w nim zaszła.
Zdawało mu się, że z otchłani, w której panuje noc i obłęd, wydobył się na jasny dzień... Pulsa biły mu silniej, oddychał szerzej, myśli toczyły się z niezwykłą swobodą; czuł jakąś rzeźkość w całym organizmie i niedający się opisać spokój w sercu.
Już nie drażnił go ruch uliczny, a cieszyły tłumy. Niebo miało ciemniejszą barwę, domy wyglądały zdrowiej, a nawet kurz, nasycony potokami światła, był piękny.
Największą jednak przyjemność robił mu widok młodych kobiet, ich giętkich ruchów, uśmiechających się ust i wabiących spojrzeń. Kilka z nich spojrzały mu prosto w oczy z wyrazem słodkiej tkliwości i kokieteryi; Wokulskiemu serce uderzyło śpieszniej, jakiś prąd drażniący przeleciał po nim od stóp do głów.
„Ładne!...“ — pomyślał.
Wnet jednak przypomniał sobie panią Wąsowską i musiał przyznać, że zpomiędzy tych ładnych, ona jest najładniejsza, a co lepiej, najponętniejsza... Coto za figura, jaki wspaniały kontur nogi, a płeć, a oczy mające w sobie coś z brylantów i aksamitu... Byłby przysiągł, że czuje zapach jej ciała, że słyszy spazmatyczny śmiech i w głowie zaszumiało mu na samę myśl zbliżenia się do niej...
— Coto musi być za wściekła kobieta!... — szepnął. — Kąsałbym ją...
Widmo pani Wąsowskiej tak go prześladowało i drażniło, że nagle przyszedł mu projekt odwiedzić ją jeszcze dziś wieczorem.
„Przecież zaprosiła mnie na obiady i kolacye — mówił do siebie, czując, że w nim coś kipi. — Wyrzuci mnie za drzwi?... Pocóżby mnie kokietowała. Że nie ma do mnie wstrętu, wiem nie od dzisiaj, no a ja, dalibóg mam na nią apetyt, który także coś wart...“
Wtem przeszła obok niego jakaś szatynka z fijołkowemi oczyma i twarzą dziecka, a Wokulski spostrzegł ze zdziwieniem, że i ta mu się podoba.
O kilkanaście kroków od swojego domu usłyszał wołanie.
— Hej! hej!... Stachu!...
Wokulski odwrócił głowę i pod werendą cukierni zobaczył Szumana. Doktor zostawił niedokończoną porcyą lodów, rzucił na stół srebrną czterdziestówkę i wybiegł do niego.
— Idę do ciebie — mówił Szuman, biorąc go pod rękę. — Wiesz co, że dawno już nie miałeś tak byczej miny... Założę się, że wrócisz do spółki i porozpędzasz tych parchów... Co za fizyognomia... co za oko... Dziś dopiero poznaję dawnego Stacha!...
Minęli bramę, schody i weszli do mieszkania.
— A ja w tej chwili myślałem, że grozi mi jakaś nowa choroba... — rzekł Wokulski ze śmiechem. — Chcesz cygaro?
— Dlaczego grozi?
— Wyobraź sobie, że może od godziny, ogromne wrażenie robią na mnie kobiety... Jestem przestraszony...
Szuman roześmiał się na cały głos...
— Pyszny jesteś... Zamiast wydać obiad na znak radości, to ten się boi... A cóż ty myślisz, że wówczas byłeś zdrów, kiedyś waryował za jedną kobietą? Dziś jesteś zdrów, kiedy ci się wszystkie podobają i nie masz nic pilniejszego, jak postarać się o względy tej, która ci najlepiej przypadnie do gustu.
— Bah!... A gdyby to była wielka dama?...
— Temlepiej... temlepiej... Wielkie damy są daleko smaczniejsze od pokojówek. Kobiecość ogromnie zyskuje na szyku i inteligencyi, a nadewszystko na dumie. Jakie czekają cię idealne rozmowy, jakie miny pełne godności... Ach, powiadam ci, to ze trzy razy więcej warte...
Po twarzy Wokulskiego przeleciał cień...
— Oho! — zawołał Szuman — już widzę obok ciebie długie ucho tego patrona, na którym Chrystus wjeżdżał do Jerozolimy. Czego się krzywisz?... Właśnie umizgaj się tylko do wielkich dam, bo one mają ciekawość do demokracyi.
W przedpokoju rozległ się dzwonek i wszedł Ochocki. Spojrzał na zacietrzewionego doktora i zapytał:
— Przeszkadzam panom?
— Nie — odparł Szuman — możesz pan nawet być pomocny. Bo właśnie radzę w tej chwili Stachowi, ażeby leczył się romansem, ale... nie idealnym. Z ideałami już dosyć...
— A wie pan, że tego wykładu i ja gotów jestem posłuchać — rzekł Ochocki, zapalając podane cygaro.
— Awantura! — mruknął Wokulski.
— Żadna awantura — prawił Szuman. — Człowiek z twoim majątkiem może być kompletnie szczęśliwy, do rozsądnego bowiem szczęścia potrzeba: codzień jadać inne potrawy i brać czystą bieliznę, a co kwartał zmieniać miejsce pobytu i kochanki.
— Zabraknie kobiet — wtrącił Ochocki.
— Zostaw pan to kobietom, a już one postarają się, ażeby ich nie zabrakło — odparł szyderczo doktor. — Przecież ta sama dyeta stosuje się i do kobiet...
— Ta kwartalna dyeta?... — spytał Ochocki.
— Naturalnie. Dlaczegóż one mają być gorsze od nas?
— Nie ciekawa to jednak służba w dziesiątym lub dwudziestym kwartale.
— Przesąd!... przesąd!... — mówił Szuman. — Ani się pan spostrzeżesz, ani się domyślisz, szczególniej jeżeli cię zapewnią, że jesteś dopiero drugim lub czwartym i to tym prawdziwie kochanym, tym oddawna przeczuwanym...
— Nie byłeś u Rzeckiego? — spytał Szumana Wokulski.
— No, jemu już nie zapiszę recepty na miłość — odparł doktor. — Stary kapcanieje...
— Istotnie, źle wygląda — dorzucił Ochocki.
Rozmowa przeszła na stan zdrowia Rzeckiego, potem na politykę, wkońcu Szuman pożegnał ich...
— Bestya cynik! ... — mruknął Ochocki.
— Nie lubi kobiet — dodał Wokulski — a w dodatku miewa gorzkie dni i wtedy wygaduje herezye.
— Czasami nie bez racyi — rzekł Ochocki. — Ale też dobrze trafił ze swemi poglądami!... Bo akurat przed godziną miałem uroczystą rozmowę z ciotką, która koniecznie namawia mnie, abym się żenił, i dowodzi, że nic tak nie uszlachetnia człowieka, jak miłość zacnej kobiety...
— On nie radził panu, tylko mnie.
— Ja też właśnie, gdym słuchał jego wywodów, myślałem o panu. Wyobrażam sobie, jakbyś pan wyglądał, zmieniając co kwartał kochanki, gdyby kiedy stanęli przed panem ci wszyscy ludzie, którzy dziś pracują na pańskie dochody i zapytali: „Czem się wywdzięczasz nam za nasze trudy, nędzę i krótsze życie, którego część tobie oddajemy?... Czy pracą, czy radą, czy przykładem?...“
— Jacyż dziś ludzie pracują na moje dochody? — spytał Wokulski. — Wycofałem się z interesów i zamieniam majątek na papiery.
— Jeżeli na listy zastawne ziemskie, to przecież kupony od nich płacą parobcy; a jeżeli na jakieś akcye, to znowu ich dywidendy pokrywają robotnicy kolejowi, cukrowniani, tkaccy, czy ja zresztą wiem jacy?...
Wokulski jeszcze bardziej spochmurniał.
— Proszę pana — rzekł — czy ja potrzebuję myśleć o tem?... — Tysiące żyją z procentów i nie troszczą się podobnemi pytaniami.
— Ale ba — mruknął Ochocki. — Inni, to nie pan... Ja mam wszystkiego półtora tysiąca rubli rocznie, a jednak bardzo często przychodzi mi na myśl, że taka suma stanowi utrzymanie trzech albo czterech ludzi i że jacyś faceci ustępują dla mnie ze świata, albo muszą ograniczać swoje, już i tak ograniczone potrzeby...
Wokulski przeszedł się po pokoju.
— Kiedy pan jedziesz za granicę?... — nagle zapytał.
— I tego nie wiem — odparł kwaśno Ochocki. — Mój dłużnik nie zwróci mi pieniędzy wcześniej, jak za rok. Spłaci mnie dopiero nową pożyczką, a tej dziś niełatwo zaciągnąć.
— Duży daje procent?
— Siódmy.
— A pewna to lokacya?
— Pierwszy numer po towarzystwie kredytowem.
— A gdybym ja panu dał gotówkę i wszedł w pańskie prawa, wyjechałbyś pan za granicę?
— Jednej chwili... — zawołał Ochocki, zrywając się. — Cóż ja tu wysiedzę?... Chyba z desperacyi ożenię się bogato, a później będę robił tak, jak radzi Szuman.
Wokulski zamyślił się...
— Cóżby to było złego ożenić się?... — rzekł półgłosem.
— Dajże mi pan spokój!... Ubogiej żony nie wykarmię, bogata wciągnęłaby mnie w sybarytyzm, a każda byłaby grobem moich planów. Dla mnie trzeba jakiejś dziwnej kobiety, któraby razem ze mną pracowała w laboratoryum; a gdzież znajdę taką?...
Ochocki zdawał się być mocno rozstrojony i zabrał się do wyjścia.
— Więc, kochany panie — mówił, żegnając się z nim Wokulski — sprawę pańskiego kapitału obgadamy. Ja gotów jestem spłacić pana.
— Jak pan chce... Nie proszę o to, ale byłbym bardzo wdzięczny.
— Kiedy pan wyjeżdżasz do Zasławka?
— Jutro, właśnie przyszedłem pożegnać pana.
— A więc interes gotów — zakończył, ściskając go Wokulski, — W październiku możesz pan mieć pieniądze.
Po wyjściu Ochockiego, Wokulski położył się spać. Doznał dziś tylu silnych i sprzecznych wrażeń, że nie umiał ich uporządkować. Zdawało mu się, że od chwili zerwania z panną Izabelą, wchodził na jakąś straszną wysokość, otoczoną przepaściami i dopiero dziś dosięgnął jej szczytów, a nawet zeszedł na drugi skłon, gdzie ujrzał jeszcze niewyraźne, lecz całkiem nowe horyzonty.
Jakiś czas snuły mu się przed oczyma roje kobiet, a, między niemi najczęściej pani Wąsowska; to znowu widział gromady parobków i robotników, którzy zapytywali go: com im dał wzamian za swoje dochody?
Nareszcie twardo zasnął.
Obudził się o szóstej rano, a pierwszem wrażeniem było uczucie swobody i rzeźkości.
Wprawdzie, nie chciało mu się wstawać, lecz nie doznawał żadnego cierpienia i nie myślał o pannie Izabeli. To jest myślał, ale mógł nie myśleć; w każdym razie, wspomnienie jej nie nurtowało go w sposób, jak dotychczas, bolesny.
Ten brak cierpień znowu zatrwożył go...
„Czy to nie przywidzenie?“ — pomyślał.
Przypomniał sobie historyą dnia wczorajszego; pamięć i loika dopisywały mu.
— Może i wolę odzyskam? — szepnął.
Na próbę postanowił, że wstanie za pięć minut, wykąpie się, ubierze i natychmiast pójdzie na spacer do Łazienek. Patrzył na posuwającą się skazówkę zegarka i z niepokojem zapytywał: „a może ja się nawet nato nie zdobędę?“...
Skazówka dosięgła pięciu minut i Wokulski wstał bez pośpiechu, ale też i bez wahania. Sam nalał sobie wodę do wanny, wykąpał się, wytarł, ubrał i już w pół godziny szedł do Łazienek.
Uderzyło go, że przez cały ten czas nie myślał o pannie Izabeli, tylko o pani Wąsowskiej. Oczywiście coś się w nim wczoraj zmieniło: może zaczęły działać jakieś sparaliżowane komórki w mózgu?... Myśl o pannie Izabeli straciła nad nim władzę.
„Coto za dziwna plątanina — mówił. — Tamtą wyrugowała pani Wąsowska, a panią Wąsowską może zastąpić każda inna kobieta. Jestem więc naprawdę uleczony z obłędu“...
Przeszedł nad stawem i obojętnie przypatrywał się czółnom i łabędziom. Potem skręcił w aleję ku Pomarańczarni, na której byli wtedy oboje i powiedział sobie, że... zje śniadanie z apetytem. Ale gdy wracał tą samą drogą, opanował go gniew i z dziką radością złośliwego dzieciaka, poprzednie ślady własnych stóp zacierał nogą.
„Gdybym mógł wszystko tak zetrzeć... I tamten kamień i ruiny... Wszystko!“...
W tej chwili uczuł, że budzi się w nim niepokonany instynkt niszczenia pewnych rzeczy; lecz zarazem zdawał sobie sprawę, że jestto objaw chorobliwy. Wielką też robiło mu satysfakcyą, że nietylko spokojnie może myśleć o pannie Izabeli, ale nawet oddawać jej sprawiedliwość?
„O co ja się irytowałem? — mówił do siebie. — Gdyby nie ona, nie zdobyłbym majątku... Gdyby nie ona i nie Starski, za pierwszym razem nie wyjechałbym do Paryża i nie zbliżyłbym się z Geistem, a pod Skierniewicami, nie uleczyłbym się z głupoty... Wszakże to moi dobrodzieje, ci państwo... Nawet powinienbym wyswatać tę dobraną parę, a przynajmniej ułatwiać im schadzki... I pomyśleć, że z takiej mierzwy, kiedyś wykwitnie metal Geista!“...
W ogrodzie botanicznym było cicho i prawie pusto. Wokulski wyminął studnią i zwolna począł wstępować na ocieniony pagórek, na którym, przeszło rok temu, poraz pierwszy rozmawiał z Ochockim. Zdawało mu się, że wzgórze jest podwaliną tych ogromnych schodów, na szczycie których ukazywał mu się posąg tajemniczej bogini. Ujrzał ją i teraz i ze wzruszeniem spostrzegł, że chmury otaczające jej głowę, rozsunęły się na chwilę. Zobaczył surową twarz, rozwiane włosy, a pod śpiżowem czołem żywe, lwie oczy, które wpatrywały się w niego z wyrazem przygniatającej potęgi. Wytrzymał to spojrzenie i nagle uczuł, że rośnie... rośnie... że już przenosi głową najwyższe drzewa parku i sięga prawie do obnażonych stóp bogini.
Teraz zrozumiał, że tą czystą i wieczną pięknością jest Sława, i że na jej szczytach niema innej uciechy nad pracę i niebezpieczeństwa.
Wrócił do domu smutniejszy, ale wciąż spokojny. Zdawało mu się, że podczas tej przechadzki, nawiązał się jakiś węzeł między jego przyszłością a ową odległą epoką, kiedy jeszcze jako subjekt i student, budował machiny o wiecznym ruchu, albo dające się kierować balony. Kilkanaście zaś ostatnich lat były tylko przerwą i stratą czasu.
— Muszę gdzieś wyjechać — rzekł do siebie — muszę odpocząć, a później... zobaczymy...
Po południu wysłał długą depeszę do Suzina, do Moskwy.
Na drugi dzień, około pierwszej, kiedy Wokulski jadł śniadanie, wszedł lokaj pani Wąsowskiej i oświadczył, że pani czeka w powozie.
Gdy wybiegł na ulicę, pani Wąsowska kazała mu usiąść.
— Zabieram pana — rzekła.
— Czy na obiad?...
— O nie, tylko do Łazienek. Bezpieczniej mi będzie rozmawiać z panem przy świadkach i na wolnem powietrzu.
Ale Wokulski był pochmurny i milczał.
W Łazienkach wysiedli z powozu, minęli pałacowy taras i zaczęli spacerować po alei dotykającej amfiteatru.
— Musi pan wejść między ludzi, panie Wokulski — zaczęła pani Wąsowska. — Musi ocknąć się pan ze swej apatyi, bo inaczej minie pana słodka nagroda...
— Och?... aż tak...
— Niezawodnie. Wszystkie damy są zainteresowane pańskiemi cierpieniami i założę się, że niejedna chciałaby odegrać rolę pocieszycielki.
— Albo pobawić się mojem rzekomem cierpieniem, jak kot poranioną myszą?... Nie, pani, ja nie potrzebuję pocieszycielek, ponieważ wcale nie cierpię, a już najmniej z winy dam...
— Proszę?... — zawołała pani Wąsowska. — Myślałby kto, że naprawdę nie otrzymałeś pan ciosu z małych rączek...
— I dobrzeby myślał — odparł Wokulski. — Jeżeli zadał mi kto ciosy, to bynajmniej nie płeć piękna, ale... czy ja wiem co?... może fatalność.
— Zawsze jednak za pośrednictwem kobiety...
— A nadewszystko mojej własnej naiwności. Prawie od dzieciństwa szukałem jakiejś rzeczy wielkiej i nieznanej; a ponieważ kobiety widywałem tylko przez okulary poetów, którzy im przesadnie pochlebiają, więc myślałem, że kobieta jest ową rzeczą wielką i nieznaną. Omyliłem się i w tem leży sekret mego chwilowego zachwiania, na którem zresztą udało mi się zrobić majątek.
Pani Wąsowska zatrzymała się w alei.
— No, wie pan co, że jestem zdumiona!... Nie widzieliśmy się od onegdaj, a dziś przedstawia mi się pan jako całkiem inny człowiek, coś w rodzaju starego dziada, który lekceważy kobiety...
— To nie lekceważenie, to spostrzeżenie.
— Mianowicie?... — zapytała pani Wąsowska.
— Że jest gatunek kobiet, które poto tylko żyją na świecie, ażeby drażnić i podniecać namiętności mężczyzn. Tym sposobem ogłupiają ludzi rozumnych, upadlają uczciwych i utrzymują w równowadze głupców. Mają licznych wielbicieli i dzięki temu wywierają na nas taki wpływ, jak haremy na Turcyą. Widzi więc pani, że damy nie mają powodu roztkliwiać się nad mojemi cierpieniami, ani prawa bawić się mną. Nie należę do ich referatu.
— I nawet zrywasz pan z miłością?... — zapytała ironicznie pani Wąsowska.
W Wokulskim zakipiał gniew...
— Nie, pani, — odparł — tylko mam przyjaciela pesymistę, który mi wytłómaczył, że nierównie korzystniej jest kupić miłość za 4.000 rubli rocznie, a wierność za 5.000, aniżeli za to, co nazywamy uczuciem.
— Piękna wierność!... — szepnęła pani Wąsowska.
— Przynajmniej zgóry zapowiada, czego się mamy od niej spodziewać.
Pani Wąsowska przygryzła wargi i skręciła w stronę powozu.
— Powinienby pan zacząć apostołować swoje nowe poglądy.
— Ja myślę, proszę pani, że na to szkoda czasu, bo jedni nigdy ich nie zrozumieją, a inni nie uwierzą bez osobistego doświadczenia.
— Dziękuję panu za prelekcyą — rzekła po chwili. — Zrobiła na mnie tak silne wrażenie, że nawet nie proszę pana, ażebyś mnie odwiózł do domu... Jesteś pan dziś w wyjątkowo złym humorze, sądzę jednak, że to minie. Ale... ale... Oto list — dodała, wsuwając mu w rękę kopertę — który niech pan przeczyta. Popełniam niedyskrecyą, ale wiem, że mnie pan nie zdradzi, a postanowiłam sobie ostatecznie rozwikłać nieporozumienie między panem i Belą. Jeżeli mi się zamiar uda, niech pan spali, jeżeli nie... niech mi pan ten list przywiezie na wieś... Adieu!
Siadła do powozu i zostawiła Wokulskiego na ogrodowej szosie.
— Do licha, czyżbym ją obraził?... — rzekł do siebie. — A szkoda, bo warta grzechu!...
Szedł powoli w stronę alei Ujazdowskiej i myślał o pani Wąsowskiej.
„Głupstwo!... przecież jej nie oświadczę, że mam na nią apetyt... A zresztą, choćbym trafił na dobrą chwilę, cobym dał jej wzamian?... Nawet nie mógłbym powiedzieć, że ją kocham“.
Dopiero w domu Wokulski otworzył list panny Izabeli.
Na widok drogiego niegdyś pisma przeleciała po nim błyskawica żalu; ale zapach papieru przypomniał mu te dawne, bardzo dawne czasy, kiedy jeszcze zachęcała go do urządzania owacyi Rossiemu.
— To był jeden paciorek z różańca, na którym panna Izabela odprawiała nabożeństwo!... — szepnął z uśmiechem.
Zaczął czytać.
„Moja droga Kaziu! Jestem tak zniechęcona do wszystkiego i tak jeszcze nie mogę zebrać myśli, że dziś dopiero zdobywam się na opowiedzenie ci wydarzeń, jakie u nas zaszły od twego wyjazdu.
Już wiem, ile mi zapisała ciotka Hortensya: oto 60.000 rubli; razem więc mamy 90.000 rubli, które poczciwy baron obiecuje umieścić na siedm procent, co wyniesie około 6.000 rubli rocznie. Ale trudno, trzeba nauczyć się oszczędności.
Nie umiem ci opowiedzieć, jak się nudzę, a może tylko tęsknię... Ale i to przejdzie. Ten młody inżynier ciągle u nas bywa, co parę dni... Zpoczątku bawił mnie rozmową o mostach żelaznych, a obecnie opowiada: jak się kochał w osobie, która wyszła za innego, jak za nią rozpaczał, jak stracił nadzieję zakochania się po raz drugi i jakby pragnął uzdrowić się przez nową, lepszą miłość. Wyznał mi jeszcze, że niekiedy pisuje wiersze, w których jednak opiewa tylko wdzięki natury... Czasami płakać mi się chce z nudów, ale że bez towarzystwa umarłabym, więc udaję, że słucham i niekiedy pozwalam mu ucałować moję rączkę...“
Wokulskiemu żyły nabrzmiały na czole... Odpoczął i czytał dalej.
„Papo coraz słabszy... Płacze po kilka razy na dzień i byleśmy porozmawiali pięć minut sami, robi mi wymówki, wiesz za kogo!... Nie uwierzysz, jak mnie to rozstraja.
W ruinach zasławskich bywam co parę dni. Coś mnie tam ciągnie, nie wiem — piękna natura, czy samotność. Kiedy jestem bardzo nieszczęśliwa, piszę różne rzeczy ołówkiem na spękanych ścianach i z radością myślę: jak dobrze, że to wszystko pierwszy deszcz zmyje.
Ale, ale... Zapomniałam o najważniejszem! Wiesz: marszałek napisał do ojca list, w którym najformalniej oświadcza się o moję rękę. Całą noc płakałam, nie dlatego, że mogę zostać marszałkową, ale... że się to tak łatwo stać może!...
Pióro wypada mi z ręki... Bądź zdrowa i wspomnij czasami o twej nieszczęśliwej Beli“.
Wokulski zmiął list...
— Tak pogardzam i... jeszcze ją kocham! — szepnął.
Głowa mu pałała. Chodził tam i napowrót z zaciśniętemi pięściami i uśmiechał się do własnych marzeń.
Nad wieczorem otrzymał telegram z Moskwy, po którym natychmiast wysłał depeszę do Paryża. Następny zaś dzień, od rana do późnej nocy, spędził ze swym adwokatem i rejentem.
Kładąc się spać, pomyślał:
„Czy tylko ja nie zrobię głupstwa?... No, przecież zbadam rzeczy na miejscu... Czy może istnieć metal lżejszy od powietrza? to inna kwestya, ale że coś w tem jest — niema wątpliwości... Zresztą, szukając kamienia filozoficznego, znaleziono chemię; kto zatem wie, co się napotka teraz?... W rezultacie wszystko mi jedno, byle wydobyć się z tego błota...“
Dopiero nazajutrz w południe przyszła odpowiedź z Paryża, którą Wokulski parę razy odczytał. W chwilę później oddano mu list od pani Wąsowskiej, gdzie na kopercie, w miejsce pieczątki, znajdował się wizerunek Sfinksa.
— Tak — mruknął z uśmiechem Wokulski — twarz ludzka i tułów zwierzęcia; nasza zaś imaginacya dodaje wam skrzydeł.
„Niech pan do mnie wpadnie na kilka minut — pisała pani Wąsowska — gdyż mam bardzo ważny interes, a dzisiaj chciałabym jechać“.
— Zobaczymy ten ważny interes! — rzekł do siebie.
W pół godziny później był u pani Wąsowskiej; w przedpokoju stały już gotowe do drogi kufry. Pani przyjęła go w swoim gabinecie do pracy, w którym przecie ani jeden szczegół nie przypominał pracy.
— A, pan bardzo jest grzeczny! — zaczęła obrażonym tonem pani Wąsowska. — Wczoraj cały dzień czekałam na pana, a pan ani się pokazał...
— Przecież zabroniła mi pani przychodzić do siebie — odparł zdziwiony Wokulski.
— Jakto?... Czyliż wyraźnie nie zaprosiłam pana na wieś?... Ale mniejsza, policzę to na karb pańskiej ekscentryczności... Drogi panie, mam do pana bardzo ważny interes. Chcę niedługo wyjechać za granicę i chcę poradzić się pana: kiedy najlepiej kupić franki, teraz czy przed wyjazdem?...
— Kiedyż pani jedzie?
— Tak... w listopadzie... w grudniu... — odparła rumieniąc się...
— Lepiej przed samym wyjazdem.
— Tak pan sądzi?
— Przynajmniej tak wszyscy robią.
— Ja właśnie nie chcę robić jak wszyscy! — zawołała pani Wąsowska.
— To niech pani kupi teraz:
— A jeżeli do grudnia franki stanieją?
— To niech pani odłoży kupno do grudnia.
— No, wie pan co — mówiła, drąc jakiś papier — że jesteś pan jedyny do rady... Czarno to czarno, biało to biało... Cóż z pana za mężczyzna. Mężczyzna w każdej chwili powinien być stanowczy, a przynajmniej wiedzieć czego chce... Cóż, odniósł mi pan list Beli?
Wokulski milcząc oddał list...
— Doprawdy?... — zawołała ożywiona. — Więc pan jej nie kochasz?... A w takim razie rozmowa o niej nie powinna panu robić przykrości. Bo ja muszę... pogodzić was, albo... Niech się już biedna dziewczyna nie dręczy... Pan się do niej uprzedziłeś... pan wyrządzasz jej krzywdę... To nieuczciwie... tak nie postępuje człowiek honorowy, ażeby zbałamuciwszy kogoś, rzucał potem jak zwiędły bukiet...
— Nieuczciwie! — powtórzył Wokulski. — Niech mi pani z łaski swojej powie, jaka uczciwość może pozostać w człowieku, którego wykarmiono albo cierpieniem i upokorzeniem, albo upokorzeniem i cierpieniem?
— Ale obok tego miałeś pan i inne chwile.
— O tak, parę życzliwych spojrzeń i kilka dobrych słówek, które dziś mają w moich oczach tę jednę wadę, że były... mistyfikacyą.
— Ale ona dziś tego żałuje i gdybyś pan zwrócił się...
— Poco?
— Ażeby pozyskać jej serce i rękę.
— Zostawiając drugą dla znanych i nieznanych wielbicieli?... Nie pani, już mam dosyć tych wyścigów, w których byłem bity przez panów Starskich, Szastalskich i licho nie wie jakich jeszcze. Nie mogę odegrywać roli eunucha przy moim ideale i upatrywać w każdym mężczyźnie szczęśliwego rywala, czy niepożądanego kuzyna...
— Jakież to niskie!... — zawołała pani Wąsowska. — Więc za jeden błąd, zresztą niewinny, poniewierasz pan niegdyś ukochaną kobietę?...
— Co do liczby owych błędów, to pozwoli pani ażebym miał własną opinią; a co do niewinności... Boże miłosierny! w jak nędznem jestem położeniu, skoro nawet nie mam pojęcia, dokąd sięgała ich niewinność?...
— Pan przypuszczasz?... — surowo zapytała go pani Wąsowska.
— Ja już nic nie przypuszczam — odparł chłodno Wokulski. — Wiem tylko, że w moich oczach, pod pozorami obojętnej życzliwości, toczył się najzwyklejszy romans i — to mi wystarcza. Rozumiem żonę, która oszukuje męża; bo ona może się tłomaczyć pętami, jakie wkłada na nią małżeństwo. Ale ażeby kobieta wolna oszukiwała obcego sobie człowieka... Cha!... cha!... cha!... to już jest, dalibóg, zamiłowanie do sportu... Przecież miała prawo przenosić nade mnie Starskiego — i ich wszystkich... Ale nie! Jej jeszcze było potrzeba mieć w swoim orszaku błazna, który ją naprawdę kochał, który dla niej wszystko był gotów poświęcić... I dla ostatecznego zhańbienia natury ludzkiej, właśnie z mojej piersi chciała zrobić parawan dla siebie i adoratorów... Czy pani domyśla się: jak musieli drwić ze mnie ci ludzie, tak tanio obsypywani względami?... I czy pani czuje, co to za piekło, być tak śmiesznym jak ja, a zarazem tak nieszczęśliwym, tak oceniać swój upadek i tak rozumieć, że jest niezasłużony?...
Pani Wąsowskiej drżały usta; z trudnością powstrzymywała się od łez...
— Czy to nie jest imaginacya? — wtrąciła.
— Eh, nie, pani... Skrzywdzona ludzka godność, to nie imaginacya.
— A zatem?...
— Cóż być może? — odparł Wokulski. -— Spostrzegłem się, odzyskałem siebie, a dziś mam tę tylko satysfakcją, że tryumf moich współzawodników, przynajmniej co do mnie, nie był zupełny.
— I to jest nieodwołalne?...
— Proszę pani, rozumiem kobietę, która oddaje się z miłości, albo sprzedaje się z nędzy. Ale na zrozumienie tej duchowej prostytucyi, którą prowadzi się bez potrzeby, na zimno, przy zachowaniu pozorów cnoty, nato już brakuje mi zmysłu.
— Więc są rzeczy, których się nie przebacza? — spytała cicho.
— Kto i komu ma przebaczać?... Pan Starski chyba nigdy nie obrazi się o takie rzeczy, a może nawet będzie rekomendował swoich przyjaciół. O resztę zaś można nie dbać, mając liczne i tak dobrane towarzystwo.
— Jeszcze słówko — rzekła pani Wąsowska, powstając. — Wolno wiedzieć, jakie pan ma zamiary?...
— Gdybyżem ja sam wiedział!...
Podała mu rękę.
— Żegnam pana.
— Życzę pani szczęścia...
— O!... — westchnęła i szybko weszła do następnego pokoju.
„Zdaje mi się — myślał Wokulski, schodząc ze schodów — że w tej chwili załatwiłem dwa interesa... Kto wie, czy Szuman nie ma racyi?...“
Od pani Wąsowskiej pojechał do mieszkania Rzeckiego. Stary subjekt był bardzo mizerny i ledwie podniósł się z fotelu. Wokulskiego głęboko poruszył jego widok.
— Czy ty się gniewasz stary, że tak dawno nie byłem u ciebie? — rzekł, ściskając go za rękę.
Rzecki smutnie pokiwał głową.
— Alboż ja nie wiem, co się z tobą dzieje?... — odparł. — Bieda... bieda na świecie!... Coraz gorzej...
Wokulski usiadł zamyślony, Rzecki począł mówić:
— Widzisz, Stachu, ja już miarkuję, że mi czas iść do Katza i do moich piechurów, co tam, gdzieś, wyszczerzają na mnie zęby, żem maruder... Wiem, że cokolwiek postanowisz ze sobą, będzie mądre i dobre, ale... Czy nie byłoby praktycznie, gdybyś się ożenił ze Stawską?... Przecież to, jakby twoja ofiara...
Wokulski schwycił się za głowę.
— Boże miłosierny! — zawołał — a kiedyż ja się wyplączę z tych babskich stosunków?... Jedna pochlebia sobie, że ja stałem się jej ofiarą, druga jest moją ofiarą, trzecia chciała zostać moją ofiarą, a jeszcze znalazłby się z dziesiątek takich, z których każda przyjęłaby mnie i mój majątek w ofierze... Zabawny kraj, gdzie baby trzymają pierwsze skrzypce i gdzie niema żadnych innych interesów, tylko szczęśliwa, albo nieszczęśliwa miłość!
— No, no, no... — odparł Rzecki — ja cię przecież za kark nie ciągnę!... Tylko, widzisz, mówił mi Szuman, że tobie na gwałt potrzeba romansu...
— Iii... nie!... Mnie bardziej potrzeba zmiany klimatu, i to lekarstwo już sobie zapisałem.
— Wyjeżdżasz?
— Najdalej pojutrze do Moskwy, a potem... gdzie Bóg przeznaczy...
— Masz co na myśli? — spytał tajemniczo Rzecki.
Wokulski zastanowił się...
— Jeszcze nic nie wiem; waham się, jakbym siedział na dziesięciopiętrowej huśtawce. Czasami zdaje mi się, że coś zrobię dla świata...
— Oj, to... to...
— Ale chwilami ogarnia mnie taka desperacya, że chciałbym, ażeby mnie ziemia pochłonęła i wszystko, czegom tylko dotknął...
— To nierozsądne... nierozsądne... — wtrącił Rzecki.
— Wiem... To też nie dziwiłbym się, ani temu, gdybym kiedy narobił hałasu, ani temu, gdybym skończył wszelkie rachunki ze światem...
Siedzieli obaj do późnego wieczora.
W kilka dni rozeszła się wieść, że Wokulski gdzieś wyjechał nagle i może nazawsze.
Wszystkie jego ruchomości, począwszy od sprzętów, skończywszy na powozie i koniach, nabył hurtem Szlangbaum, za dosyć niską cenę.
„Od kilku miesięcy utrzymuje się pogłoska, że w dniu 26-go czerwca r. b. zginął w Afryce ks. Ludwik Napoleon, syn cesarza. I to jeszcze zginął w bitwie z dzikim narodem, o którym niewiadomo ani gdzie mieszka, ani jak się nazywa? bo przecie zulusami nie może nazywać się żaden naród.
Tak wszyscy mówią. Nawet miała tam pojechać cesarzowa Eugenia i przywieść zwłoki syna do Anglii. Czy tak jest w rzeczy samej, nie wiem, bo już od lipca nie czytuję gazet i nie lubię rozmawiać o polityce.
Głupia jest polityka! Dawniej nie było telegramów i artykułów wstępnych, a przecie świat posuwał się naprzód i każdy człowiek rozsądny mógł zoryentować się w sytuacyi politycznej. Dziś zaś są telegramy, artykuły wstępne i ostatnie wiadomości, ale wszystko służy do bałamucenia w głowach.
Gorzej nawet niż bałamucą, bo odejmują serca ludziom. I gdyby nie Kenig, albo poczciwy Sulicki, to człowiek przestałby wierzyć w sprawiedliwość boską. Takie się dziś rzeczy wypisują w gazetach!...
Co zaś do ks. Ludwika Napoleona, to mógł on zginąć, ale może się też i ukrył gdzie przed ajentami Gambetty. Ja tam do pogłosek nie przywiązuję wagi.
Klejna wciąż niema, a Lisiecki przeniósł się do Astrachania nad Wołgę. Na odjezdne powiedział mi, że tu niedługo zostaną tylko żydzi, a reszta zżydzieje.
Lisiecki zawsze był gorączka.
W końcu lipca Henryk Szlangbaum wyprawiał urodziny, jako właściciel sklepu i naczelnik naszej spółki. A choć i w połowie nie wystąpił tak, jak Stach w roku zeszłym, jednakże zbiegli się wszyscy przyjaciele i nieprzyjaciele Wokulskiego i pili zdrowie Szlangbauma... aż okna się trzęsły...
Oj, ludzie, ludzie!... Za pełnym talerzem i butelką wleźliby do kanału, a za rublem, to już nawet nie wiem gdzie.
Fiu! fiu!... Pokazano mi dzisiaj kuryerek, w którym pani baronowa Krzeszowska nazywa się jedną z najzacniejszych i najlitościwszych naszych niewiast, za to, że dała 200-cie rubli na jakiś przytułek. Widocznie zapomniano o jej procesie z panią Stawską i awanturach z lokatorami.
Czyby mąż tak babę ujeździł?...
Przeciw żydom ciągle rosną kwasy. Niebrak nawet pogłosek o tem, że żydzi chwytają chrześciańskie dzieci i zabijają na macę.
Kiedy słyszę takie historye, dalibóg! że przecieram oczy i zapytuję samego siebie: czy ja teraz majaczę w gorączce, czyli też cała moja młodość była snem?...
Ale najbardziej gniewa mnie uciecha doktora Szumana z tego fermentu.
— Dobrze tak parchom!... — mówi. — Niech im zrobią awanturę, niech ich nauczą rozumu. To genialna rasa, ale takie szelmy, że nie ujeździsz ich bez bata i ostrogi...
— Mój doktorze — odpowiedziałem, bo już mi zbrakło cierpliwości — jeżeli żydzi są takie gałgany, jak pan mówisz, to im nawet i ostrogi nie pomogą.
— Może ich nie poprawią, ale napędzą im nową porcyą rozumu i nauczą silniej trzymać się za ręce — odparł. — A gdyby żydzi byli solidarniejsi... no!...
Dziwny człowiek z tego doktora. Uczciwy to on jest, a nadewszystko rozumny; ale jego uczciwość nie wypływa z uczucia, tylko — albo ja wiem? — może z nałogu; a rozum ma tego gatunku, że łatwiej mu sto rzeczy wyśmiać i zepsuć, aniżeli jedną zbudować. Kiedy z nim rozmawiam, czasami przychodzi mi na myśl, że jego dusza jest jak tafla lodu: nawet ogień może się w niej odbić, ale ona sama nigdy się nie rozgrzeje.
Stach wyjechał do Moskwy, zdaje mi się poto, ażeby uregulować rachunki z Suzinem. Ma u niego z pół miliona rubli (kto mógł przypuścić coś podobnego przed dwoma laty!), ale co zrobi z taką masą pieniędzy, ani się domyślam.
Jużto Stach był zawsze oryginał i robił niespodzianki. Czy nam teraz jakiej nie przygotowuje?... aż się lękam.
A tymczasem Mraczewski oświadczył się pani Stawskiej i, po krótkiem wahaniu, został przyjęty. Gdyby, jak projektuje sobie Mraczewski, otworzyli sklep w Warszawie, wszedłbym do spółki i przy nich bym zamieszkał. I, mój Boże! niańczyłbym dzieci Mraczewskiego, choć myślałem, że podobny urząd mógłbym pełnić tylko przy dzieciach Stacha...
Życie jest okrutnie ciężkie...
Wczoraj dałem pięć rubli na nabożeństwo na intencyą ks. Ludwika Napoleona. Tylko na intencyą, bo może nie zginął, choć tak wszyscy gadają... Gdyby zaś... Nie znam ja się na teologii, ale zawsze bezpieczniej wyrobić mu stosunki na tamtym świecie. Bo nużby?...
Naprawdę jestem niezdrów, choć Szuman mówi, że wszystko idzie dobrze. Zabronił mi: piwa, kawy, wina, prędkiego chodzenia, irytacyi... Wyborny sobie!... Taką receptę, to i ja potrafię zapisać; ale potraf ty ją sam wykonać...
On mówi ze mną tak, jakby podejrzywał, że ja niepokoję się losem Stacha. Zabawny człowiek!... A cóżto Stach nie jest pełnoletni, albo czy ja go już nie żegnałem na siedm lat? Lata minęły, Stach wrócił i znowu puścił się na awanturę.
Teraz będzie to samo: jak nagle zniknął, tak nagle powróci...
A jednakże ciężko żyć na świecie. I nieraz myślę sobie: czy naprawdę jest jaki plan, wedle którego cała ludzkość posuwa się ku lepszemu, czyli też wszystko jest dziełem przypadku, a ludzkość czy nie idzie tam, gdzie ją popchnie większa siła?... Jeżeli dobrzy mają górę, wówczas świat toczy się ku dobremu, a jeżeli gałgany są mocniejsi, to idzie ku złemu. Zaś ostatecznym kresem złych i dobrych jest garść popiołu.
Jeżeli jest tak, nie dziwię się Stachowi, który nieraz mówił, że chciałby jak najprędzej sam zginąć i zniszczyć wszelki ślad po sobie. Ale mam przeczucie, że tak nie jest...
Chociaż... Czy to ja nie miałem przeczuć, że ks. Ludwik Napoleon zostanie cesarzem francuzów?... Ha! jeszcze zaczekajmy, bo mi ta jego śmierć, w bitwie z gołymi murzynami, jakoś dziwnie wygląda..“
Pan Rzecki istotnie nie domagał; według własnej opinii, z powodu braku zajęcia, według Szumana, z powodu sercowej choroby, która nagle rozwinęła się w nim i szła dosyć szybko pod wpływem jakichś zmartwień.
Zajęć miał niewiele. Zrana przychodził do sklepu niegdyś Wokulskiego, obecnie Szlangbauma, lecz bawił tam dopóki nie zaczęli się schodzić subjekci, a nadewszystko goście. Goście bowiem, niewiadomo nawet dlaczego, przypatrywali mu się ze zdziwieniem, a subjekci, dziś z wyjątkiem pana Zięby, starozakonni, nietylko nie okazywali mu szacunku, do którego przywykł, ale nawet, wbrew upomnieniom Szlangbauma, traktowali go w sposób lekceważący.
W tym stanie rzeczy pan Ignacy coraz częściej myślał o Wokulskim. Nie z racyi, ażeby lękał się jakiegoś nieszczęścia, ale ot tak sobie.
Zrana, około szóstej, myślał: czy Wokulski wstaje, czy śpi o tej porze, i gdzie jest?... W Moskwie, czy może już wyjechał z Moskwy i dąży do Warszawy? W południe przypominał sobie te czasy, kiedy prawie nie było dnia, ażeby Stach nie jadł z nim obiadu, wieczorem zaś, szczególniej kładąc się do łóżka, mówił:
„Zapewne Stach jest u Suzina... To dopiero używają!... A może wraca w tej chwili do Warszawy i w wagonie zabiera się do spania?...“
Ilekroć zaś wszedł do sklepu, a robił to pokilka razy na dzień, mimo niechęci subjektów i drażniącej grzeczności Szlangbauma, zawsze myślał, że jednak za czasów Wokulskiego było tu inaczej.
Martwiło go, ale tylko trochę, że Wokulski nie dawał znać o sobie. Uważał to przecież za zwykłe dziwactwo.
„Niebardzo rwał się on do pisania, kiedy był zdrów, więc cóż dopiero teraz, kiedy jest tak rozbity — myślał. — Oj, te baby, te baby!...“
W dniu nabycia przez Szlangbauma sprzętów i powozu Wokulskiego, pan Ignacy położył się do łóżka. Nie dlatego, ażeby miało mu to robić przykrość, bo przecie powóz i zbytkowne sprzęty były rzeczami wcale niepotrzebnemi, ale dlatego, że podobne sprawunki robią się tylko po ludziach już umarłych.
— No, a Stach, dzięki Bogu, jest zdrów!...
Pewnego wieczora, kiedy pan Ignacy siedząc w szlafroku, rozmyślał: jak to on urządzi sklep Mraczewskiemu, ażeby zakasować Szlangbauma? usłyszał gwałtowne dzwonienie do przedpokoju i szczególny hałas w sieni.
Służący, który już zabierał się do spania, otworzył drzwi.
— Jest pan? — zapytał głos znany Rzeckiemu.
— Pan chory.
— Coto chory!... Kryje się przed ludźmi...
— Może, panie radco, zrobimy subjekcyą... — odezwał się inny głos.
— Coto subjekcyą!... Kto nie chce mieć subjekcyi w domu, niech przychodzi do knajpy...
Rzecki podniósł się z fotelu, a jednocześnie ukazał się we drzwiach jego sypialni radca Węgrowicz i ajent Szprot... Zpoza nich wychylała się jakaś kudłata głowa i oblicze niepierwszej czystości.
— Nie chciała przyjść góra do Mahometów, więc Mahomeci przyszli do góry!... — zawołał radca. — Panie Rzecki... panie Ignacy!... co acan najlepszego wyrabiasz?... Przecież od czasu, jakeśmy pana ostatni raz widzieli, odkryliśmy nowy gatunek piwa... Postaw tu, kochanku, i zgłoś się jutro — dodał, zwracając się do zasmolonego kudłacza.
Na to wezwanie kudłaty człowiek, ubrany w wielki fartuch, postawił na umywalni kosz wysmukłych butelek i trzy kufle. Potem zniknął, jak gdyby był istotą złożoną ze mgły i powietrza, nie zaś z dwustu funtów ciała.
Pan Ignacy zdziwił się na widok wysmukłych butelek; uczucie to jednak nie łączyło się z żadną przykrością.
— Na miłość boską, cóż się z panem dzieje? — zaczął znowu radca, rozkładając ręce, jakby cały świat chciał ogarnąć w jednym uścisku. — Tak dawno nie byłeś pan między nami, że Szprot nawet zapomniał jak wyglądasz, a ja pomyślałem, że zaraziłeś się od twego przyjaciela, coto ma bzika?...
Rzecki sposępniał.
— Więc, właśnie dziś — prawił radca — kiedy na pańskim przyjacielu wygrałem od Deklewskiego kosz piwa nowej marki, mówię do Szprota: wiesz pan co, zabierzmy piwo i chodźmy do starego, a może się chłop rozrusza... Cóżto, nawet nie prosisz nasz, ażebyśmy usiedli?...
— Ależ bardzo proszę — odpowiedział Rzecki.
— I stolik jest... — mówił radca oglądając się po pokoju — i miejsce widzę zaciszne... Ehe he!... my tu będziem mogli złazić się do chorego na partyjkę co wieczór... Szprot, dobądź synu trybuszonik i zabierz się do szkliwa... Niech poczciwiec zaznajomi się z nową marką...
— Jakiż to zakład wygrał radca? — zapytał Rzecki, któremu znowu fizyognomia zaczęła się wyjaśniać.
— Zakład o Wokulskiego. Widzisz pan było tak... Jeszcze w styczniu roku zeszłego, kiedy to Wokulski awanturował się, ja powiedziałem do Szprota, że pan Stanisław jest waryat, że zbankrutuje i źle skończy... Tymczasem dzisiaj wyobraź sobie, Deklewski utrzymuje, że to on powiedział!... Naturalnie, założyliśmy się o kosz piwa, Szprot rozstrzygnął na moję stronę i jesteśmy u ciebie...
W ciągu tego wyjaśnienia, pan Szprot ustawił na stole trzy kufle i odkorkował trzy butelki.
— No, tylko spojrzyj, panie Ignacy — mówił radca, podnosząc napełniony kufel. — Kolor starego miodu, piana jak śmietana, a smak szesnastoletniej dziewczyny. Skosztujże... Coto za smak i coto za posmak?... Gdybyś zamknął oczy, przysiągłbyś, że to jest ale... O!... uważasz?.. Ja powiadam, że przed takiem piwem należałoby płukać usta... Powiedzże sam: piłeś kiedy coś podobnego?...
Rzecki wypił pół kufla.
— Dobre — rzekł. — Zkądże jednak przyszło radcy do głowy, że Wokulski zbankrutował?
— Bo nikt w mieście nie mówi inaczej. Przecież człowiek, który ma pieniądze, sens w głowie i nikogo nie zarwał, nie ucieka z miasta Bóg wie gdzie...
— Wokulski wyjechał do Moskwy.
— Tere, fere!... Tak wam powiedział, ażeby zmylić ślady. Ale sam się złapał, skoro wyrzekł się nawet swoich pieniędzy...
— Czego się wyrzekł?... — spytał już rozgniewany pan Ignacy.
— Tych pieniędzy, które ma w banku, a nadewszystko u Szlangbauma... Przecież to razem wyniesie ze dwakroć sto tysięcy rubli... Kto więc taką sumę zostawia bez dyspozycyi, poprostu rzuca ją w błoto, ten jest albo waryat, albo... zmajstrował coś takiego, że już nie czeka na wypłatę... W całem mieście rozlega się tylko jeden głos oburzenia, przeciw temu... temu... że go nie nazwę właściwem imieniem...
— Radco, zapominasz się!... — zawołał Rzecki.
— Rozum tracisz, panie Ignacy, ujmując się za takim człowiekiem — odparł gwałtownie radca. — Bo tylko pomyśl. Pojechał po majątek, gdzie?... na wojnę turecką... Na wojnę turecką!... czy rozumiesz doniosłość tych słów? Sam zrobił majątek, ale w jaki sposób?... Jakim sposobem można w pół roku zrobić pół miliona rubli?...
— Bo obracał dziesięcioma milionami rubli — odparł Rzecki — więc nawet zrobił mniej, niżby mógł...
— Ale czyje to były miliony?
— Suzina... kupca... jego przyjaciela...
— Otóż to!... Ale mniejsza; przypuśćmy, że w tym razie nie zrobił ani jednego świństwa... Coto jednakże za interesa prowadził on w Paryżu, a później w Moskwie, na czem również grubo zarobił?... A godziło się to zabijać krajowy przemysł, ażeby dać 18% dywidendy kilku arystokratom, dla wkręcenia się pomiędzy nich?... A pięknieto, sprzedawać całą spółkę żydom i nareszcie uciekać, zostawiając setki ludzi w nędzy lub w niepewności?... To tak robi dobry obywatel i człowiek uczciwy?... No, pijże, panie Ignacy!... — zawołał, trącając jego kufel swoim. — Nasze kawalerskie!... Panie Szprot, pokaż, co umiesz... nie kompromituj się przy chorym...
— Hola!... — odezwał się doktor Szuman, który od kilku chwil stał na progu, nie zdejmując kapelusza z głowy. — Hola!... A cóżto wy, moi panowie, jesteście ajentami domu pogrzebowego, że mi w taki sposób urządzacie pacyenta?... Kazimierzu! — zawołał na służącego — wyrzuć mi te butelki do sieni... A panów proszę, ażebyście pożegnali chorego... Szpital, choćby na jednę osobę, nie jest knajpą... To pan tak wykonywasz moje zlecenia?... — zwrócił się do Rzeckiego. — To pan, mając wadę serca, będziesz mi urządzał pijatyki?... Może jeszcze zaprosicie sobie dziewczęta?... Dobrej nocy panom... — rzekł do radcy i Szprota — a na drugi raz nie otwierajcie mi tu piwiarni, bo was zaskarżę o zabójstwo...
Panowie radca Węgrowicz i ajent Szprot wynieśli się tak szybko, że gdyby nie gęsty dym ich cygar, możnaby myśleć, że nikogo nie było w pokoju.
— Otwórz okno... — mówił doktor do służącego — Oj, to! to!... — dodał patrząc ironicznie na Rzeckiego. — Twarz w płomieniach, oczy szkliste, pulsa biją tak, że słychać na ulicy...
— Słyszałeś pan, co on mówił o Stachu?... — spytał Rzecki.
— Ma racyą — odparł Szuman. — Całe miasto mówi tosamo, chociaż myli się tytułując Wokulskiego bankrutem, bo on jest tylko półgłówkiem... Z tego typu, który ja nazywam polskimi romantykami.
Rzecki patrzył na niego prawie wylękniony.
— Nie patrz pan tak na mnie — ciągnął spokojnym głosem Szuman — raczej zastanów się, czy nie mam racyi? Wszakże ten człowiek, ani razu w życiu nie działał przytomnie... Kiedy był subjektem, myślał o wynalazkach i o uniwersytecie; kiedy wszedł do uniwersytetu, zaczął bawić się polityką. Później, zamiast robić pieniądze, został uczonym i wrócił tu tak goły, że gdyby nie Minclowa, umarłby z głodu. Nareszcie zaczął robić majątek, ale nie jako kupiec tylko jako wielbiciel panny, która od wielu lat ma ustaloną reputacyą kokietki. Niekoniec na tem, już bowiem mając w ręku i pannę i majątek, rzucił oboje, a dzisiaj, co robi i gdzie jest?... Powiedz pan, jeżeliś mądry?... Półgłówek, skończony półgłówek! — mówił Szuman, machając ręką. — Czystej krwi polski romantyk, coto wiecznie szuka czegoś poza rzeczywistością...
— Czy doktor powtórzy to Wokulskiemu gdy wróci?... — spytał Rzecki.
— Sto razy mu tak mówiłem, a jeżeli teraz nie powiem, to tylko dlatego, że nie wróci...
— Co nie ma wrócić... — szepnął Rzecki blednąc.
— Nie wróci, bo albo sobie gdzieś łeb rozbije, jeżeli odzyska rozsądek, albo weźmie się do jakiejś nowej utopii... Choćby do wynalazków tego mistycznego Geista, który także musi być patentowanym waryatem.
— A doktor nie uganiałeś się nigdy za utopiami?
— Tak, ale robiłem to odurzywszy się w waszej atmosferze. Opatrzyłem się jednak w porę i ta okoliczność pozwala mi stawiać jak najdokładniejsze dyagnozy podobnych chorób... No, zdejmij pan szlafrok, zobaczymy jakie skutki wywołał wieczór spędzony w wesołem towarzystwie...
Zbadał Rzeckiego, kazał mu natychmiast iść do łóżka, a na przyszłość nie robić ze swego mieszkania szynkowni.
— Pan, to także jesteś okazem romantyka; tyle tylko, żeś miał mniej sposobności do robienia głupstw — zakończył doktor.
Poczem wyszedł, zostawiając Rzeckiego w bardzo ponurym nastroju.
„Już tam twoje gadanie więcej mi zaszkodzi, aniżeli piwo“ — pomyślał Rzecki, a pochwili dodał półgłosem:
— Mógłby jednakże Stach choć słówko napisać. Bo licho wie, jakie domysły snują się człowiekowi po głowie...
Przykuty do łóżka pan Ignacy nudził się piekielnie...
Więc dla zabicia czasu odczytywał, poraz niewiadomo który, historyą konsulatu i cesarstwa, albo rozmyślał o Wokulskim.
Oba te jednak zajęcia zamiast uspokajać, draźniły go... Historya przypominała mu cudowne dzieje jednego z największych tryumfatorów, na którego dynastyi Rzecki opierał wiarę w przyszłość świata, a którato dynastya, w jego oczach, padła pod oszczepem zulusa. Rozmyślania zaś o Wokulskim prowadziły go do wniosku, ze ukochany przyjaciel a tak niezwykły człowiek, conajmniej znajdował się na drodze do jakiegoś moralnego bankructwa.
— Tyle chciał zrobić, tyle mógł zrobić i nic nie zrobił!... — powtarzał pan Ignacy ze smutkiem w sercu. — Gdybyż choć napisał, gdzie jest i jakie ma zamiary... Gdyby chociaż dał znać, że żyje!...
Od pewnego bowiem czasu trapiły pana Rzeckiego niejasne, ale złowrogie przeczucia. Przychodził mu na myśl jego sen, kiedy, po przedstawieniu Rossiego, marzyło mu się, że Wokulski skoczył za panną Izabelą z wieży ratuszowej. To znowu przypominał sobie dziwne, a nic dobrego nie zapowiadające zdania Stacha: „chciałbym zginąć sam i zniszczyć wszelkie ślady mego istnienia!“...
Jak łatwo podobne życzenie może się spełnić u człowieka, który mówił tylko to, co czuł i umiał wykonywać to, co mówił!...
Codziennie odwiedzający go doktor Szuman, wcale nie dodawał mu otuchy i już prawie znudził go powtarzaniem jednej i tej samej zwrotki:
— Doprawdy, że trzeba być albo kompletnym bankrutem, albo waryatem, ażeby, zostawiwszy tyle pieniędzy w Warszawie, nie wydać żadnej dyspozycyi, a nawet nie donieść gdzie jest!...
Rzecki kłócił się z nim, ale w duszy przyznawał mu racyą.
Pewnego dnia doktor wpadł do niego w porze niezwykłej, bo o godzinie 10-tej rano. Cisnął kapelusz na stół i zawołał:
— A co, nie miałem racyi, że to jest półgłówek!...
— Cóż się stało?... — zapytał pan Ignacy, zgóry wiedząc o kim mowa.
— Stało się, że już przed tygodniem ten waryat wyjechał z Moskwy i... zgadnij pan dokąd?...
— Do Paryża?...
— Ale gdzie zaś!... Wyjechał do Odessy, ztamtąd ma zamiar udać się do Indyj, z Indyj do Chin i Japonii, a później przez Ocean Spokojny do Ameryki... Rozumiem podróż, nawet naokoło świata, sambym ją radził. Ale ażeby nie napisać słówka, zostawiając, bądź jak bądź, ludzi życzliwych i ze dwakroć sto tysięcy rubli w Warszawie, nato, dalibóg! trzeba mieć w wysokim stopniu rozwiniętą psychozę...
— Zkądże te wiadomości? — spytał Rzecki.
— Z najlepszego źródła, bo od Szlangbauma, któremu zbyt wiele zależy na tem, ażeby dowiedzieć się o projektach Wokulskiego. Ma mu przecież, w początkach października, zapłacić sto dwadzieścia tysięcy rubli... No, a gdyby kochany Stasio w łeb sobie palnął, czy utonął, czy umarł na żółtą febrę... Rozumiesz pan?... Wówczas moglibyśmy albo całemu kapitałowi ukręcić szyję, albo przynajmniej obracać nim z pół roku bez procentu... Pan już chyba poznałeś Szlangbauma? On przecież mnie... mnie chciał okpić!...
Doktor biegał po pokoju i giestykulował rękoma w taki sposób, jak gdyby sam był dotknięty początkami psychozy. Nagle zatrzymał się przed panem Ignacym, popatrzył mu w oczy i schwycił za rękę.
— Co... co... co?... Puls przeszło sto?... Miałeś pan dziś gorączkę?...
— Jeszcze nie.
— Jakto: nie?... Przecież widzę...
— Mniejsza!... — odparł Rzecki. — Czyby jednakże Stach zrobił coś podobnego?...
— Ten nasz dawny Stach, pomimo romantyzmu, możeby nie zrobił; ale ten pan Wokulski, zakochany w jaśnie wielmożnej pannie Łęckiej, może zrobić wszystko... No, i jak pan widzisz, robi naco go stać...
Od tej wizyty doktora, pan Ignacy sam zaczął zeznawać, że jest z nim niedobrze.
„To byłoby zabawne — myślał — gdybym ja, tak w tych czasach, dał nura?... Phy! trafiało się to lepszym ode mnie... Napoleon I-szy... Napoleon III-ci... mały Lulu... Stach... No, cóż Stach? przecież jedzie teraz do Indyj“...
Zadumał się, wstał z łóżka, ubrał się jak należy i poszedł do sklepu, ku wielkiemu zgorszeniu Szlangbauma, który wiedział, że panu Ignacemu zabroniono podnosić się...
Zato przez następny dzień było mu gorzej; odleżał więc dobę i znowu na parę godzin zaszedł do sklepu.
— Cóż on sobie myśli, że sklep to trupiarnia?... — rzekł jeden ze starozakonnych subjektów do pana Zięby, który, z właściwą sobie szczerością, znalazł, że ten koncept jest doskonały.
W połowie września odwiedził pana Rzeckiego Ochocki, który na kilka dni przyjechał tu z Zasławka.
Na jego widok pan Ignacy odzyskał dobry humor...
— Cóż pana tu sprowadza!... — zawołał, gorąco ściskając kochanego przez wszystkich wynalazcę.
Ale Ochocki był pochmurny.
— Cóżby innego, jeżeli nie kłopoty! — odparł. — Wiesz pan, że umarł Łęcki...
— Ojciec tej... tej?... — zdziwił się pan Ignacy.
— Tej... tej!... I nawet bodaj czy nie przez nią...
— W imię Ojca i Syna... — przeżegnał się Rzecki. — Iluż ludzi ma zamiar zgubić ta kobieta?... Bo, o ile wiem, a zapewne i dla pana nie jestto tajemnicą, że jeżeli Stach wpadł w nieszczęście, to tylko przez nią...
Ochocki pokiwał głową.
— Możesz mi pan powiedzieć, co się stało z Łęckim?... — ciekawie zapytał pan Ignacy.
— Żaden to sekret — odparł Ochocki. — W początkach lata oświadczył się o pannę Izabelę marszałek...
— Ten... ten?... Mógł być moim ojcem — wtrącił Rzecki.
— Może też dlatego panna przyjęła go, a przynajmniej nie odrzuciła. Więc stary zebrał manatki po dwu swoich żonach i przyjechał na wieś do hrabiny... do ciotki panny Izabeli, u której mieszkała wraz z ojcem...
— Oszalał.
— Trafiało się to i mędrszym od niego — ciągnął Ochocki. — Tymczasem, pomimo że marszałek zaczął uważać się za konkurenta, panna Izabela co parę dni, a później nawet i codzień, jeździła sobie w towarzystwie pewnego inżyniera do ruin starego zamku w Zasławiu... Mówiła, że jej to rozpędza nudy...
— I marszałek nic?...
— Marszałek, naturalnie, milczał, ale kobiety perswadowały pannie, że tak robić nie wypada. Ona zaś ma w tych razach jednę odpowiedź: „Marszałek powinien być kontent, jeżeli wyjdę za niego a wyjdę nie poto, aby wyrzekać się moich przyjemności“...
— I pewnie marszałek przydybał ich na czem w owych ruinach? — wtrącił Rzecki.
— Ii... nie!... nawet tam nie zaglądał. A gdyby i zajrzał, przekonałby się, że panna Izabela brała z sobą naiwnego inżynierka poto, ażeby w jego asystencyi tęsknić za Wokulskim.
— Za Wo-kul-skim?...
— Przynajmniej tak domyślano się — mówił Ochocki. — Tym razem ja sam zwróciłem jej uwagę, że w towarzystwie jednego wielbiciela nie wypada tęsknić za drugim. Ale ona odpowiedziała mi swoim zwyczajem: „Niech będzie kontent, że pozwalam mu patrzeć na siebie“...
— To osioł ten inżynier!...
— Niebardzo, gdyż pomimo całej naiwności, spostrzegł się i pewnego dnia, a nawet przez wszystkie dni następne, nie pojechał z panną tęsknić między gruzami. Jednocześnie zaś marszałek, zazdrosny o inżyniera, zaprzestał konkurów i wyniósł się na Litwę w sposób tak demonstracyjny, że panna Izabela i hrabina dostały spazmów, a poczciwy Łęcki, nawet nie kiwnąwszy palcem, umarł na apopleksyą...
Skończywszy opowiadać, Ochocki objął się rękoma za głowę i śmiał się...
— I pomyśleć tu, — dodał — że tego rodzaju kobieta tylu ludziom głowy zawróciła...
— Ależto potwór!... — zawołał Rzecki.
— Nie. Nawet niegłupia i niezła w gruncie rzeczy, tylko... taka, jak tysiące innych z jej sfery...
— Tysiące?...
— Niestety!... — westchnął Ochocki. — Wyobraź pan sobie klasę ludzi majętnych lub zamożnych, którzy dobrze jedzą, a niewiele robią. Człowiek musi w jakiś sposób zużywać siły; więc jeżeli nie pracuje, musi wpaść w rozpustę a przynajmniej drażnić nerwy... I do rozpusty zaś i do drażnienia nerwów potrzebne są kobiety piękne, eleganckie, dowcipne, świetnie wychowane, a raczej wytresowane w tym właśnie kierunku... Tożto ich jedyna karyera...
— I panna Izabela zaciągnęła się w ich szeregi?...
— To jest, właściwie zaciągnęli ją... przykro mi to mówić, ale panu mówię, ażebyś wiedział, o jakąto kobietę potknął się Wokulski...
Rozmowa urwała się — zaczął ją Ochocki pytając.
— Kiedyż on wraca?
— Wokulski?... — odparł pan Ignacy. — Przecież wyjechał do Indyi, Chin, Ameryki...
Ochocki rzucił się na krześle.
— To niepodobna!... — zawołał. — Chociaż... — dodał po namyśle.
— Czy ma pan jakie wskazówki, że tam nie pojechał?... — zapytał Rzecki zniżonym głosem.
— Żadnych. Tylko dziwię się nagłej decyzyi... Kiedym tu był ostatnim razem, obiecał mi załatwić pewien interes... Ale...
— I niezawodnie załatwiłby go ten dawny Wokulski. Ten nowy zaś zapomniał nietylko o pańskich interesach... Przede wszystkiem o własnych...
— Że on wyjedzie — mówił Ochocki jakby do siebie — tego można było spodziewać się; ale nie podoba mi się ta nagłość. Pisał do pana...
— Ani litery i do nikogo — odparł stary subjekt.
Ochocki kręcił głową.
— Musiało się tak stać — mruknął.
— Dlaczego musiało się stać?... — wybuchnął Rzecki. — Cóżto on bankrut, czy może nie miał zajęcia?... Taki sklep, spółka, to fraszki? A nie mógł ożenić się z kobietą piękną, zacną...
— Znalazłoby się więcej takich kobiet — wtrącił Ochocki. — Wszystko to było dobre — mówił ożywiając się — ale nie dla człowieka z jego usposobieniem...
— Jak pan to rozumiesz? — pochwycił Rzecki, któremu rozmowa o Wokulskim sprawiała taką przyjemność jak o kochance. — Jak pan to rozumiesz?... Poznałeś pan bliżej tego człowieka?... — pytał natarczywie, a oczy mu błyszczały.
— Poznać go łatwo. Był to jednem słowem człowiek szerokiej duszy.
— Oto właśnie!... — odezwał się Rzecki, wybijając takt palcem i wpatrując się w Ochockiego jak w obraz. — Co pan jednak rozumiesz, przez tę szerokość?... Pięknie powiedziane!... Wytłomacz to pan, a jasno!...
Ochocki uśmiechnął się...
— Widzi pan — rzekł — ludzie małej duszy dbają tylko o swoje interesa, nie sięgają myślą poza dzień dzisiejszy i mają wstręt do rzeczy nieznanych. Byle im było spokojnie i suto... Taki zaś facet jak on, troszczy się interesami tysięcy, patrzy nieraz o kilkadziesiąt lat naprzód, a każda rzecz nieznana i nierozstrzygnięta pociąga go w sposób nieprzeparty. To nawet nie jest żadna zasługa, tylko mus... Jak żelazo bez namysłu rusza się za magnesem, albo pszczoła lepi swoje komórki, tak ten gatunek ludzi rzuca się do wielkich idei i niezwykłych prac...
Rzecki ściskał go za obie ręce i drżał ze wzruszenia.
— Szuman — rzekł — mądry doktor Szuman mówi, że Stach jest waryat, polski romantyk...
— Głupi Szuman ze swoim żydowskim klasycyzmem!... — odparł Ochocki. — On nawet nie domyśla się, że cywilizacyi nie stworzyli ani filistrowie, ani geszefciarze, lecz właśnie tacy waryaci... Gdyby rozum polegał na myśleniu o dochodach, ludzie do dzisiejszego dnia byliby małpami...
— Święte słowa... piękne słowa!... powtarzał subjekt. — Wytłomaczże pan jednak: jakim sposobem człowiek, podobny Wokulskiemu, mógł... tak oto... zaawanturować się?...
— Proszę pana, ja się dziwię, że to tak późno nastąpiło!... — odparł Ochocki, wzruszając ramionami. — Przecież znam jego życie i wiem, że ten człowiek prawie dusił się tutaj od dzieciństwa. Miał aspiracye naukowe, lecz nie było ich czem zaspokoić; miał szerokie instynkta społeczne, ale, czego dotknął się w tym kierunku, wszystko padało... Nawet ta marna spółczyna, którą założył, zwaliła mu na łeb tylko pretensye i nienawiści...
— Masz pan racyą!... masz pan racyą!... — powtarzał Rzecki. — A teraz ta panna Izabela...
— Tak, ona mogła go uspokoić. Mając szczęście osobiste, łatwiej pogodziłby się z otoczeniem i zużyłby energią w tych kierunkach, jakie są u nas możliwe. Ale... nietęgo trafił...
— A co dalej?...
— Czy ja wiem?... — szepnął Ochocki. — Dziś jest on podobny do wyrwanego drzewa. Jeżeli znajdzie grunt właściwy, a w Europie może go znaleźć i jeżeli ma jeszcze energią, to wlezie w jakąś robotę i bodaj, czy nie zacznie naprawdę żyć... Ale jeżeli wyczerpał się, co także w jego wieku jest możliwem...
Rzecki podniósł palec do ust...
— Cicho!... cicho!... — przerwał. — Stach ma energię... o ma!... On jeszcze wypłynie... wypły...
Odszedł do okna i, oparłszy się o futrynę, zaczął szlochać.
— Taki jestem chory — mówił — taki rozdrażniony... Bo ja mam podobno wadę serca... Ale to przejdzie... przejdzie... Tylko dlaczego on tak ucieka... kryje się... nie pisze?...
— Ach, jak ja rozumiem — zawołał Ochocki — ten wstręt człowieka rozbitego, do rzeczy, które mu przypominają przeszłość!... Jak ja to znam, choćby z małego doświadczenia... Wyobraź pan sobie, że kiedy zdawałem w gimnazyum egzamin dojrzałości, musiałem w pięć tygodni przejść kursa łaciny i greki z siedmiu klas, bom się tego nigdy nie chciał uczyć. No i jakoś wykręciłem się na egzaminie, ale tak przedtem pracowałem, żem się przepracował.
Od tej pory nietylko nie mogłem patrzeć na gmach szkolny, unikałem kolegów, którzy pracowali razem ze mną, ale nawet musiałem opuścić owe mieszkanie, gdzie uczyłem się dzień i noc... Trwało to parę miesięcy i naprawdę niepierwiej uspokoiłem się, ażem... Wiesz pan com zrobił? Rzuciłem do pieca wszystkie podręczniki greckie i łacińskie i spaliłem bestye!... Paskudziło się to z godzinę, ale kiedy ostatecznie kazałem popioły wysypać na śmietnik, ozdrowiałem!... Chociaż i dziś jeszcze dostaję bicia serca na widok greckich liter, albo łacińskich wyjątków: panis, piscis, crinis... Aaa... jakie to obrzydliwe...
Nie dziwże się pan — kończył Ochocki — że Wokulski umyka ztąd aż do Chin... Długie udręczenie może doprowadzić człowieka do wścieklizny... Chociaż i to przechodzi...
— A czterdzieści sześć lat, panie?... — zapytał Rzecki.
— A silny organizm?... a tęgi mózg?... No, ale zagadałem się... Bywaj mi pan zdrów...
— Co, może wyjeżdżasz pan?
— Aż do Petersburga — odparł Ochocki. — Muszę pilnować testamentu nieboszczki Zasławskiej, który chce obalić wdzięczna rodzina. Posiedzę tam, bodaj czy nie do końca października.
— Jak tylko będę miał wiadomość od Stacha, zaraz panu doniosę... Tylko przyślij mi pan adres.
— I ja panu dam znać, jeżeli przypadkiem zachwycę języka... Chociaż wątpię... Do widzenia!...
— Rychłego powrotu...
Rozmowa z Ochockim orzeźwiła pana Ignacego. Zdawało się, że stary subjekt nabrał sił, nagadawszy się z człowiekiem, który nietylko rozumiał ukochanego Stacha, ale i przypominał go w wielu punktach.
„On był taki sam — myślał Rzecki. — Energiczny, trzeźwy, a mimo to, zawsze pełen idealnych popędów...“
Można powiedzieć, że od tego dnia zaczęła się rekonwalescencya pana Ignacego. Opuścił łóżko, potem szlafrok zamienił na surdut, bywał w sklepie i nawet często wychodził na ulicę. Szuman zachwycał się trafnością swojej kuracyi, dzięki której choroba serca zatrzymała się w rozwoju.
— Co będzie dalej — mówił do Szlangbauma — nie wiadomo. Ale fakt, że od kilku dni stary ma się lepiej. Odzyskał apetyt i sen, a nade wszystko opuściła go apatya... Z Wokulskim miałem to samo...
Naprawdę zaś Rzecki pokrzepiał się nadzieją, że prędzej lub później będzie miał list od swego Stacha.
„Już może jest w Indyach — myślał — więc w końcu września powinienbym mieć wiadomość... No, o spóźnienie w takich razach nietrudno; ale za październik dam głowę...“
Rzeczywiście, w epokach wskazanych nadeszły wiadomości o Wokulskim, lecz bardzo dziwne.
W końcu września, wieczorem odwiedził pana Ignacego Szuman i, śmiejąc się, rzekł:
— Tylko uważaj pan, jak ten półgłówek zainteresował ludzi... Pachciarz z Zasławka mówił Szlangbaumowi, że furman nieboszczki prezesowej widział niedawno Wokulskiego w lesie zasławskim. Opisywał nawet, jak był ubrany i na jakim koniu jechał...
— Może być!... — wtrącił ożywiony pan Ignacy.
— Farsa!... Gdzie Krym, gdzie Rzym, gdzie Indye, a gdzie Zasławek?... — odparł doktor. — Tembardziej, że prawie jednocześnie inny żydek, handlujący węglami, widział... znowu Wokulskiego w Dąbrowie... A nawet więcej, bo jakoby dowiedział się, że ów Wokulski kupił od jednego górnika, pijaczyny, dwa naboje dynamitowe... No, już tego głupstwa chyba i pan nie zechcesz bronić?...
— Ale cóżby to znaczyło?...
— Nic. Widocznie Szlangbaum musiał między żydkami ogłosić nagrodę za dowiedzenie się o Wokulskim, więc teraz każdy będzie upatrywał Wokulskiego bodajby w myszej jamie... I święty rubel tworzy jasnowidzących!... — zakończył doktor, śmiejąc się ironicznie.
Rzecki musiał przyznać, że pogłoski nie miały sensu, a wyjaśnienie ich przez Szumana było najzupełniej racyonalne. Pomimo to niepokój o Wokulskiego wzmógł się...
Niepokój jednak zamienił się w istotną trwogę wobec faktu nieulegającego już żadnej wątpliwości. Oto, w dniu pierwszym października, jeden z rejentów zawezwał do siebie pana Ignacego i pokazał mu akt, zeznany przez Wokulskiego, przed wyjazdem do Moskwy.
Byłto formalny testament, w którym Wokulski rozporządził pozostałemi w Warszawie pieniędzmi, z których rs. 70.000 leżały w banku, zaś rs. 120.000 u Szlangbauma.
Dla osób obcych rozporządzenie to było dowodem niepoczytalności Wokulskiego; Rzeckiemu jednak wydało się całkiem logiczne. Testator zapisał: ogromną sumę 140.000 rubli Ochockiemu, 25.000 rs. Rzeckiemu, 20.000 rs. Helence Stawskiej. Pozostałe zaś 5.000 rs. podzielił między swoję dawną służbę, albo biedaków, którzy mieli z nim stosunki. Z tej sumy otrzymali po 500 rubli: Węgiełek stolarz z Zasławia, Wysocki furman z Warszawy i drugi Wysocki, jego brat, dróżnik ze Skierniewic.
Wokulski rzewnemi słowami prosił obdarowanych, ażeby zapisy przyjęli jak od zmarłego; rejenta zaś zobowiązał do nieogłaszania aktu przed pierwszym października.
Między ludźmi, którzy znali Wokulskiego, zrobił się hałas, posypały się plotki, insynuacye, obrazy osobiste... Szuman zaś w rozmowie z Rzeckim, wypowiedział taki pogląd:
— O zapisie dla pana dawno wiedziałem... Ochockiemu dał blisko milion złotych, ponieważ odkrył w nim waryata tego co sam gatunku... No i prezent dla córeczki pięknej pani Stawskiej rozumiem — dodał z uśmiechem — jedno mnie tylko intryguje...
— Cóż mianowicie? — spytał Rzecki, przygryzając wąsy.
— Zkąd się wziął między obdarowanymi ów dróżnik Wysocki?... — zakończył Szuman.
Zanotował jego imię i nazwisko i wyszedł zamyślony.
Wielki był niepokój Rzeckiego o to: co mogło się stać z Wokulskim? dlaczego zrobił zapis i dlaczego przemawiał w nim, jak człowiek myślący o bliskiej śmierci?... Wnet jednak trafiły się wypadki, które obudziły w panu Ignacym iskrę nadziei, lub do pewnego stopnia wyjaśniły dziwne postępowanie Wokulskiego.
Przedewszystkiem Ochocki, zawiadomiony o darze, nietylko natychmiast odpowiedział z Petersburga, ze zapis przyjmuje i że całą gotówkę chce mieć w początkach listopada, ale jeszcze zastrzegł sobie u Szlangbauma procent za miesiąc październik...
Nadto zaś napisał do Rzeckiego list z zapytaniem: czy pan Ignacy nie dałby mu ze swego kapitału dwudziestu jeden tysięcy rubli gotowizną, wzamian za sumę płatną na ś-ty Jan, którą Ochocki miał na hipotece wiejskiego majątku?
„Bardzo zależy mi na tem — kończył swój list — ażeby wszystko, co posiadam, mieć w ręku, gdyż w listopadzie stanowczo muszę wyjechać za granicę. Objaśnię to panu przy osobistej rozmowie...“
„Dlaczego on tak nagle wyjeżdża za granicę i dlaczego zbiera wszystkie pieniądze?... — zapytał sam siebie Rzecki. — Dlaczego wkońcu odkłada wyjaśnienia do rozmowy osobistej?...“
Naturalnie, że przyjął propozycyą Ochockiego; zdawało mu się, że w tym nagłym wyjeździe i niedomówieniach tkwi jakaś otucha.
„Kto wie — myślał — czy Stach pojechał do Indyj ze swoim półmilionem?... Może oni obaj z Ochockim zejdą się w Paryżu, u tego dziwnego Geista?... Jakieś metale... jakieś balony!... Widocznie chodzi im o utrzymanie tajemnicy, przynajmniej do czasu...“
W tym jednak razie pomieszał mu rachunki Szuman, powiedziawszy przy jakiejś okazyi.
— Dowiadywałem się w Paryżu o tego sławnego Geista, myśląc, że Wokulski może się o niego zechce zaczepić. No, ale Geist, niegdyś bardzo zdolny chemik, jest dziś skończonym waryatem... Cała akademia śmieje się z jego pomysłów!...
Drwiny całej akademii z Geista, mocno zachwiały nadziejami Rzeckiego. Jużci, jeżeli kto, to tylko akademia francuska mogłaby ocenić wartość owych metali, czy balonów... A jeżeli mędrcy zadecydowali, że Geist jest waryatem, to już chyba Wokulski nie miałby co robić u niego.
„Gdzie i poco w takim razie wyjechał? — myślał Rzecki. — Ha, oczywiście wyjechał w podróż, bo mu tu było źle... Jeżeli Ochocki musiał opuścić mieszkanie, w którem dokuczyła mu tylko gramatyka grecka, to Wokulski mógł tembardziej wynieść się z miasta, gdzie mu tak dokuczyła kobieta... I gdybyż to tylko ona!... Czy był kiedy człowiek bardziej szkalowany od niego?...“
„Ale dlaczego on zrobił prawie testament i jeszcze napomykał w nim o śmierci?... — dodawał pan Ignacy.
Tę wątpliwość rozjaśniła mu wizyta Mraczewskiego. Młody człowiek przyjechał do Warszawy niespodzianie i przyszedł do Rzeckiego z miną zakłopotaną. Rozmawiał urywkowo, a wkońcu napomknął, że pani Stawska waha się przyjąć darowizny Wokulskiego i że jemu samemu dar ten wydaje się niepokojącym...
— Dzieciak jesteś, mój kochany!... — oburzył się pan Ignacy. — Wokulski zapisał jej czy Helci 20.000 rubli, bo polubił kobietę; a polubił ją, bo w jej domu znajdował spokój w najcięższych czasach dla siebie... Wiesz przecie, że kochał się w pannie Izabeli?...
— To wiem — odparł nieco spokojniej Mraczewski — ale wiem i o tem, że pani Stawska miała do Wokulskiego słabość...
— Więc i cóż?... Dziś Wokulski jest dla nas wszystkich prawie umarłym i Bóg wie, czy go kiedy zobaczymy...
Mraczewskiemu twarz rozjaśniła się.
— To prawda — rzekł — to prawda!... Pani Stawska może przyjąć zapis od zmarłego, a ja nie potrzebuję się obawiać wspomnień o nim...
I wyszedł bardzo kontent z tego, że Wokulski może już nie żyje.
„Stach miał racyą — myślał pan Ignacy — nadając taką formę swoim zapisom. Umniejszył kłopotu obdarowanym, a nade wszystko tej poczciwej pani Helenie...“
W sklepie Rzecki bywał ledwie raz na kilka dni, jedyne zaś jego zajęcie, notabene bezpłatne, polegało na układaniu wystawy w oknach, co zwykle robił w nocy z soboty na niedzielę. Stary subjekt bardzo lubił to układanie, a Szlangbaum sam go o nie prosił, w nadziei, że pan Ignacy umieści swój kapitał w jego kantorze na niewysoki procent.
Ale i te rzadkie odwiedziny wystarczyły panu Ignacemu do zoryentowania się, że w sklepie zaszły gruntowne zmiany na gorsze. Towary, lubo pokaźne na oko, były liche, choć zarazem zniżyła się trochę ich cena; subjekci w arogancki sposób traktowali publiczność i dopuszczali się drobnych nadużyć, które nie uszły uwagi Rzeckiego. Nareszcie dwu nowych inkasentów dopuściło się malwersacyi na sto kilkadziesiąt rubli.
Kiedy pan Ignacy wspomniał o tem Szlangbaumowi, usłyszał odpowiedź:
— Proszę pana, publiczność nie zna się na dobrym towarze, tylko na tanim... A co do malwersacyi, te się wszędzie trafiają. Zkąd zresztą wezmę innych ludzi?
Pomimo tęgiej miny, Szlangbaum jednak martwił się, a Szuman drwił z niego bez miłosierdzia.
— Prawda, panie Szlangbaum — mówił doktor — że gdyby w kraju zostali sami żydzi, wyszlibyśmy z torbami z interesu. Bo jedni okpiwaliby nas, a drudzy nie daliby się łapać na nasze sztuki...
Mając dużo wolnego czasu, pan Ignacy dużo rozmyślał i dziwił się, że teraz po całych dniach zaprzątały go kwestye, które dawniej nawet nie przeszły mu przez głowę.
„Dlaczego nasz sklep tak upadł?... — mówił do siebie. — Bo gospodaruje w nim Szlangbaum, nie Wokulski. A dlaczego nie gospodaruje Wokulski?... Bo jak to wspomniał Ochocki, Stach dusił się tutaj prawie od dzieciństwa i nareszcie musiał uciec na świeże powietrze“...
I przypominał sobie najwydatniejsze momenta z życia Wokulskiego. Kiedy chciał uczyć się, jeszcze jako subjekt Hopfera, wszyscy mu dokuczali. Kiedy wstąpił do uniwersytetu, zażądano od niego poświęceń. Kiedy wrócił do kraju, nawet pracy mu odmówiono. Kiedy zrobił majątek, obrzucono go podejrzeniami, a kiedy zakochał się, ubóstwiana kobieta zdradziła go w najnikczemniejszy sposób...
— Trzeba przyznać, — rzekł pan Ignacy — że w takich warunkach, zrobił co mógł najlepszego...
Ale jeżeli Wokulskiego siła faktów wypchnęła z kraju, dlaczego sklepu po nim nie odziedziczył bodajby on sam, Rzecki, nie zaś Szlangbaum?...
Bo on, Rzecki, nigdy o tem nie myślał, ażeby posiadać własny sklep... On walczył za interesa Węgrów, albo czekał aż napoleonidzi świat przebudują. I cóż się stało?... Świat nie poprawił się, napoleonidzi wyginęli, a właścicielem sklepu został Szlangbaum...
„Strach ile się u nas marnuje uczciwych ludzi — myślał. — Katz palnął sobie w łeb, Wokulski wyjechał, Klejn, Bóg wie gdzie, a Lisiecki musiał także się wynosić, bo dla niego nie było tu miejsca“...
Wobec tych medytacyj pan Ignacy doznawał wyrzutów sumienia, pod wpływem których począł mu się zarysowywać jakiś plan na przyszłość...
— Wejdę — mówił — do spółki z panią Stawską i z Mraczewskim. Oni mają 20.000 rubli, ja 25.000, więc za taką sumę możemy otworzyć porządny sklep, choćby pod bokiem Szlangbaumowi...
Projekt ten tak go opanował, że pod jego wpływem czuł się nawet zdrowszym. Wprawdzie coraz częściej doznawał bólu w ramionach i duszności, ale nie zważał nato...
„Pojadę na kuracyą choćby za granicę — myślał — pozbędę się tych głupich duszności i wezmę się do roboty naprawdę... Cóżto, czy tylko Szlangbaum ma robić u nas majątek?...“
Czuł się młodszym i rzeźwiejszym, choć Szuman nie radził mu wychodzić na ulicę i zalecał unikać wzruszeń.
Sam doktor jednakże często zapominał o własnym przepisie.
Raz wpadł do Rzeckiego zrana, wzburzony tak, że zapomniał włożyć krawata na szyję.
— Wiesz pan — zawołał — pięknych rzeczy dowiedziałem się o Wokulskim!...
Pan Ignacy położył na stole nóż i widelec (właśnie jadł befsztyk z borówkami) i uczuł ból w ramionach.
— Cóż się stało?... — zapytał słabym głosem.
— Pyszny jest Staś!... — mówił Szuman. — Odnalazłem tego dróżnika Wysockiego w Skierniewicach, wybadałem go i wiesz pan com odkrył?...
— Zkądże mogę wiedzieć?... — spytał Rzecki, któremu na chwilę zrobiło się ciemno w oczach.
— Wyobraź pan sobie, — mówił zirytowany Szuman — że... to bydlę... to zwierzę... wtedy, w maju, kiedy jechał z Łęckimi do Krakowa, rzucił się w Skierniewicach pod pociąg!... Wysocki go uratował...
— Eh!... — mruknął Rzecki.
— Nie: eh!... tylko tak jest... Z czego widzę, że kochany Stasieczek, obok romantyzmu, miał jeszcze manią samobójstwa.. Założyłbym się o cały mój majątek, że on już nie żyje!...
Nagle umilkł, spostrzegłszy straszną zmianę na twarzy pana Ignacego. Zmieszał się niesłychanie, sam prawie zaniósł go na łóżko i przysiągł sobie, że już nigdy nie będzie zaczepiać tych kwestyj.
Ale los zrządził inaczej...
W końcu października, bryftregier oddał Rzeckiemu list rekomendowany, pod adresem Wokulskiego.
List pochodził z Zasławia, pismo było niewprawne.
„Czyby od Węgiełka...“ — pomyślał pan Ignacy i otworzył kopertę.
„Wielmożny panie! — pisał Węgiełek. — Najpierwiej dziękujemy wielmożnemu panu za pamięć o nas i za te pięćset rubli, któremi nas wielmożny pan znowu obdarzył i za wszystkie dobrodziejstwa, które otrzymaliśmy z jego szczodrobliwej ręki, dziękujemy: matka moja, żona moja i ja... Podrugie zaś wszyscy troje zapytujemy się o zdrowie i życie wielmożnego pana i czy pan szczęśliwie do dom powrócił. Pewno, że tak jest, bo inaczej nie wysłałby nam pan swego wspaniałego daru. Tylko żona moja jest bardzo o wielmożnego pana niespokojna i po nocach nie sypia, a nawet chciała, ażebym sam do Warszawy pojechał, zwyczajnie jak kobieta“.
„Bo to u nas, wielmożny panie, we wrześniu, tego samego dnia, kiedy wielmożny pan, idąc na zamek, spotkał moję matkę przy kartoflach, trafiło się wielkie zdarzenie. Tylko co matka wróciła z pola i nastawiła wieczerzę, aż tu w zamku dwa razy tak strasznie huknęło, jak pioruny, a w miasteczku szyby się zatrzęsły. Matce garnczek wypadł z rąk i zaraz mówi do mnie:
„Leć na zamek, bo tam może bawi się jeszcze pan Wokulski, więc żeby go nieszczęście nie spotkało“. I ja też zaraz poleciałem.
„Chryste panie! ledwie żem poznał górę. Z czterech ścian, zamku co się jeszcze mocno trzymały, została tylko jedna, a trzy zmielone prawie na mąkę. Kamień, cośmy na nim rok temu wycięli wiersze, rozbity na jakie dwadzieścia kawałków, a w tem miejscu, gdzie była zawalona studnia, zrobił się dół i gruzów nasypało w niego więcej niż na stodołę. Ja myślę, że to mury same zawaliły się ze starości; ale matka mówi, że to może kowal nieboszczyk, com o nim wielmożnemu państwu rozpowiadał, że on taką psotę zrobił“.
„Nic nie mówiąc nikomu o tem, że wielmożny pan szedł wtedy na zamek, przez cały tydzień grzebałem między gruzami, czy, broń Boże, nie stało się nieszczęście. I dopiero kiedym śladu nie znalazł, ucieszyłem się tak, że na tem miejscu święty krzyż stawiam, cały z drzewa dębowego, niemalowany, ażeby była pamiątka, jako wielmożny pan od nieszczęścia się ocalił. Ale moja żona, kobiecym obyczajem, wciąż się niepokoi... Więc dlatego pokornie upraszam wielmożnego pana, ażeby nam dał znać o sobie, że żyje i że zdrów jest...“
„Ksiądz proboszcz jegomość, taki poradził mi wyciąć napis na krzyżu:
Ażeby ludzie wiedzieli, że choć stary zamek, pamiątka z czasów dawnych, w gruzy się rozleciał, to przecie nie wszystek zginął i jeszcze niemało zostanie po nim do widzenia, nawet dla naszych wnuków...“
— A zatem Wokulski był w kraju!... — zawołał ucieszony Rzecki i posłał po doktora, prosząc go, ażeby przyszedł natychmiast.
W niecały kwadrans zjawił się Szuman. Dwa razy przeczytał podany mu list i ze zdziwieniem przypatrywał się ożywionej fizyognomii pana Ignacego.
— Cóż doktor na to?... — zapytał tryumfalnie Rzecki.
Szuman zdziwił się jeszcze mocniej.
— Co ja na to?... — powtórzył. — Że stało się, co przepowiadałem Wokulskiemu jeszcze przed jego wyjazdem do Bułgaryi... Przecież to jasne, że Stach zabił się w Zasławiu...
Rzecki uśmiechnął się...
— Ależ zastanów się, panie Ignacy — mówił doktor, z trudnością hamując wzruszenie. — Pomyśl tylko: widziano go w Dąbrowie, jak kupował naboje, potem widziano go w okolicach Zasławka, a nareszcie w samym Zasławiu. Myślę, że w zamku musiało coś kiedyś zajść między nim a tą... tą potępienicą... Bo nawet mnie raz wspomniał, że chciałby zapaść się pod ziemię tak głęboko, jak studnia zasławska...
— Gdyby zechciał się zabić, mógłby to zrobić dawniej... Zresztą i pistoletby wystarczył, nie dynamit — odparł Rzecki.
— To też zabijał się... Ale że w każdym calu była to wściekła bestya, więc mu pistolet nie wystarczał... Jemu trzeba było lokomotywy, ażeby zginąć... Samobójcy umieją być wybredni, wiem o tem!...
Rzecki kręcił głową i uśmiechał się...
— Więc co pan myślisz u dyabła?... — zawołał zniecierpliwiony Szuman. — Czy masz jaką inną hypotezę?...
— Mam. Stacha poprostu dręczyły wspomnienia tego zamku, więc chciał go zniszczyć, jak Ochocki zniszczył grecką gramatykę, kiedy się na niej przepracował. Jest to także odpowiedź dana tej pannie, która podobno codzień jeździła tęsknić do tych gruzów...
— Ależ to byłoby dzieciństwo!... Czterdziestoletni chłop nie może postępować jak uczeń...
— Kwestya temperamentu — odparł Rzecki spokojnie. — Jedni odsyłają pamiątki, a on swoję wysadził w powietrze... Szkoda tylko, że tej Dulcynei nie było między gruzami.
Doktor zamyślił się...
— Wściekła bestya!... Ale gdzieżby teraz się podział, jeżeliby żył?...
— Teraz właśnie podróżuje z lekkiem sercem. A nie pisze, bośmy mu już widać wszyscy obrzydli... — dokończył ciszej pan Ignacy. — Zresztą, gdyby tam zginął, pozostałby jakiś ślad...
— Swoją drogą nie przysiągłbym, że pan nie masz racyi, chociaż... ja w to nie wierzę — mruknął Szuman.
Kiwał smutnie głową i mówił:
— Romantycy muszą wyginąć, to darmo; dzisiejszy świat nie dla nich... Powszechna jawność sprawia to, że już nie wierzymy ani w anielskość kobiet, ani w możliwość ideałów. Kto tego nie rozumie, musi zginąć, albo dobrowolnie sam ustąpić...
Ale jaki to człowiek stylowy!... — zakończył. — Umarł przywalony resztkami feodalizmu... Zginął, aż ziemia zadrżała... Ciekawy typ, ciekawy...
Nagle schwycił kapelusz i wybiegł z pokoju mrucząc:
— Waryaty!... waryaty!... cały świat mogliby zarazić swoim obłędem...
Rzecki wciąż uśmiechał się...
„Niech mnie dyabli wezmą — mówił do siebie — jeżeli co do Stacha nie mam racyi!... Powiedział pannie: adieu! i pojechał... Oto cały sekret. Byle wrócił Ochocki, dowiemy się prawdy..."
Był w tak dobrym usposobieniu, że wydobył zpod łóżka gitarę, naciągnął struny i, przy jej akompaniamencie, zaczął nucić:
„Wiosna się budzi w całej naturze,
Witana rzewnem słowików pieniem...
W zielonym gaju ponad strumieniem,
Kwitnęły dwie piękne róże...“
Ostry ból w piersiach przypomniał mu, że nie powinien się męczyć.
Niemniej czuł w sobie ogromną energią.
„Stach — myślał — wziął się do jakiejś wielkiej roboty. Ochocki jedzie do niego, więc muszę i ja pokazać co umiem... Precz z marzeniami!... Napoleonidzi już nie poprawią świata i nikt go nie poprawi, jeżeli i nadal będziemy postępować jak lunatycy... Zawiążę spółkę z Mraczewskimi, sprowadzę Lisieckiego, znajdę Klejna i spróbujemy, panie Szlangbaum, czy tylko ty masz rozum... Do licha, co może być łatwiejszego aniżeli zrobienie pieniędzy, jeżeli chce się tego?...
A jeszcze z takim kapitałem i takimi ludźmi!...“
W sobotę, po rozejściu się subjektów wieczorem, pan Ignacy wziął od Szlangbauma klucz do tylnych drzwi sklepu, ażeby na przyszły tydzień ułożyć wystawę w oknach.
Zapalił jednę lampę, z głównego okna wydobył, przy pomocy Kazimierza, żardynierkę i dwa wazony saskie, a na ich miejsce ustawił wazony japońskie i starorzymski stolik. Następnie kazał służącemu iść spać, miał bowiem zwyczaj własnoręcznie rozkładać przedmioty drobne, a osobliwie mechaniczne zabawki. Nie chciał zresztą, ażeby prosty człowiek wiedział, że on sam najlepiej bawi się sklepowemi zabawkami.
Jak zwykle, tak i tym razem wydobył wszystkie, zapełnił nimi cały kontuar i wszystkie jednocześnie nakręcił. Poraz tysiączny w życiu przysłuchiwał się melodyom grających tabakierek i patrzył: jak niedźwiedź wdrapuje się na słup, jak szklanna woda obraca młyńskie koła, jak kot ugania się za myszą, jak tańczą krakowiacy, a na wyciągniętym koniu pędzi żokiej.
I przypatrując się ruchowi martwych figur, po tysiączny raz w życiu powtarzał:
— Maryonetki!... Wszystko maryonetki!... Zdaje im się, że robią co chcą, a robią tylko, co im każe sprężyna, taka ślepa jak one...
Kiedy źle kierowany żokiej wywrócił się na tańczących parach, pan Ignacy posmutniał.
„Dopomódz do szczęścia jeden drugiemu nie potrafi — myślał — ale zrujnować cudze życie umieją tak dobrze, jak gdyby byli ludźmi“...
Nagle usłyszał łoskot. Spojrzał w głąb sklepu i zobaczył, wydobywającą się zpod kontuaru, ludzką figurę.
„Złodziej?“... — przeleciało mu przez głowę.
— Bardzo przepraszam, panie Rzecki, ale... ja zaraz przyjdę... — odezwała się figura z oliwkową twarzą i czarnemi włosami. Pobiegła do drzwi, otworzyła je pośpiesznie i znikła.
Pan Ignacy nie mógł podnieść się z fotelu; ręce mu opadły, nogi odmówiły posłuszeństwa. Tylko serce uderzało w nim jak dzwon rozbity, a w oczach zrobiło mu się ciemno.
— Cóż u dyabła, ja się zląkłem? — szepnął. — Wszakże to jest ten... ten Izydor Gutmorgen... tutejszy subjekt... Oczywiście coś skradł i uciekł... Ale dlaczego ja się zląkłem?...
Tymczasem pan Izydor Gutmorgen, po dłuższej nieobecności wrócił do sklepu, co jeszcze więcej zadziwiło Rzeckiego.
— Zkądeś się pan tu wziął?... czego pan chcesz?... — zapytał go pan Ignacy.
Pan Gutmorgen zdawał się być mocno zakłopotany. Spuścił głowę, jak winowajca i przebierając palcami po kontuarze, mówił:
— Przepraszam pana, panie Rzecki, ale pan może myśli, że ja co ukradłem?... Niech mnie pan zrewiduje...
— Ale co pan tu robisz? — zapytał Rzecki — Chciał się podnieść z fotelu, lecz nie mógł.
— Mnie pan Szlangbaum kazał zostać tu dziś na noc...
— Poco?...
— Bo, widzi pan, panie Rzecki... z panem przychodzi tu do ustawiania ten Kazimierz... Więc pan Szlangbaum kazał mnie pilnować, ażeby on czego nie wyniósł... Ale że mnie się trochę niedobrze zrobiło, więc... ja pana bardzo przepraszam...
Rzecki już powstał z siedzenia.
— Ach, wy kundle!... — zawołał w najwyższej pasyi. — To wy mnie uważacie za złodzieja?... I zato, że wam darmo pracuję?...
— Przepraszam pana, panie Rzecki — wtrącił z pokorą Gutmorgen — ale... poco pan darmo pracuje?...
— Niechże was milion dyabłów porwie!.. — krzyknął pan Ignacy. Wybiegł ze sklepu i starannie zamknął drzwi na klucz.
— Posiedźże sobie do rana, kiedy ci niedobrze!... I zostaw pamiątkę swemu pryncypałowi — mruknął.
Pan Ignacy nie mógł spać całą noc. A ponieważ jego lokal dzieliła tylko sień od sklepu, więc około drugiej usłyszał ciche pukanie wewnątrz sklepu i stłumiony głos Gutmorgena, który mówił:
— Panie Rzecki, niech pan otworzy... Ja zaraz wrócę...
Wkrótce jednak wszystko ucichło.
„O gałgany!... — myślał Rzecki, przewracając się na łóżku. — To wy mnie traktujecie jak złodzieja... Poczekajcież!“...
Około dziewiątej zrana usłyszał, że Szlangbaum uwolnił Gutmorgena, a następnie zaczął kołatać do jego drzwi... Nie odezwał się jednak, a kiedy przyszedł Kazimierz, zapowiedział mu, ażeby nigdy nie puszczał tu Szlangbauma.
— Wyniosę się ztąd — mówił — bodaj od Nowego Roku... Żebym miał mieszkać na strychu, albo wziąć numer w hotelu... Mnie zrobili złodziejem!... Stach powierzał mi krocie, a ten bestya lęka się o swoje tandeciarskie towary...
Przed południem napisał dwa długie listy: jeden do pani Stawskiej, proponując, ażeby sprowadziła się do Warszawy i zawiązała z nim spółkę; drugi do Lisieckiego, zapytując: czyby nie zechciał powrócić i objąć posady w jego sklepie?...
Przez cały czas pisania i odczytywania listów, złośliwy uśmiech nie schodził mu z twarzy.
„Wyobrażam sobie minę Szlangbauma — myślał — kiedy otworzymy mu pod nosem sklep konkurencyjny... he!... he!... he!... On mnie kazał pilnować... Dobrze mi tak, kiedym pozwolił rozpanoszyć się temu filutowi... He! he! he!
W tej chwili trącił rękawem pióro, które z biórka upadło na podłogę. Rzecki schylił się, ażeby je podnieść i nagle uczuł dziwny ból w piersiach, jakby mu kto przebił płuca wąskim nożykiem. Na chwilę zaćmiło mu się w oczach i doznał lekkich mdłości; więc, nie podnosząc pióra, wstał z fotelu i położył się na szeslągu.
„Będę ostatnim cymbałem — myślał — jeżeli za parę lat Szlangbaum nie wyjdzie na Nalewki... Stary głupiec ze mnie!... troszczyłem się o Bonapartych i o całą Europę, a tymczasem wyrósł mi pod bokiem tandeciarz, który każe mnie pilnować jak złodzieja... No, ale przynajmniej nabrałem doświadczenia; wystarczy mi go na całe życie... Przestaniecie wy mnie teraz nazywać romantykiem i marzycielem...“
Coś jakby zawadzało mu w lewem płucu.
— Astma?... — mruknął. — Muszę ja się na seryo wziąć do kuracyi. Inaczej za pięć, sześć lat zostałbym kompletnym niedołęgą... Ach, gdybym się był spostrzegł dziesięć lat temu!...
Przymknął oczy i zdawało mu się, że widzi całe swoje życie, od chwili obecnej aż do dzieciństwa, rozwinięte nakształt panoramy, wzdłuż której on sam płynął dziwnie spokojnym ruchem... Uderzało go tylko, że każdy miniony obraz zacierał mu się w pamięci tak nieodwołalnie, iż w żaden sposób nie mógł przypomnieć sobie tego, na co patrzył przed chwilą. Oto obiad w hotelu Europejskim z powodu otwarcia nowego sklepu... Oto stary sklep, a w nim panna Łęcka rozmawia z Mraczewskiem... Oto jego pokój z zakratowanem oknem, gdzie przed chwilą wszedł Wokulski, kiedy powrócił z Bułgaryi...
„Zaraz... co to ja poprzednio widziałem?...“ — myślał.
Oto piwnica Hopfera, gdzie poznał się z Wokulskim ... A oto pole bitwy, gdzie niebieskawy dym unosi się nad liniami granatowych i białych mundurów... A oto stary Mincel siedzi na fotelu i ciągnie za sznurek wiszącego w oknie kozaka...
— Czy ja to wszystko istotnie widziałem, czy mi się tylko śniło?... Boże miłosierny... — szepnął.
Teraz zdawało mu się, że jest małym chłopcem i że, podczas gdy jego ojciec rozmawiał z panem Raczkiem o cesarzu Napoleonie, on wymknął się na strych i przez dymnik patrzył na Wisłę w stronę Pragi... Stopniowo jednak obraz przedmieścia zatarł mu się przed oczyma i został tylko dymnik. Zpoczątku był on wielki jak talerz, później jak spodek, a potem zmalał do rozmiarów srebrnej dziesiątki...
Jednocześnie ze wszystkich stron ogarnęła go niepamięć i ciemność, a raczej głęboka czarność, wśród której tylko ów dymnik świecił jak gwiazda, o nieustannie zmniejszającym się blasku.
Nareszcie i ta ostatnia gwiazda zgasła...
Może zobaczył ją znowu, ale już nie nad ziemskim horyzontem.
Około drugiej w południe przyszedł służący pana Ignacego, Kazimierz, z koszem talerzy. Hałaśliwie nakrył do stołu, a widząc, że pan nie budzi się zawołał:
— Proszę pana, obiad wystygnie...
Ponieważ pan Ignacy nie ruszył się i tym razem, więc Kazimierz zbliżył się do szesląga i rzekł:
— Proszę pana...
Nagle cofnął się, wybiegł do sieni i zaczął pukać do tylnych drzwi sklepu, w którym jeszcze był Szlangbaum i jeden z jego subjektów.
Szlangbaum otworzył drzwi.
— Czego chcesz?... — szorstko zapytał służącego.
— Proszę pana... naszemu panu coś się stało...
Szlangbaum ostrożnie wszedł do pokoju, spojrzał na szesląg i również cofnął się...
— Biegnij po doktora Szumana... — zawołał. — Ja tu nie chcę wchodzić...
W tej samej porze u doktora był Ochocki i opowiadał mu, że wczoraj zrana powrócił z Petersburga, a w południe odprowadzał na pociąg wiedeński swoję kuzynkę pannę Izabelę Łęcką, która wyjechała za granicę.
— Wyobraź pan sobie — zakończył, że wstępuje do klasztoru!...
— Panna Izabela?... — zapytał Szuman. — Cóżto, czy ma zamiar nawet Pana Boga kokietować, czy tylko chce po wzruszeniach odpocząć, ażeby pewniejszym krokiem wyjść zamąż?
— Daj jej pan spokój... to dziwna kobieta... — szepnął Ochocki.
— One wszystkie wydają się nam dziwne — odparł zirytowanym głosem doktor — dopóki nie sprawdzimy, że są tylko głupie albo nędzne... O Wokulskim nie słyszałeś pan czego?...
— A właśnie... — odpowiedział Lecz nagle zatrzymał się i umilkł.
— Cóż, wiesz pan co o nim?... Czy może robisz z tego tajemnicę stanu?... — nalegał doktor.
W tej chwili wpadł Kazimierz, wołając.
— Panie doktorze coś się stało naszemu panu. Prędzej, panie.
Szuman zerwał się, razem z nim Ochocki. Siedli w dorożkę i pędem zajechali przed dom, w którym mieszkał Rzecki.
W bramie zastąpił im drogę Maruszewicz, z mocno zafrasowaną miną.
— No, wyobraź pan sobie — zawołał do doktora — taki miałem do niego ważny interes... Chodzi przecież o mój honor... a ten tymczasem umarł sobie!...
Doktor i Ochocki w towarzystwie Maruszewicza weszli do mieszkania Rzeckiego. W pierwszym pokoju był już Szlangbaum, radca Węgrowicz i ajent Szprot.
— Gdyby pił radzika — mówił Węgrowicz — dosięgnąłby stu lat... A tak...
Szlangbaum, spostrzegłszy Ochockiego, schwycił go za rękę i zapytał.
— Pan nieodwołalnie chce odebrać pieniądze w tym tygodniu?...
— Tak.
— Dlaczego tak prędko?...
— Bo wyjeżdżam.
— Na długo?...
— Może na zawsze — odparł szorstko i wszedł za doktorem do pokoju, gdzie leżały zwłoki.
Za nim na palcach weszli inni.
— Straszna rzecz! — odezwał się doktor. — Ci giną, wy wyjeżdżacie... Któż tu wkońcu zostanie?...
— My!... — odpowiedzieli jednogłośnie Maruszewicz i Szlangbaum.
— Ludzi nie zabraknie... — dorzucił radca Węgrowicz.
— Nie zabraknie... ale tymczasem idźcie panowie ztąd!... — krzyknął doktor.
Cała gromada z oznakami oburzenia cofnęła się do przedpokoju. Został tylko Szuman i Ochocki.
— Przypatrz mu się pan... — rzekł doktor, wskazując na zwłoki. — Ostatni to romantyk!... Jak oni się wynoszą... Jak oni się wynoszą...
Szarpał wąsy i odwrócił się do okna.
Ochocki ujął zimną już rękę Rzeckiego i pochylił się, jakby chcąc mu coś szepnąć do ucha. Nagle w bocznej kieszeni zmarłego spostrzegł wysunięty do połowy list Węgiełka i machinalnie przeczytał nakreślone wielkiemi literami wyrazy:
— Masz racyą... — rzekł, jakby do siebie.
— Ja mam racyą?... — zapytał doktor. — Wiem o tem oddawna.
Ochocki milczał.
